It’s Not My Fault... ผิดด้วยเรอะ ถ้าคนเลวจะ...มีรัก

ลำดับตอนที่ #1 : It’s Not My Fault... บทที่ 1 เห็นหน้าเธอแล้วน่าโมโหชะมัด

ซ่า......

เสียงห่าฝนที่ตกลงมาไม่รู้จักหยุดจักหย่อน น่ารำคาญซะจริง....แล้วไอ้แสงจ้า ๆ ที่มันแย้งตานี่มันอะไร....แสบตาชะมัด....เหม็นชะมัด....ยังกับว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในกองขยะเหม็น ๆ อยู่เลย...

....หึ!....

....แต่ว่าฉันก็กำลังนอนตากฝนอยู่บนกองถุงขยะจริง ๆ....ให้ตายสิ อ่วมไปหมดทั้งตัวเลย ใครจะไปคิดว่าไอ้พวกกุ๋ยนั้นจะเล่นไม้...ถ้ารู้ว่าต้องมาเป็นแบบนี้ก็คงไม่เข้าไปหาเรื่องกับไอ้พวกนั้นตั้งแต่แรกหรอก...ซี๊ด...เจ็บสีข้างชะมัดเลย...

ฉันพยายามจะลุกขึ้นแต่มันก็ทำไม่ได้...อย่าว่าแต่ตัวเลยแค่ขยับนิ้วตัวเองก็ยังทำไม่ได้โดนซัดจนหน้ายับเนื้อตัวสะบัดสบอมซะขนาดนี้....

......พอรู้ว่าตัวเองขยับไปไหนไม่ได้ก็เลยเงยมองท้องฟ้าสีดำสนิทปล่อยให้เม็ดฝนตกลงมาบนหน้า...แล้วจู่ ๆ ตัวเองก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาบังฝนพวกนั้นเอาไว้ก็เลยเคลื่อนหน้าลงมา...เห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กำลังกางร่มให้อยู่

“ไม่เป็นไรใช่มั้ยค่ะ?” น้ำเสียงเชิงเป็นห่วงออกมาจากริมฝีปากบางนั้น...ให้ตายสิ! รู้สึกสมเพชตัวเองจริง ๆ ที่ต้องให้ผู้หญิงเข้ามาช่วย...แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็นคนที่ฉันเห็นหน้าแล้วรู้สึกโมโหสุด ๆ อีกด้วย....โชคชะตาเล่นตลกหรือว่ากำลังแกล้งอะไรฉันอยู่กันแน่นะ..........

มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนแล้วนะ....ใช่ ๆ ตอนนั้นฉันแล้วเพื่อนอีก 3 คนกำลังนั่งเล่นเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้องเรียน...ฉันน่ะอยู่ม.ปลายปี 3 แถมโรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่ก็มีแต่พวกเกเร โฉดเชี่ยพอ ๆ กับพวกฉันอยู่ 200 % (เยอะสาดดดด)

“เฮ้อ....น่าเบื่อที่สุด~”

เจ้าจุนถอนหายใจอย่างเบื่อ ๆ ในขณะที่เล่น PSP ของมันไปด้วย ตัวมันเล็กที่สุดในกลุ่มแต่ถ้าเป็นเรื่องเกมกับเรื่องเกรียน ๆ มันโคตรเทพ...

“เงียบ ๆ หน่อยได้มั้ยว่ะ กูคุยกับแฟนไม่รู้เรื่องเลย...!!” เท็ตสึยะที่นั่งถัดจากเจ้าจุนโวยก่อนใช้TEENถีบเก้าอี้ที่จุนมันนั่งอยู่ ไอ้ 2 คนแม่งชอบทะเลาะกันจนน่ารำคาญ

กึก ๆ  ๆ

“ไอ้หอกหักตัวกูตายเลย!! เซ็งวุ้ย! ยูไปซื้อขนมมาให้กินหน่อยดิ” เท้าของจุนถีบโต๊ะที่อยู่ข้างหน้ามันซึ่งมีไอ้จืดหน้าตี๋กำลังนั่งเล่นเกมของมันเพลิน ๆ

“เรื่องไรวะ....ถ้าตัวกูยังไม่ได้ตายก็ไม่ไปเฟ้ย” ไอ้จืดยูกิโอะทำเป็นไม่สนใจเอาแต่เล่น PSP ของมันลูกเดียวไม่ต่างอะไรไปจากไอ้เตี้ยจุนเลยสักนิด

“พูดแบบนี้....อยากให้หน้าเมิงจืดกว่านี้ใช่มั้ยฟ่ะ?” - -*

“เมิงล่ะมั้ง เดี๋ยวกูจะทำให้เมิงแต๋วแตกกว่าเดิมเอง...” 凸(`з´)

“ไอ้เชี่ย!! บอกให้เงียบ ๆ ไงวะ!!!”

“เฮ้ย ๆ เงียบหน่อยสิวะ ตูแดกนมไม่ลงแล้วนะเห้ย” พูดแล้วก็เทนมที่ยังเหลือครึ่งกล่องลากของบนพื้นที่มีร่างของไอ้พวกกากเดนตายนอนร้องโอดครวญหลังจากโดนพวกเรากระทืบไป....มันก็ช่วยไม่ได้อยู่แล้วในเมื่อพวกฉันยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโรงเรียนกากเดนแห่งนี้...

โอย......ชิ! ไอ้เสียงเห่าหอนของไอ้พวกนี้หนวกหูชะมัด กระทืบมันอีกสักรอบดีมั้ยว่ะ?

โครม!!

“จะโอดครวญก็ให้มันเงียบ ๆ หน่อยไม่ได้หรือไงวะ คนยิ่งหงุดหงิดอยู่” เตะเสยหน้าไอ้กากที่อยู่ใกล้ Teen ที่สุดไปที...ให้ตายสิไม่ว่าไอ้หน้าไหนก็ชอบทำให้ฉันหงุดหงิดตลอด

“เอาอีกแล้ว...ไอ้หมาบ้าฮิบิกิ ปล่อย ๆ มันบ้างเถอะเดี๋ยววันหลัง ๆ มันจะไม่มาเห่าใส่แกนะเว้ย 5555”

“อยากโดนอัดเหมือนไอ้พวกนี้ใช่มั้ย?” กดเสียงตัวเองให้ต่ำลงเพื่อให้มันดูน่ากลัว สีหน้าทะมึงตึงบอกให้รู้ถึงอารมณ์ในตอนนี้แต่มันก็ไม่ได้ทำให้จุนหรือคนอื่นรู้สึกกลัวได้เลย

“5555555 เวลาเมิงปั้นหน้าเข้ม ๆแล้วมันน่าหัวเราะชะมัดเลยวะ”

“สัส!! อย่าขำดิวะ!!!” =////=

ปากล่องนมเปล่าใส่ไอ้พวกบ้านั้นแก่เขิน ไอ้เชี่ยพวกนี้หาเรื่องแซวตรูได้ตลอดเลยเว้ย...สัสสส ไม่ต้องมาขำกูเลยนะเฟ้ย!!!

“แล้วแกจะไปไหนวะ มันเพิ่งเที่ยงเองนะเว้ย” ไอ้หน้าจืดมันขำจนน้ำตาเล็ดเลยเว้ย...เชี่ย! แค่กูเก๊กหน้าโหดมันตลกขนาดนั้นเลยรึไงวะ สงสัยตูต้องกลับไปยืนซ้อมห้องน้ำที่บ้านอีกแล้วใช่มั้ยวะ!?

“ฉันจะกลับแล้ว...อยู่ที่นี้ไปก็น่าเบื่อ”

“งั้นฉันไปด้วยเห็นว่าแถวนี้มีเกมเซ็นเตอร์เปิดใหม่ล่ะ ไปเล่นกันหน่อยป่ะ!” พวกจุนเก็บของทุกอย่างของพวกมันใส่กระเป๋าแล้วก็เดินตามฉันมา....แต่ว่าทำไมมันต้องชวนตูไปเล่นเกมตลอดด้วยวะ อุตส่าห์ว่าจะกลับไปดูหนัง AV เรื่องใหม่ที่โหลดมาต่อให้จบ (- -;)

“แต่ฉันหิวไปกินซาลาเปาเนื้อกันป่ะ”

“ไอ้เชี่ย! ท้องเมิงทำด้วยอะไรว่ะ!! เมื่อกี้กูยังเห็นเมิงนั่งกินขนมอยู่เลยนะเฟ้ย ไอ้หน้าจืด!!”

“แส่ดดดด มันก็ดีกว่าแกล่ะวะ...ไอ้หมูตะกละ”

“เอ็งว่าใครเป็นหมูตะกละกันฟะ! ไอ้ซาลาเปาจืด” แม่ง..หาเรื่องกัดกันอีกแล้ว (=_=;) สาดดด กูชักจะอารมณ์เสียเพราะพวกเมิงแล้วล่ะ

“ฟูจิ...แกช่วยไปหยุดไอ้เวร 2 ตัวตรงนั้นให้ทีสิวะ”

“ขอปฏิเสธ...ถ้ากูยังคุยกับแฟนอีก 4 คนไม่จบกูก็ไม่ช่วย” เมิงตอบแบบนี้เมิงมาต่อยกับกูเลยดีกว่าวะ ไอ้เชี่ย...แม่งเห็นหญิงดีกว่าเพื่อนตัวเองตลอด ไอ้สัด ไอ้ขี้หลี ไอ้กีบควาย ไอ้เขาควายพุ ไอ้หู๋จาม ไอ้ขนเพชรแตกปลาย ไอ้....ไอ้....ไอ้อะไรดีวะ!??

โดดเรียน เที่ยวนู่นเที่ยวนี่ ไถ่เงิน แกล้งพวกอ่อนแอ หาเรื่องคนไปทั่วหรือไม่ก็มีไอ้พวกกุ๋ยข้างถนนเหี้ย ๆ ตามมาหาเรื่อง....ชีวิตเดิม ๆ ที่แสนจะน่าเบื่อไม่มีอะไรทำเลยจริง ๆ คิดแล้วมันก็น่าหงุดหงิดชะมัดไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็มีแต่พวกอ่อนแอรวมฝูงเป็นหมาหมู่ตลอดเลย กระทืบพวกมันทิ้งดีมั้ยนะ? หรือว่าจะ....

ตุบ!

อุตส่าห์เดินคิดเงียบ ๆ คนเดียวไม่สนใจว่าไอ้จุนกับไอ้ยูกิโอะจะหาเรื่องฟาดปากกันหรือฟังไอ้ลูกหยอดเลี่ยนชวนขนลุกของไอ้เท็ตสึยะ....ยังมีผู้โชคร้ายเดินมาชนฉันอีก คน ๆ นั้นโชคร้ายเป็นบ้าเลยเพราะ ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ “ขะ ขอโทษค่ะ...”

พอลองมองต่ำลงก็เจอผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมสีน้ำตาลเข้มยาวสวย ดวงตากลมโตส่อแววหวาดกลัวเหมือนลูกสุนัข เห็นแล้วมัน.....อยากเตะชะมัดเลย.....ไม่ต้องห่วงเรื่องรังแกเด็ก สตรี คนชรา คนพิการ พวกตูถนัดน่ะ

“นี่เธอ...ทำบ้าอะไรของเธอ” พยายามทำหน้าดุ ๆ ใส่แต่ไอ้พวกเพี้ยนข้างหลังน่ะสิมันได้แอบขำซะงั้น....สาดดดดด เดี๋ยวกูเตะลงถังขยะแม่งซะนิ (- -*)

“หลุด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ บรา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ไอ้จุนเมิงอยากโดนกูต่อยคนแรกใช่มั้ย? สัส...มากระซิบข้างหลังกูแบบนี้

“เมิงอยากตายก่อนแก่มั้ย?”

“อะ อา ขอโทษค่ะ....อ่า! ดะ ดอกไม้ที่ต้องไปส่งพังหมดเลย ทำไงดี ๆ แบบนี้คุณเจ้าของร้านต้องโกรธแน่  Σ( ° △ °|||)” คุณเธอไม่ได้สนใจพวกฉันเลยมัวแต่สนใจไอ้ช่อดอกไม้ที่ตัวเองถือมาเท่านั้น ทำท่าทางลนลานแบบนั้นมัน....เห็นแล้วน่าโมโห ฆ่าทิ้งเลยดีมั้ยวะ?

“ยัยนั่นเพี้ยนเปล่าวะ? (=_=;)” ไอ้ยูกิโอะสงสัยอย่างเดียวกับกูเลย

“แต่เพี้ยน ๆ แบบนี้ก็น่ารักนะ (‧///‧)”

“เมิงกลับไปคุยกับแฟนเมิงต่อเลยไป ไอ้ตูดหมา ( ﹁ ﹁ )”

ตึก!!!

“นี่เธอฟังฉันอยู่หรือเปล่า?” ถึงกับต้องเตะเครื่องขายน้ำไปทีหนึ่งเพื่อดึงยัยงี่เง่านี่ให้หันมาสนใจฉัน...ชิ! เห็นแล้วมันหงุดหงิดชะมัด

“ขะ ขอโทษด้วยนะค่ะ” คราวนี้ก็ตัวสั่นยังกะลูกหมา

“เท่าไร....!” ทำหน้าเข้ม ๆ ใส่

“อะ อา.....” (T^T)

“ฉันถามว่าค่าช่อดอกไม้เธอมันเท่าไร...?”

“มองไกล ๆ ตูนึกว่าพวกเรากำลังรังแกผู้หญิงอยู่เลยแหะ” ไอ้พวก 3 เพี้ยนข้างหลังพวกเมิงยืนซุบซิบอะไรกันฟะ กูได้ยินหมดนะเฟ้ย (=__=)

“สะ 3000 เยนค่ะ TT^TT” ทำหน้ายังกะคนจะร้องไห้ตูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเฟ้ย แค่พูดเสียงดัง ๆ ใส่เท่านั้นเอง

“ชิ!....เอาไปซะค่าเสียหายแล้วก็รีบไปให้พ้นหน้าฉันเลยเห็นแล้วมันอารมณ์เสีย” ล้วงหยิบเงิน 3000 เยนสุดท้ายของตัวเองให้ผู้หญิงคนนั้น

“คะ ค่ะ” เธอรับมันไปอย่างงุนงงแล้วรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที

“ฮิบิกินึกบ้าอะไรของแกวะ เอาเงินตัวเองไปให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักแบบนั้น” ยูกิโอะถามแต่ว่าตูไม่ยอมตอบ...หันไปหาพวกมันด้วยน้ำตาที่ไหลพราก ๆ TToTT โฮฮฮฮฮฮฮฮ

“สัส เงินค่าขนมอาทิตย์นี้ของกู”

“ถ้าเมิงไม่มีเงินแล้วจะให้หล่อนทำ...พ่อง (= =;;)”

“เลิกโอดครวญแล้วรีบกลับกันเถอะ” ไอ้ 3 หน่อเดินออกไปแต่ตูยังยืนอยู่ที่เดิม....เพราะไอ้ขาที่เตะเครื่องกดน้ำเมื่อกี้....ไอ้เหี้ย!!! เจ็บชิบหาย แม่งคราวหน้ากูจะพังไอ้เครื่องเวรนี้ (T.T) วันนี้เป็นวันเหี้ยอะไรของกูเนี่ย

“เจ็บตีนล่ะสิ เมิง” = =;; พวกมันรู้วะ