คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10 .....เดทแรกของลิง {KB}
ตอนที่ 10 .....เดทแรกของลิง {KB}
“อือ.....ง่วงชะมัดเลย” สาวน้อยของเรากำลังนั่งยืดเส้นยืดสายอย่างสบายใจขณะที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดพร้อมกับโอมาการิ...
“หาวปากกว้างขนาดนั้น...ไปนอนพักก่อนมั้ย? (- -)”
“หนวกหูน่า.. (- -;; ฉันต้องทำรายงานเรื่องค่ายพังให้เสร็จก่อนถึงจะพักได้” ถึงกับต้องมานั่งทำรายงานส่งโค๊ชแสดงว่า... (- -;;; ขนาดเป็นผู้หญิงแล้วยังจะพังค่ายได้อีกเหรอ!!!!
“นี่เธอไปพังค่ายไปกี่รอบแล้วเนี่ยห่ะ.. (=__=;”
“ฉันพังไม่เยอะหรอกน่า (- -lll” พังไม่เยอะหรือว่า....พังไม่น้อยกันแน่ค่ะป้าเบียว (- -
“เหรอ...ไหนก็ขอฉันดูรายงานของเธอหน่อย” แย่งกระดาษมาจากเบียวโดอินแล้วอ่านรายงานคร่าวๆ “ไอ้ที่บอกว่าไม่เยอะเนี่ย..เหลืออีกไม่เยอะเธอก็จะพังครบทั้งค่ายแล้วใช่มั้ย (= =;;;” ว่าแล้วเชียว (- -;; ไรเตอร์ไม่ขอกล่าวนะค่ะว่ามีอะไรบ้างเพราะ...มันเยอะมากจนบอกไม่หมด
“แค่นิดเดียวเอง.....เอาคืนมาเลย!!” รีบแย่งกระดาษคืนมาทันที...
“หึ! นิดเดียวจริงๆแหะ...ถามจริงเถอะไอ้ที่เขียนบนกระดาษเนี่ยครบหมดแล้วใช่มั้ย?...(- -;;”
“เปล่า...นี่แค่ครึ่งเดียวเอง (- -;;” พูดไปก็เขียนลงกระดาษยิกๆๆๆ แสดงว่าเยอะจริงอะไรจริงนะเนี่ย
“ไม่ตายสิ...ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าขนาดตัวเป็นอย่างนี้แล้วยังจะซ่าได้อีกนะ เบียวโดอิน (= =”
“หึ!...ถ้าไม่ซ่าก็ไม่ใช่ตัวฉันหรอกยะ! (- -”
“แหม...สาวที่พูดตรงแบบนี้น่ะสเปคฉันจริงๆนะเนี่ย ^^”
“เฮ้ย!!! นี่แกโผล่มาจากรูไหนเนี่ยชูจิ!!” เจ้าตัวป่วนเดินเข้ามาตอนนั้นไม่รู้เรื่องมาถึงก็มานั่งเกาะโต๊ะร่วมวงคุยด้วย..โอมาการิตกใจเกือบถีบคู่หูตัวเองกลิ้งกับพื้น..
“ฮ่าๆ เห็นนายคุยกับเบียวโดอินกันเมามันก็เลยมาร่วมวงด้วยน่ะ ^^)”
“ไม่ต้องมาเนียนทำเป็นร่วมคุยด้วยเลย... มีธุระอะไรกับพวกฉันก็บอกมาเลย (- -“ พูดอย่างรู้ทันความคิดเพื่อนสมกับเป็นคู่หูกันมายาวนาน..
“ชิ -3-) รู้ทันจนได้..” รีบเปลี่ยนสีทันทีเลย (- -; “คืองี้! ฉันจะชวน....”
“ไม่!!!!” ยังไม่ได้ขึ้นอะไรเลยก็โดนเพื่อนปฏิเสธซะแล้ว
“อะไรอ่ะ!...ฉันยังไม่ได้บอกพวกนายเลยนะว่าจะไปไหนกันน่ะ T3T) ใจร้ายจุงๆเบย...” ร้องโอดครวญยิ่งกว่าเด็กทารกเวลาไม่ได้ดั่งใจ.. (= =;
“หึ!!...ก็เรื่องของนายน่ะมันพาเพื่อนไปซวยทั้งนั้นเมื่อรอบที่แล้วที่ฉันไปถ่ายแบบคู่กับนายน่ะ...รู้ป่ะพอนิตยสารออกนะไอ้พวกหน้าหม้อนั้นน่ะวิ่งไล่ตามฉันทั่วค่ายจนฉันต้องย้ายหนีไปอยู่กับพวกโอนิ!! (= =;;” นึกถึงสารรูปตัวเองในตอนนั้นสภาพหัวยุ่งกระเซ่อกระเซิงในมือหอบหมอนใบผ้าห่มใบวิ่งมาหาพวกโอนิขอนอนด้วย...! แล้วมันเกิดอะไรขึ้นรู้มั้ย!!? พวกนั้นโยนให้เบียวโดอินให้ไปนอนพื้นเพราะจะได้ไม่ละเมอไปรบกวนการนอนของคนอื่น!!!! (-___-;;;; มันช่างรันทดสำหรับสาวน้อยแสนบอบบาง???จริงๆ
“อ้าว...! เรื่องใหญ่ขนาดนั้นทำไมเธอไม่มานอนกับฉันล่ะ ^^)” ชักชวนสาวเข้าห้องตัวเองซะแล้ว (- -;
“ไม่มีทางเฟ้ย!!!!!!!!!!!!!!” ทั้งโอมาการิและเบียวโดอินพร้อมใจปฏิเสธเสียงแข็ง
“ขอบคุณมากนะครับ..โค๊ช” พอหมดตัวกวนก็ทำรายงานเสร็จส่งถึงมือโค๊ชคุโรเบะสักที...
“ดีมาก...ไปได้แล้ว” รับรายงานมาก็สั่งให้เบียวโดอินออกไป...แต่ก่อนที่สาวเจ้าจะเดินออกไปก็สั่งอะไรนิดๆหน่อย.. “จริงสิ..วันนี้มันป็นวันทานาบาตะ..เพราะงั้นวันนี้เธอไม่ต้องซ้อมนะอยากไปเที่ยวข้างนอกก็ไปได้เลยฉันอนุญาต...แล้วอีกอย่างตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงช่วยพูดคำว่า ‘ค่ะ’ ด้วยไม่ใช่ ‘ครับ’ ...”
“อ่ะ...เอ่อ....ได้...ค่ะ (เสียงอ่อน)” เดินออกไปแบบงงๆ ว่าทำไมตัวเองต้องทำตามที่บอกด้วย (- -;; ป้างงเองแล้วคนอื่นจะรู้ด้วยมั้ยค่ะ ถถถถถถถ
“อยู่นี่เอง....” เด็กหนุ่มสุดหล่อโทคุงาวะเดินเข้ามาทัก
“อ่ะ...ค่ะ..?” ขานรับอย่างมึนๆ เป็นไรมากเปล่าเนี่ยป้า!? (- -;
“ ‘ค่ะ’ เหรอ?.. หึๆ ไม่เคยเห็นเธอพูดแบบนี้เลยฟังแล้วดูน่ารักดีนะ..^^)” ยิ้มมุมปากบางๆเหมือนว่ากำลังแกล้งหยอกอีกฝ่าย
“อ่ะ!!! นายเองเหรอเจ้าเด็กบ้า!! ฉันก็นึกว่าเป็นโค๊ชสึเกะซะอีก (-//////-)”
“หึๆ.. ไม่อยากให้ฉันเห็นเธอในสภาพนี้มากเลยเหรอ?”
“ปะ เปล่ายะ! คิดเองเออเอง!! แหวะ!..” ตีหน้าเชิดใส่คนตรงหน้า
“หึๆ...ก็แล้วไป” แอบหัวเราะร่างบางเบาๆ “จริงสิ...ฉันอยากจะช่วยเธอไปเที่ยวข้างนอกด้วยกันเธอจะไปรึเปล่า?” อะ เอ๋!! โทคุคุงชวนป้าเบียวไปเที่ยวอย่าบอกนะว่า ไปเดทกันนะ =[]=!!
“ไม่ไป..!!! (= =)” ปฏิเสธเสียงแข็งเหมือนตอนทาเนกาชิม่ามาชวนไม่มีผิด
“ไม่ไปจริงๆเหรอ...ศาลเจ้าใกล้ๆเห็นว่ากำลังจัดงานทานาบาตะกันนะ ได้ยินว่ามีช็อคโก้บานาน่าขายด้วยนะ..” เอิ่มมมมมมมม...ทำไมเวลาชวนป้าเบียวไปเที่ยวเนี่ยมันจะต้องมีของกินเข้ามาเกี่ยวด้วยทุกทีเลย.. (= =;;;
“....อ่ะ (0 0?” พอได้ยินของโปรดทีเนี่ยทำตาโตเชียวนะ (- -;; เก็บอาการหน่อยสิค่ะ ป้าเบียว
“ไม่ไปจริงๆน่ะเหรอ...ฉันว่าจะเลี้ยงช็อคโก้บานาน่าให้เธอสัก 10 ไม้ ^^)” รายนี้พอเห็นอีกฝ่ายอ่อนไหวหน่อยก็รีบหลอกล่อใหญ่เลย (= =;;
“สะ สิบไม้เหรอ (-/////-)” ดวงตาเห็นแต่กล้วยแล้ว.. (- -;; “เอ่อ....โค๊ชคุโรเบะบอกว่าวันนี้ว่างไม่ต้องซ้อมงั้น...ฉันไปกับนายด้วยก็ได้” ติดเบ็ตเรียบร้อยไม่ต้องกล่อมให้เสียเวลาเบยยยย (-w-;;)
“โอเค...เดี๋ยวฉันจะไปรออยู่ตรงรถ 5 โมงครึ่งห้ามสายแล้วก็..เสื้อหาตัวที่มันปิดๆหน่อย ห้ามใส่กระโปรงใส่กางเกงห้ามขาสั้น รองเท้าก็ไม่ต้องเป็นมีส้นด้วยได้ไม่ต้องลำบาก..เข้าใจกันนะ...” นัดเวลาแล้วก็สั่งห้ามนู่นห้ามนี่ป้าเบียวเป็นการใหญ่เลย (- -;;; โอ้โห...เยอะแบบนี้ทำไมไม่ให้ป้าเบียวแต่งเป็นชีเลยล่ะค่ะ #ตบปากตัวเองเพราะเล่นเบื้องสูง (= =;;;
“หนิ!!! นายเป็นรุ่นน้องฉันหรือพ่อฉันกันแน่ห่ะ!! เล่นสั่งเป็นชุดๆ แบบนี้มันจำไม่ทันนะเฮ้ย (= =;”
“หึ!... ไม่สั่งไม่ได้หรอกงานเทศกาลแบบนี้คนมันเยอะเดี๋ยวลิงน้อยจะไปเป็นอะไรเดี๋ยวจะแย่เอานะ.. ^^)” พูดหยอดหวานสักเล็กน้อยเป็นการทิ้งท้ายแล้วเดินหนีเนียนจากไปดื้อๆปล่อยให้ลิงน้อยยืนค้างอึ่งๆ....อย่าเพิ่งทักตอนนี้นะ ป้ากำลังอยู่ในอาการเขินนนนนนน (>//////<) วิ๊ดวี๊ววววววว
“...เอ่อ...ขอโทษทีที่มาช้านะ” เดินเร็วมายังจุดนัดพบที่โทคุงาวะมายืนรออยู่แล้วในชุดไปรเวทดูหล่อเหลาร้องเรียงเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้เลย...
“อือ....สั้นไปนะ” ยืนจ้องอีกฝ่ายด้วยแววตาเย็นเมื่อเห็นชุดที่ร่างบางใส่เที่ยววันนี้...เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนกุด กางเกงขายาวลายดอกสีฟ้าอ่อน.... กางเกงผ่านแต่เสื้อไม่ผ่าน (- -;;;
“นี่แกเป็นรุ่นน้องหรือว่าครูฝ่ายปกครองกันแน่เนี่ยห่ะ....ห้ามนู่นห้ามนี่อยู่ได้ฉันไม่ใช่เด็กนะจะบอกให้!” ยืนมือเท้าเอวเตรียมอ้าปากเถียงอีกฝ่ายเต็มที่..
“หึๆ คงจะเป็นฝ่ายจัดการระเบียบลิงล่ะมั้ง.. ^^)” ยิ้มยียวนหมายจะแกล้งให้อีกฝ่ายฉุนเฉียวเล่นๆ
“ฉันไม่ใช่ลิงนะ!! ไอ้หนูน้ำแข็งใส!!! (-__-+”
“โอเคๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่... ^^) ป่ะ! เราไปกันเถอะขืนไปช้าเดี๋ยวจะกลับดึกนะ” โอบไหล่บางขึ้นรถและแน่นอนว่า...ร่างบางแยกเขี้ยวแง่งๆๆๆใส่เขาตลอดทางไป.. (= =; เอิ่มมมมมมมมมมม ไม่ทราบว่าใครมีตะกร้าครอบปากบ้างค่ะจะให้ป้าเบียวใส่สักหน่อย
“เฮ่....งานใหญ่กว่าที่คิดเอาไว้อีกนะ” ยืนดูบรรยากาศงานโดยรอบ
“อย่าเพิ่งมาทึ่งตอนนี้เลยนา...ใส่เสื้อคลุมซะ” เดินถือเสื้อมาคลุมให้อีกฝ่าย.... ห่วงและหวงเพราะตั้งแต่เบียวโดอินก้าวเข้ามาพวกหนุ่มๆก็มองไม่วางตาแล้วเพราะงั้น.. (- -+ ต้องแสดงความเป็นเจ้าของ??? สักหน่อย...
“จะใส่ทำไม...คนเยอะร้อนจะตาย (- -“” ไม่แน่ใจว่า...ป้าใสซื่อหรือว่าซื่อบื้อสนิทกันแน่ถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลยแบบนี้ (-___-
“ใส่ไปเถอะน่า...ไม่งั้นฉันจะโอบไหล่เธอตลอดงานเลยนะ” เอาแล้วไงล่ะป้าเบียว.. (= =; งานนี้ไม่รอดแน่ๆ
“อา....ฉันยอมร้อน (ตัว) ดีกว่าให้แกทำแบบนั้นกับฉัน (- -;;” ดึงเสื้อมาคลุมแล้วเดินนำเข้างานปล่อยให้โทคุงาวะยืนมองไปยิ้มไปจนพอดีใจก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปติดๆ
“อยากเล่นหรืออยากได้อะไรก็บอกนะเดี๋ยวฉันจ่ายให้เอง” ทำทีหวงและห่วงป้าแถมยังเสนอออกเงินจ่ายให้อีก....แบบนี้เดทชัดๆเลยอ่ะ O[]O!!! #เพิ่งจะรู้ตัวเหรอยัยไรเตอร์ (= =;;;
“อือ....ฉันอยากจะ...กิน....เอ๊ย...เล่นยิงปืนน่ะ!!!” เบนนิ้วไปที่ซุ้มยิงปืนข้างๆเฉยๆเลย ‘ไม่ได้ๆๆ จะให้ไอ้เด็กนี่รู้ไม่ได้ว่าเรามาเพราะ...ของกิน! (- -;;’ แต่ไรเตอร์ว่านะ เขารู้อยู่แล้วล่ะมั้งว่าป้าเห็นแก่กิน..
“ยิงปืนเหรอ? ...ได้สิทำไมจะไม่ได้ล่ะ” จูงมือบางพาไปที่หน้าซุ้ม.. “ขอชุดนึงครับ..” บอกกับเจ้าของร้านแล้วรับปืนของเล่นกับลูกกระสุน..พอเขาใส่ลูกเรียบร้อยก็ส่งให้เบียวโดอินพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น (= =;; หว่านเสน่ห์อีกแล้วนะค่ะ โทคุคุง..
“ขอบใจ...” รับปืนมาแล้วก็เล็งไปที่ตุ๊กตาแมวน้อยกำลังนั่งคาบปลาแต่ทว่า........ ปัง!ๆๆ ยิงไป 3 นัดก็ยิงไม่โดนทั้ง 3 รอบทำเอาคนข้างๆ อดหัวเราะเบาๆไม่ได้.. เรื่องเทนนิสเนี่ยเก่งจริงๆแต่ดันไม่เก่งเรื่องเล่นเกมแบบนี้...
“หึๆ มานี่มา...เดี๋ยวฉันช่วย” โอบร่างบางจากข้างหลังมือแกร่งประคองมือที่ถือปืนเอาไว้ “เล็งเป้าดีๆ ไม่ต้องเกร็ง สูดหายใจลึกๆแล้ว...ยิง” แต่ด้วยความที่มันใกล้ชิดเกินไปป้าเบียวเลยหลับตายิง.. (= =;; เขินรึไงค่ะที่มีเด็กมาใกล้ชิดป้าแบบนี้น่ะ
ปัง!!
“ดะ โดนด้วย!? O O)” มองแบบอึ่งๆ เมื่อกี้ตัวเองหลับตาไม่ใช่เหรอ
“มันก็ต้องโดนอยู่แล้วล่ะ...ถ้าเธอมั่นใจน่ะ” ก้มลงมองร่างบางที่กำลังทำหน้าตะลึกงังอยู่..เห็นแบบนั้นมันอดเผลอยิ้มให้อีกฝ่ายไม่ได้เลย...
“อ่ะ....ยะ ยิ้มอะไรของนายปล่อยได้แล้ว” ดันอีกฝ่ายให้ออกไปห่างๆ ก่อนหันไปรับรางวัลจากเจ้าของงร้าน... “เลิกยิ้มได้แล้ว...ไปต่อเถอะ (=////=”
“เดี๋ยวนะ...” เดินไปที่ร้านขายช็อคโก้บานาน่าที่สาวเจ้าหมายตาเอาไว้แล้วซื้อช็อคโก้บานาน่ามา 2 ไม้ “นี่รางวัล..” ยื่นช็อคโก้ให้ลิงน้อย ^////^
“เอ่อ....ขอบใจนะ” รับแล้วก็กินกล้วยไปอย่างเงียบๆ อย่าเพิ่งทักๆ ป้าเขินอยู่ (-//////-;;;;;
“หึ....กินดีๆหน่อยสิ ช็อกโกแลตเลอะปากแล้วนะ” หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดมุมปากที่เลอะช็อกโกแลตทันที... “เสร็จแล้ว..ถ้าคราวหน้ายังเลอะอีกนะฉันจะเอาผ้าเช็ดปากมาผูกคอเธอซะเลย..” หวานไม่ถึง 3 วิก็กลับมาพูดหยอกอีกฝ่ายทันที..
“บ้า!... ฉันไม่ใช่เด็กนะยะ!! (-////-”
“หึๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่...^^) ป่ะ ไปต่อก่อนเถอะ..” ชวนอีกฝ่ายให้เดินต่อ..
“ดะ เดี๋ยวดิ... (=///=” ดึงชายเสื้ออีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้ไปไหน... “อ่ะนี่....ไอ้นี่นายเป็นคนยิงได้ไม่ใช่เหรอ เอาไปสิ!” ยื่นตุ๊กตาตัวน้อยให้อีกฝ่าย
“ไม่ต้อง...เธอเก็บเอาไว้เถอะก็ไอ้ตัวนี้เธอเป็นคนเลือกเองนี่นา” หันไปลูบหัวเล็กเบาๆ “....เราไปที่เขียนคำอธิษฐานกันเถอะนะ...” ยิ้มบางก่อนจูงมืออีกฝ่ายไปยังตรงต้นไผ่ที่มีผู้คนมากมายต่างเดินทางมาเขียนคำอธิษฐานลงบนกระดาษแล้วผูกกับกิ่งไผ่..
“แล้วนายจะเขียนอะไรลงไปน่ะ...” รับกระดาษกับปากกามาเตรียมตัวเขียนก็หันไปถามคนข้างๆนิดนึง..
“หึๆ เป็นความลับ .. ถ้าอยากรู้เธอต้องบอกฉันมาก่อนว่าเธอจะเขียนอะไร..” มีการต่อรองกับสาวด้วย... (- -; ร้ายจริงๆนะเนี่ยเจ้าเสือคนนี้...
“บ้า!...เรื่องอะไรฉันต้องบอกกับคนอย่างนายด้วยล่ะ (-/////-;;;;” พูดแล้วก็รีบก้มหน้าเขียนยิกๆ คนร่างสูงพอได้เห็นก็อดขำไม่ได้ก่อนจะก้มเขียนคำอธิษฐานของตัวเองลงบนกระดาษบ้าง... ‘ขอให้ชีวิตตัวเองดีขึ้นกว่านี้..’
“เสร็จแล้ว...เธอล่ะเสร็จรึยัง?” เขียนเสร็จทุกอย่างแล้วก็หันไปถามคนข้างๆ
“เสร็จแล้ว...นายจะถามทำไมเนี่ย?”
“เอาใบของเธอมานี่สิ...” ไม่รอให้ตอบ (- -;; ดึงออกมาจากมือบางเลยแล้วเอาใบของพวกเขาทั้งคู่ผูกติดกันแล้วเอาผูกด้านบนพอที่ความสูงตัวเองจะอำนวย... “รู้รึเปล่า? ..ถ้าอยากให้คำอธิษฐานเป็นจริงๆนะจะต้องผูกให้สูงๆยิ่งสูงเท่าไรยิ่งดี...”
“ก็เคยได้ยินมาบ้าง...? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่นายเอาใบของฉันมาผูกรวมกันกับนายด้วย”
“หึๆ เพราะว่าฉันอยากแชร์คำอธิษฐานกับเธอบ้างไง.. คำขอเดียวน่ะทำบ่อยแล้วไม่อยากลองได้คำขอสองอย่างในครั้งเดียวบ้างเหรอ?”
“บะ บ้า (-///- ใครอยากไปลองทำแบบนั้นกันล่ะ คนบ้า..!!” รีบเดินหนีเข้าฝูงชนแก้เขินทันที
“หึๆ... เขินซะน่ารักเชียว” ยืนเคลิ้มกับใบหน้าตอนเขินของคนที่ตัวเองพูดได้เลยว่า..เกลียดที่สุดในชีวิตเขาเลย.. แต่พอมาให้อีกฝ่ายแบบนี้แล้วบอกได้คำเดียว.. อยากเก็บคนนี้ไปนอนกอดคนเดียวจริงๆ... ยืนคิดเพลินนานไปหน่อย..หันมาอีกทีอีกฝ่ายก็หายไปแล้ว..
“บ้าจริง....!!” สบถกับตัวเองเบาๆก่อนจะชะเง้อมองตามหาอีกฝ่ายที่เดินทำหน้างงไปยืนอยู่ซุ่มของกินใกล้ทางเข้าแล้ว... “เดินยังไงเนี่ย...ไปซะไกลเชียว” ว่าแล้วก็รีบวิ่งแหวกฝูงชนตรงไปหาร่างบางทันที
“.....เจ้าเด็กบ้านั่นหายไปไหนเนี่ย?” ยืนทำหน้าเอ๋อยืนวนรอบตัวเองไป 2-3 รอบแล้ว (= =;;
“ฉันต่างหากที่ควรเป็นคนถาม...เล่นเดินหนีฉันไปแบบนี้เกิดใครมาลักพาตัวเธอไปจะว่ายังไงล่ะ!!” ลิงหายไปแป็บเดียวโทคุงาวะคุงถึงกับองค์แตก! =[]=) เทศนาลิงฉอดๆเลยเคอะ!! ...พอองค์แตกแล้วโทคุคุงดูน่ากลัวมากเบยนะ..บ่องตง (- -;;;
“เอ่อ....ก็ไม่รู้หนิ...แล้วนายเจอฉันได้ยังไงคนออกจะเยอะขนาดนี้ (- -;;” กลัวโดนดุ?เลยรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีเลย...
“ทำไมฉันจะหาเธอไม่เจอล่ะ..! คนที่เห็นความสำคัญของคนอื่นไม่ว่าจะอยู่ไกลกันแค่ไหนก็ยังเห็นอยู่แต่สำหรับบางคนที่ไม่รู้ถึงแม้จะอยู่ใกล้กันแค่คืบเดียวก็ไม่มีทางเห็นได้หรอกน่า...” พูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจังอย่างมาก (ถึงมากที่สุด) “แล้วฉันก็เคยบอกเธอไปแล้วไงว่า...ต่อให้เธอจะวิ่งหนีตีห่างฉันไกลแค่ไหนฉันก็จะตามเธอไป..และถ้าเธอเหนื่อยเมื่อไรถึงตอนนั้นฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหนีฉันไปอีกครั้งแน่นอน.....” พูดออกมาได้แมนสุดๆเลยค่ะ ^////^) โทคุคุง ฮิๆๆๆ ไรเตอร์เนี่ยเขินจนแทบกินดินเลยรู้มั้ยค่ะ???
“ละ แล้ว....มันเกี่ยวยังไงกับฉัน?” เคยดูในสารคดีเขาบอกว่าลิงน่ะฉลาดมากๆแต่คงจะใช้ทฤษฏีแบบนี้กับป้าเบียวไม่ได้แน่ๆ (= =;; มาเอ๋อไม่ดูเวลาเลยนะค่ะป้าเบียว ถถถถถถถถถ
“เฮ้อ....ช่างมันเถอะ เดี๋ยวสักวันเธอก็คงเข้าใจเอง” พูดพร้อมกับลูบหัวอีกฝ่ายไปพลางๆ “เอาล่ะ...ได้เวลากลับกันแล้วนะ...” จูงมืออีกฝ่ายเตรียมพร้อมจะกลับค่ายแต่ระหว่างที่เดินอยู่สายตาคมของโทคุงาวะก็ไปสะดุ้งกับอะไรเข้าให้..
“เป็นอะไรของนายน่ะ..?” เลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย
“อือ....มาทางนี้เดี๋ยวสิ..” ว่าแล้วก็ลากอีกฝ่ายไปยังร้านขายต้นไม้เล็กๆ “....ขอต้นแคนตัสต้นนึงครับ...” มองอยู่ไม่นานก็เลือกต้นไม้กับแม่ค้าได้แล้วพอรับมาก็ส่งให้อีกฝ่ายทันที..
“ซื้อมาแล้ว..เอามาให้ฉันทำไมเนี่ย?”
“ก็...วันที่ 4 ที่ผ่านมาเป็นวันเกิดของเธอใช่มั้ย? ฉันก็เลยอยากให้อะไรสักอย่างเป็นของขวัญให้เธอไง”
“แล้วทำไมต้องเจ้ากระบองเพชรนี่ด้วยเนี่ย...(- -; ไม่เห็นจะน่ารักเลยต้นก็อวบอ้วนสั้นแถมมีหนามเต็มต้นอีกสู้ไอ้กล้วยไม้สวยๆตรงนั้นก็ไม่ได้..” เขาอุตส่าห์ให้ยังจะเรื่องมากอีกนะ...ป้าเบียว..
“อือ....กล้วยไม้สวยก็จริงนะแถมได้รับการดูแลอย่างดีด้วยแต่พอต้นหญ้าขึ้นนิดหน่อยก็ตายแล้ว....ผิดกับเจ้าแคนตัสนี่ถึงมันจะมีหนามทั่วตัวแต่มันก็อดทนต่อสภาพอากาศย่ำแย่แถมเวลามันผลิดอกออกมา...ก็สวยมากเลยนะ..” โทคุงาวะกำลังพูดเปรียบป้าเป็นต้นแคนตัส....ตัวสั้น? เตี้ย!? =[]= มีพิษภัยรอบตัวแถมยังทนถึกเหมือนกอลิล่า...#สาบานว่านั้นชม (- -; ....แต่สวย (=/////////=
“เอ่อ......ขอบใจนะ ฉันจะรับเจ้านี่เอาไว้ก็แล้วกัน” พูดด้วยใบหน้าเขินอายในมือก็กอดถนอมเจ้าต้นแคนตัสที่ตัวเองปฏิเสธไปแต่แรกเป็นอย่างดี..
“หึๆ เก็บดีๆนะ..เลี้ยงมันเป็นลูกเธอเลยก็ได้ ^^)”
“ไอ้เด็กบ้า!! (=/////= ใครจะไปทำถึงขนาดนั้นกันล่ะ!!!”
‘ขอให้ตัวเองได้ใกล้ชิดคนข้างๆมากกว่านี้..’
ความคิดเห็น