[FIC GOT7] ☼ ร้อยตะวัน ☼ l #JackJae

ลำดับตอนที่ #8 : ☼ ร้อยตะวัน ☼ l Chapter 07

ร้อยตะวัน

#ฟิคร้อยตะวัน

CHAPTER 07

“ที่นี่แบ่งชนชั้นออกเป็นสามระดับคืออิจิ นิ ซัง ชเวซามะเป็นผู้ปกครองจึงอยู่ในตำแหน่งซามะไม่นับรวมในระดับทั้งสาม ถือว่าเป็นตำแหน่งสูงสุดของบ้านหลังนี้”

แจ็คสันพยักหน้าเออออรับฟังขณะที่เรียวกับเรย์กำลังอธิบายทุกอย่างในบ้านอากิระตั้งแต่กฎการอยู่ร่วมกันและเป็นคนพาเขาเดินดูสถานที่ต่างๆรอบบ้านที่อาจเรียกได้ว่าเป็นคฤหาสน์ญี่ปุ่นโบราณที่สามารถรองรับคนได้เป็นร้อยๆคนเชียวล่ะ

“เรียวกับเรย์อยู่ในตำแหน่งอิจิ ถ้าเรียกแบบเป็นทางการก็จะเป็นเรียวอิจิ กับ เรย์อิจิ ส่วนเร็นไอคิวสูงที่สุดในบรรดาเราสามคนพี่น้องเขาเพิ่งผ่านการทดสอบระดับนิไปเมื่อเดือนที่แล้วก็เลยเลื่อนขึ้นเป็น นิเร็น อากิระระดับนิที่อายุน้อยที่สุด”

เรียวอธิบายถึงตำแหน่งในบ้านอย่างคล่องแคล่ว แจ็คสันนึกไปถึงหน้าของเด็กแสบที่เอาน้ำมาสาดใส่เขาแล้วก็ได้แต่นึกประหลาดใจไม่คิดว่าเด็กตัวเล็กจ้อยขนาดนั้นจะเป็นอัจฉริยะกับเขาเหมือนกัน

“ส่วนตำแหน่งซังเป็นของคุณตายามาดะ กับยูกิโยมุซัง อ้อใช่...ที่นี่จะมีอีกคนนึงตำแหน่งเทียบเท่ากับชเวซามะเพราะเป็นอาจารย์แต่เพราะตำแหน่งซามะมีได้แค่คนเดียวจึงเรียกท่านว่าจินเซ็นเซย์ ท่านเป็นอาจารย์ของพวกเราด้วย”

“คุณแจ็คสันเป็นคนนอกอากิระดังนั้นจึงไม่นับตามระดับและเอ่อ...” เรียวเหลือบตามองคนตัวโตกว่าอย่างหวาดๆ แจ็คสันจึงพยักหน้าให้เขาเป็นเชิงว่าพูดมาเถอะ เด็กน้อยจึงกระอ้อมกระแอ้มตอบเสียงเบา

“...จะต้องทำงานในบ้านตามที่ตำแหน่งสูงกว่าสั่งทุกอย่างรวมทั้งคำสั่งของพวกเราด้วย”

เรียวกับเรย์กระโดดกอดกันทันทีที่หวังแจ็คสันถอนหายใจ ชายหนุ่มหลับตาลงพยักหน้าช้าๆอย่างจำยอมรับสภาพเพราะในตอนนี้เขาเองก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ การที่ยองแจยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเขาท่ามกลางเสียงคัดค้านจากหลายฝ่ายก็น่าจะทำให้คนตัวเล็กหนักใจมากพออยู่แล้วและถ้าคิ้วเรียวนั่นต้องมาขมวดเพราะคนอื่นที่ไม่ใช่เขา แจ็คสันเองก็คงไม่มีความสุขไปด้วยเหมือนกัน

“ทางฝั่งนี้เป็นบ่อน้ำพุร้อน พวกเรามักจะมาแช่กันหลังเลิกงานหรือว่าเวลาต้องการพักผ่อน ส่วนหลังม่านกอไผ่นั่นเป็นบ่อน้ำพุร้อนส่วนตัวของชเวซามะ มีแค่พวกเราที่ชเวซามะมอบหมายให้เข้าไปดูแลทำความสะอาด” แจ็คสันมองตามปลายนิ้วเล็กจ้อยของเรียวไปยังกอไผ่ขนาดสูงใหญ่ที่ปลูกห้อมล้อมแทนฉากกั้นระหว่างกัน

“ชเวซามะมักจะชวนพวกเราไปแช่เป็นเพื่อนและยังช่วยสระผมให้พวกเราด้วยเนอะ”

“ใช่ๆ ชเวซามะใจดี พวกเราก็เลยช่วยถูหลังเป็นการตอบแทน”

“ถูหลัง?” แจ็คสันทวนคำเด็กน้อยอีกครั้งก่อนที่เด็กทั้งคู่จะพยักหน้ารับแล้วชวนกันไปเล่นซนใต้ต้นพลับที่ออกดอกออกผลบานสะพรั่งอยู่ไม่ไกลจากบริเวณที่พวกเขายืนอยู่นัก

“ถ้าพูดถึงญี่ปุ่นนายจะนึกถึงอะไรเป็นอันดับแรก?” แจ็คสันถามคนตัวบางที่นั่งใช้ปลายพู่กันขีดเขียนข้อความอะไรสักอย่างลงบนกระดาษแผ่นยาว

“บ้าน” ยองแจตอบโดยไม่ต้องคิด มือเรียวก็บรรจงเขียนการบ้านให้กับเร็นที่เพิ่งเลื่อนขั้นจากระดับอิจิมาเป็นระดับนิได้ไม่นาน

“นายนี่มัน...” แจ็คสันทิ้งตัวลงนอนบนเสื่อทาทามิที่ปูเป็นผืนยาวทั่วห้องแทนพรมก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาใหม่แล้วเท้าแขนมองคนตัวเล็กที่ตั้งหน้าตั้งตาขีดเขียนต่อไปราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนในห้องนี้ยังไงอย่างนั้น

“แต่ฉันนึกถึงออนเซ็นนะ”

มือเล็กหยุดการจรดปลายพู่กันก่อนจะชำเลืองขึ้นมองคนตรงหน้าที่แววตาวิบวับเป็นประกายระยับทันทีเมื่อพูดถึงออนเซ็น

“คำสั่งแรกของฉันก็คือ...แช่ออนเซ็นกับฉันหน่อย”

เด็กหนุ่มหน้าหวานพองแก้มอย่างนึกโกรธตัวเองที่หลงคิดไปว่าหวังแจ็คสันคงลืมเรื่องคำสั่งนั่นไปแล้ว และคนแบบนี้ไม่มีทางจะสั่งอะไรดีๆแน่

“แก้มแดงแล้ว คิดอะไรลามกอยู่ล่ะสิ” แจ็คสันเอ่ยแซวพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิกแก้มคนน่ารักเบาๆ ยองแจปัดมือของเขาออกแล้วขมวดคิ้วยุ่ง

“ผมไม่ได้คิด” คนตัวเล็กปฏิเสธหนักแน่นแม้ว่าเลือดฝาดบนใบหน้าจะทรยศคำพูดของเขาอยู่ก็ตาม

“งั้นฉันคิดเองก็ได้ แหม...นายก็ คิดสักนิดนึงก็ได้ไม่เสียฟอร์มหรอก หุ่นฉันน่ะเรือนร่างในฝันของสาวๆเลยนะ” แจ็คสันส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้คนหน้าหวานพร้อมกับคว้ามือเล็กมาลูบไล้แผงอกและกล้ามหน้าท้องของเขาผ่านเสื้อเชิ้ตบางๆเรียกให้คนแก้มขาวซับสีเลือดจางๆทนไม่ไหวจึงดึงมือกลับแล้วลุกออกไปจากห้องโดยมีคนขี้แกล้งหัวเราะคิกคักตามหลังอย่างชอบใจ

กอไผ่สูงปลูกเรียงกันหนาชั้นเป็นกำแพงหนาจนไม่สามารถมองเห็นบ่อออนเซ็นด้านในได้ถ้าหากไม่ได้เดินอ้อมมาลอดซุ้มไม้ดัดโค้งซึ่งปลูกม่านบาหลีไว้ด้านบนเพื่อให้ปลายรากห้อยระย้าลงมาแทนมู่ลี่บางๆ หินก้อนใหญ่ถูกจัดโซนส่วนหนึ่งไว้สำหรับผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าและวางของสำคัญทุกอย่างก่อนลงแช่น้ำ แจ็คสันมองไปรอบๆเพื่อดื่มด่ำกับบรรยากาศธรรมชาติด้านในที่ถูกจัดแต่งเอาไว้โดยคงความเป็นธรรมชาติไว้ให้มากที่สุด

“จะอาบได้รึยัง?” เจ้าบ้านหน้าหวานยืนหน้างอกอดอกถามคนตัวโตที่เอาแต่มองไปทางนู้นทีทางนี้ทีไม่ยอมลงอาบให้เสร็จๆไปสักที

“ถ้าใจร้อนก็มาช่วยกันถอดสิ” แจ็คสันแกล้งแหย่คนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงออดอ้อนไปอีกหนึ่งทีและดูเหมือนว่าคำพูดนั้นจะยิ่งไปเร่งอุณหภูมิในร่างกายของชเวซามะให้ร้อนขึ้นตามอุณหภูมิของน้ำ

“นายไม่มาอาบด้วยกันจริงๆเหรอ ฉันช่วยถูหลังให้ได้นะ...”

“ผมอาบมาแล้ว” น้ำเสียงนุ่มนั้นตอบกลับปัดความรำคาญ แจ็คสันแอบขำนิดหน่อยในท่าทีฮึดฮัดของคนตัวเล็ก เพราะทันทีที่แจ็คสันออกคำสั่งแบบนี้ยองแจก็รีบหายไปอาบน้ำคงเป็นเพราะไม่อยากให้เขามาเห็นอะไรต่อมิอะไรของตัวเองล่ะมั้ง

“นี่ยองแจ แล้วให้อาบกับอะไรอ่ะ?” แจ็คสันถามคนตัวบางที่ยืนหันหลังให้เขาพลางหยิบจับอุปกรณ์ที่จัดวางเอาไว้มั่วซั่วไปหมดเพราะไม่มีอะไรเขียนบอกสักอย่าง

“ถังน้ำและเก้าอี้ไม้ก็อยู่ตรงนั้นไง ขวดแรกริมซ้ายมือเป็นแชมพูส่วนอีกขวดก็ครีมอาบน้ำ ครีมสีขาวคือคอนดิชั่นเนอร์กับโลชั่น”

ยองแจบอกรายละเอียดและตำแหน่งของสิ่งของโดยไม่หันกลับมามอง แจ็คสันพิจารณามองขวดของเหลวใสสีเขียวอ่อนแบบเดียวกันในมือที่เขาหยิบสลับกันมั่วไปแล้วขึ้นมาดูพลางขมวดคิ้ว

“ช่วยหันมาดูได้ไหมอ่ะ ฉันไม่รู้ว่าขวดไหนเป็นขวดไหน?” แจ็คสันเอ่ยถามคนตัวเล็กเสียงอ่อน น้ำเสียงไม่ได้มีความกวนประสาทใดๆแฝงอยู่จนยองแจนึกเห็นใจ

“ฉันแยกกลิ่นไม่ออกจริงๆนะว่าอะไรคือแชมพู อะไรคือครีมอาบน้ำ” เสียงนุ่มทุ้มดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆพร้อมกับร่างแบบบางที่ตัดสินใจหันกลับไป

แผ่นอกกว้างยังคงมีบาดแผลและรอยฟกช้ำเป็นจ้ำๆตามเนื้อตัวอยู่บ้าง ดวงตาคู่สวยไล่มองกล้ามหน้าท้องเป็นลอนอ่อนๆแบบผู้ชายรักสุขภาพที่กระเพื่อมขึ้นลงตามช่วงจังหวะการหายใจก่อนที่นิ้วยาวจะยื่นมาแตะคางมนและเชยใบหน้าหวานนั้นให้ขึ้นมาสบตากับตัวเอง

“ท่อนล่างฉันไม่ได้ใส่อะไรเลย คิดว่าคงไม่เขินแต่พอเห็นนายจ้องฉันไม่วางตาแบบนี้อยู่ดีๆก็ใจสั่นขึ้นมา...” แจ็คสันพูดออกมาตามความรู้สึกของตัวเอง ปลายนิ้วโป้งลูบไล้แก้มนิ่มของคนตัวขาวที่เขารู้สึกเหมือนกับว่าไม่ได้เห็นใบหน้านี้มานานแสนนาน

“อ...เอาขวดมาสิ” เด็กหนุ่มตัวเล็กเสมองไปทางอื่นพร้อมกับแบมือขอขวดครีมอาบน้ำและยาสระผมเพื่อที่เขาจะได้แยกกลิ่นให้และหวังแจ็คสันจะได้ไปอาบน้ำสักที

“ขวดนี้แชมพู” คนตัวเล็กเปิดฝาออกดมกลิ่นแล้วยื่นกลับคืนให้แจ็คสันก่อนจะรับอีกขวดมาดมแล้วพยักหน้ากับตัวเอง

“อืม ขวดนี้ครีมอาบน้ำ จำได้ใช่ไหม...ซ้ายแชมพู ขวาครีมอาบน้ำ” ยองแจพูดทวนให้อีกรอบพลางแตะนิ้วไปที่ขวดบนมือทั้งสองข้างของแจ็คสัน คนตัวโตอมยิ้มน้อยๆให้กับมุมน่ารักของชเวยองแจที่ไม่บ่อยนักที่คนอย่างเขาจะมีโอกาสได้เห็น ใบหน้าหล่อคมคายพยักหน้ารับสั้นๆก่อนจะทวนตามที่เด็กหนุ่มหน้าหวานบอกอีกครั้ง

                “ซ้ายแชมพู”

...

                “ขวาครีมอาบน้ำ”

จมูกโด่งละออกจากผิวแก้มนิ่มของยองแจหลังจากที่ทำการเนียนขโมยหอมแก้มคนตัวหอมทั้งซ้ายและขวา รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนเรียวปากหยักก่อนคนถูกขโมยหอมแก้มจะหันขวับเดินกลับไปนั่งรอตรงโขดหินก้อนใหญ่ตามเดิม แจ็คสันแอบหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นมือเล็กนั่นยกขึ้นถูแก้มทั้งสองข้างของตัวเองเพราะแก้มนุ่มๆตอนนี้นั้นคงจะยืดย้วยและแดงระเรื่อมากขึ้นจนดูน่าฟัดกว่าเดิม

“อา...น้ำร้อนสุดๆเลย”

ทันทีที่ปลายเท้าแตะน้ำแจ็คสันก็ครวญครางออกมาก่อนจะค่อยๆแช่ตัวลงในน้ำทีละนิดเพื่อให้ร่างกายได้ปรับสภาพกับอุณหภูมิที่แตกต่าง

“แช่ออนเซ็นธรรมชาติแบบส่วนตัวนี่มันดีแบบนี้นี่เอง” หวังแจ็คสันเอนกายพิงกับบ่อหินที่ถูกน้ำพุร้อนกร่อนเซาะจนมนไม่เหลือเหลี่ยมให้บาดระคายผิว ใบหน้าหล่อคมคายยกยิ้มน้อยๆก่อนจะเคลื่อนตัวไปยังโขดหินอีกฝั่งหนึ่งที่ชเวยองแจนั่งอยู่

“ลงมาได้แล้วยองแจ” ร่างหนาเท้าแขนลงกับขอบบ่อพลางสบตากับคนหน้าหวานที่เม้มริมฝีปากน้อยๆอย่างชั่งใจ นัยน์ตาเรียวรีชำเลืองมองแจ็คสันสลับกับตัวเองที่สวมมาเพียงแค่ชุดยูกาตะตัวเดียว ทั้งที่เตรียมใจมาแล้วแท้ๆว่าเป็นแค่การแช่บ่อน้ำพุร้อนเหมือนลงบ่อรวมธรรมดาแต่พอเอาเข้าจริงเขากลับไม่อยากจะถอดชุดยูกาตะตัวนี้ออกเลย

ก็นอกจากสามแสบแล้วเขาเคยอาบน้ำร่วมกับใครที่ไหน...

แจ็คสันเหลือบไปเห็นมือบางกำชายเสื้อเข้าหากันแน่นก่อนจะพูดเกลี้ยกล่อมออกมาเพื่อให้เขาสบายใจ

“ฉันจะหันหลังไปทางอื่น พอนายลงมาแล้วค่อยเรียกฉันนะ” แจ็คสันหันหลังกลับตามที่พูด หนุ่มน้อยหน้าหวานบนโขดหินชะเง้อคอมองเขานิดหน่อยก่อนจะพรูลมหายใจออกมาช้าๆ คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนหันหลังกลับไปอีกทางก่อนมือบางจะกระตุกชายผ้าและค่อยๆแหวกสาบเสื้อออก ยูกาตะไหมญี่ปุ่นเนื้อดีจึงค่อยๆร่วงหล่นจากลาดไหล่บางลงไปตามแผ่นหลังขาวเนียนจนกระทั่งถึงเอวคอดและพาดผ่านสะโพกกลมกลึงก่อนจะตกลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า โดยเหตุการณ์ดังกล่าวสะท้อนผ่านผิวน้ำมาตั้งแต่ต้น แจ็คสันผ่อนลมหายใจออกแล้วเสมองไปทางอื่นเมื่อได้ยินเสียงน้ำกระเซ็น

ขาเรียวค่อยๆก้าวลงมาในบ่อน้ำพุร้อนก่อนคนตัวขาวจะลงนั่งแช่น้ำจนมิดคอเพื่อให้กระแสน้ำช่วยบดบังเรือนร่างของเขาจากสายตาของร่างหนาที่หันหน้ากลับมา

“ห้ามแซว” คนตัวเล็กยกนิ้วชี้ขึ้นมาดักคอก่อนจะลดมือลงไปปิดนู่นนี่นั่นของตัวเองเพื่อไม่ให้แจ็คสันมอง

“ก็มีเหมือนกันจะอายอะไร...โอ๊ยยย” แจ็คสันร้องโอดครวญเมื่อปลายนิ้วเรียวดีดลงบนกลางหน้าผากของเขาทันทีที่ฝ่ามือซุกซนแกล้งลูบต้นขานิ่มนวลใต้ผิวน้ำนั้นแผ่วเบา ก่อนเสียงโอดโอยจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะในลำคอ

“อ๊ะ” ข้อมือเล็กของคนตัวบางถูกดึงเข้ามาใกล้ ท่อนแขนแกร่งอีกข้างจึงวาดโอบเอวเล็กและรั้งเขาเข้ามาแนบชิดพร้อมกับกดหน้าผากลงบนตำแหน่งเดียวกันกับคนในอ้อมแขน

“อย่าลืมสิว่าฉันยังเหลือคำสั่งอีกข้อ...”

ยองแจก้มหน้างุดหลบตาคนอายุมากกว่าที่งัดเอาคำสั่งขึ้นมาข่มขู่ แจ็คสันคลี่ยิ้มบางที่คนตัวเล็กหยุดดื้อและยอมอยู่เฉยๆให้เขากอดแต่โดยดี

“เด็กสามคนนั่นลูกติดนายเหรอ อ๊ะๆ ถ้าดีดมาอีกรอบคราวนี้ฉันจะเลื่อนระดับขั้นให้ตัวเอง เอ...ตำแหน่งสามีของชเวซามะนี่จะอยู่ขั้นอิจิ นิ หรือว่าซังกันน๊า~”

คนตัวเล็กในอ้อมอกง้างนิ้วเตรียมจะดีดหน้าผากแจ็คสัน แต่สายตาเจ้าเล่ห์ของคนตัวโตกว่าเลื่อนลงมาใกล้จนชเวซามะผู้มีอำนาจสูงสุดของอากิระจำต้องลดมือลงและตอบคำถามของเขาแทนอย่างเลี่ยงไม่ได้

“สามคนนั้นเป็นเด็กกำพร้า” ยองแจตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะถอนหายใจแล้วไม่รู้ว่าลืมตัวหรือยังไงแต่ศีรษะทุยนั้นกลับเอนพิงมาบนแผ่นอกของร่างหนาที่ซ้อนตัวอยู่ด้านหลัง

“อืมมม...นายก็เลยเอาพวกเขามาเลี้ยงสินะ” แจ็คสันสบโอกาสเหมาะจึงโอบกอดเอวเล็กพลางซุกหน้าลงบนไหล่บาง ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปกับกลิ่นกายหอมๆของคนตรงหน้า ยองแจสะดุ้งน้อยๆเมื่อริมฝีปากอุ่นจัดขบเม้มบริเวณซอกคอขาวจนเกิดเป็นรอยแดง

“นี่คุณ...!”

“ฉันเองก็กำพร้านะ...”

ยองแจกำลังจะโวยวายที่คนตัวโตกว่ามาทำรอยสุ่มสี่สุ่มห้าบนร่างกายของเขา แต่น้ำเสียงนุ่มทุ้มเจือความเศร้าที่เอ่ยขัดขึ้นมาทำให้คนตัวเล็กหยุดชะงักด้วยความเห็นใจ เรื่องครอบครัวของหวังแจ็คสันยองแจเองก็เคยได้ยินมาบ้างเหมือนกัน ว่าหลังจากที่แม่เสีย พ่อของแจ็คสันก็เอาแต่กินเหล้าเมามายจนตรอมใจตายตามไปอีกคนตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก

“...กำพร้าเมีย”

แจ็คสันหัวเราะคิกคักที่แกล้งดราม่าใส่ยองแจได้สำเร็จ คนตัวเล็กจึงวักน้ำสาดใส่หน้าเขาจนสำลัก แวบหนึ่งที่แจ็คสันแอบเห็นว่าคนตัวขาวหลุดยิ้มออกมา ฝ่ามือหนาจึงรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างแล้วโอบกอดร่างแบบบางนั้นจากด้านหลัง

“ทีเด็กพวกนั้นนายยังยอมเป็นพ่อทูนหัวให้เลย แล้วฉันล่ะ...ฉันก็ต้องการเมียทูนหัวเหมือนกันนะ”

“นี่ อย่ามาเนียน” ยองแจผละออกจากวงแขนของคนตัวโตกว่าแล้วเบ้ปากให้กับคำหยอดของหวังแจ็คสัน ที่ยังคงส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้เขาอยู่เสมอ

“จ...จะทำอะไร!?”

ยองแจหลับตาปี๋เมื่อคนตัวโตกว่าลุกขึ้นพรวดต่อหน้าแล้วเอื้อมมือไปทางด้านหลังของเขาก่อนจะหยิบบางอย่างลงมา

“ทานพลับไหม?”

ผลไม้สุกจากต้นลูกสีส้มอมเหลืองผิวมันวาวถูกยื่นไปตรงหน้าหนุ่มน้อยหน้าหวาน ยองแจมองผลลูกพลับในมือของแจ็คสันแล้วจึงหันกลับไปดูต้นลูกพลับที่ไม่มีลูกอื่นๆแล้ว

“คุณลองทานดูสิ พลับต้นนี้ปลูกมานานแล้วแต่ไม่ค่อยมีลูก ผมก็เพิ่งเคยเห็นลูกจากมันเป็นครั้งแรกเหมือนกัน”

ยองแจมองลูกพลับบนมือของแจ็คสันด้วยสายตาเป็นประกาย ใบหน้าคมคายคลี่ยิ้มบางเพราะนอกจากยองแจจะได้เห็นผลพลับสดจากต้นที่ไม่ค่อยออกลูกแล้วเขาเองก็เพิ่งเคยเห็นคนตรงหน้านี้หัวเราะยิ้มแย้มสดใสตามวัยเหมือนกัน

“ฉันกินพลับไม่เป็นเคยกินแต่เหล้าบ๊วย นายชิมให้ดูก่อนสิว่ามันอร่อยรึเปล่า?”

ใบหน้าน่ารักลังเลอยู่พักนึงก่อนริมฝีปากแดงจะยื่นมากัดผลลูกพลับบนมือของแจ็คสัน แก้มกลมเคี้ยวตุ้ยๆแล้วยิ้มแต้ออกมาจนตาปิดก่อนจะเริ่มพูดจ้อ

“ฮื่อ อร่อยอ่ะ”

“รสชาติเป็นยังไง?”

“ก็...กรอบนะ หอมนุ่มๆ แล้วก็หวานกำลังดี คุณลองทานดูสิ” คนตัวเล็กเชียร์ให้แจ็คสันลองชิมดูเพราะตนก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันอร่อยแบบไหน

มือหนาเชยคางมนขึ้นมาสบตาก่อนริมฝีปากอุ่นจัดจะทาบทับลงไปบนเรียวปากนิ่มหวานลูกพลับ นัยน์ตาเรียวรีเบิกกว้างอย่างตกใจแต่เมื่อเห็นสายตาคมที่จับจ้องมาในดวงตาของเขาและริมฝีปากของเราก็เชื่อมติดกันอยู่ เด็กหนุ่มหน้าหวานจึงเป็นฝ่ายหลับตาลงเพราะทนความเขินอายไม่ไหวแต่ดูเหมือนว่าหวังแจ็คสันจะไม่ได้คิดแบบนั้น

ฝ่ามือหนารั้งเอวบางเข้ามาใกล้และเร่งจังหวะการรุกล้ำริมฝีปากอิ่มหนักหน่วงขึ้น ชเวซามะเผยอริมฝีปากออกเพื่อรับอากาศ แค่เพียงเสี้ยววินาทีที่เรียวลิ้นอุ่นสบโอกาสสอดแทรกเข้ามาตามกลีบปากนุ่ม เล็มเลียรสชาติหวานหอมจากปลายลิ้นเล็ก ตักตวงและช่วงชิมรสสัมผัสหวานนุ่มของผลพลับจากริมฝีปากบาง

ทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่หลายครั้งจนกระทั่งผลพลับในมือถูกรับประทานจนหมด     

100%

 Makemeproud เองจ้า : ยกเลิกความพยายามใส่ธีมทั้งหมดทั้งมวลแล้วบอกตัวเองว่าพอเถอะ... 

ขอบคุณทุกฟีดแบคมากๆนะคะ มีเพื่อนร่วมหื่นไปด้วยกันทุกตอนพราวก็ดีจัยยย... //โดนตบ 

แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ เดี๋ยวพิจั๋นของเราจะได้เจอกับยูกิโยมุ คู่แข่งอันดับสองล้าว   #ฟิคร้อยตะวัน

P.S. 23:10 : มาแก้คำผิดค่ะ ขอชี้แจงก่อนว่าพราวเลสิกตามาเลยมีภาวะแพ้แสงหรือเพ่งหน้าจอมากไม่ได้เลยอาจจะเห็นว่าช่วงนี้พิมพ์ผิดบ่อยแต่พราวจะพยายามพิมพ์ให้ถูกต้องและตรวจสอบก่อนอัพเดทให้มากที่สุดนะคะ ถ้าหากว่าภายในวันที่อัพเดทนั้นตรวจพบคำผิดจะเข้ามาแก้ไขแต่ถ้าหากว่าเกินจากนั้นแล้วและไม่ได้ผิดมากเกินจนทำให้เนื้อหาผิดรูปพราวขออนุญาตไม่แก้ไขนะคะ เพราะเสียดายวันที่อัพเดทมากๆ ขอบคุณมากๆค่ะ ㅠㅠ