คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : SPECIAL...!!!!.... My Little boy
....ตั้งแต่เกิดมาจนถึงทุกวันนี่ยังไม่เคยนึกถึงเลยว่าตัวเองจะสามารถมาอยู่ในฐานะนี้ได้...ไม่ใช่ No. 1 ของค่าย U-17 ไม่เป็น หนุ่มหน้าสวย? วัย 25 ปี ไม่ได้เป็นแม้กระทั่งคู่ปรับตัวฉกาจของโอนิ จูจิโร่...มันเป็นฐานะที่เขาเองก็อธิบายไม่ได้มันเป็นฐานะที่เรียกว่าเขาได้มาจากปาฏิหาริย์ก็เป็นได้...
ร่างบางเดินวนไปวนมาอยู่ในผนังกระจกมองวิวสวยๆด้านล่างก่อนจะหยุดยืนรับแสงอาทิตย์อ่อนๆที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอนสีโทนสว่างและเรียบหรูของตัวเองก่อนจะขับกล่อมเพลงหวานๆเพราะๆที่เคยได้ยินจากผู้เป็นแม่แต่แล้วเสียงเพลงก็หยุดลงเมื่อมีบุคคลเดินเข้ามา...
“มาอยู่ตรงนี้เองเหรอ...” เสียงทุ้มๆที่แสนคุ้นเคยกับโอบแขนแกร่งอันมั่นคงและแสนอบอุ่นยิ่งกว่าสิ่งใด.. เอ่ยถามก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆให้แก่ผู้เป็นที่รัก
“กลับมาแล้วเหรอ?..” เอ่ยถามคนข้างหลังเสียงหวานนุ่มไม่คิดว่าตัวเองจะถูกเปลี่ยนฐานะให้เป็นภรรยาของโอนิ จูจิโร่แน่นอนว่า..เขาดีใจขนาดไหนที่โอนิขอเขาแต่งงาน..โอนิไม่เคยรังเกียจนิสัยร้ายๆของเขา ไม่สนแม้กระทั่งว่าเมื่อก่อนเขาเคยทำเรื่องเลวร้ายขนาดไหนลงไปบ้าง…โอนิรักเขามากเหมือนที่ตัวเขารักอีกฝ่าย..ในเมื่ออีกฝ่ายดีกับเขาขนาดนี้เขาเองก็ต้องพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นกว่านี้ เพื่อโอนิ อยากให้อีกฝ่ายมีความสุขจนในที่สุดเขาได้มีของขวัญล้ำค่าที่โอนิเฝ้ารอปรารถนาและพร่ำบอกเขามาตลอดที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว...
“อือ...อยู่ที่นี้คนเดียวเหงาบ้างมั้ย?” เอ่ยถามพลางเอามือทัดเส้นผมสีทองยาวสลวยก่อนเลื่อนตาลงมองของขวัญอันแสนวิเศษที่าภรรยาแสนสวยคนนี้ได้มอบให้เขามา... มือแกร่งบรรจงลูบเบาๆลงผืนผ้าในอ้อมแขนบาง.. ก่อนจะคลี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับของขวัญที่มาพร้อมกับฐานะพ่อคนแม่คนที่เขาและภรรยาของเขาได้รับมาเมื่อ 3 เดือนก่อน....
“อยู่คนเดียวที่ไหนล่ะมีเขาอยู่ด้วยทั้งคน..” ก้มลงมองแล้วยิ้มบางๆให้กับแก้วตาดวงใจอันแสนสำคัญดวงนี้ เรียวตาคมของโอนิแลมองภรรยาผู้ที่รักที่นับวันยิ่งสวยมากขึ้นทุกวันจนไม่อาจหยุดมองได้เลยสักครั้ง...ก่อนจะเลื่อนสายตามองทารกน้อยที่ภรรยาเฝ้าเลี้ยงดูและหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใด ลูกชายตัวน้อยผู้มีผมสีแดงเข้มเหมือนผู้เป็นพ่อมีดวงตาสวยเหมือนดั่งผู้เป็นแม่ยังไม่รวมนิสัยที่เริ่มออกลายเหมือนผู้เป็นพ่อไปทุกที..
“อือ...แล้วไม่คิดถึงสามีคนนี้บ้างเลยเหรอ ป๊านะคิดถึงแม่ม๊ากมากเลยนะ” สรรพนามที่เปลี่ยนพร้อมกับน้ำเสียงออดอ้อนปนเอาแต่ใจแบบเด็กๆดูไม่ค่อยสมกับวัยและตัวของเขาเท่าไรนักคลอเคลียภรรยาไม่ห่างไปไหน..ก็แหม...ตั้งแต่มีลูกด้วยกันร่างบางก็ไม่ยอมให้เขากอดเลย ถ้ายิ่งเป็นช่วงเวลาโปรดปรานของอีกฝ่ายอย่างเวลานี้ยิ่งไม่ได้ใหญ่แล้วถ้ายิ่งเข้ามาไม่ถูกจังหวะนะโดนไล่ให้ไปนอนนอกห้องทุกรอบ.. (- -;
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่ยอมไปซ้อมไม่แข่งสักที (- -” เจอประโยคนี้เข้าไปร่างสูงถึงกับทำหน้ามุ้ยขึ้นมาทันที...เพราะตอนนี้ร่างบางได้วางมือจากเทนนิสไปแล้วตั้งแต่รู้ตัวว่ากำลังมีเจ้าตัวเล็กอยู่ในท้องไม่ใช่ว่าร่างบางอยากเลิกเองนะคุณสามีอ้อนวอนและขอร้องให้เลิกเล่นต่างหากด้วยเหตุผลว่า ‘ลูกต้องมีแม่มาดูแลนะเขาถึงจะโตมาได้อย่างแข็งแรง..’ เจอแบบนี้ก็ต้องยอมวางมือเพื่อลูกน้อยล่ะนะ...
“พูดแบบนี้ป๊าก็เถียงแม่ไม่ออกสิ (- -” เป็นปีแรกในรอบหลายปีที่คบกันมาที่โอนิเถียงแพ้อีกฝ่าย
“หึๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิมันดูไม่เข้ากับป๊านะ” เอ่ยพร้อมรอยยิ้มบางก่อนก้าวเท้าไปยังเตียงเด็กอ่อนเมื่อถึงเวลานอนแล้ว.. ร่างบางค่อยๆวางร่างน้อยลงบนฟุกนุ่มอย่างทะนุถนอมนิ้วเรียวเกลี่ยแก้มอ้วนกลมน่าหมั่นเขี้ยวก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้ความอบอุ่นแก่ร่างน้อยอีกที
“ตอนนี้แม่เป็นแม่ที่ดีมากเลยนะ..” เดินเข้ามาสวมกอดโอบรอบเอวบางอีกครั้ง
“หึๆ ทำแบบนี้แสดงว่า ไปทำคว ามผิดอะไรมากรึเปล่าน่ะ?” หันไปจ้องมองแววตานิ่งเฉยของสามีราวกับกำลังอ่านใจอีกฝ่ายอยู่เลย
“เออ....คือว่า...พวกทาเนะน่ะชวนป๊าไปฉลองที่แข่งชนะที่ผับน่ะ” ยอมสารภาพออกมาหมดอย่างจริงใจเพราะเขากลัวว่าภรรยาจะใจน้อยและงอนเขา
“งั้นเหรอ....แล้วทำไมไม่ไปล่ะแม่ไม่ใช่คนที่จะหึงหวงป๊าเพราะเรื่องแค่นี้หรอกนะ” เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยแต่โอนิมองแววตาก็รู้แล้วว่าภรรยาของเขากำลังไม่พอใจอย่างมากแน่นอนเขารู้ดีว่าภรรยาของเขาขี้หึงหวงขนาดนไหน ยิ่งพอเป็นแม่คนแล้วความหึงหวงมันก็มีเยอะกว่าวันวานที่ผ่านมา...โอนิก็พอเข้าใจดีว่าแม่ลูกอ่อนนั้นอยากจะให้สามีสนใจตนกับลูกมากกว่าออกไปสังสรรค์กับเพื่อน...
“ไม่ไปหรอกน่า...ป๊าอยากจะอยู่กับแม่กับลูกมากกว่า” พูดจบก็ช้อนตัวภรรยาขึ้นแล้วพาไปยังเตียงนอนวางร่างของภรรยาอย่างนุ่มนวลแล้วจากนั้นก็ขึ้นคร่อมร่างภรรยาต่อซะเลย..
“ปะ ป๊าทำอะไรน่ะ! ลูกหลับอยู่นะ..” พยายามดันสามีให้ออกไป
“ไม่เอาอ่ะ...ก็ตั้งแต่มีลูกให้ป๊าแม่ไม่สนใจป๊าเลยนี่นาเพราะงั้นวันนี้ป๊าไม่ปล่อยให้แม่หนีไปไหนแน่นอน วันนี้ป๊าขอเอาแต่ใจวันนี้นะไม่ต้องห่วงป๊าจะทำเบาไม่ให้ลูกตื่นแน่นอนจ๊ะ” พูดจบจมูกแกร่งก็เลื่อนลงซุกไซร้ซอกคอหวานหอมอย่างโหยหาก่อนเลื่อนไปประกบกลีบริมฝีปากอวบอิ่มน่าทำให้บวมเจ่ออย่างหิวกระหาย..
กรุณาแจ้งไรเตอร์นะค่ะ ^^) เดี๋ยวไรเตอร์จะส่งไปให้จะเป็นเมล์หรือว่าจะให้แปะลิ้งเพจก็ได้นะค่ะ ^^)
“อุ..อุ..แว๊!!!!!! ...แง..!!!” ทุกอย่างหยุดชะงักเป็นรูปปั้นสมควรหยุดอยู่แล้วเพราะเสียงร้องของลูกมาหยุดทุกอย่าง...โอนิแทบสติแตกอยากบีบคอตัวเองที่ดันเผลอร้องอย่างสุขใจดังจนทำให้ลูกน้อยที่กำลังนอนหลับอย่างสบายสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงประหลาดที่ได้ยินอยู่นานราวๆครึ่งชั่วโมง...
“ป๊ารู้มั้ยว่า...แม่ใช้เวลากล่อมลูกนานขนาดไหนกว่าจะทำให้เขาสงบลงได้น่ะ?.. แม่แทบไม่ได้พักเลยนะ...” โอนิแอบลอบกลืนน้ำลายังอึกเมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีเย็นยะเยือกจากคนในอ้อมกอด...
“ออกไปเลยนะ!!!! ออกไปนอนข้างนอกเลยไป๊!!!!! แม่ขอสั่งงดกิจกรรม 3 เดือน!!! แล้วห้ามมารบกวนเวลานอนของแม่กับลูกอีกเด็ดขาด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
‘ปะป๊า...ห้ามแกล้งแม่นะ’
ความคิดเห็น