คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 13 : โจรโรคจิตบนรถไฟฟ้า
" เ้ามั่นในะว่าแผนนี้ะไ้ผล " าร์ มนุษย์ูถามอาเลส มนุษย์รึ่วิห อนนั้นมันลายสภาพเป็นมนุษย์แล้ว แ่โรหน้าอมัน็ยัเหมือนูอยู่ี มันแ่ัวุพนัานบริษัทธรรมาและใส่แว่นาำไว้
" ทำามที่้าบอเถอะหน่า " อาเลสเอ่ยออมาอย่าหุหิ มันปลอมัวเป็นพนัานอสถานีรถไฟฟ้า " เ้าระเวไปให้ทั่วและทำามแผนอ้า แล้วอนเย็นมาหา้าที่นี่แล้วัน "
" ล ๆ " าร์บอเมื่อมีรถไฟฟ้าบวนหนึ่วิ่มาอเทียบท่าานาลา มันเินปะปนเ้าไปในฝูนเพื่อทำามแผนที่อาเลสวาเอาไว้
แม้นว่ามันะไม่อบแผนารนี้็าม
------------------------
" อรุสวัสิรับมิ้น " หัวหน้าห้อทัผมเมื่อผมเินเ้าไปในห้อเรียน
" ี้า หัวหน้าห้อ " ผมทัทายอบ พลามอหาไอ้ 2 หนุ่มหนอนับอาร์เพื่อูว่ามันะมาหาเรื่อีบผมอีรึเปล่า
" อ๋อ เรื่อ 2 นนั้นนะเหรอรับ " หัวหน้าห้อบอผมทันทีราวับว่าเารู้ว่าผมำลัิอะไรอยู่ " มันลาป่วยทัู้่รับ เพราะอาหารล่อที่มันื้อมาให้มิ้นเมื่อวานมันหมอายุแล้วอนที่มันื้อลับไม่ไ้มอ เลยท้อเสียนอนมอยู่บ้านนะรับ "
ผมแทบระเบิเสียหัวเราะออมาเมื่อรู้ว่ามันันินล่อ้าวบูเ้าไป ฮ่าฮ่า อยาหัวเราะออมาเป็นภาษาเมรวะ
" โล่ใสัทีนะรับมิ้น " ้าเินมาหาผม ท่าทามันอารม์ีึ้นเยอะ " ที่รอพ้นาพวนั้นไ้ "
" ถึอย่าไรัน็ยัไม่ไว้ในายอยู่ี " ผมสวน้าลับไป
" ไม่้อห่วรับ พฤิรรมทั้หมที่ผมทำับุเมื่อเทอมที่แล้ว ผมไ้ ล ละ เลิ หมแล้วรับ "
" มั่นในะ "
" รับ ^^ " ้าอบ " ว่าแ่ ืนนี้อยามานอนับผมบนเียไหมรับ "
ผมใ้มือโบหัวมันไป 1 ฟานหัวมันแทบา ( มือผม้วย -*- นอะไรหัวแ็ะมั )
" เนี่ยนะที่บอว่าะล ละ เลิ อนายนะ "
" หมายถึมุเ่าที่ผมใ้ีบมิ้นาย นับแ่นี้ผมะเริ่มเ้ม้นึ้นแล้วนะรับ " ้าอบสียวน มืออมัน็ลูบ ๆ หัวที่โนผมบเมื่อี้
" ้นมาไปแล้วมั้เอ็นะ เล่นะพาันไปถึเียเลย -*- "
" ผมล้อเล่น้าบ -0- "
แ่หลัานั้นมัน็ไม่ไ้ใส่มุลามับผม่อ มัน็ยอมให้ผมเินไปที่โ๊ะเพื่อเอาอไปวาแ่โยี แ่็แปลีแฮะที่่วนี้้าเอมัน็ไม่ไ้มาีบผมเหมือนเทอมที่แล้วริ ๆ
ผมิถึเรื่อ้าไ้ไม่นาน็ันมีเหุาร์ใหม่ที่ทำให้ผมเลิิเรื่ออ้าไ้ทันที
นัเรียนหิเพื่อนร่วมั้นอผมนหนึ่ที่ผมุยไม่บ่อยนัเินเ้ามาในห้อ เธอัวเล็ว่าผมแ่ลับมีสัส่วน Sexy ระับพระาฬ ( รส่วนไหนไม่้อบรรยาย ) เธอเป็นสาวแว่นที่หน้าาโลลิ่อนใ้ไ้ ไว้ผมยาวนมาถึลหลัและปิเธอะเป็นนที่ออสนุสนานมา ๆ แ่มาในวันนี้เธอลับเียบ ๆ และำลัะร้อไห้
" มีอะไรเหรอเน " ฝนเินเ้าไปถาม ปราว่า เนเอามือับระโปร้าหลัลอ
" มีอะไรรึเปล่า " ายเินมาถามอีน เธอยิ่ถอยหลัหนีายเ้าไปให่ อะไรอเธอนะ
" อร้อหละ " เธอพูออมาเสียแผ่วเบาและหน้าแ้วยวามอาย " อให้ผู้ายทั้หมออไปาห้อนี้ไ้ไหม "
แร ๆ ฝนมอมาทาผม ( แหหละ ผม็ปู้ายนะ ) แ่เธอ็ส่ายหัวพร้อมับยิ้มเล็น้อย เป็นเพราะผมอยู่ในร่าผู้หิแล้วระมั ส่วนหัวหน้าห้อนั้นทำหน้าไม่เ้าใว่าทำไม้อให้ผู้ายออไป้านอ้วย แ่เา็พยัหน้าอย่าเห็นใ
" ทราบแล้วรับ " หัวหน้าห้อบอ พลา่วย้อนผู้ายออไป้านอ
" มีเรื่ออะไรบอ ๆ ันบ้านะ " ายแอบระิบบอผม ฟ้า ฝน ปอ และปลา เพื่อไม่ให้เนไ้ยิน
" แน่นอนเพื่อน " ผมยิ้มให้เา ฝนับฟ้าูเหมือนะไม่ไ้ว่าอะไร
" ผมออยู่้วยนไ้ไหมร้าบ " ้าเสนอหน้ามาหา แ่็โนมืออแมว่วนที่หน้า้วยเล็บั ๆ
" แยิ่้อออไป้วยย่ะ "
" ไป็ไ้ " ้าพึมพำพร้อมเอามือลูบ ๆ หน้าที่โนแมว่วนเมื่อี้
เมื่อทุนออไป้านอและหัวหน้าห้อปิประูห้อแล้ว ็เหลือแ่เพาะสาว ๆ ในห้อเรียน ( ยเว้นผมับปลา ) ึ่ทุน็มอูเน้วยวามสสัย
" เอาหละ อนนี้ไม่มีผู้ายในห้อนี้แล้ว " แมวบอ ( ผมับปลายิ้มที่มุมปาให้ันเอเล็น้อย ) " มีเรื่ออะไรที่บอ่อหน้าพวผู้ายไม่ไ้เหรอ "
" ือ " เธอูเหมือนอายมาเมื่อเธอยมือที่ับระโปร้าหลัออ เมื่อพวเราไปู ผมถึับสบถออมา้วยวามไม่พอใ
ระโปรหลัอเนนั้น ถูรีออเป็นทายาวั้แ่่วรลาลมาถึ้าล่า นาเในที่เธอใส่นั้นโผล่ออมาให้เห็น
" ใรัน " แมวหน้าแ้วยวามโมโห " ใรันที่ทำแบบนี้ "
" ะ ันึ้นรถไฟฟ้ามาที่โรเรียน " เนบอ้วยวามลัว " ละ แล้ว ันโนพวโริบนรถไฟฟ้าลวมลาม แล้วเมื่อลมาาสถานี ็พบว่าระโปรอัน ระโปรอัน "
เธอถอแว่นออและเอามือปานํ้าาอเธอ ปอบอให้เธอถอระโปรออ่อนแล้วเธอ็ให้ยืมระโปรสำลอที่เธอับปลาเอามา้วยเสมอใส่ไป่อน ระโปรัวที่านั้นอนนี้พาอยู่บนเ้าอี้ใล้ ๆ ับปลา
" แล้วทำไมเธอไม่แ้ยามบนสถานีหละ " แมวถาม่อราวับว่าเธอเป็นพี่สาวอเนเลยทีเียว
" ะ ันลัว " เนร้อไห้ออมาอีรั้ อนนี้เธอใส่ระโปรัวใหม่อปอแล้ว " ันลัว ลัวว่าเาะมาทำร้ายัน "
" ที่ี่ปุ่น " าระบอ " ถ้าเอพวโริละ็ ้อร้อะโนออมาั ๆ เลยนะ ทุนะไ้่วยันับไ้ "
เนยััวสั่น้วยวามลัว ส่วนปลานั้นหยิบระโปรอเนที่า ึ้นมาูในระับสายาและมู ราวับว่าเาะหยิบมันึ้นมาม
เวร อีแล้วเรอะ !
" พลอย ! " แมวร้อนแทบะะโนออมา " ทำอะไรอเธอนะ ! "
แ่ปลาไม่อบ าอเามอไปรส่วนที่า และใ้มือไปับ ๆ บ้าเล็น้อย เาพลิไปพลิมาราวับูร่อรอยอะไรบาอย่าบนระโปร เนมอูปลา ( พลอย ) อย่าะลึ
" มันถูั้วยอมีมนาเล็ " ปลาบอะที่เายส่วนที่ามาูับาใล้เ้าไปอี ( อนนั้นผมสาบานไ้ว่าเป็นวาอปลาเป็นสีเหลือแวบนึ ) " ูารอยาและเวลาที่ัให้าแล้ว น่าะเป็นมีัเอร์ ลัษะอารันั้น น่าะเป็นนที่ระมัระวัมา แถม..... "
ปลาเริ่มัวสั่น้วยวามโมโห แ่็วาระโปรที่าลบนโ๊ะเหมือนเิมและพยายามทำัวามปิ ผมมอูปลา้วยวามสสัย ทำไม้อโมโหนานั้น้วย
" แล้วทำไมพลอย้อหยิบระโปรอเรามาูใล้นานี้้วยละเนี่ย " เนถามอย่า้าาใ
" พอีเรา้อารให้แน่ใไว่ามันโนั้วยอะไร " ปลาอบ แ่แววาอเายัแฝไป้วยวามหุหินปอ็เริ่มมอูพี่ายนเออย่าัวบ
เหอ ๆ หาานมาให้ันอีแล้วมั้เนี่ย ปลาเอ้ยยยย
" ยอมไม่ไ้นะ " แมวทำท่าราวับะออไปทำสราม " พวมันเห็นผู้หิเป็นอะไรัน ถึมาทำแบบนี้ันพวเรา เรา้อัารพวโริให้สิ้นา "
" แล้วทำยัไหละ " ผมถามแมว้วยวามสสัย
" เธอ้อ่วยัน้วยนะมิ้น " แมวมอมาทาผม้วยแววาที่เ็า
" อ้าว แล้วันไปเี่ยวอะไร้วยละเนี่ย - - v "
" เธอเป็นผู้หิรึเปล่า มิ้น " แมวถามผมอย่าริั ( ันเป็นผู้าย ผมิ ) " เพื่อนเธอโนมานานี้เธอยัเยอยู่อีเหรอ "
มัน็รินะที่ผมเอ็สสารและเห็นใเน รวมทั้ไม่พอใับนที่ทำแบบนี้ แ่ว่า
" ะให้ันทำยัไหละ แมว " ผมถามแมว้วยวามสสัย
" ันมีวิธี " แมวอบ้วยนํ้าเสียที่โหเหี้ยมและเ้าเล่ห์ เธอมอมาทาผมราวับเสือัวเมียที่ำลัะะรุบเหยื่อ มันหมายวามว่ายัไันเนี่ย - - ^
---------------------------
หลัาที่เลียรเรื่อระโปรอสาวแว่นเนแล้ว แมว็บอให้ผู้ายเ้ามาในห้อไ้ ้าัวีรีบพุ่มาถามผมทันทีเลยว่าเมื่อีุ้ยเรื่ออะไรัน
" มันเป็นเรื่ออผู้หิ " ผมอบ้า " นายไม่เี่ยวับเรื่อนี้หรอ "
" แ่ผมอยาเี่ยว้วยนะ้าบ " ้าทำท่าอออ้อนราวับเ็ที่อเินแม่ไปื้อนม ผมมอถลึาลับไปน้าถึับผะ แล้วเา็ถอนหายใออมา
" ็ไ้ ผมแ่อยา่วย้วย " ้ายัไหล่ " แ่ถ้ามิ้นิว่าปัหานีุ้สามารถแ้ไ้ับสาว ๆ ละ็ ผม็ะไม่ห้ามอะไร เพราะถ้ามันเป็นเรื่อร้ายแรละ็ นที่ะ่วยพวุไ้็ะมีผู้ายแบบผมเนี่ยแหละรับ " เมื่อ้าพูบเา็เินไปนั่ที่แ่โยี ถึผมะไม่เ้าใเหมือนันว่าทำไม้าถึว่า่ายแบบนี้ั้แ่เริ่มเรียนมา แ่็่าเถอะ ีแล้วที่มันไม่มาอ้อนผมอี -*-
และเมื่อผมเลียรับ้าไ้แล้ว ผม ฝน และ ฟ้า เินไปเล่าเรื่อให้ายฟัทันที โยแล้ทำเป็นะุยเรื่อรายานเพื่อไม่ให้แมวและสาว ๆ นอื่น ๆ ( โยเพาะเน ) ับสัเไ้ ายเอามือับาเพื่อใ้วามิ
" ไ าย " ฝนถาม " พอมีไอเียอะไรเี่ยวับเรื่อนี้ไหม "
" เท่าที่ันรู้มา เราะับให้ไ้าหนัาเานั้น้อับอนที่เาเอามือมาลวมลามทันที้เลยนะ " ายบอร ๆ นฝนับฟ้าถึับอึ้ " เพราะว่านึ้นรถไฟที่เยอะ ๆ นั้น ใร็ามที่อยู่ใล้ผู้เราะห์ร้ายสามารถเป็นผู้้อสสัยไ้หม ปัหาือ นยิ่เยอะเรายิ่ับผิยา ถึเ้าัวะรู้สึว่าโนลวมลาม็าม แ่็ไม่สามารถบอไ้ทันทีว่าใรเป็นนร้าย เพราะนร้ายสามารถัมือลับหนีไ้อย่ารวเร็วและแล้ทำเป็นไม่รู้็ไ้ แถมถ้านร้ายพูแร ๆ ับนที่เราะห์ร้ายว่าล่าวหามั่ว ็อาทำให้ผู้เราะห์ร้ายลัวนไม่ล้าบอ็ไ้ เพราะโอาสที่ะเาะนร้ายั ๆ นั้นหาปราศาหลัาน็ะทำไ้ยา "
" ั้น เราะทำยัไ " ฟ้าถามาย้วยวามื่นมที่ายสามารถวิเราะห์มาถึนานี้
" ะเริ่มแผนันวันพรุ่นี้ใ่ไหม " ายถาม ฝนับฟ้าพยัหน้า " ั้นันะปลอมัวไปเป็นผู้โยสารและยืนอยู่ใล้ ๆ พวเธอละัน ในมืออันะหยิบล้อไป้วย " ฟ้าทำหน้าไม่พอใ " ไม่้อมอันแบบนั้น ันะเอาไว้ับภาพอนที่นร้ายมันทำริ ๆ หลับานะมาอูเมมโมรี่ล้อถ่ายรูปอัน็ไ้ว่าไ้แอบถ่ายระโปรใรรึเปล่า ันทำ้วยวามประโยน์ในะ "
" ันเื่อ " ผมบอาย แม้ว่าฝนับฟ้าะเริ่มไม่ไว้ใาย็าม
" ว่าแ่ ใระเป็นเหยื่อล่อเหรอ " ายถาม " ถ้าันเาแผนอแมวไม่ผิ มัน้อมีเหยื่อล่อโรโรินะ "
" ันยัไม่รู้เลยว่าแผนอแมวเป็นยัไ " ผมอบามร
่อานั้นพวผม็ุยเรื่อแผนารอาย่อ โยที่ฝนับฟ้าพยายาม้านลอว่าไม่้อให้ายใ้ล้อไ้ไหม ( ไป ๆ มา ๆ าย็ยอมลว่าะไม่ใ้ล่อ แ่็ไม่รับปาว่าะับนร้ายไ้าหนัาเาริ ๆ 2 สาวถอนหายใอย่าโล่อ ) ถัโ๊ะที่พวผมอยู่ไปสัเล็น้อย็เป็นมุมที่แมว เน และ าระ ำลัุยเรื่อแผนารอเธออยู่
" ลามนี้นะาระ " แมวบอับาระ " พรุ่นี้เรียมุมา้วยนะ "
" ไฮ้ ! " าระอบรับ
" มันะีเหรอ แมว " เนถามแมวอย่าเรใ เธอใ้มือยับแว่นให้มอเห็นัึ้น " ที่ทำแบบนี้ วามริเราไม่ำเป็น้อทำแบบนี้็ไ้นะ "
" ไม่ไ้ " แมวยิ้มอย่าเหี้ยมเรียม " พวผู้ายลามพวนี้เราไม่วรปล่อยให้มันลอยนวลไปไ้นะ เรา้อัารั้นเ็า "
เลยาโ๊ะอลุ่มแมวไปทาหลัห้อ ปลานั่ปรับอารม์อยู่ับโ๊ะอเา ปอนั่ใล้ ๆ และแอบเลียปลาโยไม่ให้ใรเห็นเพื่อลายอารม์วามหุหิอเา
" เ้าพวนั้น " ปลาพึมพำออมา้วยวามโมโห " เป็นฝีมืออพวนั้น "
" าร์นะเหรอ " ปอหยุเลียทันทีและเอามือปิปา้วยวามใ
" ้าไม่รู้ว่ามันทำแบบนี้เพื่ออะไร " ปลาส่ายหัว " มันอาล่อให้พวเราไปิับอีเหมือนราว่อน็ไ้ "
" ั้น เรา้อบอนพไหม " ปอถาม ปลามอไปที่ผมโยอัโนมัิ
" ้ออยู่แล้ว เพราะเราอา้ออให้พี่เฟิร์นไป่วยเพื่อามับมัน " ปลายิ้มออมาอย่าเรีย ๆ " ้าะไม่ประมาทเ้าพวนั้นอีเหมือนราวที่แล้ว ใริ้าไม่อยาบอเรื่อนี้ับนพหรอเพราะเาอาิมา แ่ถ้าไม่บอเรื่อมันอาร้ายแรเหมือนราว่อน็ไ้ "
" มัน็ริ " ปอบอ เธอแอบใ้ลิ้นเลียปลาอีรั้
มาทา้ายหน่อยนึที่เป็นโ๊ะอ้า เานั่เอามือมาวาไว้บนโ๊ะและเอาหัวอเานอนทับลหลัมือ เามอมาที่ผมอย่ารุ่นิ
------------------------------------
วัน่อมา เป็นวันที่เริ่มแผนาร แมว ( ลา ) พาพวผมไปที่สถานีรถไฟฟ้าอ่อนนุ ึ่เป็นุเริ่ม้นอเส้นทารถไฟฟ้าสายที่เนบอว่าโนพวโริลวมลาม
" เอาหละนะ นพร้อม เนอยู่ รบ แล้วเหยื่อล่อพรัอมไหมเอ่ย ^^ " แมวยิ้มให้ผม
" เธอพร้อม แ่ันไม่พร้อม - - "
" ้อพร้อมสิ ็ันับเธอใสุ่น่ารัสุ ๆ แล้วน้า >0< " แมวอบอย่าภูมิใ
" แล้วทำไมไม่บอัน่อนเรื่อแผนารนี้หา ! " ผมโ้แมวลับไปอย่าสุทน
็ูสิรับ เล่นบัับให้ผมใส่เสื้อสีมพูอ่อนปนาว และยัให้ผมใส่ระโปรสีมพูสั้นระิ๊ริอี ( ีนะที่ผมเอาาเาสั้นมา้วย เลยใส่้าในทับอีั้นเพื่อวามัวร์ ) พู่าย ๆ ็ือ แมวับผมแ่ัวแบบนี้เพื่อให้ผมูน่ารัและใส่ระโปรเพียนเียวในลุ่มเพราะ้อารให้ผมเป็นเหยื่อล่อี ๆ นี่เอ สาว ๆ นอื่น ๆ ็ใส่าเายาวมาันหม
" ็มิ้นนะ น่ารัที่สุแล้วนี่นา " แมวบอผม " ันั้น็เหมาะสมที่ะเป็นเหยื่อล่อที่สุแล้ว๊ะ >_< "
" แล้วเยถามนอื่นไหมว่านอื่นเาเ็มใให้ทำรึเปล่า " ผมถาม้วยวามไม่พอใเล็น้อย แ่แมวลับแล้ทำเป็นไม่ไ้ยิน
" อะไรนะ อ๋อ เี๋ยว้อรีบึ้นไปแล้วหละ เี๋ยวรถไฟฟ้าะออแล้ว " แมวเินระี๋ระ๋าไปยัเรื่อายั๋ว สาว ๆ นอื่น ๆ ลับหัวเราะให้อี
ะเินทาในรั้นี้มีผม ฝน ฟ้า แมว าระ ปอ ปลา และเน ( อนแร ๆ ๋าะมา้วย แ่แมวห้ามเพราะำนวนนมันเยอะเินไป เี๋ยวะผิสัเ ทำให้๋าหน้าอ้วยวามผิหวั ) ส่วนายนั้นผมยัไม่เห็นเาเลยแม้แ่เา ไหนบอว่าะมาไเพื่อน
เมื่อวานหลัาที่ลับไปโรพยาบาลแล้ว ปอับปลารีบบอผมทันทีเลยว่าโรโริอาเป็นพวมัน ( ผมเ้าใวัถุประส์ที่ปลา้อหยิบระโปรึ้นมาม็เถอะ ) และเมื่อผมบอพี่เฟิร์นับอเอร์ พวเาพยัหน้าให้อย่าเ้าใ
" เราะส่ทีมสายลับไป 2 นันเหนียวไว้่อน " อเอร์บอ " หามีอะไรรีบโทรมาทันทีนะ "
และเมื่อพวผมทั้ 3 นเ้าใันเรียบร้อยแล้ว ผมรีบโทรไปแ้่าวับายทันที ึ่เารับทราบแผนารนี้อย่ารวเร็ว ันั้น ที่ผมรู้ อนนี้พี่เฟิร์นับามอผมอยู่ผ่านทาอเราร์ในห้อปิบัิารลับอโรพยาบาลนั่นเอ
พวเราแลเหรียและใ้เินหยอเหรียื้อั๋วรถไฟฟ้าันละใบ โยื้อั๋วลแ่สถานีที่ใล้ทาลับบ้านพวเราที่สุ เพราะแมววาแผนไว้ว่าะนั่รถไป - ลับ นว่าะับนร้ายไ้ ทุนใ้ั๋วเสียบผ่านอย่าไม่มีปัหา เพราะผมเอ็เยมาึ้นรถไฟฟ้าแล้วรั้เียว ( รั้เียวในีวิเลยอบอ - - ) นระทั่
ึบ !
" อ๊า ! "
ปลาร้อลั่นเมื่อเาเินผ่านประูั้นอัโนมัิและระโปรที่เาใส่มา้วยโยประูอัโนมัิหนีบ
" เอ๋า ไม่รีบเินหละปลา " ฝนเินมาถาม " แล้วแ่ระโปรหนีบแ่นี้ทำไม้อร้อ้วย "
ปลาไม่อบ สีหน้าแสวามเ็บปวอย่าัเน ถึเาพยายามลบเลื่อนะพยายามลบเลื่อนยัไ เป็นนอื่น็้อูเลยว่าเาเ็บปวทรมานมา ปอยัไม่เ้ามา แ่เธอมาูระโปรอปลาที่โนถีบ เธอรีบี้ไปที่ระโปรอปลาและรีบบุ้ยใบ้โยารี้ไปที่้าหลัอเธอบ้า
เวรรรม แบบนี้็หมายวามว่า หาอปลาโนประูหนีบอย่านั้นเรอะ ! !
" ปอ รีบเอาั๋วเสียบับประูเร็ว " ผมะโนหาปอ แ่เธอลับยืนัวแ็และมอมาที่พี่ายนเอ้วยวามลัว เวรรรม ืนยามหรือเ้าหน้าที่บนรถไฟฟ้ามาเห็นเ้า วามแแน่ !
" แ่ายระโปริเอ " แมวบออย่าหน้าาเย " มานี่มา เี๋ยวันไปึออเอ "
" เฮ้ยแมว ไม่ไ้นะ " ผมะโนไปหาแมว เธอมอมาที่ผมอย่าสสัยว่าห้ามทำไม ในะที่หน้าอปลาเริ่มีลทุที ๆ
" เอ่อ เปล่า " ผมรีบแ้ัว " ือ เราลอไปอให้พี่ในห้อเปิประูให้เอาไหม "
ืนแมวเินไปึระโปรปลาออมา เธอ็้อรู้สิว่าปลามีหานะ !
" อย่าเลย มิ้น " แมวเินไปหาปลาทันที " แ่ึออมาเอ ะยาอะไร "
แย่แล้ววววว !
อนนั้นเอ มีายนหนึ่เินเอาั๋วมาเสียบับประูที่ปลาโนหาหนีบอยู่ ประูเปิออทันที ปลารีบวิ่เ้ามา้าใน้วยวามื่นลัว เาเอามือับระโปรหลัที่มีหาอยู่้วยวามเ็บปวราวับว่าเาะบรรเทาอาารเ็บนี้ไ้ ายนนั้นเินเ้ามาแล้ว็่วยให้ปอเินผ่านประูั้นเ้ามาโยที่ไม่มีส่วนไหนอเธอโยประูหนีบ ส่วนพนัานอสถานีที่อยู่ในห้อแลเหรียนั้นมอูเหุาร์้วยวามสนใ
" ะ อบุมานะะ " ผมรีบเินไปอบุผู้มีพระุ ( ับปลา ) แ่ใริผมรีบเินไปูเพราะนึว่าเป็นาย เพราะหาเา่วยปลาเ้ามาโยที่เาไม่สนใเรื่อหาอปลา ็แสว่าเป็นนที่รู้วามลับเรื่อนี้แล้ว แ่ทว่า เาไม่ใ่าย
" ไม่เป็นไรรับ " ายนนั้นยิ้มให้ เาสวมแว่นาำและใสุ่ไปเที่ยว เายิ้มให้ผมแวบนึแล้ว็เินไปยันบันไเลื่อน ผมมอแล้วเ้าใทันทีว่าเป็นสายลับที่อเอร์ส่มานี่เอ ผม้มหน้าอย่าผิหวัเล็น้อยเพราะนึว่าเป็นาย
" ั้น เราไปันเลยีไหม " าระบอทุน ึ่เบี่ยเบนวามสนใายปริศนานเมื่อี้และปลายัที่มือลูบระโปรหลัอยู่ไ้ สาว ๆ นอื่น ๆ เินามาระไปที่บันไเลื่อน ส่วนผมับปอนั้นเินไปหาปลา
" เป็นไบ้าปลา " ผมถาม้วยวามเป็นห่ว
" เ็บเ้ ใระนึว่าประูมันะหนีบเร็วแบบนี้ " ปลาอบ้วยวามลัว " นึว่าหาะหลุแล้วะอี "
-----------------------
เมื่อผม ปอับปลาึ้นไปบนานาลา ็เอรถไฟฟ้าที่อรอผู้โยสารเปิประูรถรออยู่แล้ว เนื่อาเป็นเวลาเ้า้วยระมั ที่ไม่้อรอรถไฟฟ้าบวน่อไป ผมพาปอับปลาเ้าไปในรถไฟฟ้าันัล่าว และพบับพวแมวยืนอยู่ท้ายรถ พวเธอยืนับที่โหนอยู่ มีบาส่วนยัไม่ไ้ับอะไร
" ทำไม้าัหละ " แมวถามปลา " เี๋ยวรถไฟฟ้า็ออันพอี
" โทษทีนะ พอีันมอไปรอบ ๆ สถานี้วยแหละว่ามีพวโริไหม " ผมรีบอบรับแทน
" ั้นเหรอ " แมวบอลายวามสสัย เหอ ๆ
ผมอไปรอบ ๆ ในรถไฟฟ้า มีผู้โยสารน้อยมา ๆ และส่วนมาะนั่ันเรียบร้อย สายลับนที่ว่านั่อยู่อีโบี้นึและหยิบหนัสือพิมพ์มาอ่าน ผมมอหาายที่ิว่าเาน่าะมา้วย แ่็้อผิหวัอีรอบเมื่อไม่เห็นเาเลย
" พวโริยัไม่มาอนนี้หรอ " แมวบอผม " เพราะอนที่เนโน ะโนอนนเ้ามาเยอะ ๆ ใ่ไหม "
" ะ ใ่ " เนอบ
" แสว่ามันอาึ้นมาแล้ว " แมวมอไปรอบ ๆ โบี้รถ " พอรถออแล้ว แยย้ายันามหานที่น่าสสัยนะ "
" รับทราบ " ฟ้ายิ้มรับ
เสียระพริบเือนว่าประูรถะปิแล้ว มีผู้ายนหนึ่วิ่เ้ามาในรถทันเวลาพอีที่ประูปิ ผมรีบมอูเพราะนึว่าเป็นาย แ่็ไม่ใ่ายอี ถึะมีวามสูเท่าับาย แ่็ใส่แว่นาำและมีหนวิอยู่บนหน้าอเาอี เาเินมานั่ใล้ ๆ พวผมและมอไปู TV ที่อยู่ในรถไฟฟ้าอย่าสนใ รถไฟฟ้าเริ่มเลื่อนบวนแล้ว
ผม้มหน้าอย่าผิหวัเมื่อไม่เห็นว่าายมันะมาเลย
" ไม่เห็นายมาเลย " ฝนถามผมเพราะเธอเอ็มอไม่เห็นายเหมือนัน
" นั่นสิ " ผมบอ " ื่นสายเปล่าไม่รู้ "
รถไฟเพิ่มวามเร็วึ้น ฟ้า าระ และแมวเินไปยัโบี้อื่นเพื่อับามอนที่น่าสสัย ส่วนผม ปอ ปลา และฝนนั้นะูับที่โบี้นี้( เหุผลที่ฝนอ้าไป็ือท้ายรถะมีนมาออเยอะ แ่เหุผลที่แท้ริือปลายัเ็บหาอยู่ )
ายนที่ึ้นมาบนรถไฟฟ้าทันเวลาพอีผมแอบเหลือบามอมาที่ผม และยิ้มออมาที่มุมปาเล็น้อย
ความคิดเห็น