คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3-เธอ
บทที่3 เธอ
เมื่อวานพอลับไปบ้าน ผมมาโรเรียนอี เพราะแม่ไปรู้เรื่อามิ ว่าผมสลบไปในาบ
โฮมรูม แ่โีที่พ่อ็ยัเ้าใเลยุยับแม่ให้ แม่เลยอนุาิให้ผมมาเรียนไ้
วันนี้ผม็เลยโนรุมถามาเพื่อนๆ ทั้ห้ออีรอบเี่ยวับเหุาร์เมื่อวานนี้
“้นเมื่อวานเธอเป็นอะไรมั่ เห็นู่ๆเห็นเธอสลบไป”
“เราเป็นห่วมาเลยนะ้น”
“อย่านี้้อไปหาหมอนะ้น”
“แล้วไปหาหมอมายัล่ะ”
“เธอปวหัวหรือปล่าว” ผมปวหัวเพราะพวเธอนี่แหละ โอ้ย
โีที่มิับาหมูเินเ้ามาเห็นเลยไล่พวนั้นไปนั่ที่ วันนี้ไม่มีโฮมรูม แ่เมื่อเ้าผม็
ถูรูเรียัวไปุย ส่วนมารูวิ็ะถามผมเี่ยวับเรื่อสภาพร่าาย ถามว่าผมเรียนไ้ไหม
แล้วทาบ้านว่าไ ามประสารูที่ปรึษาที่เป็นห่วนัเรียน
วันนี้ทั้วันผ่านไปไ้้วยี ถึผมะมีอาารปวหัวึ้นมาเป็นระยะ พอเลิเรียนมิับ
พวเพื่อนๆ อผม็นัันไปบ้านแพร ไปบ้านแพรเหรอ
ไม่ี่นาทีพวเรา็เินไปถึบ้านอแพร ้อบอว่าเินริเพราะบ้านแพรอยู่แ่หน้า
ประูโรเรียนเอ บ้านแพรเป็นร้านอาหารามสั่ที่มีเ็นัเรียนไปนั่อยู่มาพอสมวร
“มาันแล้วเหรอ๊ะเ็”หิวัยลาน ร่าท้วมๆ หน้าาเป็นมิรเินเามาทัพวเรา
“้น นี่ป้าเราแำไม่ไ้” ผมส่ยิ้มให้ป้าอแพร เธอเินเ้ามาใล้ผมสีหน้าไม่่อยี
“โธ่ น่าสสารันะ ้น ไอ้ที่เาบอว่าหลานวามำเสื่อม็รินะสิ” เธอะเอามือ
ึ้นมาลูบหัวผม แ่วามรู้สึแปลมันทำให้ผม้อปัมือ
“อโทษรับ” ป้าเอามือุมมือที่ผมปัเมื่อี้
“เธอะยัเ็บ ประสาทเลยสั่ให้เธอระวััว ไม่เป็นไรหรอ๊ะ”
“ป้ารับ ผมหิว้าวแล้ว”าหมูเินเาทำเสียอ้อนป้า
“อ้าวเหรอ๊ะาหมู แล้วนอื่นล่ะหิวันหรือยั”ทุนส่ายหน้า รวมทั้ผม้วย
“มิ เี๋ยวันับเนึ้นไป้าบน่อนนะ”โบว์พูึ้นมา ไป้าบน
“อือึ้นไป่อนเลยเี๋ยวามไป” มิอบแล้วมอามหลันที่เพิ่เินเ้าไปในบ้านอแพร
“ึ้น้าบน”
“อ่อ ือี้พอีว่าบ้านแพรอยู่ใล้ับโรเรียนเวลาเลิพวเราเลยมานั่สุมหัวันที่นี่่อนะลับ
“ เรีย่ายๆ ว่าานทัพลับอพวเรา็ไ้”
ผมมอไปรอบๆร้านอาหารามสั่อแพร ลุ้าอที่นี่ส่วนมาะเป็นนัเรียนโรเรียน
เราที่ะพาันมาิน้าวัน พูุยันเรื่อ่าๆ ผมมอไปนผมหันไปสะุับบาอย่า
เ็ผู้หินเมื่อวาน เธอยืนอยู่หน้าร้าน
“มิ นั้นใรนะ”
“ไหน” ผมี้ไปที่เธอ
“อ่อ นั้นมีน ทำไมมีอะไร”
“ปล่าว เราแ่ เราว่าเรารู้ัเธอ”
“็รู้ันะสิ”ผมหันไปมอแพร “็นั่นแฟนอทันไ”
“แฟนทัน” ผมใไม่น้อยเลย
“ใ่ แ่พอหลัาที่ทันายพวเรา็ไม่ไุ้ยับเธอเลย”มิ่วยพูเสริม
“อือ ใ่ๆอนที่นายยัไม่ฟื้นน่ะ เราเห็นว่าเธอไปเวียนหน้าห้ออนาย้วย”
“ไปเวียนหน้าห้อ”
“ทีแราหมูไปเอมีนไปเินเวียนหน้าห้อนาย แ่พวเราไม่เื่อ” ผมหันไปูาหมูที่นั่ิน
้าวโยที่มีวิทูรนั่เป็นเพื่อน “แ่พอพวเราไปเยี่ยมนายพร้อมันเราเห็นมีนไปยืนูนายอยู่หน้า
ห้อ พอะเ้าไปทัเธอ็วิ่หนี”
“วิ่หนี หนีทำไม”
“ไม่รู้”มิอบ
ผมหันไปูเธอ ทั้ๆ ที่รู้ัทำไมทำเหมือนไม่รู้ััน แล้วที่สำัเธอไปเวียนหน้าห้อ
ผมทำไม ผมเลยัสินใ
“้นไปไหน” แพระโนถาม
“เราะไปุยับเธอู” ใ่ผม้อเ้าไปถามเธอให้รู้เรื่อ
ผมเินไปสะิเธอที่หันหลัให้ พอเธอเห็นว่าเป็นผม สีหน้าเธอ็ูอึ้ๆไปหน่อย
“มีน เรามีเรื่ออยาถาม”
“้น ้นำเราไ้”ูเธอใเล็น้อย
“ไม่หรอ แ่มิเป็นนบอ”
เธอหันหน้าไปมอมิับแพรที่แอบูอยู่ในร้าน
“แล้ว้นมีอะไระุยับเราเหรอ”
“เราะถามว่า ทำไมเมื่อวานทำเป็นเหมือนไม่รู้ัเรา”
เธอนิ่เียบ ่อย้มหน้า
“เรา”าอเธอเริ่มแ ผมเริ่มรู้สึว่าผมทำอะไรผิไปัอย่า
“เราอยาลืมเรื่ออทันนะ พอเห็นว่าเธอวามำเสื่อมเราเลยิว่าทำไม่รู้ัเธอไปะ
เราอาะลืมเรื่ออทัน เพื่อนอทันทุนเรา็ไมุ่ย้วย เพราะลัวว่าหาุยเราะิถึ” เธอ
เริ่มสะอื้น น้าาที่ลออยู่็เริ่มะไหล ทำไมผมรู้สึผิอะไรอย่านี่ ผมทำให้เธอร้อไห้ เธอพยาม
ะหันไปมอทาอื่น แ่ทำไม่ไ้ เหมือนมีแรึูทำให้ผม้อหันลับไปมอน้าาที่ไหลมา
าาอเธอ “ิถึ ...ทัน” พอบประโยเหมือนน้ำาเธอะไหลมาว่าเิม
พอเธอยิ่ร้อไห้ผม็ยิ่ะพลอยใหายมาึ้น
“เี๋ยวแล้วเธอไปทำอะไรหน้าห้ออเราอนที่เรายัไม่ฟื้น”
เธอหันมามอหน้า พยายามปาน้ำา แ่มัน็ยัไหลหน้าาวๆ อมมพูอเธอเริ่มแ
เหมือนลูมะเือเทศ
“็เราอยาไปู ว่าเธอเป็นไมั่ยัน้อยเรา็เป็นนรู้ั เราิว่าทัน็ยัอยาให้เรา
ไปเยี่ยมเธอแทนเา” อบบเธอ็ยัร้อไห้
ผมใหายวาบ ผมิไม่ถึว่าแ่ผมถามเรื่อทันแ่นี้ะทำให้เธอร้อไห้ แถมเธอยัเป็น
ห่วอนผมยัไม่ฟื้นอี เธอพยายามะลืมทัน แ่ผมลับทำให้เธอร้อ ผมเ้าใวามรู้สึที่้อ
เสียเพื่อนไป เธอเธอูเหมือนะมาว่า ารร้อไห้อเธอมันวนให้ผมเศร้าไป้วย ผมเอื้อมมือ
ะไปลูบหัวอเธอเป็นารปลอบใ แู่่ๆ
“โอ้ย!!!!!!!”
มืออผม มันร้อน ร้อนเหมือนับโนน้ำร้อนสาใส่ ไม่สิเหมือนโนไฟเผาเลยมาว่า
เ็บมันเ็บมาผมรีบเอามือุม เ็บ
มีนที่เห็นผมร้อออมา เธอ็พลอยใรีบปาน้ำที่ไหลออมา เธอรีบวิ่มาูที่มืออผม
“้นเป็นอะไร”
“้นเป็นอะไรน่ะ”มิับแพรที่แอบูอยู่็วิ่เ้ามาูผม
“เ็บ เ็บมือ”
“ไหนเราอูหน่อย” มีนพยายามะแะมือผมทีุ่มอยู่
“โอ้ย เ็บ”
“แผล”
“แผลอะไร”
“ไหน”
ู่ๆวามรู้สึเ็บ็หายไป เหื่ออผมแออมายิ่ว่านเพิ่ะอาบน้ำเสร็ มิับแพร
พยุร่าผมที่ำลัะล้มเหมือนนหมแร ผมย้อมือมาู
“แผลอะไรน่ะ เพิ่เยเห็น”
“ให่ั”
“้น ไปโนอะไรมาน่ะ”
“ไม่รู้ ผม็ไม่รู้” ผมหันลับไปูแผลที่มืออผม เป็นเหมือโนอะไรัอย่าแท มัน
ทะลุาหน้ามือไปหลัมือ
แผลอะไรัน ผมเพิ่ะเยเห็น แล้วเมื่อี้นี้มันอะไร วามเ็บปวนั้น ผม ไป
หมแล้ว นี้มันเิอะไรึ้น เิอะไรึ้นับผม!!
ความคิดเห็น