คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1: คำสารภาพ
..............Chapter 1: คำสารภาพ
.....ตอนปี 2 ช่วงฤดูหนาว….ยูคิมูระกัปตันชมรมเทนนิส.....ป่วยเข้าโรงพยาบาลตั้งแต่นั้นมา.....ฉันในฐานะรองกัปตันและผู้หญิงของยูคิมูระ....ฉันจะต้องรับหน้าที่ดูแลลูกทีมทั้งหมดแทน………แต่ทำไมฉันรู้สึกไม่มีความสุขเลย....กับเรื่องพวกนี้.....มันเป็นเพราะอะไรกัน........?....
ชมรมเทนนิสสาธิตริคไค
ย้าก!!!
“ตรงนั้นมัวทำบ้าอะไรอยู่น่ะ!!! ไปวิ่งรอบสนาม 20 รอบเดี๋ยวนี้เลย”
“รองกัปตันซานาดะโหดชะมัดเลยแหะ....ออกจะสวยไม่น่าจะเป็นคนโหดแบบนี้เลย....”
“ระวังคำพูดหน่อย...ถ้าเกิดกัปตันยูคิมูระมาได้ยินเข้าจะซวยกันหมดนะโว้ย”
“จะซวยยังไงล่ะฮะรุ่นพี่....?”
“ไม่รู้เลยรึไงฟะ แฟนของรุ่นพี่ซานาดะ...กัปตันยูคิมูระน่ะรักหึงหวงแฟนจะตาย....ได้ยินว่าถ้าผู้ชายคนไหนเข้ามาใกล้หรือพูดจาว่าร้ายรุ่นพี่ซานาดะ....โดนเก็บทุกรายเลยล่ะ”
“น่ากลัวจัง...แบบนี้ต้องออกห่างรองกัปตันซะแล้วสิ” ใช่แล้ว......ไม่ต้องมายุ่ง....ไม่ต้องเข้ามาสนใจผู้หญิงอย่างฉันน่ะ....มันดีแล้วล่ะ......ที่เว้นระยะห่างระหว่างทุกคนเอาไว้....
“เฮ้ ๆ มีเวลามากนักก็เอาไปวิ่งรอบสนาม 20 รอบเลยไป๊!”
“ระ รุ่นพี่นิโอ....!? ว๊ากกก ขอโทษฮะ!!”
“ปุริ.....ว่าไงวันนี้ก็ทำหน้าบึ้งอีกแล้วนะ...คุณรองกัปตัน” ทั้ง ๆ ที่มีแต่คนออกห่างฉันแต่หมอนี้กลับพยายามเข้าหาฉัน....ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง…..
“เดี๋ยวเถอะนิโอ!!.....นี่นายคิดจะโดดซ้อมอีกแล้วใช่มั้ย!!” ฉันเดินตรงเข้าไปหาไอ้บ้าคนนี้.....ด้วยความหงุดหงิด.....เพราะฉัน...ไม่เข้าใจสิ่งที่ไอ้บ้าต้องการจะทำเลยจริง ๆ
“ยุ่งชะมัด....ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน...” นิโอเลี่ยงที่จะมองหน้าฉันตรง ๆ ถึงจะรู้ว่าหมอนั่นไม่ชอบให้ใครมาสั่งชอบทำตามใจตัวเองตลอดแต่แบบนี้มันก็.....เกินไปแล้ว.....
“อีกไม่นานยูคิมูระจะกลับมาแล้วนะ!!!......แทนที่จะฝึกให้เก่งกว่าเดิมแต่นายกลับเอาเวลาไปเที่ยวเล่นแกล้งคนอื่นมันใช้ได้ที่ไหนกัน!!!”
“จักรพรรดิ(นี)ที่แพ้แม้แต่เด็กปี 1 ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน....แทนที่จะมาเข้มงวดกับฉันทำไมไม่ไปหายาโยยแทนซะล่ะ...” พอโดนหมอนั่นพูดจี้จุดอ่อนที่ฉันพยายามปิดแทบตายทำให้ฉันโกรธจนตัวสั่นขึ้นมา....แต่ทำไม....ฉันรู้สึกน้ำเสียงของหมอนั่น....ดูแปลกไปจากเมื่อก่อน....
“นะ นิโอ.....!!!”
“อะไรกัน?....โกรธจนตัวสั่นหน้าแดงเลยเหรอเนี่ย” นิโอแสยะยิ้มอย่างชอบใจเมื่อเห็นว่าตัวเองได้แกล้งผู้หญิงอย่างฉัน......ทำไมถึงไม่ตวาดกลับไปเหมือนทุกครั้งล่ะ....ทำไมตัวเองถึงทำได้แค่กัดฟันอย่างเดียวล่ะ.....
“หึ! ถ้าว่างมากนักก็ไปวิ่งรอบสนาม 50 รอบซะ......” ฉันเริ่มเบื่อต่อล้อต่อเถียงกับหมอนี้แล้วจึงหันหลังกลับไปแต่ว่า....ไอ้บ้านั่น.....
“พอรู้ว่าโดนจี้ใจดำก็รับไม่ได้รึไงล่ะ คุณรองกัปตัน....”
“เพิ่มเป็น 70 รอบ!!!” ฉันทำเป็นไม่สนใจนิโอ....ไม่สนหรอกว่า....หมอนั่นจะทำตามที่ฉันสั่งหรือเปล่า.....แต่ว่าทำไมฉันถึงต้องไปสนใจด้วยล่ะ....ก็ฉัน...มีเซอิจิอยู่แล้วทั้งคนนี่นา.....
ห้องชมรม
“รองกัปตันซานาดะวันนี้ไปไชน่าทาวน์กับพวกเรามั้ยค่ะ....” คิริฮาระ ยาโยย ยัยเอชปี 2 ตัวแสบ จอมสร้างปัญหาอันดับ 1 ของริคไคแต่ถึงอย่างงั้นฉันก็เอ็นดูเด็กคนนี้มากเช่นกัน
“ขอโทษนะ....แต่วันนี้ฉันต้องไปเยี่ยมเซอิจิน่ะ” ใช่แล้ว....วันนี้ฉันจะต้องไปเยี่ยมคนรักของฉัน....
“เอ๋! ไม่ไปสักวันไม่ได้เหรอค่ะ”
“ได้ที่ไหนกันล่ะยาโยย....คิโยมิต้องไปหายูคิมูระทุกวันพุธอยู่แล้วยังไงก็ช่วยฝากทักทายยูคิมูระด้วยล่ะ” เร็นจิยื่นกระเป๋าให้กับฉัน.....ตั้งแต่คบกันมาหมอนี้เป็นเพื่อนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด....รองจากยูคิมูระ.....
“ได้สิ....”
“ซานาดะซัง....นิโอคุงยังไม่กลับมาเลยผมชักเป็นห่วงแล้วสิ.....” นิโอ....ไม่กลับมางั้นเหรอ?......แล้วฉันไปสนใจหมอนั่นทำไมกันล่ะ.....
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง อีกสักพักเดี๋ยวก็กลับมาเองแหละ...”
“คิโยมิ....เธอไม่คิดจะรับผิดชอบหน่อยเหรอคนที่บอกให้นิโอไปวิ่งรอบสนาม 70 รอบคือเธอเองนะ...” ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาเชือดเฉือนของเร็นจิที่มองมาทางฉัน.....
“เข้าใจแล้ว.....ยางิวช่วยส่งกระเป๋าของนิโอมาให้ฉันหน่อย” พอรับกระเป๋าของนิโอฉันก็เดินออกจากห้องชมรมมุ่งหน้าไปที่สนามของโรงเรียนทันที....แล้วฉันก็พบกับนิโอจริง ๆ ด้วยหมอนั่นกำลังนอนหอบอยู่กลางสนามเลย
“ดูไม่ได้เลยนะ....” ฉันยืนอยู่เหนือหัวของนิโอ........หมอนั่นค่อย ๆ ลืมตาก่อนจะยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก
“แฮ่ก ๆ สีขาวงั้นเหรอ....ฉันนึกว่าเธอจะใส่แบบพวกลูกไม้ซะอีก...”
“นี่นายจ้องไปที่ตรงไหนกันน่ะ!!!” ฉันรีบถอยออกมาทันที.....ฉันผิดเองแหละที่ดันไปยืนผิดที่ผิดทางแบบนั้น
“หึ ๆ ขอบคุณนะที่ได้เห็นอะไรดี ๆ ก่อนกลับน่ะ....” ตอนนี้ฉันทั้งโกรธและอายที่สุดในชีวิตเลย...ขนาดฉันคบยูคิมูระมาเกือบ 3 ปีเขายังไม่เคยเห็นเลย....แต่ไอ้บ้านี่กลับ........ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ฉันไม่ยอมเสียเวลามาดูด้วยตัวเองตั้งแต่แรก.....
“หุบปากไปเลยยะ!!! รีบกลับไปได้แล้ว!!”
“เดี๋ยวก่อนสิ.....ฉันเพิ่งจะวิ่งได้แค่ 40 รอบเองนะ...รอฉันอีกสักหน่อยไม่ได้รึไงล่ะ”
“จะบ้ารึไง! วันนี้ฉันต้องรีบไปเยี่ยมยูคิมูระอีกนะ...ฉันไม่อยากมาเสียเวลากับคนอย่างนาย...รีบลุกเดี๋ยวนี้เลย!!!” นิโอหันมาจ้องหน้าฉันด้วยสายตานิ่ง ๆ แต่ดูเหมือนหมอนั่นกำลังเศร้าอยู่เลย.....
“ตามที่คุณรองกัปตันสั่งเลยครับ......”
“พรุ่งนี้ก็มาวิ่งต่อให้ครบล่ะ.....ส่วนกระเป๋าของนายฉันเอามาให้แล้ว....” ฉันยื่นกระเป๋าคืนให้เจ้าของแล้วก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที….
“.........ทำไมเธอยังทนคบกับเขาต่อล่ะ.......?” คำถามที่จู่ ๆ นิโอก็ถามขึ้นมา....ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักไปทันที....
“เมื่อกี้นี้.....นายพูดอะไรนะ....ฉันไม่ได้ยิน........” ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่หมอนั่นพูด
“เปล่าหรอก....ไม่มี...อะไรทั้งนั้นแหละ.....”
ที่โรงพยาบาล......
ก๊อก ๆ ๆ
“กำลังคิดถึงเธออยู่เลย โยมิ*.....” เข้าไปฉันก็เห็นเซอิจิกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่....พอเขาเห็นฉันเข้ามาก็ส่งยิ้มบาง ๆ ที่แสนอบอุ่นให้กับฉัน (*ชื่อเล่นของซานาดะ)
“กายบำบัดเป็นยังไงบ้าง...ออกมาโอเคใช่มั้ย?” ฉันวางกระเป๋าของตัวเองไว้ที่โซฟาแล้วก็เดินไปนั่งข้าง ๆ เซอิจิทันที
“อืม.....โยมิไม่ต้องกังวลไปหรอกฉันจะต้องหายดีแน่นอน....พอถึงตอนนั้นเราก็ค่อยพาสาธิตริคไคเป็นอันดับ 1 อีกปีนะ....” เซอิจิเอามือลูบที่แก้มของฉันอย่างแผ่วเบา ๆ ฉันเองก็ใช้มือทั้ง 2 ข้างจับมือที่กำลังลูบแก้มฉันอยู่เหมือนกัน
“จนกว่าจะถึงตอนนั้น.....ฉันจะรอให้เซจิ*หายเร็ว ๆ นะ” ฉันยิ้มให้เซอิจิแล้วเซอิจิก็ยิ้มตอบกลับมาแต่ว่า....จู่ ๆ คำถามของนิโอก็ลอยเข้ามาในหัวของฉัน
“เป็นอะไรหรือเปล่า?....ดูสีหน้าเธอเปลี่ยนไปนะ”
“นี่เซจิ.....โกรธฉันหรือเปล่าที่ฉัน.....แข่งแพ้น่ะ......” ไม่รู้ทำไม....ไม่รู้เป็นเพราะอะไร....ที่ทำให้ต้องถามคำถามนี้ออกมาต่อหน้าเซอิจิ
“.....ถ้าเป็นคนอื่นฉันอาจจะโกรธก็ได้...แต่เพราะเป็นโยมิ...ฉันไม่โกรธหรอกฉันรู้ดีว่า โยมิพยายามสุดความสามารถแล้วจริง ๆ ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ....”
“ฉันจะเชื่อคำพูดเซจินะ.....”
“โยมิ....ฉันรักเธอเสมอนะ....เราจะไม่แยกจากกันใช่มั้ย?”
“อืม......ฉันจะอยู่ข้าง ๆ เซจิตลอดไปจ๊ะ” พอพูดจบเซอิจิก็ประทับริมฝีปากของเขาลงที่ริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบาทันที....แต่ไม่รู้เพราะ....ทำไมลึก ๆ แล้วฉันรู้สึกเจ็บกับคำพูดพวกนี้เหลือเกิน.....
วันต่อมา......ที่ห้องสมุดของโรงเรียน
“อืบ......อา.....ทำไมหนังสือถึงได้อยู่สูงจังนะ......” วันนี้ฉันคิดว่าจะมายืมหนังสือของที่นี้ไปอ่านกับเซอิจิ 2 คน แต่ว่าหนังสือที่ฉันอยากได้มันดันอยู่สูงเกินกว่าที่ฉันจะเอื้อมถึงน่ะสิ....
“อืบ......เฮ้อ....รู้สึกอยากให้ตัวเองสูงกว่านี้สัก 10 เซนจังเลยแหะ...” ในขณะที่ฉันพยายามจะเอื้อมหยิบหนังสือก็มีคนมาหยิบตัดหน้าฉันไปก่อนแล้ว
“เล่มนี้ใช่มั้ยที่เธออยากได้น่ะ...?”
“นะ นิโอ!? นายมาทำอะไรที่ห้องสมุดน่ะ” ฉันตกใจไม่ใช่น้อย ๆ ที่ไม่รู้ตัวเลยว่านิโอเข้ามาหาฉันตั้งแต่เมื่อไร....แต่ที่แน่ ๆ หมอนั่นอยู่ใกล้ฉันมาเกินไปแล้ว....
“เฮ้.....อุตส่าห์หยิบหนังสือให้ไม่คิดจะขอบคุณหน่อยรึไง...” เขาใช้หนังสือตีที่หัวของฉันเบา ๆ ก่อนจะยื่นมันให้กับฉัน
“ขอบคุณที่ช่วย.....แล้วมาทำอะไรที่นี้? นายคงไม่ได้คิดมาแอบนอนในนี้สินะ” หมอนั่นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทันทีเลย...ให้ตายสิ...ฉันเหนื่อยใจจริง ๆ เลย
“อืม.....แล้วมีเล่มไหนที่อยากได้กี่มั้ย?”
“เอาเล่มที่ถัดไปจากเล่มเมื่อกี้น่ะ....” ฉันตอบ....ทำไมถึงยอมให้คนแบบนี้มาช่วยฉันกันนะ....ไม่เข้าใจตัวเองจริง ๆ เลย
“เล่มนี้เหรอ?.....”
“.........อืม....เล่มนั้นแหละ.....” แย่ล่ะ!....ฉันมัวแต่จ้องหน้านิโอนานไปหน่อย...พอมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่หมอนั่นหันมาถามฉันแล้ว
“จะเอาหนังสือพวกนี้ไปทำอะไร? ส่วนใหญ่ก็มีแต่หนังสือรวมภาพทั้งนั้นเลยนิ”
“ฉันจะยืมมันไปอ่านกับยูคิมูระกันแค่ 2 คนน่ะ....”
“........นี่ซานาดะ....ทำไมถึงยังทนคบกับหมอนั่นต่อล่ะ......” คราวนี้นิโอถามฉันชัดมาก....มากจนไม่สามารถปฏิเสธ...หรือหาทางเปลี่ยนเรื่องได้เลย.....แต่สิ่งนี้ที่มันยังคาอยู่ในหัวของฉัน...นิโอมาถามเรื่องนี้กับฉันทำไม?............
“ก็ฉันรัก...ยูคิมูระนี่นา....ถ้าไม่รักจริงฉันจะคบกับเขามาเกือบ 3 ปีได้ยังไงล่ะ....”
“เธอแน่ใจสิ่งที่เธอพูดจริง ๆ งั้นเหรอ......ฉันรู้ว่า หมอนั่นไม่เคยสนใจหรือเอาใส่ใจเธอในฐานะแฟนหรือคนรักเลยสักครั้ง....ทุกครั้งเวลาที่พวกเธอคุยกันก็มีแต่เรื่องเทนนิสไม่เห็นได้ยินเรื่องอื่นที่คนเป็นแฟนกันจะพูดเลยสักครั้ง....”
“......นิโอ....หยุดพูดเถอะฉันขอร้อง....” ฉันอยากให้นิโอหยุดพูด...แต่มันคือความจริงที่เกิดขึ้นกับฉัน....เซอิจิไม่เคยสนใจฉันไม่เคยพูดเรื่องอื่นนอกจากเทนนิส.....จะเดทจะเที่ยวกันในฐานะคนรักก็ไม่มีสักครั้ง......ถึงฉันจะรู้สึกเสียใจหรือเหงาขนาดไหน....เขาก็ไม่เคยสนใจ....ไม่เคยเลย...ไม่เคยเลยจริง ๆ .....
“ซานาดะ....เธอคงไม่กลัวยูคิมูระอยู่ใช่มั้ย?” คำพูดนี้เหมือนไปกระตุ้นจุดบางอย่างในส่วนลึกของหัวใจฉัน....
“.....มะ ไม่เลย.....” ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัว....กลัวที่จะมองหน้าอีกฝ่ายตรง ๆ แล้ว.....
“แล้วเรื่องที่ยูคิมูระไปซ้อมพวกผู้ชายที่ต้องการเข้ามาใกล้เธอล่ะ มันหมายความว่ายังไง?” ฉันคิดถูกจริง ๆ ด้วยว่านิโอต้องรู้เรื่องนี้แน่นอน......เรื่องที่ผู้ชายทุกคนที่พยายามเข้าใกล้ฉันและเซอิจิรู้เรื่องเข้าจะต้อง....โดนยังไง.........เพราะงั้นแหละฉันถึงต้องเว้นระยะห่างจากผู้ชายทุกคน....แต่ตอนนี้....นิโอ...กับฉัน...เราอยู่ห่างกันเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น.....
“ทำไมนายถึงมาพูดเรื่องนี้กับฉันล่ะ....นายต้องการอะไรกันแน่?”
“เพราะว่า....ฉัน.......” นิโอไม่พูดต่อให้จบ....เขาค่อย ๆ เลื่อนหน้าลงมาก่อนจะจุมพิตที่ริมฝีปากของเขาอย่างนุ่มนวลและไม่ทันได้ฉันรู้ตัว...เขาก็ถอนริมฝีปากนั่นแล้วกระซิบที่ข้างหูของฉันเบา ๆ
‘ฉันรักเธอ.....’
..........................................................
ความคิดเห็น