คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ...Chapter V poison...
...Chapter V ‘poison’...
กึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เมื่อกี้ยังบอกรักกันหวานซึ้ง (มั้ง??) แต่ว่าตอนนี้เบียวโดอินตัวสั่นหงึก ๆ อยู่ข้างหลังร่างสูง ‘...ไม่ชอบทำไมไม่บอกมาตั้งแต่แรก...’ ต้องมาเป็นที่กำบังให้ซะงั้นหมดสภาพ No.1 เลยงานนี้
“เลิกแล้วกลับมั้ย?...” รู้สึกน่าอนาถคนอวดเก่งตอนเย็นยังกล้าบอกว่าจะไป ๆ แล้วตอนนี้ล่ะเดินเกาะติดเหนียวแน่นยิ่งกว่าปลิงซะอีก
“มะ ไม่กลับ...” ยังยืนยันคำตอบเดิม ‘เพื่อหนวดกับความลับที่น่าอายนั้นฉันยอม...’
“เบียวโดอิน...ถ้านายไม่ไหวก็กลับซะตอนนี้เลย ไอ้หนวดน่ะอย่าไปสนใจเลยเดี๋ยวมันก็งอกขึ้นมาใหม่เอง”
“ไม่เอา... ฉันตัดสินใจไว้หนวดจนกว่าฉันจะจัดการนายได้” โอนิหยุดเดินแล้วก็หันมาจ้องมองอีกฝ่ายก่อนถอดเสื้อนอกมาคลุมตัวให้....
“ใส่ซะ...เดี๋ยวจะไม่สบาย” พูดจบก็เดินจูงมือแล้วก็เดินไปด้วยกัน......เดินกันมาได้ 15 นาทีแต่ยังไม่ถึงจุดปลายสักที (= =; โอนิก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างอยู่ข้างหน้าเป็นเงาดำ ๆ....
“นั่นใคร...!?” ลองตะโกนออกไปเพื่อความแน่ใจของตัวเองแต่ไม่แน่ใจสำหรับคนข้าง ๆ
“โอนิ...อย่าเรียก ๆ ๆ” เขย่าแขนบอกไม่ให้เรียกลูกเดียวแต่ว่าฝ่ายนู่นก็เรียกไปเรียบร้อยแล้ว...ก็ซวยไปนะพ่อกอลิล่าน้อย...
“แป็บนึง....” อีกคนจะเข้าไปดูอีกคนจะถอยห่าง - -;; ร่างเงามืด ๆ เมื่อกี้เหมือนลองมองใกล้ ๆ ก็เห็นเป็นร่างของเด็กผู้หญิงผมสั้นในชุดเครื่องแบบนักเรียน...แล้วจากนั้นก็.........
“ว้ากกกกกกกกกกกก (0[]0!!!” เบียวโดอินร้องลั่น ส่วนโอนินั้นตั้งสติได้ก่อนจึงลากอีกฝ่ายให้ออกมาตรงนั้นอย่างเร็วเลย “อะ โอนิ ๆ ๆ มันตามมา ๆ มันตามมาแล้ววววว T[]T)” วิ่งซุกหลังไม่ยอมห่างไปไหน... หมดสภาพจริง ๆ นะเนี่ย = =;
“หยุดแหกปากแล้วก็วิ่งไปซะ!!!”
“นิ ๆ อย่าวิ่งเร็วแขนฉันจะหลุดแล้ว” หันกลับไปดูข้างหลังอีกรอบยังเห็นชีกำลังลอยตามมาอยู่เลย...ฉีกยิ้มกว้างพร้อมเลือดที่ไหลออกมาเต็มปากน่าสยดสยองสุด ๆ พอหันหน้ากลับไปเขาก็รู้สึกได้ถึงของแข็ง ๆ ฟาดเข้าที่หัวเต็มแรง...และภาพสุดท้ายก่อนสติจะลืมเลือนคือ ภาพแผ่นหลังของคนตรงหน้า
“อะ อืม....” ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงแล้ว
“บอส...โอเคใช่มั้ย?”
“ก็คิดว่านะ...โอย หัวฉันทำไมมันเจ็บแบบนี้?” เอามือกุมหัวที่ยังปวดตุบ ๆ ๆ
“หัวบอสไปฟาดกับกิ่งไม้เข้าน่ะ...โอนิก็เลยต้องเป็นคนแบกคุณออกมา”
“แบก? โอนิ...แบกฉัน...แล้วโอนิอยู่ไหน!?” ตื่นขึ้นมาก็ถามถึงเมะของตัวเองเลยนะ
“ตอนนี้น่าจะยังอยู่ที่เลานจ์กับพวกทาเนกาชิม่า...” ฝืนสังขารยันตัวเองขึ้นจากเตียงมุ่งตรงไปยังที่ที่ลูกน้องบอกโดยไม่ฟังเสียงคำคัดค้านใด ๆ ...พอไปถึงก็เห็นโอนิกำลังยืนมองทาเนกาชิม่าที่กำลังนั่งคุกเข่าสำนึกผิดอยู่
“นายออกมาทำไม...?” ส่งสายดุ ๆ ก่อนมีชะงักเล็กน้อยกับสิ่งที่ผิดปกติบนหน้าของอีกฝ่าย
“เลิกพูดเหมือนฉันเป็นผู้หญิงซะทีเถอะ (- -^” เดินเข้ามายืนข้าง ๆ
“......ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย?...” เอ่ยถามเบา ๆ บังเอิญเฮียโอนิเพิ่งจะนึกถึงเรื่องที่เกิดในป่าได้
“อืม.....” พยักหน้าหงึก ๆ แล้วก้มลงไปดูเพื่อนร่วมค่าย... “แล้วนี่กำลังทำอะไรกัน?...” สงสัยโดนไม้ฟาดหัวจนลืมไปหมดแล้วมั้ง
“ให้เจ้าทาเนกาชิม่าสำนึกผิดอยู่...ก็เล่นแกล้งจนคนแถวนี้ต้องร้องกรี๊ดเป็นผู้หญิงเลยนิ”
“ไอ้คนที่นายพูดถึงน่ะมันคงไม่ใช่ฉันนะ (-___-^” แอบมีกัดกันเล็กน้อย...เอาน่า เฮียรักหลอกจึงหยอกเล่น... ^///^
“ไม่รู้สิ...” หยักไหล่เบา ๆ “ว่าแต่นายไปทำอะไรกับหน้ามา..ดูหน้าสะอาดขึ้นเยอะเลยนะ”
“ห่ะ!?...” เอามือจับหน้ารู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง “ไอ้เอี่ย!!! หนวดหาย!!!! (o[]o!! ใครมันมาโกนหนวดชานนนนนนนน” โวยวายเล็กน้อยก่อนจะรีบหันขวับหาผู้ต้องสงสัยรายใหญ่สุด
“แหะ ๆ ๆ ๆ (^ ^;;” ยิ้มแบบนี้แสดงว่า ใช่จริง ๆ สินะ (- -;
“ดุ๊ค! ไปเอาก้อนหินขนาดกลาง ๆ สักก้อนมาให้ฉันหน่อย”
“นายจะเอามาทำไม?...”
“ฉันว่า นั่งสำนึกผิดทั้งคืนคงยังไม่พอมั้ง สงสัยต้องเอาหินมาทับด้วยจะได้สำนึก...” ท่าทางจะโกรธไม่ใช่น้อย ๆ เลยนะที่บังอาจไปโกนหนวดเฮียตอนที่หมดสติเนี่ย
“เอ่อ...คือว่า..” ขอแก้ความผิดนิดนึง “พวกฉันสั่งให้ริวจิเตรียมแกล้งพวกนายตอนใกล้ถึงปลายทางเองนะ แต่ที่พวกนายบอกน่ะมันเพิ่งจะเลยครึ่งทางไปนิดเดียวเอง...” พอได้ยินแบบนั้นทั้งกองถึงกับเงียบกริบ ‘นึกแกล้งเล่น ๆ แต่ไม่นึกว่าของจริงนะออกมา (= =^’
หมับ!? คว้าแขนแกร่งมากอดแล้ว.. (- -; อย่าว่าแต่กอลิล่าคุงเลย...เพื่อความปลอดภัยบรรดาเคะทั้งหลายต่างก็เริ่มเขยิบเข้ามาหาคู่ของตัวเองบ้างแล้ว...
“เลิกกลัวเป็นกระเทยได้แล้วน่า...”
“มะ ไม่ได้กลัวแต่ไม่อยากเห็นอีกครั้งเท่านั้น” แถกันอยู่เห็น ๆ เฮียยืนสั่นหงึก ๆ ไม่แคร์สายตาคนอื่นเลยนิ
“พวกคุณโอนิไปเจออะไรมาเหรอฮะ??” จะมาอยากรู้อะไรตอนนี้เนี่ย โมริน้อย - -ll)
“ก็........” กำลังจะบอกไอ้คนข้าง ๆ ก็เขย่าแขนใหญ่เลย
“นิ? อย่าเล่านะขอร้อง...” พอไม่มีหนวดแล้วความเคะก็ยิ่งอัพเกรดขึ้นสูงปี๊ดเลย ...งานนี้โอนิคงไม่รอดแน่นอน
“อะ อืม (-////-” หน้าแดงเลยครับท่าน... “เดี๋ยวค่อยคุยต่อวันหลังเถอะ...เบียวโดอินนายกลับไปพักผ่อนต่อซะ...” เดินพาไปส่งถึงห้อง...ส่วนที่เหลือก็แยกย้ายกันกลับห้องปล่อยให้ทาเนกาชิม่านั่งสำนึกผิดอยู่ในห้องมืด ๆ คนเดียว
“อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวเส่!!!! =[]=!!!” โชคดีขอให้เจอเพื่อนนะ ^ ^)/
เย็นต่อมา...โอนิกำลังถือตะกร้าลูกบอลเดินกลับเข้ามาก็เห็นลูกหมาโมริวิ่งมาหาด้วยท่าทางร้อนรน ‘เกิดเรื่องอะไรอีกล่ะ’ เรื่องวุ่นวายน่ะที่นี้มีทุกวันอยู่แล้ว
“คุณโอนิแย่แล้วคร้าบบบ...!!”
“เกิดอะไรขึ้น...?” ถามเสียงนิ่ง ๆ เพราะคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ส่วนมากก็มาจากเจ้าทาเนกาชิม่าทั้งนั้น... สงสัยคงบอกให้โทคุงาว่าสั่งสอนสักหน่อยแล้ว
“ก็คุณเบียวโดอินน่ะครับ ดื่มน้ำอยู่ดี ๆ ก็หน้าแดงแล้วก็นอนฟุบลงไปเลย” ได้ยินแค่นั้นก็ทิ้งตะกร้าแล้วรีบวิ่งไปเลย ...พอเป็นเรื่องของคน ๆ นี้ทีไรต้องเป็นแบบนี้ตลอด พอมาถึงก็เห็นร่างเล็กกำลังนอนฟุบอยู่บนโซฟา
“เบียวโดอิน...” เดินเข้ามาดูอาการใกล้ ๆ
“...โอ....นิ” ยันตัวขึ้นมาแล้วก็โน้มตัวไปกอดคอโอนิ เล่นซะทุกคนหน้าเหวอ
“รู้สึกว่า เขาจะเมานะ...” อิริเอะพูด
“เมา?...ใครเป็นคนเอาเหล้าให้หมอนี่กิน?” เหลือกไปเห็นขวดน้ำวางอยู่ใกล้ ๆ ลองหยิบขึ้นมาดมได้กลิ่นเหล้าโชยหึ่งออกมาเลย
“..โอนิ..” กอดคอแน่นไม่ยอมปล่อยเลย
“เบียวซังเรียกชื่อนายมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...นายจะช่วยดูแลหมอนั่นได้มั้ย?” มองหน้าเล็กน้อย
“ก็ได้....” พอตกลงได้ก็อุ้มอีกฝ่ายด้วยท่าเจ้าสาว? แล้วเดินออกไปทันที แล้วทางด้านทาเนกาชิม่าก็...
“หึ ๆ ๆ ๆ เป็นไปตามแผน...” หัวเราะเยี่ยงจอมวายร้าย ‘นี่มันยังไม่เข็ดอีกหรอกเนี่ย (= =;’
“ทาเนกาชิม่า...นายใส่อะไรลงไปในขวดน้ำของเบียวโดอิน” อิริเอะถามขึ้น
“ไม่รู้สิ แอบหยิบสุ่มออกมาจากบาร์แต่เห็นที่ขวดเขียนว่า ‘เตกีล่า’ น่ะ...”
“ตะ เตกีล่าเหรอ!!! (o[]o!! นั่นมันเหล้าชนิดแรงเลยนะนั้น นี่นายกะว่า พรุ่งนี้จะไม่ให้เบียวโดอินลุกขึ้นมาเลยใช่มั้ย!?”
“แรงขนาดนั้นเลย...รู้เงี้ยน่าจะเอามาร์ตินี่นะ”
“นั่นมันเป็นค็อกเทลต่างหากแถมยังแรงกว่าด้วย!! เบียวโดอินนะเว้ยไม่ใช่เจมส์บอน!! ที่จะไปกินค็อกเทลแรง ๆ แบบนั้นได้น่ะ!!!” ใครมันจะไปคิดว่า ไอ้ตัวแสบนี่จะเล่นหนักถึงขนาดมอมเหล้าเบียวโดอิน โฮโอ...
‘เขาเรียกว่า แก้แค้นจากรอบที่แล้วต่างหากล่ะ = =;’ ทางนี้ก็แค้นฝังหุ่นเชียว
กลับมาทางด้านของโอนิอีกครั้ง..เขาพาเบียวโดอินมาส่งถึงห้องค่อย ๆ วางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างนิ่มนวล โอนินั่งลงข้าง ๆ จ้องมองใบหน้าหวาน??? นั่นอย่างพินิจพิจารณาก่อนจะใช้มือแกร่งลูบไล้แก้มพ่วงขาวเบา ๆ ‘’อะ อืม...” แอบได้ยินเสียงครางเบา ๆ
“...โอ...นิ...โอนิ...” เอาแต่ละเมอเรียกชื่อเขาอย่างที่เพื่อนร่วมค่ายพูดเอาไว้เลย
“นอนอยู่ตรงนี้สักแป็บนะ เดี๋ยวฉันจะหาผ้าอุ่น ๆ มาเช็ดตัวให้นาย” ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกจากเตียงเลย มือเล็กก็คว้านิ้วก้อยเขาไว้เหมือนไม่อยากให้ไปไหน..
“...นิ...โอ...นิ...” ลืมตาขึ้นช้าๆแต่สายตาดูเลือนลอยเพราะ พิษเหล้า “...อย่าไป..อยู่ข้าง ๆ ฉัน... ขอร้องล่ะ...” สายตาของเขาเลื่อยไปมองร่างของโอนิที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“.....” ไม่อาจเอ่ยคำพูดใด ๆ ออกมาได้ตอนนี้ สิ่งเดียวที่โอนิทำได้คือ ยืนฟังอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น
“...อย่าไป...นะ...” คำพูดลอย ๆ ที่เบายิ่งกว่าเสียงกระซิบ “.....ฉันน่ะ....มองนาย...มองแค่นายคนเดียว...มาตลอด....” หลับตาลงช้า ๆ แล้วน้ำใส ๆ ก็ไหลออกจากตาคู่สวย??
“เบียว...โด...อิน..”
“อิจ...ฉา...ฉันอิจฉา...นาย...นายอยู่กับพวกนั้น...มีแต่คนมายืนรอบล้อมนาย...ในขณะที่ตัวฉันกลับ..อึก!...ขอร้องล่ะ...โอนิ...ขอร้องล่ะ...ฉันอยากอยู่....อยากอยู่ข้าง ๆ นาย....จริง ๆ..” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันก่อนจะพยายามกล้ำกลืนเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ
“............” ยืนมองร่างที่เอานอนเพ้อก่อนจะกลับมานั่งลงข้าง ๆ อีกแล้วใช้นิ้วเรียวของตัวเองเช็ดคราบน้ำตาทั้ง 2 ข้าง “เจ้าบ้า...นายคิดว่า มีแต่นายคนเดียวรึไง? ที่อยากจะอยู่ใกล้ชิดใครสักคนน่ะ” พูดจบก็โน้มลำตัวไปจุมพิตที่แผลเป็นบริเวณหน้าผากของอีกฝ่ายเบา ๆ
“ฉันเองก็อยากอยู่ข้าง ๆ นายเหมือนกัน เบียวโดอิน..” เลื่อยหน้าลงไปกระซิบข้างหู
‘เบียวโดอิน ฉันชอบนาย...’
ความคิดเห็น