คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 ....นางแบบจำเป็น... {TB}
เมื่อก่อนเคยรู้สึกสิ่งที่ทำให้ตัวเองเครียด หงุดหงิด โกรธ โมโห รำคาญ...ก็คือ ไอ้เสียงพวกแมลงหวี่แมลงวันเน่าๆที่เอาแต่ส่งเสียงหวี่ๆน่ารำคาญวันๆไม่ทำอะไรเอาแต่จับกลุ่มนินทาคนในค่ายซึ่งบอกตามตรงว่า เขาเกลียดมันเข้าไส้!!... แต่ว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วมันยังมีสิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดยิ่งกว่า...มันก็คือ....!!!!!
“โฮริจังจะไปไหนครับ เดี๋ยวผมช่วยถือของให้นะครับ ^^)”
“เบียวโดอินซัง..ผมเอาน้ำเย็นๆมาให้ครับ ดื่มซะนะครับจะได้ชื่นถึงใจ ^^”
“เบียวโดอินจัง..!”
“โฮริซัง...คร้าบบบบ”
มันก็คือ การมีไอ้พวกหน้าหมอคอยมาตามติดตัวเขาแจยิ่งกว่าแมลงวันตอมกองอึ...จะไปไหนมาไหนคนเดียวก็ไม่ได้จะต้องมีไอ้เด็กหน้าหม้อทั้งหลายมาคอยเดินตามรับใช้ต้อยๆ จนทำให้เขารู้สึกรำคาญจนอยากจะวีนลั่นค่ายเพราะการกระทำของตัวเองในวันนั้นแทนๆทำให้คนในค่ายรู้เรื่องของเขาหมดเลย.. (- -;; ก็ป้าเบียวอยากกรี๊ดสิบแปดลั่นค่ายเองทำไมล่ะค่ะ ถถถถถ
“โอ๊ะ!?...โฮริซังกำลังหนีอะไรอยู่เหรอฮะ” โชคดีที่หมาน้อยโมริเดินผ่านแถวนั้นพอดีเลย
“เจ้าลูกหมาช่วยฉันทีสิ!!!...” ว่าแล้วก็วิ่งเข้าไปหลบหลังของรุ่นน้องพร้อมกับกอดร่างอีกฝ่ายแน่นไม่ยอมปล่อยให้ง่ายๆ “..ช่วยไล่ไอ้พวกบ้านั้นไปทีสิ ฉันขี้เกียจใช้กำลังไล่พวกนั้นแล้ว” ในเมื่อตัวเองไล่เองไม่ไหวแล้วก็จำเป็นต้องเรียกให้เด็กเข้าช่วย เอาละหว่ะ!!!...ขอยอมเสียชื่อรุ่นพี่ให้เด็กสักวันล่ะกัน (- -;;;
“อะ เอ๋....!?” ทำหน้างุนงงก่อนจะหันไปมองพวกนักกีฬาฝูงนึงที่กำลังวิ่งตามเบียวโดอินมาอยู่ “เฮ้!! พวกนายหยุดเลยนะไม่ต้องตามเธออีกต่อไปแล้ว ไม่เห็นรึไงว่า เธอกำลังรำคาญพวกนายอยู่.. ถ้ามีเวลาไปไล่ตามผู้หญิงขนาดนี้ทำไมเอาไปใช้ซ้อมซะบ้างล่ะ...ถ้านับ 1-3 แล้วพวกนายยังไม่ไปนะฉันวิ่งไปฟ้องโค๊ชให้ลดขั้นพวกนายลงซะ” พอได้ยินคำขู่จากปากของตัวแทนประเทศที่อายุน้อยที่สุดก็รีบวิ่งหนีหายไปคนละทิศละทางทันที....
“โฮริซัง... ^^)” หันหลังก้มลงมองคนตัวเล็กพร้อมกับส่งยิ้มสดใสน่ารักประหนึ่งหมาน้อยที่กำลังรอคำชมจากเจ้าของ... เมื่อกี้เหมือนป้าเบียวแอบเห็นหูหมาแว่บๆอยู่เหมือนกัน (=___=;
“รู้แล้วน่า...เฮ้อ..” แอบลอบถอนหายใจเล็กน้อยก่อนเอามือลูบหัวรุ่นน้องเบาๆ ประหนึ่งว่าตัวเองกำลังลูบหัวสัตว์เลี้ยงอยู่เลย... (- -;;; ที่เรื่องมันวุ่นวายถึงขนาดนี้ก็เพราะว่า ตอนความลับแตกตัวเองดันไปโกหกคำโตๆว่า ตัวเองเป็นน้องสาวฝาแฝดที่ชื่อว่า ‘เบียวโดอิน โฮริ’ ที่แอบเข้ามาในค่ายก็เพื่อจะสวมรอยแทนพี่ชายที่หายหัวหัวหายไปต่างประเทศ.. (= =;; แน่นอนว่า ทุกคนเชื่อสนิทใจ..เชื่อชนิดที่ว่าตัวเองบอกให้คลานสี่ขาเป็นน้องหมาก็ยังยอมทำตาม..
“ขอบคุณครับ..โฮริซัง ^^)” พอได้รับคำชมก็กระดิกหางเป็นลูกหมาทันที (- -;
“ขอบใจที่ช่วย...ฉันจะไปพักที่เลาน์สักหน่อยไม่ต้องตามมานะ” พูดจบก็เดินจากไปทันที...พอไปที่หมายเธอก็กดน้ำชามาดื่มแล้วนั่งพักอย่างสบายใจ.. “เฮ้อ... (- -;; ทำไมชีวิตฉันมันวุ่นวายขนาดนี้เนี่ยอยากแปลงร่างเป็นลิงหนีเข้าไปจริงเลย” ....ก็ปกติป้าเบียวก็เป็นลิงถึกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ (- -;;
“โอ้โห..ท่าทางโทรมน่าดูเลยนะเนี่ย” จู่ๆ ก็แขนคนใหม่เข้ามาทักอีกแล้ว..
“หือ...นายเองเหรอทาเนกาชิม่า..” พอเห็นว่าใครก็ชักสีหน้าหงุดหงิดใส่ทันที... “อย่าเพิ่งมากวนฉันตอนนี้ได้มั้ย? ฉันเหนื่อยอยากจะพัก”
“อือ...ฉันก็ไม่ได้มากวนเธอสักหน่อย...เพียงแต่ว่าตอนนี้ว่างมั้ย?” เบียวโดอินรีบตวัดสายตาดุๆใส่อีกฝ่ายทันที...ไหนบอกไม่กวนแล้วไอ้ที่เอ่ยปากชวนเธอเนี่ยมันไม่เรียกว่ากวนใช่มั้ย?
“ฉันไม่ว่าง!!” ยังคงปฏิเสธเสียงแข็งเหมือนเดิม
“ที่บอกไม่ว่างๆเนี่ยรู้แล้วเหรอว่า.. ฉันจะชวนเธอไปไหน?” เจอคำถามที่เข้าไปถึงกับต้องหันมามองหน้าอีกฝ่าย...มันก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายพูดเธอยังไม่รู้ว่า อีกฝ่ายจะชวนเธอไปไหน.. ฆ่าหมกศพลิง!!! #เฮ้ย!!!! =[]=)
“มะ ไม่รู้ล่ะ...ยังไงฉันก็ปฏิเสธเอาไว้ก่อนแล้วที่มาหาฉันเนี่ยมีธุระอะไรทราบห่ะ?” พยายามทำหน้าด้านหน้าทนเข้าสู้ (- -;
“หึๆ.. ^^) พอดีว่าจะมาขอร้องให้เธอช่วยมาเป็นนางแบบจำเป็นให้กับฉันหน่อยน่ะได้รึเปล่า?” พูดไปพร้อมทำหน้าออดอ้อนไปด้วย (- -;;; น่ารักจังเลยนะทาเนะคุงน่ารักจนไรเตอร์อยากจะเอาไม้ไปทุบหน้า (= =;;
“นางแบบ...! เรื่องอะไรฉันต้องไปช่วยนายด้วยยะ!!!” ช็อคตกใจกอลิล่าจะได้เป็นนางแบบ!! =[]=!!!
“ช่วยฉันหน่อยนะ..ถ้าไม่เป็นนางแบบก็มาเป็นผู้จัดการส่วนตัวชั่วคราวก็ได้นะ T^T) ไปถ่ายแบบคนเดียวมันเหงาอ่ะ” เอาหัวถุยๆถูไหล่อ้อนคุณนายเต็มที่..
“แล้วทำไมแกไม่ไปชวนคู่หูแกไปล่ะ? (- - จะวิ่งมาชวนฉันทำซากอะไรของแก” เอามือดันๆหัวอีกฝ่ายให้ออกไปไกลๆ
“พาผู้ชายไปเป็นเพื่อนเดี๋ยวเขาก็หาว่าฉันเป็นเกย์น่ะสิ...น่าๆไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยน่ะเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเอง..ได้ยินว่าแถวที่ถ่ายแบบมีร้านไอศกรีมอร่อยๆ ที่นั้นเขาขึ้นชื่อเรื่องไอศกรีมชาเขียวสูตรต้นตำรับจากเกียวโตเลยนะ...ไปป่ะ?” พอได้ยินเข้าว่าชาเขียวของโปรดป้าก็หูผึ่งทันที...
“...........” ทำเป็นเงียบแต่ในใจเริ่มออกลังเลๆนิดหน่อยแล้ว
“แถมมีโปรโมชั่นพิเศษ..ฟรีกล้วยปั่นแก้วใหญ่พิเศษอีกแก้วด้วยนะ” แอบมองอย่างลุ้นว่าอีกฝ่ายจะแสดงท่าทียังไงบ้าง... “อือ....ถ้าเธอไม่ไปก็ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันไปชวนคนอื่นก็ได้” ลองแกล้งทำทีว่าเดินไปชวนคนอื่น..
“เอ่อ....เดี๋ยวก่อน...!!! คือตอนนี้ฉันก็ว่างๆอยากออกไปข้างนอกอยู่พอดี..จะ จะให้ฉันไปด้วยก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ... ฉันไม่ได้อยากไปเพราะของกินหรอกนะขอบอกไว้ก่อนเลยนะ” ไม่ค่อยเห็นแก่ของกินเลยนะป้าเบียว...แค่ได้ยินคำว่า ชาเขียวกับกล้วยเนี่ยรีบเบนสายไปหาเขาทันทีเลยนะ (= =;;;
“หึๆ ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าเธอไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว...งั้นไปกันเถอะป่ะ! ^^)” เอื้อมมาจับมืออีกฝ่ายเตรียมพาออกไปทันที
“เดี๋ยวๆๆๆ ฉันไม่ได้บอกโค๊ชเลยนะ!! =[]=)”
“ไม่ต้องห่วงฉันบอกโค๊ชเอาไว้แล้ว ^^)”
“เฮ้ย!... ฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อเลยนะ (=__=;;;;”
“ไม่เป็นไร...ฉันเตรียมชุดเอาไว้แล้ว (^^”
“แล้วจะไปกันยังไงเนี่ย (- -;;;”
“รถของทีมงานมารอรับอยู่แล้วล่ะนะ ^^)”
“นี่สรุป...นายเจาะจงฉันตั้งแต่แรกแล้วใช่มั้ยเนี่ย? (= =;;” เพิ่งจะรู้เหรอค่ะ...เขาอุตส่าห์เตรียมพร้อมมาตั้งแต่แรกแล้ว.. ถถถถถถถถถ
“ฮ่าๆๆๆ นิดหน่อยน่า... ไปกันเถอะเดี๋ยวทางนู่นจะดุเอานะถ้าไปช้า..” พูดจบก็พาลิงขึ้นรถตู้ส่งไปขายจีนทันที #ไม่ใช่แล้ว!!! พาขึ้นรถไปยังสตูดิโอที่ทำงานของทาเนกาชิม่าทันทีเลย...
นั่งรถไปประมาณ 30 นาทีก็ถึงสตูดิโอแล้ว
“อ่ะ...ถึงแล้วครับผม ^^” กุมมือบางลงมาจากรถด้วยท่าทางเขินอายเพราะชุดที่ใส่มา..เสื้อลูกไม้แขนกุดกางเกงช้อตแพ้นท์สีนีออน รองเท้าส้นสูงสีน้ำตาล ส่วนของประดับเป็นผ้ารัดผมลายดอกไม้สวย...ขอบอกว่าทาเนกาชิม่าสามารถเปลี่ยนลิงจอมแก่นให้เป็นสาวสวยน่ารักได้ในชั่วพริบตา...
“....ไม่...ไม่เข้าใจว่านายจะให้ฉันใส่ชุดบ้าๆนี่ทำไม...น่าอายจะตาย (=////=)” พูดพลางพยายามเอามือดึงกางเกงปิดส่วนล่างจนต้องหยิบกระเป๋าสะพายใบสวยรุ่นใหม่ล่าสุดที่เฮียทาเนะเพิ่งจะสอยมาให้คุณนายมาปิดแทน... ทำอาชีพนายแบบอย่างเดียวไม่พอตอนนี้หันมาเป็นเสี่ยเลี้ยงลิงแล้วเหรอค่ะ ทาเนะคุง (= =;;
“ฮ่าๆ น่ารักดีออก ^^) มากับนายแบบหล่อๆแบบนี้ต้องแต่งตัวให้สวยนำเทรนต์หน่อยสิ” ไม่รอช้าลากสาวเบียวโดอินเข้าไปในสตูดิโอพอดีซึ่งมีทีมงานรอรับทาเนกาชิม่าอยู่แล้ว...พอเดินเข้าไปในอีกนิดก็จะเหล่าโมเดลสวยหล่อกำลังนั่งแต่งหน้าลองชุดเตรียมรอถ่ายแบบกันอยู่เลย...
“สาวๆตั้งเยอะแยะทำไมนายไม่ให้พวกเธอมาช่วยถ่ายคู่กับนายล่ะ...หน้าตาออกจะสวยกันทุกคนเลย” เหล่มองสาวๆบางคนที่กำลังเหล่มองมาที่พวกเขา...
“ฮ่าๆ...ก็ยังไม่มีสาวๆคนไหนเหมาะมาถ่ายรูปคู่กับฉันนี่นา”
“งั้นเหรอ...ฉันก็นึกว่าพวกเธอไม่อยากลดตัวมาคู่กับนายซะอีก (- -” เสี่ยทาเนะอุตส่าห์ลงทุนซื้อเสื้อผ้าให้ยังจะไปแหวกกัดเขาอีกนะป้าเบียว..
“แหม...ปากคอยังร้ายกาจไม่เปลี่ยนเลยนะ ^^) ขนาดเป็นผู้หญิงแล้วแทนๆ”
“หึ! ฉันก็เป็นตัวฉันแบบนี้เท่านั้นล่ะ (- - รีบไปทำงานซะสิฉันจะได้ออกไปเที่ยวต่อ” รีบออกไปกินของกินฟรีมากกว่าล่ะมั้ง..
“ฮ่าๆ ไม่คิดมาเป็นนางแบบคู่ฉันจริงๆเหรอ ^^)”
“ฝันเถอะย่ะ! ฉันแค่มาเป็นเพื่อนนายเท่านั้นจำไม่ได้รึไง?”
“โอเคๆ... นั่งเล่นเดินเล่นแถวนี้ก่อนล่ะกันเดี๋ยวฉันจะบอกให้พวกทีมงานเอาน้ำมาเสิร์ฟเธอเอง” สั่งเสร็จแล้วก็เดินไปกับพวกทีมงานทันทีส่วนเบียวโดอินก็นั่งกดมือถือเล่นอยู่แถวนั้น...จนกระทั่ง..
“อ่ะ...โฮริซังคุณมาทำอะไรที่นี้ล่ะแถมยัง...แต่งตัวซะน่ารักเชียว” คิมิจิม่าเดินออกมาจากสตูดิโอหลังจากถ่ายแบบส่วนออกตัวเองเสร็จแล้ว..พอเห็นสาวน้อยของเราก็ตรงเข้าไปทักทายทันที..
“เอ่อ....ทาเนกาชิม่าชวนฉันมาน่ะ...ฉันอยู่ว่างๆไม่รู้จะทำอะไรเลยมาเป็นเพื่อนด้วยเลย” ทำไมป้าไม่บอกเขาไปล่ะว่ามาเพราะของกิน (=__=;
“เข้าใจแล้ว...ขอโทษนะที่เจ้าทาเนกาชิม่ามันไปทำให้คุณวุ่นวายน่ะเดี๋ยวพอกลับค่ายเมื่อไรฉันจะบอกให้โอมาการิจัดการกับหมอนั่นให้อีกทีนึงนะ...”
“ไม่เป็นไรๆ ฉันไม่ถือสาหรอกถือซะว่าตอบแทนเรื่องชุดนี้ล่ะกัน ทาเนกาชิม่าเป็นคนซื้อให้ฉันก่อนมาถึงที่นี้น่ะ” พอคิมิจิม่าได้แบบนั้นก็มองสำรวจตัวเบียวโดอินอีกรอบพลางนึกสงสัยว่าอะไรทำให้ทาเนกาชิม่ายอมทุ่มเงินตัวเองซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้อีกฝ่ายถึงขนาดนี้...
“อือหือ....แต่ว่าคงอีกนานกว่าหมอนั่นจะถ่ายเสร็จนะได้ยินว่า เกิดปัญหาใหญ่ขึ้นทุกคนในกองกำลังวิ่งวุ่นกันน่าดูเลย” พูดไปก็หันมองคนที่วิ่งเข้าวิ่งออกไม่ยอมหยุด
“เอ๋!?...มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ?”
“อ่อ... พอดีว่านางแบบที่จะมาถ่ายคู่กับทาเนกาชิม่าน่ะปฏิเสธมาไม่ยอมมาถ่ายแบบอย่างกะทันหันตอนนี้เลยยังหานางแบบมาคู่หมอนั่นไม่ได้เลยนี่ขนาดเรียกนางแบบมาตั้งเยอะแล้วนะ...เฮ้อ” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆก่อนแอบสังเกตตัวเบียวโดอินอีกรอบ...ตัวสูง หุ่นเพรียวแบบนี้...
“โฮริซังขอฉันยืมตัวเธอสักแป็บนะ..” ไม่รอฟังคำตอบดึงลากอีกฝ่ายเข้าไปยังห้องถ่ายทันทีเลย... “ช่างครับ..จะว่าอะไรมั้ยถ้าผมจะให้ผู้หญิงคนนี้ไปถ่ายแบบคู่กับทาเนกาชิม่า” เข้าไปก็เดินตรงมาที่ตากล้องกับบ.ก.นิตยสารที่กำลังยืนซีเรียสกันอยู่เลย
“ห่ะ!!?....O[]O” ยืนงงเป็นไก่ตาแตกเลย
“ผู้หญิงคนนี้เหรอ....?” ยืนมองอยู่ชั่วครู่ “น่ารักใช้ได้..งั้นก็โอเคเลย! รีบพาเด็กคนนี้ไปแต่งหน้าทำผมเปลี่ยนชุดเลยเรียบร้อยเลยนะ!!” ตากล้องหันไปสั่งกับทีมงานทุกคนทันที..
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิ!!!...ฉันถ่ายแบบเป็นที่ไหนล่ะ!?” รีบทักท้วงขึ้นมาทันทีเลย...ป้าเบียวไม่เคยถ่ายแบบนะนอกจากว่าไปรับอีเวนต์โชว์ตัวในสวนสัตว์เท่านั้นเอง (= =;;;
“ไม่ต้องห่วงไปหรอกเดี๋ยวฉันจะให้ทาเนกาชิม่าช่วยซัพพอร์ตเธอให้เอง” ว่าแล้วก็เดินตรงเข้าไปคุยกับทาเนกาชิม่าปล่อยให้เบียวโดอินโดนบรรดาสาวช่างแต่งหน้ารุมสะก่ำอย่างเมามัน....
20 นาทีต่อมานางแบบของเราก็ออกมา...ในชุดเดรสสีขาวสวยน่ารักบาดใจใครหลายๆคนเมื่อได้เดินผ่านมา.....
“โอ้โห...พอได้แต่งหน้าทำผมหน่อยก็น่ารักสุดยอดเลยนะ ^^)” ทำหน่ระริกระรี้ทันทีพอรู้ว่า ป้าเบียวจะมาเป็นนางแบบของเขา (- -;; เก็บอาการหน่อยทาเนะ
“หนวกหูน่า..(=/////=)” ยืนบิดเขินอยู่หน้าหมาป่าขนเงิน #ไอ้เขี้ยวเงิน!!! การ์ตูนบอกกอายุมากเลยไรเตอร์ (- -;;;
“เอ้าๆๆ ทั้งคู่เลยคุยเล่นกันได้แล้วรีบเดินไปเข้าฉากซะเราเสียเวลาไปเยอะเลยแล้วนะ” ตากล้องไล่ให้เข้าไปฉาก...เบียวโดอินที่ยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลยต้องให้ทาเนกาชิม่าพาเดินไปเข้าฉากเอง... “เอาล่ะ! ทาเนกาชิม่าคุงเธอเข้าไปกอดนางแบบจากข้างหลังนะ”
“อะ..เอ๋!!!” เบียวโดอินถึงกับยืนค้างไปชั่วครู่เหยียบเข้าฉากไม่ทันไรต้องมาโดนกอดแล้ว!! (0////0
“แบบนี้ใช่มั้ยครับ?..” ทาเนกาชิม่าไม่ได้รู้สึกอะไรเดินเข้าไปกอดอีกฝ่ายตามที่ตากล้องบอก...
“โอเคๆ...แบบนั้นแหละกอดนางแบบให้แน่นๆเลยนะ ส่วนนางแบบก็จับแขนนายเอาไว้ทั้งสองข้าง...!”
“อะ อือ...” จับแขนทาเนกาชิม่าไปก็รู้สึกประหม่าไปด้วย...ก็คนมันไม่เคยทำงานแบบนี้นี่นา
“...ใจเย็นๆ ผ่อนคลายเอาไว้ไม่ต้องคิดมากนะ” ทาเนกาชิม่ากระซิบข้างๆหูอีกฝ่ายค่อยบอกให้ใจเย็นๆลง..
“ฉะ ฉันกลัวหนิ..แขนขาสั่นไปหมดแล้ว T^T)”
“ไม่ต้องเกร็ง..ผ่อนคลายตามองที่กล้องไว้แบบนั้นแหละ” ค่อยแนะนำให้อย่างมืออาชีพ “โอเค..เก่งมาก...ทำแบบนั้นแหละอยู่นิ่งๆไม่ต้องเกร็งนะทำตามที่ฉันบอกก็พอ”
“อะ อือ...” เบียวโดอินเผลอหันหน้าไปมองทาเนกาชิม่าทำให้สายตาทั้งคู่ประสานกันโดนบังเอิญและเป็นจังหวะเดียวกับที่ตากล้องกดชัตเตอร์...ทำให้ภาพออกมาได้เป็นรูปคู่หนุ่มสาวที่กำลังจ้องตากันอยู่สร้างความพอใจให้กับตากล้องและบ.ก.เป็นอย่างดีเลยเพราะมันออกมาดูดีกว่าที่พวกเขาคิดเอาไว้....
วันต่อมา...
“เอ๋...! โฮริซังสวยขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เจ้าหมาน้อยทำหน้าตกใจพอมาได้ยินว่าสาวสวยประจำค่ายได้ไปถ่ายแบบลงปกนิตยสารด้วย...
“สวยสุดยอดเลยล่ะ...สวยกว่านางแบบที่ฉันเคยถ่ายคู่ด้วยอีกนะพวกทีมงานเอาแต่ชมกันใหญ่เลยว่า...เคมีตรงกันมากมายเลย” ทำหน้ายิ้มแย้มเมื่อนึกถึงตอนนั้น..ได้กอดร่างบางที่ตัวสั่นเพราะประหม่ายังกะได้กอดลูกแมวตัวน้อยอยู่เลย...น่ารักน่าชังมากๆแถมตัวก็ยังหอมทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่ได้ใช้น้ำหอมเลยแท้ๆ
“จริงเหรอครับ.. >w<) ผมอยากเห็นรูปนั้นบ้างจังเลย”
“ฮ่าๆ เดี๋ยวก็ได้เห็นเองล่ะน่า...ได้ยินว่าทางนิตยสารจัดทำเป็นเล่มพิเศษด้วยนะ ^^)” นั่งเล่นอย่างสบายใจเชิบ.. แต่ไม่ใช่กับเธอคนนี้ (- -;
“ทาเนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” วิ่งปึงปังเข้ามาพร้อมนิตยสารในมือ
“อ่ะ...ว่าไงเหรอ ^^)” ฉีกยิ้มยียวนไปให้เบียวโดอิน
“ทำไมนายไม่ยอมบอกฉันยะ!!!! ว่าไอ้นิตยสารที่นายถ่ายแบบน่ะมันเป็นนิตยสารคู่รัก!!!” ชูนิตยสารที่หน้าปกเป็นรูปคู่ของเธอกับทาเนกาชิม่าด้วยสีหน้าไม่พอใจสุดๆ
“อ้าว...ถ้าบอกแล้วเธอจะยอมมากับฉันเหรอ ^^) เอาน่า..อุตส่าห์เลี้ยงขนมเป็นการตอบแทนแล้วแถมยังได้ชุดสวยฟรีมาตั้ง 2 ชุด” ชุดแรกเป็นชุดที่ทาเนกาชิม่าซื้อให้อีกชุดทางนิตยสารให้เธอมาแบบฟรีๆเลย
“จะบ้ารึไงยะ! เดี๋ยวคนก็มาเข้าใจฉันผิดๆหรอก!” เฮ้ๆ....มันคงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง (- -;;; ป้าเบียว
“หือ....แบบนั้นก็ดีน่ะสิ ^^)”
“ห่ะ...!? หมายความว่ายังไงกันแน่ยะ!!”
‘หึๆ เผื่ออนาคตฉันกับเธอได้เป็นแฟนกันจริงๆไงล่ะ ^^’
ความคิดเห็น