คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 14 : โฉมหน้าที่แท้จริงของโจรโรคจิต
รถไฟฟ้าผ่านมา 3 สถานีแล้ว ำนวนผู้โยสารที่ึ้นมาบนรถไฟฟ้า็มีมาึ้นเรื่อย ๆ นที่ว่านสามารถเลือที่นั่ไ้สบาย ๆ บันี้ที่นั่็มหมทุที่และำนวนนในรถไฟฟ้า็เริ่มเบียแล้ว
แมว ฟ้า และาระเินลับมารวมัวับพวผม และรายานว่าบวนนี้ไม่มีน่าาิึ้นมาและมีแ่ผู้ายทั้นั้นที่ึ้นมา
" อย่านี้ใร ๆ ็เป็นผู้้อสสัยไ้หมสินะ " แมวยิ้มออมาอย่าพอใ " นแน่น ๆ แบบนี้้อับไ้แน่ เอาหละ มิ้น ทำท่าน่ารั ๆ ล่อพวโริหน่อยเร็ว "
" แมว เิมีผู้ายที่มันไม่ใ่พวโริริ ๆ แ่ทนไม่ไหวที่ันยั่วแล้วมาลวมลามันแทนหละ - - ^ " ผมถามแมว้วยวามสยสยอ
" ไม่สน ับหมยะ "
เหอ ๆ เวรรรม เพื่อนัน
ายปริศนาในุำยันั่อยู่ที่เิมและ้อมอมาทาพวผมอย่าไม่ละสายา เมื่อผมหันไปมอทาเา เา็แล้ทำเป็นมอไปทาอื่นแทน ผมัสสัยผู้ายนนี้แล้วสิว่าเาเป็นใรันแน่ หรือเป็นพวโริริ ๆ
" มีอะไรเหรอนพ " ปลาถามผม อนนี้หาเาหายเ็บแล้ว
" เปล่า " ผมส่ายหัว " ไม่มีอะไร "
" เอาหละนะ มิ้น " แมวับไหล่ผม้วยมืออเธอทั้ 2 ้า " ไปล่อพวโริมาเล้ย >_< "
" ฮะ เฮ้ เี๋ยวี่ " ผมยัไม่ทันั้ัว แมว็ันผมไปยัลุ่มที่มีผู้ายยืนออันอยู่เ็ม ผมเินเไปนับลุ่มผู้ายวัยทำาน พวเามอมาที่ผม้วยวามสสัย
" เอ่อ " ผมเยหน้ามอและพยายามยิ้มอโทษ " ือ อโทษนะะ รถมันเนะะ "
" ไม่เป็นไรน้อ " ายนนั้นยิ้มให้ " มาเาะรเสานี้สิ ะไ้มีที่ับ "
" อบุะ " ผมเอามือเาะเสารลา แ่เท่าับว่าผมอยู่ในอผู้ายทั้นั้นเลย -*- ผมหันไปมอแมวที่ยิ้มให้ผม้วยวามไม่อบใ นี่เธอเห็นันเป็นแะรึไเนี่ย
" เอาหละนะ " แมวบอ " ับาูที่มิ้นเลยนะ "
" ไ้ ๆ " ฟ้ารับปา พวเธอมอมาทาผมเพื่อับามอโรโริเ็มที่
มอ้าย มอวา มอหน้า แอบมอ้าหลั เวรรรม มีแ่ผู้ายมาล้อมรอบผม -*- แถมทุน็ัน้อผมะ้วยสิ ะออ็ออไม่ไ้ ทาเ้าออโนปิล้อมหมแล้ว ราวับว่าพวเาอยาให้ผมอยู่ในวล้อมพวเา็าม
เออ ใ่ ี้ ผมมันน่ารั มันสวย มันเ็ี่ อยาลวมลามัน็รีบ ๆ ทำ ะไ้รีบ ๆ ับ ันะไ้รีบ ๆลับบ้าน TvT ( ประแล้วผม )
ผมมอหาพวเราเพื่ออวาม่วยเหลือ ็พบว่าทุนยืนระายันเพื่อับามอูผม เหอ ๆ ผมมอไปรที่ายปริศนานั่เมื่อี้ อ้าว หายไปไหนแล้วหว่า เมื่อี้่อนผมโนแมวผลัมา็ยัอยู่เลยนี่นา ?
" รี๊ ! "
เสียเนร้อัลั่นออมา ทุนในรถหันไปมอเธอ เธอยืน้าหลัผมรระหว่าที่นั่ เธอมอไปที่ายปริศนาเมื่อี้แล้ววิ่เ้ามาหาแมวท่าทาเธอหวาลัวั มืออเธอสั่นและี้ไป้าหน้าเล็น้อย
" แมว " เนบอออมา้วยนํ้าเสียอันสั่นเทา และเสียอเธอ็อยู่ในระยะที่ผมไ้ยินัเน " นนี้แหละ ไอ้โริ มันมาับ้นเราเมื่อี้ "
นนี้เอนะเหรอ ผมหลัผู้ายที่ยืนล้อมผมไว้ออมาและพุ่ไปหามันพร้อมับแมว นในรถไฟฟ้ามอูผมับแมวยืนประันหน้าับายปริศนาอย่าะลึ
" นายเอนะเหรอ โรโรินะ " ผมแสยะยิ้มออมา " ล้ามานะที่มาับอาวบ้าน่อหน้าสาธาระแบบเนี่ย "
" มะ ไม่ใ่นะรับ " ายนนั้นพูออมา " ไม่ใ่ผมแน่นอนรับ "
ายปริศนานนี้เินเอียัวหลบไป้า้าย สายาอเน็มอไปทาวาาม และเมื่อายปริศนาเยิบัวเอไปทาวาบ้า เน็หันหน้ามอไปทา้ายาม
ล็อเป้าหมายแบบนี้แสว่าใ่ริ ๆ ้วย แ่เสียุ้น ๆ เหมือนันแฮะเ้านี่ รึว่า ผมว้าแว่นาำที่มันใส่ออมา ปราว่าน ๆ นั้น็ือ
" ้า ! " ผมอ้าปาอย่าไม่น่าเื่อ ไอ้้าเนี่ยนะ โรโริ !
้าพยายามทำหน้านิ่เอาไว้ และ็มอมาที่เน้วยสีหน้าที่ื่อร
" ไม่ใ่นะรับ " ้าบอ " ไม่ใ่ผมนะรับ ผมไม่ไ้ทำนะรับ "
" ะเื่อไ้ยัไในเมื่อนายยืน้าหลัเน แถมเน็เพิ่โนนาย.... ับ้วย " แมวละำพูไว้้วยวามอายอย่าไม่พอใ " อย่าไร็าม ทำไมนาย้อทำแบบนี้้วย ันูแผิไปริ ๆ นะ้า "
" ผมไม่ไ้ทำริ ๆ นะรับ " ้าพูออมาอย่าหัวเสีย " โอเ ยอมรับ็ไ้ว่าผมแอบามพวุมา เพราะผมรู้ีว่าถ้าอแมวมายัไแมว็ไม่ให้ผมมา้วย ผมมาที่นี่เพื่อที่ะมา่วยับโรโริไ แล้วนี่ " ้ามอมาูุผม้วยวามไม่พอใ " แล้วทำไมให้มิ้นใสุ่แบบนี้มาเนี่ย "
" ันะใสุ่ไหนมัน็เรื่ออัน " ผมโ้ลับ ัวมันเอนมุมอยู่แท้ ๆ ยัมาถามอะไรแปล ๆ อี " แล้วสรุปนายแอบับ้นเพื่อนันเปล่าเนี่ย "
" ว้าย มิ้น " ฝนร้อออมา " เสียัไปแล้ว "
ผมมอไปทาเนที่อนนี้เธอลัวหัวห ผู้โยสารบนรถมอไปที่เนและมอไปที่้าราวับะประนามพฤิรรมอเา เท่าับว่าที่ผมพูเสียัเมื่อี้ันเป็นารึูวามสนใอนทั้บวนรถทันที แ่อนนี้ผมไม่สนใอะไรแล้ว
" ถ้านายไม่ยอมรับนะ้า " ผมมอ้วยสายาที่ไม่พอใ " แล้วทำไมเนถึรู้สึว่ามีนมาับ้นเธอนะ "
" มิ้น " เนรีบระิบบอผม ท่าทาเธอะอายมา " เบา ๆ หน่อยสิ นเาไ้ยินันหมแล้ว ันอายนะ "
แน่นอนว่าที่ผมพูเมื่อี้ผมไม่สนใเลยสันิ เพราะวันนี้ ไอ้้า แ้อาย หนอย แอบับ้นเพื่อนันาหนัาเาแล้วยัไม่สารภาพอีนะเอ็
" สารภาพมาะี ๆ ไอ้ลาม ! " แมววาัลั่นนผู้โยสารบานเริ่มยับถอยหนีแมวไปทาอื่น
" ใ่ " ผู้โยสารบานเริ่มโวยใส่้า " ลูผู้ายเปล่าเนี่ย หา ไปทำอนาารไ้ยัไ "
" ุพี่า เราับเ็นนี้ส่ำรวเลยีไหมะ " ป้านนึที่ำลัพูอยู่ับสามีนเอ เ็ัวเล็ ๆ บานเริ่มหนีไปหาพ่อแม่นเอ้วยวามลัว
" ถึสถานี่อไปเราส่ับส่ำรวเลยีว่า " ายวัยลานนหนึ่พู ้า ๆ เาฝรั่ 2 สามีภรรยามอู้า้วยวามสนใ
" ผมไม่ไ้ทำรินะร้าบ T_T " ้าส่ายหัวไปมาอย่ารวเร็ว โยที่มีผู้โยสารรอบ ๆ โห่และพู่าใส่้าลอ
ัหวะนั้นเอ ปลาเินมาหา้า เาผะไป้าหลัเล็น้อยเพราะิว่าปลาะเินเ้าไปบแล้ว ( ในสภาพอสาวน้อย ) แ่ปลาลับ้มหัวแล้วมบริเวมืออ้า ถึ้าะรีบัมือลับ้วยวามใ แ่ปลา็้มัวม่อโยไม่สนใแม้ระทั่นในสถานีรถไฟที่มอูเามเหมือนหมา ( ็เธอเป็นรึ่นรึ่หมาป่าอยู่แล้ว ) เามไปรอบ ๆ สัพั็ยืนึ้นัวร อนนี้ผู้โยสารทั้หม่าเียบริบนมีแ่เสียแอร์ รถไฟฟ้าที่เลื่อนที่ และเสียา TV ในรถเท่านั้น
เือนเท่าไหร่็ไม่ำเล้ยยยย -*-
" ้าไม่ไ้ลวมลามเนหรอ " ปลาบอเสียัราวับให้ทุนรู้ " ไม่มีลิ่นระโปรอเนบนมืออ้าเลย "
ทุนยัะลึอยู่ับารระทำอปลาอยู่ ผมเอามือีหัวัวเอพลาิว่าะแ้ัวับสถานาร์นี้แทนปลายัไี ฮ่วย !
" แล้วพลอยรู้ไ้ยัไหละว่ามืออ้าไม่มีลิ่นระโปรอันอยู่เลย " เนถามปลา้วยอาารเินอาย
" ็เมื่อวานที่ระโปรเธอาไ " ปลาเินมาระิบบอเน " ันำลิ่นระโปรเธอไ้ "
เวรรรม ทีไอ้เรื่อที่มันวรระิบบอันไม่ทำ ทีเรื่อแบบนี้ระิบัเลยนะ - - ^
" ันั้น ้าึไม่ใ่นร้าย " ปลาบอเสียัอีรั้
" แล้ว ถ้าปลาไม่ใ่นร้ายริ " แมวส่สายาอาาไปหา้าสัพั แล้วใรหละเป็นนร้าย
ผู้โยสารที่เหลือ็พึมพำเห็น้วยับแมว เพราะทุน็ยัเื่อว่า้าเป็นพวโริริ ๆ แ่ำอบนั้นไม่้อสืบแล้ว
เพราะโรโริมันอยู่้าหลัผม นผมรู้สึไ้ เพราะมันเริ่มับที่ายระโปรผม และใ้ัเอร์เริ่มรีระโปรผมนลมแอร์อรถไฟฟ้าพัโยมาโย้นาที่ปิอยู่ใ้ระโปรที่ผมใส่
ีหละ ถ้าเราับมันอนนี้หละ็ มันหนีไม่พ้นแน่
แ่เมื่อผมหันัวลับเพื่อับมันนั้น ็พบับบุลที่ผมไม่ิว่าเาะมา
าย !
" ับไ้แล้ว " ายยิ้ม เาแ่ัวุไปรเวสสุแนว มีหูฟัห้อยอยู่ที่อ ใส่เสื้อแนวนัร้อ Hip Hop อยู่และับอเสื้อึ้น ใส่าเยีนส์สีนํ้าเิน ปิายไม่เยใสุ่แบบนี้นี่เอ เลยทำให้ผมมอไม่เห็นายั้แ่้น และอนนี้ มือวาอเา็ำมือายโริเอาไว้ และมีมีัเอร์อยู่ในมืออเา
" ไอ้โรโริ " ายพูอีรั้และับยันร่าเาให้ระแทลพื้น และใ้มืออี้าันัวเาไว้ไม่ให้ลุึ้นมา ายนนี้แ่ัวุพนัานเินเือนสีาวและแว่นาำ็ระเ็นไป้า ๆ แมวมอูาย้วยวามะลึและื่นม ส่วนผู้โยสารหลายนปรบมือให้าย
" ผมบอแล้วมิ้น " ายบอ " ผมมาแน่นอน แ่ที่ผมไม่ไ้บอุล่วหน้าเพราะผม้อแอบมาับนร้ายไ และนี่ " ายยับหัวมอไปรระเป๋าบนที่นั่ ที่มีล้อิิอลเปิเรื่ออยู่วาไว้ " ันไ้ถ่ายภาพหลัานไว้แล้ว อนที่นายำลัรีระโปรมิ้นยัไหละ และเมื่อถึสถานีหน้า ไปโรพัไ้ "
" เ่ัเลยาย " เนยิ้มออมาอย่าีใ " นนี้สินะที่มาลวมลามันนะ "
" แน่นอน "
้าเินมามอนโริและ่วยับเอาไว้
" ท่าทาผมะมาไร้ประโยน์แล้วสินะเนี่ย " ้ายิ้มอย่าเศร้า ๆ " อโทษ้วยนะรับ "
" ่าเถอะ ันเอ็้ออโทษนายเหมือนัน " แมวบอ้า้วยอาารเินอาย " ที่เ้าใผิ "
" มิ้น ! " ฟ้าร้อออมา เมื่อพบว่าระโปร้าหลัอผมา และ็มีสีนํ้าเินอยู่้าใน้วย
" ไม่้อห่ว " ผมยิ้มอย่าเหี้ยม ๆ และปลระโปรถอออมา่อหน้าทุ ๆ นที่อยู่ในรถ เผยให้เห็นาเาสั้นที่ผมใส่เรียมเอาไว้เป็นไส้ในล่วหน้า ผู้โยสารมอูผมอย่าะลึและเริ่มปรบมือให้ผม้วย
" โอโห " ้าอุทานออมาอย่าแปลใ " นี่มิ้น็เรียมัวมาเหมือนันเหรอรับเนี่ย "
" แน่นอน " ผมยิ้มบออย่าภูมิใ " เพราะเรามาับโรโริโยเพาะ "
" แ่าาวีนะรับ >_< " ้าบอผม นทำให้ผมเพิ่รู้ัวไ้ว่าเท่าับมันโว์าอ่อนอผมไปในัว ่ามันเถอะ - -
ปลาับปอเินไปูร่าอายโริที่ยัโน้าับายัวไว้อยู่ และมอลู้วยวามีใ
" เฮะ เฮะ เฮะ " ายโริหัวเราะออมาเบา ๆ ้าใ้มือเบิระโหลมันไปทีนึ้วยวามหมั่นไส้
" หัวเราะอะไรอแ " ้าวาถาม " อีเี๋ยวแ็ะโนับแล้ว ลมาใ่ไหมนั่น "
" เฮะ เฮะ เฮะ " มันยัหัวเราะ่ออี นายเริ่มผิสัเับสถานาร์ในอนนี้
" เฮ้ย รู้สึว่ามันแปล ๆ ไหม " ายถามทุนพลามอไปนอหน้า่ารถไฟฟ้า
" ทำไมเหรอ " ฝนถาม " ็ไม่มีอะไรผิปินิ "
" นี่มัน็ผ่านมาั้นานแล้ว ไม่มีประาศบอเลยนะว่า่อไปเป็นสถานีอะไร " ายบอ นผู้โยสารบานเริ่มสสัยามาย " แล้ว่อนหน้านี้เราอยู่ับที่สถานีพร้อมพษ์ใ่มั้ย แ่้านอนี่มัน "
ทุนมอไปทาที่ายี้บอ
เป็นอาารที่เียนว่า นานา
นี่พวเานั่รถเลยมา 2 สถานทีแล้ว แ่รถลับไม่อ
" นี่มันเิอะไรึ้น " ผมถามายอย่าสสัย
" นั่นสินะ " เสียที่เย็นาัึ้นมาาหน้าบวนรถ " ้าวรบอเ้ายัไีน้า "
พวผมทุนรวมทั้ผู้โยสารหันไปมอ้นเสีย
ร่าผู้ายในุพนัานับรถอสถานีรถไฟฟ้าในสภาพสวมหมวเินเ้ามาหาผม ผู้โยสารนอื่น ๆ แหวทาออให้ มีบานเริ่ม่อว่าเาที่ทำไมไม่อรถ แู่เหมือนเาะไม่สนใ เายัเินเ้ามาหาผมเรื่อย ๆ มีเ็เล็บานร้อไห้ออมาเมื่อายนนี้เินผ่านไป ผมรู้สึไ้ถึรัศมีวามโหเหี้ยมที่มาาายนนี้
" เอาเป็นว่า " ายนนั้นพูึ้น ปอเริ่มหวาลัวออมา ส่วนปลานั้นัฟันและมอไป้วยวามโมโห " มิ้นและผอเพื่อน สู่ับัอ้า "
" หมายวามว่ายัไ " ผมถามมัน้วยวามสสัย และอนนั้นเอน ายโรินที่ว่าหันหน้ามามอผม
นี่มัน าร์ มนุษย์ูนี่ ! !
" ิับ้าแล้วสินะ " าร์ยิ้มอมาอย่าพึพอใ
" ิับอย่านั้นเรอะ " ผมเยาะเย้ยมัน " รู้ไหม มีำรวึ้นมาที่นี่ 2 น ิเหรอว่าพวันะไม่เรียมารอะไรเลย "
" หมายถึเ้านี่นะเหรอ " ายนนั้นเอื้อมมือไป้าหลั และโยนสายลับ 2 นที่ปลอมัวเป็นนัท่อเที่ยวลมาบนพื้น พวเาหมสิและูเหมือนะถูทำให้หลับ้วยอะไรสัอย่า
" เสียใ้วยนะ " มันเอื้อมมือไปับหมวนเอ " แ่เ้าิับ้าแล้ว "
" แเป็นใรัน " ผมร้อลั่นไปหามัน้วยวามโมโหและใลัว ไม่สนใสายาที่มอมาที่ผมับายนนั้นอย่าไม่เ้าใ
" ้านะเหรอ " มันยิ้มออมา และเมื่อมันโยนหมวออมาาหัวอมัน ผมถึับอ้าปา้วยวามใ
วาอมันทัู้่นั้นนัยน์าเป็นสีแและบริเวรอบ ๆ าาว็เป็นสีเหลือแทน าวาอมันนั้นมีรอยแผลเป็นนาให่ ปาอมันมีลัษะเหมือนะอยปาน และมันยิ้มให้ผมอย่าพึพอใ
" ้ามีื่อว่า อาเลส " มันป่าวประาศัออมาเพื่อให้ผู้โยสารทั้ันรถไ้ยิน " มือสัหารมือ้ายออ์ร อาบรา และรถบวนนี้ " มันแสยะยิ้มออมา " ะไม่มีารหยุอที่สถานีไหนทั้สิ้น "
" ว่าไนะ " ผมนลุ้วยลัว นี่มัน็หมายวามว่า
( ะเียวัน บนานาลาสถานี เพลินิ )
ยามสถานีเป่านหวีเพื่อให้ผู้โยสารที่มารอรถถอยออมาาหลัเส้นเหลือ แ่รถไฟฟ้าบวนนี้วิ่ผ่านไปอย่ารวเร็วนยาม้อล้มัวหลบออมา้วยวามใ
" แม่า ทำไมรถไฟฟ้าันนี้ไม่อเลยหละะ " เ็อนุบาลที่เยมาเที่ยวานโรเรียนผมอนนั้นถามแม่นเออย่าสสัย มีผู้โยสารบานบ่นออมาไม่พอใที่ไม่อ แ่็มีหลายนที่เห็นถึวามผิปิในรั้นี้
( ในเวลาเียวัน บนรถไฟฟ้า )
" ไม่มีารหยุอ " ายะโนถามมัน " หมายวามว่ายัไวะ "
" ็หมายวามว่า " มันยิ้มออมาอีรั้ " ะไม่มีใรหนีออไปาที่นี่้วยันยัไหละ "
เสร็ัน ! แบบนี้ถ้ามันสุไปสถานีปลายทาหมอิ แล้วรถไฟฟ้าไม่มีารหยุ มัน็้อร่วารานะสิ !
าร์ มนุษย์ูใ้แรอมันันัวายับ้าที่เผลอออาัวอมัน และมัน็ระาโบว์ที่ิับเส้นผมอผมออมา
" เพียเท่านี้ " าร์ยิ้มออมา และโยนโบว์ลบนพื้นรถไฟฟ้า " พวนั้น็ามมา่วยเ้าไม่ไ้แล้ว " มันพูบ มัน็ระทืบโบว์อผมทั้ 2 อันแระายทันที วร้าในแพัเสียหายออมาทันที
เสร็ัน !
ผู้โยสารหลายนเริ่มร้อโวยวาย้วยวามลัว รถไฟฟ้า็ยัวิ่่อไปโยไม่มีาระลอวามเร็ว ฝนและนอื่น ๆ ใลัวันมา ปลา ผม าย และ้า มอไปยันที่ื่อ อาเลส ้วยวามโมโห
" อ้อนรับสู่ เมอ้า " ผมผายมืออมันทั้ 2 ้า " ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า "
ความคิดเห็น