คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนพิเศษ - เที่ยวตะลุยเหนือ อีสาน ตอนห้า : กินอาหารที่นํ้าตก
" อืมนี่ ต้า " ผมมองไปรอบ ๆ สถานที่แห่งหนึ่ง " แน่ใจนะว่าเรามานํ้าตกกันนะ "
" อืม " ต้าเริ่มหันไปมองรอบ ๆ บ้าง " ก็เราถามชาวบ้านมาตลอดทางแล้วนี่นา ก็น่าจะใช่หละ "
" ไม่มีทั้งป้ายบอกนํ้าตก แถมข้างหน้ากลับเขียนว่าฝายแทนเนี่ยน " ผมมองไปยังข้างหน้า ข้างหน้าเป็นทางนํ้าไหลลงมาซึ่งเหมือนกับเขื่อนขนาดย่อม
" โถ่ มิ้นครับ " ชายเดินมาบอกผมและส่ายหัว " เก่งสังคมแท้ ๆ กลับคืนครูไปซะงั้น แถวนี้มีนํ้าตกแน่ครับ เพราะฝายจะสร้างขึ้นตรงที่มีนํ้าตกขึ้นนะแหละ "
" อ้าวเหรอ " ผมเอามือเกาหัวแก้เขิน ไอ้ผมก็เพิ่งนึกได้ เรียนมาแท้ ๆ แต่กลับลืมซะนี่
" แล้วจะช้าอยู่ใยหละ " แมวพูดขึ้นมาอย่างร่าเริง " เราไปกันเถอะ ฉันหิวแล้ว "
แมวเดินไปตามทางอย่างร่าเริง สาว ๆ นี่ท่าทางจะ Enjoy Eating เหลือเกินแฮะ
บริเวณที่พวกผมอยู่ในตอนนี้อยู่เข้ามาจากในหมู่บ้านลึกพอสมควร ข้างหลังพวกผมนั้นเป็นที่จอดรถซึ่งมีบ้านคนที่ทำแบบทรงยุโรปและบ้านทรงไทยผสมกันอยู่ ทางข้างผมเป็นเน้นทางลงและทางข้างล่างก็เป็นพื้นปูนและมีร้านขายอาหารที่ทำเหมือนโรงอาหารเลย ดูยังไงมันก็เหมือนไม่ได้มานํ้าตกชัด ๆ มองเลยหลังคาโรงอาหารไปก็มีป่าไม้อยู่ซึ่งพอทำให้เชื่อได้ว่ามานํ้าตกบ้าง ผมเดินไถลลงเนินตามทุกคนไป แล้วเมื่อเดินผ่านร้านอาหารไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงนํ้าตกมาแต่ไกล เลยทำให้ผมเริ่มเชื่อแล้วว่า เรามาถึงนํ้าตกจริง ๆ
หลังจากที่พวกเราไปดูต้นชมพูภูคากันแล้ว ก็เริ่มถึงเวลา 11.00 น. ซึ่งทุกคนเสนอกันว่าน่าจะไปกินอาหารเที่ยงกัน โดยจ๋าเสนอว่าน่าจะซื้ออาหารในรีสอร์ทแล้วกินกันบนเขาเลย แต่ก็ไม่ได้ เนื่องจากว่าแถวนี้ไม่มีร้านขายอาหาร และไม่มีที่ให้กินด้วยยกเว้นเอาเสื่อมาปู ซึ่งหัวหน้าห้องก็ลืมเอาเสื่อมาเพราะคิดว่าไม่จำเป็น ต่อมาแมนก็เสนอว่าน่าจะไปกินกันตัวเมือง แต่ต้าก็ส่ายหัวแล้วก็บอกว่า ร้านอาหารที่เราผ่าน ๆ มามันอยู่ริมถนน ไหน ๆ เราก็มาเที่ยงต่างจังหวัดทั้งทีอยากได้ที่กินที่มันติดกับธรรมชาติบ้าง
" เอางี้ไหม " ซาระเสนอ " แถวนี้มีนํ้าตกเล็ก ๆ อยู่ คนน่าจะไม่เยอะ ที่นั่นมีอาหารขายด้วย ซาระถามพี่ ๆ ในรีสอร์ทมาแล้ว อาจเข้าไปลึกหน่อย แต่ก็ได้กินใกล้ ๆ นํ้าตกนะ "
" เอาสิ " ผมรีบตอบรับอย่างกระตือรือล้น เพราะว่านํ้าตกผมเคยไปแค่บนเกาะกูดเท่านั้น แต่ถ้ากินข้าวที่นํ้าตกนี่ผมก็ไม่เคย น่าจะสนุกไม่ใช่น้อย
" มิ้นไหน ผมก็ไปกับมิ้นคร้าบ " ต้าพยักหน้าด้วยความสนใจ " เย้ ๆ จะได้ดูมิ้นจังว่ายนํ้าแย้ว "
" เหอ ๆ คราวก่อนฉันก็โดนแกเห็นไปแล้วไม่ใช่เรอะ " ผมนึกถึงตอนที่ผมโดนต้าจับลากผมตกไปในแอ่งนํ้าตกบนเกาะกูดคราวก่อนจนผมเปียกไปทั้งตัว แถมยังเกือบโดนไอ้ต้าเห็นหุ่นผมตอนผมอาบนํ้าเสร็จด้วย
" ไม่เอา เค้าจะดูอีก เค้าจาดู ๆ ๆ ๆ ๆ "
ผมรีบเดินหนีไอ้บ้ากามคนนี้ขึ้นรถทันที ซึ่งคนอื่น ๆ ก็เช่นกัน ราวกับว่าพวกเราพร้อมใจกันหลบเลี่ยงต้า ปล่อยให้เขากระทืบพื้นทำท่าเหมือนเด็กปัญญาก่อนต่อไป
" เค้าจะดู เค้าจะมอง เค้าจะ อ้าว ไปไหนหมดแล้วอะ " ต้ามองไปรอบ ๆ เมื่อพบว่าไม่เห็นมีใครยืนอยู่ข้าง ๆ เขาสักคน
" จะเล่นอีกนานไหม เดี๋ยวก็ทิ้งไว้หรอก " หัวหน้าห้องท้าวแขนกับขอบกระจกรถที่เปิดออกและมองต้าตรงที่นั่งคนขับ
" ไปก็ไม่บอก " ต้าบ่นอุบอิบแล้วก็เดินขึ้นรถและเสียบกุญแจรถเพื่อเตรียมตัวไปยังที่กินข้าวกลางวันของพวกเราทันที
ดังนั้น ตอนนี้พวกเราเลยเดินผ่านร้านอาหารเพื่อไปดูนํ้าตกกันครับ สาว ๆ นี่ต่างมองไปยังร้านขายส้มตำ เสียงป๊อก ๆ ๆ นี่มันก็ชวนยั่วนํ้าลายผมเสียจริง โอ้ยยย อยากโช้ยแล้วสิ
" ใจเย็นแมว " ต้าพูดออกมา " อาหารมันไม่หนีไปไหนหรอก "
" ว่าไงนะยะ " แมวค้อนกลับไปทันที
" เฮ้ย ๆ อย่าเพิ่งกัดกันเลย 2 คนนี้ " เทรนห้ามปราม " เดี๋ยวก็ตกนํ้ากันทั้งคู่หรอก "
แหงหละครับ เพราะตอนนี้พวกผมมาถึงบริเวณนํ้าตกกันแล้ว ทางขวามือมีป้ายบอกไว้ว่า " ยินดีต้อนรับสู่นํ้าตกศิลาเพชร " และทางเดินก็เริ่มแคบลง จนมีแผ่นไม้ตั้งเอาไว้เป็นสะพานขนาดย่อมให้พวกผมเดินข้ามไป พื้นดินจากพื้นปูนก็กลายเป็นพื้นดินทาง ทางขวาของผมนั้นเป็นแอ่งนํ้าตื้นขนาดใหญ่ที่มีเด็ก ๆ ชาวบ้านแถวนี้ถอดเสื้อถอดกุงเกง ( แต่คง กกน. ไว้ ) ลงไปเล่นนํ้ากันสบายใจเฉิบ ผมนั่งยอง ๆ แล้วก็เอามือวักนํ้าดู โหย เย็นเจี๊ยบอย่างกับแช่ตู้เย็น ไอ้พวกนี้มันเล่นได้ยังไงนั่น
" ลองเดิน ๆ ไปดูกันหน่อยไหม " หัวหน้าห้องแนะ เพราะแถวนี้มีเด็กมาเล่นเยอะเลยค่อนข้างเสียงดัง พวกผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วก็เดินเข้าไปลึกขึ้น
ทางเดินเริ่มชันขึ้นไปข้างบนเนิน 2 ข้างทางพวกผมเริ่มเป็นเน้นเขาและนํ้าตกทาขวาก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างให้พวกเราเห็น นํ้าจำนวนมากไหลลงมาตามซอกหิน เสียงนํ้าตกเริ่มดังขึ้นเมื่อพวกผมเดินเข้าไปลึกมากขึ้น ผมมองดูนํ้าที่ไหลมาตามทางจนทำให้ผมนึกถึงสไลเดอร์ตามสวนนํ้าในตัวเมืองแล้วก็นึกขำ ๆ ว่าถ้าเราไปเล่นสไลเดอร์ตามทางนํ้าบ้างจะสนุกขนาดไหนนะ แต่เมื่อผมดูหินรอบ ๆ และความแรงนํ้าแล้ว ดูท่าจะอันตรายไม่ใช่น้อย ผมเลยหยุดความคิดนั้นทันที
เสียงจิ้งหรีดและเสียงใบไม้ไหวตามต้นไม้รอบตัวพวกผมนั้นดังมากขึ้นประกอบกับเสียงนํ้าตก ทำให้กลบเสียงเด็กที่กำลังเล่นนํ้ากันอยู่ได้อย่างเต็มที่ และในที่สุดทางเดินก็สิ้นสุดลง มีแผ่นหินขนาดใหญ่ยื่นไปข้างหน้าขอบเนินทางเดิน ทำให้เรามองเห็นวิวของนํ้าตกชัดเจน และแผ่นหินที่พวกเราไปยืนนี้ก็เรียบและยืนกันได้ทุกคน
" โอเค " ชายพูดขึ้นมา " เดี๋ยวเรานั่งกินกันไปดูวิวนํ้าตกกันไปตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันไปสั่งอาหารมานะ "
แมว จ๋าและฝนรีบไปสั่งอาหารให้ชายจดในสมุดโน๊ตที่เขาเอามาด้วยเป็นการใหญ่ ส่วนปอนั้นเธอเดินไปริมขอบแผ่นหิน นี่ถ้าเธอเดินก้าวขาไปแค่ก้าวเดียวนี้ร่วงไปเลยมั้ง
" นี่ ปอ " ผมทักขึ้น " ระวังร่วงไปนะ "
" ไม่เป็นไรหรอก " ปลาเดินมาตบไหล่ผม " ถึงร่วงไปปอก็ไม่เป็นอะไรหรอก "
ผมมองดูปอที่ยังยืนอยู่ แต่ดูเหมือนเธอจะมองลงไปข้างล่าง ส่วนชายนั้นเดินกลับไปเพื่อไปสั่งอาหารแล้ว
" เหอ ๆ ปลา " ผมแอบกระซิบบอกข้างหูเขา " อย่าลืมสิ พวกเราทั้งหมดยังไม่รู้นะว่านายทั้งคู่ไม่ใช่คนนะ "
" เออ ลืมไป " ปลาพึมพำราวกับเพิ่งคิดได้ แต่ทว่า ตอนนั้นเอง ปอหายไปแล้ว !
" ปอ ปอหายไปไหน " ฟ้าเริ่มมองหาเธอ ผมกับปลารีบมองไปรอบ ๆ เช่นกัน เทรนรีบวิ่งไปดูขอบแผ่นหิน แต่ก็พบว่าข้างล่างนั้นปอไม่อยู่ !
" ปอไม่ได้อยู่ข้างล่าง " เทรนรีบร้องออกมาด้วยความตกใจและเป็นห่วง " เธอ เธอร่วงหายไปไหนก็ไม่รู้ "
" ว่าไงนะ " ปลารีบร้องออกมาแล้วก็ทำท่าจะวิ่งไปตรงที่ปอร่วงหายไป ผมรีบคว้าแขนเขาทันที
" ไม่ได้นะปลา " ผมรีบฉุดแขนเขาชักร่างเขากลับมาใกล้ ๆ ผมรีบเอียงตัวกระซิบบอกเขาทันที " ขืนแกกระโดดลงไปช่วยผิดมนุษย์ละก็ ความแตกนะเว้ยเฮ้ย "
" ตะ แต่ว่า " ปลารีบถามผมด้วยความเป็นห่วง " ข้าปล่อยน้องข้าไม่ได้นะ "
ผมรีบเดินไปดูบ้าง แต่ไม่ว่าผมจะมองไปทางไหน ก็เจอแต่นํ้าไหลเป็นทางตกลงไปเบื้องล่างและไหลเชี่ยว ถ้าเกิดปอตกลงไปจนหมดสติจริง ๆ ละก็ เธอคงโดนนํ้าซัดไปไกลแล้ว
" หัวหน้า รีบโทรหาชายเร็ว " เทรนรีบบอกจนสีหน้าแสดงความวิตกกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด " เร็ว ถ้าชายอยู่ที่ร้านอาหาร น่าจะเห็นปอนะ "
" ได้ ๆ " หัวหน้ารีบหยิบมือถือออกมาทันที ผมรีบเดินไปดูข้างล่างตรงข้าง ๆ แทน
" โหล ชายเหรอ " หัวหน้ารีบบอกอย่างร้อนรน
" มีอะไรเหรอ ฉันกำลังสั่งอาหารเสร็จพอดี " เสียงชายดังออกมาจากมือถือของหัวหน้า
" พอดีเลย จะบอกว่า... "
" เดี๋ยว หัวหน้า " ผมยกมือห้ามไม่ให้เขาบอกต่อ และเมื่อทุกคนเดินไปตรงที่ผมยืนมองอยู่
ปออยู่ตรงนั้น
เธอยืนอยู่พื้นข้างล่างซึ่งเหมือนเป็นพื้นที่ชั้นล่างที่พวกเรามองกันไม่เห็น เธอยืนอยู่และในมือของเธอนั้นก็อุ้มนกตัวหนึ่งสีขาวอยู่ในมือ
" ปอ " ปลารีบถามเธอด้วยความเป็นห่วง " ไม่เป็นไรนะ "
" อืม " ปอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน " พอดีนกตัวนี้ติดกับกิ่งไม้นะ ฉันเลยลงไปช่วย "
" โถ่ ปอ " เทรนพึมพำออกมาและถอนหายใจอย่างโล่งอก " อย่าทำให้พวกเราตกใจแบบนี้สิ "
" โทษที ๆ " ปอยิ้มอย่างซุกซนและเริ่มปล่อยให้นกกางปีกโผบินไปบนท้องฟ้า
" นี่ " ฝนเอาศอกดุนกับท้อนของเทรน " เป็นห่วงใหญ่เลยนะเรา "
" ห่วงอะไรเหรอ " เทรนถามฝนด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ
" ก็เรานะสิ ห่วงปอมากเลยสิท่า เราคิดอะไรกับปอรึเปล่าเอ่ย " ฝนล้อเลียนถามเทรน
" ปะ เปล่าสักหน่อย " เทรนยักไหล่แล้วก็เดินหันหลังให้พวกเราเพื่อมองดูนํ้าตก ผมเห็นหลังใบหูของเขาแดง ๆ ออกมาหน่อยด้วย เฮ้ย นี่ อย่านะว่า...
" นี่นพ " ปลาแอบมากระซิบข้างหูผม " รึว่า เทรนจะรู้ตัวจริงพวกข้าแล้วหละ "
" ไม่ใช่หรอก " ผมหัวเราะแห้ง ๆ " ไม่มีอะไรหรอก "
" คุยอะไรกันเหรอ " ปอเดินมาถามผมกับปลาด้วยความอยากรู้
" ไม่มีอะไร ๆ " ผมกับปลารีบตอบพร้อมกันทันทีอย่างรวดเร็ว ส่วนฝนนั้นมองมาที่ปอแล้วเริ่มแอบยิ้ม
" เฮ้ย นี่ " เสียงชายดังขึ้นมาจากมือถือของหัวหน้าห้อง " ตกลงมีอะไรกันเปล่าเนี่ย "
" อ๋อ " หัวหน้าห้องมองไปทางปอที คนอื่น ๆ ที " งั้น เอาคอหมูย่างมาเพิ่มอีกจาน "
หลังจากที่จบเรื่องเข้าใจผิดกันแล้ว ชายก็เดินกลับมาพร้อมกับจานที่เรียงกันมา 14 - 15 จานและอาหารที่ใส่ถุงเอาไว้พร้อม ( ตอนแรก ๆ ต้าถามว่าเอาถุงสีดำมาทำไม ชายบอกว่าป้าคนที่ขายอาหารขอร้องให้เก็บขยะมาด้วย ก็ดีเหมือนกัน ช่วย ๆ กันอนุรักษ์ธรรมชาติ ) และชายเองก็หอบเสื่อมาผืนใหญ่ด้วย แบกมาคนเดียวได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน และหลังจากที่ช่วยกันปูเสื่อและเทอาหารใส่จานกันแล้ว ก็ถึงเวลาโช้ยกันแล้ว
อาหารที่พวกเราสั่งกันมานั้น แน่อนว่ามากินอาหารริมนํ้าตกก็ต้องไม่พลาดอาหารอีสานอยู่แล้ว อันได้แก่ ส้มตำ ( ตำไทย ตำปู ตำปูปลาร้า มีแยกเผ็ดกับไม่เผ็ด ) ลาบหมู ( แยกใส่เครื่องในและแยก ) นํ้าตก คอหมูย่าง ไก่ย่าง ซุปหน่อไม้ มีพร้อมข้าวเหนียว นํ้าจิ้มและผักดิบพร้อม และแน่นอนว่าคนที่จะ Enjoy Eating มากที่สุดก็คงไม่พ้น
" โห สาว ๆ นี่กินหรืออดอยากมาจากไหนเนี่ย " แมนพึมพำออกมาเมื่อเขาโดนจ๋าฉกไก่ย่างจากเขาไปแล้วอีกไม้
ใช่แล้ว ! สาว ๆ แทบทั้งแก๊ง ( แน่นอนว่าไม่เว้นแม้แต่ปอกับปลา แต่อาจยกเว้นปลาคนเดียวเพราะตัวจริงไม่ใช่สาว ) ต่างคนต่างโช้ยอาหารอีสานกันโดยลืมความเป็นกุลสตรีกันเลย ยิ่งเผ็ดยิ่งมัน ยิ่งแย่งกันกินยิ่งสนุก และต่างคนต่างกินกันสนุกปากโดยผู้ชายแทบไปแย่งกันกินไม่ทัน
" อ้า " แมนร้องออกมาอีกรอบเมื่อแมวเอาส้อมจิ้มคอหมูย่างชิ้นที่เขากำลังจะจิ้มและคว้ามันเข้าปากอย่างรวดเร็วจนราวกับว่า ไม่รีบกินจะตายทันที
" จะรีบกินกันไปถึงไหนเนี่ย " หัวหน้าห้องพึมพำออกมาบ้าง เพราะว่าเขากินส้มตำไปได้แค่ 2 คำ แต่กลับโดนสาว ๆ รุมแย่งกันจนหมดจานโดยที่หัวหน้าตักคำที่ 3 แทนไม่ทัน
" ทำไมอ่า ก็มันอร่อยนี่นา งํ่า ๆ ๆ " แมวยิ้มแก้มตุ่ยพูดออกมา แต่แปลกที่เธอสามารถพูดออกมาได้ชัดเจน "
" จะรีบกินไปถึงไหน โลกมันไม่แตกมันวันพรุ่งนี้หรอก " ต้าพึมพำออกมาบ้าง
" งํ่า ๆ ๆ ๆ "
แต่ทว่าเสียงของผู้ชายก็โดนเสียงกินของสาว ๆ กลบซะหมด โอโห หญิงไทย งามแต๊ ๆ ( ประชด )
" ไม่เว้นแม้แต่มิ้นเลยนะ " ชายยิ้มล้อให้ผมบ้าง
แหงหละครับ ผมเองก็เข้าไปทำสงครามโช้ยส้มตำกับเขาบ้าง ไม่รีบแย่งกันก็อดเด้ ฮ่าฮ่า
" ไม่ไหวเลยแฮะ สาว ๆ นี่ " แมนส่ายหัวแล้วก็ยิ้มให้แมวนิดหน่อย " ว่าไหม ต้า "
" ฉันไม่สนหรอก " ต้ายิ้มออกมาบ้าง " ขอแค่ให้มิ้นมีความสุขฉันก็โอเคละ "
" นายเปลี่ยนไปนะ " แมนหันไปมองเพื่อนตนเอง " ก่อนหน้านี้นายทะลึ่งลามกจกเปรตหื่นกามไม่เลือกหน้าเลยนะ แต่พอมิ้นมานี่นายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ "
" นี่แกชมหรือด่าฉันฟะ " ต้ามองตาขวางไปหาแมน " ยอมรับก็ได้ว่าฉันเปลี่ยนไป ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็ ..... "
เสียงระฆังโบสถ์และเสียงเปียโนดังขึ้นมาในหัวของเขา ต้าเริ่มเหม่อลอยแล้วก็มองผมด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง
" ใช่ " ต้าพูดด้วยเสียงเข้มขรึม " ที่ฉันหวังไว้ก็คือ... "
" ขอมิ้นจังเป็นแฟนหรา " ฝนแอบมากระซิบข้างหูต้า
ต้าสะดุ้งแล้วก็รีบร้อนเดินถอยหลังให้ห่างจากฝนอย่างรวดเร็ว
" บะ บ้าเหรอ " ต้าพึมพำออกมาอย่างไม่ชอบใจ หน้าของเขาแดงขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาแทบเก็บอาการไว้ไม่อยู่ " พะ พูดอะไรออกมานะ "
" พูดอะไรเหรอฝน " แมนถามฝนบ้างด้วยความสนใจ
" อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก " ฝนยิ้มให้ต้าอย่างเจ้าเล่ห์แล้วก็เดินลงไปนั่งแล้วก็โช้ยอาหารคุณสานต่อ โดยที่เทรนเริ่มลงไปแจมกับสาว ๆ ด้วยแล้ว เพราะว่าอดใจไม่ไหว
" มีอะไรเหรอต้า " แมนถามด้วยความสงสัย " หน้าแดงใหญ่แล้วแก "
" ไม่มีอะไรทั้งนั้น " ต้ารีบหันหน้าไปทางนํ้าตกแล้วก็ทำเป็นมองดูวิว
อย่าไปชอบนพเล้ย ต้า ชายมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง พอนายรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายนะ นายไม่ดีใจหรอกเพื่อน
" อ้าว เทรน ชอบอาหารอีสานเหมือนกันเหรอ " จ๋าถามเทรนด้วยความสงสัย
" คะ ครับ " เทรนโช้ยส้มตำไปพูดตอบไป หน้าเริ่มแดงเพราะความเผ็ด
แหงหละสิ ติดใจมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนี่นา ผมคิดขำ ๆ ตอนที่งานเทศกาลโรงเรียนเมื่อปีที่แล้ว มีตอนนึงที่หัวหน้าห้องซื้อมาให้กิน ปรากฎว่าเทรนต้องกินนํ้าเปล่าหมดไปตั้ง 8 ขวดเพราะเผ็ดจัด เลยติดใจอาหารอีสานมาตั้งแต่ตอนนั้น
ปอเริ่มมองไปยังคอหมูย่างชิ้นสุดท้ายที่อยู่ห่างจากตัวเธอไปมาก แต่ดูเหมือนแมวจะเริ่มจ้องคอหมูย่างชิ้นนั้นเหมือนกัน และเธอก็หยิบอาวุธ ( ส้อม ) ขึ้นมาอย่างใจจดใจจ่อ ปอเลยถอนหายใจด้วยความเสียดาย
แต่ทว่า พอแมวยกมือจะเอาส้อมไปจิ้มนั้น เทรนที่อยู่ใกล้กว่าเอาส้อมจิ้มคอหมูย่างชิ้นนั้นทันทีอย่างรวดเร็วจนเหมือนเขาจะเอาส้อมจิ้มจานให้ทะลุไปเลย แมวเริ่มมองด้วยความเสียดายแล้วก็เล็งไปทางนํ้าตกี่อยู่ใกล้เธอแทน ปอถอนหายใจอีกรอบเมื่อแทรนได้ครอบครองคอหมูย่างชิ้นนั้นไปแล้ว แต่เทรนกลับยื่นคอหมูย่างชิ้นนั้นส่งให้ปอและวางมันลงบนจานของเธอ ปอมองดูเทรนด้วยความตกตะลึงเล็กน้อย
เทรนไม่ตอบ แต่เขายิ้มให้ปอเล็กน้อย ปอยิ้มให้เขาแล้วก็เอาสิ้มจิ้มคอหมูย่างชิ้นนั้นขึ้นมากินและยิ้มให้เทรนอีกครั้งอย่างน่ารัก เทรนอ้าปากเล็กน้อยแล้วก็เริ่มเอามือจับผมตนเองและมองไปทางอื่น หน้าของเขาแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ไม่มีใครสังเกตปฏิกิริยานี้ ยกเว้นฝนคนเดียว เธอยิ้มให้ทั้ง 2 คนนี้ก่อนที่เธอจะจัดการโช้ยส้มตำบนจานของเธอต่อ
ความคิดเห็น