คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Mission 1 : สายลับฝึกหัด
โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ซึ่งมีระบบการศึกษาตั้งแต่มัธยมศึกษาตอนต้นจนถึงมัธยมตอนปลาย ที่นี่เป็นข่าวอยู่พักหนึ่งเมื่อได้มีการปรับหลักสูตร ในการเปลี่ยนเป็นโรงเรียนสหแทนโรงเรียนชายล้วน ดังนั้นในปีนี้ จึงเป็นเทอมแรกที่จะมีนักเรียนหญิงเดินทางเข้ามาเรียน เอาจริงๆ แล้ว สิ่งที่น่าสนใจไม่ใช่แค่การเปลี่ยนรูปแบบโรงเรียนให้เป็นโรงเรียนสหศึกษาหรอก แต่เป็นเพราะสิ่งนี่มากกว่า
"เอ่อ รบกวนหน่อยนะค่ะ ที่นี่ใช้ห้องเรียนชั้น ม. 5 ห้องสองรึเปล่าค่ะ ?" นักเรียนสาวผมยาวคนหนึ่งเปิดประตูเพื่อถาม โดยเธอเป็นกลุ่มนักเรียนหญิงที่จะมาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้นั่นเอง
"อู้ว้าววววว ใช่แล้วคร้าบบบบ!! ที่นี่แหละคร้าบบบ ห้อง ม.5 ห้องสอง ยินดีต้อนรับคร้าบบบบ" นักเรียนชายคนหนึ่ง ไว้ผมทรงเกรียน รีบมาต้อนรับเสียจนกราบแทบเท้านักเรียนหญิงคนนั้นซะเอง
ไม่เพียงแค่ปฏิกิริยาของนักเรียนหัวเกรียนคนนี้เท่านั้น แต่รวมไปถึงนักเรียนชายคนอื่นๆ ในห้องด้วย โดยนักเรียนเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นนักเรียนเก่าของโรงเรียนนี้และเรียนมาตั้งแต่ชั้น ม.1 ด้วยกันทั้งนั้น ทำให้พวกเขาเหล่านี้ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ที่จะมีนักเรียนหญิงเข้ามาเรียนเป็นปีแรก
"น่ากลัวจริงๆเลยนะค่ะ" นักเรียนหญิงผมยาวคนนั้นเริ่มพึมพำ โดยที่มีนักเรียนหญิงคนอื่นๆ ที่ตามหลังมาด้วยนั้นพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
"ขออภัยด้วยนะครับ" มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยทักทาย
และเจ้าของเสียงนั้นก็เดินมาอย่างมาดมั่น เขามีรูปร่างสูง หน้าตาดูหล่อเหลา ใบหน้าคมเข้ม และแววตาที่บ่งบอกถึงผู้มีการศึกษาเดินมาทักทายกับนักเรียนหญิงคนใหม่
"ต้องขออภัยกับปฏิกิริยาที่ค่อนข้างไร้มรรยาทของห้องผมด้วยนะครับ" เขาก้มหัวบอกกับนักเรียนหญิง "ผม ริว หัวหน้าของห้องนี้ ขอฝากตัวด้วยนะครับ"
ทะ เท่จังเลย นักเรียนสาวผมยาวมองเขาอย่างตกตะลึง แต่แล้วเหมือนกับว่าเธอเพิ่งจะรู้ตัว เธอรีบยิ้มแย้มตอบกลับทันที
"มะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ" เธอยิ้มตอบ "ฉันชื่อคิตตี้นะค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้น เชิญเข้ามาในห้องได้เลยนะครับ" ริวก้มหัวพร้อมกับผายมือให้สาวๆ เข้าไปในห้อง ทำให้นักเรียนหญิงหน้าใหม่จำนวนมากเข้าไปในห้องอย่างสบายใจขึ้นมาบ้าง
"ว้ายๆ เธอ ดูซี่ หัวหน้าห้องโคตรเท่เลยอ่ะ" สาวน้อยผมเปียคนหนึ่งกระซิบกระซาบกับเพื่อนของเธออย่างตื่นเต้น
"ใช่ๆ ดูเป็นสุภาพบุรุษและพึ่งพาได้จริงๆ" เพื่อนของเธอเองก็บอกอย่างเห็นด้วย
แต่พอสาวๆ เดินเข้าไปในห้องแล้ว ไม่มีใครสังเกตเลยว่า หัวหน้าห้องเองนั้นพยายามเก็บอารมณ์ทางสีหน้าอย่างสุดความสามารถ เหตุเพราะว่า...
อ๊ายยยย น่าย๊ากกกกก ขอขอบคุณอาจารย์ใหญ่ที่ประทานนางฟ้ามาในโรงเรียนนี้คร้าบบบบ เขาคิดอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็รีบปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งเหมือนเดิมเมื่อเขาต้องหันมามองดูเพื่อนร่วมห้องต่างเพศที่มาใหม่
"แล้วเอ่อ นักเรียนหญิงต้องใส่ชุดเครื่องแบบของนักเรียนชายด้วยเหรอค่ะ" สาวน้อยผมยาวนาม คิตตี้ ถามหัวหน้าชั้นเรียน
"ไม่นะครับ นักเรียนหญิงก็ส่วนของนักเรียนหญิงสิครับ" ริวตอบอย่างสงสัยเล็กน้อย
"ก็ นั่นนะค่ะ เขาเป็นนักเรียนหญิงไม่ใช่เหรอค่ะ" คิตตี้ชี้ไปยังนักเรียนคนหนึ่งในห้อง
นักเรียนคนที่ว่านั้น สวมใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนชายก็จริงอยู่ เป็นชุดสูทผูกเนทไท พร้อมเสื้อนักเรียนตัวนอกสีนํ้าเงินอ่อน แต่ว่ามีใบหน้าและผิวกายที่ขาวเนียนจนแทบไม่มีรอยตำหนิใดๆ ทั้งสิ้น เป็นผิวที่ขาวเนียนเสียจนผู้หญิงด้วยกันต้องตาร้อนด้วยความอิจฉา ช่วงแขนที่ไร้กล้ามมัด ใบหน้าอ่อนนุ่มและโค้งเรียวเป็นรูปไข่ ริมฝีปากที่โค้งได้รูป นัยน์ตาโตและใสเป็นประกาย เส้นผมที่ยาวลงมาตํ้ากว่าต้นคอเล็กน้อย มองๆดูแล้วอาจจะเหมือนทอมบอยเสียมากกว่า นักเรียนคนที่ว่ากำลังนั่งอยู่ริมขวาสุดของห้อง ที่ติดกับหน้าต่าง และกำลังมองดูวิวนอกหน้าต่างราวกับกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง
"เอ่อ นั่นนะเหรอครับ ไม่ใช่นักเรียนหญิงหรอกครับ" หัวหน้าชั้นตอบ
"เอ๋ ?" คิตตี้มองดูแทบไม่เชื่อสายตา "จริงเหรอค่ะ ทั้งๆที่ออกจะน่ารักขนาดนั้นแท้ๆ"
"อะจะเฮ้ย ไอ้กอร์ฟ มีสาวๆ ทักว่าแกน่ารักด้วยว่ะ" นักเรียนชายหัวเกรียนรีบเข้าไปล้อเลียนนักเรียนคนนั้นใกล้ๆทันที
"พูดมากหน่า" นักเรียนคนนั้นบ่นพึมพำออกมาอย่างไม่ชอบใจ แต่ขนาดนํ้าเสียงนั้นยังมีความอ่อนหวานแฝงอยู่เลย
"อะโด่ กลัวอะไรว่ะ เอ็งนะน่ารักกว่าสาวๆ พวกนี้ซะอีกนะเนี่ย" นักเรียนหัวเกรียนคนเดิมยังล้อไม่เลิก
"หนวกหูเฟ้ยยยยย!!" นักเรียนหน้าตาสวยดังกล่าวตวาดเสียงดังลั่น พร้อมกับหันหน้ามาขู่ "ตูเป็นผู้ชายนะว้อย!!"
"หา จริงเหรอค่ะ" สาวน้อยนามคิตตี้แทบไม่เชื่อสายตา
"นี่!" นักเรียนคนนั้นหยิบบัตรนักเรียนออกมาให้ดู ซึ่งก็เขียนเอาไว้ว่า 'นาย' จริงๆ
"ขอโทษนะครับที่เสียมรรยาท แต่อย่างที่ผมบอก ผมคือผู้ชาย" นักเรียนคนนั้นเอามือขวาตบหน้าอกตัวเองแล้วก็บอกอย่างมาดมั่น "ชายแท้ทั้งแท่งนะครับ!!"
"อ้าวเหรอค่ะ ดูๆแล้วเหมือนผู้หญิงมากกว่าผู้ชายอีกนะค่ะเนี่ย" คิตตี้พยายามไม่หัวเราะออกมา พร้อมกับคืนบัตรนักเรียนให้หนุ่มหน้าหวานนาม กอร์ฟ แต่โดยดี
"ไม่ใช่แค่หน้าตาอย่างเดียวนะครับที่เหมือนผู้หญิง" นักเรียนชายหัวเกรียนเดินอ้อมไปข้างหลังเขา "แต่ท่าทางก็เหมือนด้วย แบบเนี๊ย"
หมับ!
ว่าแล้วนักเรียนหัวเกรียนคนนั้นก็เริ่มทำการ เอามือทั้งสองของเขาจับเข้าที่แผ่นอกแบนเรียบของกอร์ฟเข้าเต็มสองมือ
"อะ ไอ้นุ๊ก ทำบ้าอะไรของแก อ้าา..." กอร์ฟเผลอครางเสียงหลงออกไปโดยไม่ตั้งใจ
"โฮ่ๆๆ ไอ้กอร์ฟเอ๋ย จงสำแดงความน่ารักของเธอให้นักเรียนหญิงเป็นที่ประจักษ์เถอะ" นักเรียนหัวเกรียนที่ชื่อ 'นุ๊ก' เริ่มทำการขยําแผ่นอกของกอร์ฟเข้าอย่างแรงราวกับจะนวดให้
"อ้าา... อย่านะ... อย่าจับ... อย่าบีบตรงนั้นสิ...ฉันยอมแล้ว....พอซะที...อ้า...อย่านะ...ไม่นะ...อร้าา....."
นุ๊กบีบนวดหน้าอกของกอร์ฟสักพัก ก่อนที่เขาจะปล่อยให้นุ๊กล้มลงนอนกองกับพื้น นัยน์ตาเหม่อลอย แขนขากระตุกเล็กน้อน ต้นขาหนีบเข้าหากัน นํ้าตาไหลออกมาจากดวงตาเล็กน้อยเหมือนจะร้องไห้ออกมา แถมหน้าแดงซ่านราวกับลูกตำลึง โดยการกระทำของสองหนุ่มคนนี้เป็นที่จับตามองของสาวๆ ที่มาเรียนใหม่เป็นอย่างมาก
"เอ่อ เหมือนผู้หญิงจริงๆซะด้วยซิ" คิตตี้เองเธอก็จับตามองแทบไม่กระพริบตา เอามือปิดปากข้างหนึ่ง ราวกับพยายามซ่อนรอยยิ้มเอาไว้
"ใช่ม้า จริงๆ แล้วทั้งผมและมันก็ไม่ได้เป็นคู่เกย์กันหรอก แต่เรียนมาตั้งสี่ปี ก็มีแต่มันเนี่ยแหละที่เอามาทดแทนผู้หญิงได้นะ ก็หน้าตามันน่ารักซะขนาดนี้" นุ๊กทำท่าเอามือขยำกลางอากาศเสียจนกอร์ฟเห็นแล้วตัวสั่นอย่างรวดเร็ว
"พอเลยไอ้บ้า ไอ้เกย์ ไม่ต้องมาแฉฉันก็ได้" กอร์ฟหลับตาและด่ากอร์ฟกลับ แต่ดูยังไงก็เหมือนผู้หญิงกำลังต่อว่าผู้ชายไม่มีผิด
"แหะๆ ยังไงก็ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ ฉันชื่อคิตตี้ค่ะ" คิตตี้ยื่นมือจะมาจับมือกับกอร์ฟ
"คะ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน" กอร์ฟยื่นมือมาจับมือตอบแบบกลัวๆ กล้าๆ บ้าง หน้าของเขาแดงระเรื่อขึ้นเมื่อเขาจับมือกับผู้หญิง
คะ ครั้งแรก ที่เราได้จับมือกับผู้หญิง กอร์ฟกลืนนํ้าลายอึกใหญ่เมื่อเขาคิดแบบนี้
"แหม ขนาดมือนี่ยังอ่อนนิ่มเหมือนผู้หญิงเลยนะค่ะเนี่ย" คิตตี้แซวออกมาพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"ผมเป็นผู้ชายนะครับ!!" กอร์ฟรีบชักมือออกมาอย่างไม่พอใจ หญิงสาวนามคิตตี้หัวเราะคิกคัก
"น่าเสียดายนะ ไอ้กอร์ฟ คงอดแสดงความเป็นชายละมั้งในเมื่อแกยังโมเอะอยู่อย่างเนี้ย" นุ๊กมาแซวเขา
"แล้วเพราะใครกันเล่า!!" กอร์ฟตวาดใส่เพื่อนหัวเกรียนคืน เล่นทำเอาทั้งห้องเรียนหัวเราะกันครืน
Golf Talk
ให้ตายสิ แทนที่วันนี้มีนักเรียนหญิงเข้ามาแล้วจะทำให้ไอ้บ้านุ๊กมันเลิกมาลวมลามผมได้ซะที ให้ตายสิ เจอมาแบบนั้นตั้งสี่ปี ใครจะทนได้ฟะ ขยะแขยงเป็นบ้า
ไอ้ผมก็ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เกิดมาหมอกับพยาบาลยังต้องเช็ดกันหลายรอบว่าผมเป็นผู้ชายจริงๆ แถมตอนเด็กๆ คนแถวบ้านยังเข้าใจผิดว่าผมเป็นผู้หญิงบ่อยๆ ด้วย เพราะไอ้หน้าตาสระสวยผิดปกติเนี่ย
แถมพ่อผมก็ดันเป็นพวกคลั่งสาวโมเอะยังไงก็ไม่รู้ เล่นบังคับให้ผมกินแต่พวกวิตามินซีเอย ผลไม้เอย นํ้าเต้าหู้เอย ไปๆมาๆ มาเรียนเอาตอนประถมปลายเนี่ยแหละ เลยรู้เลยว่าไอ้ของพวกเนี๊ยมันทำให้ผิวขาวขึ้น สวยขึ้น แต่ผมหละก็ไม่เข้าใจร่างกายตัวเองเหมือนกัน คนอื่นขนหน้าแข้ง หนวดเคราขึ้นกันเป็นพรืด มีแต่ผมเนี่ยแหละไม่เห็นจะมีขึ้นเลย เส้นหนวดกับเครามันก็บางเสียจนมองแทบไม่เห็นถ้าไม่สังเกตดีๆ
มันเล่นทำให้ผมมองดูกระจกเงาทีไรเหมือนไม่ได้มองตัวเองเลย เหมือนมองผู้หญิงทู้กที
พูดถึงพ่อ เอาจริงๆ ตอนนี้ผมไม่ได้เจอพ่อหรอกครับ พ่อผมทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ของ CIA ประจำของสหรัฐ ต้องออกไปลุยทำงานหนักๆ แทบทุกวัน จะมาบ้านผมก็เอาปีละครั้ง ส่วนแม่ผมก็เป็นดีไซเนอร์ชื่อดัง สรุปก็คือ ผมอยู่บ้านคนเดียวเนี่ยแหละ จะว่าไป ผมหละอิจฉาพ่อเอามากๆ เป็นถึงกับเจ้าหน้าที่ CIA ทำงานปราบคนร้ายอย่างสมชายชาตรี แถมได้จับอาวุธของจริงด้วย อันที่จริงผมเป็นพวกคลั่งปืนเอามากๆ แค่ก็ไม่เคยจับอะไรนอกจากเหนือจากของเล่นเลยเนี่ยแหละ
แต่ก็นะ เป็นเจ้าหน้าที่ CIA นี่มันก็ไม่ได้เป็นกันง่ายๆ หรอก ผมเลยนั่งอิจฉาพ่ออยู่นี่ไง
กริ๊งงงงงงง!!
เสียงระฆังโรงเรียนดัง ผมนั่งที่ตัวเองแล้วก็นั่งรออาจารย์มาสอน โดยไม่รู้ตัวเลยว่า ตลอดเวลาที่ผมกำลังนั่งอยู่นั้น คิตตี้กำลังจ้องมองผมอย่างสนอกสนใจ
ครึ่งวันต่อมา ไวเหมือนนิยาย
เลิกเรียนแล้ว ผมรีบเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกนอกห้องเรียนแล้วรีบบึ่งกลับบ้านทันที วันนี้มีการ์ตูนน่าดูออกฉายด้วย เลยว่าจะรีบกลับไปดูซะหน่อย
"วี๊ด วิ้ว จะไปไหนจ๊ะ สาวน้อยกอร์ฟ"
"น่ารักซะขนาดเนี้ย มีแฟนยังตะเอง"
"ว้าว นะ นั่นนะเหรอ หนุ่มหน้าหวานที่เขาลือกัน"
"โอ้ววว สาวดุ้นจงเจริญ ซาบู ซาบู"
ผมพยายามทำเป็นไม่ได้ยินเสียงไอ้พวกเสียงนกเสียงกามันนินทาผมกัน อันที่จริง ผมหละโดนแซวแทบทุกวัน ทำเอาผมคลั่งตาย แถมข่าวลือเรื่องหนุ่มหน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิงผมเนี่ยมันจะแพร่ไปถึงนักเรียนหญิงที่เข้ามาในโรงเรียนของผมไปซะทั่วเลย ทำให้เหล่าสาวๆ จ้องมองผมราวกับมองเด็กสาวน่ารักคนหนึ่งอยู่
ฮือๆ มองกันเข้าไป เดี๋ยวจะแต่งหญิงมันจริงๆซะเลย (ประชด)
เมื่อผมเดินออกไปจากโรงเรียนแล้ว ผมได้ใช้เส้นทางลัดซึ่งเป็นซอยข้างโรงเรียนในการลัดเดินทางกลับบ้าน เนื่องจากว่าผมเบื่อที่จะขึ้นรถเมล์แล้วมีแต่คนจ้องมองนั่นเอง ซอยข้างโรงเรียนนี้เป็นทางแคบๆ ที่เจ้าหน้าที่และภารโรงของโรงเรียนมักจะใช้เป็นเส้นทางในการเดินทางกลับบ้านกัน เดินอ้อมไปไกลหน่อยเมื่อเทียบกับขึ้นรถเมล์ แต่ก็ยังดีกว่าโดนคนจ้องมองแล้วคิดว่าผมเป็นผู้หญิงในคราบนักเรียนชาย
ทำไมเราต้องเกิดมาหน้าตาเหมือนผู้หญิงด้วยนะ ผมคิดด้วยความน้อยใจ ทำไมเราไม่หนุ่มเท่แสนแมนเหมือนคนอื่นๆ เขานะ
ผมมองไปรอบๆ ซอยข้างๆ โรงเรียนนี้ ใบไม้ร่วงลงมาเป็นทาง ลมพัดเข้ามาเย็นสบายจนทำให้ตอนนี้ผมมีสมาธิในการคิดเรื่องต่างๆ มากขึ้น
ใช่แล้ว หนทางสู่การเป็นสายลับของ CIA เนี่ยแหละคือหนทางสู่ลูกผู้ชาย ผมคิดอย่างแน่วแน่ ชักอยากจะเป็นมันตอนนี้ซะแล้วนะเนี่ย
เอี๊ยดดดดดดด...
มีเสียงรถดังออกมาจากซอยแยกข้างหน้า และเมื่อผมเดินไปดู ก็พบว่ามีชายในชุดสูทสีดำยืนเรียงรายอยู่รอบรถพอร์ชอยู่คันหนึ่ง โดยกว่าครึ่งจะเป็นคนต่างชาติ และทุกคนก็มองมาทางผมทั้งนั้น
ชุดยังกับพวก CIA หรือ FIB เลยวุ้ย ผมคิด
"อ้อ คุณกอร์ฟมาแล้ว" ชายชุดดำคนหนึ่งพูดขึ้น แล้วก็เดินมาหาผมอย่างรวดเร็ว เล่นทำเอาผมสะดุ้งโหยง
"หน้าตาสวยแบบเนี้ย ไม่ผิดแน่" ชายชุดดำอีกคนพูดขึ้น ทำให้คนที่มายืนข้างหน้าผมพยักหน้า
รู้ตัวจริงฉันก็เพราะหน้าตาใช่ไหมเนี่ย ผมคิดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
"เชิญ ขึ้นรถไปกับเราหน่อยนะครับ เราจะพาไปส่งที่บ้านครับ" ชายชุดดำผายมือไปทางรถพอร์ช โดยมีชายชุดดำสวมแว่นตาดำคนหนึ่งเปิดประตูรถให้ และการกระทำของกลุ่มชายชุดดำพวกนี้เล่นทำเอาผมสงสัยเป็นอย่างมาก
"เป็นคำสั่งของพ่อของคุณนะครับ คุณกอร์ฟ" ชายชุดดำบอกกับผม
"พ่อนะเหรอ" ผมถาม ซึ่งเขาก็พยักหน้าตอบ
เมื่อไม่มีทางเลือก เพราะเขาเองก็เปิดบัตรประจำตัวโชว์ให้ผมดู และมันก็คือ บัตรประจำตัวของเจ้าหน้าที่ CIA ซะด้วย
ของจริงนี่นา ผมคิดอย่างตะลึง
"เข้าใจแล้วครับ" ผมพยักหน้า แล้วก็เดินเข้าไปในรถพอร์ชคันนั้น โดยชายชุดดำก็ปิดประตูให้ผม และรถก็ออกตัวในทันที
ข้างๆ ผมนั้นเป็นเจ้าหน้าที่ CIA อีกคนหนึ่ง กำลังมองดูผมอย่างสนอกสนใจ โดยที่ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ อยู่ว่า ทำไมถึงต้องมองผมขนาดนั้นด้วย
"ขอโทษนะน้อง น้องเป็นผู้ชายจริงรึเปล่าเนี่ย" เจ้าหน้าที่คนนั้นถามด้วยนํ้าเสียงจริงจังมาก
"ผู้ชายครับเพ่!" ผมตอบเสียงเกือบดังเพราะความไม่พอใจเนี่ยแหละ
"เหรอ โทษทีนะน้อง พี่คิดว่าเราเป็นผู้หญิงซะอีก" ชายคนนั้นยิ้มอย่างใจดี แต่เหมือนนํ้าเสียงผิดหวังยังไงก็ไม่รู้
"โถ่ เร้ด สายตาคมเฉียบของนายยังแยกน้องเขาไม่ออกอีกเหรอว่าเป็นผู้ชายผู้หญิงนะ ขนาดคนร้ายพรางตัวเนียนขนาดไหนนายยังมองออกอย่างง่ายดายเลยนะ" คนขับรถแซวเขา
"นั่นนะสิ สงสัยต้องไปฝึกเพิ่มเติมละมั้ง" เจ้าหน้าที่คนนั้นพึมพำ
ฮือ ขยะแขยงว้อย ผมเบ้ปาก
รถคันดังกล่าวพาผมมาจอดที่หน้าบ้านของผมจริงๆ คนขับรถเดินมาเปิดประตูให้ผม ผมขอบคุณแล้วก็ลงจากรถ แล้วมองดูบ้านของผม เป็นบ้านสองชั้นธรรมดาที่ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ สวยก็มีกระจี๊ดเดียว แต่ที่น่าแปลกใจกว่าทุกวันก็คือ มีชายชุดดำอยู่รอบบ้านกันพรึบเลย
นี่มันอะไรกันเนี่ย ผมคิด พลางเดินตามเจ้าหน้าที่ CIA ที่เดินนำผมเข้าในบ้าน
"คุณสมพงษ์ครับ ลูกชายของคุณมาแล้วครับ" เจ้าหน้าที่คนนั้นเคาะประตูบ้านก่อนที่จะเปิดประตูบอก
"เข้ามาได้" เสียงพ่อของผมดังออกมาจากในบ้าน ผมเดินเข้าไปทันทีเมื่อชายชุดดำคนนั้นเดินหลีกทางให้ผมเข้าไปในบ้าน
และเมื่อผมเข้าไปได้แล้ว เขาปิดประตูบ้านลงทันที ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ในห้องรับแขก และกำลังมองดูพ่อของผมที่กำลังนั่งอยู่ข้างหน้าผม
พ่อของผมนั้นหน้าตาเข้มผิดกับผมที่หน้าตาสระสวยอย่างมากราวกับไม่ใช่พ่อลูกกัน ร่างกายของพ่อนั้นใหญ่โตและมีกล้ามเป็นมัดๆ รวมไปถึงแผลเป็นต่างๆ ทั้งตามใบหน้าและตามร่างกาย เป็นผลพวงจากการปฏิบัติการในฐานะเจ้าหน้าที่ CIA หลายครั้ง ตอนนี้พ่อก็สวมใส่ชุดสูทสีดำเหมือนชายชุดดำคนอื่นๆ โดยบนโต๊ะนั้นมีแฟ้มเอกสารอยู่
"ไงกอร์ฟลูกพ่อ ไม่ได้เจอตั้งนาน ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะลูก" พ่อแซวผมซึ่งไอ้คำพูดพวกนี้มันผิดกับหน้าตาของพ่อลิบลับ
"พ่อ ผมผู้ชายนะครับ" ผมตอบแทนที่จะไหว้สวัสดี เหตุไม่พอใจที่โดนพ่อล้อแบบนี้นะแหละ
"เอาหน่า คิดซะว่าพ่อได้ทั้งลูกชายและลูกสาวไว้ในร่างเดียวกันสิ ขำดีออก" พ่อหัวเราะก๊าก
"แต่ผมไม่ขำนะครับ"
"เอาเถอะ นั่งก่อนเถอะลูก วันนี้พ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย" พ่อของผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะพยักหน้าให้ผมนั่ง
"คืองี้..." พ่อผมเริ่มอธิบายหลังจากที่ผมวางกระเป๋าและนั่งลงบนเก้าอี้ "พ่อมีข่าวดีอยากจะบอกแกให้รู้ นับตั้งแต่วันนี้ เราจะได้เป็นสายลับฝึกหัดและขึ้นตรงกับสำนักงาน CIA อย่างเป็นทางการ"
"อะไรนะครับพ่อ" ผมถามอย่างไม่เชื่อหู เพราะไอ้การเป็น CIA เนี่ยแหละ มันคือความใฝ่ฝันของผมมานานมาก
"แน่นอนสิ พ่อเคยโกหกเราด้วยเหรอ" พ่อยิ้มให้ผม "พอดีเบื้องบนเขาสนใจตัวลูกมากนะ เขาเลยอนุมัติให้ลูกเป็นเจ้าหน้าที่ฝึกหัดของ CIA อย่างเต็มรูปแบบ และไม่แน่นะ เมื่อลูกเรียนจบ ลูกก็จะได้เป็นเจ้าหน้าที่ CIA ทันทีเลยหละ แจ่มไหมลูก"
"แหล่มมากเลยครับพ่อ" ผมตอบจนตาผมแทบเป็นประกาย
"แต่จะดีใจตอนนี้ก็ควรดีใจให้มากกว่านี้นะ เพราะว่าภารกิจแรกของลูกมาแล้วหละ" พ่อของผมเปิดแฟ้มเอกสารให้ผมดู ข้างในเป็นภาษาอังกฤษล้วน พร้อมกับรูปถ่ายของผู้ชายคนหนึ่งที่ดูท่าทางยังกับผู้ร้ายไม่มีผิด
"เจ้านี่คือหัวหน้าของผู้ก่อการร้าย สิบห้าคํ่าเดือนสิบเอ็ด" พ่อผมชี้ไปที่รูป "ข่าวกรองของเราแจ้งว่า เจ้านี่มันร่วมมือกับผู้ก่อการร้ายระดับโลก บินโหม่งดิน และได้ทำการร่วมมือในการแอบผลิตธนบัตรดอลล่าร์ปลอมด้วย สำคัญคือ ทำในประเทศไทยเนี่ยแหละ ดังนั้นทาง CIA ก็เลยอยากให้ลูกไปแทรกซึมสถานที่ที่พวกมันใช้เป็นที่กบดานในการทำธนบัตรปลอมขึ้นมา แล้วเมื่อลูกเข้าไปได้เมื่อไหร่ ทางเราก็จะเริ่มทำการบุกและจับกุมพวกมันเป็นๆ ทันที เป็นไงลูก สนไหม"
"ว้าว สุดยอดเลยครับพ่อ" ผมตื่นเต้นเสียจนอยากกระโดดโลดเต้น
"แต่สัญญากับพ่อนะลูก ไม่ว่าภารกิจจะให้เราทำยังไง เราก็ต้องทำตามโดยไม่มีเงื่อนไข" พ่อของผมถามเสียงเข้มขรึม
"เอาสิครับ ผมอยากเป็นมานานแล้ว CIA เนี่ย สุดยอด" ผมกำหมัดแน่นอย่างตื่นเต้น
"งั้นก็ดี เพราะเวลาในการปฏิบัติภารกิจนั้นจะเริ่มคืนพรุ่งนี้" พ่อของผมบอก "และสถานที่นั้นก็คือ.."
"ที่นั่นก็คือ..." ผมถามพ่อต่อ
พ่อผมยื่นกระดาษ A4 แผ่นหนึ่งให้ผม และเมื่อผมมองอย่างตื่นเต้น ก็ต้องคิ้วขมวดด้วยความสงสัย
เพราะสถานที่นั้นก็คือ ผับโลลิ ที่เป็นที่รวมเฉพาะสาวเสิร์ฟเท่านั้น และถ้าจะแทรกซึมเข้าไปในที่แบบนี้ ถ้าไม่ปลอมตัวไปเป็นลูกค้า ก็ต้องเป็น...
"ใช่ ลูกจะต้องแฝงตัวไปเป็นสาวเสิร์ฟในผับโลลิแห่งนี้" พ่อของผมบอก
"ไม่เอ้าาาาาาา!!" ผมรีบตอบปฏิเสธทันควันพร้อมกับรีบเอามือทั้งสองข้างกอดอกราวกับต้องการปกปิดหน้าอกตนเองอย่างรวดเร็ว "พ่อ ผมเป็นผู้ชายนะ"
"แต่ท่าทางเราตอนนี้มันเหมือนผู้ชายซะที่ไหนหละ" พ่อผมถามพร้อมกับจ้องมองดูผมตาแทบไม่กระพริบ
"พ่ออ๊ะ!"
"อีกอย่าง เราก็อายุไม่ถึง จะให้เข้าไปในผับแบบนั้นก็คงเป็นไปไม่ได้ แถมเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ เขาก็จะแฝงตัวไปเป็นลูกค้าแล้วเหมือนกัน และที่สำคัญ" พ่อของผมยื่นเอกสารอะไรบางอย่างวางลงบนโต๊ะ "พ่อสมัครงานให้แกไปเป็นสาวเสิร์ฟแล้วเรียบร้อย"
"ไม่ ยังไงก็ไม่เอาเด็ดขาด" ผมยังปฏิเสธหัวชนฝา
"เราเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่า ไม่ว่าภารกิจจะให้เราทำยังไงเราก็จะทำตามนะ" พ่อของผมยิ้มอย่างชั่วร้าย พร้อมกับชูที่บันทึกเสียงขนาดเล็กโชว์ให้ผมดู "จะให้พ่อเปิดให้ฟังอีกรอบก็ได้นะ รีเพลๆ"
"พ่อนะพ่อ ขนาดลูกยังไม่เว้นเลยเหรอ" ผมต่อว่าพ่อตัวเองด้วยความไม่พอใจ "แล้วทำไมต้องเป็นที่ผับโลลิอะไรนี่ด้วยหละเนี่ย"
"เพราะไอ้หัวหน้าผู้ก่อการร้ายสิบห้าคํ่าเดือนสิบเอ็ดเป็นพวกบ้าสาวเมดนะสิ" พ่อของผมตอบสั้นๆ"
"พอกันที ผมไม่เอาด้วยหรอก" ผมรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "ที่ผมอยากเป็น CIA เนี่ย เพราะผมอยากปฏิบัติภารกิจอย่างกล้าหาญและองอาจสมกับเป็นลูกผู้ชาย ไม่ใช่ไปแต่งหญิงอะไรแบบนี้นะ"
ผมคว้ากระเป๋านักเรียนแล้วก็เดินผ่านพ่อผมไปอย่างรวดเร็ว
"เราเคยบอกเองใช่ไหมว่าเราอยากเป็น CIA มากแค่ไหน" พ่อของผมเอ่ยโดยที่ไม่มองหน้าผม ผมหยุดเดินแล้วยืนฟังเงียบๆ โดยไม่หันกลับไปมองเช่นกัน
"เราบอกว่า อยากปกป้องโลก อยากกำจัดผู้ร้ายให้หมดไป อันที่จริงพ่อบอกเราตรงๆ ไม่มีใครที่ไหนหรอก ที่จะให้เด็กอายุ สิบหกสิบเจ็ด อย่างลูกเนี่ย ไปเป็นเจ้าหน้าที่ CIA แบบนั้น" พ่อของผมบอก "อาจนับได้ว่าเป็นครั้งแรกของโลกด้วยมั้งที่ลูกจะได้ทำงานร่วมกับองค์กรระดับโลกแบบนี้นะ"
ผมก้มลงมองดูพื้น มันก็จริงอย่างที่พ่อผมพูดทุกอย่าง ผมใฝ่ฝันอยากที่จะมาเป็นเจ้าหน้าที่ CIA มาตั้งแต่เด็กแล้ว
"ที่สำคัญนะลูก เมื่อลูกเรียนจบ ไม่มีความจำเป็นต้องสอบเข้ามหาลัยอะไรให้ยุ่งยาก ตีตั๋วไปอเมริกาแล้วไปประจำการอยู่ CIA ที่นั่นเลย แล้วเขาก็จะมีทุนให้ลูกเรียนฟรีด้วย สะดวกดีออกจะตายไป" พ่อของผมบอกต่ออีก
"แล้วแต่นะลูก ลูกโตแล้ว ก็น่าจะตัดสินใจเองได้"
ในใจของผมเริ่มสับสน ใจหนึ่งก็อยากรับภารกิจนี้ อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากแต่งหญิงเหมือนกัน
ก็คงเป็นแค่ภารกิจแรกมั้ง ผมคิดโดยมองโลกในแง่ดีเอาไว้ ก็แค่ครั้งเดียวมั้ง
"งั้นก็ได้ครับพ่อ" ผมตอบตกลง "ผมรีบภารกิจนี้ก็ได้"
ผมเดินกลับไปนั่งที่เดิมโดยที่ผมยกมือไหว้ขอโทษพ่อของผม
"ยังไงผมก็ขอโทษพ่อด้วยนะครับที่พูดแรงไปนะครับ" ผมบอกกับพ่อของผม
"ช่างเถอะ พ่อไม่ถืออยู่แล้ว" พ่อของผมยิ้มแย้ม "ถ้าอย่างนั้น รับนี่ไป"
พ่อของผมยื่นของบางอย่างให้ผม และเมื่อผมดู ก็พบว่ามันเป็นบัตรประจำตัวของผม มีตราของ CIA ประดับ พร้อมชื่อของผมเป็นภาษาอังกฤษ และมีกำกับเขียนไว้ว่า "Spy Rookie" เอาไว้ด้วย
ผมรับมันถือเอาไว้ในมืออย่างสั่นเทา ความปลาบปลื้มของผมเอ่อล้น ความใฝ่ฝันของผมตั้งแต่เด็กๆ ได้มาอยู่ในมือทั้งสองข้างของผมแล้ว
"ขอบคุณครับพ่อ" ผมบอกอย่างซาบซึ้ง
"แล้วก็ นี่" พ่อของผมยื่นของอีกอย่างในมือของผม มันก็คือ ปืนพกขนาดเล็กออโตเมติค ขนาด 9 มม. ให้ "ถึงมันจะไม่เหมาะก็เถอะนะ แต่สายลับก็ควรมีอาวุธติดตัวไว้บ้าง วิธีการยิงพ่อรู้ว่าลูกรู้อยู่แล้ว"
"ขอบคุณมากๆ ครับพ่อ" ผมรีบรับมาอย่างดีอกดีใจ
"อ้อ แล้วก็นี่" พ่อของผมหยิบชุดเมดออกมายื่นให้ผม "ชุดในการปลอมตัว"
"ขอบคุณครับพะ...เจ้ยยยยย!!" ผมเกือบจะชักมือกลับมาไม่ทัน เพราะว่านั่นมันชุดสาวใช้ของผู้หญิงชัดๆ
"ขอต้อนรับสู่ CIA นะลูก" พ่อของผมยิ้ม "สู้ๆ เขานะ สาวน้อยโมเอะของพ่อ"
"ผมผู้ชายนะครับพ่อ!!"
"ฮะฮะ หน้าแดงแบบนี้บอกผู้ชายใครจะไปเชื่อ"
"พ่ออ่า ฮือๆ แกล้งผมอยู่ได้"
"ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารักจริงๆ แฮะ ลูกฉัน"
"แง้ๆ"
ความคิดเห็น