คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 4 - Y นิดหน่อย เอาแต่พองาม
บทที่ 4 - Y นิดหน่อย เอาแต่พองาม
ผมกำลังยืนอยู่ในสถานที่จัดงานแต่งงานแห่งหนึ่ง ภายในงานจัดขึ้นที่โรมแรมหรูแห่งหนึ่ง มีโต๊ะอาหารตั้งมากมายพร้อมกับแขกที่เข้ามาในงาน ผมกำลังเดินเข้าไปตามสถานที่จัดงานแต่งงานเพื่อไปตรงเวทีเพื่อดูว่างานแต่งงานนี้ในจัดขึ้นเพื่อใคร
"มิ้นจางงง"
เสียงของฝนทักเรียกผม และเมื่อผมหันไปมอง ผมก็ต้องตกตะลึง เพราะว่าเธอสวยมาก เธอใส่ชุดไทยสีขาวนวลสวยสง่ามากๆ ที่สำคัญก็คือ เธอกำลังยิ้มให้ผม
"นะ นี่ หรือว่า นี่มันเป็นงานแต่งงานของเรา" ผมพูดไปโดยที่ไม่ได้คิดล่วงหน้าว่าจะพูดอะไรแบบนี้
"เค้าก็อยากแต่งงานกับมิ้นจังน้า" ฝนอมนิ้วข้างหนึ่งพร้อมกับทำหน้าตาน่าสงสาร "แต่ว่า มิ้นจังอ่า เป็นผู้หญิงนะซี่ เค้าเลยแต่งงานไม่ได้"
"มะ ไม่ใช่นะ" ผมรีบบอกความจริงกับเธอ "ฝน ผมเป็นผู้ชายนะ ผมเป็นผู้ชาย!!"
"ไม่จริงงะ มิ้นจังยังใส่ชุดนี้แล้วยังจะบอกว่าเป็นผู้ชายอีกเหรอ ฝนไม่เชื่อหรอก" ฝนก้มลงมองดูชุดที่ผมใส่
"อะไรนะ" ผมก้มหน้าลงมองดูชุดที่ผมใส่ พบว่าผมเองกำลังใส่ชุดแต่งงานแบบไทยไม่ต่างอะไรจากฝนเลย
"นี่ นี่มันอะไรกันเนี่ย" ผมรีบเงยหน้ามองฝน แต่ก็ต้องช็อค เพราะว่าตอนนี้ฝนกำลังอยู่กับเจ้าบ่าวอยู่
"เค้าไปก่อนน้า มิ้นจัง แต่งงานกับเจ้าบ่าวของเธอให้ดีๆน้า" ฝนยิ้มร่าโบกมือลาผม โดยที่เจ้าบ่าวของฝนเริ่มอุ้มฝนเอาไว้แล้วก็เดินออกไป
"ไม่ เดี๋ยวก่อนฝน อย่าเพิ่งไป ผมชอบคุณนะ ผมชอบคุณ"
"ชอบผมเหรอครับ ดีใจจังเลย" เสียงผู้ชายดังขึ้นมา และเมื่อผมหันไปมอง ก็ต้องพบว่ามีคนใส่ชุดเจ้าบ่าวไทยกำลังยืนหันหลังให้ผม
"ชอบผมเหรอ ผมดีใจสุดๆเลยนะ นพ" และเมื่อเจ้าบ่าวคนนั้นหันมามองผม ผมก็ต้องแทบช็อค เพราะว่าคนๆนั้นก็คือ ชายนั่นเอง
"มาเถอะที่รัก เราจะครองเรือนรักกันอย่างมีความสุขตลอดไป" ชายยิ้มพร้อมกับเดินมา
"ไม่นะ ไอ้ชาย ตูเป็นผู้ชายนะเว้ย ตูไมได้ชอบเอ็ง อย่าเข้ามานะ" ผมพยายามถอยหลังหนีเขา แต่ข้างหลังก็ต้องเจอกับแขกที่มาในงานมาขวางทางและจับผมเอาไว้
"ตัดใจซะเถอะนพ เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้" ชายเริ่มทำทำปากจู๋เข้ามาใกล้กปากผม
"ไม่นะ ไอ้ชาย ตูเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง อย่านะเว้ย ช่วยด้วย ช่วยด้วยยยยยยยยยย !!”
----------------------
กริ๊งงงงงงงง !!
"อ้าาา อย่านะ อย่า หยาาา ช่วยล่วยยยย ใครก็ได้ ช่วยยยยย แว๊กกกก !!"
ตุ๊บ !!
ผมกลิ้งตัวเองตกกระแทกกับพื้นห้องนอน และเมื่อสติผมเริ่มตื่นตัวขึ้น ผมรู้สึกราวกับว่าถูกกระแสไฟฟ้าช็อต เสียงนาฬิกาปลุกเริ่มดังเข้ามาในโสตประสาทหูของผม และเมื่อผมรู้สึกตัวมากขึ้น ผมก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนพื้น ผมสะลืมสะลือลืมตาขึ้นและก็พบว่าผมกำลังอยู่ในห้องพักของผม ผ้าห่มได้ไหลลงมากับเตียงมากองบนพื้นพร้อมกับผมด้วยตอนที่ผมร่วงลงมา มือของผมเริ่มสัมผัสได้แล้วว่าผมกำลังจับผ้าห่มและพื้นห้องอยู่
"ฝันรึไงเนี่ย" ผมพึมพำพร้อมกับหมุนตัวเพื่อเตรียมลุกขึ้นยืน
"ไงจ้า มิ้นจัง" ฝนนั่งยองๆทักผม
"เย้ยยยยย !!"
ผมสะดุ้งตกใจจนกระเด้งตัวเองและหัวไปโขกกับขอบเตียง ผมร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อหัวกระแทกกับขอบเตียง ผมเอามือทั้งสองข้างกุมศีรษะตนเองเอาไว้ ฝนหัวเราะคิกคัก
"แหม๋ แบบนี้ก็ได้วิธีปลุกมิ้นจังแบบใหม่แล้วสิเนี่ย" เด็กสาวยังหัวเราะคิกคักไม่เลิก
"ฝนง่า T^T"
"เอาหละ ไปอาบนํ้าสิมิ้นจัง เดี๋ยวเค้าทำอาหารเช้ารอนะ" ฝนยิ้มอีกครั้งก่อนที่จะเดินลงบันไดไปชั้นล่าง
ผมเอาหัวกุมศีรษะที่โดนกระแทกอีกครั้ง มันปูดขึ้นมาเล็กน้อย ผมเริ่มนึกถึงความฝันที่เพิ่งจะฝันเมื่อกี้นี้
ฝันงั้นเหรอ ผมคิดอย่างท้อแท้ พลางลุกขึ้นยืน ผมครางออกมาเมื่อบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนที่จะก้มลงมองดูฝนที่กำลังหยิบข้าวของที่จะทำอาหารเช้าออกมาจากตู้เย็น
แต่ว่า มิ้นจังอ่า เป็นผู้หญิงนะซี่ เค้าเลยแต่งงานไม่ได้
เสียงของฝนดังก้องขึ้นมาในหัวของผม ผมเอามือจับเส้นผมที่ยาวออกมาจนเกือบยุ่งเหยิงและก้มลงมองดูสรีระตัวเองด้วยความเคร่งเครียด
ถ้าเรายังอยู่ในร่างผู้หญิงแบบนี้ ฝนจะรู้ไหม ว่าเราเป็นผู้ชาย ที่สำคัญ เราชอบเธอมากแค่ไหน
ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับติดกระดุมเสื้อบนเพราะกระดุมเสื้อนอนมันหลุดออกมา
ขอให้พี่เฟิร์นคิดค้นยาแก้ให้เราได้ไวๆ ผมคิดราวกับภาวนา
------------------
ระหว่างนั้น ที่ห้องเรียนแห่งหนึ่ง ที่ถูกเป็นห้องชมรม (อย่างไม่เป็นทางการ)
"ทุกคน คงจำคอนเชปของเราได้สินะ" เด็กหนุ่มนามต้าค่อยๆเดินออกมาจากมุมมืดของห้อง "ว่าจุดประสงค์ของพวกเราคืออะไร"
"บูชาสาว 2D และคารวะฟิกเกอร์โมเดลเท่านั้น" เสียงคนขานรับออกมา
"และทุกคนคงจะจำได้สินะ ว่าเป้าหมายของพวกเรา คืออะไร" ต้าเดินไปรอบๆห้อง ซึ่งปรากฎถึงคนที่กำลังนั่งอยู่รอบห้อง
"สนองตัณหาของพวกเรา และเพิ่มพลังความหื่นของพวกเรา" ทุกคนในห้องขานรับอย่างจริงจัง
"อะไรคือสุดยอด" ต้าถาม
"สาว 2D!!"
"แล้วอะไรสุดยอดยิ่งกว่า"
"สาว 3D!!"
"และบัดนี้ พวกเรากำลังจะมีนางฟ้าคนหนึ่งได้มาสิงสถิตในหัวใจของพวกเราชาวโอตาคุแล้ว" ต้าผายมือไปข้างหลัง "โดยนักเรียนหญิงคนใหม่ นามว่า มิ้นจัง!!"
"เฮ้ !!" ทุกคนร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น
และเมื่อมีคนเปิดสวิตซ์ไฟในห้อง ตรงใจกลางของห้องนั้นก็ได้มีกรอบรูปขนาดใหญ่ และมีรูปของเด็กสาวมิ้นจังขนาดใหญ่และเป็นภาพที่แอบถ่ายเข้ามา
"และเพื่อเป้าหมายของพวกเราแล้วไซร้ เราจะบรรลุความหื่นขั้นสุดยอดไม่ได้ ถ้าเธอเป็นอะไรไป" ต้ากำหมัดแน่น "ดังนั้น เพื่อความสมบูรณ์พร้อมของพวกเรา เราจำต้องปกป้องเธอทุกฝีก้าว เพื่อให้เธอมั่นใจได้ว่า เธอจะยอมมาอยู่ชมรมเดียวกับพวกเรา"
"ถูกต้องงง !!" ทุกคนขานรับ
"จะให้ใครหื่นกับเธอไม่ได้ นอกจากพวกเรา" ต้าตะโกนก้อง
"ใช่เลยยย !!"
"ดังนั้นทุกๆคน ออกปฏิบัติการได้" ต้าผายมือไปนอกห้อง
"เฮ้ !!"
ทุกๆคนในห้องเริ่มลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปนอกห้อง โดยที่ต้านั้นหันหลังกลับไปและดูรูปของเด็กสาวคนนั้น
"ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้ทุกคนคลั่งไคล้ได้เท่าเธออีกแล้วหละ มิ้นจัง" ต้าเงยหน้ามองดูพร้อมกับหน้าแดงที่ค่อยๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเขา "รวมทั้งฉันด้วย"
-----------------------
"ฮั่คชิ้วววว !!"
ผมจามออกมาดังลั่นหลังจากที่ผมไป (วิ่ง) อาบนํ้าโดยใช้เวลาไม่ถึงสี่นาทีและกำลังใส่เสื้อนักเรียนอยู่ ผมเผลอจามใส่กระจกที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าในห้องพักจนเกิดเป็นละอองฝอยกระจายออกมาเต็มกระจกไปหมด
"อี๋" ผมทำหน้าแหยขณะที่ผมเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองเช็ดกับกระจก และเมื่อผมมองดูตัวเองในกระจก ผมมองดูสัดส่วนร่างกายตัวเอง ตอนนี้ผมเพิ่งจะติดบราเสร็จและกำลังสวมเสื้อนักเรียนสีขาวแต่ยังไม่ติดกระดุม กระโปรงเพิ่งจะใส่แล้ว ส่วนเส้นผมนั้นยังไม่ได้มัดเข้าไว้ด้วยโบว์ ผมสำรวจมองดูตัวเองตั้งแต่ส่วนเอวยันต้นคอของผมเอง ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า..
"ใครมันแซวฉันอีกละเนี่ย" ผมพึมพำ "แหงหละ ฉันมันสวยโมเอะแบบนี้คงโดนพูดถึงไปถึงโรงเรียนแน่"
"สวยซะขนาดนี้คงไม่มีใครที่ไม่แซวหรอกจ้ามิ้นจัง"
หมับ !!
"เจ้ยยยยยย !! ฝน ทำอาร้ายยยยย !!"
เสียงของฝนดังขึ้นพร้อมกับมือที่นุ่มนิ่มของเธอมาจับคว้าหมับที่หน้าท้องที่ยังเปลือยเปล่าของผม เล่นทำเอาผมสะดุ้งวาบพร้อมกับอาการหวิวๆพร้อมกัน
"แหม๋ ทั้งขาวทั้งสาวทั้งเซ็กซี่ ป่านนี้หนุ่มๆเอาเธอไปนอนฝันกันแล้วหละมั้ง" ฝนยิ้มพร้อมกับเอามือของเธอลูบไล้ไปตามหน้าท้องของผม "หน้าท้องยังขาวกว่าชั้นอีกนะนี่"
"อยะ อย่าน่า ฝน อย่าจับตรงนั้น มันสยิว อร๊ายยยย" ผมเผลอครางออกมา ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงต้องครางออกมาด้วย ถึงมันจะจั๊กจี้บ้าง แต่แปลกที่ผมกลับชอบ แอร็ยยย นี่ผมคิดบ้าอะไรฟะเนี่ย
"น่าอิจฉาจริงๆเลยนะมิ้นจัง ฉันเองก็อยากสวยเหมือนเธอบ้าง อุ้ย ยิ่งจับ ผิวยิ่งนุ่มเนียนอีก ยิ่งจับยิ่งมันส์มือจริงๆ" ฝนหัวเราะคิกคักโดยที่เธอยังเอามือทั้งสองข้างของเธอลูบไปมาไม่หยุดสนุก
"อยะ อย่านะฝน อย่าจับ มันหยิว อร้ายย อย่าสิ อะ อร้างงงงง"
"แบบนี้หน้าอกของมิ้นก็คงนุ่มนิ่มด้วยสินะ" ฝนกระซิบบอกข้างหูผม
"อย่า อย่าไปจับตรงน้านนนนนน อร้ายยยยยย"
"ล้อเล่นหน่า" ฝนหัวเราะคิกคัก แล้วเธอถึงยอมปล่อยมือออกมาจากหน้าท้องของผม ซึ่งผลก็คือผมเกิดหมดแรงเอาดื้อๆแล้วก็ฉุดตัวลงไปนั่งกองกับพื้น หน้าตาร้อนผ่าวแถวยังได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่างชัดเจน หน้าของผมแดงซ่านพร้อมกับปลายขาที่แยกออกด้วยกัน ทำให้ตอนนี้ผมมองดูราวกับว่าตอนนี้ผมกำลังจะโดนลากเข้าไปขืนใจซะอย่างใดอย่างนั้น
"ฮิฮิ มิ้นจังเนี่ยน่าแกล้งยังไงก็ไม่รู้เนอะ" ฝนยังหัวเราะคิกคักไม่เลิก
"ฝนง่า T^T" ผมพึมพำเหมือนกำลังขอร้องอะไรสักอย่าง
"แม๋ เค้าจับท้องมิ้นจังนิดเดียวมิ้นจังคิดอะไรไปถึงไหนแล้วรึเปล่า" ฝนหรี่ตาพร้อมกับเอานิ้วชี้อมไว้ที่ปากเล็กน้อย
"ปะ เปล่านะ ไม่ได้คิดอะไรเล้ยยยยย" ผมรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว แต่กลับทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวมากขึ้นไปอีก ทำไมกันนะ ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
"เอางี้ เค้าสัญญานะว่าเค้าจะไม่แกล้งมิ้นอีกละ" ฝนยิ้มพร้อมกับชูนิ้วก้อยขึ้นมา
"พูดจริงนะ" ผมลุกขึ้นโดยไม่รู้เลยว่าตะขอกระโปรงมันหลุดออกมาแล้ว
"จ้า สัญญาด้วยเกียรติของสาวน้อยน่ารัก" เธอยกมือขวาขึ้นมาแล้วทำท่าราวกับเป็นเนตรนารี แล้วจากนั้นเธอก็ยื่นมือขวามาข้าวหน้า
"อืม" ผมพยักหน้าอย่างโล่งอกแล้วก็ยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อจับมือยอมรับคำสัญญาจากเธอ แต่ทว่า เท้าผมกลับสะดุดชายกระโปรงที่ร่วงลงมา ทำให้ผมเซไปข้างหน้าและล้มทับตัวฝนพอดี
"เย้ยยย!!"
"ว้ายย!!"
ตุ้บ!
ผมล้มทับฝนโดยที่มีเตียงของฝนรับรองเอาไว้อยู่ โดยที่ตัวของผมขึ้นคร่อมตัวเธอเอาไว้ มือทั้งสองข้างของผมยันเธอระหว่างรักแร้ราวกับว่าผมล็อคหนทางไม่ให้เธอหนีไปไหนได้ เส้นผมของฝนสยายยาวออกมาบนเตียง ฝนแต่งกายชุดนักเรียนเต็มยศแล้ว แต่ผมในขณะนี้กลับราวกับกำลังถอดเสื้อผ้าออก ตอนนี้สายตาของผมกับฝนกำลังประสานกัน ต่างคนต่างอึ้ง ต่างคนต่างมองดูอีกฝ่ายโดยที่ไม่มีใครพูดจาอะไร หัวใจของผมเต้นโครมครามยิ่งกว่าเก่าเมื่อผมกำลังอยู่กับสาวที่ผมแอบชอบมานาน เธอก็กำลังอยู่ตรงหน้าผม และยากที่เธอจะหนีไปไหนได้ และกำลังอยู่ในห้องสองต่อสองด้วย ผมกลืนนํ้าลายอึกใหญ่เข้าไปและพยายามไม่ให้ตัวเองสั่นออกมา นี่อาจเป็นโอกาสเดียวแล้ว โอกาสเดียวที่ผมจะจะได้สารภาพรักกับเธอ
"ฝน" ผมเริ่มเอ่ยเรียกเธอ
"จ๊ะ?" เธอยังเงยมองหน้าผมโดยที่สายตาของเธอไม่หันมองทางอื่นเลย
มือของผมที่จับผ้าปูที่นอนเริ่มกำหมัดแน่นขึ้น ผมต้องรวบรวมความกล้า ผมเฝ้ารอโอกาสที่จะได้พบเธอมาตั้งสี่ปี และตอนนี้ความหวังก็เป็นจริงแล้ว
"ฝน...คือว่าฉันนะ..." ผมพยายามที่จะบอกเธอ แต่ผมกลับไม่กล้าที่จะบอก "ฉันนะ... ชอบ...."
ฝนกำลังมองดูผมอย่างตั้งใจ ซึ่งเธอเองก็กำลังรอฟังผมพูดอยู่
"ชอบ... ชอบ..."
กิ๊ง... ก่อง....
"มิ้นจัง ฝน ไม่ลงไปอีกเหรอ เดี๋ยวจะไม่มีเวลากินข้าวเช้านะ" เสียงของแมวดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องที่เลื่อนเปิดออกมา และเมื่อผมกับฝนหันลงไปมองทางเข้าห้องพักชั้นล่างพร้อมกัน ผมก็พบว่าแมวกำลังเดินมาพร้อมกับสาวน้อยเพื่อนร่วมชั้นอีกคนที่ไว้ผมเปีย ตอนนี้สามสาวและ (กึ่ง) หนุ่ม กำลังมองหน้าเข้าหาด้วยกันและเงียบราวกับเวลาหยุดลง โดยที่สายตาของแมวเลื่อนมองดูสภาพร่างกายของผมที่เหลือแค่ชุดชั้นในและมีเสื้อนักเรียนเปิดออกเท่านั้น
"เอ่อ งั้นไม่รบกวนแล้วนะ ตามสบายจ้า" แมวรีบดึงแขนเด็กผู้หญิงเพื่อนของเธอแล้วรีบเดินออกไปนอกห้องทันที
"ดะ เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป เข้าใจผิดแล้ววว" ผมรีบดึงตัวเองขึ้นแล้วรีบเอามือทั้งสองข้างจับที่ระเบียงแล้วชะโงกหน้าไปอธิบายสองสาวทันที
"ไม่เป็นไรหรอก ชั้นเข้าใจ" แมวตะโกนตอบกลับมา
"ที่บอกว่าเข้าใจนะเข้าใจอาร้ายยยย กลับมาให้ฉันอธิบายก่อนนนนน" ผมรีบวิ่งลงบันไดไปทั้งอย่างนั้น แล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่ายังใส่เสื้อใส่ผ้าไม่เรียบร้อย เลยต้องรีบวิ่งกลับมาในห้อง หน้าแดงอีกรอบด้วยความอาย
ฝนเองลุกขึ้นมานั่งบนเตียง เธอเอามือตนเองกุมที่หน้าอกตัวเองบริเวณหัวใจของเธอ เธอเองก็หน้าแดงระเรื้อขึ้นมาอย่างประหลาด เธอแอบเหล่ตามองดูผมด้วยสีหน้าที่ชวนสงสัยและเอียงอายพร้อมกัน
-------------------------
"เอ่อ ฝน เมื่อกี้ขอโทษน้า" ผมรีบขอโทษเธอทันทีหลังจากที่ผมเดินออกมาพร้อมกับเธอ โดยเนื่องจากเราสองคนมัวแต่ไม่กล้ามองหน้ากันหลังจากพวกของแมวเดินจากไป ทำให้เราทั้งคู่ไม่มีเวลาที่จะมากินข้าวเช้า จึงได้แต่ซื้อขนมปังมาคนละก้อนก่อนที่ต้องรีบเดินออกจากหอพักเพื่อไปเรียนคาบแรกให้ทัน
"นี่ มิ้น ถามจริงเถอะ" แมวรีบวิ่งมาคุยกับผม "เธอเป็นเลสจริงๆใช่ไหมเนี่ย"
"ปะ เปล่านะ" ผมรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความไม่ชอบใจ "ก็ เมื่อ เมื่อเช้ามันเป็นอุบัติเหตุนิ"
"จริงงะ" แมวยื่นหน้ามาถามอย่างเจ้าเลห์ "แหม๋ อย่าอายไปเลยหน่ามิ้นจัง เดี๋ยวนี้หญิง Y หญิงกำลังนิยมไม่แพ้ Yoai เลยนะจ๊ะ"
"ฉันไม่ได้อาย" ผมรีบโต้ตอบกับเธออย่างรวดเร็ว แต่ฝนนั้นกลับหัวเราะคิกคัก จนผมกับแมวหันไปมองด้วยความแปลกใจ
"เปล่าหรอก เมื่อเช้าฉันไปแกล้งมิ้นจังนิดหน่อยนะ มิ้นไม่ได้เป็นเลสหรอกนะ" ฝนหรี่ตามองผม "แต่ถ้ามิ้นเป็นเลสฉันก็ยอมนะ สวยน่ารักแบบนี้ฉันยังอดใจไม่ไหวเลย"
"หา !! ว่าไรนะฝน" ผมถามเธออย่างรวดเร็วด้วยนํ้าเสียงที่ราวกับฟ้าถล่ม นี่ฝนเป็นพวกชอบ Y อย่างนั้นเรอะ !! ไม่จริ๊งงงงงงงง
"ล้อเล่นหน่า" ฝนยิ้มอีกครั้ง "เรื่องเมื่อเช้าช่างมันเถอะนะ"
ว่าแล้วฝนก็หัวเราะคิกคักพร้อมเดินไปคุยไปกับพวกของแมว โดยที่ผมนั้นหยุดยืนมองดูเธอเดินจากไปด้วยความเสียดาย
จริงสินะ ต่อให้เราสารภาพรักกับฝนจริงๆ แล้วเธอจะคิดยังไง ในเมื่อเรายังเป็นผู้หญิงอยู่เลย ผมเอามือตนเองจับเส้นผมที่ยาวพริ้วออกมา หรือว่าเราจะบอกเธอไปดีนะว่าเราเป็นผู้ชายนะ
ทางขวาของผมมีพุ่มต้นไม้ที่ตัดแต่งเป็นรั้วกั้นทางกับต้นไม้เอาไว้ สายลมพัดเข้ามาจนทำให้ผมรู้สึกเย็นสบาย ผมหลับตาพร้อมกับพยายามคิดหาหนทางของผม
แซ่ก แซ่ก
แต่ทันใดนั้น เหมือนพุ่มไม้พวกนี้กำลังเคลื่อนไหวได้ ผมมองไปดูที่พุ่มไม้แต่ก็เห็นมันไม่ไหวติง มีลมพัดเข้ามาอีกระลอก
ลมพัดแรงจังวุ้ย ผมคิดพร้อมกันหันหน้ามองไปทางถนนเพื่อที่จะเดินตามฝนกับแมวไป
หมับ !!
มีใครบางคนเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปากปิดจมูกผมเอาไว้พร้อมกับมีใครบางคนมาล็อคมือข้างหลังผมเอาไว้ ทำให้ผมขยับไปไหนมาไหนลำบาก ผมพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการนี้ แต่สติของผมก็ค่อยๆมืดลงๆ นัยน์ตาผมพร่ามัว ความง่วงหนาวหาวนอนและเพลียอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มือและขาของผมเริ่มไม่มีแรง ราวกับว่าผมไม่อาจที่จะยืนทรงตัวไว้ได้ ผมไม่รู้สึกอะไรอีกนอกจากความว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยความมืดมิด
ตุ้บ !!
ก่อนที่สติของผมจะเลือนลางจนไม่รู้สึกอะไร ผมพยายามฝืนลืมตามองดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมร่วงลงไปนอนกองกับพื้น มีใครบางคนยืนอยู่ข้างหน้าผม เปลือกตาของผมกำลังจะปิดลงโดยที่ผมไม่สามารถบังคับมันได้เลย
"เอาตัวเธอไป" เสียงร่างนั้นเอ่ยขึ้น
และนั่นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่สติผมจะดับวูบ
---------------------
เกร็ดเนื้อเรื่อง By คนเขียน
โดยพื้นฐาน ฝนนั้นเป็นตัวละครที่ชอบยุ่งเรื่องรักของชาวบ้านอยู่แล้ว และเป็นคนที่ชอบแกล้งนู้นแกล้งนี่ ซึ่งในหนังสือคุณจะเริ่มเห็น แต่สำหรับในภาค 2 นั้น เนื่องจากเธอโดนลบความทรงจำ ทำให้เกือบครึ่งเธอมีพฤติกรรมที่โหยหาความทรงจำนั้นๆ แถมเนื้อเรื่องในภาค 2 ถูกบีบให้ดราม่าเข้มมากขึ้น (สืบเนื่องจากที่บีบอัดจากภาค 3 ใส่มาด้วย) ทำให้บทบาทของฝนที่ชอบแกล้งชาวบ้านนั้นลดลงไปบ้าง
มาในเวอร์ชั่นดั้งเดิมนั้นฝนจึงมีนิสัยชอบแกล้งชาวบ้านออกมาอย่างชัดเจน แต่แน่นอนว่านิสัยของเธอก็ยังคงเดิมก็คือ ยังรู้สึกอะไรแปลกๆกับมิ้นจังเหมือนเคย แต่อย่าเพิ่งคิดว่ามันจะออกมาแนวเนื้อเรื่องต้นฉบับ เพราะภาคนี้เนื้อเรื่องเปลี่ยนใหม่หมด ดังนั้นมันจะออกมาจบอีท่าไหน ไม่เหมือนเดิมแน่ แต่ก็ไม่บอกครับ หึๆ
ความคิดเห็น