คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ...Chapter III Library...
...Chapter III ‘Library’...
ห้องสมุด...ศูนย์รวมข้อมูลความรู้ที่ให้ทุกคนเข้ามาค้นคว้าหาความรู้ได้อย่างอิสระตามความสนใจของแต่ละคน แต่ก็มีบางคนที่แอบมาทำอย่างอื่นนอกเหนือจากที่ได้กล่าวมา.... ‘นอน’
“.......” โอนิเหล่มองร่างเล็กที่นอนน้ำลายไหลยืดบนกองหนังสืออย่างเอือมระอา ‘เฮ้อ~ ดูไม่ได้เลยจริง (= =;’ ถอนหายอย่างเนือย ๆ ก่อนจะหยิบหนังสือในมือมาเล่มนึกแล้วใช้สันหนังสือฟาดลงกลางหัวอีกฝ่ายเต็มแรง
“จ๊าก!!!!!” ร้องซะดังลั่นห้อง “นายทำบ้าอะไรของนายกันฟ่ะ!!!! มันเจ็บนะเว้ย!!!” แทบอยากกระชากหัวไอ้คนที่บังอาจเอาหนังสือมาฟาดหัวเขา
“หนวกหูจริง...” พูดเสียงนิ่ง ๆ “ในห้องสมุด....หัดเงียบน่ะเป็นมั้ย?” ตัวเองเป็นคนที่ทำให้ตื่นแท้ ๆ แต่กลับมาดุอีกฝ่ายหน้าตาเฉย
“หวา!!! คนที่ทำมันนายมากกว่าเฟ้ย!!!” พูดเถียงแง่ง ๆ ๆ ไม่สนใจคนอื่นที่อยู่บริเวณนั้นด้วย ‘เริ่มอีกแล้วสินะ (- -’ เสียงพูดในใจของคนส่วนใหญ่... พูดเหมือนเกิดขึ้นบ่อยเลยนะ
“แล้วใครใช้ให้นายมานอนในห้องสมุดกัน (- -^”
“ก็คนมันง่วงนิฟ่ะ...!! คนง่วงห้ามได้ที่ไหนกันเล่า! (= =;”
“ถ้าง่วงก็กลับไปนอนที่ห้องนายสิ....แล้วนายทบทวนบทเรียนของนายเสร็จรึยัง?” เหมือนจะเป็นผู้ปกครองมากกว่าอย่างอื่นแล้วนะ -___-;
“เสร็จตั้งนานแล้ว...ถ้าไม่เสร็จก็คงไม่มานอนให้นายมาตีฉันหัวแบบนี้หรอก!! (-o-;”
“เฮ้อ~ ฉันไม่อยากจะบ่นนายมากหรอกนะ...แต่ว่า....” เอามือกุมขมับเล็กน้อยก่อนจะเริ่มช่วงเทศนากอลิล่าน้อยอีกแล้ว (- -;
“ไม่ต้องมาบอกว่า ไม่อยากเลย!!... เห็นพูดแบบนี้แล้วก็มาบ่นฉันตลอด...!! =[]=;;” ยืนเถียงกันไปยืนเถียงกันมาสักพักก็มีแขกรายใหม่มาเยือนห้องสมุด
“โอ๊โอ! มาแอบสวีทหวานอยู่ที่นี้เองเหรอ” นำทีมมาโดยทาเนกาชิม่าโดยมีลูกทีมคือ โทคุงาว่ากับอิริเอะ..
“นายมองยังไงของนายว่า มันสวีทกันฟ่ะ!?” หันไปแยกเขี้ยวใส่คนอื่นก็เลยโดนสันหนังสือไปอีกรอบ
“ทำตัวดี ๆ หน่อยสิ...” อืม...โอนิคุมแฟน? ให้ดี ๆ หน่อยคร้าบบบ “...พวกนายมาทำอะไร?”
“มาจับกลุ่มติวนิด ๆ หน่อย ๆ จะมานั่งติวด้วยกันเปล่า?” สิ้นเสียงคำชวนของทาเนกาชิม่าก็มีประกายไฟพุ่งเฉียดหน้าเขาไป....
ชิ้ง!!! เบียวโดอินกับโทคุงาวะกำลังยืนจ้องเขม็งใส่กันประหนึ่งจะบอกว่า ‘ใครเข้ามาก่อนมีเรื่อง’ ...ลืมไปเลยว่า นางเคะ 2 นางนี่ไม่ถูกกันอย่างแรงเลยนิ = =; เมะทั้งหลายจ๋าช่วยมาดูเคะน้อย? ของตัวเองด้วย
“เอ่อ....ดูจากสภาพการณ์แล้วฉันว่านั่งแยกน่าจะดีกว่านะ” อิริเอะเสนอความคิดที่คิดว่าดีที่สุดในตอนนี้...อยู่ใกล้เดี๋ยวมีเรื่อง (- -;
“ปะ เป็นความคิดที่ดีนะ” คงอยากจะเข้าไปยุ่งเข้าไปแหย่คู่นู่นมากจนลืมเรื่องแฟนตัวเองไปนิดนึง = =; แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายไปนั่งอ่านกันตามใจชอบยกเว้น...คู่เก่าเจ้าเดิม...
“นายจะมานั่งกับฉันทำซากอะไรของนายไม่ทราบฟ่ะ!? (=___=” มองแขกที่ไม่ได้รับเชิญให้มานั่งร่วมโต๊ะด้วย ‘มาอยู่ตรงหน้าแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือกันพอดี..’
“ก็ฉันจะได้เอาหนังสือฟาดหัวนายได้ถนัดไง... ถ้าเกิดนายหลับอีก (- -)” ดีมาก ๆ คุมไว้ซะเดี๋ยวจิหลุดไปแยกเขี้ยวใส่ชาวบ้านอีก
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ จะให้นายมานั่งเฝ้าน่ะ..”
“พูดมากอ่านหนังสือไปเถอะ.....” พูดตัดบทจบเรื่องทุกอย่างแล้วจากนั้นก็นั่งอ่านหนังสืออย่างเงียบ ๆ ไปกัน 2 คน
“2 คนนั้นไม่คิดจะทำอะไรบ้างรึไง? อย่างเช่น พูดจาหยอดหวาน หรือไม่ชวนกันออกไปติว 2 ต่อ 2 อะไรแบบนั้นมั้งสิ...” เหล่าผู้มาสังเกตการนั่งบ่น...แต่ไอ้ที่บ่นน่ะมีแค่ทาเนกาชิม่าคนเดียวเท่านั้น (= =; บ่นทำเพื่อ...
“นั่นมันคงเป็นนายแล้วมั้ง...” อิริเอะพูดขึ้นโดยมีโทคุงาวะพยักหน้าสนับสนุนเงียบ ๆ
“ไหงเป็นงั้นไปล่ะ (o[]o!! โทคุ!? นายจะไม่โต้แย้งแทนแฟนหน่อยเหรอ?”
“ไม่....” พูดคำเดียวจบทุกอย่าง
“อ้ากกก!!?? แบบนี้ต้องเรียกกำลังเสริมมาช่วย?” แล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาส่งเมล์หาใครก็ไม่รู้ - -;; ผ่านไปสัก 10 นาที...
“โห~ มาอยู่กันพร้อมหน้าเลยนะครับ ^w^)” ลูกหมาน้อยโมริเดินมาพร้อมกับโอชิแล้วก็อดีต No.5 ‘คาเซนะ คาจิ’ ....ทีมสำรอง?...
“พวกนายก็มาด้วยเหรอ..?” ทาเนกาชิม่าทำเนียนถาม
“ก็อ่านในห้องมันอึดอัดนี่ครับ...” ตอบอย่างใสซื่อมั้ง? แล้วเหลือกมองที่โต๊ะของพวกโอนิที่ยังนั่งอ่านไม่สนใจใคร รู้สึกว่า เบียวโดอินจะโดนสันหนังสือไปอีกรอบ “อ๊ะ! คุณพ่อคุณแม่มานั่ง 2 ต่อ 2 ตรงนี้เองเหรอครับ...” มาถึงก็เล่นแซวซะแรงเชียว
“ใครเป็นพ่อแม่นายกันฟ่ะ!!!! =[]=!!!” เฮียรีบแยกเขี้ยวใส่ทันที “นายน่ะก็ช่วยพูดอะไรบ้างเส่...!!” ฝ่ายตรงข้ามก็นั่งหน้านิ่ง ๆ ไม่สนใจโลกอะไรกับชาวบ้านเลย
“เงียบหน่อย...” พูดแล้วก็สันหนังสือใส่อีกรอบ = =;; วันนี้เฮียโดนไปกี่รอบแล้วเนี่ย
“ซี๊ด.....ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ” นั่งกุมหัวตัวเองอย่างเจ็บใจ...แล้วก็ปล่อยให้ทุกคนแยกย้ายไปอ่านหนังสือตามใจชอบ...แต่ถ้าสังเกตดีจะพบว่า ทุกคนเลือกที่จะนั่งจับกลุ่มใกล้ ๆ โต๊ะของโอนิกับเบียว เพราะจะได้แอบดูชัด ๆ
“เฮ้อ~ หิวชะมัดเลย...” เอนหลังพิงเก้าอี้อย่างหมดสภาพ “ฉันนั่งอ่านมากี่นาทีแล้วเนี่ย?...”
“ชั่วโมงครึ่ง...” ตอบแต่สายตายังจับจ้องอยู่ที่หนังสืออยู่เลย
“งั้นฉันขอไปหาอะไรทานก่อน...” พอได้ยินแค่นั้นทาเนกาชิม่าก็ลุกพรวดขึ้นมา
“เอ่อ.....เบียวซังไม่ต้องไปก็ได้ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนซื้อมาเอง...เพราะฉันจะออกไปหาของกินกับโทคุอยู่แล้ว..ชะ ใช่มั้ย? โทคุ..” หันไปถามแฟนที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ‘ช่วยหน่อยนะ โทคุ.. ('_<)-☆’ ส่งสายตาปิ๊ง ๆ ๆ ๆ
“.......อืม....” พอเห็นแฟนตัวเองส่งสัญญาณมาเต็มที่ซะขนาดนั้นเลยเออออไปตามเรื่อง
“ฉันจะไปกินอะไรก็เรื่องของฉัน...นายจะมายุ่งทำไม? (￣△￣)” กำลังเดินลุกออกไปแต่ว่า...
“หะ ให้ฉันไปคนซื้อมาก็ได้ เบียวซังอยู่นั่งติวกับโอนิ 2 คนที่นี่แหละ” มีแววแผนนี้จะไปไม่รอดเลยส่งกระแสจิตให้ทีมโมริช่วยอีกแรง
“อะ เอ่อ...คุณสึกิ!! ผมอยากไปซื้อน้ำหน่อยมาด้วยกันกับผมได้มั้ยครับ?” หันไปชวนร่างสูงข้าง ๆ “โอนิซังจะฝากซื้อน้ำด้วยมั้ยครับ?”
“ไม่ล่ะขอบใจ ฉันยังไม่หิว...” ไม่ได้คิดจะช่วยเหลืออะไรเลย ....ในขณะที่ทุกคนเริ่มหมดความหวังก็มีตัวช่วยเข้ามาช่วยไว้ได้ทันเวลา
“บอส...ผมเอาส้มแมนดาริน (ส้มจีน) มาให้ครับ” ดุ๊คเดินมาพร้อมกับตะกร้าใส่ผลไม้
“ขอบใจมากดุ๊ค” มาถึงก็รีบแกะทานทันที “ดุ๊คช่วยซื้อน้ำให้ฉันหน่อย...เอาเหมือนเดิมนะ” ทุกคนต่างยืนมองอย่างงุนงงเมื่อกี้ยังบอกว่าจะไปเอง...พอได้ส้มกับลูกน้องมาก็กลับมานั่งอย่างเดิมซะงั้น
“โอเคบอส....”
“อะ โอนิซังเอาอะไรมั้ยครับ? เดี๋ยวผมไปซื้อให้...” พอโดนคะยั้นคะยอยู่นานโอนิก็เลยใจอ่อน
“ขอชาก็พอ...” พอได้ยินรายการสั่งของโอนิทุกคนก็เดินออกไป...ขอย้ำว่า ‘ทุกคน’
“สั่งยังกะคนแก่เลย...” พูดแบบเย้ยหยันหน่อย ๆ
“บอส...ไอ้แบบเดิมนี่ใช่นมรสสตรอเบอร์รี่ใช่มั้ยครับ?” ดุ๊คเดินกลับมาถามอีกรอบ... อุ๊ยตาย!! กอลิล่าชอบดื่มนมรสสตรอเบอร์รี่ (=///=;)
“จะซื้ออะไรก็รีบไปซื้อมาเถอะ!!” รีบไล่ลูกน้องทันที ‘ไอ้เจ้าดุ๊คทำฉันขายหน้าหมดเลย -///-’
“หึ....” แอบหลุดขำออกมานิดนึง
“อย่ามาขำกันสิฟ่ะ!! =/////=” ปาเปลือกส้มใส่อีกฝ่ายแก้เขิน
“นายชอบทานส้มแมนดารินเหรอ?...” บทสนทนาแรกของพวกเขาหลังจากนั่งตีหัวกันมาตั้งนาน...
“ก็จะเรียกชอบดีรึเปล่าก็ไม่รู้นะ...แต่ฉันจะไม่มีสมาธิอ่านถ้าไม่มีของกิน” พูดแล้วหยิบส้มอีกผลมาทาน
“เดี๋ยวก็ง่วงนอนหรอก...(- -^”
“ทานป่ะ?....” ยื่นส้มที่หยิบเมื่อกี้ให้แถมยังปอกเปลือกให้อย่างเรียบร้อยสวยงาม
“ขอบใจ....” ลองชิมเข้าไปคำแรก... ‘หวานไปหน่อย...แต่อร่อย’ ชิมแล้วเหล่มองร่างเล็กที่นั่งทานส้มพร้อมกับอ่านหนังสือไปด้วย... “ทานดี ๆ หน่อย.. เนื้อส้มติดปากแล้ว” ยื่นนิ้วเรียวเช็ดมุมปากของอีกฝ่าย
“อะ อื้อ....(0/////0)” ทำไมมีแต่ฉากแบบนี้ให้เฮียเบียวตลอดเลยเนี่ย “ดะ เดี๋ยวฉันจะเอาหนังสือเก็บเข้าที่ก่อน...” เนียนเอาหนังสือไปเก็บ
“งั้นฉันไปด้วย...” หยิบหนังสือตามมาด้วย... “เอาหนังสือมาเดี๋ยวเก็บให้...” เบียวยืนถือส่วนโอนิเป็นคนเก็บ...
“โอนิ...มือนายหยาบชะมัดเลย ขอดูหน่อยดิ!” เลิกคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ยังยื่นมือมาตามคำขอ ....เบียวโดอินมองมือใหญ่ที่หยาบกระด้างเพราะผลจากการฝึกซ้อมหนักเป็นประจำ ยืนจ้องสักพักก่อนจะลองยื่นมือไปแตะเบา ๆ ‘อุ่นชะมัด...’ ความรู้สึกอบอุ่นที่สัมผัสได้เหมือนกับตอนที่อยู่ในป่าไม่มีผิดเลย
“นายจะทำอะไร...?”
“...ฉันแค่.....อยากลองวัดมือดูเท่านั้นเอง” มองหน้าเขิน ๆ ของอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มมุมปากบาง ๆ
“อยากลองก็ลอง..” เบียวโดอินค่อย ๆ เลื่อนมือขึ้นไปจ้องมองแล้วความหงุดหงิดก็เข้ามา... ‘มือใหญ่กว่าฉันอีก = =;’ พอเห็นสีหน้าหงุดหงิดของร่างเล็กแล้วก็แอบยิ้มในใจ ...โอนิจ้องมองมือตัวเองก่อนจะบังคับให้มันกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้
“(o//////o!!?...” ทั้งตกใจและอายแต่ในใจก็รู้สึกดีที่อีกฝ่ายทำแบบนี้...เขาจึงกุมมือนั้นตอบต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรกันเพราะเสียงหัวใจของทั้งคู่มันบอกทุกอย่าง
“โอนิซัง!! เบียวโดอินซัง!! พวกผมกลับมาแล้วคร้าบบบ (^∇^)/” โมริวิ่งพรวดเข้ามาทำให้ทั้งคู่เกือบดึงมือออกแทบไม่ทันแถมซวยซ้ำกว่านั้นคือ ตัวของเบียวโดอินดันเซไปชนกับชั้นหนังสือ...ผลก็คือ...
โครม!!!!! มหันตภัยร้ายแรงของชาวคอร์ท 1 ทำชั้นหนังสือห้องสมุดล้มระเนระนาดไปแถบนึง (= =;;
“บะ เบียวโดอิน...นายทำอะไรของนาย (=_____=^” แล้วก็สันฝ่ามือลงกลางหัวปิดท้ายอีกรอบ
“ฉันเปล่าทำสักหน่อย!!! =[]=!!” แล้วก็ยืนเถียงอยู่ 2 คนปล่อยให้พวกที่เหลือได้แต่ยืนมองสภาพห้องสมุดที่ต้องโดนสั่งให้เก็บกวาด
‘เฮ้อ~ แล้วแบบนี้จะไปกันรอดมั้ยเนี่ย?’
ความคิดเห็น