คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
The Shadow in Perfect World
บทนำ
คุณเคยเชื่อไหมว่า ในจักรวาลนี้ ไม่ได้มีแค่โลกเดียว
และใน 1 โลกนั้น ก็มีโลกอีกโลกหนึ่ง ซึ่งอาจจะเรียกได้ว่า เป็นฝาแฝดกับโลกนั้นๆ
โลกคู่ขนาน
มันอาจจะเกิดการพายุสุริยะ , การยุบตัวของดาวฤกย์ หรือ การสลายตัวของหลุมดำ ฯลฯ ก็แล้วแต่ แต่มันก็มีอยู่จริงๆ
ถึงจะเรียกว่า โลกคู่ขนาน แต่ใช่ว่ามันจะเหมือนกับโลกเราเสียทีเดียว
และนี่ก็เป็น จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด
เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้วที่แสงแดดจะส่องตกมา กรุงเทพฯ ชายคนหนึ่งกำลังเดินทอดไปตามถนน ศีรษะของเขานั้นตกห้อยอย่างอาลัยตายอยาก
เขาชื่อ นายเวย์น
ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากออกมาเดินแบบนี้กลางถนนที่เต็มไปด้วยฝุ่นควันหรอก แต่เพราะว่าตอนนี้บ้านของเขานั้นถูกยึดหมดแล้ว ด้วยการที่ครอบครัวของเขาเป็นหนี้สินธนาคารเกือบร้อยล้าน
ใช่ว่าตัวเขาเองหรือครอบครัวจะเป็นพวกเสียพนันหรือไปกู้เงินมาแล้วไม่มีเงินจ่ายหรอก แต่เป็นเพราะเพื่อนทรยศของเขาเอง
เขานึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เอง
เพื่อนเขามันไปเล่นพนัน ตอนแรกโทรศัพท์มาบอกว่าขอยืมเลขบัตรประชาชนเพื่อเอาไปสมัครเกม ประทานโทษ มันแอบเอาเลขนั้นไปสืบจนรู้เลขที่บัญชีธนาคาร แล้วก็เอาไปเล่นพนัน จนไปติดหนี้ตั้งร้อยกว่าล้าน
และเมื่อเช้านี้เอง บ้านของเขาและทรัพย์สินทั้งหมดโดนธนาคารยึดเรียบร้อย ส่วนเพื่อนบ้าๆนั่นก็หนีหายไปไหนไม่รู้แล้ว
ท้องของเขาร้องอย่างที่ในใจของเขาไม่เต็มใจอยากให้มันร้อง เขาควักเงิน 5 บาทซื้อขนมปังข้ามทางกิน และเมื่อมันหมดก้อนแล้วก็นึกอยากกินอีก ในเมื่อขนมปังขนาดเท่ากำปั้นเด็กมันไม่มีทางอยู่ท้องอยู่แล้ว
เขาเดินไปนั่งแถวๆสวนสาธรณะ พลางคิดว่าจะไปขออาศัยวัดไหนนอนดี แล้วจะวางแผนชีวิตยังไงดี
เขาจ้องขึ้นไปบนฟ้า หางตาของเขาเหลือบตาไปมองคนทั่วๆไปที่มาเดินรอบๆสวนสาธารณะ พวกเขาหน้าตายิ้มแย้มและมีความสุข ไม่มีความทุกข์ใดๆเลย
นายเวย์นคิดอย่างโมโห เขาไม่น่าหลวมตัวเชื่อเพื่อนบ้าๆนั่นไปเลย เพื่อนสนิทกว่า 5 ปีกลับกลายมาเป็นศัตรูได้ในชั่วพริบตา
เขาก้มลงนอนตรงม้านั่งตรงนั้นอย่างหมดหวัง ไม่สนใจสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา แล้วมองดูเขา
"กำลังทุกข์ใจละสิท่าน"
เสียงของชายชราคนหนึ่งดังขึ้น
นายเวย์นลืมตาขึ้น และเห็นเขากำลังนั่งยองๆดูเขานอนอยู่
"ข้าว่า ท่านมานั่งคุยกับข้าดีกว่าไหม ข้าจะนั่งยองๆคุยกับท่านก็ได้นะ แต่ข้าไม่ชอบเท่าไหร่ดอก"
เวย์นลุกขึ้นมาอย่างประหลาดใจ เมื่อเขาลุกขึ้นนั่งแล้วก็เขยิบออกไปข้างๆให้ชายชราคนนี้นั่ง และมองเขาอย่างใคร่รู้
ดูท่าทางแล้วไม่เหมือนขอทานหรือคนจรจัดเลยทีเดียว เหมือนคนที่สวมชุดอย่างลวกๆ และดูจากหน้าตาแล้วเหมือนเป็นคนอายุมาก แต่ทว่าใบหน้านั้นรอยย่นและความชรานั้นกลับไม่ได้ให้เห็นถึงความทรุดโทรมของร่างกายเลย ราวกับว่าเขาเป็นที่มีสุขภาพดีมากคนหนึ่ง
"เอ่อ ลุงเป็นใครครับ"
ชายชราคนนั้นหัวเราะหึๆ
"เรียกข้าว่า ซีมอน เถอะท่าน"
นายเวย์นสักสงสัยชายคนนี้เป็นกำลังแล้ว
"แล้ว เอ่อ ลุงซีมอน ลุงเป็นใครครับ แล้วทำไมถึงพูดภาษาโบราณแบบนั้น ตอนนี้ผมไม่มีเงินเหลือสักบาทเลยนะครับ"
"นี่ไม่ใช่ภาษาโบราณของโลกนี้หรอก แต่เป็นภาษาของโลกของ เรา ต่างหาก"
เขาเริ่มมองอย่างสนใจ
"นี่ลุงจะมาเล่านิทานอะไรให้ผมฟังเหรอครับ"
"ท่านจะว่าเป็นนิทานก็ได้ เพราะข้าต้องเล่าให้ท่านฟัง หลังจากที่ผ่านเลยมาแล้วถึงหลายขวบปี"
เวย์นนั่งอย่างตั้งใจฟัง อย่างน้อยเขาก็มีเพื่อนมานั่งคุย
"ท่านไม่ใช่มนุษย์ในโลกนี้หรอก แต่ท่านเป็นชนเผ่ามนุษย์ของทางอีกโลกหนึ่ง โลกที่มีชื่อว่า Perfect World"
ถึงนายเวย์นจะบอกคำเดียวว่า นี่มันเรื่องไร้สาระชัดๆ แต่แปลกที่ว่า เขารู้สึกสนใจอยากจะฟังมันขึ้นมาทันที
"ท่านเป็นทายาทคนเดียวที่ได้รับการสืบทอด ดาบแห่งความยุติธรรม ที่ว่ากันว่าจะสามารถกำจัดความชั่วร้ายและนำความสงบสุขมาสู่โลกของ Perfect World ได้ แต่ทว่า ชนเผ่าอสูรนิรันกาล หมายถึง เผ่าอสูรชั่วๆนะ ได้แอบลอบมาหาท่านในบ้านของท่านแล้วร่ายมนต์ดำใส่ตัวท่าน เพื่อให้ท่านเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นอสูรร้าย แต่ทว่าบิดาของท่านได้มาช่วยทันเวลา แต่ไม่สามารถยับยั้งเวทย์มนต์ดำที่อสูรร้ายนั้นร่ายใส่ท่านได้"
"เฮ้ เดี๋ยวก่อนนะลุง" เวย์นทักขึ้น "ทำไมต้องเอาเรื่องพ่อของผมมาเกี่ยวกับนิทานของลุงด้วยละนิ"
"นั่นก็เพราะ" ซีมอนเล่าต่อไปโดยไม่สะทกสะท้านกับความไม่พอใจของเวย์น "นั่นคือความจริง ท่านจะฟังต่อไหม"
นายเวย์นเงียบ เขารู้สึกแปลกๆกับเรื่องนี้แล้ว
เขาจำเรื่องพ่อของตนเองไม่ได้นัก เขาจำได้ว่าน้าของเขาเป็นคนเลี้ยงเขามา และบอกเขาว่าพ่อของเขาตายก่อนที่เขาจะเกิด
"เล่าต่อไป"
"บิดาของท่านพยายามถอนมนต์ออก แต่ทว่ามนต์นั้นร้ายแรงกว่าที่จะรักษาให้หายได้ บรรดาหมอทั้งหลายทุกเผ่าพันธ์ ไม่ว่าจะเป็นเผ่ามนุษย์เอง เผ่าสมิง ไม่ก็เผ่าวิงเอลฟ์ ก็ไม่สามารถถอนมนต์นี้ออกได้ นางหญิงเผ่าสมิงที่ชื่อ เอ ชื่ออะไรข้านึกไม่ออก แต่ได้บอกว่า ตอนนี้ท่านไม่ใช่มนุษย์แล้ว"
เหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวเขา กำลังเคลื่อนไหว แต่นายเวย์นยังไม่กล้าหาดูว่ามันคืออะไร
"ตอนนี้ท่านจึงเป็นครึ่งมนุษย์และครึ่งสมิง มนต์ดำที่ทำปฏิกิริยากับร่างกายท่านไม่มีใครรักษาได้ รวมทั้งจิตใจของท่านด้วย องค์กษัตริย์ได้มีรับสั่งให้เหล่านักพรตใช้มนต์ต้องห้าม ส่งท่านมายังโลกนี้เพื่อให้จิตใจของความเป็นอสูรของท่านลดหายลง และจนบัดนี้ ก็ถึงเวลาแล้ว"
ทั่วทั้งบริเวณนั้นเงียบ มีแต่เสียงสายลมและเสียงใบไม้ไหวและเสียงเครื่องจักรจากยานยนต์ที่ดังมาแต่ไกล
"แค่นี้หรือลุง นิทานที่ลุงเล่า"
"หากท่านลองคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา ท่านจะรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องเล่า"
และคราวนี้เอง เป็นฝ่ายที่นายเวย์นต้องคิดบ้าง
ตอนสมัยวัยเด็ก เขาสามารถกระโดดพุ่งจากระเบียงชั้นสองไปยังหลังคาบ้านได้ ทั้งที่มันห่างกันตั้ง 7 เมตร และเขาเองก็อธิบายไม่ได้ด้วยว่าทำไมเขาถึงกระเด้งจนถึงหลังคาได้
ตอนสมัยวัยเรียน เขาสามารถหยิบท่อนไม้ไผ่ที่โรงเรียนเพื่อเล่นฟันดาบ แต่ทว่าเพียงชั่วพริบตาเขาสามารถหักไม้ของเพื่อนได้
เขามีความสามารถเข้าใจจิตใจของสัตว์ แม้นว่าเขาจะคุยกับสัตว์ไม่ได้ แต่กลับรู้ว่ามันต้องการอะไร อยากกินอะไร กลัวอะไร
เขาชอบกินเนื้อสัตว์ ยิ่งเนื้อหนายิ่งชอบ
เขาไม่ชอบผู้หญิงทั่วๆไป แต่กลับชอบโฆษณาโปสเตอร์เกม Perfect World ที่มีนางแบบเป็นเผ่าจิ้งจอกสาว โดยมีแต่คนบอกว่าเขาบ้า
และที่สำคัญ จมูกเขาไวเป็นเลิศ
และเขาก็เริ่มรู้สึกว่า สิ่งที่ลุงซีมอนเล่ามา มันสัมพันธ์กับชีวิตของเขาเลย
"เห็นไหม" ซีมอนกล่าว "นี่คือความจริง ไม่ใช่เรื่องเล่า และตอนนี้ถึงเวลาที่ท่านจะต้องกลับสู่บ้านเกิดของท่านแล้ว"
นายเวย์นมองหน้าชายชรา ใบหน้าของเขาบอกได้เลยว่า จริงจัง มาก
เวย์นถอนหายใจ
"ผมไม่มีบ้านอยู่แล้ว ไม่มีแม้แต่เงินที่จะซื้อข้าวกิน หากโลกที่เต็มไปด้วยความฝันนั้นมีจริงๆ ช่วยพาผมไปหน่อยนะครับ" เขาพูดออกมาอย่างหมดหวัง
ชายชรายิ้ม
"ด้วยความยินดี"
ซีมอนหยิบไม้ออกมา และสะบัดหัวออกมา และเผยให้เห็น
หูแหลมยาว และปีกที่งอกออกมาจากศีรษะของเขา
นายเวย์นร้องออกมาด้วยความตกใจกับร่างกายของชายชราคนนี้ แต่ทว่า ซีมอนกลับหลับตา และพูดออกมาเป็นภาษาที่แปลกประหลาด 2 - 3 ประโยค
ท้องฟ้าเริ่มมืดมิดอย่างรวดเร็ว และทุกอย่าง หยุดการเคลื่อนไหว
ทั้งใบไม้และสายลม หยุดนิ่ง
เวย์นเริ่มรู้สึกตัวเบาอย่างน่าประหลาด และกว่าเขาจะรู้ตัว ตัวของเขาก็ลอยขึ้นและกำลังจะเข้าไปในหลุมดำที่อยู่บนหัวของเขาเอง
"ลุง ช่วยผมด้วย" เขาร้องออกมาอย่างหมดหวัง เมื่อเขาเห็นซีมอนกำลังยืนมองเขาและกำลังยิ้มให้
"ไม่ต้องห่วง ท่านเวย์น" เขาบอกมาด้วยความยินดี แต่แฝงไปด้วยความเหนื่อยอ่อนอย่างเห็นได้ชัด "ข้ากำลังพาท่านกลับบ้าน"
และภาพสุดท้ายที่นายเวย์นเห็นคือ ความมืดมิด
สติสัมปชัญญะของเขาเริ่มหายไปกับความมืด
........
.....
...
..
To Be Continus
ความคิดเห็น