คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ....... Chapter I บทนำ.......
....... Chapter I “บทนำ”.......
......เด็กสาววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต 2 เท้าที่ก้าวออกไปแต่ละครั้งช่างลำบากยากเย็นเพราะชุดกิโมโนที่แสนจะอึดอัด ความหงุดหงิดเริ่มประทุขึ้นตั้งแต่ตัวเองนอนหลับสบายในห้องอยู่ดี ๆ พี่ชายตัวดีกับพี่สะใภ้และแม่ของเธอก็เดินเข้าลากเธอออกมาจับอาบน้ำแต่งตัวซะดิบดีแถมโดนแม่กับพี่สะใภ้บังคับให้ใส่ชุดกิโมโนนี้อีก....ไอ้ใส่ไม่เท่าไรแต่สำหรับผู้หญิงอย่างเธอมันเป็นชุดที่ไม่อยากจะใส่ที่สุด....
“เมื่อไรจะออกไปพ้น ๆ ไอ้ร้านบ้านี้ซะที!” เด็กสาวเปลี่ยนจากวิ่งเป็นเดินเร็ว...เธอเดินวนอยู่หลายรอบแต่ก็ไม่เจอทางออกซะทีจนสุดท้ายจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหลบในห้องน้ำก่อน....เธอยืนหอบถี่ ๆ ก่อนเงยหน้ามองสภาพ (สารรูป) ตัวเองผ่านกระจก....
เด็กสาวรูปร่างสูง แขนขาเรียวยาว หุ่นเซ็กซี่กระชากใจหนุ่มน้อยใหญ่ ผิวพรรณนวลขาวราวหิมะ ผมสีดำซอยสั้นละต้นคอ โครงหน้าเรียวเล็กถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อน ๆ ดึงเอาความงามของทุกส่วนบนใบหน้าให้สวยยิ่งขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเรียวสวยยิ่งมองใกล้ ๆ ก็ยิ่งชวนให้หลงใหลแพขนตายาวงอนและคิ้วโค้งสวยได้รูป สันจมูกโด่งเชิด ริมฝีปากบางอมชมพูถูกทาด้วยลิปกลอสให้ดูอวบอิ่มขึ้นไปอีก เธออยู่ในชุดกิโมโนแขนยาวกว้างพื้นสีดำ ลายดอกซากุระ โอบิสีชมพู บนผมมีปิ่นปักผมดอกไม้เล็ก ๆ สีขาวดูน่ารัก.....
“ใครก็ได้พาฉันออก ไปจากที่นี้ที.....”
แค่เห็นสภาพตัวเองแทบรับไม่ได้ การใส่กิโมโนให้ดูสมหญิงหรือแม้กระทั่งแต่งหน้าแต่งตาใส่เสื้อผ้าน่ารัก ๆ มันไม่เคยอยู่ในติ่งสมองเธอเลยสักนิดแต่ก็โดนบังคับใส่ด้วยสาเหตุอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครในบ้านคิดจะปริปากบอกเธอเลยสักคน
“...เฮ้อ....แทนที่จะนอนอยู่บ้าน ๆ สบายกลับต้องมาแต่งตัวอะไรบ้า ๆ แบบนี้” เด็กสาวถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ ๆ ไม่ทันได้สังเกตว่ามาคนกำลังเข้ามาทางด้านหลังของเธอ “อ๊ะ! เจอตัวคุณป้าแล้ว” เด็กผู้ชายประมาณ 10 ขวบร่างเล็ก ผมบ็อบสั้นสีดำ ดวงตากลมสีน้ำตาลชี้มาที่เด็กสาว
“ซาสึเกะคุง...เบา ๆ หน่อยสิ”
เด็กสาวพยายามจุปากบอกให้เด็กชายเงียบแต่ในใจนึกเคืองคำที่เด็กชายใช้เรียกเธอ ‘คุณป้า’ เป็นน้องสาวของพ่อเจ้าเด็กนี่แทนที่จะเรียก...อาหรือพี่สาว...กลับได้เป็นป้าแทน...บางครั้งก็เรียกชื่อของเธอห้วน ๆ ด้วย
“แม่ฮะ ๆ เจอตัวคุณป้าแล้วฮะ” ความกวนประสาทของเด็กชายยังไม่หมดแทนที่จะเงียบเสียงลงตามคำขอของเด็กสาว...เด็กชายกลับตะโกนเสียงเรียกคนเป็นแม่ให้มาทางนี้ด้วย “เร็ว ๆ ฮะ ป้าจะหนีไปแล้ว”
“ในที่สุดก็หาตัวเจอสักทีนะ...” หญิงสาวเดินเข้ามาแล้วลากเด็กสาวให้กลับไปยังที่ที่เธอเพิ่งจะหนีออกมาเมื่อกี้.... “เร็ว ๆ เข้า...เพื่อนของคุณปู่มากันแล้วนะ”
“เดี๋ยวก่อนสิค่ะ ก็เข้าใจอยู่เพื่อนของคุณปู่มาแต่ทำไมต้องยังบังคับให้ฉันใส่ไอ้ชุดกิโนโมบ้า ๆ นี่ด้วย” พี่สะใภ้หันกลับดูสภาพของน้องสาวสักพักก่อนจะเริ่มจัดนู่นจัดนี่ให้ดูเข้าที่อีกรอบแล้วลากเธอไปโดยไม่มีคำตอบอะไรออกมาเลย “พี่ค่ะฟังฉันหน่อยสิ!!” จะโวยวายยังไงก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาสักที
ครืน...
“ขอโทษด้วยค่ะที่มาช้า...พอดีน้องสาวตัวปัญญาเวลาแต่งตัวนานไปหน่อย”
เมื่อมองเข้าไปเธอมองเห็นชายชราอายุใกล้เคียงกับปู่ของเธอ คู่สามีภรรยาคู่หนึ่งที่นั่งตรงกันข้ามกับพ่อแม่ของเธอกำลังจ้องมองมาที่เธอ...คนเป็นภรรยามองเธอด้วยสายตาอบอุ่น ฝ่ายสามีมองด้วยสายตานิ่ง ๆ ไม่สามารถอ่านออกได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่และคนสุดท้ายคือ เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ...
....เขามีรูปร่างสูงโปร่งเหมือนนักกีฬา ผิวสีขาวซีด ผมสั้นสีน้ำตาลเปลือกไม้ ดวงตาเรียวคมสีน้ำชาดูนิ่งเฉยอยู่ตลอดเวลาถึงจะใส่แว่นตาไว้ก็ยังปิดไม่หมด คิ้วโก่งเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเรียวดูน่าสัมผัส...เขาสวมชุดสูทสีเทาเข้มทำให้จากปกติที่เขาดูหล่อชวนให้หลงใหลอยู่แล้วยิ่งทวีความรุนแรงเพิ่มพูนเข้าไปอีก....
“งั้นก็มาเริ่มกันเลยดีกว่า....” ผู้อาวุโสที่สุดในบ้านของเด็กสาวส่งสายตาให้เธอนั่งรอตรงข้ามกับเด็กหนุ่ม....เธอสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างคือ เด็กหนุ่มเอาแต่จ้องมองเธอตาไม่กระพริบใจอยากจะเอ่ยถามให้มันรู้แล้วรู้รอดถ้าไม่ติดที่ว่ารอบ ๆ ห้องมีผู้ใหญ่นั่งอยู่หลายคน “เด็กคนนี้เป็นหลานสาวคนเดียวของฉัน...แนะนำตัวกับผู้ใหญ่หน่อยสิ”
ทุกสายตาจากฝั่งตรงข้ามจ้องมองมาที่เด็กสาวคนเดียวจนเธอรู้สึกอึดอัดไม่อยากจะอยู่ในห้องนี้แล้ว “....ซานาดะ เก็นโกะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ซานาดะก้มหัวลงตามมารยาท
“สวยกว่าที่เห็นในรูปอีกนะ...” หญิงสูงวัยยิ้มกรุ้มกริ่มแววตาจากที่เห็นในตอนแรกเปลี่ยนแววตาของคนที่เจอของที่ถูกใจแล้วต้องการจะมันมาให้ได้ “นี่เราเองก็แนะนำตัวให้น้องได้รู้จักหน่อยสิ...” เธอสะกิดแขนเด็กหนุ่มเบา ๆ เขาไม่ตอบแต่สายตาของเขามองมาที่ซานาดะ...เธอไม่สามารถอ่านออกได้เลยว่า เขากำลังคิดอะไรอยู่
“....เทะสึกะ คุนิมิสึครับ” สายตา 2 คู่ประสานกันโดยบังเอิญเทะสึกะมองแล้วก็เหล่มองไปทางอื่นแต่ซานาดะเอาแต่จ้องเทะสึกะอยู่อย่างนั้นจนถึงเวลากลับ
ในโดโจ (โรงฝึก) ของชมรมเคนโด้ตอนนี้เต็มไปด้วยนักเรียนหญิงมากมายนับไม่ถ้วนเข้ามายืนออกันเพื่อที่จะได้ดูการซ้อมแข่งของเขา....
“ซานาดะ! โดว-อาริ* (ได้แต้มจากการตีช่วงท้อง*เคนโด้)” ทั่วทั้งโดโจเงียบสงัดเมื่อเด็กสาวใช้ดาบไม้ฟาดเข้าที่ช่วงท้องของคู่ต่อสู้ในเสี้ยววินาทีอย่างรวดเร็ว
“กรี๊ด!!!! รุ่นพี่ซานาดะเท่ที่สุดเลยค่า!!!!” เด็กสาวไม่สนใจเสียงเชียร์อันดังระงมเธอเดินไปแสดงความเคารพก่อนจะเดินออกมาจากสนามตรงเข้าไปหา 2 สาวที่นั่งดูเธออยู่ข้างสนาม “ขอโทษที่ทำให้รอนะ...” เธอพูด
“วันนี้ฟอร์มก็ยังดีเหมือนเคยเลยนะ คุณกัปตันซานาดะ”
เด็กสาวร่างเล็กบอบบาง ผิวสีขาวเปล่งประกายดุจไข่มุกเม็ดงาม ผมสีน้ำเงินเข้มหยักศกเป็นลอนคลื่นยาวสลวยรับกับหน้ารูปไข่ ดวงตาสีม่วงกลมโตเหมือนลูกกวางแพขนตาหนางอน คิ้วโก่งโค้งสวย จมูกโด่งนิด ริมฝีปากอิ่มสีแดงราวผลเชอร์รี่พูดเชิงหยอกล้อก่อนจะส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาหาเพื่อนสาว
“เลิกพูดแหยะฉันสักทีเถอะ ยูคิมูระ...” ซานาดะทำหน้าเขินอายพอเห็นแบบนั้นแล้วมันก็ยิ่งทำให้เพื่อนสาวอยากแกล้งเธอเข้าไปอีก “วันนี้เราจะไปที่ไหนกันดีล่ะ...?” ซานาดะถามขึ้นหลังจากที่เธอเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว
“ไปโยโกฮาม่าไชน่าทาวน์มั้ย?...”
เด็กสาวอีกพูดขึ้น...รูปร่างสูงเพรียวแต่ตัวเล็กกว่าซานาดะนิดหน่อย ผิวขาวนวลสวย ผมสีน้ำตาลหน้าม้าเหยียดตรงสวยถึงกลางหลัง ดวงตาเรียวเล็กถึงเจ้าตัวจะชอบหลับตาอยู่ตลอดแต่เมื่อไรที่เธอลืมตาจะเห็นตาสีน้ำตาลเป็นประกาย จมูกโด่ง ริมฝีปากบางเข้ากับใบหน้าเรียวสวย
“เดี๋ยวนะเรนกะ...ก่อนที่เราจะไปเที่ยวกัน...เก็นโกะช่วยเล่าเรื่องเมื่อวันเสาร์ให้พวกเราฟังหน่อยสิว่าทำไมเธอถึงไปร้องคาราโอเกะกับพวกเราไม่ได้” แววตาของสาวเจ้าเล่ห์ปรากฏบนหน้าของยูคิมูระในขณะเพื่อนสาวอีกคนก็ได้แต่หัวเราะเบา ๆ “พูดออกมาให้หมดเลยนะ ฉันกับยานางิอยากรู้”
ซานาดะถอนหายใจบาง ๆ “ฉันไปทานอาหารกับครอบครัวแล้วก็มีครอบครัวของเพื่อนคุณปู่ไปด้วย....แต่ไม่รู้ทำไมต้องออกมาซะเช้าแบบนั้น” เพื่อนสาว 2 คนหันไปจ้องหน้ากัน “....พวกเธอเคยมั้ยที่ต้องแต่งตัวสวย ๆ อย่างชุดกิโมโนออกไปทานอาหารในภัตตาคารหรู ๆ แล้วก็มีการแนะนำเด็กหนุ่มในบ้านที่รุ่นเดียวกับตัวเองให้รู้จักแถมปล่อยให้ฉันกับเขานั่งคุยกันตามลำพังเกือบ 2 ชั่วโมง” ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งจ้องหน้ากันหนักขึ้น....
“รู้สึกว่าจะไม่ใช่แค่นัดทานข้าวพบปะกันธรรมดาแล้วสิ” ยานางิเองก็สงสัยแต่ไม่ได้เท่ากับคนเล่าเพราะพวกเธอพอจะรู้แล้วว่ามันเป็นงานสำหรับอะไร.... “สงสัยอีกไม่นานบ้านซานาดะจะได้มีการหุงข้าวแดงครั้งใหญ่แล้วมั้ง” แค่ยูคิมูระพูดออกมาแค่นี้ซานาดะก็หันมองอย่างสงสัยอยากจะถามแต่ดู ๆ ไปแล้วรู้สึกว่าเพื่อนสาวทั้ง 2 ต้องการให้เธอรู้ด้วยตัวเองมากกว่า
กว่าซานาดะจะกลับมาถึงบ้านท้องฟ้าก็เริ่มเป็นสีน้ำเงินแล้ว “กลับมาแล้วค่า....” เธอเดินตรงเข้าไปวางกระเป๋าในห้องของตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปห้องครัวเปิดหาอะไรทานรองท้องก่อนเวลาอาหารเย็น
“เก็นโกะอย่าเพิ่งทานขนมตอนนี้มาช่วยแม่ยกอาหารเย็นไปที่โต๊ะหน่อยเร็ว” เธอเก็บน้ำผลไม้กระป๋องเข้าตู้เย็นก่อนจะเดินเข้าไปช่วยยกอาหารเย็นและพบว่าเหล่าบุรุษของบ้านมานั่งรวมตัวกันรอทานข้าวเย็นแล้ว “วันนี้เป็นวันอะไรพี่ถึงมาทานข้าวที่บ้านได้” เธอเอ่ยถามพี่ชายที่อายุห่างกันถึง 17 ปีผู้มีหน้าตาละหม้ายคล้ายคลึงกับเธอเสียอย่างเดียวคือชอบกวนประสาทน้องสาวเล่นอยู่เรื่อย
“วันอยากทานข้าวกับน้องสาวไงล่ะ ไปรีบยกข้าวมาเร็ว ๆ เลยพ่อกับปู่เริ่มหิวกันแล้วนะ” ไม่มาช่วยอย่างเดียวไม่พอยังจะใช้งานน้องสาวจนบางครั้งคนเป็นน้องก็รู้สึกเอือม ๆ ที่มีพี่ชายแบบนี้
“พูดเหมือนฉันจะไม่ได้อยู่ทานข้าวกับพี่ไปได้....” ซานาดะบ่นพึมพำคนเดียว
“เก็นโกะ...ปู่ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?” เธอไม่ตอบเพียงพยักหน้าบอกให้รู้ว่าเธอรอฟังคำถามจากปู่ของเธออยู่ “หลานคิดยังไงกับคุนิมิสึคุง....” ซานาดะเอียงคอด้วยความสงสัยเล็กน้อย
“เขาก็เป็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาดีนะค่ะถึงจะเงียบ ๆ ไปหน่อยก็เถอะ แต่หนูคิดว่าหนูชอบเขานะค่ะ” คำว่า ‘ชอบ’ของซานาดะคือ นิสัยโอเคน่าจะคบเป็นเพื่อนได้แต่ในความคิดของผู้ใหญ่มันเป็นอีกแบบ “แล้วคุณปู่ถามเรื่องของเขาจากหนูทำไมค่ะ?”
“ปู่จะให้หลานแต่งงานกับเขา.....”
ความคิดเห็น