คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 : วันแรกที่ (เกือบ) วุ่นวาย
MintJung Talk
ในที่สุด ผมกับชายก็ได้มาเหยียบที่โรงเรียนคิงฟอร์ดแล้ว
เมื่อคืนนี้หลังจากที่พี่เฟิร์นกลับไป ชายได้ตามผมมาเพื่อไปช่วยขนของ แต่ทว่า ตอนนี้ผมถูกเตะโด่งออกมาจากอาพาร์ทเมนท์แล้วเรียบร้อย ข้าวของของผมจึงถูกนำมากองรวมเอาไว้ที่ข้างๆถังขยะหน้าอาพาร์ทเมนท์ (ช่างเป็นเจ้าของที่ใจดีมากๆ -*-) และหลังจากที่ผมกับชายช่วยกันขนของมาที่บ้านของชายแล้ว ผมก็ได้นอนบนโซฟาในห้องรับแขก โดยที่ชายนอนบนห้องของเขา วันรุ่งขึ้นพี่เฟิร์นก็ได้มาถึงพร้อมกับข้าวของเครื่องใช้จำเป็นสำหรับผู้หญิงมาให้ผม รวมไปถึงเครื่องแบบนักเรียนหญิงของโรงเรียนคิงฟอร์ดด้วย บอกตามตรง แม้ว่าในชีวิตผมอาจเคยฝันว่าตัวเองเป็นผู้หญิงสักครั้ง (เพราะความหื่นเป็นเหตุ) แต่พอต้องมาใส่เอาจริงๆ บอกตามตรง ผมรู้สึกสมเพศตัวเองมากๆ
ตอนนี้ผมกับชายกำลังยืนอยู่ในพื้นที่โรงเรียนคิงฟอร์ด ที่มีทั้งเหล่านักเรียนชายและหญิงในชุดเครื่องแบบกำลังเดินขวักไขว่ บ้างก็มาคนเดียว บ้างมาก็มากับครอบครัว ผมซึ่งอยู่ในโรงเรียนชายล้วนมาสี่ปี พอมาเห็นมีนักเรียนทั้งชายและหญิงเดินกันแบบนี้แล้ว มันทำให้ผมรู้สึกว่า ที่นี่มองดูแล้วสวยงามจริงๆ
"หรูดีจังเลยนะที่นี่" ชายบอกกับผมอย่างชื่นชมพร้อมกับมองไปรอบๆ
"ใช่" ผมตอบอย่างเห็นด้วย "น่าเรียนและน่าอยู่มาก"
"พ่อแม่พี่น้อง ประกาศให้ทราบบบบบ"
มีเสียงคนพูดผ่านโทรโข่งดังออกมาจากกลางสนามบริเวณหน้าถนนทางเข้าไปในหอพัก ผมกับชายจึงเดินเข้าไปดูด้วยความสนใจ
"พวกคุณเป็นหนึ่งในพวกชื่นชอบผู้หญิงใช่รึไม่ !!"
"ช่ายยย" เสียงของคนที่ยืนอยู่ข้างหลังคนประกาศขานรับ
"พวกคุณชื่นชอบความโมเอะของหญิงสาว ใช่รึไม่"
"ช่ายยย"
"และพวกคุณชื่นชอบในความน่ารักของพวกเธอ ใช่หรือไม่"
"Yesssss"
"ถ้าอย่างนั้น สองมือล้วงกระเป๋า สองเท้าก้าวเข้ามา และเข้ามาร่วมกับชมรมชาวโมเอะได้ ณ บัดนี้"
ผวั๊ะ !!
สิ้นสุดคำประกาศของชายหนุ่มปริศนา ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งกระโดดตีลังกากลางอากาศและเอาเท้าฟาดไปที่หน้าของคนที่ประกาศอย่างรวดเร็ว จนแม้แต่คนที่มายืนดูถึงกับมองดูเธอด้วยความตกตะลึง และเมื่อชายคนนั้นล้มลงไปนอนกองกับพื้น เธอเอาเท้าข้างหนึ่งเหยียบบนอกของเขา พร้อมกับยืนกอดอกและจ้องมองด้วยความไม่พอใจ เธอไว้ผมสั้นและใส่ที่คาดผมสีฟ้ามีรูปแมวติดเอาไว้ รวมไปถึงที่หน้าอกของเธอก็มีรูปโลโก้รูปแมวติดตรงกระเป๋าเสื้อด้วย
"ท่านหัวหน้า"
"บอสครับ"
"หัวหน้าคร้าบ"
เสียงของคนที่ขานรับอยู่ข้างหลังราวเกือบสิบกว่าคนรีบไปดูอาการของผู้เป็นหัวหน้าของตนทันที พวกเขานั้นเป็นผู้ชายด้วย มีไม่น้อยที่ใส่แว่นและอ้วนหนาเตอะ
"นี่ ไอ้ต้า" ผู้หญิงคนนั้นตะโกนก้องเสียจนไม่มีใครกล้าที่จะไปห้ามเธอ "ใครใช้ให้แกป่าวประกาศทำเรื่องมกๆแบบนี้ตั้งแต่ก่อนเปิดเทอมย่ะ ดูซิ ผู้ปกครองเขามองแกด้วยสายตาไม่ดีกันหมดแล้วรู้ไหม หัดลดละเลิกหื่นมันสักวันเถอะ"
"คงจะยากนะ แมว" เสียงของคนที่เธอเพิ่งจะถีบไปเอ่ยขึ้นมา
จากนั้นเธอก็ถอยหลังออกมาเล็กน้อยเพราะชายคนนั้นรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วราวกับเป็นเด็กหนุ่มคาราเต้คิด เขาเหวี่ยงตัวลุกขึ้นและยืนอย่างสง่างาม มือของเขาข้างหนึ่งยังถือโทรโข่งอยู่ และมืออีกข้างล้วงกระเป๋าอยู่ หน้าตาของเขาค่อนข้างกวนโอ้ย ไว้ผมสีเหลือง ถึงหน้าตาจะดูหล่อเหลาแต่ก็ยังแสดงออกถึงความกวนประสาทได้ออกมาอย่างเด่นได้ชัด ที่ดูไม่ได้ก็คือ จมูกเลือดกำเดาไหลเพราะโดนถีบเมื่อกี้
"ฉันแค่มาหาคนเข้าชมรมเพิ่มก็เท่านั้น แค่นี้ก็มาว่าพวกเราเสียๆหายๆกันแล้วรึไง แมว" เด็กหนุ่มที่ชื่อ ต้า ท้าทายเธอ
"ยังไม่ได้เป็นชมรมสักหน่อย ชมรมแบบนี้ไม่มีทางได้รับอนุมัติก่อตั้งชมรมหรอกย่ะ" เด็กสาวผมสั้นที่ชื่อ แมว เริ่มแว้ดๆ ดังลั่น
"เฮ้ เฮ้ เฮ้ ขาดอีกคนสองคนก็ตั้งเป็นชมรมได้แล้ว จริงไหมพวกเรา" ต้าหันไปถามคนที่ยืนข้างหลังพวกเขา
"ใช่ครับหัวหน้า"
"หัวหน้ายอดเยี่ยมที่สุด"
"ขอรับ ท่านศาสดา"
"โอ้ยยยยย หนวกหู" แมวร้องวี๊ดลั่นออกมา
"แล้วอีกอย่างนะ ฉันมาหาว่าฉันตั้งชมรมหื่นเนี่ยนะ" ต้ายิ้มเยาะๆ
"แล้วจะบอกว่าไอ้นี่คืออะไร" แมวคว้าหนังสือการ์ตูนโดจินโป๊ที่เธอใส่ในกระเป๋ากระโปรง "ฉันไปเจอมาในห้องชมรมบ้าๆของนาย และจะบอกให้ ในนั้นมีเป็นกระตั๊กเลยด้วย"
"โอ้...." เสียงของผู้ปกครองหลายคนพึมพำออกมาด้วยความตกใจ แม่บางคนเริ่มพาลูกให้หนีออกมาจากพื้นที่ตรงนั้น
"ไม่ได้หื่น แค่ศึกษาสรีระมนุษย์ก็เท่านั้น" ต้ายิ้มและตอบราวกับไม่สะทกสะท้าน "แต่ถึงอย่างไร ของ XXX เหล่านี้มันก็คือโอเอชิสหนึ่งเดียวของพวกเรา ใช่รึไม่"
"ใช่ครับ ท่านหัวหน้า" เสียงของลูกน้องของเขาขานรับอย่างพร้อมเพรียง
"ดังนั้น ขอประกาศอีกครั้ง ใครรู้ตัวว่าอยากหื่น เรายินดีต้อนรับสมัครทุกท่านนะคร้าบ" ต้ายกโทรโข่งและหน้าด้านป่าวประกาศต่อไป
"หนอยยย แกนี่มัน" แมวกำหมัดแน่นและเริ่มมองเขาด้วยความไม่พอใจ "ฉันบอกให้หยุดไงย้าาาาา!!"
"แว๊กกกกกกกกก !!"
เด็กผู้หญิงคนที่ชื่อแมวนั้นวิ่งเข้าไปแล้วรุมฟัด ทั้งตบ ทั้งต่อย ทั้งกระทืบชายคนที่ชื่อต้านั้นแทบไม่ยั้ง ตอนนี้ทั้งนักเรียนและผู้ปกครองต่างพากันส่งเสียงเชียร์ราวกับมองดูการแข่งขันมวยสดๆกันตรงนั้นแล้ว ผมกับชายมองดูเหตุการณ์นั้นแล้วทำให้ต้องรีบเปลี่ยนความคิดทันที
"เอ่อ ที่บอกว่าน่าอยู่นะ ขอถอนคำพูดนะ" ผมรีบบอกอย่างรวดเร็ว
"เอ เมื่อกี้นี้ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าชื่อแมวใช่ไหม" ชายชี้ไปที่เธอที่เพิ่งกำราบผู้ชายที่ชื่อต้าได้สำเร็จและเดินออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงปรบมือดังลั่น
"ใช่ ทำไมเหรอ" ผมถาม
"ก็ไอ้เกรียนมันบอกว่ามันชอบแมวนี่หว่า" ชายเกาหัวแกรกๆ "โหดแบบนั้นมันไปชอบได้ยังไงวะ"
"ตูก็ว่างั้น" ผมยักไหล่ "แต่ฉันว่าเรารีบไปที่หอกันเถอะ ฉันอยากเอาของไปเก็บจะตายอยู่แล้ว"
"อยากรีบไปสำรวจโรงเรียนเหรอ" ชายถาม
"เปล่า ฉันหวิวขาจะแย่อยู่แล้ว" ผมบ่น พร้อมกับหุบขาลงอย่างช่วยไม่ได้ "ไม่รู้เป็นบ้าอะไรกับไอ้กระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋เนี่ย ลมมันพัดโดนขาอ่อนฉันจนฉันหวิวๆไปหมดแล้ว แถมรู้สึกเขินอายยังไงก็ไม่รู้ที่มันมีคนจ้องมองอะ"
ชายมองผมด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ
"อะไร มองอะไร" ผมถามเขา
"อาการท่าจะหนัก" ชายทำหน้าตายี้เล็กน้อย
ก่อนที่ผมจะตอบโต้อะไร ได้มีชายคนหนึ่งเดินมาหาพวกเรา เขาไว้ผมยาวจนแทบปิดหน้าปิดตาเขา สวมแว่นตาราวกับเด็กเรียน และตัวสูงพอๆกับชาย (หลังผมกลายร่าง ผมตัวเล็กกว่าชายประมาณสิบเซนติเมตร) และมองดูพวกผม
"คุณมิ้นกับคุณชายใช่ไหมครับ" ชายคนนั้นถาม
"ใช่ครับ" ชายตอบ ผมพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก ผมยังไม่ชอบให้มีคนมาเรียกผมว่า 'มิ้น' อยู่ดีนั่นแหละ
"ผมชื่อ พงษ์ นะครับ เป็นหัวหน้าห้องของพวกคุณ" เขายิ้มให้กับพวกผม "ตามผมมาครับ จะพาไปยังหอพักของพวกคุณ"
"ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ" ผมรีบตอบด้วยความดีใจ โดยที่ชายเอาข้อศอกกระทุ้งเอวผมเบาๆ
"อะไร.." ผมถามเขา แต่เมื่อผมมองดูคนที่เป็นหัวหน้าชั้นของพวกผมแล้วทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าผมเผลอพูดอะไรไป
"เอ่อ หมายถึง ยินดีค่ะ" ผมรีบบิดตัวอย่างเอียงอาย ซึ่งก็บอกตรงๆว่าไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังทำท่าอะไร มันเป็นไปตามธรรมชาติ
เขาเลิกคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ใส่อะไรต่อ
"ตามมาครับ" เขาหันหลังให้พวกผมแล้วเดินนำพวกผมเดินอ้อมเหล่าพวกผู้ชายชมรมคนหื่น โดยทื่ตอนนี้มีลูกน้องของคนที่ชื่อต้ารีบไปดูอาการผู้เป็นหัวหน้าอย่างกระวนกระวาย
"ท่านศาสดาครับ ไม่เป็นอะไรนะครับ" ลูกน้องคนนึงถามด้วยความเป็นห่วง
"เฮ้ย คิดมาก" ต้ายิ้มออกมาโดยไม่สนว่าตัวเองเลือดไหลลงมาจากศีรษะเป็นทาง "ฉันนะโดนยัยแมวตื๊บมาตั้งแต่ ม.ต้น แล้ว แค่นี้นะ จิ๊บๆ"
กระฉูดดดดด !!
เลือดพุ่งออกมาจากหัวของเขาราวกับสายนํ้า พร้อมกับหน้าที่ค่อยๆซีดเซียวของเขา
"ท่านหัวหน้าาาา"
"ท่านศาสดาาาาา"
ลูกน้องของต้านั้นร้องห่มร้องไห้ออกมาราวกับเขาเป็นผู้มีพระคุณของพวกเขา ผมกับชายเดินตามหัวหน้าไปจนเดินอยู่ใกล้ๆพวกเขา ผมมองดูแล้วคิดได้คำเดียวว่า
ประสาท
ผมหันหน้ามองดูพวกนั้นแวบหนึ่งก่อนที่จะหันหน้ามองดูแผ่นหลังของหัวหน้าห้องเพื่อเดินตามให้ทัน ทำให้เหล่าลูกน้องของต้านั้นหยุดเงียบกริบและจับตามองดูผมโดยที่ผมไม่รู้ตัวฃ
"อู้ว้าวววว โอเอซิสมาแย้วววว" ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
"นายเห็นหน้าของเธอไหม เห็นหน้าของเธอ เห็นหน้าของเธอไหม โอ้ย ฉันอยากจะละลายไปแทบเท้าของเธอ" ชายอีกคนพูดด้วยนํ้าเสียงเคลิบเคลิ้ม
"ขา ขาอ่อน ฉันไม่เคยเห็นขาอ่อนอะไรที่สวยงามและขาวเนียนขนาดนี้มาก่อนเลย อ้าาาา" ชายอีกคนพูดออกมาราวกับเจอขุมทรัพย์ที่ลํ้าค่า
"อยากจังเลย อยากจับเธอใส่ชุดเมด ใส่หูแมว ใส่หางด้วย แล้วก็ปิดตาเธอ เอาแส้มา แล้วก็ xxx แล้วก็ yyy โอ้ใช่ ooo ด้วยยิ่งดี แค่คิดก็คึกแล้ว โอ้ววววว"
"ของดีๆแบบนี้ ต้องถ่ายเก็บไว้" หนุ่มแว่นหน้าตกกระคนหนึ่งรีบหยิบกล้องขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"ไม่ได้"
เพี๊ยะ !!
กล้องหลุดออกมาจากมือของเขา และเมื่อทุกคนหันไปมองต้นเสียง ก็พบว่าต้ากำลังหันหน้ามองดูสาวน้อยที่ทุกคนกำลังชื่นชม สีหน้าของเขาจริงจังมาก
"ท่านหัวหน้า" ชายเจ้าของกล้องคนนั้นรีบก้มลงกับพื้นและขอโทษเขา "ขอ ขออภัยครับ ผม ผมก็แค่อยากเก็บภาพที่งดงามของเธอไว้..."
"ไว้ก่อนสหาย" ต้าลุกขึ้นยืนโดยที่มือตนเองยังปิดบาดแผลบนหัวของเขาอยู่ "ตอนนี้ปล่อยเธอไปก่อน แต่ยังไงก็ตาม เธอจะเป็นหนึ่งในเป้าหมายของพวกเขาหละนะ"
เหล่าลูกน้องของต้านั้นเริ่มยิ้มออกมาด้วยความปิติยินดีอย่างยิ่ง
"ใช่แล้ว ในฐานะของสุดยอด สาวน้อยโมเอะ หนึ่งในสุดยอดโอเอซิสของพวกเรา และจากนี้ไป เธอจะเป็นนางฟ้าในใจของพวกเรา" ต้าพูดราวกับกล่าวสุนทรพจน์ พร้อมกับเอามือจับที่หัวใจของตนเอง
"เฮ้ !!" เหล่าลูกน้องของต้าส่งเสียงเฮลั่นออกมาพร้อมกัน โดยที่สายตาของต้านั้นมองดูโดยไม่กระพริบตา
ระหว่างนั้น ผมกับชายที่เดินใกล้หอพักแล้ว มีเสียงเฮลั่นออกมาจากตรงที่พวกผมเดินผ่านมาเมื่อกี้พอดี ทำให้ผมรู้สึกขนลุกอย่างไรชอบกล
"เจ้าพวกนั้นอย่าไปใส่ใจเลยนะครับ" หัวหน้าห้องพูดขึ้น "เขาก็เป็นคนอย่างนั้นแหละ แต่ที่แท้จริงแล้วเขาเป็นคนดีนะครับ"
"เหมือนไม่น่าเชื่อเลยนะ" ผมพึมพำ
"ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวพวกคุณทั้งสองคนก็จะได้ทำความรู้จักกับเขาในวันพรุ่งนี้" หัวหน้าห้องบอก
"จะบอกว่าต้าอะไรนั่นเรียนห้องเดียวกับพวกเราอย่างนั้นเหรอ" ชายถาม
"ครับ" หัวหน้าห้องตอบง่ายๆสั้นๆ
เวร เข้าโรงเรียนมาตูก็ต้องเจอกับพวกโรคจิตซะแล้ว ผมคิดด้วยความเครียด
"ถึงแล้วนะครับ หอพักของทั้งสองคน" หัวหน้าห้องยิ้มบอก ทำให้ทั้งผมและชายต่างมองด้วยความตกตะลึง
ตอนนี้เหมือนพวกผมยืนอยู่ท่ามกลางพื้นที่คอนโดขนาดใหญ่ มีคอนโดล้อมรอบพวกผม โดยที่พื้นที่ตรงกลางเป็นสวนหย่อมขนาดเล็ก มีรูปปั้นนํ้าพุรูปตราโรงเรียนคิงฟอร์ดตรงกลาง มีต้นไม้และม้านั่งหลากหลาย รอบๆสวนหย่อมมีพื้นที่สำหรับเดิน โดยตอนนี้มีทั้งเหล่านักเรียนและผู้ปกครองเดินกันขวักไขว่เพื่อเดินทางมาส่งบุตรหลานของตนเอง คอนโดเหล่านี้ถึงจะทำรูปทรงอาคารคล้ายๆหอพักทั่วไป แต่มีรูปทรงที่สวยหรูราวกับไม่ใช่หอพัก ทุกห้องมีตู้แอร์ทุกห้อง พร้อมผ้าม่านและกระจกอย่างดี
"สุดยอด" ผมพึมพำ
"เห็นแค่นี้สุดยอดแล้วอย่าตกตะลึงตอนเข้าไปในห้องนะครับ" หัวหน้าห้องยิ้ม ก่อนที่จะพาไปยังคอนโดที่ใกล้ที่สุด "หอพักของคุณอยู่ทางนี้ครับชาย ส่วนของคุณมิ้น ตามผมมาครับ"
ชายโบกมือลาผมก่อนที่ผมจะเดินจากเขาไปเพื่อไปยังโซนหอพักหญิง ซึ่งต้องเดินเข้าไปตามถนนในสุด ทำให้ผมรู้สึกรำคาญความที่เป็นผู้หญิงขึ้นมาตะหงิด
"ดังซะแล้วนะครับเนี่ย คุณมิ้น" หัวหน้าห้องทักผม
"หา ?"
"ไม่รู้ตัวเลยสินะครับ ตลอดเวลาที่คุณเดินเข้ามาในรั้วของโรงเรียนคิงฟอร์ดเนี่ย มีแต่ผู้คนจับจ้องมองดูคุณกันเป็นแถบเลย" หัวหน้าห้องแซวผม "ไม่เว้นแม้แต่ ตอนนี้"
ผมมองไปรอบๆ แล้วก็เพิ่งรู้ตัวจริงๆว่าตอนนี้มีแต่สายตาของนักเรียนโรงเรียนคิงฟอร์ดจ้องจับตามองดูผม หลายคนหยุดทำสิ่งที่ตนเองทำอยู่และมองผมอย่างตกตะลึง ไม่เว้นแม้แต่นักเรียนหญิงที่บางคนจ้องผมเสียตาเป็นมัน ใบหน้าของผมเริ่มร้อนผ่าวมากขึ้นและรู้สึกภูมิใจปนอายยังไงก็ไม่รู้ออกมา แต่เอ ทำไมผมรู้สึกแปลกๆแบบนี้นะ ถึงจะเริ่มชอบก็เหอะ
"ถึงแล้วครับ หอพักหญิง" หัวหน้าห้องผายมือไปข้างหน้าให้ผม ซึ่งตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่บนสุดถนนที่มีสะพานเล็กๆข้ามทางระบายนํ้าของหอพัก โดยเมื่อมองเลยจากสะพานเล็กๆไปแล้ว ก็มีคอนโดอีกส่วนหนึ่งที่ราวกับอยู่ใจกลางของสวนหย่อมที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด ราวกับว่าผมหลุดเข้ามาในดงของสวนดอกไม้อย่างไรอย่างนั้นเลย มีนักเรียนสาวๆมากมายพูดคุยและเดินเล่นกัน
"ห้องของคุณอยู่ที่ตึก C นะครับ นี่คือมาสเตอร์คีย์เข้าห้องพักครับ" หัวหน้าห้องยื่นมาสเตอร์คีย์และส่งรายละเอียดห้องพักให้ผม จากนั้นเขาก็ถอยหลังก้าวออกมา
"อ้าว แล้วไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ" ผมถามเขา
"เป็นกฎที่นี่นะครับ ผู้ชายห้ามเดินข้ามสะพานอาณาเขตของหอพักหญิงเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะโดนหักคะแนนจิตพิสัยทันที" หัวหน้าห้องชี้ไปตรงเสาไฟฟ้าข้างหน้า "เห็นนั่นไหมครับ มีกล้องวงจรปิดตรวจจับตลอดเวลา ใครทำผิดกฎก็ต้องซวยกัน ยกเว้นคนที่เป็นตำแหน่งคณะกรรมการนักเรียนจะสามารถเข้าๆออกๆได้ แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับตำแหน่งที่ได้รับด้วย"
"กฎเข้มงวดจังเลยนะ" ผมพึมพำ เพราะเท่าที่ผมรู้ แม้ว่าตามมหาวิทยาลัยจะมีกฎห้ามนักศึกษาชายขึ้นขึ้นไปหอพักหญิง แต่ก็อนุญาตให้ไปใกล้ๆอาคารได้นี่นา
"กฎนี้มีก็ตั้งแต่นายต้ามาเรียนที่นี่แหละครับ" หัวหน้าห้องก้มหัวให้ผมก่อนที่จะหันหลังเดินจากไป
โห แสดงว่าตั้งกฎออกมารับมือไอ้พวกโรคจิตพวกนั้นโดยเฉพาะเลยสินะ ผมคิดอย่างขยะแขยง พลางมองดูแผ่นหลังของเขาเดินจากไป
เอ พูดถึงเขาไม่มองเราเลยแฮะ ทั้งๆที่เดินผ่านมามีแต่คนมองเราทั้งนั้นเลย ผมคิดอย่างสงสัย จากนั้นผมก็หน้าแดงขึ้นมากระทันหันอย่างไร้สาเหตุ
คิดบ้าอะไรของเราฟะ เราเป็นผู้ชายนะเว้ย ผู้ชายๆๆๆๆ ท่องไว้ไอ้นพ เอ็งเป็นปู้จายยยย
ผมเลิกคิดฟุ้งซ่านแล้วรีบเดินเข้าไปข้างในทันที
หลังจากที่ผมเดินข้ามสะพานเข้ามาแล้ว ก็มีแต่นักเรียนหญิงจ้องมองผมไม่แตกต่างอะไรไปจากนักเรียนชายที่จ้องมองผมเลยแม้แต่น้อย เล่นทำเอาผมรู้สึกปลื้มปิติไปสักพัก แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกเธอมองอะไรผมนักหนา
เมื่อผมเข้าไปในคอนโดแล้ว ผมยื่นรายละเอียดให้ผู้ดูแลหออ่าน ซึ่งเขาก็พยักหน้าเรียบๆก่อนที่จะปล่อยให้ผมเดินเข้าไป ผมขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นที่สิบเอ็ด เพราะผมอยากลองขึ้นลิฟต์ แต่ถ้าให้เดินขึ้นบันไดไปผมคงได้ตายคาบันไดแหง และเมื่อประตูลิฟต์เปิด ผมเดินไปตามทางเดินที่ดูดีตลอดทางเพื่อไปยังห้องพักของผม และเมื่อผมเจอห้องพักของผมแล้ว ผมพยายามมองหาที่เสียบรูกุญแต่ก็ไม่เจอ
"มันเปิดยังไงนะเนี่ย" ผมเริ่มบ่นเมื่อผมไม่รู้วิธีการเปิด และยิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อประตูที่ว่านี้ไม่มีแม้กระทั่งรูให้เสียบอะไรเลย แถมมาสเตอร์คีย์ก็เป็นมีขนาดเท่ากับบัตร ATM ด้วย ผมวางของลงและเริ่มพยายามดึงประตูออกด้วยมือเปล่าอย่างหงุดหงิด
"ย๊ากกก เปิดซิเฟ้ยยยย"
"ทำอย่างนั้นประตูมันก็ไม่เปิดหรอกจ๊ะ"
มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งทักมา และเมื่อผมหันไปมอง เธอทำให้ผมแทบอึ้งด้วยความดีใจ สุขใจ และเขินอายอย่างบอกไม่ถูก
เพราะว่าผู้หญิงที่ทักผมนั้น ก็คือ ฝน เด็กสาวผมยาวที่ผมแอบเฝ้ามองและหลงรักเธอข้างเดียวมาโดยตลอด ตอนนี้เล่นทำเอาผมทำตัวไม่ถูกแล้ว
"อะ เอ่อ คือ" ผมพูดเสียงสั่น หน้าของผมเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆจนผมแทบควบคุมไม่ได้
"เพิ่งมาใหม่สินะ ฉันรูมเมทของเธอจ๊ะ ฉันชื่อว่าฝนนะ" เธอแนะนำตนเอง "แล้วเธอชื่อ..."
"เอ่อ นพ เอ้ย คือ เอ่อ ชื่อมิ้น ชื่อมิ้นจ้า" ผมรีบบอกเพื่อพยายามปกปิดอาการเขินอายตนเอง แต่มันแทบปิดไม่อยู่
"มิ้นเหรอ" เธอยิ้มให้ผมอย่างน่ารัก "ชื่อน่ารักจังเลยนะ"
ฮือ ตูจะดีใจหรือเสียใจดีวะเนี่ย ผมคิดอย่างจนตรอก
"ตายแล้ว สงสัยจะเหนื่อย หน้าแดงเชียว" เธอรีบเดินเข้ามาใกล้ๆผม ทำให้กลิ่นแชมพูลอยออกมาจากตัวของเธอ เล่นทำเอาผมเคลิบเคลิ้มและอดไม่ได้ที่จะดมตัวเธออย่างเพลิดเพลิน "นี่ มาสเตอร์คีย์เขาใช้กันอย่างนี้จ๊ะ"
เธอหยิบมาสเตอร์คีย์ของเธอขึ้นมา แล้วเธอก็เอามันไปอังกับช่องเล็กๆตรงประตู จากนั้นก็มีเสียงปิ๊บ ดังออกมา พร้อมกับประตูเลื่อนไปข้างๆอย่างรวดเร็วจนแทบทำให้ผมตะลึงกับเทคโนโลยีของโรงเรียนแห่งนี้
"เข้ามาซิจ๊ะ" เธอชวนผม
"จะ จ้า" ผมตอบรับเธออย่างเคลิบเคลิ้ม แล้วยกสัมภาระเดินตามเธอเข้าไปอย่างว่าง่าย
ภายในห้องนั้นกว้างกว่าที่ผมคิดเอาไว้ มันกว้างกว่าพื้นที่ในอาพาร์ทเมนท์ที่ผมอยู่เสียอีก พื้นที่ที่ผมยืนอยู่นี้เป็นห้องนั่งเล่น มีโต๊ะเขียนหนังสือพร้อมเก้าอี้พร้อม ข้างหน้าผมนั้นมีหน้าต่างขนาดใหญ่ที่ฝังแทนผนัง มีผ้าม่านสีเขียวปลิวไสวเพราะลมจากเครื่องปรับอากาศ ทางซ้ายของผมมีบันไดวงกลมขึ้นไปบนชั้นบน ผมมองไปทางซ้ายมือใต้บันได มีห้องนํ้าส่วนตัวอยู่ และทางขวามือนั้นเป็นห้องครัวขนาดเล็กที่มีเตาอบ ตู้เย็น และเครื่องทำอาหารไฟฟ้าพร้อมจานชาม และเมื่อผมเดินตามฝนขึ้นไปบนชั้นบน ก็พบกับเตียงนอนระดับราวๆกับโรงแรมห้าดาวอยู่สองเตียง โดยที่เตียงหนึ่งมีตุ๊กตาวางอยู่เต็มไปหมดและมีหนังสือการ์ตูนวางพร้อมด้วย
"แฮะๆ คงไม่ว่ากันนะที่ฉันยังชอบนอนกอดตุ๊กตานะ" ฝนยิ้มแหะๆ
"ไม่เลยจ้า น่ารักดีออก" ผมพูดตามความรู้สึกใจจริง พร้อมกับวางสัมภาระลงโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าผมถือสัมภาระส่วนไหนของตัวผม กระเป๋าขนาดใหญ่ของผมจึงตกทับเท้าของผมอย่างจัง
ตุ๊บ !
"โอ้ยยยยย" ผมร้องลั่น
"ตายแล้ว ไหนดูซิ" ฝนรีบถลายกกระเป๋าออกมาจากเท้าของผม
"มะ ไม่ต้องก็ได้" ผมรีบปฏิเสธเมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้ๆผม เพราะว่าตอนนี้เธอเข้ามาใกล้ผมมากเกินไปแล้ว
"ไหนดูซิ" เธอก้มลงมองดูเท้าผม ทำให้ตอนนี้สายตาทั้งสองข้างของผมจับจ้องมองดูหน้าอกของเธอเต็มๆตา แม้ว่ามันจะอยู่ในเสื้อนักเรียนก็ตาม แต่นั่นทำให้ผมแทบพยายามควบคุมไม่ให้ตัวเองคิดเตลิดเปิดเปิง แล้วรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที
"ดีแล้วไม่เป็นอะไรมาก งั้นฉันจะปล่อยให้เธอพักผ่อนอยู่ก่อนละกันนะ" ฝนเงยหน้าและยิ้มบอกผม ก่อนที่เธอจะเดินไปที่บันไดเพื่อเตรียมลง "อ้อ ถ้าต้องการอะไรละก็ โทรมาละกันนะ เบอร์มือถือฉันแปะอยู่เหนือเตียงนะ"
แล้วจากนั้นเด็กสาวก็เดินลงบันไดไปแล้วก็มีเสียงเปิดปิดประตูดังขึ้น ผมอ้าปากเล็กน้อยก่อนที่จะเอนหลังไปนอนลงบนเตียงที่นุ่มสบายด้วยความเสียดาย เพราะผมเองก็อยากคุยกับเธอให้มากกว่านี้ แต่ก็อดทำใจที่จะเอ่ยปากคุยกับเธออยู่ดี
"เซงอย่างที่ตอนนี้เราอยู่ในร่างผู้หญิง" ผมเอามือจับหน้าอกตัวเองด้วยความเสียดาย แต่พอผมลูบๆคลำๆของตัวเอง ทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมมองเห็นขนาดหน้าอกของฝนเมื่อกี้ไว้
เอ หน้าอกของฉันใหญ่กว่าของฝนมั้งเนี่ย ผมคิดพลางเอามือบีบๆของตัวเองและคิดเพื่อเปรียบเทียบขนาด แต่เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไร ผมหน้าแดงออกมาฉับพลัน
"อ๊ากกกก นี่ตูคิดบ้าอะไรของตรูฟร้าาาาา ตูเป็นผู้ชายนะเว้ย เป็นปู้จ้ายยยยยยยย !!"
-------------------------
เกร็ดเนื้อเรื่อง By คนเขียน
เนื้อเรื่องดั้งเดิมนั้นไม่มีการกล่าวถึงหอพักของโรงเรียนคิงฟอร์ดแต่อย่างใด โดยตอนแรกๆที่ผมออกแบบโรงเรียนคิงฟอร์ดว่าหอพักจะมีเฉพาะในเขตมหาวิทยาลัยคิงฟอร์ดเท่านั้น แต่ตอนที่เขียนภาคสองใหม่ๆ มีแฟนนิยายคนหนึ่งมาถามว่าโรงเรียนคิงฟอร์ดมีหอพักไหม ดังนั้นไอเดียเรื่องของหอพักของโรงเรียนคิงฟอร์ดจึงถูกนำมาใส่ในภาค Original Version ครับ
หอพักของโรงเรียนคิงฟอร์ดในภาคนี้เป็นหอพักบังคับสำหรับนักเรียนโควต้าเท่านั้น อันได้แก่ นักกีฬา นักเรียนผลการเรียนดีเด่น คณะกรรมการนักเรียน รวมไปถึงนักเรียนโควต้าพิเศษอย่างมิ้นจังและชายด้วย แต่บรรยายภาพก็คงรู้แล้วนะครับว่าห้องพักมันหรูขนาดไหน ก็คงพิสูจน์ค่าเทอมมหาโหดของที่นี่ได้ โดยในตอนอื่นๆจะมีการกล่าวถึงฉากต่างๆในหอพักครับ
ความคิดเห็น