คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : จีบ?
Chapter 4 : จีบ?
(TUM’s part)
“ ตั้ม แต่พี่ไม่ได้รักแบมบี้นะ ทำแบบนี้มันจะดีแน่เหรอ ”
“ เอาน่า...เดี๋ยวพี่ก็ต้องหลงรักเจ๊แก ”
“ เหมือนที่นายรักสินะ ”
...ก็ใช่น่ะสิ...
ตั้งแต่พี่อ้นตกลงคบกับเจ๊แบมบี้นี่ก็ผ่านมาสองสามเดือนแล้ว ทั้งสองคนก็ดูรักกันดีไม่มีปัญหาอะไร งอนง้อกันบ้างเล็กน้อย แต่ที่น่าแปลกคือผมก็พลอยได้สนิทกับไอ้พี่อ้นไปด้วย
“ ฮะ ฮัดชิ้ว! ”
“ พี่อ้นไม่สบายเหรอคะ ” เจ๊แบมบี้ถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่ไอ้พี่อ้นแค่จามนิดๆหน่อยๆ
“ ก็หวัดธรรมดาครับไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ”
“ วันนี้พี่ไม่ซ้อมเหรอวะ ” ทั้งๆที่มันเป็นวงของโรงเรียน แต่ผมเห็นมันไปซ้อมน้อยมาก ผมเริ่มมองเห็นอนาคตอันมืดดำของโรงเรียนผมแล้วครับ
“ ซ้อม แต่ต้องไปส่งแบมบี้กลับบ้านก่อน ”
“ จริงๆแบมบี้กลับเองก็ได้นะคะ ”
“ ใช่พี่ เดี๋ยวผมไปส่งเอง ” ผมรับอาสา แต่ไอ้พี่อ้นทำหน้าบูด
“ ก็พี่อยากไปส่งนี่นา ” เบ้ปากใส่ผมอีก คิดว่าน่ารักรึไง
“ มีปัญหากับเพื่อนในวง ผมไม่รู้ด้วยนะเว้ย ” ผมทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังเดินไปอีกทาง
“ อ้าว! ตั้มไปไหน ” แต่ไอ้พี่อ้นมันก็เรียกไว้
“ ก็บ้านผมมันคนละทาง ” จริงๆผมแค่ไม่อยากไปเป็นก้างมากกว่า
“ อะ อ้าว! ”
นี่ผมอุตส่าห์เสียสละเดินอ้อมเลยนะครับเนี่ย ถามให้มันมากความทำไมวะ
“ เอ่อ...จริงๆช่วงนี้มันก็ใกล้แข่งแล้ว บูรณ์มันก็เคี่ยวมากเลย ”
“ น้องแบมบี้กลับเองได้ใช่มั้ยครับ ” อ้าว! เมื่อกี้ยังคะยั้นคะยอจะไปส่ง อะไรของมันวะ
“ ค่ะ เมื่อกี้คุณแม่เมสเสจมาว่าคุณแม่มาทำธุระแถวนี้พอดี ก็เลยจะมารับด้วยเลย ”
“ ขอโทษนะเอาไว้โอกาสหน้าพี่จะไปส่งนะครับ ”
ตอนนั้นพอดีที่คุณแม่ของเจ๊มาถึงที่ที่พวกเราอยู่กัน และรับตัวลูกสาวของเธอขึ้นรถคันหรูไป เมื่อพวกเราทักทายและล่ำลากันเสร็จแล้ว รถคันนั้นก็เคลื่อนออกไป เหลือผมกับไอ้พี่อ้นสองคน...
“ งั้นก็ไว้เจอกันใหม่นะพี่ ” ผมบอกลาพร้อมกับหันตัวและเริ่มออกเดิน แต่ผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรแปลกๆ อยู่ข้างหลัง
“ เฮ้ย! ”
“ ไหนบอกจะไปซ้อม เดินตามมาทำไม ” ผมรู้นะครับว่าที่ซ้อมมันไม่ได้ไปทางนี้
“ ก็ทางไปห้องซ้อมมันต้องมาทางนี้ ” นั่น...แถอีก
“ ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ทางนี้ ”
“ ทีบ้านตั้มยังไปทางนี้ได้เลย ”
“ กะ...ก็ผมจะไปทำธุระทางนี้ก่อน ” ว่าแต่เขา ผมก็แถ... แต่ก็รอดล่ะวะ
“ พี่ก็มีธุระ! ” ไม่รอดแหะ
“ เออ! งั้นก็ไปด้วยกัน! ” หลังจากผมลั่นประโยคนั้นออกไป มันก็ดี๊ด๊าเดินตามผมมา ผมชักขนลุกแล้วสิครับ
.
.
.
“ มาทำอะไรที่นี่เหรอตั้ม ”
“ มาร้านของขวัญ ก็มาซื้อของขวัญดิพี่ ” ผมไม่ได้กวน_นะครับ ผมพูดความจริง
“ ไม่ใช่อย่างนั้น หมายความว่าซื้อให้ใคร ”
ผมไม่ตอบแล้วเดินตรงเข้าไปในร้าน ร้านนี้ผมคุ้นเคยเจ้าของร้านเป็นอย่างดีครับเพราะผมมาประจำไม่ว่าจะวันเกิดเพื่อน วันเกิดน้อง วันเกิดพี่ วันเกิดพ่อกับแม่ ผมก็มาที่นี้ และขาประจำอย่างผมก็มักจะได้รับส่วนลดนั่นเป็นข้อดีของร้านนี้อีกอย่างครับ ฮ่าๆ
“ อ้าว! ตั้มวันนี้มีอะไรให้พี่ช่วยจ๊ะ ” พี่จ๋า เจ้าของร้านคนสวยทักทายผม
“ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขอเดินดูให้ทั่วๆก่อนนะ ”
“ ได้จ๊ะ อ้าว! แล้วนั่นพาใครมา ” หืม? ใครที่ว่านั่นคือ?
“ สวัสดีครับ ” ทักทายพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานโชว์ฟันเหล็กของมัน... ตกลงมันไม่ไปทำธุระของมันรึไง
“ รุ่นพี่ที่โรงเรียนน่ะครับ ” พี่จ๋าพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้
“ เขามาตามจีบผม ”
พี่จ๋าอึ้งไปเลยกับคำพูดของผม แต่นั่นไม่ตลกเท่าหน้าของไอ้พี่อ้นตอนนี้ครับ หน้าแดงมาก แดงไปถึงหูเลย ผมกำลังสงสัยว่ามันโมโห ตกใจ หรือเขิน ฮ่าๆ
“ มะ...ไม่ใช่เว้ย! ” ตะคอกเสียงดังใส่ผมแล้วเดินหนีไป
“ เรื่องจริงมั้ยตั้ม?! ”
“ ไม่ๆ ผมแค่แกล้งพี่เขาเฉยๆครับ ไม่มีอะไร ” ผมแก้ข่าว แล้วเดินไปดูของในร้าน และแล้วผมก็มาหยุดอยู่ตรงที่...
“ ฮัลโหลเฟอร์บี้~ ” เอิ่ม...เฟอร์บี้ ผมเข้าใจว่ามันฮิตอยู่ช่วงหนึ่งเห็นเพื่อนผู้หญิงเขาเล่นกัน แต่ผมไม่ยักรู้ว่าชาวร็อคเขาก็เล่นด้วย
“ ฮัลโหลเบบี้~ ” ไม่เลิก ท่าจะชอบมากด้วยนะนั่น
“ ตั้มดูสิๆ น่ารักมั้ย ” มันถือมาให้ผมดู แหม...แบ๊วเหลือเกิน
“ อืม...น่ารัก ”
“ หมายถึง พี่น่ะน่ารัก ”
ทำไมวันนี้ผมแกล้งพี่อ้นมันบ่อยจังครับสองรอบแล้วนะวันนี้ รู้สึกเหมือนผมกำลังจีบมันมากกว่ามันมาจีบผมนะ ฮ่าๆ
“ อะ ออกไปรอข้างนอกนะ ” พูดเสร็จก็วางเฟอร์บี้ลงที่เดิมของมัน แล้วเดินออกไปทันที แหม...ไม่มีวิธีแก้เขินที่เนียนกว่านี้แล้วเหรอครับพี่
ผมยืนจ้องหน้าไอ้นก? มันคือนกใช่มั้ยครับ ผมยืนจ้องหน้ามันอยู่นานสองนานก่อนจะหยิบมันขึ้นมา ซึ่งมันก็คือตัวเดียวกันกับที่พี่อ้นวางลงเมื่อกี้นี้ ผมเดินตรงไปที่แคชเชียร์
“ พี่ว่าเหมือนตั้มไปจีบพี่เขามากกว่านะ ” พี่จ๋าขำนิดๆกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ก่อนจะทอนตังค์ให้ผม
“ พี่เขาก็น่ารักดีนะ ” พี่จ๋าส่งท้าย ก่อนที่ผมจะเดินออกจากร้านมา
“ ให้ ” ผมยื่นตุ๊กตาหน้าตาประหลาดให้คนตรงหน้า
“ พี่เหรอ? ” ตรงนี้นอกจากผมก็มีแค่พี่ไม่ใช่รึไง
“ ชอบไม่ใช่เหรอ เห็นฮัลโหลเฟอร์บี้อยู่ตั้งนาน ” ผมหลุดขำนิดๆ
“ อะ อะไรเล่า! พี่ชอบเฟอร์บี้แล้วมันผิดตรงไหน ” ทำหน้าบูดแล้วก็คว้าไป
“ ซื้อให้พี่ทำไมเนี่ยตกลง ”
“ คิดซะว่าตอบแทนเรื่องเจ๊แบมบี้ก็แล้วกัน ”
“ ที่จริงจนถึงตอนนี้พี่ก็ไม่ได้คิดอะไรกับแบมบี้ นอกจากเป็นรุ่นน้องที่น่ารักคนหนึ่งเลยนะ ”
“ ความจริงพี่ก็มีคนที่พี่ชอบแล้ว ”
คนๆนั้น...พี่หมายถึงใคร พอพี่พูดแบบนี้แล้วผมรู้สึกแปล๊บๆที่อกนะ ทำไมวะ?
“ แล้ว... ทำไมตอนนั้นพี่ไม่ปฏิเสธผมไปซะล่ะ ”
(AON’s part)
นั่นสินะ พี่สามารถปฏิเสธนายได้ตั้งแต่ตอนนั้น แต่ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่บอกปัดไปซะ ก็เพราะนายบอกว่า ถ้าพี่ทำแล้วนายจะดีใจ... ก็นายบอกอย่างนั้น แค่นั้นเอง... พี่ก็ยอมแล้ว
“ เอ่อ... พี่ว่าพี่ต้องไปซ้อมจริงๆแล้วล่ะ ” ผมรีบเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา
“ อืม... ตั้งใจซ้อมนะพี่ ” ตั้มพูดส่งพร้อมทั้งส่งยิ้มให้ผม
ทำไมวันนี้ผมรู้สึกดีจังเลยครับ
.
.
.
“ ทำไมวันนี้มึงมาเร็วจังวะ อ้น ” บูรณ์ หัวหน้าวงถามผมเพราะผมมาถึงก่อนเวลานัด ตอนนี้นอกจากผมกับบูรณ์ก็ไม่มีใครเลยครับ
“ กูจะขยันบ้างไม่ได้รึไง ”
“ เปล่า ก็แค่เห็นมึงต้องดูแลน้องแบมบี้ไง ” นั่นสินะ ความจริงมันก็ควรต้องเป็นแบบนั้น
“ ทำไมมึงมีแฟน มึงไม่บอกกูคนแรกวะ ”
“ ข่าวแพร่เร็วจะตาย กูบอกไม่ทัน ”
“ แต่... ”
“ แต่อะไร? วันนี้มึงเป็นอะไรวะบูรณ์ ทำไมกูรู้สึกแปลกๆ ” วันนี้บรรยากาศมันอึมครึมยังไงไม่รู้ครับ
“ เปล่า ก็มึงชอบน้องแบมบี้แต่มึงไม่เคยเล่าให้กูฟังเลย ”
จะเล่ายังไง ผมรู้จักชื่อน้องเขาก่อนหน้าที่จะขอคบน้องเขาวันเดียวเอง
“ ความจริงแล้ว... ” ผมกำลังจะอธิบายความเป็นจริง
“ กูชอบมึง ”
. . . หา?! บอกผมทีว่าผมหูเพี้ยน เพราะฟังเฟอร์บี้พูดมากเกินไป
“ มะ ไม่ตลกนะเว้ย วันนี้ไม่ใช่เอพริลฟูลส์เดย์นะ ”
“ กูไม่ได้ตลก ไม่ได้ล้อเล่นอะไรทั้งนั้น ”
“ แต่กูกับมึงเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วนะเว้ย ”
“ อ้น กูขอโทษ กูไม่ควรคิดกับมึงแบบนั้น ” บูรณ์พูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า ผมเข้ากอดบูรณ์เพื่อปลอบ
“ ไม่เป็นไร... ” ผมคิดคำพูดอื่นนอกจากนี้ไม่ออก เพียงแต่ปลอบโยนเพื่อนไปเงียบๆเท่านั้น
แกร๊ก! เสียงลูกบิดประตูถูกบิด ผมคิดว่าพวกเพื่อนๆก็คงจะเริ่มมาซ้อมแล้ว
...แต่เปล่าเลย...
“ ขอโทษที่รบกวน ” คำขอโทษถูกเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง
“ ตะ...ตั้ม! ” ไอ้นี่ทำไมมันต้องมาถูกจังหวะทุกทีเลยวะ
ตั้มรีบปิดประตูกลับคืนทันที โผล่มาทั้งทีทำไมไม่อยู่ฟังให้จบก่อนวะ!
“ อ้น กะ..กู ขะ..ขอโทษ ” เสียงพูดปนเสียงสะอื้นไห้ของบูรณ์พูดกับผม
“ ไม่เป็นไรๆ มึงยังไม่ได้ทำอะไรเลย ”
ผมรีบตามหาตั้มที่หนีหายไป ก็พอรู้หรอกว่าเดือนนี้เดือนพฤษภาคมเป็นฤดูฝน แต่ทำไมทุกครั้งที่ผมจะไปไหนสักที่ ฝนต้องตก...ทุกที และถ้าตอนนี้ผมอยู่ในร่มผมก็คงไม่ลำบาก แต่เล่นเทลงมาตอนผมกำลังวิ่งกลางแจ้งนี่ใจร้ายมากครับ ผมรีบหาที่ที่หลบฝนได้ที่ใกล้ที่สุด นั่งพักก่อน เพราะตอนนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีอาการคล้ายๆว่าจะมีไข้...
ทำไมทุกครั้งที่มันมาเห็นอะไร ต้องเป็นเข้าใจผิด ครั้งแรกก็คิดว่าผมไม่รับของขวัญจากน้องแบมบี้หนำซ้ำยังขว้างทิ้ง ครั้งนี้มันก็คงคิดว่าผมชอบบูรณ์ ยิ่งถ้าเชื่อมโยงไปตอนที่ผมบอกว่าผมมีคนที่ชอบแล้วยิ่งใช่เข้าไปใหญ่ แต่ช่วยกลับมาฟังพี่ก่อนได้มั้ย ถ้าพี่จะพูดว่าคนที่พี่ชอบมาตลอด...
“ ร่มก็ไม่ได้ยึดคืน ทำไมไม่พก ”
คนที่พี่ชอบ... ไม่บอกก็รู้
“ ตั้ม ”
คำสุดท้ายที่ผมเอ่ย ก่อนจะวูบหมดสติไป...
เฮ้! รีดเดอร์สบายดีมั้ย เค้าไม่ได้มาอัพเลยเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ขออภัยจริงๆ
ทุกคนยังอยากอ่านอยู่ใช่มั้ย T^T; เค้าจะพยายามอัพทุกอาทิตย์นะ
วันนี้ก็เหมือนเดิมนะคะ ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วย สัญญาว่าจะแต่งให้จบ
คิดเห็นยังไงเม้นท์เลยนะจ๊ะ บางทีดูยอดวิวก็ดีใจคิดว่าคนอ่านเยอะ ลืมไปว่ากดเข้าดูเองถี่เหมือนกัน ฮ่าๆ
และฝาก MV จะรักจนกว่าจะรู้, ไม่รับปากแต่จะพยายาม และตัวเบาเบาของน้องดีด้วยนะ
ปล. พระเอกเอ็มวีเพลงน้องดีหล่อมาก แบบว่าตรงสเป็ค>w< ฮ่าๆ
ความคิดเห็น