คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ....... Chapter V แมวขโมย.......
....... Chapter V “แมวขโมย”.......
วันหยุดสุดสัปดาห์ของบ้านคู่รักคู่เพี้ยนซึ่งต่างคนก็ต่างทำกิจกรรมส่วนตัวอยู่ที่ห้องนั่งเล่น (ห้องอื่นไปไม่ได้) เทะสึกะกำลังนั่งทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เขากำลังมองหาหนังสือหรือบทความเรื่อง ‘เลี้ยงแมวดื้อยังไงให้เชื่อง?’ แล้วก็ ‘วิธีทำคนบ้าให้กลับมาสวย?’ (อยากจะถามมากว่าหาทำเพื่อ?) ส่วนซานาดะก็นอนเอกเขนกอยู่ที่โซฟาเล่นเกมเก็บเห็ดใน I Phone รุ่นใหม่ล่าสุดของเธอที่พี่ชายซื้อให้เป็นของขวัญแต่งงาน (มันคุ้มกันมั้ยเนี่ย?)
“ไอ้หมีเฉยรับโทรศัพท์ได้แล้วยะ!! ไอ้หมีเฉยรับโทรศัพท์ได้แล้วยะ!! ไอ้หมี....” เสียงเรียกที่ทำเอาซานาดะต้องสะดุ้งเพราะมันเป็นเสียงของเธอแท้ ๆ แล้วไอ้บ้าที่ไหนมันบังอาจเอามาเป็นเสียงเรียกเข้า “ครับ.......” แค่นั้นแหละถึงกับรีบหันมันมองไอ้บ้าคนนั้นทันที...
“หนูแต่งงานแล้วจ้า!! ชาตินี้ไม่ขึ้นคานแล้วจ้า!! หนูแต่งงานแล้วจ้า!!....” เจอเสียงเรียกเข้านี้เข้าไปซานาดะถึงกับตกโซฟาทันทีตัวเองไม่เห็นจะจำได้ว่าเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าใหม่แล้ว “ยูคิมูระหรือว่าเป็นยัยนิโอกันนะที่มาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าฉันตามใจชอบเนี่ย....เดี๋ยวนะหรือว่าเป็นยัยมารุอิกับอากิล่ะ” มัวแต่นึกจนเกือบลืมรับโทรศัพท์แต่พอได้เสียงปลายสายก็แทบอยากปาโทรศัพท์ทิ้งทันที
“เก็นโกะ! เป็นไงบ้างจ๊ะลูกกับเทะสึกะคุงไปถึงขั้นไหนกันแล้ว!!” เจอถามแบบนี้เข้าไปก็อยากจะตัดสายทิ้งใจจะขาด “นี่! อย่าตัดสายหนีแม่นะ!!” เหมือนผู้เป็นแม่จะรู้ทันแล้ว
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นล่ะ! แค่อยู่ด้วยกันก็แย่พออยู่แล้ว” พูดแบบนี้มีแววจะได้เปิดศึกวาจาระหว่างแม่ลูกกันอีกแล้ว.... “แม่รู้หรือเปล่าว่า เจ้าแว่นที่แม่อยากได้เป็นลูกเขยน่ะทำอะไรไว้บ้าง”
แม่ของซานาดะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะตอบสิ่งที่แทงใจซานาดะจี๊ดเลย “เรื่องที่ลูกจูบกับเทะสึกะคุงหน้าประตูโรงเรียนใช่มั้ยล่ะ? ยานางิจังโทรบอกแม่เรียบร้อยแล้ว...อิ อิ เร็วกว่าที่แม่คิดไว้อีกนะจ๊ะ” ตอบมาได้บาดถึงทรวงในเลย
“เอาแบบนี้มั้ยไหน ๆ ลูกก็อยู่กับเทะสึกะคุงครบ 1 อาทิตย์แล้วทำไมไม่ชวนออกไปเดทข้างนอกบ้างล่ะ” ช่างเป็นคำแนะนำที่ไม่มีทางเป็นไปได้กับซานาดะ “ไม่เอา...แล้วทำไมแม่ดูสนิทกับยานางิมากกว่าลูกสาวตัวเองอีกล่ะ”
“ทำไงได้ล่ะแม่ดันมีลูกสาวบ้า ๆ ที่เอาฝึกซ้อมเคนโด้แถมยังเกลียดผู้ชายเข้าสายเลือดแบบนี้แม่ก็ต้องมีคนคอยให้คำปรึกษาบ้างสิ ไม่งั้นแม่คงไม่ได้อุ้มหลานคนใหม่แน่นอนเลยเก็นโกะขอร้องเถอะนะลูกช่วยกลับมาเป็นผู้เป็นคนเหมือนชาวบ้านมั้งเถอะนะ แม่อยากอุ้มหลานเร็ว ๆ”
“แม่ค่ะ....ช่วยเก็บตัณหาส่วนตัวของแม่ไปไกล ๆ เลยค่ะ” ซานาดะแทบอยากจะกระโดดตึกตาย...แต่งงาน...มีแฟน...หรือแม้แต่เรื่องมีลูกไม่เคยอยู่ในหัวสมองอันน้อยนิดของเธอเลยแต่กลับโดนพ่อแม่ยัดเอาพวกนี้เข้ามาในชีวิตเธอ “เก็นโกะ....ไปชวนเทะสึกะออกเดทซะ...ไม่งั้นแม่จะเลิกส่งเงินค่าขนมลูกแน่!!”
“เอ๋! ดะ เดี๋ยวก่อนสิแม่!!” ยังไม่ทันพูดอะไรเลยแม่ก็ตัดสายไปซะแล้ว...ทิ้งระเบิดลูกยักษ์ให้เธอต้องจัดการเอง เรื่องไม่ส่งเงินค่าขนมตัวเองรู้ดีว่าแม่พูดจริงทำจริง....ไอ้เรื่องนั้นเธอไม่ได้ว่าอะไรในเมื่อตัวเองก็มีเงินเก็บส่วนตัวถึงหลัก 6 อยู่แล้วแต่ปัญหาก็คือ ถ้าเงินหมดซานาดะก็ต้องใช้ร่วมกับเทะสึกะ...แค่ใช้ชีวิตร่วมกันก็แทบจะกัดกันตายอยู่แล้วให้ใช้จ่ายร่วมกันเรื่องนี้ซานาดะไม่ยอมจริง ๆ....
ซานาดะเหล่มองไปที่เทะสึกะเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากบอกชวน “เทะสึกะ..../เนเนะ....ไปเที่ยวข้างนอกด้วยกันมั้ย?” พูดพร้อมกันแถมประโยคยังเหมือนกันแบบไม่ได้คาดหมายสายตาทั้ง 2 คู่ประสานกันอีกครั้ง “เธอพูดก่อนเลย....” เทะสึกะมอบโอกาสให้ซานาดะเป็นคนออกปากชวนนาน ๆ ทีจะเห็นร่างบางทำตัวน่ารัก ๆ แบบนี้บ้าง
“ออกไปเที่ยวข้างนอกด้วยกัน...แบบว่าตั้งแต่มาอยู่นี้ยังไม่ได้ไปข้างนอกด้วยกันเลย” พูดไปแล้วก็หน้าแดงไปด้วยช่างดูน่ารักในสายตาของเทะสึกะ แต่ในใจของซานาดะกำลังท่องเพื่อเงิน...เพื่อเงินอยู่เลย... “อืม....” ตอบแบบสั้น ๆ เพราะอยากออกไปข้างนอกเร็ว ๆ แล้ว
แต่ว่า....แทนที่จะได้ไปเที่ยวหรือช็อปปิ้งเหมือนชาวบ้านทั่วไปเทะสึกะกลับลากซานาดะมาที่หอสมุดทำเอาซานาดะนั่งหน้างอไปหลบมุมอยู่แถว ๆ มุมหนังสือเด็ก ตามปกติซานาดะมักชอบอ่านหนังสือยามว่างแต่ช่วงนี้เธอไม่มีอารมณ์จะอ่านเท่าไร ส่วนหนุ่มแว่นก็หาหนังสือที่ตัวเองต้องการอ่านมาหลาย ๆ เล่มแล้วก็นั่งอ่านอย่างเงียบ ๆ ไม่แคร์สื่อเลยสักนิด
“ถ้าต้องมานั่งแช่อยู่ในหอสมุดนี้ทั้งวันล่ะก็...ฉันยอมใช้เงินร่วมกับเจ้าหมีบ้าดีกว่า” นั่งบ่นอุ๊บอิ๊บอยู่คนเดียวแล้วก็หยิบหนังสือเด็กมาอ่านสักเล่มฆ่าเวลาจนกว่าเทะสึกะจะรู้สึกตัวแล้วก็ตามหาเธอ
แต่ด้วยความที่อ่านจนติดใจหยิบออกมาอ่านหลาย ๆ เล่มไม่เกรงใจเด็กน้อยแถวนั้นทำให้ซานาดะไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนเข้ามาหาเธอ... “นี่ ๆ พี่สาวอยู่ปีอะไรแล้วฮะถึงได้มาแย่งหนังสือของเด็กเนี่ย” ซานาดะละสายตาจากหนังสือเงยหน้ามองคนที่บังอาจมาแซวเธอแบบนี้...ก็พบเข้ากับเด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวที่ดูจะสูงกว่าเธอนิดหน่อย แขนและขายาว ผิวซีดขาวราวหิมะ ผมสีดำอมเขียวซอยสั้นละต้นคอ ดวงตาคมกริบสีเปลือกไม้ คิ้วโก้งโค้งได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเรียวที่พอมารวมกันก็คือ เด็กหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้คู่หมั้นของเธอ....
“เธอเป็นใคร....?” ซานาดะเอ่ยถามพร้อมกับส่งแววตาความไม่ไว้ใจที่มากจนอ่านออกได้ง่าย ๆ ฝ่ายเด็กหนุ่มปริศนาก็ยิ้มที่มุมปากบาง ๆ “ผมชื่อเอจิเซ็น เรียวมะฮะ..แค่นี้พอได้หรือเปล่า”
“แล้วนายต้องการอะไรจากฉัน” เอจิเซ็นหัวเราะเบา ๆ ในลำคอก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมสีดำสั้นของซานาดะ “ก็แค่อยากมาทักผู้หญิงสวย ๆ เท่านั้นล่ะครับ” คำพูดหว่านเสน่ห์ที่ทำให้สาว ๆ ต้องอายม้วนแต่โชคดีที่ซานาดะมีภูมิต้านทานเรื่องพวกนี้สูงกว่าผู้หญิงทั่วไปหลายเท่า
“ขอบใจสำหรับคำชมแต่ว่าฉันน่ะไม่สนเรื่องพวกนี้หรอกนะ...จะไปไหนก็ไปเลยฉันอยากอยู่คนเดียว” เจอคำพูดอันแสนเย็นชาของซานาดะเข้าไปทำเอาเอจิเซ็นยืนหน้าเหวอไปสักพักก่อนจะตั้งลำใหม่ได้ “ขอผมอยู่มองพี่สาวตรงนี้ได้ป่าว....” เอจิเซ็นใช้ความที่ตัวเองอายุน้อยกว่าเข้าไปตีสนิท
“พวกผู้ชายนี่มันดื้อจริง ๆ เลยนะไล่ไปตั้งหลายครั้งก็ไม่ยอมไปซะที” ซานาดะชักสีหน้าหงุดหงิดก่อนก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ เอจิเซ็นที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ห้ามก็ทำเป็นมานั่งข้าง ๆ แล้วหยิบหนังสือเด็กมาอ่านแต่สายตาเอาจ้องซานาดะลูกเดียว
“เน่ ๆ เน่จัง...เน่จังชื่ออะไรเหรอแล้วอายุเท่าไร...เรียนที่ไหนเรอะบอกผมหน่อยได้ป่ะ” ไม่ว่าซานาดะจะทำอะไรอยู่ที่ไหนก็จะต้องมีเอจิเซ็นคอยตามตื้ออยู่ตลอดจนรู้สึกรำคาญแม้แต่เวลาเธอเข้าห้องน้ำเจ้าเด็กบ้านี่ก็มายืนรอจนคนที่เดินผ่านนึกว่าคนโรคจิตแล้ว
“นี่เจ้าหนูเลิกเดินตามฉันแล้ว...ฉันน่ะไม่ชอบให้ใครมาเดินตามฉันแบบนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกมีหนอนอย่างนายด้วย” หันกลับไปชี้หน้าเพื่อบอกว่าตัวเองสุดจะทนกับพฤติกรรมแย่ ๆ ของอีกฝ่ายแล้ว
จ๊อก.....
เสียงท้องร้องของซานาดะกลบเสียงรอบ ๆ นั้นหมดเลย...ทำเอาเจ้าของร่างอยากจะหักคอหนีอุตส่าห์จะวางท่าให้ดูเท่ ๆ กลับทำพังเองซะได้ “หึ ๆ หิวแล้วใช่มั้ยล่ะ? เดี๋ยวผมพาไปหาของอร่อยเอง” เอจิเซ็นยิ้มแล้วก็จับมือซานาดะพาเธอออกไปข้างนอก...ซานาดะทำอะไรไม่ถูกหลังจากโดนเจ้าหนูจอมตามตื้อที่เพิ่งเจอกันแป็บเดียวสัมผัสตัวเธอ...นี่เป็นผู้ชายคนที่ 2 แล้วที่สามารถสัมผัสตัวเธอได้
“.....เน่จัง ๆ เน่จังทานอะไรกันดีล่ะ” เอจิเซ็นลากซานาดะมาที่ร้านเบอร์เกอร์คิงซึ่งระยะทางจากจุดที่เธออยู่ไปถึงหอสมุดที่เทะสึกะนั่งอ่านหนังสืออยู่นั้นไกลพอสมควรถ้าวิ่งไปเองก็กินเวลาไปเกือบ 20 นาทีแล้ว “แล้วทำไมนายต้องลากฉันมาที่นี้ด้วยยะ!” ซานาดะโวยวายกับนิสัยแปลก ๆ ของเด็กหนุ่มตรงหน้า
“ก็ผมอยากทานแฮมเบอร์เกอร์นี่นา....ขอเบอร์เกอร์ชีสที่หนึ่งแล้วก็เฟรนฟรายกับโค้กนะฮะ...แล้วเน่จังจะสั่งอะไรหรือว่าจะสั่งแบบเดียวกับผม” เอจิเซ็นยิ้มแบบขี้เล่นทำเอาซานาดะทำตัวแทบไม่ถูกเลย
ซานาดะยืนคิดอยู่สักพัก “ขอMega Tomatoที่หนึ่งค่ะ...ไม่สิขอ 2 ที่ค่ะ....ชุดหนึ่งห่อกลับบ้านเพิ่มหอมทอดไปด้วนนะค่ะ...แล้วก็กาแฟเย็นแก้วใหญ่ค่ะ” ซานาดะออกอาการเขินเล็กน้อยเมื่อสั่งอาหารจากนั้นเอจิเซ็นก็ให้ซานาดะไปจองที่นั่งส่วนตัวเขาจะไปคนรอรับเอง
“ฮ่า ๆ ผมไม่นึกมาก่อนเลยนะจะเห็นผู้หญิงสั่งเบอร์เกอร์ขนาดใหญ่แบบนี้มาทานตั้ง 2 ชุดแล้วอีกชุดนั้นทานเองหรือไปให้ใครหรือเปล่าฮะ” เอจิเซ็นหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหยิบเบอร์เกอร์ของตัวเองมาทานขณะที่ซานาดะนั่งทานเบอร์เกอร์อย่างเงียบ ๆ ด้วยความเขินอาย “ฉันเป็นนักกีฬาจะทานเยอะก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร” พูดแบบไม่สนใจอะไรนอกจากเรื่องกินแต่ในหัวก็ตั้งคำถามกับตัวเองมาข้อหนึ่ง...ว่าทำไมเธอถึงไปบอกเรื่องของเธอให้คนแปลกหน้าด้วย
ให้ขณะที่ตัวเองกำลังสงสัยตัวเองอยู่นั้นนิ้วเรียวของเอจิเซ็นก็มาแตะที่มุมปากข้างซ้ายของเธอเบา ๆ ซานาดะตกใจจนหน้าแดงก่ำไปทั่วหน้า “ซอสติดที่มุมปากเน่จังน่ะฮะ...” เขาใช้นิ้วเช็ดมุมปากนั้นอย่างนิ่วนวลก่อนจะเลียซอสนั้นที่ติดกับนิ้วตัวเองต่อหน้าอีกฝ่าย “หึ ๆ เน่จังขี้อายกว่าที่ผมคิดอีกนะ...เพราะงั้นมั้งพี่สาวเลยเป็นคนสวยที่สุดที่ผมเคยเห็น” ทั้งสีหน้า คำพูดและการกระทำบ่งบอกได้อย่างดีว่าเขาไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำกับซานาดะ
“แล้วมันยังไงล่ะถึงนายจะชมฉันแต่ว่า...ฉันน่ะไม่ได้เป็นคนเรียบร้อย อ่อนหวานเหมือนผู้หญิงทั่วไปหรอกนะ” ซานาดะพูดราวกับมันเป็นปมด้อยของตัวเอง
“แล้วยังไงล่ะ เน่จังก็เป็นเน่จัง...แล้วเน่จังจะไปสนใจเรื่องทำไมล่ะผมน่ะชอบเน่จังที่เป็นแบบนี้ที่สุดนะรู้มั้ย....” แค่คำพูดของเด็กหนุ่มแปลกหน้าที่เพิ่งเจอหน้ากันไม่ถึงครึ่งวันมันก็ทำให้ซานาดะเกิดหวั่นไหวขึ้นมาในใจ....ซานาดะนั่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของเธอจะดังขึ้นมา...
“เทะสึกะ....” เธอมองชื่อของคนที่โทรเข้ามาก่อนเงยหน้ามาจ้องหน้าเอจิเซ็นสักพัก
“ขอโทษนะแต่ว่าฉันต้องไปแล้ว....” ซานาดะรีบวิ่งออกจากร้านนั้นแต่ก็ไม่ลืมที่จะเบอร์เกอร์อีกชุดติดตัวมาด้วย...เอจิเซ็นมองอย่างงุนงงก่อนจะเหลือกไปเห็นกระเป๋าใบเล็กสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะของเขา... “ไอ้นี่มัน.....”
ซานาดะวิ่งไปเรื่อย ๆ จนมองเห็นคู่หมั้นของเธอยืนรอเธออยู่ด้านหน้า “หายไปไหนมาน่ะเนเนะ รู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นห่วงเธอขนาดไหน...” เทะสึกะดึงตัวซานาดะเข้ามากอดหลวม ๆ รอบนี้ซานาดะไม่มีการขัดขืนเหมือนทุกครั้งมันแสดงให้เห็นชัดว่าเธอกำลังสับสนและกังวลกับอะไรบางอย่างอยู่ “ขอโทษนะ พอดีฉันเกิดหิวขึ้นมาก็เลยออกไปหาอะไรทานข้างนอก....ก็เลยซื้อติดมาให้นายด้วย” ซานาดะชูถุงใส่เบอร์เกอร์ให้เทะสึกะดู
“ขอบคุณมากนะเนเนะ....” กล่าวชมแล้วก็จุมพิตที่หน้าผากของอีกฝ่ายเหมือนเป็นการให้รางวัลแต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงนั้นมันก็ได้อยู่ในสายตาของเอจิเซ็นเรียบร้อยแล้ว....เอจิเซ็นมองทั้งคู่เงียบ ๆ ก่อนจะถึงวิสาสะเปิดดูกระเป๋าสตางค์ของซานาดะ.....
“ซานาดะ เก็นโกะปี 3 วิทยาลัยสาธิตริคไคแผนกม.ปลายงั้นเหรอ...แบบนี้ก็ได้สนุกกันแล้วสินะ” เขาอ่านบัตรนักเรียนของซานาดะก่อนจะยิ้มที่มุมปากแววตาของเขาบ่งบอกถึงความต้องการที่อยากได้ของบางอย่างมาครอบครอง....
ความคิดเห็น