My Prisoner ยัดนายนักโทษเข้าตารางหัวใจ By ป่านคุง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ช่วงเวลากลางดึกคืนหนึ่งบนถนนสายที่เปลี่ยวและไม่มีรถคันไหนขับผ่าน มีรถตำรวจคันหนึ่งกำลังวิ่งตรงมุ่งหน้าไปยังเรือนจำแห่งหนึ่ง รอบข้างถนนเส้นนี้มีแค่ฝั่งละสองเลนส์เท่านั้น และไม่มีแสงสว่างใดๆเลยนอกจากไฟหน้าของรถตำรวจคันนี้

ภายในรถนั้นมีคนขับและผู้ชายอีกคนที่เป็นตำรวจทั้งคู่ ตำรวจอีกคนนั้นนั่งอยู่ข้างหลัง และกำลังคุมตัวนักโทษชายคนหนึ่ง มือของเขาใส่กุญแจล็อตเอาไว้พร้อม สีหน้าดูหดหู่และสิ้นหวัง ลมแอร์เย็นๆจากในรถที่ทำให้ทั้งรถเย็นสบายก็ไม่ได้ช่วยให้ชายผู้นี้อารมณ์ขึ้นเลย

"หมากฝรั่งไหม" ตำรวจคนที่คุมตัวยื่นหมากฝรั่งให้ ชายที่โดนคุมตัวอยู่นั้นส่ายหัวปฏิเสธ ตำรวจนายนั้นเลยแกะซองและโยนหมากฝรั่งเข้าปากตนเองแทน

"ให้ตายซิ ดึกป่านนี้ยังต้องคุมตัวนักโทษไปส่งที่เรือนจำอีก" ตำรวจคนที่ขับรถบ่นอุบ "อยากกลับไปหาน้องเจนนี่ที่ผับจะแย่อยู่แล้ว"

"เอาหน่า" ตำรวจนายนั้นเคี้ยวหมากฝรั่งไปพูดไป "ก็แค่ส่งนักโทษที่เรือนจำก็เสร็จแล้วนี่นา"

"ว่าแต่นายเถอะ ทำไมไม่สารภาพไปซะดีๆหละว่านายฆ่าคนตายนะ" ตำรวจที่เป็นคนขับรถถามอย่างสงสัย

ร่างกายของชายที่โดนคุมตัวนั้นเกร็งขึ้น เขากลืนนํ้าลายอึกใหญ่และก้มหน้าลงไปอีกราวกับเขาไม่อยากจะนึกถึงเรื่องนี้

"ผมไม่ได้ทำจริงๆ" ชายคนนั้นพึมพำออกมาอย่างหมดอาลัยตายอยาก "ถึงผมจะเมามาก แต่ผมก็รู้ดีว่าผมไม่ได้ฆ่าเขา"

"ให้ตายสิ หลักฐานก็มีพร้อมอยู่แล้วยังจะปากแข็งอีก" ตำรวจคนขับรถเริ่มบ่นอุบอีกครั้ง "ไม่สารภาพโทษนี่ได้ประหารเลยนะบอกไว้ก่อน"

ชายที่โดนคุมตัวนั้นตัวสั่นเล็กน้อย เขากัดฟันราวกับว่าเขากำลังโดนลงโทษในสิ่งที่เขาไม่ได้กระทำ

"หมากฝรั่งไหม" ตำรวจคนที่คุมตัวยื่นหมากฝรั่งไปให้คนขับรถ

"ไม่เอาหรอก" ตำรวจที่ขับรถหันหน้ามามองโดยที่มือบังคับพวงมาลัยรถเพียงข้างเดียว "แกยื่นให้ไม่สนโว้ย ต้องให้น้องเจนนี่ยื่นให้ถึงปากถึงจะแจ่ม"

"ไอ้หื่นเอ้ย" ตำรวจหนุ่มพึมพำ

"คุณตำรวจครับ ข้างหน้า" ชายนักโทษชี้ไปข้างหน้าด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

"เฮ้ย !!" ตำรวจคนขับรถรีบหันกลับไป พบว่ามันเป็นทางเลี้ยวที่เป็นโค้งหักศอก ทางข้างหน้านั้นเป็นต้นไม้ต้นใหญ่ ซึ่งกำลังจะชนในไม่ช้า

เอี๊ยดดดดดด !!!

เขาเหยียบเบรกและหมุนพวงมาลัยเพื่อบังคับหักหลบรถไม่ให้ชนกับต้นไม้ รถตำรวตทั้งคันเอียงไปข้างซ้ายจนล้อฝั่งขวายกขึ้นเล็กน้อย เขาพยายมผ่อนความเร็วรถเพื่อไม่ให้รถพลิกควํ่า ชายที่โดนคุมตัวนั้นถึงกับตัวเอียงไปกระแทกกับประตูข้างรถในขณะที่ตำรวจที่นั่งข้างๆใช้มือจับกับราวเหนือประตูข้างซ้าย

กบเขียดแถวๆนั้นรีบกระโดดหลบจากพื้นขอบถนนด้วยความตกใจเมื่อรถตำรวจยังเคลื่อนตัวเอียงมากำลังจะชนกับต้นไม้ราวกับควบคุมไม่ได้ แต่โชคดีที่ในที่สุดรถก็หยุดลง และก็ไม่ได้ตกจากพื้นถนนไปชนกับต้นไม้              เมื่อนายตำรวจสามารถควบคุมสถานการณ์ได้ เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ในตัวรถจังมีแต่เสียงลมหายใจกับเสียงแอร์ในรถเท่านั้น

"เฮ้อ เกือบไปแล้วไหมหละ" นายตำรวจคนที่ขับรถหันหน้ามองคู่หูที่นั่งหลังรถอย่างไม่พอใจนัก "คราวหน้าก็ไม่ต้องยื่นของกินมาให้ฉันตอนขับรถอีกแล้วนะเว้ย"

"นายนั่นแหละหันมาทำไม" ตำรวจคนนั้นยังเอามือจับราวแน่นและโต้กลับไป

"ให้ตายสิ" คนที่ขับรถเอามือปาดเหงื่อบนหน้าผาก "นี่ถ้านักโทษไม่บอกเราก่อนนี่ได้ชนไปแล้วนะเนี่ย เฮ้ย ขอบใจมากนะ..."

แต่นายตำรวจคนนั้นต้องอ้าปากค้างเมื่อพบว่า ประตูทางฝั่งซ้ายด้านหลังของตัวรถนั้นเปิดอ้า และตัวของนักโทษก็ไม่อยู่แล้ว

"เฮ้ย นักโทษหายไปไหนวะ" ตำรวจคนขับรถรีบถามอย่างกระวนกระวาย

"เมื่อกี้นี้ก็ยังนั่งอยู่ตรงนี้เลยนี่หว่า" นายตำรวจอีกคนปล่อยมือออกจากราวที่จับและก็มองไปยังนอกรถอย่างหัวเสีย "ปัดโธ่เอ้ย"

เขารีบกระชากประตูรถออกมาข้างนอกทันที เสียงแมลงร้องยามคํ่าคืนกับอากาศที่เย็นเฉียบ นายตำรวจคนนั้นเปิดไฟฉายที่เขาพกติดตัวมาด้วยส่องไปมารอบทาง เพราะละแวกนี้ไม่มีเสาไฟฟ้า ทำให้มืดมาก แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นก็คือ ทุ่งนาและถนนที่ว่างเปล่าภายในความมืด

"ซวยแล้วไหมหละ" นายตำรวจคนที่ขับรถซึ่งลงออกมาจากรถแล้วรีบวิ่งออกมา "ปล่อยให้นักโทษคุมตัวหนีออกมาได้ ตายแน่ๆ"

"รีบแจ้งศูนย์ให้ตั้งด่านสกัดทันที ส่วนฉันจะไปตามมันเอง" ตำรวจคนนั้นรีบวิ่งไปดูตามถนนที่ขับมาแล้ว ส่วนตำรวจอีกคนนั้นวิ่งไปที่รถเพื่อเรียกกำลังเสริมจากกองบัญชาการทันที

ส่วนชายที่เป็นนักโทษนั้นเขากำลังแอบซ่อนตัวอยู่ในพุ่มหญ้า เขาค่อยๆคลานหนีออกจากรถตำรวจ เขาคลานหนีด้วยความยากลำบากเพราะว่ามือของเขานั้นยังมีกุญแจมือของตำรวจล็อคเอาไว้อยู่ เขาหอบหายใจด้วยความเหนื่อย และเมื่อเขาหนีออกมาจากถนนเส้นนั้นออกมาได้ไกลพอสมควรแล้ว เขาก็ค้นพบหมู่บ้านหนึ่งที่กำลังติดอยู่กับถนนใหญ่ และเขาก็เห็นแสงไฟจากบ้านหลังหนึ่งที่ยังมีไฟเปิดอยู่ในบรรดาบ้านนั้นทั้งหมด

ไม่รู้มีอะไรดลใจ เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วก็เดินเข้าไปในบ้านหลังนั้นด้วยความเหนื่อยอ่อน ตอนนี้เขาเดินเข้าไปในอาณาเขตของบ้านหลังนั้นแล้ว