คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : คนที่รัก
Chapter 3 : คนที่รัก
(TUM’s part)
ผมรู้สึกเกลียดตัวเองทุกครั้งที่มองเห็นคนร้องไห้แต่ผมไม่สามารถเข้าไปช่วยเหลือเธอหรือเขาได้ และครั้งนี้ก็เช่นกัน...ผมมองเห็นอย่างชัดเจนว่าคนตรงหน้ากำลังร้องไห้
“ เจ๊...โอเคมั้ย ”
“ ไม่เป็นไรๆ โอเคมากๆ ”
เหมือนทุกที...หน้าก็ยิ้มปากก็บอกไม่เป็นไร แล้วน้ำตานั่นล่ะคืออะไร พอผมพยายามจะปลอบก็ลงแบบนี้ทุกที ทั้งๆตอนที่เป็นผมที่เสียใจเจ๊จะปลอบผมจนหายเศร้าทุกครั้ง แต่ทำไมพอเป็นเจ๊เศร้า ผมถึงทำอะไรไม่ได้ โธ่เว้ย!
“ เสียใจเหมือนกันนะ ” เจ๊แบมบี้เริ่มปริปาก
“ ก็คนเขาอุตส่าห์ตั้งใจทำนี่นา ” ยิ้มทั้งน้ำตา...
ผมนั่งลงข้างๆ ใช้มือโอบคนข้างๆ ให้ตัวของเธอเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“ ขอโทษนะ ที่ต้องให้ตั้มมารู้สึกแย่ไปด้วย ”
“ ไม่หรอก ทีผมแต่ก่อนก็ยังร้องไห้ต่อหน้าเจ๊บ่อยๆ ”
“ แต่เจ๊ก็ไม่เคยรำคาญเลย รับฟังผมทุกครั้ง ”
ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ก็จะคอยรับฟัง ปลอบโยน ให้คำปรึกษา ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเสมอ ถ้าคราวนี้มันต้องเปลี่ยนเป็นผมที่ต้องรับฟังบ้าง ก็ไม่เห็นเป็นไร
เจ๊แบมบี้ไม่พูดอะไรเพิ่มเติม เพียงแต่ซบหน้าลงที่อกผม ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา... ผมคงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ แต่อย่างน้อยก็ได้ช่วยแบ่งเบาความเศร้าของเจ๊บ้างก็ยังดี
ผม...รักเจ๊นะ
“ จะ เจอละ เจอแล้ว ” อาการหอบแฮ่กๆตามมาหลังจากพูดจบ น้ำเสียงนั่นฟังดูคุ้นๆ
“ พี่อ้น! ” เจ๊แบมบี้ตะโกนขึ้น ผมรีบลุกพรวดขึ้นก่อนที่เจ๊ก็ลุกตามขึ้นมา
นี่มันคนที่ผมเกลียด
“ มีธุระอะไร ” ผมถามเสียงนิ่ง
“ ใจเย็นๆก่อนนะตั้ม ”
“ อย่ามาเรียกชื่อตีซี้! ” ผมคะตอก จนมันหน้าเสีย
“ พะ พี่กลับ กลับบ้านก่อนนะตั้ม ” เจ๊แบมบี้พูดแทรกขึ้นเสียงสั่น แล้วรีบเดินออกไปทันที
“ เจ๊! รอผมด้วย ” ผมตั้งท่าจะวิ่งตามไป
“ เดี๋ยว! ” แต่โดนเรียกไว้เสียก่อน
“ ผมว่าผมไม่มีธุระกับพี่นะครับ ” เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ พี่เก็บที่ทำหล่นมาหมดแล้ว ขอโทษจริงๆนะ ”
เก็บ?... ดาวพับทั้งหมดนั่นน่ะเหรอ
“ กะจะมาขอโทษน้องเขา แต่ก็ดันไปซะแล้ว ” พูดทั้งยิ้มแห้งๆ
“ พี่เก็บมาหมดเลยเหรอ ”
“ ก็คิดว่าหมดนะ ” พูดพร้อมส่องเข้าไปในถุงที่ตัวเองถือมา
“ ทำไม ”
“ ก็แหม...มันเป็นของขวัญนี่นา คนให้เขาก็อุตส่าห์ตั้งใจทำให้ ”
“ แต่พี่ก็ไม่ได้รับมันตั้งแต่แรก ” ตบหัวแล้วจะลูบหลังรึไง
“ ไม่ใช่ว่าตั้งใจจะไม่รับนะ แค่รับพลาด ”
หา?
รับพลาด?
“ แต่เพราะมันเป็นแก้ว มันก็เลยแตก พี่ไม่ผิดนะ ” ทำท่าทางปฏิเสธเต็มที่
“ แล้ว...”
“ แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม มัวพูดแต่อะไรรู้สึกรู้สึกไม่รู้ ”
“ กะ...ก็... ”
(AON’s part)
เย็นวันนั้น หลังเลิกเรียน ผมตามหาตั้มและรุ่นน้องผู้หญิงคนที่ให้ของขวัญกับผม ผมวิ่งหาไปเรื่อย จนมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งเพราะผมเหลือบไปเห็นคนสองคนที่กำลังนั่งอยู่บนม้านั่ง และผมแน่ใจมากว่าเป็นคนที่ผมกำลังตามหา
ผมเดินเข้าไป พยายามจะขอโทษแต่เหมือนน้องผู้หญิงจะกลัวผมเข้าแล้ว แต่อย่างน้อยผมก็รั้งตั้มไว้ได้ และทำการเจรจาจนได้เรื่อง
“ แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม มัวพูดแต่อะไรรู้สึกรู้สึกไม่รู้ ”
“ กะ...ก็... ”
จู่ๆ โดนบอกเกลียด ผมก็จุกสิครับ ทำตัวไม่ถูก แค่นั้นจริงๆนะ
“ ช่างเถอะพี่ แล้วพี่อ่านจดหมายรึยัง ” ตั้มถาม
“ อ่านแล้วสิ ลายมือน้องเขาสวยดีนะ ”
“ นั่นผมเขียนเอง ”
“ หะ?! ” จดหมายรัก มันเขียนให้กันได้ด้วยเหรอวะ
“ ก็คือผมรู้เนื้อหาในจดหมายทั้งหมด ” ก็นั่นน่ะสิ ปกติเขาไม่ให้คนอื่นรู้ไม่ใช่เหรอ
“ และผมมีเรื่องจะขอร้องพี่ ”
.
.
.
(วันต่อมา)
“ พี่อ้น...ว่าอะไรนะคะ ”
“ พี่ถามว่าลองคบกับพี่ดูมั้ย ”
ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงหน้าน้องแบมบี้...ความจริงผมเพิ่งรู้จักชื่อน้องเมื่อวานนี้เอง แต่ทำไมผมต้องมาขอคบน้องเขาด้วย
“ จะให้พี่คบกับน้องคนนั้นเหรอ ” พูดเป็นเล่น ชื่อน้องเขาผมยังไม่รู้จักเลย
“ เขาชื่อแบมบี้ ” ผมคิดดังจนมันได้ยินเลยเหรอครับ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นเว้ย!
“ นายเป็นอะไรกับน้องแบมบี้นั่นกันแน่ ”
“ เขาเป็น...คนที่ผมรัก ”
คนที่นายรัก..
พอได้ยินคำนี้แล้ว มันรู้สึกแปลกๆนะ...
เจ็บแปลกๆ
“ ผมคงเอาแต่ใจมากเกินไป...ขอโทษนะพี่ ”
เอาแต่ใจมากด้วย! นายมีคนที่นายรัก พี่ก็มีเหมือนกันนะ...
“ ถ้าพี่ทำตามที่นายบอก นายจะดีใจใช่มั้ย ”
“ กะ...ก็เป็นแบบนั้นมันก็ดี ” ตั้มหลบตาลงมองพื้นข้างล่าง
“ ถ้ามันจะทำให้นายดีใจ...พี่ก็ตกลง ”
แต่ผมชักไม่แน่ใจว่าตั้มจะดีใจรึเปล่า
“ จู่ๆก็มาพูดแบบนี้... ” แบมบี้เลี่ยงการสบตากับผม ผมทายว่าเธอกำลังเขิน
“ ว่าไงครับ ” ผมถามย้ำอีกครั้ง
“ ก็...ได้ ได้ค่ะ ”
(TUM’s part)
ผมมองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เจ๊แบมบี้ตอบตกลงแล้ว ทั้งๆที่ผมยืนยันกับไอ้พี่อ้นแล้วว่าผมจะดีใจ แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกดีได้อย่างที่พูด
“ พี่ตั้มคะ ” ผมหันมองเจ้าของเสียง
“ มีอะไรให้พี่ช่วยรึเปล่าครับ ” ผมย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้คุยกับน้องผู้หญิงตรงหน้าได้ถนัด
“ พี่อ้นชอบพี่แบมบี้เหรอคะ ” เอ่อ...ผมควรจะตอบยังไงดีครับ
“ ไม่ชอบเลยอะ! หนูจิ้นตั้มอ้นนี่นา ” หะ?! จิ้น? แล้วไหงเอาผมไปจิ้นกับมัน
“ ทำไมถึงจิ้นล่ะครับ ” ผมพูดปนหัวเราะเล็กๆ
“ ก็เมื่อวานพวกพี่ทำหนูฟิน ”
“ ยังไงครับ ” ผมยังขำอยู่ ไม่รู้ว่าทำอะไรให้น้องเขาฟิน
“ ทั้งๆที่พี่ตั้มบอกว่าเกลียด แต่พี่อ้นก็ยังบอกว่าดีใจที่เริ่มมีความรู้สึกให้บ้างแล้ว โอ้ย! ฟิน ” น้องเขาเล่าไปเขินไป บิดตัวไปบิดตัวมา เชื่อแล้วครับว่าฟิน ฮ่าๆ
“ หนูว่านะพี่อ้นต้องชอบพี่ตั้มอยู่แน่เลย ” หืม? ตลกน่า...
ผมหันไปมองคนที่โดนพาดพิงที่อยู่ไกลจากผมไปพอควร จังหวะพอดีกับที่เขาหันมาทางผมเหมือนกัน ผมเผลอยิ้มออกมา ไม่รู้ว่าเพราะนึกขำสาววายที่อยู่ข้างๆ หรือเพราะอะไรกันแน่...
------------------------------------------------------------
สวัสดีผู้อ่านทุกคนค่ะ ใครเปิดเทอมแล้วบ้าง?? ไรท์เตอร์เปิดแล้วค่ะ อยากปิดเทอมมากมาย ฮ่าๆ
ต้องขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์มากๆเลยนะคะ เลอค่ามาก เป็นฟิคที่มีเม้นท์มากที่สุดในชีวิตแล้วก็ว่าได้
ติดตามฟิคเรื่องนี้กันต่อไปนะคะ จะพยายามให้มันออกมาดีที่สุดเท่าที่จะทำให้
และใครยังไม่โหลดเพลง จะรักจนกว่าจะรู้ และ ไม่รับปากแต่จะพยายามก็โหลดซะนะคะ
ส่วนใครโหลดแล้ว ก็ไปขู่เข็ญ ไม่สิ! แนะนำ ให้เพื่อนๆ หรือญาติพี่น้องโหลดได้นะคะ ฮ่าๆ
ความคิดเห็น