คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Mission 14 : เพื่อนสมัยเด็ก
"พ่อกลับมาแล้วจ้า วันนี้มีอะไรกินบ้าง"
เสียงของเด็กๆ ที่เล่นกันที่สนามเด็กเล่นแห่งหนึ่ง แสงอาทิตย์สีเหลืองส่องมาทั่วบริเวณ พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า สไลเดอร์และชิงช้าส่องประกายไปกับพระอาทิตย์ยามเย็น
เด็กชายและเด็กสาวตัวเล็กๆ กำลังนั่งเล่นอยู่บนเสื่อ ตรงกลางพวกเขานั้นมีของเล่นหม้อข้าวหม้อแกงขนาดเล็กอยู่ พวกเขาเล่นด้วยกันและหัวเราะกันด้วยความสนุกสนานฃ
พวกเขาเล่นกันจนกระทั่งเงียบลงเมื่อมีเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งเดินเข้ามา และเมื่อพวกเขาหันไปมอง ก็พบกับหญิงวัยเกือบกลางคนคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ ร่างของเธอบดบังแสงอาทิตย์ที่กำลังส่องลงมาทางพวกเขา
"ไปได้แล้วลูก ได้เวลาไปแล้วจ๊ะ" เสียงของเธอเอ่ย
"แต่แม่ค่ะ หนูยังไม่อยากไปเลยนี่นา" เสียงของเด็กสาววัยเจ็ดขฃวบเอ่ยขึ้นอย่างเสียดาย
"ไมได้หรอกจ๊ะ เราก็เก็บของหมดแล้ว รถขนของก็พร้อมแล้ว ได้เวลาที่เราจะต้องไปที่บ้านใหม่แล้วจ๊ะ" แม่ของเด็กสาวคนนั้นส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม "ไปกันเถอะจ๊ะ"
เด็กสาวลุกขึ้นพร้อมกับก้มหน้าด้วยความเศร้าโศก เธอหันหน้าไปมองดูเพื่อนของเธอที่กำลังนั่งถือถ้วยชาของเล่นค้างอยู่ในมือ
"บอกลาเพื่อนของหนูได้แล้วจ๊ะ ลูกใครน้า น่ารักจังเลย โตขึ้นคงสวยแน่ๆ" แม่ของเด็กยิ้ม
"ไม่สวยหรอกค่ะ เพื่อนหนูเป็นผู้ชายนะค่ะ" ลูกของเธอโต้
"อุ้ยตาย จริงเหรอเนี่ย ดูไปแล้วไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย" แม่ของเด็กสาวเอามือปิดปาก
"ครับ ผมเป็นผู้ชายครับ" เพื่อนของเธอลุกขึ้นอย่างขึงขัง แต่ดูยังไงก็เหมือนเด็กผู้หญิงที่พยายามทำตัวเป็นผู้ชายอยู่ดี
"ฮิๆ จ้า" แม่ของเด็กสาวยิ้ม "เอาหละ ได้เวลาไปแล้วลูก"
"ค่า" เด็กสาวคนนั้นก้มหน้าลงอีกครั้ง "บ้ายบายนะ กอร์ฟ"
"บ้ายบาย เมย์" เด็กผู้ชายหน้าหวานยกมือขึ้นแล้วโบกไปมา
"ถ้าฉันได้กลับมาอีกครั้ง เราต้องมาเล่นพ่อแม่ลูกอีกนะ" เด็กสาวตะโกนบอกเมื่อแม่ของเธอจูงมือของเธอให้เดินจากไป
"ได้ซิเมย์ เราต้องเล่นพ่อแม่ลูกด้วยกันนะ" เด็กชายคนนั้นตะโกนบอก
เด็กสาวคนนั้นขึ้นรถไปพร้อมกับแม่ และรถก็เคลื่อนจากพื้นที่สนามเด็กเล่นไปในทันที ภาพของเด็กชายที่กำลังยืนโบกมือลาเธอค่อยๆ ลับหายไปเมื่อรถเลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่และมีตึกใหญ่ๆ มาปิดบัง
------------------
กริ้งงงงงงง!!
เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่น มือข้างหนึ่งเอื้อมมือไปปิดมัน และเจ้าของมือนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียง อ้าปากหาววอด พร้อมกับจับเสื้อที่หลุดออกจากหัวไหล่ขึ้นสวมเหมือนเดิม
เด็กสาวผมยาวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ถึงแม้ว่าผมของเธอจะยุ่งเหยิง แต่เมื่อเธอสะบัดหัวเพียงเล็กน้อย เส้นผมของเธอก็กลับมาเข้าทรงได้อย่างพอดี เธอหันหน้ามองดูรูปที่วางอยู่ข้างๆ เตียงของเธอ พร้อมกับยิ้มให้กับรูปนั้น
"อรุณสวัสดินะ กอร์ฟ" เธอยิ้มให้กับรูปนั้น ซึ่งในรูปนั้นก็คือ รูปของเธอสมัยเด็ก และรูปของชายหน้าหวานที่ยืนยิ้มเต๊ะท่าอยู่ข้างๆ นั่นเอง ซึ่งดูยังไงก็เหมือนเด็กผู้หญิงชัดๆ
เธอลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับบิดตัวและมองไปรอบห้อง ห้องของเธอนั้นมีขนาดเล็ก แต่ของทุกอย่างนั้นเธอจัดวางเอาไว้เป็นระเบียบ ถึงแม้ว่าบนตู้หนังสือจะเต็มไปด้วยเหล่าหนังสือเรียนวิชาการทั้งหลาย แต่บนเตียงของเธอนั้นกลับเต็มไปด้วยตุ๊กตาแมวน่ารักๆ เต็มไปหมด มีตั้งแต่ขนาดพวงกุญแจยันสูงถึงเอวของเธอ เลยทีเดียว เธอเดินไปเปิดหน้าต่างที่อยู่ข้างเตียงและตู้เสื้อผ้าของเธอ เสียงนกร้องและเสียงรถยนต์วิ่งผ่านไปมาดังเข้ามาในห้องของเธอ เธอสูดหายใจอากาศยามเช้าพร้อมกับมองดูวิวทิวทัศน์อยู่ที่อยู่ข้างหน้า นั่นก็คือ อดีตโรงเรียนชายล้วนที่กลายมาเป็นโรงเรียน สห. นั่นเอง
และหลังจากนั้นเธอก็ใช้เวลาไม่นานในการอาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้า พร้อมกับหยิบกระเป๋านักเรียนเดินลงมาข้างล่าง และเมื่อเธอไปห้องครัว ปรากฎว่าบนโต๊ะอาหารนั้นมีซีเรียล อาหารเช้าพร้อมขวดนมวางไว้ข้างๆ เตรียมพร้อม
"อรุณสวัสดิค่ะแม่" เธอทักทายแม่ของเธอ
"จ๊ะลูก" แม่ของเธอเดินออกมาจากห้องครัวโดยที่เธอมีผ้ากันเปื้อนสวมทับชุดนอน "หลับสบายดีไหม"
"ค่ะ" เด็กสาวยิ้มให้แม่ของเธอ พร้อมกับลงมือเทนมลงบนซีเรียลและทานทันทีอย่างเร่งรีบ และเธอก็ใช้เวลาไม่นานนักในการกินจนหมด และเมื่อเธอหยิบชามไปล้างที่อ่างล้างจานแล้ว เธอหยิบแว่นตาขึ้นมาสวมทันที
"ต้องรีบขนาดนั้นทุกวันเลยเหรอลูก" แม่ของเธอถาม
"ค่ะ หน้าที่ของหัวหน้าห้องนี่ค่ะ" เธอดันกรอบแว่นให้ขึ้นไปบนดั้งจมูก แล้วก็หยิบกระเป๋าเรียนขึ้นมา พร้อมกับยกมือไหว้ทักทายแม่ของเธอ
"ไปก่อนนะค่ะ" เธอยิ้มบอกก่อนที่จะเดินไปที่หน้าประตูบ้าน พร้อมกับหยิบจักรยานของเธอออกมาแล้วสะพายกระเป๋านักเรียนของเธอ
"แล้วลูกเจอเพื่อนสมัยเด็กของลูกรึยังเหรอ" แม่ของเธอถามเมื่อเด็กสาวเหวี่ยงตัวเองขึ้นไปบนจักรยานของเธอ
"หน้าตาสวยซะขนาดนั้นนะ เจอแล้วหละค่ะ" เธอยิ้มบอกกับแม่ของเธอ ก่อนที่ยกมือขึ้นลาแม่ของเธอ และปั่นจักรยานออกจากบ้านไปในทันที
แม่ของเธอยกมือลาให้เธอพร้อมโบกไปมาเล็กน้อย รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเธอ
"เมย์ ลูกสาวแม่ ในที่สุดลูกก็มีรักแรกแล้วสินะ" เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับมองทิศทางที่ลูกของเธอขับจากไป
-------------------
(Golf Talk)
"อะไรวะเนี่ย" ผมเอ่ยด้วยความไม่ชอบใจ เมื่อไอ้นุ๊กมันหยิบชุดยูนิฟอร์มนักเรียนหญิงมาให้ผม
"เอ้า พอดีว่ามีคนเอาชุดนักเรียนหญิงมาให้แกใส่ไงไอ้นุ๊ก ใส่เลยเพื่อน ใส่เลย ฮี่ๆ" นุ๊กยิ้มอย่างสนุกสนาน
"ตูไม่ใช่ตุ๊ดแต๋วนะเฟ้ยถึงจะใส่เสื้อผ้าของผู้หญิงนะ" ผมตะโกนด่าใส่มัน
"แล้วสภาพแบบนี้แกมันเหมือนผู้หญิงตรงไหนว่ะ" นุ๊กยักคิ้วตั้งข้อสังเกต "ดูท่าทางที่แกยืนเด๊ะ"
ผมก้มลงมองสภาพของตัวเอง ซึ่งต้นขาของผมเผลอหุบเข้าหากัน ปลายเท้าแยกออก แถมมือทั้งสองข้างก็ชูขึ้น ข้อศอกตั้งฉาก ดูๆ ไปแล้วมันก็เหมือนท่าทางของเด็กสาวขี้โวยวายเสียมากกว่า ผมรีบเอามือลงแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ทันที หลังจากรู้ตัวว่าเพื่อนผู้ชายของผมจ้องมองผมยังกับมองผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่ง ในขณะที่นักเรียนหญิงบางคนมองผมด้วยความหมั่นไส้
"แกจะทำท่าทางยังไงมันก็เหมือนผู้หญิงวันยันคํ่า เอาเถอะ ยอมรับชะตากรรมแล้วสวมซะไอ้กอร์ฟ หึๆๆๆๆ" นุ๊กยิ้มหึๆ อย่างชั่วร้ายพร้อมกับยื่นชุดมาให้ผม
"ไอ้บ้า ยังไงตูก็ไม่เอาเว้ย" ผมถอยหลังหนีจากเพื่อนผมทันที จะมารู้ตัวว่าเพื่อนตัวดีของผมจะน่ากลัวที่สุดก็วันนี้แหละ
"มีอะไรกันเหรอ" เสียงหญิงสาวดังออกมา และเมื่อทั้งสองคนไปมอง ก็พบว่าหัวหน้าห้องสาวที่กำลังถือแฟ้มเอกสารอยู่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถามด้วยความสงสัย
"ก็ไอ้นุ๊กนะสิซีน บอกเองว่าอยากใส่ชุดนักเรียนหญิง แต่ตอนเอามาให้แล้วดันบอกไม่ใส่" นุ๊กบอก
"ตูบอกตนไหนฟะว่าตูอยากใส่หา ไอ้นุ๊ก!!" ผมตวาดใส่มัน
"งั้นเหรอ" หัวหน้าห้องสาวเอานิ้วจับกรอบแว่นขึ้นไปบนดั้งจมูก "ความคิดดีเหมือนกัน ฉันจะเสนออาจารย์ใหญ่ให้"
"จริงเหรอ เย้!" นุ๊กกระโดดโลดเต้น
"ห๊า" ผมอ้าปากถามหัวหน้าห้องสาวอย่างไม่น่าเชื่อว่าเธอจะสนับสนุนไอ้นุ๊กด้วย
"ก็เพราะว่าตั้งแต่มีนักเรียนหญิงเข้ามาที่นี่ มีหลายคนทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องสงสัยกันมากว่าเธอเป็นผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนชายรึเปล่า หลายคนถึงกับเชื่อสนิทเลยว่าเธอไปแอบปลอมเอกสารว่าเป็นผู้ชายตอนสมัครเรียน เดือดร้อนไปถึงอาจารย์ใหญ่ที่มีข้อเรียกร้องว่าทำไมเธอใส่ชุดนักเรียนชายได้" หัวหน้าห้องสาวอธิบาย "เพื่อเป็นการกลบข่าวลือนั่น เธอก็แต่งเป็นหญิงไปซะเลยสิ"
"ฉันไม่อยากแต่งหญิงในโรงเรียนอีกนะเว้ย" ผมเถียงกลับ แต่ด้วยความลืมตัวของผม ทำให้ทั้งนุ๊กและหัวหน้าห้องสาวตาโตมองด้วยความสนใจ
"เฮ้ย ไอ้นุ๊ก เอ็งเคยแต่งหญิงด้วยเหรอว่ะ" นุ๊กวางเสื้อนักเรียนหญิงแล้วจับหัวไหล่ผมทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว "แต่งตอนไหนว่ะ"
"เอ่อ เปล่าคือ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ" ผมพยายามหาข้ออ้างมาแก้ตัว "ฉันไม่ได้แต่งหรอก ฉันพูดไปงั้นอ่ะ"
"เอ็งแต่งแล้วทำไมไม่บอกตูฟะ!!" นุ๊กถามตาเป็นประกาย "ตูอยากเป็นเพื่อนตูแต่งหญิงมานานแล้ว ตูจะได้ถ่ายรูปแปะห้องติดไว้บูชาเคียงคู่กับดาราสาวกอร์ฟ"
"เอ็งวิปริตไปแล้วไงฟะ ถึงอยากให้ตูแต่งหญิงเนี่ย" ผมถามด้วยความไม่ชอบใจ
"ตูไม่สน ตูอยากดู ตูอยากได้ ตูจะเอา ฮ่าาาาาา" นุ๊กยื่นหน้าสบตากับผมพร้อมกับอ้าปากยื่นเข้ามาใกล้ๆ จนราวกับไอ้นุ๊กมันจะโผกอดผมอยู่แล้ว
"ไอ้เลว ปล่อยตูนะเฟ้ย ตูไม่อยากโดนปลํ้าอีกแล้วนะเว้ย" ผมพยายามผลักร่างของเพื่อนผมออกห่างๆ
"อู้หู นี่เอ็งเคยโดนปลํ้าด้วยเหรอว่ะ" นุ๊กถามตาโตยิ่งกว่าเก่า
"ออกไปซักทีสิโว้ยยยยยย!!" ผมตะโกนร้องลั่น
"มีเรื่องอะไรกัน" เสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาเดินเข้ามาในห้องและก็มองดูทางผม
"นุ๊กกำลังจะปลํ้ากอร์ฟค่ะอาจารย์" หัวหน้าห้องสาวตอบ
"เหรอ ทำไปสิ ครูจะได้นั่งดู" อาจารย์นั่งลงบนที่นั่งของท่านแล้วตอบ
"อาจ้านนนนนนน" ผมร้องครํ่าครวญออกมา
"ล้อเล่น ไอ้นุ๊ก ปล่อยเพื่อนเธอแล้วเลิกหื่นได้แล้ว" อาจารย์ชี้นิ้วสั่ง ซึ่งนุ๊กถึงกับยอมปล่อยมือจากหัวไหล่ผมทันที
"อย่าลืมใส่นะอิอิ" นุ๊กชี้ไปที่ชุดนักเรียนหญิงให้ผมดู
"เดี๋ยวก็ต่อยซะเลย" ผมกระซิบบอกด้วยความไม่ชอบใจ ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่ตนเองแล้วเข้าสู่ชั่วโมงโฮมรูม
หลังจากเหตุการณ์คดีล่าสุดนั้นก็ผ่านมาร่วมอาทิตย์ได้แล้ว ในที่สุดผมก็สามารถปิดกล้องถ่ายทำกันสำเร็จ ที่เหลือก็แค่รอให้ผู้กำกับไปตัดต่อและใส่เอฟเฟคเพิ่มเติม ถึงแม้ว่าเงินค่าจ้างนักแสดงจะเข้ากระเป๋าผมร่วมหลายล้าน แต่ผมก็บอกให้พ่อผมเอามันไปฝากไว้ในธนาคาร เพราะมันก็ไม่ใช่เงินที่ผมอยากได้นัก ใครมันจะไปเล่นบทนางเอกในคราบผู้ชายกันหละ โดยพ่อของผมก็รายงานไปว่าที่ผมหายไปเป็นอาทิตย์กว่าๆ เพราะทางบ้านผมและบ้านของเทียร์ต้องไปร่วมงานสร้างวัดที่ต่างจังหวัดด้วยกัน ถึงแม้ว่าหัวหน้าห้องจะลงประวัติว่าผมไม่อยู่ตลอดช่วงเวลาที่ผมไปถ่ายหนัง แต่ก็ลงประวัติให้ผมว่าผมลากิจ ไม่ได้บอกว่าผมแอบอ้างเพื่อหยุดแต่อย่างใด
แต่มันก็แปลกจริงๆ ด้วย ทำไมหัวหน้าห้องถึงไม่ทำกับเราเหมือนคนอื่นหละ ผมคิด เพราะคนอื่นๆ แทบลาไม่ได้ ถ้าไม่ป่วยโรคร้ายแรงจริงๆ เพราะเธอจะลงประวัติว่าทุกคนแอบอ้างป่วยกันทั้งนั้น ทำให้โดนตัดคะแนนจิตพิสัยกัน แต่ทำไมเธอถึงลงประวัติลากิจให้เรากันนะ
ผมหันหน้าไปมองดูหัวหน้าห้อง เธอกำลังนั่งฟังสิ่งที่ครูกำลังพูดอยู่หน้าชั้น
ตอนพักเที่ยงไปถามเธอดีกว่า มันคาใจไม่ใช่น้อยนะเนี่ย ผมคิด
-----------------------
ช่วงเวลาพักเที่ยง
เด็กสาวนามเทียร์เดินไปที่ล็อคเกอร์เก็บของด้วยนํ้าเสียงฮึมฮัมในลำคอด้วยความสุขใจ ถึงแม้ว่าโรงเรียนนี้แต่ก่อนจะไม่มีตู้ล็อคเกอร์ แต่พอปรับนโยบายให้เป็นโรงเรียน สห. จึงได้ตั้งตู้ล็อคเกอร์ขึ้นมาเพื่อรองรับนักเรียนหญิงโดยเฉพาะนั่นเอง เด็กสาวไขกุญแจตู้ล็อคเกอร์แล้วหยิบกระเป๋าเป้ที่เป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมสีเทา มันเป็นกระเป๋าอุ่นอาหารแบบเดียวกับกระเป๋าอุ่นอาหารของรถส่งพิซซ่า และข้างในนั้นก็คือข้าวกล่องอย่างดี เธอหยิบมันขึ้นมา แม้ว่าอาหารจะอุ่นจนร้อน แต่กล่องพลาสติกเริ่มเย็นลงบ้างแล้ว
"วันนี้แหละเราจะได้ให้ข้าวกล่องกับกอร์ฟ" เทียร์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ "เพื่อเป็นการฉลองที่หนังทำสำเร็จด้วยดี นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เราได้ทำข้าวกล่องให้คนอื่นด้วยสิ"
เด็กสาวเริ่มจินตนาการในหัวของเธอเอง
"กอร์ฟจะคิดว่ายังไงน้า ถ้าเราให้ข้าวกล่องนี้" เธอเริ่มคิด
"นี่จ๊ะกอร์ฟ ข้าวกล่องน้า" เทียร์ในจินตนาการยื่นข้าวกล่องให้กับกอร์ฟในจินตนาการ
"โอ้ เอ่อ ขอบใจมากเลยนะ ฉันกำลังหิวอยู่พอดีเลย" กอร์ฟในจินตนาการยิ้มรับด้วยความยินดี แถมใบหน้าของเขานั้นไม่ได้สวยน่ารักอีกต่างหาก กลับยิ้มอย่างเท่และมีเสน่ห์ แถมเสียงโคตรเท่
"อะ อร่อยไหมอ่ะ" เทียร์ในจินตนาการถาม
"อร่อยโคตรๆ ฉันไม่เคยกินข้าวกล่องที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลย เทียร์จ๋า ฉันชอบเธอแล้วซิ มาแต่งงานกันนะ" กอร์ฟในจินตนาการเอ่ยด้วยสีหน้าขึงขัง
"อร้าย จะบ้าเหรอ เค้าเขินนะ แต่ก็โอเค" เทียร์ในจินตนาการยิ้มร่า
"มันจะเป็นแบบนั้นรึเปล่าน้า" เทียร์ในโลกแห่งความเป็นจริง บิดตัวไปบิดตัวมา พร้อมกับยิ้มเล็กยิ้มน้อย
"เมาแดดกลางวันเหรอ" เสียงบุคคลที่สองดังขึ้น
"ว้าย!" เทียร์สะดุ้งโหยงจนเธอเกือบทำข้าวกล่องที่อยู่ในมือร่วง และเมื่อเธอดูว่าใครพูด ก็พบว่าคิตตี้กำลังยืนดูเธออยู่นั่นเอง
"เปล่าย่ะ ฉันก็แค่คิดไปนู่น คิดไปนี่เฉยๆ" เด็กสาวเทียร์หันหน้าไปทางอื่น พยายามไม่ให้คิตตี้เห็นว่าใบหน้าของเธอแดงแค่ไหน
"เหรอ" คิตตี้เอียงคอถาม
เด็กสาวเทียร์แอบเหล่ตามองดูคิตตี้เล็กน้อย และสายตาทั้งสองคู่ของเธอก็ต้องไปสะดุดกับสิ่งที่คิตตี้ถืออยู่ในมือ นั่นก็คือ ข้าวกล่องนั่นเอง
"อุ้ยตาย นี่เธอทำข้าวกล่องมากินเองด้วยเหรอเนี่ย" เทียร์ถามคิตตี้ด้วยนํ้าเสียงเย้ยยันเล็กน้อย "ไม่มีเงินที่จะซื้อข้าวกินที่โรงเรียนรึยังไง"
"อันที่จริง ฉันทำมาให้กอร์ฟกินนะ" คิตตี้ยิ้มและพูดด้วยนํ้าเสียงเอียงอายเล็กน้อย
"อะไรนะ!!" เทียร์เบิกตาโพลงโต "นี่เธอทำออกมาให้กอร์ฟกินด้วยเหรอ"
คิตตี้สะดุ้งเล็กน้อยจนเธอเผลอก้าวเดินถอยหลัง เธอแอบพยักหน้าตอบแทนการพูด และเธอก็มองเห็นว่าเพื่อนของเธอที่อยู่ตรงหน้าเองก็มีข้าวกล่องถือเอาไว้ในมือเหมือนกัน
"หรือว่า เธอเองก็ทำข้าวกล่องมาให้กอร์ฟเหมือนกัน" คิตตี้ถามด้วนนํ้าเสียงกลัวๆ กล้าๆ
"ใช่" เทียร์เชิดหน้าขึ้น "คิดเหรอว่าข้าวกล่องธรรมดาของเธอจะทำให้กอร์ฟชอบกินได้นะ"
"ชะ ชอบค่ะ ต้องชอบ" คิตตี้ตอบ แม้ว่าเธอจะกลัว แต่เธอก็ไม่อยากยอมแพ้สิ่งที่เธอตั้งใจทำออกมาเหมือนกัน
ทั้งสองสาวต่างคนต่างจ้องมองหน้าอีกฝ่ายราวกับว่าไม่อยากให้ตนเองแพ้ โดยที่มีนักเรียนคนอื่นๆ เดินผ่านไปผ่านมามองพวกเธอแล้วสงสัยว่าพวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่
---------------------------
(Golf Talk)
ขณะเดียวกัน ทางฝั่งผม ผมกำลังเดินมองหาหัวหน้าห้อง เพื่อที่จะถามเธอถึงเรื่องนั้น แต่ผมไปห้องพักครูหรืออะไรก็ไม่เจอเลย จึงกะว่าจะลองเดินไปที่ห้องกรรมการนักเรียนดู
"ป่านนี้โรงอาหารเต็มไปด้วยคนแย่งซื้อข้าวกินละมั้ง" ผมพึมพำขณะเอาสองมือล้วงกระเป๋าแล้วเดินไปตามทางเดินของอาคารเรียน "สงสัยอดกินข้าวเที่ยงแน่เลยตู"
ผมเริ่มนึกถึงตอนที่ผมไปซื้ออาหารกินที่โรงอาหาร ปรากฎว่าผมมักจะถูกมองว่าเป็นสาวน้อยน่ารักเป็นประจำ ถึงกับมีคนยอมให้ผมลัดคิวซื้ออาหารโดยไม่ต้องต่อแถว แถมมีคนลุกเก้าอี้ให้ผมนั่ง และยังมีคนซื้อขนมและนํ้ามาเอาใจผมอีกต่างหาก และผมโดนแบบนี้เกือบจะทุกวัน
"แต่คิดไปคิดมา ไอ้เราก็ไม่อยากไปกินข้าวที่โรงอาหารเหมือนกันแฮะ" ผมพึมพำด้วยนํ้าเสียงขยะแขยง "ตามหาหัวหน้าห้องให้เจอดีกว่า"
ผมเดินเลี้ยวไปตรงบันได และผมก็เผลอชนกับใครบางคนที่หอบเอกสารสูงท่วมหัวโดยบังเอิญ
โครม!!
ผมชนจนเดินเซไปข้างหลัง เกือบจะหงายหลัง เสียงแฟ้มเอกสารร่วงกระจายเต็มพื้น และเมื่อผมลืมตาขึ้นมอง ก็พบว่าหัวหน้าห้องทรุดลงกับพื้น แว่นตาตกลงกับพื้น พร้อมกับกองแฟ้มเอกสารร่วงกระจายเต็มพื้น
ซวยแล้วไง ผมคิดในใจพร้อมกับรีบเดินไปเก็บแฟ้มเอกสารที่ร่วงลงพื้นทันที
"ขอโทษนะหัวหน้า พอดีฉันมองไม่เห็นนะ" ผมรีบบอกขอโทษกับเธอพร้อมกับรีบโกยเก็บแฟ้มเอกสารอย่างรวดเร็ว "อะนี่ เดี๋ยวฉันช่วยเก็บให้นะ..."
เมื่อผมหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาเรียงบนมือได้หน่อยนึงก็รีบหันหน้ามองเธอทันที ซึ่งใบหน้าของเด็กสาวที่ไม่ได้ใส่แว่นตานั้นทำให้ผมตกตะลึง ผมพยายามประมวลความคิดในหัวของผมว่าทำไมใบหน้านี้มันช่างคุ้นเหลือเกิน และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมก็แทบจำเธอได้ในทันที
"เมย์" ผมพึมพำ
"เอ๊ะ" หัวหน้าห้องสาวสบตามองผม
"เมย์ ใช่เธอจริงๆ ด้วยเหรอเนี่ย" ผมเรียกเธอด้วยความดีอกดีใจ "เธอคือเมย์ใช่ไหมเนี่ย"
"กอร์ฟ..." หัวหน้าห้องสาวพึมพำเรียกชื่อผม
"เรากอร์ฟไงเมย์ ที่เล่นพ่อแม่ลูกด้วยกันบ่อยๆ นะ" ผมรีบบอกกับเธออย่างรวดเร็ว "จำไม่ได้เหรอ"
เธอยิ้มให้ผม มันทำให้ผมคิดว่าเธอมีเสน่ห์มากขึ้นและต่างจากตอนสมัยเด็กลึบลับเลย
"ทำไมจะจำไม่ได้หละกอร์ฟ เราสัญญาด้วยกันแล้วนี่ว่าจะเล่นพ่อแม่ลูกด้วยกันอีกครั้ง" เมย์ หรือหัวหน้าห้องตอบผม
"โถ่ มาเรียนด้วยกัน แถมเป็นหัวหน้าห้องด้วย ทำไมไม่บอกกันบ้างเลยนะ" ผมส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มแป้น "มาๆๆ เดี๋ยวฉันช่วยเก็บ"
เด็กสาวหัวหน้าห้องก็ช่วยกันเก็บของด้วย แต่ในใจของเธอนั้นเริ่มเต้นตึกตัก ราวกับว่าเธออายปนดีใจที่ผมจำเธอได้
ตอนนั้นเอง เด็กสาวสองคนนามเทียร์และคิตตี้วิ่งแข่งกันเพื่อตามหาผม ในมือของเธอก็ยังถือข้าวกล่องอยู่
"ฉันต้องทำให้ข้าวกล่องกับกอร์ฟนะ ฉันอุตส่าห์ตั้งใจทำทั้งคืนเชียวนะ" เทียร์บอก
"ฉะ ฉันก็ตั้งใจทำเหมือนกันนะค่ะ" คิตตี้บอก แม้ว่าเธอจะขี้กลัว แต่เธอก็ไม่อยากยอมแพ้
แต่แล้วเมื่อสองสาววิ่งมาจนถึงบริเวณที่ผมกับหัวหน้าห้องอยู่ ทั้งสองสาวรีบหลบเข้ามุมกำแพงโดยอัตโนมัติแล้วแอบมองดูผมทันที ซึ่งผมช่วยเธอเก็บแฟ้มเอกสารเสร็จแล้ว
"นั่นมันหัวหน้าห้องไม่ใช่เหรอ" เทียร์พึมพำ "เธอมาทำอะไรกับอีตากอร์ฟนี่นะ"
คิตตี้ส่ายหัว เพราะเธอก็ไม่รู้
"เอาหละ เดี๋ยวฉันช่วยเธอขนของไปส่งนะ" ผมกระซับแฟ้มเอกสารที่ผมช่วยแบ่งถือกับเธอคนละครึ่ง
"แล้วเอ่อ... กอร์ฟกินข้าวยังเหรอ" เพื่อนสมัยเด็กผมถาม
"ยังเลยนะสิ มัวแต่ตามหาเธอเนี่ยแหละ" ผมพึมพำ
"ตามหาฉันงั้นเหรอ" หัวหน้าห้องถามด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบาเล็กน้อย
คิตตี้เอามือปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว ส่วนเทียร์นั้นจับกำแพงแน่นยิ่งกว่าเดิม
"งืม มีเรื่องอยากถามเยอะแยะเลย" ผมยิ้ม
"งั้น ฉันมีแซนวิสอยู่สองอัน กินด้วยกันไหมหละ" เธอถามผม
"เอาสิ" ผมตอบเธอ "ดีใจนะที่เธอมาเรียนห้องเดียวกับฉันนะ ฉันคิดถึงเธอมากเลยรู้เปล่า"
หัวหน้าห้องสาวก้มหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มกว้าง
"งั้นไปกัน" เธอบอกกับผม ซึ่งผมก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะหอบเอกสารเดินตามเธอไป
เด็กสาวที่แอบมองดูเหตุการณ์นี้ที่มุมกำแพง ต่างคนต่างมองด้วยความตกตะลึง
"ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ายัยหัวหน้าห้องจะชอบกอร์ฟไปด้วยอีกคน" เทียร์บอกคิตตี้ด้วยนํ้าเสียงเจ็บใจ ในขณะที่คิตตี้มองด้วยความวิตกกังวล
"ไปกันเถอะ" เทียร์เดินออกมาจากที่ซ่อน
"ไป ไปไหนอ่ะ" คิตตี้ถาม
"ถามแปลกๆ ตามสองคนนั้นไปยังไงหละ" เทียร์บอกแล้วก็เดินตามพวกผมไปทันทีโดยไม่รอเธอ
"คะ คอยด้วยซี่" คิตตี้รีบก้าวขายาวๆ เพื่อเดินตามเทียร์ให้ทัน
ความคิดเห็น