คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ☼ ร้อยตะวัน ☼ l Chapter 00
ร้อยตะวัน
#ฟืคร้อยตะวัน
เด็กหนุ่มผิวขาวจัดในชุดยูกาตะสีพื้นเดินทอดน่องไปตามทางเดินไม้ขัดมันเพื่อตรงไปยังห้องรับรองกลางบ้าน
ประตูบานเลื่อนถูกเปิดออกโดยบ่าวรับใช้ประจำสกุลเพื่อให้นายน้อยของเขาเข้าไปข้างในแล้วจึงปิดลง
“ชเวซามะ”
ชายร่างสูงผอมวัยกลางคนรีบลุกขึ้นยืนโค้งคำนับให้กับผู้เป็นนาย
แม้นายน้อยผู้นี้จะมีอายุน้อยกว่าตัวเองหลายรอบปีนักษัตรแต่ก็ถือว่าเป็นเจ้านายที่ทุกคนควรให้ความเคารพอย่างไม่มีข้อยกเว้น
“จดหมายเรียกตัวสินะ”
ริมฝีปากสีแดงสดเอ่ยเสียงเรียบราวกับล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าโดยที่ผู้ถือจดหมายข่าวยังไม่แม้แต่จะปริปากพูดหรือว่าเกริ่นนำใดๆ
“...”
นัยน์ตาเรียวรีหลุบลงต่ำแค่เพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะเงยกลับขึ้นมาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้าหวานที่น้อยคนนักจะได้เห็น
“ถึงเวลาใช้หนี้สักที”
มือหนาตวัดเซ็นใบเอกสารสัญญาการซื้อขายสินค้ากับประเทศคู่ค้าในเขตเอเชียตะวันออกเฉียงใต้บนรถหรูก่อนปิดแฟ้มแล้วส่งคืนให้กับเลขาคนสนิทที่นั่งอยู่ข้างคนขับ
“เรื่องตามตัวเด็กนั่นไปถึงไหนแล้ว?”
“ผมส่งคนไปแจ้งคุณยองแจที่ญี่ปุ่นแล้วเมื่อสามวันก่อน
ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามกำหนดการเดิมก็น่าจะมาถึงวันนี้ประมาณบ่ายสามโมงครับคุณมาร์ค”
ใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นประติมากรรมก้มมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรูที่บอกว่าเหลือเวลาอีกราวๆครึ่งชั่วโมง
กว่าที่น้องชายต่างมารดาของเขาจะเดินทางมาถึง
“แล้วของที่ฉันให้เตรียมล่ะ?”
“โทรศัพท์มือถือ รถสปอร์ตพร้อมใบขับขี่
ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับคุณมาร์ค ส่วนเรื่องที่พักผมให้คนทำความสะอาดบ้านหลังสวนตรงข้ามตึกใหญ่ไว้ให้
คุณยองแจคงรู้สึกเป็นส่วนตัวมากกว่า”
มาร์คพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
กับน้องชายคนนี้ตัวเขาเองก็ไม่เคยได้เจออีกเลยตั้งแต่คุณพ่อส่งยองแจไปอยู่ที่ญี่ปุ่นหลังแม่เสีย
แม้กระทั่งงานศพคุณพ่อที่เพิ่งเสียไปเมื่อปีก่อนเด็กคนนี้ก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้กลับมา
ถูกปฏิบัติราวกับว่าทายาทคนที่สองของอดีตหัวหน้าแก๊งแห่งเฟยหรง (飛荣) ไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้
เอี๊ยดดดดดดดดด!
รถสีดำคันหรูขับมาปาดหน้าจนคนขับต้องรีบเหยียบเบรกหยุดรถกะทันหัน
เลขาคิมหยิบปืนขึ้นมาก่อนหันไปหาผู้เป็นนายเพื่อระวังความปลอดภัย
แต่ว่ามาร์คไวกว่า ร่างสูงโปร่งเปิดประตูลงไปจากรถเพราะคนที่กล้าขับรถปาดหน้าไร้มารยาทไม่กลัวตายแบบนี้ต้องเป็นคู่อริเพียงหนึ่งเดียว...คนสกุลหวัง
“ไง
สบายดีไหมมาร์ค ไม่สิ...ท่านประธานแห่งเฟยหรง”
ผู้ชายร่างสันทัดในชุดเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมร่นมาจนถึงแผงอก
คลุมทับด้วยสูทสีดำยืนเหยียดยิ้มทักทายคุณชายมาดเนี้ยบอย่างมาร์ค หรือต้วนอี้เอิน
ผู้สืบทายาทต่อจากประธานคนก่อนของแก๊งมาเฟียเฟยหรงแห่งไต้หวัน
“หวังแจ็คสัน”
ใบหน้าคมคายไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกหรือว่าประหลาดใจที่ได้เห็นคนตรงหน้าแต่อย่างใด
สีหน้าเรียบนิ่งและแววตาที่สงบเยือกเย็นเป็นมรดกตกทอดทางสายเลือดของคนสกุลนี้หรือยังไง
“ฉันมาเจรจาเรื่องคดีกรงนก”
เจ้าของรูปร่างล่ำสันเดินล้วงกระเป๋ากางเกงก้าวเข้ามาหามาร์คด้วยท่าทางสบายๆ
ลูกน้องทั้งสองฝ่ายต่างถือปืนเล็งไปที่อีกฝ่ายแต่ยังไม่มีใครกล้าทำอะไรจนกว่าผู้เป็นเจ้านายจะออกคำสั่ง
“งั้นเหรอ...”
ฟึบ!
“แต่ฉันไม่เจรจา”
รอยยิ้มบางปรากฏบนมุมปากเรียวสวยได้รูปก่อนที่ปืนสองกระบอกจะสลับไขว้กันจ่อไปที่หน้าผากของอีกฝ่ายอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ก็นึกไว้อยู่แล้วล่ะนะ”
แจ็คสันเดาะลิ้นอย่างนึกสนุกที่ทุกอย่างเป็นไปตามคาดการณ์
ใบหน้าของมาร์คยังคงเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ตามเคย มือหนาที่จับปืนไว้ไม่มีอาการสั่นกลัวราวกับว่าพร้อมที่จะลั่นไกปืนออกไปตลอดเวลาหากแจ็คสันพูดอะไรไม่เข้าหู
ปลายกระบอกปืนของแจ็คสันลดต่ำลงจนกระทั่งปล่อยมันลงสู่พื้นและยกมือชูขึ้นทั้งสองข้างเพื่อสงบศึกชั่วคราว
มาร์คหรี่ตามองหวังแจ็คสันอย่างไม่ไว้วางใจ เพราะคนสกุลหวังนั้นเจ้าเล่ห์เพทุบายยิ่งกว่าสุนัขจิ้งจอกเสียอีก
Rrrrrrrrrr
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของหวังแจ็คสันแผดเสียงดังขึ้น ร่างสันทัดล้วงหยิบมันขึ้นมากดรับพลางกรอกเสียงลงไปอย่างอารมณ์ดี
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม?”
รอยยิ้มสดใสจนน่าหมั่นไส้ของหมอนั่นทำให้มาร์คอยากจะลั่นไกปืนให้มันจบๆไปถ้าไม่ติดว่าการกระทำที่บุ่มบ่ามของเขาอาจจะส่งผลกระทบกับบริษัทที่ใช้บังหน้าความเป็นมาเฟียของเขาเอาไว้ด้านหลัง
“วันนี้ฉันคงไม่มีเวลาเล่นไล่จับกับนายแล้วล่ะมาร์ค แต่เราต้องได้เจอกันอีกแน่” แจ็คสันยิ้มให้มาร์คอีกรอบพลางหมุนตัวเดินกลับไปที่รถของตัวเอง
“คุณมาร์คครับ! แย่แล้วครับ
บอดี้การ์ดคุณยองแจที่สนามบินถูกสับเปลี่ยนตัวหมดเลย”
“เปลี่ยนตัว!?”
หวังแจ็คสันลดกระจกลงมาพลางส่งจูบและโบกมือให้กับมาร์คที่หันขวับกลับไปมอง
มือหนากำเข้าหากันอย่างหงุดหงิดที่เสียรู้โดนคนเจ้าเล่ห์อย่างหวังแจ็คสันหลอกถ่วงเวลาเข้าจนได้
เพล้ง!
เสียงกระจกแตกพร้อมกับเลือดไหลอาบจากฝ่ามือของท่านประธานแห่งเฟยหรงสะท้อนผ่านกระจกมองหลังร่างสันทัดบนรถชำเลืองสายตามองเพียงเล็กน้อยก่อนกอดอกแล้วยกยิ้มบางอย่างพึงพอใจ
‘มันสมองของเฟยหรง ฉันขอละกันนะ...มาร์ค’
TBC : เป็นฟิคแจ็คแจนะคะ ชอบยองแจสไตล์นี้มากเลย ชเวซามะของหม่ามี๊ ~~ (.////.)
ความคิดเห็น