คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ...Chapter I Rainy...
...Chapter I ‘Rainy’...
“เกมเซ็ท 6-0 เบียวโดอิน โฮโอ” เสียงประกาศของกรรมการดั่งก้องทั่วสนาม เขาเหล่มองคู่แข่งที่นอนหมอบราบอยู่กับพื้นด้วยสายตาสมเพช...ห่วยแตก จืดชืดและน่าเบื่อ การแข่งที่ไร้รสชาติแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด เขาต้องการแข่งอย่างเร้าใจและเมามันเหมือนกับตอนที่เขาได้ถูกเรียกมาที่นี้วันแรก...
“เกมเซ็ท 6-0 โอนิ จูจิโร่!!” เขาเหล่มองไปทางคอร์ทข้าง ๆ ชายร่างสูงใหญ่หน้าตาดุดันเช่นเดียวกับชื่อ...อสูรโอนิ ชายเพียงคนเดียวที่สามารถเอาชนะคนอย่างเบียวโดอิน โฮโอได้เมื่อ 2 ปีที่แล้วเป็นคนเดียวที่เขาอยากจะแข่งด้วยมากที่สุด
“เฮ้ย!...โอนิมาลองแข่งกับฉันสักตามั้ยล่ะ?” ดวงตาฉายแววหาเรื่องอย่างเห็นได้ชัด แต่นี่มันไม่ได้เป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นกับพวกเขา
“....” ไม่มีคำพูดใดออกมาจากอีกฝ่ายเพียงแค่ส่ายหัวอย่างเนือย ๆ แล้วเดินผ่านเขาไป
“ชิ!...” ชักสีหน้าไม่พอใจก่อนจะกวาดสายตาหาใครสักคนเป็นที่ระบายความโกรธและคนที่เหมาะสมกับหน้าที่นี้ก็คงไม่พ้นเด็กหนุ่มปี 2 ที่ต้องการจะโค่นล้มเขา... ‘โทคุงาวะ คาสึยะ’
“......” สีหน้าไร้อารมณ์ที่บังเอิญหันมาในจังหวะที่ไม่ได้เท่าไร
“จ้องหน้าฉันแบบนี้อยากลงไปเก็บบอลอีกรอบรึไง? ไอ้หนูโทคุงาวะ” ความตึงเครียดที่ถูกดึงเข้ามาทำให้ทั่วทั้งคอร์ทถึงกับเงียบกริบ
“โอ๊ะโอ! มีอะไรกันเหรอครับ? คุณเบียวโดอิน” พอเห็นบรรยากาศท่าทางไม่ค่อยดี ‘ทาเนกาชิม่า ชูจิ’ จึงต้องเข้ามา... “ถ้าไม่รังเกียจให้ฉันเป็นคู่ซ้อมแทนมั้ย?”
“.......” เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามาขัดขวางเขาจึงเลือกที่จะเดินจากไปจากตรงนั้น “ดุ๊ค! นายมาเป็นคู่ซ้อมให้ฉันหน่อย” และหาคนใหม่มาระบายแทน..
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย? โทคุ...” เอามือแตะที่ไหล่ของคนรักเบา ๆ ฝ่ายโทคุงาวะก็ไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเพียงแค่ส่ายหัวเบา ๆ เท่านั้น
“เฮ้อ~ คุณเบียวชอบเป็นแบบนี้ตลอดเลยแหะเวลาโมโหเรื่องคุณโอนิเนี่ย...” เหล่าตัวแทนญี่ปุ่นต่างรู้กันดีว่า เบียวโดอินนั่นชอบเข้าไปหาเรื่องโอนิตลอดและจะโดนโต้กลับโดยการถูกเมินใส่... และมันเป็นปัญหาสำหรับพวกเขาหลายคนเพราะเวลาเบียวโดอินมีน้ำโหมักจะชอบทำลายข้าวของทุกรอบ
“พวกเขาก็เป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา” อิริเอะ คานาตะเข้ามาวงสนทนาด้วย
“แล้วคุณทาเนกาชิม่าไม่คิดจะช่วยอะไรหน่อยเหรอครับ? เมื่อวันก่อนคุณเบียวโดอินเพิ่งจะทำลายตู้กดน้ำไปนะครับ” แม้แต่คู่หูสุดแกร่งของตัวแทนทีมชาติญี่ปุ่นอย่าง ‘โมริ จูซาบุโร่’ กับ ‘โอชิ สึกิมิสึ’ยังเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยเลย [ท่าทางปัญหาของคู่นี้จะเป็นปัญหาระดับชาติ (=_=;)]
“มันก็จริงนะ อืม...จะช่วยยังไงดีล่ะ?” รอยยิ้มจอมเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทาเนกาชิม่า
“อย่างนายมันเรียกว่า ‘แกล้ง’ มากกว่านะ ชูจิ” คำพูดของคู่หูอย่าง ‘โอมางาริ ริวจิ’ ลอยดังมาแต่ไกล
“ฮ่า ๆ นั่นสินะ (￣▽￣)...แต่มีอยู่ข้อหนึ่งที่พวกเรารู้แน่ ๆ คือพวกเขา 2 คนเป็นพวกไม่รู้ใจตัวเองสุด ๆ เลยล่ะ” ทุกคนต่างพร้อมใจกันพยักหน้า...
ตัดมาทางด้านของโอนิเดินหนีความวุ่นวายของกอลิล่าโดอินมาฝึกคนเดียวบนเขา...แต่ก็ยังไม่แคล้วจะเจอเรื่องปวดหัวอีกจนได้
แซ่ก ๆ ๆ เสียงพุ่มไม้ไหวทำให้เขาต้องหยุดมองสักครู่ก่อนเจ้าของเสียงจะเดินออกมาจากพุ่มไม้...เป็นกอลิล่าขนดก ไม่ใช่!!! แต่เป็นเบียวโดอิน โฮโอเจ้าเก่าที่ไม่เคยจะตายสักที (- -;;)
“มาโผล่ตรงไหนอีกล่ะเนี่ย?” กวาดมองโดยรอบแต่ไม่ได้สังเกตว่ามีคนกำลังยืนจ้องมองเขาอยู่
“นายมาทำอะไรที่นี่” โอนิเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ห่ะ!? นายเองเหรอ...พอดีฉันโดนโค้ชคุโรเบะสั่งให้มาตามเก็บบอล”
“บอล? คนอย่างนายเนี่ยนะจะมาเก็บ...” พูดเหมือนไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไร
“ช่วยเชื่อหน่อยเถอะ..เมื่อกี้ฉันเพิ่งไปพังรั้วค่ายตอนซ้อมกับดุ๊ค (- -^) โค้ชเลยลงโทษให้ฉันมาเก็บ...”
“เฮ้อ~ จะมีวันไหนบ้างมั้ยที่นายจะไม่ทำลายของใช้ในค่าย? (=___=;;” โอนิถึงกับต้องเอามือกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ ไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาดุคนตรงหน้าแล้ว
“คงจะเป็นวันที่นายหายไปจากค่ายล่ะมั้ง?..(- -*)”
“นายนี่มัน....” ยังไม่ทันได้เอ่ยปากบ่น..เฮียก็เข้ามาขัด
“พอเลย!! ฉันขี้เกียจฟังนายบ่น...” ยกมือขึ้นมาห้ามเหมือนจะรู้ว่า หลังจากนี้เขาจะต้องโดนคนตรงหน้าเทศนาอีกแล้ว
“งั้นก็เลิกพังของซะ ฉันจะได้ไม่ต้องบ่น...” พูดเหมือนง่ายแต่เอาเข้าจริง ๆ มันช่างทำได้ยากเย็นมากสำหรับเบียวโดอิน
‘แล้วมันเป็นเพราะใครกัน...ที่ทำให้ฉันต้องทำลายข้าวของ = =;’ เบียวโดอินแอบบ่นในใจ...ก่อนจะรู้สึกได้ว่ามันหยดน้ำตกลงมาปลายจมูกของเขาแล้วค่อย ๆ เพิ่มเป็น 2-3 เม็ดแล้วก็สาดเทลงมาแบบไม่ทันให้พวกเขาตั้งตัว
“ให้ตายสิ!!” เบียวโดอินสบถออกมาเบา ๆ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ค่อยเข้าใจว่า ทำไม...ต้นไม้มีให้หลบตั้งหลายต้นแต่ทั้งคู่ดันเลือกที่จะหลบอยู่ใต้ต้นไม้ต้นเดียวกัน...
“ตกลงมาซะหนักเชียว...” พูดพลางมองฝนที่ไม่มีท่าทีจะหยุดได้ง่าย ๆ
“ประเด็นคือ ฉันเพิ่งจะสระผมมาด้วย...”
“บ่นเป็น...ผู้..อะ..เอ่อ...” อยากจะหันไปดุสักรอบแต่พอหันไปก็เห็นอีกฝ่ายซึ่งอยู่สภาพเปียกปอน....หยดน้ำที่ไหลลงมาตามเส้นผมแล้วไหลลงมาตามใบหน้าก่อนจะไหลลงมาถึงต้นคอ เห็นแค่เนี่ยก็ทำให้เขาถึงกับเคลิ้มไปเล็กน้อย
“นายจ้องอะไรของนาย...” พอช้อนตาขึ้นมาก็เห็นเพื่อนร่วมค่ายกำลังจ้องเขาอยู่
“เปล่า...” รีบหันกลับไปทันที ‘ถ้าไม่มีไอ้เครานั้น คงจะดูดีกว่านี่มาก - -;’ โอนินึกในใจ
.....หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ยืนรอให้ฝนหยุดตกอย่างเงียบ ๆ เพราะถ้าคุยกันก็มีเถียงกันลูกเดียว แต่ยิ่งฝนตกนานอากาศก็ยิ่งเริ่มเย็นเลยทำให้มีบางคนเริ่มตัวสั่นนิด ๆ แล้ว
“เบียวโดอินถอดแจ็ตเก็ตของนายออกซะ...” พูดไปแล้วถอดแจ็ตเก็ตของตัวเองไปพลาง
“หา...=[]=;” เล่นพูดออกมาแบบไม่ทันให้ตั้งตัวทำให้เบียวโดอินหน้าเหวอซะ
“ฉันบอกว่าให้ถอดก็คือถอด...(- -*”
“เดี๋ยว!! ทำไมจู่ ๆ นายต้องสั่งให้ฉันถอดด้วยไม่ทราบ!?”
“เงียบซะ...แล้วก็ถอดออกเดี๋ยวนี้หรือจะต้องให้กำลังบังคับนาย”
“ตอนนี้นายก็บังคับฉันอยู่เนี่ย!!! ไอ้บ้า!!!”
“ถอดออกซะ....” สิ้นเสียงคำสั่งสุดท้ายโอนิก็จ้องเขม็งราวกับจะบอกว่า ‘ถ้านายยังไม่ถอดฉันจะกระชากมันออกเอง’ อะไรประมาณนั้น... (-___-^) สุดท้ายเบียวโดอินก็ไม่อาจปฏิเสธได้...ลองปฏิเสธสิโดนขย้ำหัวแบะแน่...
พรึบ!!
“ว้ากกก อะไรฟ่ะเนี่ย!? =[]=;;” ถอดเสื้อออกไม่ถึง 10 วิก็มีบางอย่างมาวางแหมะบนหน้า
“เสื้อฉัน...ใส่ซะ” พูดได้หน้านิ่งมาก
“เดี๋ยว!! ทำไมฉันต้องใส่เสื้อของนายด้วยห่ะ!? มันขนลุกนะเฟ้ย...!!”
“ใส่ไปเถอะ...อยากเป็นหวัดนอนซมอยู่ในห้องรึไง?” ความจริงเพิ่งกระจ่างว่า ทำไมโอนิถึงให้เบียวโดอินถอดเสื้อออกเพราะ...เสื้อเฮียเปียกชนิดที่ว่าบิดน้ำออกคงได้เป็นถัง
“ฉันไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดที่นายต้องมาห่วงฉัน!!”
“ใส่...” มาแนวเดียวกับตอนถอด (- -;
“ชิ! ใส่ก็ใส่...” ใส่เสื้อไปก็บ่นอุบอิบไปด้วย...แต่พอใส่ก็รู้สึกว่ามัน ‘อุ่น’ กว่าที่คิดเอาไว้แถมเสื้อมันก็...ตัวใหญ่ชิบใส่ทีมือนี่หายไปเกือบครึ่ง ใส่ไปก็หงุดหงิดตัวเองไปด้วยว่าทำไมตัวเองถึงตัวเล็ก? เพียงนี้...ยังจำได้ลาง ๆ อยู่เลยว่า ตอนเข้ามาใหม่ ๆ พวกเขา 2 คนตัวก็ไม่ได้ต่างกันมากมายแต่ทำไมตอนนี้มันถึงแตกต่างได้ชัดขนาดนี้
“งั้นฉันขอไปก่อน....” จู่ ๆ เดินออกไปทั้ง ๆ ที่ฝนยังตกอยู่..
“ดะ เดี๋ยวดิ....!!” เพราะความที่กะทันหันเกินไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ทำให้เบียวโดอินเผลอตัวรีบจับชายแขนเสื้อของโอนิ...
“.......” ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเร็วมากจนต่างฝ่ายต่างเงียบ มีแต่เพียงเสียงสายฝนที่เอาแต่สาดเทลงมาอย่างเดียว...แต่ถ้าไม่มีเสียงฝนนี่คุณอาจจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงอยู่ก็เป็นได้
“ทะ โทษที...(=////=) คะ คือ...ฉันแค่อยากรู้ว่านายจะไปไหนเท่านั้น” เบียวโดอินรีบปล่อยมือออกทันที...ตอนนี้เขาแทบอยากจะเอาหัวโขกกับต้นไม้มาก ๆ ดันเผลอออกตัวแรงเกินไป
“ฉันก็จะไปฝึกน่ะสิ...” ตอบอย่างไร้อารมณ์ทั้งที่ในความจริงเขาเองก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากร่างเล็ก? สักนิดเดียว
“บ้าไปแล้วรึไง!? จะออกไปทั้ง ๆ ฝนตกอยู่เนี่ยนะเดี๋ยวก็ป่วยกันพอดี นายบอกฉัน...เอ่อ...ลืมมันซะเถอะ.... ถ้ายังไงฉันเอาเสื้อคืนนายก็ได้” เบียวโดอินจะถอดเสื้อคืนแต่โอนิก็ยกมือห้ามเอาไว้
“ไม่ต้อง...ฝนแค่นี้ฉันไม่เป็นไรอยู่แล้วนายใส่ไปเถอะ อีกไม่นานฝนคงจะซาลงนายก็รีบวิ่งกลับเข้าไปแล้วกัน...” พูดจบก็เดินหายเข้าไปในป่าปล่อยทิ้งให้อีกคนต้องเดินกลับคนเดียว [น่าสงสารกอลิล่าน้อย - -;;]
“บอส? หายไปไหนมา...นึกว่าคุณหลงป่าไปแล้วซะอีก” หลังจากเบียวโดอินกลับมาได้ไม่นานลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ ‘วาตานาเบะ ดุ๊ค’ ก็เดินเข้ามา...
“คนอย่างฉันตายยากเฟ้ย... (= =;” สงสัยจะถามอะไรมากไม่ได้เพราะเฮียกำลังอารมณ์บูดบึ้งสุด ๆ
“งั้นเหรอครับ....แล้วทำไมบอสถึงมีแจ็ตเก็ตตั้ง 2 ตัว...” ถึงกับสะดุ้งเฮือกเพราะเสื้อที่ใส่นั้นคือของโอนิส่วนที่ถือในมือมันคือของเขา
“ยะ อย่าไปสนมันเลย...ฉะ ฉันจะไปอาบน้ำ” วิ่งเดินเนียนหนีจากที่สอบปากคำ ก็ใครมันจะไปกล้าบอกล่ะว่าเป็นของใคร...
‘ไอ้บ้าโอนิ...ไอ้บ้าไอ้บ้าไอ้บ้าไอ้บ้าไอ้บ้า’
ขอแนะนำฟิค NewPOT อีกเรื่องนะค่ะ ใครชอบคู่ Tanegashima & Tokugawa (^ ^)/ เชิญมาทางนี้เลยค่ะ
แปะโลดดดด (^o^)/
http://writer.dek-d.com/nakagauchi/writer/view.php?id=1011168
ความคิดเห็น