คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11 : พ่อของนพ
" ไ ลู อร่อยีไหม "
" บอามรนะรับพ่อ มันอร่อยเพราะผูรส - - "
" ฮ่าฮ่าฮ่า โทษที พ่อไม่ไ้ินอาหารที่ใส่ผูรสมานานแล้ว "
" อ้าว แล้วพ่อินอาหารยัไรับนี่ "
" แม่บ้านที่ทำานเาทำันส ๆ เลยไลู " พ่อยิ้มให้ผม " รอพ่อไ้ที่ทำานเป็นอัวเอ่อน เี๋ยวลูะไปเที่ยว็ไ้นะ "
อนนี้ผมับพ่อนั่ิน้าวอยู่ในโรอาหาร โยพ่อผมออเินื้ออาหารเลี้ยผมเอ และอนนี้็นั่ิน้าวไปและถามเรื่อทุ์สุไป
" อ้อ ลูมี่าวีมาบอพ่อว่าลูสามารถสอบเ้าเรียนที่ิฟอร์ไ้ " พ่อผมบอ " ั้นพ่อ็มี่าวีเหมือนันนะลู พ่อไ้เลื่อนำแหน่แล้ว "
" ริเหรอรับพ่อ " ผมถามพ่ออย่าีใ เพราะเท่าที่ผมรู้ พ่อ้อทำาน๊อ๋อยมาโยลอ และมีสภาพไม่่าอะไรานานเลย
" เพราะพ่อไ้ำลัใ้วยมั้ " พ่อผมยิ้มที่มุมปาเล็น้อย " ในเมื่อลูพยายามเพื่อพ่อแล้ว พ่อ็้อพยายามเพื่อลูบ้าสิ ริไหม "
เหอ ๆ พ่อรับ ผมไม่ไ้พยายามเลยสัระิ๊ ู่ ๆ ผม็ันวยเินมาโนยานทำให้ลายร่าเป็นผู้หิเอเนี่ย
" แล้วเรียนที่นั่นเป็นไบ้าลู " พ่อผมถามพลาใ้ส้อมเสียบเนื้อมาิน " เรียนสนุไหม "
" ็ สนุีรับพ่อ " ผมเลี่ยอบ ไหน้อโนลัพาัวเอย โนามล่า่าเอย หรือโนพวผู้ายในห้อมาามีบเอย " เรื่อย ๆ นะรับ "
" ็ีแล้วลู " พ่อผมยื่นมือมาลูบหัวผมเบา ๆ " ีแล้วหละลู "
หัวใอผมเ้นแรอีรั้เมื่อผมรู้สึถึวามอบอุ่นาพ่ออผม
" เฮ้ย ๆ นพ " ายเรียผมผ่านหูฟั " รีบินยา่วนเลยเอ็ "
เออ ๆ รู้แล้ว ๆ ผมิในใอย่ารำาและแอบหยิบเม็ยาาระเป๋าโยแล้ทำเป็นัน ๆ ผมแอบโยนยาเ้าไปในาน้าว ใ้้อนเี่ย ๆ เอา้าวสวยบนานลบยา แล้ว็ัเ้าปาิน ไม่สนใที่ผมเผลอัโนเม็แปูลนแหลละเอียาปา
" อืม แล้ววันนี้ลูเร็อะไรรึเปล่า "
" เร็อะไรเหรอรับพ่อ " ผมถาม้วยวามสสัย เพราะลัวว่าพ่อะับไ้ว่าผมแอบินยาเมื่อี้
" พ่อเห็นเรานั่หุบเาลอเลยนี่ " พ่อผมบอ
ผมรีบแยาออมาทันที เพราะเี๋ยวนี้แทบทุวันผม็ใส่ระโปร ถ้าผมนั่แหวาออ น. ที่ผมใส่มัน็หวอ ๆ ออันพอีสิ เี๋ยวพวผู้ายลามมันมา้ออี เลยทำให้ผมินิสัยนั่หุบามาโยลอ
" อยู่ับพ่อไม่้อเร็หรอลู " พ่อผมยิ้มอย่าบัน " เราพ่อลูนะ ไม่ใ่นอื่น "
" หนะ นั่นสินะรับ " ผมอบ ในในอผมิอย่าบ้าลั่เพราะลัวโนพ่อับไ้ว่าผมทำัวเหมือนผู้หิเ้า
" ไอ้นพ ยา ๆ ๆ ๆ " ายรีบเือนผมอย่าเร่่วน เมื่อเาพบว่าีพรอผมเ้นเร็วอีรั้
ผมอาศัยัหวะที่พ่อผมมอไปทาอื่นรีบยาในระเป๋าเสื้อใส่ปาทันที ผมไม่อยาะิเล้ยว่าเิยาหมึ้นมา่อนพ่อะลับนี่ะเิอะไรึ้นเนี่ย -*-
พ่อหันลับมาเพื่อิน้าว่อ ท่านยิ้มให้ผมอย่าอ่อนโยนและ็ิน้าว่อ มันทำให้ผมรู้สึเศร้าอย่าประหลา
ผมอยาบอับพ่อทุอย่า อยาให้พ่อรู้วามริว่ามันเิอะไรึ้นับผม และเล่าให้พ่อรู้ถึวามทรมานและวามทุ์ใอผมลอว่ารึ่ปีที่ผ่านมา ทั้ที่รู้ว่าืนเผลอบอไป พ่อโนลาัวไปปรับวามทรำใหม่แน่ และนั่นผม็ไม่อยาให้มันเิึ้น
ระหว่านั้น พวอายที่ับามอูพวเาห่า ๆ พวเาแล้สั่้ามาิน และเอาอมพิวเอร์โน๊บุที่เื่อม่อับเรื่อวัีพรอผมและให้ายแอบมอูอุหภูมิร่าายผมไ้ลอเวลา
" แบบนี้ไม่ไหวแน่ " ายส่ายหัว " อเอร์ให้ยานพไปี่เม็นะรับ "
" เท่าที่ผมรู้นะ น่าะให้ประมา 30 เม็ไ้ " สายลับนหนึ่อบ เามอไปรอบ ๆ เพื่อูเหุาร์รอบ้าว่ามีอะไรผิปิไหม
" นพมันินไปแล้ว 3 เม็นะ " ายพึมพำ " ยามันะหม่อนที่พ่อมันะลับไปไหมเนี่ย ปอับปลาิว่าไ "
ปลาเอเาหลับาอยู่ เพราะลิ่นอาหารในร้านอาหารอสถานีนส่มัน่าหอมเย้ายวน เาำลั่อสู่ับวามรู้สึอยาอาหารอยู่ ส่วนปอนั้นยั้อไปที่ผมโยไม่ระพริบา
" นี่ ๆ ปอ " ายเอาศอันปอเบา ๆ เพราะเาสัเว่าปอ้อแ่ผมอีท่าเียว " เป็นอะไรรึเปล่า ท่าทาใลอย ๆ นะ "
ปอสะุ้เล็น้อย เธอรีบเบือนหน้าไปทาอื่นทันที
" อ๋อ ไม่มีอะไร " ปออบ " ไม่มีอะไร "
และสาวน้อยหมาป่า็้อมาที่ผม่อ เธอลับรู้สึแปลประหลาั้แ่เอผมในร่าผู้ายแล้ว
ทา้านผมนั้น็ำลัุยันามประสาพ่อลู ผมเล่าเหุาร์ที่เิึ้นในโรเรียนให้พ่อผมฟั ึ่พ่อท่าน็ฟัอย่าั้ใ
" แล้วเมื่อวานนะรับพ่อ " ผมเล่า่ออย่าสนุสนาน " ไอ้้าเพื่อนผมมาถึโรเรียน อบาี้ม่วปี๊เลย ยัับแพน้าเลยพ่อ "
ผมเล่าเรื่อราวอผมเอ แ่ผมเล่าเหมือนผมเป็นเพื่อนมิ้น ( ผม ) เอมาว่า พ่อผมำ้าเบา ๆ
" ววยสุ ๆ เลยเนอะลู นที่ื่อ้านั่นนะ " พ่อยิ้มหึ ๆ
" พ่อเล่าให้ผมฟับ้านะรับ " ผมถามพ่ออย่าระือรือร้น
" เอาสิ " พ่อยิ้มให้ผม แล้วท่าน็เล่าเรื่อที่พ่อผมไปทำาน ระหว่านั้นมีนอื่นมา้าโ๊ะ้าหลัผม ผมไม่สนใพวเามาเลย
ทันในนั้น มีมือที่ไหน็ไม่รู้มาลูบ้นผมเบา ๆ
ผมสะุ้ออมา้วยวามใ และผมพยายามเ็บอาารเอาไว้เมื่อผมยัเล่าเรื่อราวอท่านทำานอยู่ ผมพยายามแหล่ลูระาไป้าหลัเพื่อูว่าใรมันแอบับ้นผมเมื่อี้
หนอยไม่มียาอาย ใรวะมาลูบ้นเรา ผมิในใอย่าโมโหราวับว่าผมสูเสียร่าายผู้หิไปแล้วส่วนนึ อย่าให้รู้นะว่าใร
" มีอะไรรึเปล่าลู " พ่อถามผมเมื่อท่านสัเเห็นปิิริยาแปล ๆ อผมเมื่อี้
" อ๋อเปล่า " ผมบอับพ่อพลาระับอารม์นเออย่าเ็มที่ " พอีรู้สึันนิหน่อยนะะ แหะ ๆ "
" ไอ้นพ " ายร้อลั่นออมาทาหูฟั " านเ้าแล้วแ "
! !
แว๊ ! วยแย้ววววว ันเผลอพูะับพ่อไป
พ่อมอผม้วยวามสสัย
" ือ เมื่อี้พ่อเล่าเรื่อเพื่อนที่ทำานพ่อที่เป็นพวแอบใ่ไหมรับ " ผมพยายามหาเรื่อลบเลื่อน " พอีผมฟันอินไปหน่อยนะรับ แหะ ๆ "
" นพ "
" ะ รับ "
นํ้าเสียอพ่อผมเริ่มริัึ้น พ่อมอผมราวับท่านำลัใ้สายานเอเอเรย์ัวผมอยู่ านเ้าไหมแล้วรู
" นพ " พ่อผมเอ่ยอีรั้
" ะ ร้าบ " ผมทำใีสู้เสืออบพ่อผม ในะที่ทีม F.B.I เรียมบุมาับัวพ่อผมทันที
" ไม่้อริันานั้น็ไ้ลู " พ่อยิ้มออมา " เี๋ยวเราะเป็นเย์ไปะ่อน "
" หนะ นั่นสิรับ " ผมยิ้มแห้ ๆ อบพ่อผมไป พ่อผม็เล่าเรื่อ่อ ส่วนะิามผมนั้น็ถอนหายใออมาอย่าโล่อ
" เือบไปแล้วไหมหละ " ายบ่นออมา " ทำไม้อันพูแบบผู้หิมาอนนี้้วย "
" นี่ ๆ าย " ปอถามผม " น ๆ นั้น ใ่มนุษย์ลายพันธุ์เหมือนันเปล่า "
" ทำไมเหรอ " ายมอไปทาที่ปอี้ เป็นร่าผู้าย 2 นที่นั่อยู่โ๊ะ้าหลัผม " ็เป็นนปินะ "
" แล้วทำไมูไม่ออเลยอะว่าเพศอะไร " ปอถามอี้วยวามสสัย " ูนั่นสิ ัวเหมือนผู้าย แ่ทำไมหน้าหวานเหมือนผู้หิั แถมยัับ้นนพเมื่อี้้วย "
" หา ? " ายรีบมอไปทาโ๊ะนั้น แล้ว็พบว่า ผู้าย 2 นนั้นแ่ัวเป็นระเทยริ ๆ ! มันใส่เสื้อสีาวและาเสีส้ม ระุมเสื้อบน 2 - 3 เม็ปลออเพื่อโว์หน้าออมัน ( ที่มีแ่นเ็มหน้าอ ) ส่วนหน้าอระเทยนานี้็โบ๊ะหน้านเนียนราวับผู้หิไม่มีผิ
" นี่ ๆ ัวเอ " ระเทยนหนึ่ที่แอบเอามือลูบ้นผมเมื่อี้บอ " ้นผู้ายหล่อ ๆ นี่ นิ๊มนิ่มีเนอะ "
" แล้วทำไมไม่ับอีหละ " ระเทยเพื่อนมันถาม้วยวามื่นเ้น " อี ๆ ้อรีบับรู้ไหมเธอ "
" เอาริเหรอ " ระเทยนที่ับ้นผมบิัว้วยวามอาย " ันไม่ล้าอะ "
" ล้า ๆ ไปเถอะ เป็นัน ันะับทั้ัวเลยหละ อ๊ายยย >_< "
" ลอู็ไ้ "
ทา้านผมนั้นเริ่มรู้สัเสียวสันหลั้วยวามลัว
เวร ไอ้ที่มันลูบ้นผมเมื่อี้ ไม่ใ่ผู้าย แ่เป็นระเทย !
วามรู้สึรันวลสวนัวแบบผู้หิอผมหายไปในทันที ลับลายเป็นอารม์โมโหอผมแบบบับลูผู้ายแทน แถมเมื่อี้มันุยัน ผม็ไ้ยินัเนเ็ม 2 รูหูเลย้วย "
" นพ ๆ ๆ ินยา้วย " ายเือนผมโย่วนเมื่อีพรอผมเ้นแรึ้นอีเพราะวามโรธ
ผมเอามือหยิบยาในระเป๋าเสื้อแล้วแล้ทำเป็นเ็ปา ( แ่แอบเอายาใส่ปา ) แล้ว็ั้ใฟัพ่อผม่อ
ปรี๊ ! มืออระเทยนั้น็มาลูบ้นผมอีแล้ว ผมเ็บเสียสะุ้นเอเอาไว้ไม่ให้เสียลอออมา น่ายะแยะมั ที่มันมาลูบ้นผมหน้าาเยแบบนี้ นี่ถ้าไม่ิว่าผมอยู่ับพ่อผมนะ พวแาย
" อร๊า >0< " ระเทยที่ลูบ้นผมร้อออมาเบา ๆ ้วยวามสะใ " นิ่มโร ๆ เลยว่ะ อยาลาลับไปบ้านั "
" ิใละสิัวเอ " ระเทยเพื่อนมันบออย่าระือรือร้น " อิาแริ ๆ เลยว่ะ ที่ไปนั่รนั้น ั้นเอ็อยาับมั่น้า "
" ไม่ไ้ยะ " ระเทยที่ลูบ้นผมบอ้วยวามหึหว " ้นผู้ายนนี้ อันนะยะ "
ว่าแล้วมัน็เอามือมาลูบผม่อ
" อูย.... " ผมร้อเสียหลออมาเบา ๆ พลารีบเ็บอารม์เอาไว้อย่ารวเร็ว
" ออีทีนะ " ระเทยนเมื่อี้ออนุา ( ับใรไม่รู้ ) แล้ว็ลูบ้นผม่อเป็นรั้ที่ 3
" อึ้ย... " ผมร้อเสียหลเป็นรอบที่ 2 นแนาผมลุึ้นสะแนอัพ้ววามยะแย โอ้ยยยย มันะมาลูบ้นูอีนานไหมวะเนี่ย !
" อีทีี่า " มันพูออมาอย่าไ้ใ ราวนี้มันเอานิ้วอมันรูรลาาเผม
" โอ๊ว " ผมสะุ้ัวออมาอย่าแรนราวนี้พ่อผมเห็นั ๆ
" เป็นอะไรเปล่าลู เห็นยุยิ ๆ ั้แ่เมื่อแล้ว " พ่อผมถาม้วยวามสสัย
อารม์เือปุ ๆ อผมเพิ่มึ้นเรื่อย ๆ แ่ผม็แทบระับอารม์นเอไม่อยู่แล้ว ทำอะไรไม่ทำ มาลูบ้นผมอยู่้ายยย ฮึ้ย..
" ือ พอี ผมัน นะรับ " ผมียิ้มออมาใหู้เป็นธรรมาิ " ั้น ผมอัวเ้าห้อนํ้า่อนนะรับ "
" อ๋อ " พ่อผมยิ้ม " ามสบายลู พ่อนั่รนี้นะ "
ผม้มหัวให้พ่อแล้ว็รีบเินไปทาห้อนํ้าทันที ระหว่านั้นผมยัยาใส่ปาเพิ่มอีเพราะายเือนผมอีรอบ
" ามไปิเธอ " ระเทยนเพื่อนบอ
" ามใรเหรอ " ระเทยนที่ลูบ้นผมเมื่อี้ทำสีหน้าเินอาย
" ามเาไปิยะ อบเาไม่ใ่เหรอ " ระเทยนเพื่อนบอ สีหน้าเ้าเล่ห์ " ไปสารภาพรัับเาเลยสิ "
" อ๊ายย อบใมานะยะ " มันระี๊ระ๊าและรีบลุึ้นเินบิูามผมไปทาห้อนํ้าทันที
หน้าห้อนํ้านี้มีแผั้นแยห้อาย - หิ ผมเินเ้าห้อนํ้าหิ้วยวามเยิน และผมมอเห็นระเทยที่มันลูบ้นผมามผมมา หึ ๆ ีเลย ำลัอยาเรียพอี
" เธอ มานี่ิ " ผมวัมือเรียมันเมื่อผมยืนอยู่หน้าห้อนํ้าหิ ในห้อนํ้าไม่มีน
" เรียเ้าเหรอ " ระเทยนนั้นี้มือมาที่นเออย่าื่นเ้น
" เรียแนะแหละ "
" อ้ายยย ทันทีเลย่า " มันเินเ้ามาหาผม ผมเินเ้าไปในห้อที่มีัโรอยู่ และเรียให้มันเ้ามา
" อุ้ย สารภาพรัในห้อนํ้า 0_0 " มันทำาโ้วยวามสนใอย่ายิ่ " อุ้ย แบบนี้ เ้อบอบ "
เมื่อมันเ้ามาแล้ว ผมเอื้อมมือไปปิประูห้อนํ้า และล็อลอนทันที มันมอมาที่ผมอย่าื่นเ้น ผมแสยะยิ้มออมาพลาหยิบยาในระเป๋าินอีเม็
พลั่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ุ๊บ ๆ ๆ ๆ ผวั๊ะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อ้า อั้ ๆ ๆๆ ๆ อย่าแรสิะ โอ้ย อย่า อย่าแร แ้ เพี๊ยะ ๆ พลั่ ๆ ๆ โรม !
เมื่อผมระทืบมันนหนำในมันนอนสลบบนอห่านแล้ว ผมปัมืออย่าโล่ใและว้ายามาินอีเม็เพื่อระับอารม์นเอ
หลัานี้ันะิยาไหมเนี่ย ผมิในใอย่าำ ๆ และเปิประูห้อนํ้าออมา ็พบุป้าวันลานำลัยืนูผมอย่าใ
" รี๊...... ! ไอ้โริ แเ้ามาห้อนํ้าหิทำไม "
ผมมอไปรอบ ๆ แล้ว็มอูร่าายัวเอ
เวรแล้ว ลืมไปเลยว่าอนนี้เราอยู่ในร่าผู้าย าย ๆ ๆ เิพ่อมาเห็นทำไีวะเนี่ย ัวอผมร้อนึ้นเรื่อย ๆ เพราะวามลัว
" ่วย้วย่า มีพวโริเ้ามาในห้อนํ้าหิ่า " ป้านนั้นแหปาร้อลั่น ทำให้นที่อยู่ในโรอาหารรีบมาูเป็นารให่
" เิอะไรึ้นรับป้า " เ้าหน้าที่ รปภ. นายหนึ่เินเ้ามา
" นั่นะ " ป้าี้มาทาผม " มีพวโริในห้อนํ้าหิะ "
" มานี่เลยไอ้น้อ " เ้าหน้าที่ รปภ. เินเ้ามาหาผมพร้อมุแมือ " มาับพี่หน่อยมะ "
ผมถอยหลัหนี้วยวามใ ทำไี ทำไี
" นพ " เสียายัออมาาหูฟั " แินยา่อน เ้าหน้าที่ F.B.I เ้าไป่วยแล้ว "
ผมมอไปหน้าห้อนํ้าที่ยัมีป้ายัยืนมอผม้วยวามหวาลัว ในะที่น้านอมุูและมอมาที่ผมราวับผมเป็นพวโริริ ๆ ไม่เห็นมีวี่แววว่าะมีสายลับเ้ามาเลยนะ แ่ถึอย่านั้น็าม ผม็ล้วเอายามาิน
" อทาหน่อยนะรับ " เสียอ F.B.I 2 นที่มาับผมเินเ้ามา พร้อมบัรประำัวำรว " ออนุานะรับ "
" มาพอีเลยรับ " เ้าหน้าที่ รปภ. ี้ระบอมาทาผม " ับเ้าโรินี่ไปเลยรับ "
" อ๋อ เปล่า " F.B.I นหนึ่บอ " เาไม่ใ่พวโริหรอ " เาพูพลาเินไปเปิประูห้อนํ้าที่ผมออมาเมื่อี้ และพบร่าอระเทยที่นอนสลบาัโรอยู่ " พอีเรามาแอบับนร้ายนะรับ ยัไอุมัวนร้ายไป่อนนะรับ "
F.B.I อีนับอุ้มัวระเทยนนั้นึ้นมาและ็อุ้มออไป้านอ ป้ายิ่ใให่เมื่อเห็นระเทยที่เป็นผู้ายเ้ามาอีน
" แล้ว เาโน้อหาอะไรเหรอะ " ป้าถาม้วยวามสสัย
" อ๋อ " F.B.I ยิ้มบอ " ทำอนาารเพศายรับ "
นที่มุูแทบผะ เพื่อนระเทยนนั้นเินมาพบเห็นและ็เอามือปิปานเออย่าใ
" ว้าย เิอะไรึ้นับเพื่อนั้นละเนี่ย " ระเทยนนั้นถาม F.B.I
" ยัไามผมมาละันรับ " เาบอและ็อุ้มระเทยนนั้นเินผ่านทุนไป้านอ
" เราะพาเาออไปพั้านอนะ " สายลับ F.B.I อีนมาระิบบอผม " เราะแล้ไม่เอาเรื่อ อนนี้เราไปหาพ่อเรา่อนไป "
" อโทษ้วยนะรับที่วุ่นวาย " ผม้มหน้า้วยวามสำนึผิ
" ไม่หรอ เป็นพี่ พี่ะไม่ยำอย่าเียวหรอนะที่มันทำแบบนี้ แ่พี่ะยิมันทิ้้วย -*- "
" เอะ -[]- "
-------------------------------
พ่อผมยันั่อยู่ที่เิม และถามผมว่าเิอะไรึ้นที่ห้อนํ้าหิ ผม็แ่บอพ่อผมว่ามีระเทยโริเ้าห้อนํ้าหิ ( โล่อเล็น้อยที่พ่อผมไม่เินไปู ส่วนระเทยนนั้นายบอผมผ่านหูฟัว่าฟื้นแล้ว และันลืมเรื่ออผมไปะสนิท แ่ลับสนใ F.B.I นนั้นแทน ผมฟัไปนึเสียวสันหลัไป หยึย ) และหลัานั้นผมับพ่อ็เินเล่นุยันสัพัแล้ว็ถึเวลาที่ผม้อไปส่พ่อที่านาลาอรถทัวร์
ถึผมะีใมาที่พ่อ้อลับแล้ว เนื่อายาที่ผมเอามาินนั้นหมเลี้ยเรียบร้อย ถ้าเิมีเหุาร์อะไรแปล ๆ อีผมวยแน่แท้
แ่ผม็เศร้าใเหมือนันที่้อาพ่ออีรั้
" เอาหละ พ่อ้อไปแล้ว " พ่อมอูนาฬิา้อมือและมอมาที่ผมอย่าเศร้า ๆ " ั้นเี๋ยวเอันนะลู "
" รับพ่อ " ผมยิ้มบอพ่อ " เอันเร็ว ๆ นะรับ "
ทั้ที่ผมอยาให้เอนานว่านี้ นว่าผมะลับร่ามาเป็นผู้าย และนว่าผมับอเอร์ะทลายอ์ร่อารร้ายนั่นให้ไ้ ไม่ั้นพ่อผมอา้อมาพัวพันับเหุาร์นี้้วย ผมไม่อยาให้พ่อผมมาเสี่ยอันรายอี
พ่อผมเหนื่อยมามาพอแล้ว ผมไม่อยาให้พ่อผมเหนื่อยอี
" นพ " พ่อเรียผม
ผมยัไม่อบพ่อทันที อนนี้มืแล้ว และบริเวรอบานาลา็ไม่่อยมีนเินไปมา รถทัวร์หลายันอรอผู้โยสารอยู่ ลมพัเ้ามาหาผมับพ่อเป็นระยะ ๆ
" พ่อเสียในะ ที่พ่อ้อาลูอีรั้ " พ่อผมพูเสียเรีย " พ่อเ้าใีว่าลูะเหามาสินะ ที่าพ่อไปแบบนี้ อยู่ัวนเียวแบบนี้ "
" ไม่หรอรับพ่อ " ผมยิ้มให้ " ผมเป็นผู้ายนะรับ เรื่อแ่นี้ผมไม่เหาหรอ "
" เ้มแ็ีริ ๆ " พ่อยิ้มให้อย่าสบายใ " ั้น พ่อไป่อนนะ "
ีพรและอุหภูมิอผมเริ่มเ้นเร็วและร้อนึ้นเินำหน ายรีบแ้่าวบอ F.B.I ทันที ( นที่โนระเทยสนในั้นสลัทิ้แล้ว ) พวเาเรียมัวลาผมออมาาที่นั่นทันที
ผมยืนมอูพ่อหันหลัและำลัะเินึ้นรถเมล์ ในใอผมเริ่มอ้าว้าและเศร้าสร้อย ไม่อยาะเื่อ ว่าเรา้อแยาับพ่อเราอีแล้ว
วามทรำอผมที่ผ่าน ๆ วนเวียนเ้ามาในหัวอผม
ถ้าเิเราเอับพวมันอี ผมิในใแทบลั่ เราะมีีวิรอลับมาเอพ่ออีรึเปล่า
พ่อผม่อย ๆ เินาผมไปทีละ้าว ทีละ้าว ใอผมเ้นแรึ้นราวับมันะระเบิออมา
เราอาไม่มีโอาสไ้พบพ่ออีแล้ว็ไ้ !
" พ่อรับ " ผมเอ่ยึ้นมา
" หือ มีอะไรเหรอลู " พ่อหันหลัลับมายิ้มให้ผม
ผมวิ่เ้าไปหาพ่อ และสวมอับพ่ออผม บิาผู้ให้ำเนิผมลืมามมาูโล ผมว้าเอวอพ่อแล้ว็เริ่มบหน้าับแผ่นออันอบอุ่นอท่าน ผมไม่สนใสายานที่มอผมอยู่รอบ ๆ ไม่สนใร่าายอผมที่อาลายร่าเป็นผู้หิอนไหน็ไ้ ไม่สนใำห้ามอายที่ะโนโวยใส่ผมผ่านหูฟั อันที่ริหูอผมาไปหมและไม่ไ้ยินเสียอายอีเลย
พ่อผมไม่พูอะไร แ่็้มและสวมอผม่อ หน้าอผมอยู่บนหัวไหล่อพ่อผม
" พ่อรับ " นํ้าาอผมไหลออมาอนไหนผม็ไม่รู้ " ผมิถึพ่อนะรับ "
" พ่อเอ็เหมือนันลู " พ่อพูับผม แ่นํ้าาอท่าน็ไม่ไ้ไหลออมา " พ่อรู้ี เพราะพ่อเอ็ิถึลูเหมือนัน พ่อเสียในะที่ไม่มีเวลาให้ลู "
" ไม่ ไม่หรอรับ " ผมยิ้มออมาทั้ที่นํ้าาอผมยัไหลพรา ๆ " ผมรัพ่อรับ ผมรัพ่อทุที่สุ อบุรับพ่อ "
มืออผมสวมอหลัพ่อแน่นึ้น ไม่สนในํ้าาที่ยัไหลอมาไม่หยุ
าย ปอ ปลา และเ้าหน้าที่ F.B.I มอูผม 2 ิ 2 ใ เพราะทั้ีพรและอุหภูมิมันสูเินำหนแล้ว ผมอาสลบและลายร่าเป็นผู้หิอนไหน็ไ้ ับอีใ็อยาปล่อยให้ผมสวมอพ่ออผม่อ
" นพ " ปลาเอ่ยื่อผมเบา ๆ นํ้าาอหนุ่มหมาป่า็ไหลลมาอาบแ้ม เพราะเาเอ็ิถึพ่อับแม่อเาเหมือนัน ปอเอ็เ่นเียวัน
" ไม่ว่าะเิอะไรึ้น " พ่อบอับผม " เราเป็นลูพ่อ เรา้อห้ามท้อเ็านะ "
" รับ " ผมอบพ่อ
เรา 2 พ่อลูอันสัพัแล้ว็เริ่มผละาัน ผมหอบหายใลึึ้นเพราะรู้ว่าผมำลัะลับมาเป็นผู้หิแล้ว
" ั้น พ่อไป่อนนะ " พ่อยิ้มให้ผม และเินไปที่รถทัวร์
" โีรับพ่อ " ผมโบมือให้พ่อผม
" สู้ ๆ นะ ไอ้ลูาย " พ่อยิ้มให้ำลัใผม่อนที่พ่อะเินหายเ้าไปในรถทัวร์
ประูรถทัวร์ปิลทันทีราวับว่าพ่อผมเป็นผู้โยสารนสุท้าย ผมยืนหอบหายใหนัึ้นและยืนมอูรถทัวร์ับออไปาานาลา และเลี้ยวออไปรถนน
ายและนอื่น ๆ ที่แอบุ่มอยู่รีบวิ่มาหาผมทันที
" นพ " ายเรียผม
สิอผมารนั้น ผมทรุเ่าลับพื้นและล้มัวระแทหมสิรนั้น ายรีบมาับัวผมทันที ปราว่าัวอผมร้อนอย่าับไฟลว
" รีบพาเาออมา เร็ว " เ้าหน้าที่ F.B.I รีบเอาเปลหามที่เรียมไว้ออมา F.B.I อี 2 นรีบอุ้มัวผมที่ร้อน่า ๆ ไม่สนใผู้โยสารที่มอูผมอย่าสสัย
" ปลา เอาผ้ามาลุมัวนพเร็วเ้า " F.B.I นหนึ่สั่ ปลารีบเอาผ้ามาลุมร่าผมทันที ปราว่าัวอผมเริ่มลายสภาพเป็นผู้หิแล้ว หนุ่มหมาป่ารีบเอาผ้าลุมัวผมทันที และพวเา็รีบพาผมลับโรพยาบาล โยายบอนอื่น ๆ ว่าพอีผมเป็นโรประำัวและเิอาารำเริบ
" แ่เือบไปแล้วนะ " ปอถอนหายใออมาอย่าโล่อ " แ่นพน่าะลายร่าเป็นผู้หิั้แ่อนที่นพอับพ่อเาแล้วไม่ใ่เหรอ "
" ฝืนนะสิ " ายพึมพำออมาอย่าเห็นใ " เพราะนพฝืนร่าายนเอเินัว เลยยัไม่หมสิทันที "
" ้าอิานพนะ " สาวหมาป่า้มหน้าอย่าเศร้า ๆ " พ่อับแม่้าาไปหมแล้ว แ่นพ็ยัมีพ่อ "
ายเอามือบไหล่ปออย่าเห็นใและยิ้มให้
" ไปันเถอะ เี๋ยวไอ้นพมันโป๊แย่ นั่นมันเสื้อนัเรียนัวโปรอัน้วยนะ ทำาทีวุ่นแน่ "
ความคิดเห็น