คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ...Chapter VIII confused...
...Chapter VIII ‘confused’...
.... ‘ห้ามทำแบบนี้อีกนะ ถ้าทำอีกฉันจะลงโทษนายหนักกว่านี้แน่...’ นอนนึกถึงเรื่องเมื่อตอนนั้นแล้วหน้าก็แดงไปด้วย ใครจะไปคิดว่า คนนิ่ง ๆ อย่างโอนิจะทำอะไรที่มันชวนแบบนี้ได้ด้วย ‘อ้ากกกก =[]=!! ยิ่งคิดยิ่งเครียด...’ นั่งยีผมตัวเองก่อนจะนอนฟุบลงกับเตียง
“บอสไม่เป็นไรใช่มั้ย?...” เริ่มเป็นห่วงนิด ๆ กับอาการของบอส
“ไม่เป็นไร....(มั้งนะ)...” เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ‘ไอ้บ้าโอนิ ไอ้บ้า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ’ ถ้าเฮียได้พูดคำนี้แล้วไม่มีคำว่า หยุดแน่นอน...
“นี่ดุ๊ค...แกเคยลงโทษผู้หญิงมั้ย?” ทำไมรู้สึกว่าเฮียคิดผิดสุด ๆ ที่ไปถามเรื่องแบบนี้กับบักดุ๊ค = =’
“ยังไงบอส?...” คนเป็นลูกน้องก็งงเป็นเหมือนกันนะพอเจอถามอะไรแบบนี้
“ก็แบบว่า....พออีกฝ่ายเผลอสนิทกับคนอื่นเกินไปแล้วลงโทษเล็ก ๆ น้อย ๆ น่ะ”
“ผมไม่เคยมีแฟน...ผมเลยไม่รู้แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ แสดงว่า เขาคงอยากจะให้รู้มั้งว่า เขาทั้งรักและหวงอีกฝ่ายขนาดไหน...แถมมันยังเป็นการบอกรักอีกนัยหนึ่งว่า เขาอยากเป็นเจ้าของของเธอ...” เพิ่งรู้สึกว่า ดุ๊คมีประโยชน์ก็วันนี้เนี่ยแหละ ตอบซะจนบอสเขินเอาหัวมุดหมอนเลย (-////-
“.......” กำลังเขินอยู่ ตอนนี้พูดอะไรไม่ได้เลย...
“บอสถามทำไม?...”
“ไม่มีอะไร...ทั้งนั้นแหละ....” นอนคิดอะไรเงียบ ๆ คนเดียว ‘หมอนั่น....คงไม่มั้ง?’ เกิดความสับสนในใจนิด ๆ จะไปคิดมากอะไรแค่เฮียชอบเขาและเขาชอบเฮียแค่นี้ จบ!! #ลากไรเตอร์ไปเก็บที...
“อรุณสวัสดิ์~” เช้าอีกวันนึงที่ควรจะสดใสแต่สำหรับเบียวโดอินนั่นมันช่าง.... ‘ง่วงชะมัดเลย’ คิดมากจนนอนไม่หลับ... ตาขอบคล้ำยิ่งกว่าหมีแพนด้า
“หาวปากกว้างจนแทบจะยัดบอลใส่ได้ 2-3 ลูกแล้ว...” ตัวต้นเหตุเดินมาทัก
“อรุณ....” เพิ่งนึกเรื่องที่แล้วได้.. “อรุณ...สวัสดิ์” หลบสายตาลูกเดียว คงจะเกิดรู้สึกอึดอัดขึ้นมากะทันหัน
“เอ่อ........” ยังไม่ทันได้พูดอะไรเฮียเบียวตัดบทก่อนเหมือนทุกครั้งเวลาจะโดนบ่น...
“คือ ฉะ ฉันรู้สึกปวดท้องขึ้นมา ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน...แล้วเจอกันใหม่” เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
“.......” ยืนมองเงียบ ๆ ‘ดูไม่ค่อยปกติ...อย่างชัดเจนเลย’
‘มันคือความรักยังไงล่ะ...เขารักเธอเข้าซะแล้ว~’ เสียงแท็บเลตของทาเนกาชิม่าดังมาแต่ไกลจนเบีย วโดอินสะดุ้งเฮือก “โอ๊ะ!? โทษทีเสียงมันดังไปรึเปล่า?...อยากดูด้วยกันมั้ย? หนังเก่าไปหน่อยแต่สนุกนะ” จะมาไม้ไหนอีกล่ะ (= =; เจ้าตัวแสบยิ้มร่าทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว...แหลสุด ๆ เลย
“.......!!! (=____=” ยืนค้างเล็กน้อย “ไม่....” พยายามปรับสีหน้าให้นิ่ง ๆ เข้าไว้
“งั้นเหรอ ...” ไม่มีอะไรที่คนอย่างทาเนกาชิม่าจะดูไม่ออก “หึ ๆ ๆ มีเรื่องอะไรอยากปรึกษาฉันรึเปล่า?” ออกตัวรับปรึกษาปัญหาหน้าตาเฉยทั้งที่ปัญหาง้อกับจับกดโทคุยังไม่ถึงไหนเลย = =;
“หา~ (-o-;” ทำหน้าไม่ค่อยเชื่อสุด ๆ อย่าเชื่อเลยเฮีย... (-___-;
“พอดีโทคุไม่อยู่ให้บริการปรึกษาปัญหา 10 นาที...”
“ถึงหมอนั่นอยู่ฉันก็ไม่มีทางปรึกษานายเด็ดขาด...(- -*” ปฏิเสธทันควัน ‘เจอเจ้านี่ทีไรมีแต่เรื่องตลอด’
“ฉันว่า นายต้องอยากปรึกษาฉันแน่นอน...” แอบยิ้มมุมปากบาง ๆ “นายน่ะโดนโอนิทำอะไรมารึเปล่า? เห็นเมื่อกี้หลบหน้าโอนิอยู่...” เป็นพ่อหมอรึไง? ถึงได้รู้เรื่องชาวบ้านตลอด
“มะ ไม่ได้....(o/////o” หน้าแดงเลยครับท่าน
“นายชอบโอนิใช่มั้ย?....” ถามอย่างตรง ๆ ไม่มีอ้อมค้อมเพราะขี้เกียจคิด...
“ว่าไงนะ..ไม่ใช่....” ยิ่งปฏิเสธเท่าไรหน้าก็ยิ่งแดงมากขึ้นเรื่อย ๆ
“ซ่อนไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกน่าแค่มองผ่าน ๆ ฉันก็ดูออกแล้ว...เพราะทั้งหมดมันเขียนอยู่บนหน้านายแล้วไงล่ะ” ชี้ไปที่หน้าเพื่อนร่วมทีมตรง ๆ เจอแบบนี้เข้าไปคงไม่มีอะไรจะแก้ตัวแล้วมั้ง
“!!!...” ยืนอึ่งไปสักพักก่อนจะยอมเปิดปากปรึกษากับทาเนกาชิม่า “ฉันรู้ว่า มันมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างฉันกับหมอนั่น...แต่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไรแล้วมันเกิดได้ยังไง? ยิ่งฉันคิดยิ่งฉันหาเหตุผลมากเท่าไรก็ยิ่งไม่เข้าใจสักที....”
“....นายมันโง่มาก...” พูดออกมาหน้าตายสุด ๆ
“....=[]=!!” เจอแบบนี้ถึงกับเงิบ จู่ ๆ ก็มาพูดแบบนี้กับเพื่อนได้ไง!??
“เรื่องแบบนั้นนายจะไม่มีทางหาคำตอบเจอไม่ว่านายจะคิดมากขนาดไหน...มันไม่ใช่วิชาภาษาญี่ปุ่นหรือคณิตศาสตร์ไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผลอะไร เพียงแต่นายจะรู้สึกได้เมื่อคน ๆ นั้นอยู่ข้างนาย...เหมือนที่ฉันรู้สึกกับโทคุยังไงล่ะ...” เรื่องแบบนี้ต้องใช้คนที่มีประสบการณ์เข้ามาช่วยถึงจะเข้าใจ
“.....” ยืนครุ่นคิดเล็กน้อย “ขอบใจ.....”
“ฮิ ๆ ๆ ไม่เป็นไรเพียงแค่นายตอบแทนฉันโดยการไปแข่งกับโทคุแล้วพนันว่า ถ้าโทคุแพ้จะยอมให้ฉันกดวันนึงก็พอ (‘_<)b” นี่มันหวังผลประโยชน์สุด ๆ เลยนี่นา =[]=; แล้วคิดเหรอว่าโทคุงาว่าจะยอมรับข้อเสนอน่ะ
“เรื่องสิฟ่ะ! (-__-* อยากทำก็ทำเองสิฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย” เดินตัวปลิวหายไปเลย - -; ได้คำตอบแล้วทิ้งเพื่อนเลยนะ เฮียเบียว...
“โอนิ...ช่วยมากับฉันหน่อยได้มั้ย?” เบียวโดอินใช้โอกาสตอนช่วงพักกลางวันชวนโอนิออกมาบนดาดฟ้า...
“มีอะไร? หลังจากที่นายเมินฉันเมื่อตอนเช้า...” คงไม่ได้มีแต่เบียวโดอินคนเดียวที่คิดมาก
“ตอนนั้น...นายทำแบบนั้นทำไม? นายอาจจะแค่เล่น ๆ แต่ฉันเก็บมาคิดจริง ๆ นะ” บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปในทางที่อึมครึมเล็กน้อย
“...นาย...คิดว่าฉันทำแบบนั้นเพื่อความสนุกงั้นเหรอ?” เดินเข้ามาใกล้ ๆ ดันอีกฝ่ายให้ชิดกับรั้วแล้วจากนั้นก็...โน้มหน้าเข้าไปใกล้ ๆ แล้วทาบทับริมฝีปากบนเรียงปากอย่างแผ่วเบา
“(o///////o)” ทำหน้าช็อคสุด ๆ
“ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนนายเป็นคนแรก แล้วแบบนี้นายยังจะพูดว่านี่คือ เรื่องสนุกอีกมั้ย?...”
“อะ....อา...” อึ่งตะลึงทึง ๆ ไปแล้ว
“นายอาจจะไม่รู้แต่ตอนที่นายจูบฉัน ฉันตื่นอยู่...” พูดเสร็จก็เดินกลับเข้าไปทิ้งให้ร่างบางยืนอึ่งต่อไป
‘ถ้านั่นไม่ใช่เรื่องตลก มันก็เหมือนกับว่า...หมอนั่นชะ ชอบฉันงั้นเหรอ!?’ แค่คิดเลือดก็สูบฉีดทั่วหน้า หัวใจเต้นแรงกว่าปกติจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
“แล้วฉันจะทำยังไงต่อดีเนี่ย...?” แทบจะทรุดลงมานั่งกับพื้นอยู่แล้วแต่จู่ ๆ สายตาเหลือกไปเห็นทาเนกาชิม่ากำลังเดินตามง้อโทคุงาว่าอีกตามเคย ‘นายจะรู้สึกได้เมื่อคน ๆ นั้นอยู่ข้างนาย....’ คำพูดของทาเนกาชิม่าลอยเข้ามาในหัว
“มันอาจจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ ก็ได้” มองไปก็พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมาตลอดหลายวัน... ทุกครั้งที่เขาอยู่คนเดียวคนแรกที่จะเข้ามาก็คือ โอนิ... ทุกครั้งที่เขามีปัญหาคนที่เข้ามาก็ยังเป็น...โอนิและไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน...ก็จะมีคน ๆ นี้อยู่ด้วยตลอด
“ถ้าฉันพูดออกไป...มันจะเกิดอะไรขึ้น” นั่งครุ่นคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมาก่อนจะตัดสินใจทำสิ่งที่อาจจะเป็นทุกอย่างไปเลยก็ได้.........
“อะ โอนิ..!!” ตะโกนเรียกชื่อร่างสูงแต่ไกล โชคยังดีที่ตอนนั้นตรงนั้นมีแค่เพียงพวกเขา 2 คน
“มีอะไรอีก.....” พูดเสียงนิ่ง ๆ แต่ในใจคงกำลังลุ้นอยู่แน่นอนเลย
“อะ เอ่อ....คือ....” อยากจะพูดออกไปแต่มันจุกอยู่ในลำคอ
“...จะพูดอะไร...ก็รีบพูดมาสิ...”
“คือว่า.......(>////<) ” พอเงยขึ้นไปจ้องตาก็ยิ่งไม่กล้าพูดออกมา ‘ทำไมถึงไม่พูดออกไปซะสักทีล่ะ’ รู้สึกเจ็บใจตัวเองที่ไม่อาจพูดคำนั้นออกไปได้
“.....ถ้านายไม่มีอะไรจะพูด ฉันขอตัวไปซ้อมกับโทคุงาว่าก่อน...” เหมือนกับตอนที่อยู่ด้วยกันในป่า เบียวโดอินรีบจับชายเสื้อของโอนิแบบไม่คิดจะปล่อยด้วย...
“...ชะ ชอบ....” พูดเสียงอ่อน...
“นายพูดอะไรนะ ฉันได้ไม่ชัด...” หันกลับมาฟังอีกรอบ
“ชะ ชอบ...นาย...ฉัน...ชอบ...นาย” เค้นเสียงให้ดังขึ้นพอที่จะให้พวกเขาได้ยินเพียงแค่ 2 คน
“..........” ยืนอึ่งเล็กน้อย “เบียวโดอิน นายช่วยพูดอีกครั้งได้มั้ย?”
“ฉันชอบนาย....” คราวนี้ดูหนักแน่นกว่า 2 รอบที่แล้วมาก
“นะ นายแน่ใจแล้วนะกับสิ่งที่นายพูดออกมาเมื่อกี้...” ตัวเองเพิ่งจะสารภาพไปโต้ ๆ เมื่อกี้ คราวนี้ก็เป็นตาของเบียวโดอินบ้าง...แถมมาพูดกันตรง ๆ ต่อหน้าเขาเลยด้วย
“อะ อื้อ...” ฉ่า~ ยืนหน้าแดงทั้ง 2 คนเลย (o////o)
“ฉะ ฉันไม่ได้จะปฏิเสธหรืออะไรนะ เพียงแต่ฉันรู้สึกดีที่นายรู้สึกแบบเดียวกันกับฉันเท่านั้น” ความรู้สึกของโอนิในตอนนี้แทบจะคว้าเอวร่างบางมากอดซะตรงนี้เลยด้วยซ้ำ
“นะ นายชอบฉันมั้ย? โอนิ”
“อือ...” ตอบเพียงสั้น ๆ แต่มันก็ทำให้ร่างบางดีใจสุด ๆ แล้ว
แซ่ด ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงคุยกันของเพื่อนร่วมค่ายคนอื่นทำให้บรรยากาศดี ๆ หายไปทันที สติสตังของเบียวโดอินแตกกระเจิงไปแล้ว...
โป๊ก!!!... ไม่รู้จะใช้วิธีไหนเลยเอาหัวเองโขกหัวโอนิเต็มแรงแล้วภาพเหมือนคนเอาหัวโขกก้อนหินก็กลับมาอีกครั้ง (- -; พอทุกคนเดินเข้ามาก็เห็น No.1 กำลังนั่งกุมหัวตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวดโดยมี No.5 นั่งเฝ้าดูอาการอยู่..
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” ถามอย่างเป็นห่วงเพราะเล่นมาโขกหัวแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง
“อะ อือ...” เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด (; ; ‘คราวหน้าจะไม่ใช้วิธีนี่อีกแล้ว...อ๊ะ!?’ สัมผัสได้ถึงไออุ่นที่มือก็เห็นว่า มือแกร่งกำลังกุมมือของเขาเอาไว้อยู่....ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มากความเพียงแค่ใช้ความรู้สึกเท่านั้นก็สัมผัสอะไรได้ตั้งเยอะแล้ว
“หึ ๆ ....” แอบเหล่มองกันเล็กน้อยแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ
‘แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วมั้ง..’
ความคิดเห็น