คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [Bambino] Chapter X
บทที่ 10
แบฮยอนยืนมอัวเออยู่หน้าระยาวบานให่ มือเรียวสวยยึ้นลูบหน้าท้ออัวเออย่าเบามือ่อนะอมยิ้มนิๆเมื่อมีปิิริยาอบลับมาาสิ่มีีวิัวน้อยที่ิ้นลุลัอยู่ในท้ออเา วันเวลาไ้ผ่านล่วเลยมานานนเาไม่อาปิเสธไ้เลยว่าเานั้นำลัผูพันับสิ่มีีวิน้อยๆนนี้เ้าแล้วริๆ
“อีแ่เือนเียว็ะไ้เอันแล้วนะรับลู” เสียหวานนุ่มเอ่ยอย่าอ่อนโยนพลาลูบหน้าท้ออัวเอนเ็น้อยในท้อสบล
“ลูิ้นอีแล้วเหรอ?” านยอลเปิประูเ้ามาในห้อพร้อมับนมอุ่นๆหนึ่ถ้วย
“อื้อ ่วนี้ิ้นบ่อย หรือว่าะอึอัที่้ออยู่ในนั้น็ไม่รู้” แบฮยอนอบไปามวามิอัวเอ านยอลลอบยิ้มนิๆ่อนะเอานมไปวาบนโ๊ะ้าเีย
“เาอาะีใที่แมุ่ยเล่นับเา็ไ้นะ ใ่ไหมรับลูพ่อ” านยอลพูพลา้มหน้าแนบสนิทับท้อลมๆอแบฮยอนที่ยายให่ึ้นทุๆเือน นัวเล็แอบมอหน้าอานยอลนิๆแ่พอานยอลหันมามอเา็แล้เนียนทำเป็นหาวแล้วเินหนีไปุัวลบนผ้าห่มผืนหนาบนเีย
“ทำไมวันนี้มัน่วัเลย็ไม่รู้ ันนอนแล้วนะ ปิไฟให้้วย” นัวเล็พูพลานอนหันะแ้าไปอีทา่อนะพลิหันลับมานอนหายามเิมเพราะท้อลมๆอเาทำให้นอนหลับไม่่อยสะว
“แบฮยอนอา นายยัไม่ไ้ินนมเลยนะ” านยอลเินไปนั่้าเียแล้วยื่นหน้าเ้าไปใล้นัวเล็
“ินไป็ไม่สูึ้นแล้วล่ะน่า! ฝานายินแทนแล้วัน” แบฮยอนยผ้าห่มึ้นมาปิัวมิิเหลือเพียลูาที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนาออมา
“อย่าื้อสิ่แบฮยอน ถ้าไม่ินเี๋ยวลูหิวนายะื่นมาอนึอีนะ” ร่าสูหยิบถ้วยนมที่วาอยู่บนโ๊ะ้าเียมาถือไว้ในมือ่อนะมอใบหน้าหวานอนัวเล็ที่ไม่อบินนม
“เร็วๆสิ่ หรืออยาินนมันแทน” านยอลยยิ้มมุมปา่อนะเลิเสื้อยืัวหนาอัวเอึ้นมานเห็นหน้าท้อที่มีล้ามเนื้อนิๆ แบฮยอนอ้าปา้า่อนะรีบเ้ัวึ้นมาาเียราวับสปริ
“ทะลึ่!!!” นัวเล็ีแนเาไปหนึ่ที่อนะรับนมในถ้วยมาื่มนหมแล้วยื่นแ้วเรามิืนานยอลที่ยืนยิ้มอย่าพอใในผลานอัวเอ
“็แ่นั้น” ร่าสูหัวเราะนิๆที่ทำให้ร่าเล็หน้าแไ้ ใบหน้าหล่อยยิ้มอีรอบ่อนะะโหน้าเ้าไปหาแบฮยอนอย่ารวเร็ว มูโ่เียผ่านแ้มนัวเล็อย่าใ แบฮยอนอ้าปา้าเรียมะ่าแ่ยัไม่ทันะ่านัวสู็ผละออห่าาัว่อนะลับไปนอนที่อัวเอ
“รารีสวัสิ์นะรับุแม่อลู”
อาหารเ้าถูัเรียมามปิสำหรับแบฮยอนแ่สลับเมนูเรียไ้ว่าแทบะไม่้ำวันันเลยโยฝีมืออปาร์านยอล นัวเล็ที่มัื่นึ้นมาเอภาพานยอลในุันเปื้อนแบบนี้เป็นประำเลยลายเป็นวามเยินที่ะ้อเินเ้าไปอูว่าวันนี้เาทำอะไรให้ิน
“นายื่นเ้าทุวันเลย ไม่เหนื่อยบ้ารึไ?” แบฮยอนมอูอาหารหลาหลายเมนูบนโ๊ะอาหารที่ทำเสร็ไปแล้วบาส่วน่อนะเยหน้าถามนัวสูที่ำลั่วนอยู่ับารหั่นผัาเพื่อทำิมิ
“ไม่เลย ันลัวว่านายื่นมาแล้วะหิวมาว่า”นัวสูยิ้มว้าให้นัวเล็สบายใ
“ันินทั้วันนะเป็นหมูอยู่ละนะ” แบฮยอนยู่ปา านยอลมัะบัับให้เาิน้าวให้รเวลาทุมื้อและยัอบบัับให้เาื่มน้ำื่มนมเยอะๆอี้วย
“ไม่ใ่แ่ะเป็นหรอ แ่เป็นแล้ว่าหา” ว่าแล้ว็แล้แหย่นัวเล็เ้าไปอีสัหน่อยนไ้รับฝ่ามือพิาเ้าที่้นแนเ็มๆ แถมนัวเล็ยัส่้อนวให่มาให้เป็นอแถมอี้วย
“ถึะเป็นหมูแ่็เป็นหมูที่น่ารัที่สุในโลเลยนะ”
“บ้า”
แบฮยอนยิ้มเินๆ ่อนะเินหนีไปนั่ที่โ๊ะทาน้าว ใบหน้าหวานอที่ะยิ้มไม่ไ้ที่ถูแล้หยอแล้แหย่ทุวัน นมันอาะลายเป็นวามเยินไปแล้ว็ไ้มั้
“หิวรึยั วันนี้เฟปาร์สุหล่ออนำเสนอ แท่นแท่นนนนน ล็อบสเอร์เผาเลือรมวัน วัน่อนเห็นนายบ่นว่าอยาินุ้แม่น้ำัวโๆ แ่ที่นี่หาื้อยา ัน็เลยไปหาื้อแถวท่าเรือมาเมื่อเ้า” านยอลเปิอาหารเมนูแรออมาใหู้ นัวเล็ถึับลอบลืนน้ำลาย านยอลเป็นนที่ำรายละเอียเ่มาริๆ
“นายรู้ไ้ไว่าันอยาิน?” แบฮยอนหันหน้าไปหาานยอล เท่าที่ำไ้เาไม่ไ้บอานยอลไปนะว่าอยาินุ้ เพราะเารู้มาว่าานยอลนั้นแพ้อาหารทะเล เลยเลือที่ะไม่บอีว่าว่าอยาินะไ้ไม่้อลำบาานยอล
“นายละเมออนลาืน” นัวสูอบลับมายิ้มๆ
“ริเหรอ?”
“ริสิ่ ”
านยอลพยัหน้ารับพลานั่ล้าๆันแล้วเริ่มลมือแะเปลือหุ้มล็อบสเอร์ที่เาผ่าไว้เพื่อสะว่อารทานแล้วัเนื้อใส่าน้าวอแบฮยอน
“ินเยอะๆนะ” แบฮยอนพยัหน้ารับโยที่สายาไม่ไ้ละออาล็อบสเอร์ัวโเลยสันิ หน้าอเาอนนีู้เหมือนเ็น้อยที่ำลัรอุแม่ัอาหารให้เลยล่ะ
“อ๊ะ...” แบฮยอนำลัะัอาหารึ้นมาทานแ่็้อวา้อนละ่อนเพราะรู้สึเ็บท้อึ้นมานิๆ านยอลรีบลุาเ้าอี้แล้วสัเอาารแบฮยอนอย่าเป็นห่ว
“ไหวไหม ไปโรพยาบาลเลยีว่า” เามวิ้วแน่นเ้าหาันเมื่อสัเเห็นว่าอาารอแบฮยอนูท่าทาะไม่่อยสู้ีนั อายุรรภ์็เพิ่เ้าเือนที่เ็ยัไม่ทันะรบสัปาห์เลย้วย
“มันรู้สึแปลๆอ่ะ เ็บแบบบอไม่ถู” นัวเล็เบ้หน้าเพราะรู้สึเ็บแปล๊บที่หน้าท้อ ใบหน้าหวานมวิ้วพลาับแนอนัวสูไว้แน่น
“ใเย็นๆนะแบฮยอน หายใเ้าลึๆ” านยอลล้วโทรศัพท์ในระเป๋าาเ่อนะโทรออไปยัหมายเลุเินที่เาเมมไว้เพื่อสถานาร์แบบนี้โยเพาะ
(“อันยอร้าบ ว่าไรับุเพื่อนปาร์ มีอะไรให้หมอสุหล่อรับใ้?”) ุนมยอนรับโทรศัพท์้วยน้ำเสียที่ร่าเริามปิอเา
“แบฮยอนูท่าไม่่อยี มารับหน่อยสิ่” านยอลรอเสียใส่โทรศัพท์อย่ารีบร้อน
(“ห๊ะ! โอเๆ ะส่รถไปรับภายในห้านาที หายามยาอมยาหม่อให้แบฮยอนมไป่อนนะ อย่าให้หมสิล่ะ”) ุนมยอนอุทานอย่าื่นเ้น่อนะหันไปสั่บุรุษพยาบาลให้มารับแบฮยอนามที่อยู่ที่านยอลรอไว้ในประวัินไ้
(“ันำลัะมีหลานเหรอวะเนี่ย โห ื่นเ้นเลยอ่ะ”) ุนมยอนพูอย่าีใ
“ลอ่อนำหนะเป็นไรไหม ยัไม่เ็เือนี้วย้ำ” านยอลถามเพื่อนอย่าเป็นัวลในะที่ยื่นยามให้แบฮยอนมไปพลาๆแล้วรีบลุึ้นไปเรียมอุปร์อาบน้ำเ็ ผ้าอ้อม ับเสื้อผ้าอัวเอและแบฮยอนบาส่วนที่ัใส่ระเป๋าไว้เพียเล็น้อย
(“ส่วนให่รอน่านายไม่้อัวลหรอ ไม่เื่อมือเพื่อนนนี้รึไ”) านยอลพับผ้าอ้อมใส่ลระเป๋านาย่อมพลาหันไปมอแบฮยอนที่นั่อยู่บนโ๊ะทาน้าวอย่าเป็นห่ว
“อนลอเ็บมาไหม?”
(“ไม่รู้เหมือนันว่ะ ไม่เยลอเอ เยแ่ทำลอนอื่น เห็นนเาบ่นว่าเ็บันนะ บาน็ไม่เ็บ แ่มีเ็บบ้าแหละ เ็นนึไม่ใ่ัวเล็ๆนะ”) ุนมยอนอธิบายามประสบาร์ที่เาเยทำลอมา
“อืม เ้าใละ เี๋ยวแ่นี้่อนนะ เอันที่โรพยาบาล”
(“โอเๆ”)
านยอลวาสาย่อนเพื่อนสนิทพลาเ็บโทรศัพท์ลระเป๋าาเามเิม่อนะเินไปพยุแบฮยอนที่นั่อยู่ไม่ไล
“ไหวไหม อทนหน่อยนะแบฮยอนอา” นัวเล็พยัหน้ารับ อาารเ็บปวเริ่มทุเลาลบ้าเป็นระยะๆ แ่บาที็เ็บแปล๊บึ้นมาอีามเิม
รถพยาบาลมาถึพอๆันับัหวะที่านยอลและแบฮยอนเินออมาาลิฟท์ออนโ โยัีที่่วเ้าวันหยุแบบนี้ไม่่อยมีใรื่นมาเท่าไร มีเพียพนัานที่ล็อบบี้ับยามสอสามนเท่านั้นที่เ้ามา่วยถืออและ่วยพยุแบฮยอน เาูะๆนิหน่อยับอาารอแบฮยอน แ่็ไม่ไ้ิใสสัยอะไรเพราะหนึ่ แบฮยอนเป็นาว่าาิ สอ แบฮยอนอาะเป็นผู้หิที่ัผมให้เหมือนผู้ายเยๆ็ไ้
“Thank you” านยอลหันไปอบุยามนิหน่อย่อนะึ้นรถพยาบาลไปพร้อมันับแบฮยอน
“หายใเ้าลึๆนะ” นัวสูลูบผมนัวเล็ที่นอนมอเาอย่าเป็นัวล ฝ่ามือหนาเลื่อนไปุมมือเล็เอาไว้เป็นารปลอบโยน
“ไม่้อัวลนะ ทั้นายและเาะ้อปลอภัย” น้ำเสียนุ่มทุ้มพูอย่าอ่อนโยน วามเ็บที่ท้อแล่นปลาบเ้ามาทำให้แบฮยอนเผลอิเล็บลบนฝ่ามืออานยอล แบฮยอนูในิหน่อยที่เผลอิานยอลไป เาพยายามึมือออาารุมมือแ่นัวสูลับับมันไว้แน่นว่าเิมนนัวเล็้อเยหน้ามอ
“ถ้านายเ็บ็ระบายลมาที่ันเถอะนะ ันไม่อยาให้นายแบรับวามเ็บนี้ไว้เพียนเียว” านยอลพูอย่าริัพร้อมระับฝ่ามืออัวเอและแบฮยอนเ้าไว้้วยัน
ไม่นานรถพยาบาล็มาถึโรพยาบาลโยมีุนมยอนออมายืนรอรับอยู่่อนแล้ว ทันทีที่แบฮยอนลารถุนมยอน็รีบสั่ให้บุรุษพยาบาลพาเาเ้าไปในห้อพัรับรออพยาบาลเพื่อประเมินสภาพรรภ์เบื้อ้น่อน
“เพราะว่าแบฮยอนไม่มีมลูเหมือนุแม่นอื่นๆ ารประเมินเรื่อปามลูนี้เลยอา้อ้ามไป” ุนมยอนวิเราะห์อย่าผู้มีหลัารให้านยอลฟัระหว่ารอพยาบาลเปลี่ยนุให้แบฮยอน
“ผ่าลอนี่อันรายมาไหม แล้วัวเ็ับัวแม่อย่าไหนมีวามเสี่ยมาว่าัน?”
“ไม่อันรายหรอ ยเว้นรีแม่เสียเลือมาและ็น้ำหนััวเ็่ำว่าเ์ ในเสน์อแบฮยอนโอาสที่เ็ะน้ำหนั่ำว่าเ์น่ะมีอยู่แล้วเพราะเป็นารท้อนอมลูแ่ารฝััวอัวอ่อนสมบูร์ถือว่าเป็นเรื่อที่โีมาๆ ส่วนให่เ็ที่น้ำหนั่ำว่าเ์เรา็ะเอาเ้าู้อบเพื่อูอาารสัระยะเป็นารปรับสภาพัวเ็ให้ินับโลภายนอ้วย นายหายห่วเรื่อนี้ไ้” ุนมยอนบไหล่เพื่อนสนิทเป็นารลายัวล
“แล้วเรื่อารเสียเลือมาล่ะ?” านยอลสบายใไปเปราะหนึ่แล้วึรีบถามอีรีที่มีโอาสเิอันราย
“โรพยาบาลเราเป็นโรพยาบาลนาให่ ปริมาเลือสำรอในลั้อมีมาพออยู่แล้ว หายห่วน่า” หมอุนมยอนพูอย่ามั่นใ่อนะใสุ่ลุมเพื่อเรียมัวเ้าห้อผ่าัหลัาที่พยาบาลเินมาบอว่านไ้พร้อมแล้วและไ้ใหุ้หมออีท่านทำารบล็อหลัเรียบร้อยแล้ว
“ทำใให้สบายๆ แล้วนั่ั้ื่อลูไปพลาๆะีว่านะเพื่อนรั~” ุนมยอนบออย่าอารม์ีที่ะไ้อุ้มหลาน ุหมอร่าเล็มูนวอล์เ้าห้อผ่าัอย่ามีวามสุ่อนะะโหน้าออมาาประูอีรั้เพื่อโบมือให้เพื่อนที่นั่รออยู่้านนอแล้วึหายเ้าไป้านใน เ็หนุ่มัวสูยมือึ้นมาำแน่นเ้าัน่อนะเินวนไปวนมาหน้าห้อผ่าัอย่าอยู่ไม่สุ ทั้เป็นห่ว ทั้ัวล ทั้ื่นเ้น มันหลาหลายอารม์นอธิบายออมาไม่ถู
“We’re ready to deliver the baby. Don’t worry new father. (เราพร้อมที่ะทำลอลูุแล้ว อย่าัวลเลย่ะุพ่อ)” พยาบาลพูให้ำลัใานยอล่อนะยื่นุให้านยอลเปลี่ยนเพื่อเ้าไปูแบฮยอนในห้อลอึุ่นมยอนไ้อนุาเป็นพิเศษ
แสไฟที่สาส่อลมารหน้านทำให้แบฮยอน้อหรี่าลนิหน่อย ใบหน้าสวยหวานมีเหื่อื้นามไรผม่อนะถูับเบาๆโยพยาบาล
“บล็อหลัไปแล้วะไม่่อยเ็บแล้วล่ะ ไม่้อัวลนะรับ” ุหมอุนมยอนบอับนไ้พิเศษ แบฮยอนพยัหน้ารับพลาพรูลมหายใออมาเพื่อลอาารื่นเ้นและัวลที่มีในใ
“แบฮยอนอา” านยอลเินเ้ามาหาแบฮยอนอย่าเป็นห่วพลานั่ลรเ้าอี้้าๆเีย ใบหน้าหวานรู้สึใื้นึ้นมานิหน่อยเมื่อไ้เอับานยอล ร่าสูว้ามือนัวเล็ไปุมไว้นิ่ๆ
“เรายัไม่ไ้ั้ื่อเาเลยนะ นายอยาให้เาื่ออะไร?” านยอลวนแบฮยอนุยเพื่อไม่ให้แบฮยอนัวล
“ล็อบสเอร์ีไหม นายอุส่าห์ไปื้อมาแ่ยัไม่ทันไ้ินสัำเลย” แบฮยอนอบอย่าำๆ แ่เห็นหน้าานยอลวามัวลมัน็ลายลมาอย่าไม่น่าเื่อ
“ถ้าแ็แรทั้แม่ทั้ลูะพาไปินทั้ทะเลเลย” านยอลพูิล
“ถ้าเป็นผู้หิให้ื่อล้อับน้ออลิีไหม?”
“อลิโหเหมือนื่อเทานเฮียริสยัลัว ี้นเป็นน ี้ไม้เป็นไม้เลยนะ ะีเหรอ” านยอลแล้แวหลานัวเอ
“ถ้าเป็นผู้ายะเป็นเ็ที่หล่อเหมือนันแน่ๆ”แบฮยอนพูอย่าภูมิใ
“ไ้ไ ถ้าหล่อ้อเหมือนัน ถ้าน่ารั้อเหมือนนาย” านยอลเถีย แบฮยอนยัไม่ทันะไ้แย้ลับ็มีเสียหนึ่ร้อแทรึ้นมา่อนที่ทัู้่ะหันไปมอามเสียพร้อมัน
“แอ้ แอ้ !!!”
“เี๋ยว่อยไปเถียัน่อเอละันนะว่าหนุ่มน้อยนนี้หล่อเหมือนใรันแน่”
-------------------------------------------------
โฮร่ยยยยย!! -[]-!!! ยามาับารศึษาเรื่อารลอ นี่นาโทรไปถามพี่ายที่เป็นหมอเลยนะ T^T ถถถถถถถถ
สรุปว่าารผ่าลอไม่เ็บเพราะทำารบล็อหลั็ือารียาาแหละ แ่ะเ็บหลัลอมาว่า
ปล. อบุที่ยัิามฟิอๆอเรา ึ้มาเลยอ่ะิบิ ไม่ิว่าะยัมีนอ่าน T/T
ความคิดเห็น