คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11 วันแดงปะทุเดือด!??
ตึกๆๆๆ ฝีเท้านับ 10 คู่ตามวิ่งกระหืดหอบอย่างไม่คิดชีวิต??? ในใจของพวกเขาตอนนี้ต่างมุ่งไปยังห้องพยาบาลหลังจากได้ยินเหตุการณ์อันร้ายแรงนี่ขึ้นมา.. ในใจก็คอยภาวนาว่าจะไม่เกิดเรื่องเลวร้ายหนักไปกว่านี้อีกแล้ว..เพราะพวกเขาเองยังไม่พร้อมจะรับเรื่องร้ายอื่นๆเข้ามา.... #เป็นหนักกันขนาดนี้แสดงว่ามันคงเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน.. (‘ ‘;;;;
โครม!!!!!!
“เบียวโดอินเป็นยังไงบ้าง!!!!!” เหล่าหนุ่มคอร์ท 1 ต่างยื้อแย่งกันเข้ามาจนประตูห้องพยาบาลแทบพัง (- -;; ทำเอาเหล่าสหาย 3 คนอย่างโอนิ อิริเอะและโทคุงาวะต่างหันมามองอย่างเอือมระอาพลางสงสัยว่าใครเป็นคนไปบอกข่าวให้ไอ้พวกนี้เข้ามา..
“คะ คุณน้องสาวบอส...” ลูกน้องผู้ซื่อสัตย์รีบรุดหน้าเข้ามาดูอาการของน้องสาว (จำเป็น) ของบอสที่เคารพทันที...
“อย่าเพิ่งไปกวนเบียวโดอินเลยจะดีกว่านะ...เธอเพิ่งหลับไปเมื่อสักครู่นี่เองน่ะ” อิริเอะที่ยืนเช็คอาการอยู่ข้างๆห้ามไม่ให้ดุ๊คเข้าไปกวนอีกฝ่าย...ทำให้คนอื่นๆทำได้แค่มองห่างๆอย่างห่วงๆ พลางชะโงกหน้าชะโงกคอเป็นยีราฟเพื่อดูอาการของร่างบางให้ชัดๆ ผิวขาวนวลสวยกลับดูซีดเซียวไปจนน่ากลัว ใครๆเห็นต้องรีบเป็นห่วงกันทันที...
“อิริเอะคุง..นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับบอสกัน” ดุ๊คหันไปถามคุณหมออิริเอะ
“เธอ...เป็นโลหิตจางเฉียบพลันน่ะ ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว”
“เฮ้!? แล้วเธอเป็นแบบนั้นได้ยังกันน่ะ?” พอโตโนะถามบ้างเหล่าหนุ่มผู้อยู่ในเหตุการณ์ทั้ง 3 คนต่างก้มหน้าเงียบก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิด...
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 2 ชั่วโมงก่อน
“งืม...” นางเอกคนสวย (น้อย) ??? นั่งพักอยู่ข้างๆคอร์ทด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนิดหน่อยเพราะตัวเองรู้สึกปวดแถวๆท้องน้อยมาได้สักพักจึงพยายามไม่ขยับตัวเองเผื่อว่าอาการปวดจะทุเลาลงบ้าง
“มานั่งอู้อะไรตรงนี้ทำไมถึงไม่ไปซ้อม..” เฮียโอนิเดินเข้ามาเรียกให้ไปซ้อม...ทั้งเรื่องเนี่ยจะแค่เรื่องไปซ้อมอย่างเดียวเหรอค่ะโอนิซัง (- - ไม่คิดจะชวนไปเที่ยวไปอะไรเลยเหรอค่ะ..
“ไม่ไป! ปวดท้อง (- -+”
“ปวดท้องอะไรของเธอ (- - ไม่ต้องมาแกล้งป่วยการเมืองเลย” ฉุดกระชากลากดึงร่างบางไปซ้อมเลยไม่ได้สังเกตเห็นรอยเปื้อนสีแดงๆเล็กๆตรงจุดที่ร่างบางนั่งเมื่อกี้...
“นี่ปล่อยฉันบอกว่าฉันปวดท้องไงล่ะ!!!..” พยายามสะบัดมือให้หลุด
“ไม่ต้องมาเนียนหนีซ้อมเลยนะ ไปซ้อมเดี๋ยวนี้เลยถ้าไม่ไหวจริงก็บอกเดี๋ยวฉันอุ้มเธอไปห้องพยาบาลเอง” พูดแล้วก็เดินไปหยิบแร็ตเก็ตมาให้ “รีบไปซ้อมเลยเร็วๆ แค่รอบเดียวพอ..”
“ไม่เอา! ก็บอกแล้วไงว่าฉันปวดท้องอยู่.. T^T)” พูดอย่างเดียวคงไม่พอแน่เลยทำตัวงอเอามือกุมท้องให้มันดูสมจริงอีกฝ่ายจะได้เชื่อ
“อย่างอแงได้มั้ย? ไปซ้อมเดี๋ยวนี้เลย....” พยายามดึงอีกฝ่ายมาซ้อม
“ปวดท้องงงงง ToT)” งอแงไม่ยอมไปเลยทิ้งน้ำหนักตัวเองลงบนพื้นซะเลยอีกฝ่ายจะได้ลากตัวเองไปไม่ได้.. (มั้งนะ)
“เฮ้อ....ดื้อนะใช่มั้ย (- - งั้นฉันไม่เกรงใจล่ะ” ว่าแล้วโอนิก็เข้าไปช้อนตัวเบียวโดอินขึ้นมาทันทีแล้วที่สำคัญที่สุด...ไม่ยอมฟังเสียงคำทักท้วงของอีกฝ่ายด้วยล่ะ (- -;;;;;;
“หน่ะ นี่!!!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ (-/////-;;” ทั้งผลักทั้งทุบให้อีกฝ่ายปล่อยตัวเองลงทันที
“มีอะไรกันเหรอ..? เสียงดังเชียว” อิริเอะเดินมาพร้อมกับโทคุงาวะหลังได้ยินเสียงวุ่นวายที่คุ้นเคยดังขึ้นมาไม่ขาดสาย...
“ก็ยัยตัวแสบนี่น่ะสิ! ขี้เกียจไม่ยอมไปซ้อมสักทีบอกอยู่นั้นแหละว่า ปวดท้องๆ เฮ้อ...น่าเหนื่อยใจชะมัดเลย” เหล่มองร่างบางในอ้อมแขนก่อนจะส่ายหัวแบบเอือมระอาสุดๆ
“อะไรกันยะ!! ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันปวดท้องจริงๆ นายต่างหากที่ไม่ยอมเชื่อฉันเองต่างหากล่ะ! ไอ้ยักษ์งี่เง่า!!!!” ยังคงแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายไม่เลิกสักที
“เบียวโดอิน เธอไม่สบายเหรอ? อาการเป็นยังไง...?” คุณหมอประจำตัวหันถามกับคนไข้ที่กอดอกทำหน้ามุ้ยอยู่...
“ก็แค่ปวดหัว ตัวร้อน กระสับกระส่าย นอนไม่หลับกินไม่อร่อย กระเพาะไม่ย่อย มีกรดในกระเพาะ ท้องก็อืดตดไม่ได้?? ถ่ายก็ไม่ออก เช้าเย็นก็อาเจียน วิงเวียนเป็นประจำ ในปากก็เป็นแผลเนี่ยเวลาหายใจเนี่ยเม้นเหม็น..!! แค่เนี่ยแหละหมดล่ะ” อิริเอะเขาถามนิดเดียวแต่ป้าเล่นตอบมาเป็นเมตรเลยนะค่ะ (- -;;; จะเยอะไปไหนเนี่ย ถถถถถถถถถถถถถถถถถ
“อิริเอะ นายรีบไปโทรศัพท์เถอะป่ะ (- -;”
“เดี๋ยวสิโอนิ.. นายจะให้ฉันโทรไปตามหมอมาเหรอ (0 0??”
“เปล่าไม่ใช่หมอ.. (- -“”
“แล้วถ้าไม่ใช่หมอแล้วจะเป็นใครล่ะ?” คนที่อยู่ใกล้ๆก็ต่างงงไปตามๆกัน
“พระ!!! ป่วยหนักขนาดนี้ไปในนอนโลงอย่างเดียวก็พอแล้ว เดี๋ยวจะให้พระสวดวันนี้เลยดีมั้ย!!! (- -+ ”
“จะบ้าเหรอ =[]=!!! ฉันแค่ปวดท้องนะยะไม่ได้ป่วยใกล้ตายซะหน่อย!!!!! ไอ้ยักษ์หัวสมองเท่างา!!!” ทั้งดิ้นทั้งโวยวายสู้คนร่างยักษ์จนลืมเรื่องปวดท้องไปเลย.. (- -; ทำไมทีแบบนี้ถึงสู้ได้ล่ะทีตอนเขาเรียกไปซ้อมเห็นนั่งโอดครวญไม่ซ้อมอยู่เลย... ป้าอู้งานรึเปล่าเนี่ย!! (=0=;;
“ก็เห็นเจ็บปวดตั้งเยอะแยะฉันก็นึกถึงโลงไว้ก่อนสิ.. (- -”
“ปากนายมากกว่ามั้งที่ควรไปนอนในโลงน่ะ!!! ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!! =[]=”
“ก็ได้... (- -” พูดจบก็ปล่อยป้าลงตรงนั้นแบบไม่ให้ป้าได้ตั้งตัวเลย...โชคยังดีนะตรงที่โอนิปล่อยลงมันเป็นพื้นหญ้านุ่มๆพอดี (= =; ไม่งั้นป้าได้โดนห่ามเข้าโรงพยาบาลแน่นอน... กระดูกกระเดียวยังอยู่ครบมั้ยค่ะ..ป้า (- -;
ตุ้บ!!!
“โอย!!!...ทำบ้าอะไรของนายเนี่ยไอ้ยักษ์โง่ (=[]=!!! กระดูกก้นกบฉันพังหมดแล้วมั้ง!!” นอนร้องโอดครวญพลางเอามือลูบส่วนที่ลงกระแทกกับพื้นอย่างจัง....
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย..?” โทคุงาวะเข้าไปสำรวจร่างบางอย่างห่วงใย
“ไม่ต้องเลย!...ฉันไม่อยากมานั่งแยกเขี้ยวใส่รุ่นพี่ผู้แสนดีของนาย” ปฏิเสธการช่วยของคนตรงหน้าแล้วพยายามลุกขึ้นแต่...ป้าลุกเร็วเกินไปทำให้เกิดอาการหน้ามืดขึ้นกะทันหันตัวเซหน้ากระแทกเข้าอกแน่นแมนๆของโอนิทันที
“เป็นอะไรน่ะ...ทำไมหน้าเธอซีดเชียว” พอเริ่มเห็นอีกฝ่ายท่าทางไม่ค่อยดีเลยรีบประคองร่างไว้อย่างทะนุถนอม...
“อุ๊บ!! เจ็บท้องจัง...” พยายามทรงตัวเองให้ยืนตรงๆ พลางเอามือกุมท้องตรงจุดที่ป่วยเอาไว้...เมื่อกี้ก็แค่เล็กๆน้อยๆแต่รอบนี้มันเจ็บจนแทบยืนไม่ไหวเลย..
“โอนิ!.... มือนาย!?” อิริเอะเพิ่งสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบนมือของเพื่อน
“เลือด...!?” ยกมือข้างนึงขึ้นมาก็เห็นคราบเลือดสีแดงเลอะอยู่บนมือที่เขาอุ้มช่วงหลังของร่างบางเมื่อกี้... ‘มิน่าล่ะทำไมมันถึงเปียกๆ (- -;;’ โอนิพูดกับตัวเองในใจพลางเหลือบมองร่างบางที่หน้าซีดจนขนลุกแล้ว..
“คุณโอนิ....ขาเบียวโดอิน” เหลือบมองที่ขาเรียวซึ่งไม่ได้ใส่กางเกงวอร์มเหมือนทุกๆครั้ง....มีเลือดไหลออกมาจนเลอะขาไปหมด ถ้ามันไหลอาบขาได้คงจะไหลอาบขาอาบไปนานแล้ว..
“ซวยล่ะ....โอนินายรีบพาเบียวโดอินไปที่ห้องพยาบาลเร็วๆเลย ส่วนโทคุวางะคุงเธอรีบไปแจ้งให้โค๊ชรู้...เร็วเข้า!!” พอสิ้นคำสั่งโทคุงาวะก็รีบวิ่งไปหาโค๊ชทันทีส่วนโอนิก็รีบพาเบียวโดอินไปห้องพยาบาลโดยมีอิริเอะวิ่งตามไปติดๆ
กลับมาน่ะปัจจุบัน....
“เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ... หมอเพิ่งสรุปเมื่อกี้เองว่าเป็นเพราะมีเลือดจากประจำเดือนออกมาจากมากเกินไปทำให้เป็นสาเหตุของโลหิตจางเฉียบพลัน...” อิริเอะอธิบายอาการป่วยของเบียวโดอินให้เพื่อนฟังอย่างละเอียดตามที่เขาได้ยินมาจากหมอ.. นึกว่าอิริเอะคุงเป็นคนตรวจเองซะอีก ถถถถถถถ =__=;;
“อ๋อ.. เป็นเพราะประจำเดือนนี่เอง..” ทาเนกาชิม่าเจ้าเก่าพยักหน้าเหมือนรู้เรื่องแล้ว “แล้วไอ้ประจำเดือนเนี่ยมันคืออะไรเหรอ... (‘ ‘?” เจอคำถามนี้เข้าไปคนมีวิชาแพทย์ถึงกับทำหน้าอ้ำอึ่งไม่รู้จะอธิบายให้เพื่อนผู้แสนใสซื่อ???เข้าใจยังไง... (-/////- แบบว่ามันเป็นเรื่องเซนซิทีฟมากๆนะเออ
“เอ่อ.....มันเป็นเรื่องที่เกิดกับผู้หญิงซึ่ง.....เอ่อ...เจริญเติบโตเต็มที่แล้ว...เท่านั้น” ถึงกับเรียบเรียงเป็นคำพูดไม่ได้เลยจริงๆ
“แล้วมันเป็นยังไง..ไอ้ประจำเดือนเนี่ย...!? ฉันยังเข้าใจไม่หมดเลยน่ะ (- -” นี่เขาอธิบายขนาดนี้ยังไม่เข้าใจอีกเหรอเนี่ย...ไม่ทราบว่าตอนเรียนสรีระวิทยาเนี่ยคุณแอบหลับรึไงค่ะ (= =;;; เห็นใจรุ่นน้องผู้ใสซื่อบางคนด้วยสิ..
“อา.....ประจำเดือนนั่นน่ะ..มันคือเลือดกับเนื้อเยื่อที่ขับออกมาจากเยื่อบุมดลูกมันเป็นผลจากระดับการเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมนเพศหญิง ซึ่งสัมพันธ์กับการตกไข่ซึ่งลอกหลุดออกมาเยื่อบุโพรงมดลูกเดือนละครั้ง...” ขี้เกียจย่ออธิบายให้เลยยกเอามาแบบเป็นทางการซะเลย (= =;
“แล้วถ้ามันมี...แต่จู่ๆมันไม่มีขึ้นมาล่ะครับ (0w0?” โมริถามแบบใสซื่อ
“เอ่อ.....เอากันง่ายๆเลยนะ...ประจำเดือนจะมีเมื่อไข่ไม่ปฏิสนธิ แต่ถ้าไม่มีแสดงว่าไข่ปฏิสนธิเรียบร้อยแล้ว...(= =;;” ถามมาเยอะแบบนี้คุณหมอก็ไม่ทนเหมือนกัน..! ไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว (- -;
“เดี๋ยวดิ...! งั้นหมายความว่า...ยะ ยัยน้องสาวเบียวโดอินก็......=[]=)” พวกคิมิจิม่าที่พอเข้าใจแล้วถึงกับอ้าปากค้าง...ช็อคซีนีม่าไปเรียบร้อยแล้ว เพิ่งจะเข้าแบบนี้แสดงว่าไม่ได้เข้าคาบสรีระวิทยาแน่นอนเลย (- -;;
“นั่นแหละ.. (= =; แต่เป็นเพราะว่าฮอร์โมนในตัวเบียวโดอินเริ่มไม่คงที่ทำให้มีเลือดออกมามาก...คงจะต้องมีประจำเดือนอีกสัก 3-4 ครั้งถึงจะเริ่มเป็นปกติ” อิริเอะอธิบายต่อ...
“แล้วแบบนี้จะเกิดปัญหาขึ้นรึเปล่า?...ถ้าไอ้พวกข้างนอกรู้ว่าอยู่ในช่วงนี้นะยัยน้องเบียวโดอินไม่เหลือแน่!!”
“นั่นน่ะสินะ...” ทุกคนหันมองคนป่วยบนเตียง
“ฮิๆ ไม่เห็นจะต้องกังวลเลยนี่นา.. เราก็แค่ดูแลเบียวโดอินกันเองไง! ^^)” เจ้าตัวแสบทาเนะออกความเห็น.. ท่าทางจะมีแผนการอะไรอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย (- -;;
“ดูแลยังไงของนายห่ะ...(= =” ทั้งคนในนั้นตามคิดเดียวกันว่า ‘หมอนี่หาเรื่องป่วนอะไรอีกแล้วล่ะ (=___=^’
“ก็นี่ไง....ดูแลเบียวโดอินตลอด24ชั่วโมง 360 องศาดูแลทั้งตัวและหัวใจของเบียวโดอินด้วยเลย 55555 (^^)” นี่วางแผนจะจีบป้าเบียวใช่มั้ยเนี่ย (= =;; เผลอลดการ์ดลงทีไรวิ่งเข้าใส่ตลอด!
ตุบ!!! หมอนจากไหนก็ไม่รู้ลอยแปะหน้าทาเนะอย่างจัง
“หนวกหูจริงเลย!! (= =++++ คนจะหลับจะนอนเสียงดังอยู่ได้! พ่อแม่ไม่เคยให้กินคำว่า ‘มารยาท’ รึไงห่ะ!!!” ตื่นมาก็พ่นไฟแล่บๆๆๆ เลยนะค่ะ (-___-;; ป้าเบียวววว
“หึๆ ตื่นมาก็แยกเขี้ยวใส่คนอื่นเลยนะ” โอนิถึงกับหยุดหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นร่างบางตื่นขึ้นมาพ่นไฟใส่คนอื่นได้หน้าตาเฉย..ทีตอนไม่ได้สติก็นอนนิ่งจนบางครั้งเขาก็เผลอแอบกังวลว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรมากรึเปล่า...ถ้าเป็นมากนะเขาจะยอมพาอีกฝ่ายไปโรงพยาบาลด้วยตัวเขาเองเลย
“หนวกหูน่า! ...แล้วนี่พวกนายมาญี่ปุ่นมุงอะไรที่นี้ห่ะ มีใครตายรึไง! (- -” หนุ่มๆถึงกับไม่รู้จะพูดยังไงเลย...ไม่เค๊ยไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนมาแช่งตัวเองเล๊ย! (= =;;; ไม่ได้ดูเลยนะว่า มีแต่ป้าคนเดียวที่นอนป่วยอยู่
“เอ่อ....ตอนนี้ฉันว่า พวกเรากลับไปซ้อมต่อดีกว่านะ (- -;;” พวกคิมิจิม่ารีบอ่าวจ้ำออกไปทันที..กลัวโดนป้ากัดก็บอกเถอะค่ะ หนุ่มๆ ถถถถถถถถถถ
“ดะ เดี๋ยวฉันจะไปเอายา (โรคพิษลิงบ้า???) กับคุณหมอก่อนนะ เบียวโดอินนายนอนต่อไปเถอะ ^^;;;” คุณหมออิริเอะก็ชิ่งหนีออกไปด้วยอีกคนแล้ว (- -;;; อย่าเพิ่งหนีสิค่ะ! ป้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย (มั้ง) นะ
“อือ...เดี๋ยวฉันจะไปบอกโค๊ชนะว่าเธอฟื้นแล้ว” โทคุงาวะเดินมากุมมือบางเบาๆ “ผมวานคุณโอนิช่วยดูเธอไปก่อนนะครับ” หันมาพูดกับรุ่นพี่ก่อนเดินออกไปอีกคน....ตอนนี้ในห้องก็เหลือแค่โอนิกับเบียวโดอินกันแค่ 2 คนเท่านั้น...
“หิวน้ำรึเปล่า...เดี๋ยวฉันไปเอาให้..” กำลังจะเดินไปกดน้ำให้
“ไม่ล่ะฉันไม่หิว...” ส่ายหัวปฏิเสธก่อนเอามือดันเตียงพยุงตัวเองขึ้นมานั่ง
“เดี๋ยวสิ...! เธอยังลุกไม่ได้นะ” ส่งสายตาดุๆก่อนจับอีกฝ่ายนอนกับเตียงตามเดิม...แหม...มาห่วงอะไรกันตรงนี้ล่ะค่ะ
“แต่ฉันอึดอัด!!...แล้วฉันมานอนอยู่ที่นี้ได้ไงเนี่ย!!? เมื่อกี้ฉันยังยืนกัดกับนายอยู่เลยนะ...” เพิ่งจะรู้ตัวเหรอป้า (- -ll ไรเตอร์ก็ลืมไปว่า..ป้าแก่แล้วก็เลยหลงๆลืมๆเป็นธรรมดา #สาบานว่านั้นปาก..
“เพิ่งจะมารู้เหรอว่าตัวเองอยู่ที่ไหน.. (- -;;;”
“มันก็ดีกว่า...ฉันตื่นแล้วเห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียงนายนั้นแหละยะ!! ไอ้ยักษ์!!” อีกคนก็กดจะให้นอนอีกคนก็ดื้อดึงอยากจะลุก (- -;
“หึๆ ปากดีแบบนี้คงจะหายสนิทแล้วสินะ”
“แน่นอนน่ะสิ...ถ้าเข้าใจแล้วก็ปล่อยฉันจะลุก!!!”
“ไม่!! ถ้าขืนเธอยังดื้ออยู่นะฉันขึ้นคร่อมเธอแน่! (- -+” ฮะ เฮ้ย!! =[]=) โอนิซังใจเย็นๆค่ะ!! ให้ป้าหายดีกว่านี้ก่อนเถอะนะค่ะหรือไม่ก็หาผ้าผืนใหญ่มาปิดตัวสักนิดก็ดีนะ #เอิ่มมมมมมมมม
“เฮ้ย!!! แกไปกินยาฆ่าแมลงมารึไงหะ ไอ้ยักษ์บ้า!!” ทั้งดิ้นทั้งทุบตีอีกฝ่ายเป็นการใหญ่...ขอโทษด้วยนะพอดีว่าป้าเบียวยังไม่อยากมีใครตอนนี้ป้ายังอยากลั่นล้าอยู่ T^T) #สมองไรเตอร์ไปซะแล้ว
“คำก็ยักษ์ สองคำก็ยักษ์...เดี๋ยววันนี้แหละยักษ์จะจับลิงเป็นแฟน (- -+++” ว่าแล้วก็ก้าวขึ้นเตียงทันที...
“กรี๊ดดดดดดด!!! =[]=! ลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ยักษ์บ้า!!!” พยายามดันอีกฝ่ายให้ลงไป.... ‘อ้ากกกกกกกก อยู่บนเตียงแบบนี้มันขยับมากไม่ได้เลย!!!...’ ป้าเบียวร้องโอดครวญให้ในใจ
“หึๆ ทีแบบนี้ล่ะร้องเสียงหลงทีเมื่อกี้ยังด่าฉันป่าวๆอยู่เลย” เล่นขึ้นมาไม่ได้ดูเตียงเลยว่าจะรับน้ำหนักของพวกเขาได้รึเปล่า??? (= =;;;; แค่ของโอนิก็ปาไป 80 กว่าแล้วนะรวมกับป้าด้วยน้ำหนักร่วมร้อยแล้วมั้ง.. ถถถถถ
เอี๊ยดแอ๊ด... เสียงเริ่มมาแล้ว (=__=;;;
“ฉันเปล่าร้องยะ ไอ้บ้า!!! ออกไปนะ” มือบางคว้ารองเท้าที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง #ใครมันเอาไปวางบนนั้นเนี่ย =0=;;; เอามาฟาดคนหน้าหนาทันที.. รองเท้าอย่างเดียวคงไม่พอมีถุงเท้ามาช่วยด้วย.. #เจอทั้งรองเท้าถุงเท้า...จมูกพังแล้วมั้งค่ะ โอนิซัง (-w-;;;;;
“ยัยบ้า!!! นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!!” เบี่ยงหน้าหลบถุงเท้าพิฆาต (- -;;; หมดสภาพนางเอกเลยนะ....คุณป้า
“นายนั่นแหละหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” ดิ้นแรงจนไม่นึกถึงน้องเตียง T^T) ก็เลย...
โครม!!!! น็อตหลุดเตียงหักทันที!!!!! ป้าเบียวตกใจจนเผลอเกาะโอนิแน่นเป็นลูกหมีโคลาอ่าเลย
“งืม......” หลับตาปี้เกาะอีกฝ่ายแน่นอน
“ไม่มีอะไรแล้ว...ไม่เป็นอะไรนะ” ลูบหลังบางๆปลอบขวัญอย่างอ่อนโยน
“มะ เมื่อกี้มันอะไรอ่ะ.. เสียงเหมือนอะไรหักเลย” อย่าถามว่าทำไมป้าไม่รู้เรื่องนะก็ตั้งแต่ได้ยินเสียงน็อตหลุดป้าก็กระโดดขึ้นตักขาเกี่ยวเอวโอนิทันที (- -;;; แหม...สมเป็นลิงจริงๆนะเนี่ย
“อ๋อ...เตียงหักน่ะ (= =;;;;” ทำหน้าเหมือนไม่อยากบอกเท่าไรนัก
“ว่าไงนะ!!! =[]=!!!!!”
“ก็เตียงหักไง.... (- - หึๆ ตัวแค่เนี่ยแต่ลีลาดีนะยังไม่ได้ทำอะไรเลย...เตียงหักซะแล้ว” เห็นหน้าเหวอๆของอีกฝ่ายแล้วมันอดแกล้งไม่ได้จริงๆ...
“อะ ไอ้....ยักษ์ลามก!!!!!!!!!!!!!!!”
ความคิดเห็น