คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Bambino] Chapter VIII
บทที่ 8
“ินาแฟไม่ไ้แล้วันะาแฟไ้ไ?” แบฮยอนหันไปมอนัวสู้าๆที่าผ้าันเปื้อนรึ่เอวแบบที่บาริส้าอบทำัน ใบหน้าหวานเ็มไป้วยวามสสัยเพราะาริมรสาิเป็นปััยพื้นานที่สำัอย่าหนึ่อารทำอาหารทุนิ
“ไ้สิ่ ส่วนเรื่อรสาิและาริมให้เป็นหน้าที่ันเอ” านยอลพึมพำอบะเรียมัวาอบนเาน์เอร์ให้เป็นระเบียบเรียบร้อยเพื่อสะว่อารหยิบใ้
“แล้วันะรู้ไ้ไว่ามันอร่อยรึเปล่า นายอาะหลอเอาสูรแปลๆมาให้ัน็ไ้”
“นายเห็นันเป็นพวอบแล้นานั้นเลยรึไัน”
“มัน็ไม่แน่...เพราะร้านันเป็นร้านู่แ่นาย ยอมสอนัน่ายๆมันน่าแปลไหมล่ะ”
านยอลส่ายหัวเบาๆับวามิอนัวเล็รหน้านี้ พลาเริ่มบเมล็าแฟในเรื่อบแล้วเรียมทุอย่าให้แบฮยอน
“เล็ลับอันมีไม่ี่อย่าหรอ หนึ่...ารั่วาแฟ้อหอม สอ...วิธีาร้อพิถีพิถัน และสาม...ปริมา้อเป๊ะ ะมาเินหรือน้อยเินามใันไม่ไ้”
แบฮยอนั้ใฟัแล้วเริ่มาแฟามั้นอนที่านยอลอยสอนเรื่อยๆ ใบหน้าหวานที่เ็มเปี่ยมไป้วยวามั้ใทำให้านยอลลอบยิ้มน้อยๆับัวเอ่อนะเ๊ทำเป็นรึม่อเมื่อแบฮยอนหันหน้ามาอวาม่วยเหลือ
“ทำไปๆ ระวัอย่าให้เหื่อหยลาแฟนะ ันไม่อยาินาแฟเ็มๆ”
านยอลแล้แวแบฮยอนที่พยายามอย่าหนัในารรอน้ำาแฟสที่่อยๆหยไหลรินลมาอย่า้าๆแ่ว่า่อเนื่อ
“เสร็ละ”
ร่าบาเินยถ้วยาแฟที่ัวาอย่าสวยหรูออมาเสิร์ฟลบนโ๊ะที่านยอลนัู่ทีวีอยู่ พร้อมับเ้สอสามิ้นที่เาทำไว้เพื่อวามเ้าันอรสาิ ะให้ินาแฟอย่าเียวมัน็ูโล่ๆไป
“ันว่านายทำเ้่อไป็เหมาะับนายอยู่แล้วนะ” านยอลัเ้ิฟฟ่อนนมสิมเป็นอย่าแร ะว่าไป...เายัไม่เยิมเ้ฝีมือแบฮยอนเลยนี่นะ
“ินเ้อย่าเียวมันโล่ไป นมาที่ร้าน็อยาินาแฟเพื่อวามเ้าัน แ่ันันาแฟไม่เป็น” ร่าเล็ๆอแบฮยอนหย่อนัวลบนโฟา้าันับานยอล่อนะเอนหลัพิับโฟาแล้วหลับาลเพื่อพัสายา
“ไม่ยาสัหน่อย” านยอลหันหน้าไปุยับแบฮยอน นัวเล็ลืมาึ้นมามอ้อนเานิๆ่อนะพูประโยที่ทำเอานฟัอมยิ้มไปับ...วามน่ารั
“นายเป็นบาริส้า นาย็พูไ้สิ่”
“ถ้ามันไม่ไหว ทำไมนายไม่้าบาริส้าสันล่ะ?”
“หายาะายนที่มีฝีมือีๆอ่ะ ส่วนให่็เปิร้านเอทั้นั้น” แบฮยอนหลับาลอีรั้ะพึมพำโ้อบับานยอล
“้าันสิ่”
ำพูนั้นทำให้นัวเล็ที่ัวเียนเือบะหลับลืมาผึึ้นมาทันที
“เมื่อี้นายพูว่าไนะ?”
“้า-ัน-สิ่”
านยอลสบาับแบฮยอนพลาอบอย่าัถ้อยัำ ใบหน้าหวานสวยอแบฮยอนูเริ่มมีวามหวัึ้นมามาว่าเิม
“นายพูริเหรอ?” แบฮยอนูื่นเ้นับ้อเสนอนั้น เพราะมันน่าสนใมาๆ
“ริสิ่” านยอลพยัหน้ารับแล้วยิ้มมุมปานิๆ
“ั้นล นายอยาไ้่า้าเท่าไหร่ว่ามาเลย ันไม่อั้น”
“ันไม่อยาไ้เินหรอ แ่...”
“แ่?”
“ันอยา...”
านยอลพูเว้นระยะห่าแ่ารระทำอเาลับรัน้าม ใบหน้าหล่อเหลายับเ้ามาใล้แบฮยอนมาึ้นทุรั้ที่พูนนัวเล็้อเอียหน้าหนีไปทาอื่นเพราะไมุ่้นินับารู่โมแบบนี้
“ยะ...อยาอะไร แล้วทำไม้อใล้นานี้้วย” เมื่อเห็นว่าานยอลไม่ยอมพู่อสัที มัวแ่มอหน้าเาอยู่อย่านั้น แบฮยอนำ้อถามึ้นมา่อนที่เาะเินนระเบิัวเอไปรนี้
“ันอยาเป็นแฟนนาย...นายะว่ายัไ”
(่อา 30 %)
นัวเล็หน้าึ้นสีแระเรื่อ่อนะหันหน้าหนีไปทาอื่นแล้วทำทีหยิบรีโมทีวีมาเปลี่ยน่อแ้เิน
“แบฮยอน~~” เมื่อเห็นว่านัวเล็มีทีท่าว่าะบ่ายเบี่ยไม่ยอมอบ่ายๆ านยอล็ยิ่เยิบเ้าไปนั่ใล้ๆมาึ้นแล้วมอเ้าไปในวาเรียวเล็อย่าเป็นประายระยับ
“นี่ไม่้อมาใล้เลย ันรู้หรอน่าว่านายแล้” แบฮยอนพูพร้อมับันัวน้าๆให้ถอยออไป ทำไมเาะไม่รู้ว่าานยอลนั้นเป็นนี้แล้นาไหน
“ถ้าันพูริล่ะ”
“...”
“...นายะยอมเป็นแฟนับันไหม?”
แบฮยอนนิ่เียบไปั่วะเมื่อสบสายาเ้าับานยอลอย่าั แววาอนัวสูว่าูแน่วแน่และสื่อวามหมายัเนอย่าที่เาพูริๆ ไม่รู้ว่าแบฮยอนิไปเอรึเปล่านะที่รู้สึเหมือนใบหน้าอานยอลเลื่อนเ้ามาใล้มาึ้น....มาึ้น
รื
ารสั่นอโทรศัพท์ที่วาอยู่บนโ๊ะเี้ยๆ้าโฟาเรียสิอแบฮยอนลับมา หนุ่มน้อยหน้าหวานระพริบาปริบๆสอสามทีเพื่อั้สิ่อนะหันไปว้าโทรศัพท์ึ้นมาูรายื่อว่าใรเป็นนโทรมา
“ือ...อไปโทรศัพท์แป๊บนะ”
แบฮยอนหันมาพูับานยอลแ่นั้น่อนะรีบเินออไปรับโทรศัพท์ที่ริมระเบีย
“ว่าไเฮุนนา?” ใบหน้าหวานสวยที่ผู้หิหลายน่าพาันอิารอเสียลไปในสาย้วยวามุ้นเย
(“ฮยอ...ผมเอพี่ลู่หาน”) น้ำเสียอเฮุนูัวลไม่น้อย แบฮยอนมวิ้วเ้าหาันพลานึถึบุลที่สามที่ลูพี่ลูน้ออเาพูถึ
“ลู่หานนี่ใ่นที่...เป็นนีน น่ารัๆป่ะ?” แบฮยอนถามอย่าไม่แน่ในัแ่ิว่าใ่นเียวัน
(“อือ...นนั้นแหละ”)
แบฮยอนยิ้มว้าออมาทันทีที่เารู้ว่าัวเอำไม่ผิน และถ้าเาำไม่ผิรู้สึว่าลู่หานนนี้ะเป็นนที่น้อายอเา...
(“...แ่พี่เาำผมไม่ไ้”)
“เฮ้ย! เป็นไปไ้ไ”
ยัไม่ทันที่แบฮยอนะไ้ิอะไร่อ พอเาไ้ยินเสียเฮุนพู่อลับมาเท่านั้นใบหน้าหวาน็มีทีท่าประหลาใและเผลออุทานออมาเสียันานยอลหันมามอ
(“ผม็ไม่รู้เหมือนัน...พี่เาเหมือนำผมไม่ไ้”)
“ั้นนายะทำยัไ่อไป?”
แบฮยอนถอนหายใออมาเพราะรู้สึสสารน้อาย ใบหน้าหวานมวิ้วพลาเม้มริมฝีปาแน่นอย่ารุ่นิ
(“ไม่รู้เหมือนัน อนนี้ผมมืแป้านเลย แ่ผมไม่มีวันปล่อยพี่เาไปเป็นรั้ที่สอแน่นอน แ่นี้่อนนะพี่เี๋ยวะเรียมบินละ”)
“โอเๆ”
แบฮยอนวาสายาน้อายแล้วถอนหายใยาวอีรอบ เมื่อหันลับมา็พบว่าานยอลหายไปาโฟาแล้ว
“อ้าว...”
“นมอุ่นๆะ่วยให้หายเรียไ้นะ” ร่าสูโปร่เินออมาาห้อรัวในมือถือนมสร้อนๆในถ้วยเล็ๆออมา้วย ใบหน้าหวานเผลออมยิ้มนิๆเพราะในีวิอเายัไม่เยเอใรมาสนใและเทแร์นานี้
“รู้ไ้ไว่าเรีย” ถึหน้าะูอมยิ้มแ่ปาเ้ารรม็ยัไม่อยาะยอมรับ่ายๆ านยอลยื่นถ้วยนมสให้ับนัวเล็ว่า่อนที่แบฮยอนะรับมาถือไว้ในมือ
“ื่ม่อนสิ่”
แบฮยอน้มมอนมสสีาวนวลหอมประับ้วยฟอนมสีาวราแ่้วยาราเมลเป็นรูปอิโมิอนหน้านยิ้มในถ้วย นัวเล็เลยเผลอยิ้มว้าออมา่อนะยึ้นื่ม ฝ่ามือเรียวยึ้นมาใล้หน้าอแบฮยอน่อนะแะลบนหัวิ้วอย่าแผ่วเบา
“มวิ้วะแน่นะไม่รู้ไ้ไ”
แบฮยอนละริมฝีปาออาอบถ้วยนมส่อนะเสมอไปทาอื่นเพราะใบหน้าหวานอเาำลัถู้อมออย่าไม่ละสายาานัวสูรหน้านี้อยู่ ใบหน้าหวานรู้สึร้อนวูบึ้นมา ้อนเนื้อในอ็เริ่มเ้นเร็วนผิปิเหมือนเพิ่ลแ่วิ่มาราธอนมายาวนาน
“ือ...ะว่าไป...”
“...”
“...มีบาริส้าส่วนัวมัน็ะี”
“เ็ในท้อมีพันาารที่ี ารเริเิบโเป็นไปอย่าสมบูร์ ร่าายเาสมบูร์ร้อยเปอร์เ็นแ่...” านยอลอมยิ้มะำลันั่มอารเลื่อนไหวอเ็ในท้อแบฮยอนพร้อมับฟัผลอัลร้าาวน์าุนมยอนไปพลาๆ่อนที่เาะหันวับลับมามอเพื่อนแล้วมวิ้วแน่น
“แ่อะไร?”
“แ่เ็ไม่ยอมใหู้น่ะสิ่ว่าเป็นเพศหิหรือเพศาย เห็นไหม ลูนายเอาสายรปิส่วนนั้นอย่าีเลย” ุนมยอนี้ไปยัหน้าออัลร้าาวน์
“หรือะเป็นผู้หิ?”แบฮยอนั้้อสัเพลานอนมอออัลร้าาวน์
“ถ้าิใสสัยอีสัสอเือน่อยมาาวน์ูอีที็ไ้นะรับุแบฮยอน” ุนมยอนหันไปยิ้มให้ับแบฮยอนอย่าริใ
“อ่า...รับ ือุหมอรับแล้ว...ะผ่าลอเ็ไ้เมื่อไหร่?” แบฮยอนถามอย่าหวาๆ เารู้มาว่าารเป็นแม่นนั้นแสนะทรมานเวลาลอลู และถ้าเวลานั้นมาถึเาะลัวมาแน่ๆ
“น่าะประมาสามเือนนะรับ เพราะว่าทาายภาพุแบฮยอนเป็นผู้าย ารั้ท้อแบบนอมลูหาทิ้ไว้นานอาเป็นอันรายไ้ แ่เ็เือนผมว่าเราวระนำเ็ออมาไ้แล้ว” ุนมยอนวิเราะห์อย่าผู้มีวามรู้ แบฮยอนถอนหายใโล่อนิหน่อยที่ไม่้อท้อ่อไปอีนานแสนนาน แ่ทว่าแวบหนึ่ในสายาอานยอลลับมีร่อรอยอวามเสียใ แ่็้อถูลบเลื่อนไป้วยรอยยิ้มเมื่อแบฮยอนหันมามอหน้าเา
-----------------------------------------------------------------------------------
100%
ความคิดเห็น