คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 12 เรื่องปวดหัว..ยามหน้าร้อน....
ตอนที่ 12 เรื่องปวดหัว..ยามหน้าร้อน....
“อะ เอ่! ทริปเที่ยวทะเลเหรอครับ รุ่นพี่อิริเอะ *0*” หมาน้อยโมริถึงกับดวงตาเป็นประกายเลยเมื่อได้ยินว่า...จะได้ไปเที่ยวทะเล...
“ใช่แล้ว ^^) โค๊ชใหญ่เป็นคนสั่งการลงมาอีกต่อนึงน่ะเห็นว่าพวกเราเหนื่อยจากการฝึกซ้อมมาทุกวันแล้วน่าจะมีเวลาได้พักผ่อนซะบ้าง ทางค่ายเลยจัดทริปเที่ยวทะเล 3 วัน 2 คืนให้กับพวกเรายังไงล่ะ ^^”
“เย่ๆ คุณสึกิครับ! \(><)/ ไปทะเลๆว่างๆเราไปซื้อกางเกงว่ายน้ำใหม่กันเถอะนะครับ” ดีใจถึงกับแปลงร่างเป็นลูกหมาน้อยกระโดดไปมารอบตัวเจ้านาย (โอจิ) ทันทีเลย...
“หึๆ ไม่ต้องรีบกันก็ได้นะ ทริปจะจัดขึ้นอาทิตย์หน้า ^^) ว่างๆเราไปซื้อกางเกงว่ายน้ำด้วยกันมั้ยโอนิซัง โทคุงาวะคุง” เพิ่งจะบอกรุ่นน้องไม่ต้องรีบแต่ตัวเองกับเป็นซะเอง (- -;
“.....ผมขอโดดอยู่ที่นี้ไม่ได้เหรอครับ” รุ่นน้องที่รักพยายามหาเรื่องเลี่ยงไม่ไป
“เฮ่.. กะอีแค่ไปทะเลไปสักหน่อยไม่เห็นจะเสียหายนี่นา..” นางเอกของเราเดินเข้ามาแล้วหาเรื่องแกล้งตรงมาสวมกอดคอรุ่นน้องจากด้านหลังพร้อมนิตยสารแฟชั่นในมือ...
“บะ เบียวโดอิน!!? (0/////0” โทคุงาวะตกใจจนรีบถอยห่างออกมา “เธอทำบ้าอะไรของเธอน่ะ!? แบบนี้มันดูไม่ดีเลยนะ..!” พยายามปรับอารมณ์ตัวเองให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะหันไปตักเตือนกับสาวเจ้า.. ‘ให้ตายสิ...เวลาเธอเข้ามาใกล้ทีไรรู้สึกเหมือนใจเต้นเร็วระรัวอย่างน่าประหลาดตลอดเลย -/////-’ โทคุงาวะพูดในใจ..
“อะไรของนายน่ะ..ไอ้หนู.. รุ่นพี่ของนายไม่เห็นจะบ่นอะไรฉันสักคำ.. (-o- ใช่มั้ย...เจ้ายักษ์” นั่งลงข้างๆหนุ่มร่างยักษ์แล้วโชว์กอดคอโอบไหล่ให้รุ่นน้องดูซะเลย...แบบนั้นมันคือแกล้งให้หึงเล่นรึเปล่าค่ะ ป้าเบียว (- -;;
“อือ....” ไม่พูดอะไรมากแค่ถ้าร่างบางเบียดเขามาใกล้อีกนิดขาที่สามได้ลุกขึ้นมาสวัสดีชาวโลกแน่นอน..
“เห็นมั้ยล่ะ...เรื่องจิ้บๆจะตายไป (-3-)” พูดยังกะว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยงั้นแหละ (= =; “ว่าแต่พวกนายคิดว่าชุดว่ายน้ำแบบไหนมันจะเหมาะกับฉันน่ะ?? ^^”
‘มันไม่ได้เรื่องจิ้บๆแต่เธอทำมันให้เป็นเรื่องแค่นั้นเองต่างหากเล่า (- -^’
“เดี๋ยวก่อน เบียวโดอินที่เธอพูดถึงชุดว่ายน้ำหมายความว่า......” โอนิหันไปถามกับสาวเจ้าที่ไม่สนอะไรนอกเสียจากนิตยสารในมือ...
“แน่นอน...ฉันจะไปทะเลด้วยอีกคน ตอนนี้ร่างกายของฉันก็ไม่เป็นอะไรมากแล้วเพราะงั้นไปได้ไม่เสียหายอะไร...” พูดก่อนจะหันไปพูดคุยเรื่องชุดว่ายน้ำกับพวกคาจิแล้วก็คิมิจิม่า..
“เฮ้ๆ เดี๋ยวก่อนสิเธอน่ะ!.. เป็นแค่แขกไม่ได้รับเชิญที่นี้ไม่ใช่เหรอแล้วมีสิทธิ์อะไรไปเที่ยวกับพวกฉันได้ล่ะ...ถึงจะเป็นน้องสาวฝาแฝดของเจ้ากอลิล่ายักษ์นั่นก็เถอะฉันก็ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งเลย!!” โตโน่คัดค้านไม่ให้ป้าเบียวไปเที่ยวด้วยชนิดหัวชนฝา...
“เจ้าค่ะๆ เชิญท่านยิปซีคนเก่งพูดต่อไปเถอะยังไงซะฉันก็จะไปอยู่ดีเพราะ ฉันไปขออนุญาตพวกโค๊ชเอาไว้แล้ว...ห้ามขัดคำสั่งเด็ดขาดเลยด้วย” ชีพูดประหนึ่งว่าเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ
‘โค๊ชยังไม่กล้าทำอะไรยัดนั่นหรือว่า... (=[]=!!’
“นี่เธอไปคุยอะไรกับโค๊ชเขาถึงได้ยอมเธอขนาดนี้น่ะ (=__=;; ” โอนิถามขึ้นมา..ชักรู้สึกไม่ค่อยดีซะแล้วสิ
“อ๋อ..! ก็แค่บอกไปว่าถ้าโค้ชไม่ยอมให้ฉันไปด้วย...ฉันจะพังค่ายนี้ให้มากกว่าเดิม 2 เท่ายังไงล่ะ ^^+++” ฮะ เฮ้ย!!! แบบนี้มันเข้าข่ายขมขู่ชัดๆเลยนี่ ป้าเบียวววววววววววว =[]=!!!!!
“บะ บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าตอนนายเป็นผู้หญิงเนี่ยน่ากลัวกว่าร่างเก่าหลายเท่าเลย (= =;;;” อิริเอะพูดขึ้นมาพร้อมการพยักหน้าของรุ่นน้องคนสนิท..
“พูดอะไรของนายน่ะ...ฉันก็ยังเป็นฉันเหมือนเดิมนั่นแหละจะเปลี่ยนไปได้ยังไงกันเล่า (- -;”
วันไปเที่ยวทะเล..ฮูล่า ฮูลา (^w^)/
“เอ้าๆๆๆ พวกนายจงถ่ายรูปฉันให้สวยๆล่ะ ^^”
‘ถึงจะบอกว่าปกติดีแต่แบบนี้มันไม่เปิดเผยเกินไปรึไงเนี่ย...? =__=^’ สามหนุ่มยืนเพลียกับความเพี้ยนของนางเอก ไหนทีแรกบอกว่าไม่ชอบอยู่แบบนี้แต่ตอนนี้กลับมานอนโพสต์ท่าสวยเป็นนางแบบอยู่กลางชายหาดให้ไอ้พวกนักล่าเนื้อไปมุงถ่ายรูปกันรวมถึง...ทาเนกาชิม่าด้วยอีกคน..
“โอ๊ะ! รูปนี้ถ่ายออกมาสวยดีแหะ ช่วยส่งเข้าในมือถือฉันด้วยล่ะ” ยืนดูรูปที่คนอื่นถ่ายให้อยู่สักพักก็เดินตรงเข้ามาหาหนุ่มๆ ทั้ง 3 หน่อแถมยังแย่งกระป๋องน้ำผลไม้ในมือโทคุงาวะมาดื่มหน้าตาเฉยอีกด้วย “พวกนายมายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะ...ไม่ไปสนุกกับไอ้พวกนั้นรึไง?” นิ้วเรียวชี้ไปที่พวกโมริที่กำลังเล่นน้ำลืมอายุตัวเองไปเลย..
“อือ...ฉันแค่มาหาน้ำดื่มน่ะ เดี๋ยวก็ไปดำน้ำเล่นต่อแล้วล่ะ” อิริเอะพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มแบบฉบับตัวเอง..
“ดำน้ำเหรอ..? น่าสนใจดีนะฉันขอไปด้วยคนดีกว่า” โอนิทำท่าสนใจเลยขอตามไปด้วย..จนที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็มีแค่โทคุงาวะกับป้าเบียวเท่านั้น
“...................................” ต่างฝ่ายต่างเงียบไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องอะไรดี
“นี่......เบียวโดอิน...” ยืนเงียบอยู่นานสุดท้ายหนุ่มน้อยของเราก็เป็นฝ่ายทนเงียบไม่ไหวซะเอง “เรื่องถ่ายรูป...ทำไมถึงยอมไปทำแบบนั้น...”
“เรื่องนั้นน่ะเหรอ? พอดีว่าทาเนกาชิม่าเอ่ยขอน่ะแลกกับน้ำแข็งใส 2 ถ้วยแล้วก็บาบาน่าโรลอีก 2 ชิ้น” เป็นการแลกเปลี่ยนที่.....คุ้มเท่ากันจริงๆ (- -;
“เฮ้อ~ ทั้งที่เมื่อก่อนยังร้องห่มร้องไห้ไม่ชอบร่างนี้อยู่เลยแท้ๆ...”
“...มันก็จริงแต่ถึงแม้จะเอาแต่ปฏิเสธความจริงไปตลอดแต่ยังไงมันก็ยังเป็นความจริงอยู่ดี หลังจากที่ร้องไห้ฟูมฟายแล้วฉันก็รู้สึกคุ้นชินกับร่างกายนี้แล้วด้วย..” พูดออกมาพลางดื่มน้ำผลไม้ด้วย..
“พูดมาแบบนี้เองมันไม่ดูคลุมครือไปหน่อยเหรอ (=__=lll” พูดก่อนจะเหล่มองอีกฝ่าย...ผมสีบลอนยาวถูกรวบขึ้นให้ดูสบายแล้วไหนจะชุดว่ายน้ำบิกินี่ที่ดูวาวหวิวเกินไปด้วยอีก...ดูยังไงก็.. สวยแหะ???
“อะไร..เป็นอะไร?” หันไปมองคนร่างสูงกว่า
“ปะ เปล่านี่ ยังไงก็ช่างเอาเป็นว่าตอนนี้เลิกให้คนอื่นถ่ายรูปแปลกๆของตัวเองได้แล้ว! (=////=” รีบเปลี่ยนประเด็นคุยทันที...
“............หือ...ฟุ่บ!” พอตัวเองจะหันไปมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ แต่อีกฝ่ายดันหันหน้าหนีเธอเหมือนรู้ทัน..
ฟุ่ม! (-/////- (‘ ‘
ควับ! ‘ ‘) -///////-)
“เสร็จล่ะ! <3” พอหันหน้าหนีกันไปมาอยู่สักพักเบียวโดอินก็ได้โอกาสเหมาะจับหน้าของโทคุงาวะให้มาซุกลงบนพุดดิ้งของตัวเองซะเลย
“~~~~~~!!!!” ตกใจสุดขีดจนต้องรีบออกมาจากมุมนั้นทันที “เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้เลิกทำแบบนั้นน่ะ...ลวนลามทางเพศกันชัดๆเลย!!” ออกมาได้ก็รีบโวยวายใส่อีกฝ่ายทันทีใครจะไปคิดว่า คนนิ่งอย่างเขาจะมีด้านน่ารักๆแบบนี้บ้าง..
“อา..โทษทีๆ มันช่วยไม่ได้นี่นาการตอบรับของนายมันดูน่ารักดีอ่ะ..”
“อย่ามาพูดว่า ‘มันช่วยไม่ได้’ กับฉันนะ!!..อย่าเที่ยวกอดผู้ชายทั้งที่แต่งตัวแบบนี้ด้วยรู้มั้ย! เธอก็เคยเป็นผู้ชายมาก่อนคงรู้ใช่มั้ยว่ามันทำให้เป็นกังวลมากแค่ไหนน่ะ!!” โทคุงาวะใส่เป็นชุดไม่มีหยุดพักเลย
“อา.... นายเนี่ยไม่สนุกเอาซะเลยนะ ฉันสู้อุตส่าห์พยายามให้นายแตะตัวฉันจะได้ซื่อตรงแล้วสนุกไปด้วยแท้ๆเลย -3-)”
“ถึงจะเป็นกับคนที่ไม่ได้คิดอะไรมากเป็นพิเศษก็เถอะมันก็ยังทำให้เป็นกังวลอยู่ดีนั่นแหละ” เบือนหน้าหนีพร้อมใบหน้าเขินแดงจัดจนถึงหู แต่เพราะว่าอีกฝ่ายดันพูดว่า ‘คนที่ไม่ได้คิดอะไรมากเป็นพิเศษ’ ทำให้นางเอกของเราออกอาการเคืองเล็กน้อย (มั้งนะ)
“นั่นน่ะสินะ..เพราะฉันมันไม่ใช่สเปคนายสักหน่อย อย่างนายมันต้องผู้หญิงเรียบร้อย ถ่อมตัวแล้วก็ดูน่ารัก.. (- -”
“ทะ ทำไมเธอถึงรู้ได้ล่ะ!!!? =/////=”
“ก็นะ..ฉันเห็นนายสนิทกับพวกโอนิเลยได้ยินมาบ้างนิดหน่อยแล้วอีกอย่างฉันกับนายก็อยู่ที่ค่ายด้วยกันมาตั้งปีนึงแล้วนี่นาจริงมั้ย?..” พูดพร้อมกับฉีกรอยยิ้มบางๆที่ไม่เคยมีใครได้เห็นจากคนๆนี้เลยสักคน....เป็นภาพที่ทำให้เหล่าเด็กหนุ่มทั้งหลายต้องใจเต้นแรงได้เลยทีเดียว
ฉ่า~~~~~ (0///////0
“หือ...ไหวหน้านายแดงแจ๋ขนาดนั้นล่ะ แดดเผาเหรอ? (‘ ‘?”
“อะ อา..คงจะเป็นอย่างงั้นล่ะมั้ง” เบือนหนีเพื่อสงบสติอารมณ์แปลกๆของตัวเองที่รู้สึกว่าช่วงนี้อีกฝ่ายดูน่ารักขึ้นเป็นกองดูมีเสน่ห์มากกว่าตอนแรกซะอีก ‘เย็นเอาไว้ก่อนสิคาสึยะ... ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่นั้นก็คือเบียวโดอินคนที่เราจะจัดการนะ...จะไปมองด้วยสายตาแปลกๆแบบนั้นมีหวังอีกฝ่ายได้หัวเราะเยาะเราแน่ๆ’ ยืนพูดกับตัวเองคนเดียวปล่อยให้สาวเจ้าเดินไปหาในกระเป๋าของตัวเอง...
“เฮ้.. โทคุงาวะช่วยทาครีมกันแดดให้ฉันหน่อยได้มั้ย ฉันยื่นแขนไปไม่ถึงน่ะ...” ส่งครีมกันแดดให้แล้วหันหลังโชว์แผ่นหลังขาวเนียนให้อีกฝ่าย..
“นะ นี่เธอให้ฉันทำอะไรแบบนี้ได้ไงน่ะ!!!” ของเก่ายังไม่สงบของใหม่ก็มีอีกแล้ว (- -;
“หา...ทำไมล่ะ?” ถามออกมาได้หน้าตาเฉยมากเลย
“ยังจะมีหน้ามาถามว่าทำไมล่ะอีกนะ...!! =/////=”
“รุ่นพี่โทคุงาวะทำอะไรกันอยู่เหรอครับ...ทำไมไม่มาเล่นลูกบอลชายหาดด้วยกันล่ะครับกำลังขาดคนอยู่เลย ^0^) โฮริซังก็มาเล่นด้วยกันนะคร้าบบบ” โมริวิ่งถือลูกบอลมาชวนโทคุงาวะ
“น่าสนุกหนิ เดี๋ยวฉันขอทาครีมกันแดดก่อนน่ะ...อ่ะ นายช่วยมาทาที่หลังฉันให้หน่อยสิ” ในเมื่อใช้เด็กน้ำแข็งไม่ได้ก็เปลี่ยนเป็นใช้เจ้าลูกหมาน้อยแทนล่ะกัน..
“เอ๋! แบบนั้นจะดีเหรอครับ? (0[]0!”
“ห่ะ...ทำไมล่ะ?” โทคุงาวะถึงอึ่งเมื่อได้ยินอีกฝ่ายขอร้องให้ผู้ชายคนอื่นมาทำให้แบบนี้...
“งั้นถ้าไม่ว่าอะไรผมก็... <3 ^//////^” กำลังจะลงมือบนแผ่นหลังเนียนๆ
“ดะ เดี๋ยวสิ...!!!” โทคุงาวะรีบรุดตัวเข้ามาขวางเอาไว้แล้วถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมให้เบียวโดอิน... “ถะ ถ้าไม่อยากโดนแดดเผาก็ใส่นี่ซะ!” ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไปเพื่ออะไรแต่ที่แน่ๆเขาไม่ชอบใจเลยที่เห็นอีกฝ่ายยอมให้ผู้ชายคนอื่นมาแตะต้องตัวง่ายๆแบบนี้... หัวโบราณกว่าที่คิดแหะ (^^) โทคุคุง..
“หา....? นี่นายจะบ้ารึไงเนี่ย!? ให้ใส่ของแบบนี้มันก็เคลื่อนไหวตัวไม่สะดวกน่ะสิ!!! นายเป็นอะไรของนายกันเนี่ยทำยังกะคนบ้าเลย!!!” เขาอุตส่าห์เข้ามาช่วยยังจะไปตบตีกับเขาอีก (- -;
“ก็เพราะเธอนั่นแหละที่ไม่ระวังตัวเองน่ะ!!...ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าจะยอมปล่อยให้ผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัวได้ง่ายๆแบบนี้!!!..” เหล่าเด็กหนุ่มที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนนี้แทบจะพูดเป็นเสียงเดียวกันได้เลยว่า ‘นี่มันคู่รักทะเลาะกันชัดๆเลย’
“กรอด....เลิกทำตัวเป็นพวกโรคจิตสักทีเถอะมันน่าขยะแขยงรู้ตัวมั้ย!!? ทำอย่างกับว่านายเป็นแฟนที่มาต่อว่าฉันซะงั้น” พอพูดสิที่ตัวเองต้องการจะพูดเสร็จก็เดินหนีออกไปรวมกลุ่มกับพวกผู้ชายกลุ่มอื่นแทน...
“หา!! ไม่ใช่นะไอ้ที่ฉันทำมัน....” ยังไม่ทันได้แก้ตัวอะไรอีกฝ่ายก็เดินจากไปซะแล้ว “ยัยคนดื้อหัวรั้นงี่เง่าเอ้ย!... ”
ช่วงมื้อเย็นในโรงแรม... จนถึงตอนนี้ทั้งโทคุงาวะและเบียวโดอินยังไม่มีท่าทีจะคืนดีกันได้สักทีหันมาเจอะกันก็มีแต่เมินหน้าหนีเอาดื้อๆ...
“ได้ยินว่า เธอทะเลาะกับเบียวโดอินมาเหรอ โทคุงาวะคุง” อิริเอะที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยถามขึ้นมา
“ก็...ไม่เชิงว่าทะเลาะหรอกครับเพียงแค่ว่า...ไม่ค่อยพอใจที่ยัยนั่นมาพูดว่าผมทำตัวเหมือนเป็นเธอ” ได้ยินคำตอบแบบนั้นเหล่ารุ่นพี่ก็หันมามองหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน..
“นึกว่านายชอบซะอีก...ก็เห็นตั้งแต่เกิดเรื่องพวกนายดูสนิทกันมากกว่าแต่ก่อนที่เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องวางกล้ามใส่กันตลอดแท้ๆ ไอ้พวกฉันก็นึกว่านายกำลังแอบชอบเบียวโดอิน” โอนิพูดเสริมความเป็นไปได้ด้วยอีกคน..
“ผมไม่ได้ชอบเบียวโดอินสักหน่อย...แล้วก็ไม่แคร์ด้วยที่ผู้ชายคนอื่นต้องการจะมาแตะต้องตัวเธอก็แค่เป็นห่วงเท่านั้น....” พูดพลางเหล่มองไปยังโต๊tข้างๆที่ร่างบางกำลังคุยกันอย่างมันปากกับพวกคอร์ท 16 ‘หรือไม่ก็อะไรสักอย่างที่มันคล้ายๆกับความหึงหวง..?’ ทั้งที่ตัวเองบอกไม่สนใจแต่ความรู้สึกหงุดหงิดนี่มัน...คืออะไรกันแน่นะ...
“ก็ตามใจนะ แต่ได้ยินว่าเบียวโดอินจะแวะไปเล่นไพ่ Uno ที่ห้องเจ้าพวกนั้นด้วยสิจะเป็นอะไรรึเปล่านะ?” อิริเอะแสร่งทำเป็นพูดขึ้นมาลอยๆเพื่อจะแกล้งให้รุ่นน้องที่รักยอมซื่อตรงกับใจดูซะบ้าง...
“ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อยแล้วรุ่นพี่อิริเอะมาบอกผมทำไมครับ...!?” โทคุงาวะลุกขึ้นพรวดแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น...
“นายจะไปไหนน่ะ โทคุงาวะ” ก่อนไปโอนิก็หันมาถามนิดนึง
“ไปซื้อเครื่องดื่มจากเครื่องกดน้ำอัตโนมัติข้างนอกครับ..” ไม่ใช่แค่ไปซื้อเครื่องดื่มอย่างเดียวเท่านั้นแต่ไปสงบสติอารมณ์แล้วก็คิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดช่วงเช้าด้วย... ‘เราคงไม่ได้หลงรักยัยนั่นเข้าแล้วหรอกนะ..’
ในอีกด้านนึง...
“เสร็จล่ะ...ฮ่าๆๆ งานนี้ฉันชนะแล้ว” สาวเจ้ากำลังเล่นเกมกันอย่างสนุกเลย.. “เอามาเลยๆๆ *จ่ายมาให้ผู้ชนะซะดีๆ” กำลังยิ้มหน้าระรื่นหลังจากตัวเองดวงดีชนะรวดมา 3 ตาเต็มๆ *จ่ายด้วยขนม
“คุณเบียวโดอินเนี่ยเก่งทุกอย่างเลยนะครับเนี่ย (- -;;” เหล่าหนุ่มจำต้องจ่ายขนมที่ตัวเองเป็นคนเสียตังซื้อมาให้กับร่างบาง..
“จะว่าไปคุณโทคุงาวะอยู่ไหนล่ะครับ ยังทะเลาะกันอยู่เหรอครับ..” จู่ๆ เด็กปี 2 คนนึงก็ถามเรื่องที่เบียวโดอินพยายามจะลืมๆมันไป..
“อารมณ์กำลังสนุกอยู่แท้ๆจะพูดถึงหมอนั่นขึ้นมาทำไมเนี่ย (- -++” ทำสีหน้าไม่พอใจก่อนจะแกะขนมฟรีขึ้นมากิน
“ก็เพราะว่าเห็นอยู่ด้วยกันตลอดนึกว่ากำลังคบกันอยู่แน่ๆเลย.. ถ้าเกิดพี่ชายคุณมารู้เข้าคงอาละวาดหนักแน่ๆที่เห็นน้องสาวไปคบกับคู่อริของตัวเองแบบนี้...”
“มันจะเป็นแบบนั้นได้ไงกันล่ะ.. หมอนั่นก็แค่ช่วยเหลือฉันตอนที่กำลังลำบากเท่านั้นแหละ” นั่งนึกถึงคำพูดที่โทคุงาวะได้พูดเอาไว้เมื่อตอนกลางวันแล้วมันก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา...
“อย่างงั้นเองเหรอครับ.. (‘ ‘;;;”
“ก็ใช่น่ะสิ.... อือ รู้สึกว่ามันจะสี่ทุ่มแล้วสิงั้นฉันขอกลับห้องก่อนล่ะ” เคลียร์พื้นที่ให้สะอาดก่อนจะเตรียมตัวเดินออกไปแต่ว่า...
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิครับ โฮริซัง..” เด็กปี 2 ที่เข้ามาถามเธอเมื่อกี้จู่ๆก็มาจับที่ไหล่บาง “ได้ยินว่าคุณมีห้องส่วนตัวใช่มั้ย? นอนอยู่คนเดียวคุณคงจะเหงาน่าดูสนใจอยากมานอนที่นี้มั้ยครับ?” พูดแบบนี้คงจะคิดอะไรอกุศลกับเบียวโดอินอยู่แน่เลย
“จะบ้ารึไง? ห้องฉันอยู่หน้าห้องของโค๊ชนะถ้าเกิดเขาเปิดเข้ามาไม่เจอฉันคงจะแย่น่ะสิ” เบียวโดอินพยายามจะหลีกเลี่ยงทุกทางแต่ว่าตอนนี้พวกผู้ชาย 4-5 คนเข้ามาล้อมตัวเธอเอาไว้หมดแล้ว..
“ไม่เป็นไรหรอกครับ... นี่เป็นทริปที่พวกเราตั้งตารอมานานแล้วนะ มาสนุกกันให้มากกว่านี้เถอะ”
“นี่แก....ฉันบอกว่าไม่ให้มาแตะต้อง......”
ตึง!! ยังไม่ทันที่เบียวโดอินได้พูดจบก็มีแขกคนใหม่เข้ามาในนี้...
“ทะ โทคุงาวะ...!?” เบียวโดอินทำหน้าแปลกใจปนความดีใจที่เห็นว่าร่างสูงเข้ามาได้ถูกเวลามากๆ... โทคุงาวะไม่พูดพร่ำทำเสียงอะไรเดินเข้าฉุดแขนเบียวโดอินแล้วลากออกไปจากห้องนั้นทันที..
“ดะ เดี๋ยวสิ โทคุงาวะได้ทำอะไรของนายน่ะ..”
ตึง!!! โทคุงาวะไม่พูดแต่ดันให้อีกฝ่ายแผ่นหลังติดกำแพงแล้วตัวเองก็รุดหน้าเข้าไปจนระยะห่างของพวกเขาห่างกันแค่ไม่กี่เซนเท่านั้น..
“นะ นี่โทคุงาวะ... นี่ มันเจ็บนะ...” เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆเพราะมือแกร่งจับมือบางไว้ซะแน่นจนไม่สามารถหนีไปไหนได้
“เคยบอกเอาไว้แล้วใช่มั้ยว่า ให้ระวังน่ะ....” ทั้งเสียงและสีหน้าที่จริงจังและเย็นยะเยือก “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอจะทำยังไง? ถึงเป็นฉันแต่ก็ไม่สามารถจัดการเจ้าพวกนั้นได้ทั้งหมดเพียงคนเดียวหรอกนะ”
“...ขะ ขอโทษ...” เจอแบบนี้เข้าไปทำเอาเบียวโดอินไม่กล้าเถียงสู้เลย
“ช่างเถอะ... ถ้าเข้าใจก็ดีแล้ว” ปล่อยมือบางให้หลุดจากพันธนาการแล้วเดินเว้นระยะห่างไปสัก 2-3 ก้าว สงสัยว่าคงกำลังรู้สึกอายที่ทำแบบนั้นไปอยู่แน่ๆ “ยังไงก็อย่าไปเที่ยวทำให้เรื่องมันวุ่นวายขึ้นมาอีกล่ะ....ถ้างั้นก็...ราตรีสวัสดิ์” พยายามพูดโดยไม่หันมามองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ แล้วเดินจากไปแต่ว่า...
ฟุ่บ!?
“ขอบคุณนะ........” จู่ๆ เบียวโดอินก็เข้ามากอดโทคุงาวะจากทางข้างหลัง “ขอให้ฉันได้อยู่ตรงนี้อีกสักพักได้มั้ย?...” เอ่ยถามพร้อมเก็บซ่อนใบหน้าที่กำลังเขินอายซุกลงแผ่นหลังกว้างนี้อยู่...
“อือ......” ยืนนิ่งให้แผ่นหลังของตัวเองได้เป็นที่พักอิงให้กับร่างบาง... ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าอีกฝ่ายเคยเป็นผู้ชายแต่เขากลับไม่มีท่าทีรังเกียจเหลือแค่เพียงความรู้สึกกระสับกระส่ายในใจนี่มันคืออะไรกันแน่...?
‘ความรู้สึกนี้...มันเรียกว่า ความรัก ได้รึเปล่านะ?’
ความคิดเห็น