คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ...Chapter VI Care...
...Chapter VI ‘Care’...
...เวลาตี 2 กว่า ๆ เวลาที่ใครหลายคนกำลังนอนหลับสบาย กุ๊ก ๆ กู๋กำลังออกมาเล่นสนุก แต่โอนิยังคงนั่งเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เพื่อนร่วมค่ายอย่างบรรจงเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้...เช็ดไปก็จ้องมองร่างยามหลับไปด้วยจนตอนนี้เขายังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไมเขาถึงไปพิศวาส??? #โดนลุงเบียวไล่กระทืบ (- -ll) คนแบบนี้ได้... ขนาดตัวเองยังไม่เข้าใจแล้วจะไปมีใครเข้าใจบ้างล่ะ??...
“หึ...คงจะมีแต่ตอนนอนเท่านั้นสินะที่ไม่ค่อยดื้อน่ะ” แอบมีเล่นผมหน้าของคนหลับนิดหน่อยก่อนจะเลื่อนไปเล่นที่ริมฝีปากบาง???
งับ!! แม้แต่ตอนนอนก็ยังซ่าละเมอจะงับนิ้วอีกฝ่ายยังดีที่โอนิชักมือออกมาทันเวลาพอดี
“ไอ้นี่...(- -^” ดีดหน้าผากทำโทษไปทีนึง ‘แม้แต่นอนยังแผลงฤทธิ์ได้’
“....อื้อ.....” ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา...ตายังหวานเหยิ้มพร้อมจะฆ่าฝ่ายตรงข้ามได้ทุกเมื่อ... “...โอนี้~...” แต่ยังโชคดีอย่างนึงคือ เบียวโดอินเมาแล้วไม่โวยวายแค่มีร้องไห้แล้วก็พูดเพ้อออกมาเท่านั้น...ไม่ได้ไล่หาเรื่องหรือไล่จูบชาวบ้าน...อันสุดท้ายนี่มีแววว่าต้องให้โอนิมาจัดการเอง (= =;
“เป็นไร....” ฟังเหมือนจะแข็ง ๆ แต่น้ำเสียงอ่อนโยนลงไปเยอะ
“จะอ้วกอ่ะ...” มีทำหน้าพะอืดพะอมหน่อย ๆ
“เดี๋ยวพาไปห้องน้ำ...” พยุงตัวเพื่อน? กิ๊ก? ว่าที่แฟน? #พอแล้ว!!!...ขึ้นมาแล้วอุ้มขึ้นขี่หลังนำทางไปยังห้องน้ำ... ‘ตัวเบาชะมัด...’ เพิ่งจะมานึกได้แล้วทีตอนที่แล้วทำไมไม่คิด (-___-) แต่ในความเป็นจริงน่ะนะเฮียเบียวไม่ได้ตัวเบาหรอกแค่พอดีโอนิสามารถยกก้อนหินอภิมหาโคตรบิดาโคตรมารดาใหญ่ได้อย่างสบายเลยนึกว่า ...เบา...
“....อุ๊บส์!!...อึก....อึก....อะ โอ๊กกกกกก” ปล่อยออกมาลูกใหญ่ซะจนโอนิต้องเข้ามาช่วยลูบหลัง
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” เริ่มเป็นห่วงขึ้นมาหน่อยแล้ว
“อะ อืม.....อึก....โอ๊กกกกก” พยักหน้าเหมือนโอเคแต่ก็ยังไม่พ้นต้องอ้วกออกมาอยู่ดี...อ้วกออกมาแต่ละครั้งแทบจะทรุดไปกองกับพื้น....นี่คงปล่อยออกมาหมดไส้หมดพุงแล้วมั้ง??
“ปล่อยออกมาหมดยังเนี่ย?....” เข้าไปประคองไม่ให้ล้ม
“น่าจะ.....” สีหน้าเริ่มดีขึ้นมานิดหน่อย
“กลับไปหาอะไรดื่มให้ท้องไม่ว่างดีกว่า....” ค่อย ๆ พยุงกลับห้อง...
“ไม่เอาน้ำเกลือแร่นะ...” เพิ่งจะนั่งจมปุ๊กบนเตียงไม่ถึงวิก็เริ่มเอาแต่ใจแล้ว
“แต่เกลือแร่น่าจะล้างพิษได้ดีนะ...”
“ไม่เอา...ฉันไม่ชอบมัน....” เอียงตัวลงบนเตียงคว้าหมอนมากอดราวกับเป็นหมอนข้างแล้วหันไปเหล่มองร่างสูงด้วยสายตาหวานเหยิ้ม...ระวังพรุ่งนี้เฮียจะไม่บริสุทธิ์เหมือนเดิมนะ (= =; เล่นมายั่วกันแบบนี้ อย่านึกว่ากำแพงเหล็กของโอนิจะแข็งแกร่งได้เสมอไปนะ...
“เฮ้อ~ เอาตามนั้น ...นายนอนพักก่อนเดี๋ยวฉันกลับมา” ถ้ายิ่งปฏิเสธมีแววว่าอีกไม่นานตัวเองจะได้ไปนอนบนเตียงด้วยอีกคนแน่ ๆ ต้องเลี่ยงเอาไว้ก่อน ...’ไม่ใช่ไม่อยากแต่มันยังไม่เวลาเท่านั้นเอง...???’ ไม่ใช่ความคิดโอนินะมันเป็นความคิดไรเตอร์เอง (^ ^;
แซ่ด ๆ ๆ ๆ บรรดาคอร์ท 1 ทุกคนกำลังจะเตรียมตัวไปฝึกรอบเช้าแต่มีอยู่คู่นึงที่ยังไม่เห็นหัวออกมาเลย...รู้ใช่มั้ยว่าเป็นคู่ไหน?....
“ใกล้ถึงเวลาฝึกแล้วยังไม่ออกแบบนี้ แสดงว่าเมื่อคืนคู่นั่นไม่ได้นอนแน่ ๆ” ไอ้ตัวมอมเหล้า (= =; ทาเนกาชิม่าพูดเหมือนภูมิใจในฝีมือของตัวเองสุด ๆ
“คาจิ...นายห้ามทำเหมือนคนบ้า ๆ บางคนนะ ไม่งั้นฉันโกรธนายแน่” อิริเอะหันไปบอกกับคู่ของตัวเอง...
“ฉันไม่มีทางทำอะไรแบบนี้ให้แฟนตัวเองขายหน้าหรอกน่า (- -w”
“มันน่าถ่ายรูปให้แฟนคลับมันดูจริง ๆ (= =;;” คิมิจิม่า อิคุโตะมองแบบเอือม ๆ
“ถ่ายเลย...” มีแฟนอย่าง ‘โตโน่ อัตสึเคียว’ มาช่วยเสริม...เสริมหรือยุเนี่ย - -ll)
“ดูไม่ได้จริง ๆ...” โทคุงาว่าถอนหายใจเนือย ๆ
“เป็นไรกันอ่ะ (‘w’?” หันไปถามเพื่อนผู้อยู่เบื้องหลัง ก่อนจะได้ยินโวยวายของใครบางคนมาแต่ไกล...
“ฉันบอกให้นายกลับไปนอนไง...” เดินตามมาคว้าแขนร่างบางที่เดินมาอย่างโซซัดโซเซ แสดงว่ายังเมาค้างไม่หายเลยแน่นอน... น่าจะเอาไปมอมเหล้าแฟนเวลาจะหนีเที่ยวนะ #ถ้ามีเงินบวกกับมีแฟนน่ะนะ... (= =;
“ฉันยังโอเคน่า...” ปากบอกโอเคแต่เดินโซเซจนหน้าเกือบทิ่มพื้นไปหลายทีอยู่แล้วถ้าไม่มีโอนิมาช่วยสงสัยจะหน้าคะมำทิ่มพื้นไปจริง ๆ
“อ้าว!? นี่ยังไม่หายเมาอีกเหรอ?...” ทาเนกาชิม่าเดินเข้ามาช่วยหิ้วปีกอีกแรง ...รับผิดชอบที่ไปมอมเหล้าเพื่อนไว้
“ใช่...ตั้งแต่เมื่อคืนก็อ้วกไปแล้ว 3 รอบรอบสุดท้ายก่อนฟ้าสางเลยพาไปอาบน้ำอุ่นต่อรอบหนึ่งก็อาการดีขึ้นหน่อย ๆ แต่ยังไม่ดีสนิทฉันก็เลยจะพาไปนอนต่อ...หมอนั่นก็ดื้อดึงบอกจะมาฝึกด้วย” พยุงพาไปนอนหมดสภาพที่โซฟาต่อ
“ก็บอกว่าฉันยังไหวอยู่ไง.....” แค่เสียงจะพูดยังไม่มีแรงเลย
“แล้วทานอะไรมารึยัง...? เขาบอกว่า เวลาเมาค้างอย่าปล่อยให้ท้องว่างนะ”
“ก็ให้ทานแล้วนะแต่ว่า...ทานแป็บเดียวหมอนี่ก็อ้วกออกมาหมดเลยสิ่งที่ทานได้ตอนนี้ก็มีแต่พวกผลไม้กับน้ำผลไม้เปรี้ยว ๆ บอกให้ดื่มเกลือแร่ก็ไม่เอาแค่เอาน้ำผสมกับเกลือก็โวยวายบอกว่า ไม่ชอบลูกเดียว...พอจะให้ทานยาก็ดื้อยาไม่ยอมทานขนาดฉันจับยัดใส่ปากยังคายออกมาหมดเลย...” เหล่มองร่างบางเล็กน้อย... ตอนปกติก็ดื้อแต่ยอมฟังแต่นี่พอเมาดื้อแถมไม่ยอมฟังอะไรเลยด้วย...ลำบากหน่อยนะ โอนิ
“ดูหน้านายเหมือนคนไม่ได้นอนเลยนะ โอนิ” ทาเนกาชิม่าพูด
“อืม....ก็ไม่ได้นอนจริง ๆ นั่นแหละ ฉันต้องคอยเช็ดตัวให้ ปลุกมาดื่มน้ำแล้วก็พาไปห้องน้ำตลอดทั้งคืน ไม่มีเวลามาพักหรอก” ช่างเป็นผู้ชายที่ดีอะไรเช่นนี้นะ T^T) ลุงเบียวรีบยอมรับผู้ชายคนนี้เป็นพ่อของลูก?? เร็ว ๆ เถอะนะ
“ขอฉันหยาบสักวันหน่อย...” ยืนมองสักพักโตโน่ก็เดินมานั่งยอง ๆ ตรงหน้าเฮียเบียว “นี่เบียวโดอินขอถามหน่อยนะ...เมิงท้องเปล่าเนี่ย!? ตั้งแต่ฉันฟังที่โอนิบอกมาเนี่ยทานอะไรก็อ้วก ไอ้ที่ทานได้ก็มีแต่ผลไม้เปรี้ยว ๆ แบบนี้เนี่ย” ทุกคนยืนค้างแต่โอนิยืนแข็งเป็นก้อนหินไปแล้ว
“ท้องบ้านแกสิ! ฉันเป็นผู้ชายน่ะเฟ้ย!! (=___=^” ทีแบบนี้ล่ะค่อยมีแรงเถียงต่อปากต่อคำ
“แหม~ ถ้านายเป็นจริง ๆ นะเบียวโดอิน พ่อของเด็กคงเป็นโอนิสินะ” คงจะรู้สินะว่าใครมันจะกล้าแซวเฮียแบบนี้บ้าง...
“งั้นฉันขอเลี้ยงด้วยตัวเองดีกว่า..(=___=; พูดเรื่องบ้าไรกันเนี่ย!!” สงสัยจะโวยวายมากไปหน่อย “อะ อุ๊บส์!! อึก....” จะอ้วกอีกแล้วครับท่าน
“เดี๋ยวฉันจะพาคุณนายไปพักต่อก่อน พวกนายไปฝึกกันได้แล้ว” พอโดนแซวว่าเป็นคุณนายก็ตีแขนไปทีนึง
“โอเค.....ขอให้หายไว ๆ นะ (^^” คำอวยพรคนมอมเหล้าที่ดูจะช่วยอะไรไม่ได้เลย
‘ตัวเองเป็นคนทำแท้ ๆ ยังจะมีหน้ามาอวยพรอีก (=___=^’ ทุกคนต่างคิดแบบเดียวกันไอ้ที่ไม่พูดไม่ใช่อะไรนะแค่กลัวคนบ้าชักปืนใส่หน้าเท่านั้นเอง
ทางด้านของโอนิ....ร่างบางเพิ่งจะอ้วกอาหารมื้อเช้าไปต้องพากลับมานอนพักที่ห้องอีกตามเคย...นอนหมดสภาพเป็นกอลิล่าโดนวางยาเลย
“...รู้สึกเหมือนวิญญาณจะหลุดจากร่างเลย....”
“ก็บอกแล้วไงว่า ให้นอนอยู่เฉย ๆ ...”
“แต่ยังไงฉันก็ต้องไปซ้อม...” ยังพยายามจะดื้อไปซ้อมด้วย ถึงขนาดฝืนสังขารตัวเองยันตัวเองขึ้นมาแค่แรงยันตัวเองขึ้นมายังไม่มีเลย...
“ยังจะดื้ออีกฉันบอกให้นายไปนอนก็นอน... (= =;”
“ไม่อ่าว!!! (=[]=” ดื้อเป็นเด็ก ๆ เลย
“อย่าดื้อ!!” ดื้อมากจนทนไม่ไหวต้องใช้กำลังจับหัวอีกฝ่ายกดลงกับหมอน....กดเลย ๆ ๆ ๆ (>[]<)o
“ปล่อยช้านนน!!! ฉันจะไปซ้อม...!!” ขัดขืนอยู่สักพักแล้วก็นอนนิ่งไป สงสัยอาการเมาค้างจะกลับมาอีกแล้ว....
“เบียวโดอิน...ทำไมนายถึงอยากไปฝึกขนานนั้น?”
“ฉัน....อยากแข่ง...กับนาย”
“.......” พูดจบโอนิก็สันฝ่ามือลงกลางหัวร่างบางทันที ดะ เดี๋ยวจิ!! แฟนเฮีย?? ยังป่วยอยู่นะ =[]=!!
“เจ้าบ้า!? นายคิดว่า...ฉันจะยอมแข่งกับนายในสภาพแบบนี้รึไง?!!” ถึงกับเงียบพูดอะไรไม่ออก... “ยะ อย่าเข้าใจผิดว่า ฉันเกลียดนายนะเพียงแต่...ถ้านายออกไปในสภาพนี้มีแต่จะทำให้ฉันกังวลเรื่องนายอย่างเดียวเท่านั้น”
“...ฟี้......” ไม่ตอบแต่มีเสียงกรน = =;; หลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่มีใครรู้...แล้วทำไมถึงมาหลับในเวลาสำคัญแบบนี้ล่ะ!!! (0[]0!!
“หลับเร็วกว่าที่คิดแฮะ...” แค่ลูบหัวเบา ๆ แล้วก็ปล่อยให้อีกฝ่ายนอนหลับไป.... “พักสักงีบคงไม่เป็นไรมั้ง?” ถึงเวลาต้องงีบเพื่อเตรียมพร้อมรับมรสุมลูกหน้า
“อะ อืม....” แสงแดดยามบ่ายสาดส่องเข้ามาในห้องของ 2 ร่างที่นอนหลับสนิท ดวงตาคู่เรียวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแสงที่ส่องมาแทงตาจนต้องหรี่ตาเล็กน้อยก่อนพลิกตัวไปอีกทางเห็นร่างสูงกำลังนั่งงีบอยู่บนพื้นเย็น ๆ เขายันตัวเองขึ้นจากเตียงแล้วมานั่งจ้องใบหน้ายามหลับของอีกฝ่าย...
“คร่อก....ฟี้~” เสียงกรนที่ดังออกเบา ๆ ทำให้ร่างเบาแอบหัวเราะนิด ๆ
“......” เอาแต่นั่งจ้อง ‘ตอนที่หลับเหมือนได้ยินโอนิพูดอะไรสักอย่าง...แต่จำไม่ได้แล้วสิ’ ก็เล่นหลับไปก่อนแบบนั้นใครจะไปจำได้ล่ะ “แต่ก็...ขอบใจ” คำพูดกับกระทำช่างต่างกับสุดขั้ว....พูดขอบคุณธรรมดาแต่เฮียให้รางวัลด้วยการ...จูบเพียงเบา ๆ บนริมฝีปากหนาของอีกฝ่าย...แร๊งส์!!! เฮียยังเมาอยู่รึเปล่าเนี่ย? =___=^
“อะ อืม....” สงสัยจะรู้สึกได้ถึงคนมารบกวนก็เลยรู้สึกตัวขึ้นมา “นายจะทำอะไร?...” ตื่นขึ้นมาก็เจอร่างบางนั่งจ้องหน้าเขาอยู่
“ก็กำลังคิดว่า จะแกล้งอะไรนายตอนหลับดี...น่าจะเอาปากกามาเขียนหน้าแล้วถ่ายรูปให้พวกทาเนกาชิม่าดูจริง ๆ เลย” แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่เห็นไม่ได้ทำอะไร
“ให้มันน้อย ๆ หน่อย เบียวโดอิน...แล้วนายโอเคขึ้นรึยัง?”
“ดีขึ้นเยอะเลย...ต้องขอบใจนายที่ช่วยดูแล”
“ก็ดี....คราวหน้าคราวหลังก็อย่าเผลอไปดื่มเหล้าอีกล่ะ”
“เมื่อไรนายจะเลิกบ่นเลิกดุเลิกเทศนาฉันสักทีเนี่ย?....” พูดแบบนี้เหมือนทุกรอบ
“จนกว่านายจะเลิกดื้อเลิกซนเลิกหาเรื่องแล้วก็เลิกสร้างปัญหาปวดหัวสักที...” แต่โอนิก็ตอบกลับเหมือนเช่นเคย
“ย้อนเจ็บนะแก...ฉันอยากจะออกไปสูดอากาศข้างนอกจะไปด้วยมั้ยหรือจะทำตัวเป็นตาแก่หัวโบราณออกไปฝึกซ้อมตามปกติเหมือนอย่างเดิมกันล่ะ?” ลุกขึ้นยืนรอฟังคำตอบจากคนตรงหน้า
“พอหายเมาก็ดูซ่าขึ้นเยอะนะ ฉันจะไปกับนายด้วยเผื่อนายไปหาเรื่องใครกลางทางจะได้เอาตะกร้าใส่ปากทันไง”
“โอนิ...ฉันขอถามอะไรหน่อยก่อนฉันหลับ...นายพูดอะไรกับฉันนะ”
“เปล่านิ...” ตอบได้หน้านิ่งมาก... เรื่องแบบนี้มีแค่รอบเดียวเท่านั้น
“จริงเหรอ?...” เดินไปเดินมาอยู่ดี ๆ ก็เซถลาไปชนคนข้าง ๆ สงสัยว่ายังสางไม่หมด “โทษที...” พอมองหน้าก็รู้สึกอายสิ่งที่ตัวเองทำไปนิดหน่อย... ถ้าอายแล้วจะทำทำไม (-____-^
“จะจับแขนฉันเอาไว้ก็ได้นะ ถ้านายต้องการ...” เบือนหน้าหนีไม่ให้เห็นหน้าเขิน ๆ ของตัวเอง
“ถามจริง? นายไม่รู้สึกขนลุกบ้างรึไง? ที่มีผู้ชายมากอดแขน (= =;” เข้าไปกอดแขนทันทีทันใด
“ถ้าเป็นเด็กฉันโอเค...แต่ถ้าเป็นแบบนายจะพยายามทน” มองตากันอีกรอบแล้วก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ
‘หมอนั่นจะได้ยินที่พูดฉันหรือเปล่า?/เจ้านั่นจะรู้สึกตัวมั้ยนะ?’
ความคิดเห็น