คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ผมยืนอยู่ในงานแต่งงานอยู่งานหนึ่งที่จัดขึ้นที่โบสถ์ที่ไหนก็ไม่รู้ แขกจำนวนมากที่เกินครึ่งเป็นนักเรียนในห้องเดียวกับผม และที่เหลือนั้นไม่รู้เหมือนกันว่ามาจากไหน แต่ทุกคนดูจะตื่นเต้นกับงานครั้งนี้มาก และผมเองก็เช่นกัน ผมหันไปมองข้างๆ ที่ไว้ผมสีดำสยายยาวลงมาจนถึงกลางหลัง ซึ่งน่าจะเป็นคู่ของผมในงานครั้งนี้ แต่แปลกเหมือนกันที่เธอไม่ได้ใส่ชุดเจ้าสาว
"ในที่สุดก็ถึงวันนี้ซะทีนะ ฝน" ผมยิ้มให้กับเธอ เธอเองก็หันมามองผมเช่นกันด้วยนัยน์ตากลมโตสีดำเป็นประกาย
"ใช่ วันที่มิ้นจังจะแต่งงานไง" เธอยิ้มกว้างกว่าผมเสียอีก
ผมก้มลงมองดูชุดที่ตัวเองใส่ ดูเหมือนผมกำลังสวมใส่ชุดเจ้าสาวอยู่ และแน่นอนว่าหน้าอกหน้าใจของผมก็ยังติดกลางอกเหมือนเดิม และหลังจากที่ผมถอนหายใจอย่างละเหี่ยใจออกมา ผมก็กลับนึกขึ้นได้ว่าเหตุการณ์นี้มันดูคุ้นๆ เหลือเกิน
"ยังกับเคยฝันเรื่องแนวนี้มาก่อนเลยวุ้ย" ผมพึมพำกับข้อสงสัยนั้น "รู้สึกว่าฝนจะบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงแล้วแต่งงานไม่ได้อะไรเนี่ยแหละ"
"ใครว่าหละ มิ้นจังแต่งงานได้อยู่แล้ว นั่นไง เจ้าบ่าวมาแล้ว" ฝนชี้ไปยังประตูทางเข้าโบสถ์ และคนที่กำลังแต่งชุดสูททักชิโดสีดำและกำลังก้าวเดินเข้ามา นั่นก็คือ...
"ต้าเรอะ!" ผมอ้าปากเมื่อพบเห็นคนที่ไม่คาดคิดว่าจะเดินเข้ามา
"ใช่แล้วครับมิ้นจัง ในที่สุดก็ถึงวันนี้แล้ว" เด็กหนุ่มผมสีทองเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น "วันที่พวกเราจะได้ครองคู่กัน"
"ลุยเลยครับลูกเพ่!!" เสียงของลูกน้องของต้าดังกระหึ่มทั่วทั้งโบสถ์ และเมื่อผมหันไปมอง ก็พบว่าพวกเขามีป้ายไฟและกระดาษที่เขียนชื่อผมกับต้าเอาไว้เรียบร้อย
"ถ้าอย่างนั้น เชิญเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวจูจุ๊บกันได้" เสียงของคนที่เหมือนจะเป็นหลวงพ่อดังขึ้น แต่เมื่อหันไปมอง กลับพบว่าคนที่พูดนั้นกลับเป็นหัวหน้าห้องซะงั้น
"หัวหน้าห้อง นี่นายเป็นบาทหลวงตอนไหนเนี่ย" ผมถามเขาอย่างรวดเร็ว และยิ่งทำให้เหตุการณ์ที่ผมกำลังเผชิญอยู่ยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก
"ก็ตอนนี้แหละ" หัวหน้าห้องยกแว่นดันขึ้นบนดั้งจมูก เขาสวมใส่ชุดบาทหลวงอยู่จริงๆ เพียงแต่ผมที่ยาวจนแทบจะปิดหน้าของเขานั้นมันดูไม่เข้ากับชุดบาทหลวงเลยแม้แต่น้อย
"เดี๋ยวเด้ แล้วไม่ให้สาบานกันก่อนเหรอ เฮ้ย ไม่ใช่!" ผมตกใจจนพูดผิดออกมา
"ไม่เอาอะ ขี้เกียจ" หัวหน้าห้องตอบพร้อมกับหยิบหนังสือที่น่าจะเกี่ยวกับฟิสิกส์ขึ้นมาอ่าน
ไอ้หัวหน้าห้อง ผมด่ามันในใจ
"ถ้างั้น มิ้นจัง เพื่อให้คู่ของเราครองรักนิรันดร มาจูจุ๊บกันเถอะครับ" ต้าใช้มือของเขาจับคางของผมให้เงยหน้ามองเขา
"ดะ เดี๋ยวซี่ มันแปลกๆ นะต้า" ผมรีบร้องเตือนเขา
"ไม่แปลกหรอก ก็มิ้นจังเป็นผู้หญิงนี่นา" ต้ายิ้มไม่หุบตอบผม
ไม่ใช่ ฉันเป็นผู้ชายยยยย! ผมคิดแบบนั้นในใจ แต่กลับไม่มีเสียงประโยคนั้นออกมาจากปากผมเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
ต้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมากยิ่งขึ้น จนกระทั่งผมมองเห็นใบหน้าและริมฝีปากของเขาอย่างชัดเจน และนั่นทำให้ใจของผมเต้นดังมากขึ้นในอกของผม
มะ ไม่นะ ถ้าแบบนี้เท่ากับเราต้องไปเป็นภรรยาของต้าสิ ผมคิดในใจโดยที่พยายามต่อต้าน แต่แปลกใจมากเมื่อลมหายใจของผมหนักมากขึ้น แถมเหมือนจะไม่มีแรงในการต่อต้านเลยแม้แต่น้อย
ริมฝีปากของต้าใกล้เข้ามาปากของผมมากขึ้น และกำลังจะประชิดกันแล้ว
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะเฟร้ยยยยยย!!"
เสียงเปิดประตูดังโครม และเมื่อทั้งผมและต้าหันไปมองพร้อมกัน ก็พบว่าคนที่ตะโกนออกมาเสียงดังลั่นนั่นก็คือ ชายนั่นเอง
"ชาย!" ผมเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ ผมมองดูเพื่อนสมัยเด็กของผมที่สวมใส่ชุดทักสิโดสีดำเหมือนกัน
"ฉันยอมรับไม่ได้ที่เพื่อนฉันจะต้องแต่งงานกับคนแบบนาย" ชายตะโกนลั่นพร้อมกับเดินก้าวขายาวๆ เข้ามาในโบสถ์
"ชาย" ผมเรียกชื่อเขาจนนํ้าตาคลอเพราะผมรู้สึกซาบซึ้งจริงๆ ที่เขาเข้าใจความรู้สึกของผม
"งั้นเหรอ แล้วจะให้มิ้นจังแต่งงานกับใคร" ต้าหรี่ตามองเขาราวกับจะจับผิด
"ฉันไง!" ชายตะโกนเสียงดังลั่นกว่าเดิมเสียอีก
อะไรนะ! ผมคิดในใจจนผมอ้าปากค้าง
"งั้นเหรอ นายมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาเป็นเจ้าบ่าวของมิ้นจังหละ" ต้าแสยะยิ้มพร้อมกับถาม
"เพราะฉันคือเพื่อนสมัยเด็กของเธอยังไงหละ" ชายเดินเข้ามาใกล้ต้ามากขึ้นจนทั้งสองคนประจันหน้ากัน
เฮ้ย เดี๋ยวเด้ ผมคิดในใจ
"แต่ฉันมีกองทัพของฉันนะ" ต้าฉีกยิ้ม
ครืน....
ชั่วพริบตาตอนนั้น โบสถ์ทั้งหลายพลังทลายลง กำแพงของโบสถ์เปิดออกราวกับโบสถ์ทั้งหลังเป็นกล่องกระดาษ มันหงายหลังล้มลงไป และชั่วพริบตาตอนนั้น ทางฝั่งของต้านอกพื้นที่ที่เคยเป็นโบสถ์นั้น มีฝูงชนยืนอยู่กันเป็นจำนวนมาก และพวกเขาก็คือลูกน้องของต้าทั้งนั้น แต่ในมือของพวกเขานั้นถืออาวุธต่างๆ มากมายทั้งดาบและปืน
"ถึงนายจะมีกองทัพ แต่ฉันมีความฉลาด" ชายเอ่ยพร้อมกับยิ้มด้วยสายตาเหี้ยมมากขึ้น
ตึงงง!
เสียงของหนักกระแทกลงพื้นดังลั่น และเมื่อผมหันไปมองต้นเสียง ก็พบหุ่นยนต์ขนาดใหญ่เท่าตึกสิบชั้นปรากฎขึ้นข้างหลังชาย และเมื่อผมมองดูชาย เจ้าตัวก็ใส่ชุดนักบินสีนํ้าเงินเข้มพร้อมหมวกกันน็อตตอนไหนก็ไม่รู้ เขายืนกอดอกดูด้วยความสะใจ
"เอางั้นก็ได้ ใครที่ชนะ จะได้มิ้นจังมาเป็นเจ้าสาว" ต้ากำหมัดแน่นพร้อมชูขึ้น
"ยินดีรับคำท้า" ชายพยักหน้า ก่อนที่มือของหุ่นยนต์ตัวนั้นจะคว้าตัวของชายแล้วก็พาชายเข้าไปข้างในผ่านทางหน้าหน้าอกของหุ่นยนต์ที่เปิดออกโดยอัตโนมัติ และเมื่อชายเข้าไปแล้วมันก็ปิดลงเหมือนเดิม
"เดี๋ยวนี้ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ฝน มันเกิดอะไรขึ้น" ผมรีบหันไปถามเพื่อนสาวของผมทันที
"ว้าว น่าสนุกจุงเบย ใครจะได้เป็นเจ้าบ่าวของมิ้นจังกันนะ" ฝนกำหมัดแน่นและกระโดดขึ้นลงด้วยความตื่นเต้น
"เดี๋ยวสิเฮ้ย!" ผมพูดเสียงดังด้วยความตกใจ
"ศึกชิงเจ้าสาวมิ้นจัง เริ่มได้" หัวหน้าห้องพูดด้วยนํ้าเสียงเนือยๆ
"เตรียมรับมือ" ต้าชี้นิ้วไปทางหุ่นยนต์ของชาย และเจ้าตัวเองก็สวมใส่ชุดเกราะอะไรบางอย่างที่ทำให้นึกถึงซุปเปอร์ฮีโร่ทางฝั่งเมเวลคนหนึ่งที่เป็นคนรวยสุดๆ และลูกน้องของต้าก็จับอาวุธในมือแน่นอนทันที อาวุธบางคนเปลี่ยนไปเป็นดาบเลเซอร์และปืนเลเซอร์พร้อมไอพ่นติดกลางหลังตอนไหนก็ไม่รู้ด้วย
"มาได้ทุกเมื่อ" เสียงของชายดังออกมาจากหุ่นยนต์ และหุ่นยนต์ของเขานั้นก็ทำท่าตั้งรับแบบเดียวกับท่าเตรียมสู้ของคาราเต้เลยทีเดียว
"เพื่อมิ้นจัง!!" เสียงของชายและต้าดังพร้อมกัน ก่อนที่ทั้งสองคนจะวิ่งบุกเข้าไปพร้อมกันและกำลังจะปะทะกันต่อหน้าผมและฝนมากขึ้นเรื่อยๆ
"วี้!! เอาเลย เอาเลย เอาเลย" ฝนตะโกนเชียร์
"หยุดน้าาาาาาาาาาาาา!!!!" ผมหลับตาตะโกนเสียงดังลั่น
----------------------------------------
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง!!
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ผมสะลืมสะลือและพยายามเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกที่อยู่ข้างๆ และเมื่อกดปิดสำเร็จ ผมยังคงนอนต่อโดยที่ยังไม่ลืมตาขึ้น ในใจของผมยังคงหอบหายใจแรง เพราะภาพที่ผมเห็นเมื่อสักครู่นี้ผมยังจำได้ดี และมันเกิดขึ้นราวกับเป็นเรื่องจริงเลยทีเดียว
ฝันบ้าอะไรเนี่ย ผมคิด และเมื่อผมเริ่มควบคุมสติตัวเองได้ ผมก็รู้สึกเหมือนมีใครมายืนข้างๆ ผม
ฝนสินะ ผมคิด เพราะความจำของผมเริ่มจำได้แล้วว่า ครั้งก่อนที่ผมฝันอะไรแบบนี้ ฝนก็มาล้อเลียนผมอยู่ข้างๆ ดังนั้น ผมจะต้องพยายามไม่ทำตัวให้ตกใจเหมือนครั้งก่อน
แต่เมื่อผมลืมตาขึ้นมอง คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมนั้นกลับไม่ใช่ฝน แต่เป็นชายซะเอง
"ชายยยย!" ผมเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ ผมรีบเอาผ้าห่มปิดตัวเองทันทีราวกับต้องการไม่ให้เขามาทำอะไรกับตัวผมซึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียง
"ก็ฉันนะสินพ นึกว่าใครเสียอีกหละ" เขาถามติดตลกเล็กน้อย ชายอยู่ในชุดนักเรียนพร้อมเข็มกลัดตราสัญลักษณ์คณะกรรมการนักเรียนที่ประดับบนอก
"แล้ว นายเข้ามาทำอะไรในห้องฉันเนี่ย" ผมรีบถามเขาอย่างรวดเร็ว ความทรงจำครั้งสุดท้ายที่ผมฝันเมื่อสักครู่นี้ยิ่งทำให้ลนลานอย่างบอกไม่ถูก
"พอดีฝนมาหาฉัน แล้วบอกว่าเธอลืมของไว้ในห้อง แล้วก็วานให้ฉันมาปลุกเธอด้วยเลยนะ" ชายตอบพร้อมกับหยิบโบว์สีนํ้าเงินที่ปกติฝนจะเป็นคนใส่เอาไว้
"อยะ อย่างนั้นเหรอ" ผมตอบ ผมยังคงหอบหายใจแรงออกมาด้วยความตื่นเต้น และเมื่อผมรู้ตัวแล้วว่าผมกับชายกำลังอยู่ในห้องตามลำพังสองต่อสอง ยิ่งทำให้ใจของผมเต้นอยู่ไม่เป็นสุขด้วย
ทะ ทำยังไงดี ผมคิดในใจด้วยความร้อนรน สายตาของผมเลื่อนมองไปดูชายอย่างรวดเร็ว สายตาของผมจับจ้องที่ริมฝีปากของเขาโดยไม่รู้ตัว
ไม่นะ ที่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ผมรีบลุกขึ้นนั่งแล้วหมุนตัวหันหลังให้ชายทันที เพราะผมไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าของผมที่ตอนนี้น่าจะแดงไปทั้งหน้าแล้ว
"นพ..." ชายเรียกชื่อผม และนั่นทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย
ในใจของผมคิดเตลิดเปิดเปิงไปหมด ในหัวของผมตอนนี้มีภาพของชายที่อาจจะเดินมานั่งข้างๆ ผมแล้วก็ทำอะไรบางอย่างกับผมบนเตียงก็ได้ ผมตัวสั่นเทิ้มไปหมดทั้งร่างและนั่นทำให้ใจของผมเต้นจนแทบจะระเบิดออกมา
ทะ ทำยังไงดี ผมคิดแบบนั้นในใจอีกครั้ง
"ถ้าตื่นแล้วก็โอเค งั้นอาบนํ้าก่อนละกัน ฉันจะทำอะไรให้กิน ฝนบอกว่าให้ใช้ห้องครัวได้ตามสบาย" ชายตอบพร้อมกับหมุนตัวเพื่อเดินลงบันไดเวียนลงไปชั้นล่างของห้อง
ชะอ้าว อารมณ์ของผมดิ่งลงวูบทันทีเมื่อชายพูดแบบนั้น และเมื่อผมหันหลังไปมอง ก็พบว่าเจ้าตัวเดินลงบันไดไปแล้วจริงๆ เสียงเปิดตู้เย็นดังขึ้นมาทันทีจากข้างล่างห้อง
บ้าๆๆๆๆๆ นี่ฉันคิดอะไรของฉันอยู่เนี่ย ผมกำหมัดแล้วทุบลงบนเตียงของผมอย่างรวดเร็วราวกับต้องการระบายความอัดอั้นในใจ และเมื่อผมใจเย็นลง ผมยกมือแตะที่กลางอกของตนเอง
ใช่แล้ว ชายเป็นเพื่อนสนิทที่เข้าใจเราที่สุด และเขาก็รู้ด้วยว่าเราเป็นผู้ชาย เขาไม่คิดทำอะไรกับเราแบบนั้นแน่ ผมคิดในใจเพื่อเข้าข้างตนเอง
แต่ทว่า ในใจของผมกลับแอบเจ็บแปล็บขึ้นมาเล็กน้อย
แต่ไอ้ความรู้สึกจิ๊ดๆ นี่มันอะไรกันนะ ผมคิดพร้อมกับสงสัยความรู้สึกของร่างกายตนเอง
ผมพยายามสลัดความรู้สึกนั้นออกไป พร้อมกับลุกขึ้นและหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนเอาไว้ข้างๆ ตู้เสื้อผ้า ก่อนที่จะเตรียมเสื้อผ้าเพื่ออาบนํ้าตามที่ชายบอก
ทางฝั่งชายนั้นตอนนี้เขากำลังตอกไข่ลงบนกระทะเพื่อทำอาหารเช้า เขาหันหลังให้กับบันไดเวียนซึ่งเป็นทางขึ้นไปบนห้องนอน เขาจ้องมองดูกระทะที่กำลังทอดไข่อยู่ หน้าของเขาแดงแป้ดขึ้นมาทันที
นะ นพในชุดนอน เขาคิดแบบนั้นในใจ ทำไมเพื่อนตูถึงได้น่ารักแบบนี้ได้ว้าาาาา
--------------------------------------
หลังจากกินอาหารเช้ากับชายและเก็บกวาดล้างจานเสร็จ ผมก็เดินลงมาจากหอพักพร้อมกับชายทันที ซึ่งแน่นอนว่าเราทั้งสองคนก็ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนในหอหญิงหมดเลยก็ว่าได้ หลายคนมองมาดูสายตาที่อิจฉาปนชื่นชม ยกเว้นป้าแม่บ้านที่มองด้วยสายตาไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่นั่นก็ทำให้ผมยิ่งรู้สึกอับอาบมากยิ่งขึ้น
"ชาย ครั้งหน้าไม่ต้องมาหาฉันถึงห้องก็ได้นะ" ผมรีบบอกกับเขาเมื่อเดินออกมาจากหอพักหญิงแล้ว
"อย่างที่บอก ฝนเป็นคนวานมานะ อีกอย่าง ถ้าฉันไม่มา ฉันว่าฝนถึงไปวานต้าแทน แล้วคงมีปัญหามากกว่านี้แน่" ชายยักไหล่ตอบผม
ก็จริงอะนะ ผมคิด และเมื่้อผมมองไปตรงสะพานข้ามเขตหอหญิง ก็พบเห็นฝนกำลังยืนคุยกับแมว เธอโบกมือให้ผมทันที
"อรุณสวัสดิมิ้นจัง ตื่นจนได้นะเธอ อ้อ ขอบใจมากนะที่ช่วยไปปลุกมิ้นจังนะ" ฝนกล่าวทักทาย
"ไม่มีปัญหา" ชายทำท่านิ่งก่อนที่จะเดินเอาโบว์ไปให้ฝน และหลังจากนั้นเขาก็นำคนอื่นๆ ไปข้างหน้าทันทีโดยที่เขาสะพายกระเป๋านักเรียนแบบถือพาดหลัง
เมื่อชายเดินออกไปซักระยะแล้ว ฝนกับแมวรีบพุ่งตัวเข้ามาประชิดหาผมทันที
"นี่ๆ แล้วเป็นไงบ้างอะ" ฝนถามด้วยแววตาเป็นประกาย
"เป็นอะไรเหรอ" ผมถามด้วยความสงสัย
"ก็ ชายอะ เขาได้ กิ๊บกิ้วๆ อะไรกับเธอบ้างอะเป่า" ฝนถามด้วยนํ้าเสียงกระตือรือร้น
"ไม่มีหรอก อันที่จริง เขาก็แค่มาปลุกแล้วก็ทำอาหารเช้าให้กิน แค่นั้นเอง" ผมตอบไปตามนั้น เพราะไม่กล้าเล่าว่าตัวผมจริงๆ นะตื่นเองเพราะฝันประหลาดๆ นั่นเอง
"แน่ใจเหรอว่าชายไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ" สาวน้อยผมสั้่นชื่อ 'แมว' ยักคิ้วถามด้วยความสงสัย
"ไม่เลย ขนาดปลุกยังได้แค่เรียกชื่อ" ผมตอบแบบโกหกเล็กน้อย
"ดีจังแฮะชายเนี่ย ต่างจากอีกคนลิบลับ" แมวบอก จากนั้นสีหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวเล็กน้อยทันที "พูดปุ๊บก็มาปั๊บเลย"
"สวัสดีคร้าบบบ มิ้นจัง" เสียงของหนุ่มผมทองดังขึ้น และเสียงของเขาเองก็ทำให้นักเรียนหญิงคนอื่นๆ ที่กำลังเดินออกมาจากหอพักหญิงถึงกับมองดูด้วยความสนใจ เมื่อผมหันไปมองต้นเสียงเองก็ต้องตกตะลึงเหมือนกัน
เพราะเจ้าตัวนั้นไม่ได้เดินมาแบบปกติ แต่กลับนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ และข้างล่างนั้นเหล่าลูกน้องของต้าก็กำลังแบกเก้าอี้ที่ต่อกับไม้ยาวๆ จนเหมือนแคร่มาด้วย พร้อมกับทำเสียง 'ฮุย เล ฮุย' ราวกับว่าตอนนี้ต้าเป็นราชาของพวกเขาเลยทีเดียว และเมื่อพวกเขามาถึงใกล้ตัวผมแล้ว ต้าลุกขึ้นแล้วก็กระโดดลงมาที่พื้นด้วยท่าทางสง่างาม เพียงแต่ว่าพอเขากระโดดลงมาแล้วเขายังยืนอยู่เฉยๆ ที่เดิมไม่ขยับ
"คือ ต้า ฉันพอเข้าใจว่ามันเท่นะ แต่ช่วยหยุดได้ไหม" แมวถาม หน้าของเธอดูอึ้งเล็กน้อยที่เจ้าตัวมาแบบนี้
"แปบ" ต้าชูกางมือข้างหนึ่งชูขึ้น
"ทำไมย่ะ จะรอให้คนอื่นๆ มาถ่ายรูปนายไง" แมวกอดอกถาม
"เปล่า ขาฉันชา" ต้าบอกด้วยนํ้าเสียงเท่แต่ฟังดูก็รู้แล้วว่าเจ้าตัวกำลังฝืนเจ็บอยู่
"ซะงั้นอะ" สาวผมสั้นยกมือเกาหัวตัวเอง
เมื่อผ่านไปซักพักจนคิดว่าต้าน่าจะหายเจ็บขาแล้ว เขาก็เดินมาหาผมแล้วก็ยื่นดอกไม้ดอกหนึ่งมาให้ผม แม้ว่าจะเป็นดอกไม้ปลอม แต่มันก็ดูสวยทีเดียว
"ของขวัญรับวันใหม่ หลังจากงานเทศกาลโรงเรียนครับคุณมิ้น" ต้ายิ้มให้ผมกับผม
มีเสียงวี๊ดว้ายดังขึ้นมาจากกลุ่มนักเรียนหญิงที่เริ่มมาจับกลุ่มมุงดูมากขึ้น และนั่นทำให้ผมหน้าแดงด้วยความเขินอายและร้อนรนมากขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ
"ตะ ต้า ทำอะไรของนายแต่เช้าเนี่ย" ผมถามเขาด้วยนํ้าเสียงลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย
"ทำให้มิ้นจังประทับใจไง ไม่ดีเหรอ" เขาบอกผม
ไอ้ประทับใจมันก็ใช่มั้ง แต่ว่า ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ ซึ่งยิ่งรู้ว่ามีหลายสายตาจับจ้องมองผมดู นั่นทำให้ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงต่อไปเหมือนกัน
"เดี๋ยวนะ ดอกไม้นี้มันดูคุ้นๆ อยู่นะ" แมวลูบคางมองด้วยความสงสัย
"อ๋อ ก็ยืมมาจากห้องเธอไงแมว" ต้าบอก
"อะไรนะ! นี่นายบุกมาห้องฉันตอนไหน! ก็ว่าแล้วว่ามันหายไปไหนดอกหนึ่ง" แมววีนร้องลั่นออกมาทันที
"ตอนไหนไม่บอก ที่รู้ๆ คือฉันไม่เห็นกางเกงในที่้เธอวางทิ้งไว้บนเตียงด้วย ซึ่งมันก็คือลายจุด..." ต้าบอก
พลั่ก!
แมวกระโดดแล้วหมุนตัวถีบต้าเข้าที่หน้าของมันทันที ดอกไม้ปลอมที่มันถือเอาไว้ก็ลอยขึ้นกลางอากาศ แมวยื่นมือไปรับมันแล้วเอามาถือไว้แน่นทันทีราวกับว่าต้องการปกป้องมันจากผู้ชายคนนั้น ต้าหมุนตัวก่อนที่ตัวจะกระแทกลงบนพื้นและไถลออกไปเล็กน้อย
"ไอ้โรคจิต! นี่นายยังกล้ามาทำอะไรแบบนี้อีกรึไง ฉันจะฟ้องคณะกรรมการนักเรียนนะ" เธอบอกเสียงดังลั่น หน้าของเธอแดงด้วยความอับอาย
"ฟ้องไปก็เท่านั้น เพราะยังไงลูกน้องของฉันก็ลบหลักฐานได้อยู่ดี" ต้าบอกด้วยนํ้าเสียงที่ไม่ตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย พร้อมกับลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ว่าหน้าของเขาซีกหนึ่งจะมีรองเท้าประทับตราอยู่ก็ตาม
"ไม่หรอกมั้ง" เสียงของชายปรากฎขึ้น และเมื่อทุกคนหันไปมอง ก็พบว่าชายกำลังหยิบมือถือโชว์ทุกคนอยู่ และภาพในมือถือนั้นก็คือ ภาพจากกล้องวงจรปิดที่ถ่ายนอกหอพักหญิง ที่เห็นว่าต้ากำลังปีนเข้าไปในหน้าต่างของห้องๆ หนึ่ง ภาพนั้นทำให้ต้าหน้าซีดทันที
"ฉันได้รับอนุญาติจากประธานนักเรียนแล้วว่าให้ติดกล้องวงจรปิดนอกหอหญิงได้เผื่อว่านายจะทำอะไรแปลกๆ อ้อ ฉันไม่บอกหรอกนะว่ากล้องมันติดตรงไหน เพราะกรรมการนักเรียนฝ่ายสืบสวนเขาย้ายตำแหน่งมันทุกวันแหละ" ชายบอกพร้อมกับใช้นิ้วทัชสกรีนในรูปนั้น ซึ่งทำให้ภาพมันเคลื่อนไหวและแสดงให้เห็นว่าต้าลับลอบเข้าไปในห้องนั้นจริงๆ
"ซวยละ" ต้าพึมพำ
"สมนํ้าหน้า" แมวเยาะเย้ยด้วยความสะใจ
"แต่ถึงกระนั้น ฉันยืนยันนะว่าแค่ไปยืมดอกไม้ปลอมเท่านั้น ส่วนกางเกงในของน้องแมวคนนั้นนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ นอกจากยืนมองเฉยๆ..." เด็กหนุ่มทำท่าราวกับสารภาพบาป
"ยืมโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เนี่ยนะ ไอ้โรคจิต!" แมวตวาดเสียงดังลั่น
ตุ๊บ! พลั่ก! ผวั๊ะ! จ๊าก!
แมวกระโดดพุ่งเข้าไปตะลุมบอนกับต้าทันที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่างานนี้ใครอ่วมไม่อ่วมเพราะเด็กสาวนั้นอัดแบบไม่ยั้งเลยก็ว่าได้ จนผมบางทียังไม่กล้ามอง เพราะถึงรู้ว่าแมวจะอัดคนเก่งแค่ไหนแต่ดูเหมือนรอบนี้เจ้าตัวจะระเบิดพลังอะไรบางอย่างอัดไม่ยั้งจริงๆ ลูกน้องของต้านั้นถึงจะรู้ว่าหัวหน้าตนเองเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้พวกเขาก็ยืนมองเฉยๆ ราวกับเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
"วางใจเถอะ ต้ายังไม่มีแผนจะบุกมาทำอะไรในห้องนายหรอก" ชายเดินเข้ามากระซิบบอกผม
วินาทีนั้น ผมรู้ตัวเองเลยว่าหน้าผมแดงมาก เพราะมันเท่ากับว่าชายจะต้องเช็ดสถานะจากกล้องวงจรปิดทุกวันทุกคืนแน่ๆ ถึงรู้ว่าไม่มีอะไรแบบนี้ และมันทำให้ผมได้ความรู้สึกราวกับว่าเขากำลังทำหน้าที่ในการคุ้มกันผมอยู่ และนั่นทำให้ใจของผมเต้นอย่างรวดเร็ว
ฝนซึ่งดูเหตุการณ์ทั้งหมดเงียบๆ ก็ยิ้มออกมาอย่างสนุกสนาน เธอเดินเข้ามาแล้วเอาศอกกระทุ้งผมทันทีพร้อมกับยิ้มกว้าง
"แหม๋ๆๆ น่าอิจฉาจุงเบยนะมิ้นจัง แต่ละคนนี่จัดเต็มทั้งนั้น" เธอแซวผม
"จะ จัดอะไรเล่า" ผมพูดด้วยนํ้าเสียงลุกลี้ลุกลน ซึ่งนั่นทำให้ชายรีบหมุนตัวหันหลังให้ผมทันที ราวกับไม่ต้องการให้ผมเห็นใบหน้าของเขาตอนนี้ แต่อารมณ์ตอนนั้นผมไม่ทันสังเกต
"ต่อไปมันจะมีใครมาชอบมิ้นจังอีกรึเปล่าน้า" เธอยังคงแซวผม
"ไม่มีนะดีแล้ว" ผมรีบบอกอย่างรวดเร็ว เพราะเอาแค่ต้าคนเดียวก็ทำเอาผมทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน และส่วนตัว ผมก็คิดว่ามันคงไม่มีใครมาจีบผมอีกหรอก
"เจอตัวแล้ว! ยะโฮ ชาย ทางนี้"
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เมื่อทุกคนหันไปมอง (แมวกับต้าหยุดวิวาทกันทันทีในเวลานั้น) ก็พบเด็กสาวคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหา
เธอมีส่วนสูงแค่ราวๆ 150 เซนติเมตรเท่านั้น และไว้ผมทรงหางม้าพร้อมกับโบว์สีแดงอันใหญ่ผูกติดเอาไว้ข้างหลังศีรษะ พร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้อันเล็กๆ ที่ราวกับเป็นของเด็กประถม แต่เธอนั้นกลับสวมใส่ชุดนักเรียนหญิงของคิงฟอร์ดระดับชั้น ม. ปลายอยู่
"หาตั้งนานแน่ เห็นตอนแรกๆ บอกว่ายืนอยู่หน้าหอพักหญิง นึกว่าจะหลงทางซะแล้ว" เธอมายืนประจันหน้ากับชาย นํ้าเสียงของเธอหวานจนเหมือนนํ้าผึ้งมะนาวไม่มีผิด
"โรงเรียนี้มันหาไม่ยากหรอก ป้ายบอกทางเยอะแยะ" ชายตอบ
"นั่นใครนะ!" ฝนรีบถามอย่างรวดเร็ว "อย่าบอกนะว่า กิ๊กของชายนะ!"
"ไม่ใช่หรอก" ชายส่ายหัวพร้อมกับหันหน้ามาทางพวกผม แมวกับต้าเดินเข้ามายืนข้างๆ พวกผมทันที "ขอแนะนำให้รู้จักนะ นี่เพื่อนสมัยเด็กของฉัน ได้ย้ายเข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้ในห้องเดียวกับพวกเรานะ"
"สวัสดีค่ะ ชื่อจ๋านะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักกับพี่ๆ ทุกคนนะ" เธอก้มหัวบอกกับทุกคน
"ชั้นเดียวกันเหรอ" ต้ายักคิ้วถาม "แต่เหมือนเธออยู่ ม. ต้นเลยนะ"
"เสียมรรยาทต้า ถึงฉันจะแอบคิดแบบนั้นก็เถอะ" แมวพึมพำ
"นั่นคิดในใจรึเปล่า" ต้าถาม
"ใช่ เอ๊ะ นี่นายรู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไรนะ" แมวถามด้วยความสงสัย
"ก็เล่นพูดออกมาซะขนาดนั้นนิ" ต้าบอก
เธอหน้าแดงทันทีพร้อมกับรีบก้มหัวให้กับจ๋าที่ยังยืนยิ้มตรงหน้า
"คือ เค้าขอโทษนะ คงไม่โกรธเค้านะ" เธอรีบขอโทษขอโพยทันที
"ไม่เป็นไรหรอก จ๋าชินแล้วหละ" สาวน้อยผมเปียชื่อจ๋าบอก "แต่ตัวเล็กๆ แบบนี้ก็ดีออก ขายได้ดีด้วย"
"ขายเหรอ" แมวถามด้วยความสงสัย
"ฉันนึกออกแล้ว!" ฝนกระโดดโลดเต้นทันที "ฉันว่าดูคุ้นๆ ยังไงก็ไม่รู้ เธอคือไอดอลหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้าวงการ และเพิ่งมีผลงานเพลงใหม่ล่าสุดด้วย ชื่อเพลงว่า 'อยากติดคุกกับหนูไหมค่ะ' ใช่ไหมๆ"
"ใช่ค่า" จ๋าชูมือขึ้นทั้งสองข้าง และนั่นทำให้นักเรียนคนอื่นๆ ที่กำลังมุงดูอยู่ถึงกับร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น
"ชื่อเพลงอะไรละนั่น" แมวถามด้วยความสงสัย ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ตื่นเต้นกับคนในวงการบันเทิงเท่าไหร่
"ก็ ให้เข้ากับขนาดร่างกายจ๋าไง" เธอแลบลิ้นใส่แมว
"สุดยอดไปเลย! โรงเรียนคิงฟอร์ดเป็นโรงเรียนดังก็จริง แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีไอดอลมาเรียนกับเราด้วย กรี๊ดดด! แบบนี้ต้องขอลายเซ็น แต่เอ่อ.. ปากกา... ปากกาอยู่ไหนนะ" ฝนรีบเปิดกระเป๋ามองหาของในนั้นอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางร้อนรน
"นี่ค่ะ ชายบอกจ๋าแล้วว่าฝนเป็นแฟนหนู ก็เลยเซ็นมาให้ล่วงหน้าเลย" จ๋าหยิบรูปถ่ายตัวเองขนาดใหญ่เท่ากระดาษ A4 พร้อมลายเซ็นพร้อมในรูปนั้น
"ว้ายยยยยย! ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ นะ เค้าจะเก็บเอาไว้อย่างดีเลย อร้ายยยย ดีใจจัง" ฝนรีบรับรูปพร้อมลายเซ็นแล้วกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ ทันที
"เก็บอารมณ์หน่อยก็ได้นะฝน" ชายกอดอกพร้อมกับทำท่าติดตลก
"จ๋างั้นเหรอ.." ผมเรียกชื่อเธอด้วยความสงสัย
"ใช่ค่ะ ชื่อจ๋า เอง" จ๋าหันมาทางผมแล้วก็ยิ้มให้ "ทำไมเหรอ ?"
ทำไมนะเหรอ ผมคิด ก็เพราะผมรู้จักเธอมากที่สุดเลยยังไงหละ
ผมยืนมองเธอพร้อมกับภาพความทรงจำที่เริ่มปรากฎขึ้นมาในหัวของผม และนั่นทำให้ผมรีบมองไปทางชายทันที
"งั้น คุณน่าจะชื่อต้าสินะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" จ๋าเดินเข้าไปหาต้าพร้อมกับยื่นมือให้เขาจับมือ
"อืม ยินดีที่ได้รู้จัก" ต้าจับมือเขาแล้วก็เขย่า แต่ดูท่าทางเขาจะเฉยๆ ยังไงก็ไม่รู้
"แหม๋ ไม่ตื่นเต้นหน่อยเหรอที่ได้จับมือกับไอดอลนะ" จ๋ายิ้มหวาน และนั่นทำให้นักเรียนหญิงคนอื่นๆ เริ่มพูดคุยกันแล้วว่าจะเข้าไปขอลายเซ็นเจ้าตัวดีไหม
"ไม่อ่ะ ตอนนี้ฉันมีใครซักคนในใจแล้ว ฉันเลยเฉยๆ กับผู้หญิงคนอื่น" ต้าบอกตรงๆ
"ฮิฮิ น่าจะเป็นคนที่โชคดีมากเลยนะ ขนาดเจอไอดอลตัวเป็นๆ แล้วยังเฉยได้" จ๋ายิ้ม
ผมไม่ได้ฟังในสิ่งที่จ๋าพูดเลยแม้แต่น้อย แต่ผมรีบเดินเข้าไปหาชายอย่างรวดเร็ว เขาเองก็ดูเหมือนจะรู้ว่าผมต้องการจะพูดอะไร
"ชาย อย่าบอกนะว่า จ๋าคนนี้นะ ก็คือ..." ผมรีบถามเขา
"คนที่นายรู้จักนะแหละ" ชายบอกด้วยสีหน้าเข้มขรึม "ว่าที่คู่หมั้นนายไง"
ผมรีบหันไปมองดูเจ้าตัว ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนเจ้าตัวจะเริ่มโบกมือทักทายนักเรียนคนอื่นๆ ที่เริ่มกรี๊ดกร๊าดและเข้ามารุมขอลายเซ็นกัน
"ไม่ใช่คู่หมั้นซะหน่อย นั่นมันเป็นเรื่องที่พ่อฉันกับพ่อจ๋าเขาคุยกันเล่นๆ ต่างหากเล่า!" ผมรีบบอกกับเขา
สมัยยังเด็ก พ่อของผมกับพ่อของจ๋านั้นสนิทกันมาก และทั้งผมและชายก็ได้เล่นกับจ๋าบ่อยๆ มีมาวันหนึ่ง ดูเหมือนทั้งสองคนจะกินเครื่องอื่มแอลกอฮอล์แล้วคุยกันถูกปากมาก
'เอางี้ไหมหละ ให้จ๋าเป็นคู่หมั้นกับลูกชายนายไปเลย เอาไหม' พ่อของจ๋าในความทรงจำบอกกับพ่อผม
'จะดีเร้อ' พ่อของผมในความทรงจำซึ่งหน้าแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ถามด้วยนํ้าเสียงและท่าทางโอนเอน
'เอ๋ จะให้จ๋าแต่งงานกับนพเหรอค่ะ' จ๋าในความทรงจำสมัยเด็กถามด้วยนํ้าเสียงตื่นเต้น
'แหม๋ ลูกคนนี้นิ พวกพ่อพูดกันขำๆ หน่า' พ่อของจ๋าในความทรงจำหัวเราะก๊าก
'ใช่ๆ คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้นะลูกนายเนี่ย' พ่อของผมในความทรงจำบอกต่อ
'แต่งงาน คืออาไรเหยอครับ' ตัวผมในวัยเด็กถามด้วยความสงสัย
'ก็คือคนหนุ่มสาวอยู่ด้วยกันไง' ชายในวัยเด็กที่มาเล่นด้วยตอบผม
'แต่งงาน งั้นเหรอ' จ๋าในวัยเด็กแก้มแดงออกมาทันที
กลับมาสู่ช่วงเวลาปัจจุบัน ผมรีบถามชายต่อด้วยนํ้าเสียงร้อนรนทันที
"หลังจากที่พ่อจ๋าย้ายออกไปเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย แล้วฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอด้วย" ผมรีบบอกกับเขา "แล้วนี่จ๋ายังไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันคือนพนะ"
"ใช่ ยังไม่รู้" ชายบอก
ผมหันไปมองดูเจ้าตัวอีกครั้ง ปรากฎว่ามีคนมามุงล้อมรอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ และดูเหมือนเจ้าตัวเองก็สนุกสนานที่ตนเองตกเป็นเป้าสายตาของคนหมู่มากด้วย
หวังว่าความคงไม่แตกจนรู้อีกคนนะ ผมคิดในใจ
ความคิดเห็น