It’s Not My Fault... ผิดด้วยเรอะ ถ้าคนเลวจะ...มีรัก

ลำดับตอนที่ #2 : It’s Not My Fault... บทที่ 2 ที่ฉันซวยมันเพราะใคร...?

ฮือออออ T^T........

....ขอโทษด้วยค่ะที่ไม่ได้แนะนำตัวตั้งแต่แรกเพราะตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในช่วงวิกฤติสุด ๆ ค่ะ กำลังจะไปส่งดอกไม้ให้ลูกค้าอยู่ดี ๆ ฉันก็เซ่อวิ่งไปชนคนเข้าแล้วความซวยซ้ำซ้อนของฉันคือ คนที่ฉันไปชนดันเป็นพวกนักเลงน่ะสิ

“ทำบ้าอะไรของเธอ” น้ำตาจะไหลอยู่ดี ๆ จะกลายเป็นศพก่อน 20 ใครก็ได้มาช่วยฉันหน่อยเถอะค่ะ T-T

แววตาขอวิงวอน ขอร้องและอื่น ๆ ที่เธอส่งไปหาผู้คนที่เดินผ่านไปมาแต่ก็ไม่มีใครคิดใส่ใจ พูดให้ง่าย ๆ คือ ไม่มีใครอยากเข้ามาช่วยคนที่ไม่รู้จักหรือไม่ก็ไม่อยากเจ็บตัวเปล่า ๆ เพราะเข้าไปช่วยคนที่ไม่รู้จัก

“ขะ ขอโทษค่ะ” พูดอะไรไม่ออกเลยอ่ะ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริง ๆ (T0T) ไหนจะเพื่อนของเขาอีก 3 คน วันนี้แกไม่เหลือซากแน่เลยยัยเซ่ออาสึสะ

“ไอ้สัสฮิบิกิ เมิงอย่าทำให้สาวกลัวสิฟะ” เพื่อนของผู้ชายคนนั้นเข้ามาตบหัวเพื่อนรอบนึง ฮือ ๆ งั้นช่วยบอกเพื่อนคุณด้วยสิค่ะว่าให้ปล่อยฉันไปเถอะ พรีสสสส T^T ฉันยังมีของที่ต้องไปส่งอีกนะค่ะ...พูดถึงของ แงงงงง เค้าอยากจะร้องไห้ดอกไม้ของคุณลูกค้าพังหมดแล้วนี่ฉันต้องโดนหักเงินเดือนอีกแล้วเหรอเนี่ย (ToT) กระซิก ๆ ๆ ๆ

“กูยังไม่ได้....!? แล้วเธอจะร้องไห้ทำซากอะไรของเธอเนี่ย!!” มองมาเห็นนังนี่กำลังน้ำตาไหลพราก ๆ จะไม่ให้ร้องได้ยังไงล่ะค่ะเงินโบนัสพิเศษลอยหายไปกับตาแล้ว

“ดะ ดอกไม้ที่ต้องไปส่งพังซะแล้ว (T^T)”

“ยัยนั่นเพี้ยนเปล่าวะ?” ค่ะ ใช่ค่ะ ฉันเพี้ยนจริง ๆ ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ

“แต่เพี้ยน ๆ ก็น่ารักนะ” ฮือออออ หน้าฉันขี้เหล่จะตายอย่าสนฉันเลยค่ะ

ตึง!!!! เมื่อกี้เห็นอะไรแว๊บ ๆ ลอยเฉียดหน้าไป เหลือกมองไปดูเห็นบาทาพี่ท่านอยู่บนเครื่องขายน้ำเรียบร้อยแล้วด้านข้างถึงกับบุบเลย =[]=;; ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

“เท่าไร......” เล่นจ้องเขม็งแบบนี้ฉันก็กลัวนะค่ะ

“อะ อา....”

“ฉันถามว่า ไอ้ค่าดอกไม้ของเธอมันเท่าไร? ตอบฉันมาสิ...!”

“มองไกล ๆ นึกว่าพวกเรากำลังแกล้งเธออยู่เลยแหะ?” แบบนี้มันก็กำลังทำอยู่ไม่ใช่หรือไงกันค่ะ T^T ตอนนี้ขาฉันสั่นจนก้าวไม่ออกแล้ว

“สะ 3000 เยนค่ะ!” เขาล้วงหยิบอะไรบางอย่างออกมา TToTT ตายแน่เลยงานนี้ ฮืออออออ น้ำตาจะไหล

“เอาไป...แล้วก็รีบไปให้พ้น ๆ หน้าฉันซะ” ไม่ต้องบอกฉันก็ไปอยู่แล้วค่ะ แต่ว่าทำไมต้องยัดเงิน 3000 ใส่มือฉันด้วยนะ โอยยยย ไม่รู้ล่ะต้องรีบกลับร้านด่วนแล้ว

“กลับมาแล้วค่ะ....”

“ยินดีต้อนรับจ๊ะ อาซึสะจัง” คุณป้าเจ้าของร้านต้อนรับด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นของคุณป้า....ฉันน่ะเป็นเด็กทำงานพาร์ทไมท์ที่ร้านขายดอกไม้ของคุณป้ามาได้ 2-3 ปีแล้วคุณป้าเป็นคนใจดีแล้วก็ดูแลเอาใส่ใจดอกไม้ในร้านอยู่ตลอดเวลา ทำไมดอกไม้ที่ร้านนี้ทั้งสดแล้วก็คุณภาพดีกว่าร้านไหน ๆ แต่เพราะเป็นร้านดอกไม้เล็ก ๆ ทำให้ไม่เป็นที่รู้จักแถมช่วงนี้ลูกค้าก็ไม่ค่อยมีด้วย...เพราะงั้นพอมีลูกค้าเข้ามาก็ต้องตั้งใจทำงานเป็นพิเศษ....แต่ว่าเมื่อกี้ฉันเพิ่งไปเดินชนกับนักเลงจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดเหมือนกัน T^T

“ขอโทษนะค่ะที่ออกไปซะนาน”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ ส่วนเรื่องดอกไม้ที่เอาไปส่งเมื่อกี้....” หงะ o[]o!! ฉันยังไม่ได้บอกคุณป้าเลยนี่นา

“อะ เอ่อ....คุณป้าดอกไม้มัน...เอ่อ.....”

“ความจริงลูกค้าเพิ่งโทรมายกเลิกหลังจากที่อาซึสะออกไปได้ไม่นาน....เรายังไม่ได้เอาไปส่งใช่มั้ยจ๊ะ?” ยะ ยกเลิก ⊙△⊙ เดือนนี้มันหนที่ 3 แล้วนะที่โดนยกเลิกอย่างไม่มีสาเหตุเนี่ย...แต่มันก็ดีสำหรับเราที่ไม่ต้องโดนคุณป้าหักเงินเดือน (^ ^) แบบนี้ก็คงพอซื้อเนื้อกินสำหรับเดือนนี้แล้วล่ะนะ

“อืม.....อาซึสะจังไอ้เงินที่อยู่ในมือเนี่ยมันอะไรเหรอจ๊ะ?” อั๊ยย่า! ลืมเอาเงินที่ได้มาเมื่อกี้เก็บใส่กระเป๋าซะสนิทเลย แต่ไอ้ความรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ๆ ที่คุ้นเคยนี่มันอะไรกันเนี่ย.... (^ ^*) แง้วววววว T[]T;; คุงป้าโกรธเค้าซะแย้ววววว

“อะ เอ่อ...คือว่า....”

โป๊ก!! ได้รับซาลาเปามาประดับบนหัว 1 ลูก

“แหม....เรื่องมันเป็นแบบนี้เองหรอกเรอะจ๊ะ ^^ ถ้างั้นป้าจะหักเงินเดือนของอาซึสะจัง 1500 เยนเป็นการลงโทษไม่คัดค้านใช่มั้ยจ๊ะ...อาซึสะจัง” ไม่มีหรอกค่ะ คนที่โง่พอจะกล้าค้านคุณป้าเวลาโกรธเวลาคนใจดีโกรธเนี่ย....เหมือนเห็นหมีเลย -__-;;

“คะ ค่ะ.....”

“ดีจ๊ะ ๆ งั้นก็เตรียมตัวเก็บของปิดร้านได้แล้วนะจ๊ะ” ^v^ ไอ้รอยยิ้มใจดีช่างขัดกับเมื่อกี้ลิบลับเลยแหะ

“เอ๋! ตอนนี้เพิ่งจะทุ่มกว่า ๆ เองนะค่ะปกติก็ต้อง 2 ทุ่มนี่นา”

“ช่วยไม่ได้นะจ๊ะ....ในเมื่อไม่มีลูกค้าเข้าร้านก็ต้องปิดก่อนอยู่แล้ว” พอคิดว่าร้านนี้จะต้องปิดตัวลงก็เศร้าแล้ว...ฉันน่ะชินกับงานพวกนี้เข้าซะแล้วสิแถมอีกอย่างคุณป้าก็เป็นผู้มีพระคุณของฉันซะด้วยสิ เฮ้อ~ ไม่อยากให้ร้านนี้ต้องหายไปเลย

“เข้าใจแล้วค่ะ....” ฉันเดินไปยกกระถากต้นไม้หน้าร้านเข้ามาไว้ข้างใน

“แล้วก็อีกอย่างนะอาซึสะจัง...เงินที่เราได้มาน่ะช่วยเอาไปคืนเจ้าของด้วยนะจ๊ะ” เหมือนโลกทั้งใบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ T^T น้ำตาจะพรากอีกรอบแล้วทำไมคุณป้าถึงทำกับฉันแบบนี้ ฮืออออออ น้ำตาจะไหล

เพล้ง!! (=[]=;; ฉันเผลอทำกระถากที่ยกเมื่อกี้แตกล่ะ เฮือกกก ความรู้สึกเสียวสันหลังแบบนี้อีกแล้วเหรอออออออ!!!

“หักเพิ่มอีก 1000 เยนจ๊ะ❤” ไม่น่า~!!! ความฝันที่จะได้กินเนื้อเดือนนี้มันหายไปแล้วววว ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อุตส่าห์นึกว่าจะไม่ต้องไปเจอผู้ชายน่ากลัวคนนั้นอีกแล้วเชียว แงงงงงง คุณป้าค่ะคำพูดที่หนูพูดถึงเมื่อกี้หนูขอลบมันทิ้งนะค่ะ T^T คุงป้าใจย้ายที่ฉุดดดดด

......อืม.....

วันต่อมาฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะเอาเงินนี่ไปคืนผู้ชายคนนั้นยังไงไม่ให้รู้ตัว ก็ฉันไม่อยากไปเจอเขาอีกแล้วน่ะสิ T^T คุณป้านะคุณป้าทำกับหนูได้ลงคอ กระซิก ๆ ๆ ๆ ๆ

ผั๊วะ! ผลัก! โครม! ตุบตับ!!.....เมื่อกี้เหมือนเห็นอะไรใหญ่ ๆ ลอยผ่านหน้าไป เฮ้ย!! แล้วทำไมถึงมีผู้ชายมานอนกองตรงนี้ได้ล่ะแถมมีกันซะเพียบเลย!? =[]=;; นี่ฉันเผลอไปเห็นอะไรที่ไม่สมควรเห็นเข้าแล้วสินะ

“ชิ!.....ไอ้พวกกากนี้แม่งพกเงินมาน้อยชิบหาย จะพอสำหรับอาทิตย์นี้มั้ยว่ะเนี่ย?” จะ เจอตัวแล้ววววววววว อยู่ดี ๆ ก็มาเจอตอนกำลังอัดกันเนี่ยนะ!!! อะไรทำให้ฉันต้องมาซวยแบบนี้เนี่ย!!?

“คะ คุณ....” ขาชักเริ่มสั่นอีกแล้ววว T[]T

“หืม? เธอ.....เป็นใครน่ะ” คนบ้าอะไรมันจะความจำสั้นยิ่งกว่าปลาทองได้แบบนี้เพิ่งเจอกัน (ไม่ได้ตั้งใจ) เมื่อวานเองนะค่ะ

“เอ่อ...คือว่า...กำลังทำอะไรอยู่เหรอค่ะ?” ช่างอยากรู้ว่าฉันเอาส่วนไหนของซีรีบรัมมาถามอะไรโง่ ๆ กับคน ๆ นี้กันเนี่ย T^T

“ถามแปลก ๆ ก็กำลังไถ่เงินคนอยู่ไง” พูดพร้อมกับนั่งลงค้นหากระเป๋าตังจากเหยื่อผู้เคราะห์ - -; ฉันว่าฉันโง่แล้วนะเจอคนที่โง่กว่าฉันอีก...แบบนี้สินะเหนือฟ้ายังมีฟ้าเหนือคนโง่ยังมีคนโง่กว่า....ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงเฮียดีแล้ว มันช่าง.....เกรียนดีจริง ๆ

“ทำไมต้องทำด้วยค่ะ......” รู้สึกเหมือนเป็นคนบ้าเลยอ่ะ YoY

“ไม่รู้สิจำไม่ค่อยได้....แต่จำได้ลาง ๆ ว่าฉันเอาเงินค่าขนมทั้งหมดเลย...เอ่อ...การกุศลล่ะมั้ง หึ ๆ ฉันเองก็เป็นคนดีกับเขาเป็นเหมือนกันนะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ แล้วเธอมีธุระอะไรกับฉัน?” นอกจากจะขี้ลืมแล้วยังหลงตัวเองอีก -__-;; การกุศลบ้านไหนของพี่ท่านกันค่ะ!!! เมื่อวานยังเตะเครื่องกดน้ำจนบุบไปข้างอยู่เลยไม่ใช่หรือไงงงงงงงงง

“เอ่อ....นี่ค่ะ” ฉันยื่นเงินคืนเขา

“แล้วเธอเอามาให้ฉันทำไม? เอาคืนไปเลยฉันไม่ต้องการ - -” เอิ่ม.....ฉันจำได้ว่า เงินพวกนี้เป็นของคุณที่เอามายัดใส่มือฉันเองเลยนะค่ะ ยังจะทำฟอร์มแมนไม่เอาเดี๋ยวก็เอาจริง ๆ หรอก เพิ่งโดนหักเงินเดือนมาเองเนี่ย

“นั่นมันเงินของคุณนะ....”

“ห่ะ? 0[]0??” ทำหน้ามึน ๆ ชวนน่าถีบให้ไปกองกับพื้นจริง ๆ

“ก็เมื่อวานคุณเป็นคนให้ฉันเองนะค่ะ....เรื่องดอกไม้ไงล่ะค่ะ”

“ดอกไม้....อ๋อ.....ฉันจำได้แล้ว อืม...เธอมาคืนฉันทำไมมันเป็นค่าเสียหายของเธอไม่ใช่เหรอ?” แล้วทีมาทำหน้าเคร่งเครียดใส่ฉันอีก ไม่ต้องเก๊กก็ได้มั้งค่ะฉันเห็นหมดแล้ว

“พอดีว่าลูกค้าเกิดยกเลิกกะทันหันแล้วก็เจ้าของร้านให้เอามาคืนคุณด้วย...ส่วนค่าเสียหาย...มันโดนหักจากเงินเดือนฉันเรียบร้อยแล้ว” ไอ้ประโยดท้ายฉันพยายามพูดให้เบาเข้าไว้เพราะฉันไม่อยากให้คน ๆ นี้ได้ยินที่สุดเลยล่ะ

“งั้นเหรอ.....อืม...ขอบใจนะ” รับเงินไปด้วยใบหน้าขัดเขิน ฮิ ๆ เห็นแบบนี้แล้วเขาก็คงไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างที่คิดไว้ ^w^

“ค่ะ.....”

“แต่ว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาดล่ะ....ไม่งั้น....”

“ไม่งั้น?......”

“ฉันจะหักคอเธอซะ....” =__=;; เอิ่มมมมมม ฉันขอคืนคำพูดที่ฉันพูดไปเมื่อกี้...ผู้ชายคนนี้ฉัน...เกลียดสุด ๆ เลยค่ะ