คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ - จ๋ากับเทรน
(เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในระหว่างการเตรียมงานเทศกาลโรงเรียน)
"หวัดดีจ้า มิ้นจัง" ฝนทักทายผมเมื่อผมเดินเข้าไปในห้องเรียน
"ดีจ้า" ผมโบกมือทักทายเธอ
"หวัดดีคร้าบบบ แม่ยอดขมองอึ๋มอึ๋มอึ๋มของผม" ต้าเดินสแลนหน้ามาทักทายผมด้วยวาจากวนประสาทแถมคำหื่นของมันอีก ไอ้คำว่า 'อึ๋ม' คำเดียวมันก็ชวนให้ผมเคืองแล้วนะ แต่นี่มันเล่นพูดออกมาถึง 3 ครั้ง แบบนี้ควรเรียกมันว่าอะไรดีท่านผู้อ่าน
"ไอ้ลามก" แมว เพื่อนสาวของผมแว๊ดขึ้นมาทันใด "ทำไมแกมันหื่นแต่เช้าเลยยะ"
"นี่แหละ ตัวตนของผม" ต้าพูดไปแล้วก็ใช้มือข้างหนึ่งชูนิ้งชี้กับนิ้วโป้งทำท่าเก๊กหล่อชี้ตรงคาง ยกขาข้างหนึ่งเหยียบบนเก้าอี้ แล้วก็ยิ้มหวานให้ทุกคนที่มองเขา
"ไปตายซะ" แมวคว้าเก้าอี้ข้างๆขึ้นมาเหนือหัวจนผมมองแทบอึ้งว่าเธอเอาแรงเยอะขนาดไหนถึงสามารถยกเก้าอี้ที่ขาทำจากเหล็กขึ้นมาได้ ต้าทำหน้าเหวอก่อนที่จะเริ่มก้าวขาวิ่งหนี
"แว๊กๆๆ ช่วยด้วยค้าบบบ" ต้ารีบวิ่งหนีไป แต่ทว่าคนในห้องกลับรีบถอยหนีห่างจากต้าอย่างรวดเร็ว ประมาณว่าไม่มีใครอยากโดนลูกหลง "ช่วยด้วย แมวจะตีหัวผมแล้วก็ลากผมไปข่มขืนค้าบ"
นั่นไง ขนาดแกจะโดนแมวเขวี้ยงเก้าอี้ใส่ไม่ใส่รอมร่อมันยังมีหน้าเสนอพูดจากวนตีนอีกนะ ผมมองในใจอย่างเสียวสันหลัง ตาของผมเหลือบไปมองแมวที่เธอเริ่มใช้มืออีกข้างจับเก้าอี้ให้กระซับยิ่งขึ้น ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ
"แกนะแก๊" แมวตะโกนลั่นแล้วก็เหวี่ยงเก้าอี้ไปหาต้าจริงๆ
เฮ้ย ! เขวี้ยงจริงเหรอวะเนี่ย ผมอ้าปากค้างเมื่อดูการกระทำของเมว
เก้าอี้ปลิวลอยข้ามห้องจนไม่น่าเชื่อว่านี่คือแรงของหญิงสาว บรรดาเพื่อนร่วมห้อง (ผู้อยู่ในเหตุการณ์) ต่างก้มหัวและวิ่งหลบลูกหลงนี้อย่างรุกลี้รุกรน มีเสียงหวีดร้องหลงออกมา ต้าวิ่งจนสุดทางที่กระดานไวท์บอร์ดหน้าห้อง และเมื่อเขาหันมาข้างหน้า ใบหน้าของเขาหวาดกลัวสุดขีดเมื่อมีวัตถุบางอย่างลอยมาตรงหน้าเขา จากนั้นมีร่างหนึ่งกระโดดวิ่งเข้ามาผลักต้าให้หลบจากเก้าอี้ที่กำลังลอยอยู่นั่น
โครม !
เก้าอี้พุ่งกระแทกเข้ากับขอบที่วางปากกาไวท์บอร์ดจนยุบ เสียงดังโครมครามดังจนพื้นห้องสนั่นไปสักครู่ พร้อมกับเสียงหวีดร้องของนักเรียนสาวในห้องผมด้วยความตกใจกลัว ผมมองดูเหตุการณ์นี้จนตาแทบไม่กระพริบ
ให้ตายเหอะพระเจ้าจอร์จ แรงหญิงตอนโมโหนี่มันช่างน่ากลัวเช่นนี้นี่เอง ผมคิดอย่างสยดสยอง
ผมกับเพื่อนผม ชายและฝน รีบวิ่งเข้าไปดูตรงบริเวณที่เก้าอี้พุ่งไป ตอนนี้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แมวเลยสักนิด ยกเว้นแมนคนเดียวที่เขาเดินไปปลอบใจแมวเพื่อให้อารมณ์ของเธอเย็นลง เธอยังคงหอบหายใจและมองด้วยสายตาเย็นชาไปตรงมุมที่เก้าอี้ตกโดยไม่ละสายตา หัวไหล่ของเธอยังขึ้นๆลงๆราวกับเธอวิ่งมาราธอนมาสักกิโลนึงได้ แมนเดินไปลูบหัวไหล่แมวอย่างเบามือ
"น่า น่า แมว ใจเย็นก่อน" แมนพูดปลอบใจเธอ แมวก็เริ่มอารมณ์คลายลงและเริ่มมองดูเก้าอี้ด้วยความหวาดกลัว
ผมรีบไปดูที่เกิดเหตุ ปรากฎว่าต้าไม่ได้โดนเก้าอี้ตัวนั้นหล่นทับหรอก แต่มีคนช่วยผลักเขาไม่ให้โดนเก้าอี้ทับต่างหาก เก้าอี้ตกเฉียดปลายเท้าของชายปริศนาคนนี้พอดี ร่างของต้าโดนเขาขึ้นคร่อม แต่ก็รอดพ้นจากเก้าอี้มรณะนั้นได้ทันเวลาพอดี
เขาเป็นนักเรียนชายเพื่อนร่วมห้องเดียวกับผม ไว้ผมยาวเสียจนผูกผม (โรงเรียนนี้ไม่มีกฎเรื่องการไว้ทรงผม) ใบหน้ารูปทรงไข่ปลายคางแหลม เขาลืมตาขึ้นมามองดูต้าและเริ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก
"เกือบไปแล้วนะต้า" ชายปริศนาคนนั้นบอก เขาลุกขึ้นแล้วก็ยื่นมือมาให้ต้าจับ ต้ามองมือนั้นสักพักแล้วก็ยื่นมือมาจับมือของเขา ชายปริศนาคนนั้นฉุดเขาขึ้นมา และเมื่อต้าลุกขึ้นมายืนได้แล้ว เขาก็เริ่มปัดฝุ่นบนตัวออก
"ขอบใจมากนะ" ต้าบอกกับเขา ผมรีบเดินเข้าไปหา
"เกือบไปแล้วจริงๆต้า" ผมบอกกับเขา "ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยต้าไว้"
"อ๋อไม่เป็นไร" ชายคนนั้นหันหลังมาคุยกับผม ผมมองดูใบหน้านั้นจนทำให้รู้สึกว่าผมกำลังมองดูศิลปินคนนึงเลยทีเดียว บนหูของเขายังมีดินสอวาดรูปเสียบเอาไว้เลย น่าแปลกมากที่มันไม่หลุดออกมา
"ดีละ เทรน" ชาย เพื่อนผมที่รู้ความลับของผมเดินไปตบไหล่ชายคนนั้นที่เหมือนจะชื่อว่า เทรน "มาช้าไปก้าวเดียวไอ้ต้ามันไปลงนอนโลงแน่"
ชื่อเทรนเหรอ ผมคิดในใจแล้วก็หันไปหาเขา เขามองหน้าผมอย่างสนอกสนใจ อย่าจ้องหน้านานแบบนี้สิฟะ สยิววุ้ย
"จะยังไงก็ช่าง" นักเรียนชายที่ผมยาวจนแทบปิดหน้าปิดตาและใส่แว่น หัวหน้าห้อง เดินมาบอกด้วยอาการลุกลี้ลุกลน "รีบๆเก็บเก้าอี้เข้าที่เดิมเหอะ อาจารย์มาได้โดนหักจิตพิสัยหมู่นะเฟ้ย"
"ฉันไม่ได้ปาสักหน่อย" ต้าประท้วง
"แต่แกก็ดันไปยั่วโมโหแมวจนเธอเขวี้ยงเก้าอี้มา" หัวหน้าห้องโจมตีใส่เขา ผมดูจากท่าทางแล้วเขาเองก็ไม่อยากไปยุ่งกับแมวนักหรอก ตอนนี้รัศมีรอบๆตัวเธอมีแต่แมนคนเดียวที่กล้าเข้าไปใกล้ "ฉะนั้น รับผิดชอบ ยกมันเก็บเข้าที่ด้วย
"ตามบัญชาขอรับ ฮ่องเต้" ต้าบ่นพึมพำประชดแล้วก็ยกเก้าอี้ขึ้นมาเพื่อเตรียมเก็บ แต่เข่าเขาก็ทรุดลงเล็กน้อยเพราะความหนักของมัน
"โอโห มันแทบหนักเกือบๆ 30 โลเลยนะเนี่ย แมวมันยกมาได้ไงวะ" ต้าออกแรงยกอีกเพื่อให้ยกเก้าอี้ได้ ผมมองดูตำแหน่งที่แมวยืนอยู่
เธอยืนอยู่หลังห้องเชียวนะเว้ย แล้วขว้างมาได้ไงตั้งครึ่งห้องวะ !! ผมมองดูเธออย่างตกอกตกใจ
"รู้ไว้ก็ดีนะต้า" ฟ้า เพื่อนส่วนอีกคนที่ไว้ผมเปียสองข้างเดินมาบอก "แรงหญิงนะมันโหดมากนะยะ"
ถูกของเธอ ผมคิดในใจอย่างเห็นด้วย
เมื่อต้าเดินยกเก้าอี้กลับไปไม่นาน ก็มีกลิ่นหอมของขนมหวานน่ากินลอยมาจากประตูทางเข้าห้อง เมื่อผมหันไปมอง ก็พบนักเรียนหญิงอีกคน เธอไว้ผมทรงหางม้าแล้วก็มีโบว์สีขาวผูกเอาไว้ตรงหนังยางที่มัดผมเอาไว้อย่างน่ารัก มือของเธอถือถาดใส่คุกกี้มาอยู่ในปริมาณมาก เธอมองไปรอบๆห้องด้วยความตกใจ
"เอ่อ นี่จ๋าเดินมาผิดเวลาเปล่านี่" เด็กนักเรียนหญิงคนนั้นที่ชื่อ จ๋า มองไปรอบๆด้วยความตกใจ เธออยู่ห้องเดียวกับผม เพียงแต่ช่วงแรกๆผมไม่ได้คุยกับเธอเท่านั้นเองฃ
"อ๋อ เปล่าหรอก" หัวหน้าห้องเดินไปบอกกับเธอ "พอดีเมื่อกี้เกิดเรื่องนิดหน่อยนะ แต่ตอนนี้เหตุการณ์สงบละ มีอะไรเหรอ"
"คือ จ๋าอยากให้ทุกคนชิมคุกกี้ฝีมือจ๋าหน่อยนะคะ" นักเรียนหญิงที่ชื่อ จ๋า บอกกับเขา "เพราะว่าชมรมคุกกี้ของหนูจะมีอาจารย์มาเก็บคะแนนชมรมแล้ว เลยอยากรู้ว่าคุกกี้พวกนี้รสชาติโอเคแล้วรึยัง"
"ไหนๆ" แมวเดินเข้ามาหาทันทีแล้วก็คว้าคุกกี้ขึ้นมากินทันที (พวกเราพร้อมใจกันถอยห่างจากเธออย่างรวดเร็ว) เธอกินสักพัก แล้วใบหน้าของเธอก็แจ่มใสขึ้นทันที
"ว้าว อร่อยจัง" แมวพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี
"ไหนๆ" หัวหน้าห้องเดินไปหยิบมากินบ้าง "อืม อร่อยจริงๆด้วย"
อร่อยจริงๆเหรอ ผมเดินเข้าไปหยิบมากินบ้าง ปรากฎว่า
"นี่จ๋า" ผมบอกเธอ "ไอ้อร่อยมันก็อร่อยหรอกนะ แต่รู้สึกว่ามันจะหวานน้อยไปหน่อย"
"จริงด้วย" ชายหยิบคุกกี้มากินบ้างแล้วก็เริ่มวิจารย์ "ใส่นํ้าตาลลงไปอีกสักนิดนึงก็โอเคแล้วหละ"
"ถ้าจะให้ดีนะ" เทรนเดินมาหยิบมากินเช่นกัน (ไวกันจริงๆวุ้ยไอ้เรื่องกินฟรีเนี่ย) "ลองใส่ช็อกโลแลตชิฟไปด้วยนะดีมากเลย"
จ๋ามองดูพวกผมสามคนด้วยใบหน้าที่ไม่น่าเชื่อ
"จริงด้วย" จ๋าบอกกับพวกผมอย่างดีใจ "ขอบคุณมากนะคะที่ชมคุกกี้ของหนู"
ใบหน้าของจ๋าเลื่อนลอยมามองหน้าของผมจนเต็มตา เธอมองหน้าผมจนใบหน้าของเธอเป็นสีชมพูระเรื่อๆ ผมมองเธออย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องหน้าแดงด้วยหว่า
"งั้นจ๋าขอตัวเอาคุกกี้กลับไปแก้ก่อนนะคะ" จ๋าบอกแล้วก็ชักถาดใส่คุกกี้กลับ (มือของแมวค้างกลางอากาศเมื่อเธอกำลังจะเอื้อมไปหยิบกินอีกชิ้น) "ขอบคุณมากนะคะ"
เธอมองดูหน้าของผมสักพักแล้วก็เดินออกไป ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าเธอแอบยิ้มหวานด้วย ผมละไม่เข้าใจเธอจริงๆ
"ว้าว เสน่ห์แรงจริงๆนะยะเธอ" ฝนเดินมาข้างๆผมแล้วก็ใช้ศอกดุนท้องผมเบาๆ "จะทำให้ทั้งห้องหลงเธอเลยไงยะ"
"บ้าเรอะ" ผมพึมพำอย่างไม่ชอบใจ แล้วก็รีบหมุนตัวเดินไปเดินกลับไปที่นั่งของตัวเอง พลางสะบัดผมที่สยายยาวออกมา แล้วก็ใช้มือตนเองจัดโบว์ตรงกลางอกของผมให้กระซับขึ้น แล้วก็รวบกระโปรงก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้
ถ้าใครจะสงสัยว่าผมเป็นกระเทยใช่ไหมนี่ที่ต้องติดโบว์ตามแบบเครื่องแบบนักเรียนหญิงแล้วก็สวมใส่กระโปรงที่ยาวออกมา ผิดคาดครับท่านผู้อ่าน ผมไม่ใช่กระเทยหรอกครับ แน่นอนว่าทั้งประเทืองและเกย์ก็ไม่ใช่
เพราะผมในตอนนี้ ผมล้วงกระเป๋าหยิบรูปคนขึ้นมาดู มันคือรูปผู้ชายคนนึงที่อดีตมันคือผม ใช่แล้ว
ตอนนี้ ผมคือผู้หญิง !
ความคิดเห็น