คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ...Chapter II Crazy...
...Chapter II ‘Crazy’...
แกร๊ก ๆ ๆ ยืนมองหนูตัวแสบของตัวเองวิ่งวงล้อเล่นมองไปก็พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดในป่า ...นึกสงสัยกับตัวเองว่าทำไมเขาถึงต้องเข้าไปดูแลอีกคนด้วย... เพราะเป็นเพื่อนร่วมค่ายงั้นเหรอก็ไม่น่าจะใช่... คู่แข่ง...มีคู่แข่งที่ไหนจะเทคแคร์กันขนาดนี้บ้าง
“เฮ้อ~ คิดไปก็มีแต่ทำให้ปวดหัวเปล่า ๆ” สลัดความคิดในหัวแล้วเดินไปนอนแผ่บนเตียง ‘เพิ่งรู้ว่าหมอนั่นทำหน้าแบบนั้นเป็นด้วย...’ นอนระลึกถึงตอนที่เฮียเบียวมาจับแขนเสื้อ...
ฉ่า~ (=////=) นอน ๆ อยู่ก็หน้าแดงขึ้นมาซะงั้น...
“....” นอนเอามือก่ายหน้าผากแต่ถ้าเป็นไปได้คงจะใช้เท้าซะด้วยซ้ำ...แต่ดูเหมือนว่าโชคจะไม่ค่อยเข้าข้างโอนิสักเท่าไร
ก๊อก ๆ ๆ ยันตัวเองขึ้นมา...เหล่มองที่ประตูก่อนพยายามปรับสีหน้าให้หน้าเข้มเหมือนเดิมแล้วค่อยไปเปิดประตู
“ไง...!?” มีกอลิล่า? ยืนอยู่หน้าห้อง ‘มาได้ถูกจังหวะชะมัด’ โอนิคิดในใจ
“มีธุระอะไร?...” อยากจะปิดประตูใส่หน้าซะตอนนี้เลย อะไรมันจะประจวบเหมาะซะจนเขาปรับหน้าแทบไม่ทัน
“ฉันเอาเสื้อเน่า? มาคืน...หืม!? ทำไมหน้านายถึงแดงขนาดนั้น...ไม่สบายรึไง?” โอนิแอบมีสะดุ้งนิด ๆ อุตส่าห์คิดว่ามันน่าจะหายแดงแล้วแท้ ๆ คงจะเป็นเพราะว่าอีกฝ่ายมาหาหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ
“ปะ เปล่า...”
“พอดีเลยฉันไปขอยาจากห้องพยาบาลมา...เอาไปทานซะสิ” ยื่นเสื้อพร้อมกับซองยาเล็ก ๆ ให้อีกฝ่าย
“ไม่จำเป็นหรอกมั้ง?...”
“ขอปฏิเสธ...คิดว่าตัวเองไปยกก้อนหินอภิมหาโคตะระใหญ่กลางสายฝนแล้วจะไม่เป็นหวัดรึไง? แบบมันทึกเกินไปแล้วนะเฟ้ย = =;” พูดเหมือนไม่ค่อยเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ - -; ว่าโอนิไม่เคยเป็นอะไรเลยสักนิดร่างกายเฮียช่างแข็งแรงอะไรปานนั้น
“นายไปรู้มาจากไหน?...” เลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะเขาไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้อีกฝ่ายรู้เลย
“ได้ยินมาจากทาเนกาชิม่าอีกที...” ความรู้สึกของโอนิตอนนี้คือ อยากจะเตะก้นไอ้คนปล่อยข่าวสักป๊าบ (- -*
“ช่างเถอะ...จะเข้ามามั้ย?” ชวนอีกฝ่ายเข้าห้องพอเผลอก็จับกด >///< ไม่ใช่!!! แค่ชวนเข้าไปเฉย ๆ ยังไม่อยากดูสารคดีหมีกับลิงผสมพันธุ์กัน (= =;;
“โอนินายมีน้ำมั้ย? จะได้ให้นายทานยาเลย”
“ฉันดื่มหมดไปแล้ว...”
“อืม......” เหลืองมองยังโต๊ะข้าง ๆ มีขวดน้ำวางอยู่ขวดหนึ่งเขียนว่า ‘โทคุงาว่า’
“เบียวโดอิน...นายอย่าได้คิดเชียวนะ” เหมือนโอนิจะรู้ทันว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไร ‘คิดจะหาเรื่องแกล้งโทคุงาว่าสิท่า...’ แค่เห็นสีหน้าก็ดูออกแล้ว
“นายพูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง...” ทำเนียนไม่รู้ไม่ชี้ (- - “...-///-) ถ้ายังไงเอาน้ำเกลือแร่ของฉันไปก่อนมั้ย?” ยื่นขวดน้ำเกลือแร่ให้อีกฝ่าย
“ขอบใจ...แล้วทำไมนายไม่ดื่มเอง” ชอบดื่มน้ำแกลือแร่เป็นประจำ
“ช่างฉันแล้วทานยาไปเถอะ.. - -;” ไม่ชอบน้ำเกลือแร่อย่างแรงเลยนิ
“......” เหล่มองอย่างเงียบไม่ปริปากถามแล้วก็ทานยาที่คุณนายให้มาซะ ...ไม่ทานไม่ได้เดี๋ยวมีงอน?
“อืม....( . .)” เหลือกเห็นกระเป๋าเสื้อ เฮียนี่ก็ตาดีจริง ๆ เลย.... ‘ของเจ้าโอนิสินะ.....ค้นโลด!!’ รุ่นนี้ไม่ต้องถามเจ้าของเดินเข้าไปค้นเองเลยถ้าไม่ใช่ก็แค่แอบยัดกลับแบบเนียน ๆ เท่านั้น
กุกกัก ๆ ๆ เสียงกอลิล่ากำลังค้นของชาวบ้านอยู่
“หืม...!?” หันไปดู...กำลังนั่งรื้ออย่างเมามันมากเลย - -; “เบียวโดอิน นายทำอะไรของนาย!!!” แทบจะเข้าไปขย้ำหัวได้แล้ว...
“ค้นของไง...” พูดไปก็รื้อไปประหนึ่งแฟน?ที่กำลังจับผิดอยู่เลย “ฉันเคยได้ยินอิริเอะบอกว่า นายใส่ชุดชั้นในลายเสือหรือหนังเสือด้วยนี่นา...อยากเห็น (* *)”
“ไม่ต้องเลย!!!” เข้าไปขวางไม่ให้ค้น
“ขอดูหน่อยดิ..!!”
“ไม่ได้!!!” แล้วก็นัวเนีย?? แบบนี้สักพัก...ก็เกิดมหันตภัยร้ายแรงกับทั้งคู่จนได้
“ว้ากกกกก...” เพราะชลมุนกันอยู่นานทำให้เบียวโดอินเสียหลักก้นจ้ำเบ้าลงบนตักของโอนิแถมแขนของโอนิก็เผลอโอบเอวเบียวโดอินเอาไว้...ทำให้สภาพของทั้งคู่ในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคู่รักที่นั่งกอดกันตัวกลมเลย
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย?..” ถามอย่างเป็นห่วง...แต่โอนิยังไม่สังเกตเห็นสภาพของตัวเอง
“อะ อืม.....” หันไปถึงกับอยากกรี๊ด... หน้าของเฮียทั้ง 2 อยู่ติดกันมากถึงมากที่สุด เลือดในตัวร่างเล็ก? เริ่มสูดฉีดจนแดงไปทั่วทั้งหน้า “อะ อ้ากกก @#%@$#%$% =[]=’’)” ตกใจจนพูดไม่เป็นภาษาแล้ว
โป๊ก!!!! เบียวโดอินหาวิธีแก้เขินโดยการโขกหัวอีกฝ่ายแล้วก็มี...ภาพเหมือนคนเอาหัวโขกกับก้อนหินลอยขึ้นมา...กว่าจะรู้ตัวอีกก็ไปนอนกุมหน้าผากบนพื้นแล้ว
“โอเคนะ...” ไม่ได้บอกอีกฝ่ายว่าตัวเองหัวแข็งสุด ๆ
“ฉะ ฉันโอเค..!!” รีบลุกพรวดทันทีแล้วก็หันไปจ้องหน้ากันอีกรอบแล้วก็...=////////=) เขินหน้าแดงเชียว “ปะ ไปล่ะ...” เดินออกจากห้องไปทิ้งให้โอนินั้น...
“อุ๊บ!.....” นึกภาพตอนเขินของร่างเล็ก? เมื่อกี้แล้วเอามือปิดหน้าแดง ๆ เป็นล็อบสเตอร์ต้มสุก ‘มากี่ทีก็พาปัญหามาด้วยตลอด’
วันต่อมา....เมื่อวันก่อนฝนตก...วันนี้ร้อนตับแล่บ...แล่บจนแทบถอดเสื้อซ้อมกันแล้ว
“ดุ๊ค...ขอน้ำหน่อย” สงสัยขนจะดกมากเกินไป...เหงื่อซกจนนัยน์ตาแทบจะไม่สะท้อนแววออกมาแล้ว
“นี่ครับ...บอสเอาผ้าเย็นหน่อยมั้ย?” เห็นสภาพบอสก็รู้สึกสงสารแทน
“ฝากด้วย~” นั่งดื่มน้ำไปแล้วก็หาอะไรมาพัดให้หายร้อน ‘จะละลายอยู่แล้ว...’
“ดูไม่ได้เลยนะ....” เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นยักษ์มาช่วยบังแสงอาทิตย์ให้อยู่.. ‘ปลดกระดุมคอเสื้อหมดทุกเม็ดเลย...’ เขากำลังมองส่วนไหนอยู่กันเนี่ย =[]=;;
“หง่ะ!!?...(-///- ” คนที่พยายามลืมเรื่องเมื่อคืนก่อน
“........(- -?” คนที่ลืมไปหมดแล้ว
“จะ จะมากวนรึไง?...” ทำหน้าประหนึ่งจะบอกว่า อย่าเพิ่งมายุ่งกับฉันเพราะฉันใกล้จะเดี้ยงเต็มทนอยู่แล้ว
“ก็แค่อยากเห็นสภาพตลก ๆ ของนายให้ชัด ๆ เท่านั้น...” เป็นห่วงก็บอกเขาเถอะเฮีย -///-
“ฉันไม่ใช่ตัวตลกนะที่จะให้นายมาคอยดู...แล้วฉันก็ไม่ได้ทึกที่จะยืนซ้อมกลางแดดกลางฝนได้เหมือนนายด้วย = =;”
“เหอะ! บ่นเป็นผู้หญิงเชียวนะ..”
“........ดื่มมั้ย?...” ไม่รู้จะเถียงอะไรต่อแล้วจึงยื่นขวดน้ำตัดบทซะเลย... ‘คงจะปฏิเสธเหมือนทุกรอบสินะ’ ท่าทางจะรู้คำตอบของอีกฝ่ายอยู่แล้ว
“.....” ไม่ตอบแต่ก้มลงมาดื่มแถมไม่ได้จับที่ขวดแต่จับมือของอีกฝ่ายแทน!!! บร๊ะเจ้าเฮียเทพมาก!!! >[]<)
“(o////O!!)....” นั่งค้างไปแล้ว
“เป็นไร?...”
“อะ อา.....” บังเอิญหันไปเห็นลูกน้องกำลังเดินมาทางนี้ “ดะ ดุ๊ค!!! มาซ้อมเป็นเพื่อนฉันที” รีบจนทิ้งขวดน้ำตกเลอะกระจายเต็มพื้น
‘มะ เมื่อกี้หมอนั่นดื่มน้ำขวดเดียวกับฉัน....ทะ...ทางอ้อม...จะ จูบทางอ้อมเหรอ!?’ ยิ่งคิดก็ยิ่งพุ่งซ่านไปเรื่อย
“.........” เหล่มองคนที่วิ่งหนีไปแล้ว...ความรู้สึกเหมือนจะไกลก็ไม่ไกล จะใกล้ก็ไม่ใกล้แต่รู้สึกใกล้ชิดยิ่งกว่ายาสีฟันตราใกล้ชิด #เกี่ยว? #มุขเก่าไปแล้วไรเตอร์ = =;
“กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?” หนุ่ม No.2 ของค่าย U-17 ขับเซกเวย์เข้ามาทัก
“...........” เลี่ยงไม่ยอมตอบเพราะถ้าตอบคำพูดของเฮียจะเอาไปใช้ในชั้นศาล?? ได้ทันที
“เมื่อกี้ฉันแอบเห็นนะว่านายแกล้งเบียวซัง...เดี๋ยวนี้ดูสนิทกันจังเลยนะเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้” เพราะดูออกเลยต้องแหย่ให้เอ่ยปากออกมาเอง
“ฉันก็แค่แหย่ให้หมอนั่นไปซ้อมเท่านั้นแหละ...”
“อืม...อย่างงั้นเหรอ~ ไอ้เราก็นึกว่าแกล้งซะอีกทำเอาเบียวซังเขินหน้าแดงแบบนั้น ╮(‵▽′)╭”
“..........” คำพูดเมื่อกี้คงจะส่งผลเล็กน้อยแต่ว่าโอนินั้นใจเหล็กกว่าที่พวกเขาคิดไว้มาก “เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้รึไง? ฉันจะไปซ้อมต่อ...”
“ไม่กวนแล้วก็ได้...” กำลังจะเลี้ยวกลับ..
“เดี๋ยวก่อนทาเนกาชิม่า...ฉันลืมบอกนายไปเรื่องนึง”
“อะไรอ่ะ? (*^*)” ตาเป็นประกายของคนอยากรู้อยากเห็นอยากยุ่งอยากยุอยากเสี่ยม ...เยอะไปแล้ว (- -;
“ช่วยเลิกแอบขับเซกเวย์ของโค้ชคุโรเบะออกมาเล่นสักทีเถอะ (= =^”
“ฮ่า ๆ ๆ (¯▽¯;).... ไม่เลิก” จบข่าว...
ในห้องของเบียวโดอิน...เอาแต่นั่งครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดมาตลอด 2-3 วันนี้ ไหนจะเรื่องเสื้อ เรื่องยากับน้ำที่เขาเป็นคนเอาไปให้ด้วยตัวเอง เรื่องที่เกิดในห้องแล้วก็ยังเรื่องขวดน้ำเมื่อตอนกลางวันนี้อีก... มีแต่เรื่องน่าอายเต็มไปหมดเลย
“ฉันจะคิดมากไปทำไมเนี่ยยยย (-//////-” ขยี้หัวกับความบ้าบอของตัวเอง
ก๊อก ๆ ๆ แต่ไม่ทันทีจะหายเครียดความเครียดครั้งใหม่ก็เข้ามา....โอนิมาเยือนถึงหน้าห้อง
“ฉันมารบกวนนายรึเปล่า?...” ถามหน้านิ่ง ๆ
“......” ไม่ตอบแต่ส่ายหัว...ในหัวก็เริ่มคิดอะไรไม่ออกแถมหน้าก็ยังจะมาแดงอีก อีกฝ่ายยังไม่ได้ทำอะไรเฮียเลยนะ!! = =;)
“เอานี่...ฉันเอาขวดน้ำมาคืน” ยื่นขวดน้ำไปให้...
“ขอบใจ....=///= ” ยืนก้มหน้าก้มตาจ้องมองไอ้ขวดน้ำตัวปัญหา
“........” เลิกคิ้วกับท่าทีลุกลี้ลุกล้นแปลก ๆ ของอีกฝ่ายเลยยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของอีกฝ่ายเบา ๆ “หัวนายมันเหม่งขึ้นรึเปล่า...” มันไม่ใช่คำถามที่ควรจะพูดตอนนี้เลย =[]=!!
“ปะ เปล่าเฟ้ย!! นายอย่ามาว่าหัวฉันเหม่งสิ!!! =[]=;;” กลับมาแยกเขี้ยวขู่แง่ ๆ ๆ ใส่ ‘เปลี่ยนอารมณ์เร็วชะมัดเลย!!’
“แต่ก็เหม่งจริง ๆ นิ...”
“หวา!!! นายหมดธุระกับฉันแล้วใช่มั้ย?!!! งั้นก็กลับไปเลยฉันจะนอน....!!!” ดันอีกฝ่ายให้ออกไปแล้วก็ปิดประตูใส่หน้า...ก่อนจะนั่งเข่าอ่อนตรงนั้น... “ทำไมหมอนั่นถึงยังใจเย็นอยู่ได้นะ...?”
ฝ่ายโอนิที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูสักพักแล้วค่อย ๆ ทรุดตัวลงกับพื้นนั้นเหมือนกัน... ‘ทำไมเจ้านั่นถึงชอบทำหน้าแบบนั้นใส่เราตลอดนะ’ คิดไปหน้าก็แดงไปด้วย
‘รู้สึกเหมือนตัวเองบ้าไปคนเดียวเลย / อยากให้ฉันเป็นบ้าตายรึไง’
ความคิดเห็น