ยิ่งหนีเธอยิ่งเจอรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ค้นหาเธอ

                2. ค้นหาเธอ

มาธากับฮารี เข้าห้องพักซึ่งจำลองเป็นห้องปฏิบัติงานเมื่ออยู่ต่างแดน เริ่มค้นหาข้อมูลที่ได้รับมอบหมาย

หลังจากไปเดินดูป้ายชื่อพนักงานของบริษัทของหญิงสาวมาแล้ว เขาพิมพ์ชื่อของหญิงสาวเข้าไป แล้วสักพัก

ก็มีข้อมูลประวัติเกี่ยวกับหญิงสาวปรากฏออกมาจากเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ทรงประสิทธิภาพสูงโดยละเอียด

แล้วก็สั่งพิมพ์ออกมาทางเครื่องพิมพ์อย่างรวดเร็ว จัดการเก็บเข้าแฟ้มเพื่อเตรียมนำเสนอให้นายในตอนเย็น

หลังเสร็จจากการประชุม

............

         “ ได้แล้วครับนาย ”มาธาวางแฟ้มประวัติของหญิงสาวลงบนโต๊ะแล้วเลื่อนไปวางที่หน้าของผู้เป็นนาย

“  ขอบใจ ทำได้ดีมาก “  ผู้เป็นนายเอ่ยปากพลางหยิบแฟ้มขึ้นมาแล้วเปิดอ่านอย่างตั้งใจ

                - ชื่อ นางสาวพัชรียา ส่งศรีสุข

                - เกิดวันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2520

                - อายุ 29 ปี

                - สถานภาพ โสด

                - การศึกษาจบปริญญาตรี สาขาออกแบบคอมพิวเตอร์กราฟิกจากมหาลัย...

                  ด้วยคะแนนเกียรตินม อันดับ 2

                - ปัจจุบันทำงานอยู่บริษัทกราฟฟิกดีไซต์ ผู้ผลิตและจำหน่าย หนังสือ นิตยสาร และสื่ออิเล็กทรอนิกส์

                   ทางด้านวิชาการและความบันเทิง

                - ปัจจุบันกำลังศึกษาปริญญาโท สาขาออกแบบคอมพิวเตอร์กราฟิกในมหาวิทยาลัยชื่อดังในเมืองไทย

                - อยู่กับมารดา และน้องชาย ส่วนบิดา แยกไปมีครอบครัวใหม่

                - ที่อยู่ปัจจุบัน คอนโด...ย่านสีลม

            เป็นเวลาเกือบสิบนาทีกว่าผู้เป็นนายจะเงยหน้าขึ้นจากแฟ้ม และยิ้มอย่างพอใจ ซึ่งเป็นกิริยาที่ผู้ที่อยู่

ใกล้ชิดยากที่จะเห็น สร้างความประหลาดใจให้กับบอร์ดี้การ์ดและมาธากับฮารีเป็นอย่างมาก รามิลพอใจที่เธออยู่ในสถานภาพ โสด แล้วรามิลก็ขมวดคิ้ว แปลกใจตัวเอง เหตุใดจึงรู้สึกสนใจหญิงสาวคนนี้นัก เขาไม่เคยเกิดความรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาเขามีผู้หญิงสาว ๆ สวย ๆ อยู่เคียงข้างไม่เคยขาด แต่เธอคนนี้กลับมาอิทธิพลต่อเขาได้มากมาย ทั้ง ๆ ที่เธอผู้นั้นมีรูปร่าง หน้าตา สู้ผู้หญิงที่เคยอยู่เคียงข้างเขาไม่ได้เลย หน้าตาก็แสนธรรมดา เท่าที่จำได้เธอทาแค่ลิปมันเพียงอย่างเดียว แต่งตัวก็แสนจะธรรมดาและออกจะดูรุ่มร่ามเสียด้วยซ้ำ แต่กลับทำให้เขามีความรู้สึกอยากพบหน้า อยากพูดคุย คิดไปพลางตาก็เหลือบมองบอร์ดี้การ์ดและเลขาที่จ้องเขาด้วยสีหน้าล้อเลียนและไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถาม เขาได้แต่กระตุกยิ้มที่มุมปาก และทำท่ายกมือทั้งสองข้างขึ้นแล้วแบมือออกพร้อมกับยักไหล่ขึ้นพร้อมกันทั้งสองข้างแล้วเอ่ยออกมา ว่า I don”t know  คือตัวเขาเองก็ไม่รู้จะอธิบายได้ยังไง

                ... พัชรียา ลุกจากเก้าอี้ทำงานหลังจากเสร็จงานชิ้นสุดท้ายที่ได้รับมอบหมายจากเจ้านายสุดหล่อเข้าห้องครัวเทน้ำส้มคั้นสดที่อยู่ในตู้เย็นใส่แก้ว แล้วหยิบจานขนมมาทานที่โต๊ะบริเวณระเบียงคอนโดของเธอที่ใช้เงินด้วยน้ำพักน้ำแรงทุกหยาดหยดของเธออย่างเต็มภาคภูมิ ถึงแม้จะไม่หรูหราแต่ก็อยู่ได้อย่างสบายและอากาศดีมาก ๆ       แล้วมานั่งคิดโครงการงานใหม่ที่ได้มอบหมายมา ให้ทำกราฟฟิกในการโฆษณาน้ำมันเครื่องยี่ห้อหนึ่งจากประเทศซาอาร์ เจ้านายเน้นย้ำว่าทำให้สุดฝีมือ เพราะเป็นงานชิ้นโบว์แดง และผู้ว่าจ้างเป็นคนที่ละเอียดมาก ๆ ดังนั้นอันดับแรกเธอต้องศึกษาข้อมูลให้ลึกซึ้งที่สุด เพื่อที่จะสื่อความหมายออกมาให้ชัดเจนที่สุด และจะต้องติดต่อกับผู้ว่าจ้างเพื่อสอบถามถึงความต้องการ ว่าชอบแบบไหนที่จะถูกใจมากที่สุด ซึ่งก็ได้รับคำสั่งจากเจ้านายว่าเธอจะต้องไปติดต่อเอง โดยผู้ว่าจ้างจะส่งตั๋วเครื่องบินมาให้แล้วให้เธอเดินทางไปหา ซึ่งกำหนดเดินทาง กลางเดือนหน้า และก่อนเดินเธอจะต้องมีชิ้นงานตัวอย่างไปให้เลือก ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะไปวาดโครงงานและออกแบบงานที่โต๊ะทำงาน พลันสายตาเธอก็กระหวัดไปเห็นผู้ชายสองคนเหมือนกับกำลังจ้องมองดูพฤติกรรมของเธออยู่จากหลังพุ่มไม้ตรงสวนหย่อมของคอนโด พอหันไปมองตรง ๆก็ไม่เจอใครอีกแล้ว แต่ด้วยสัญชาตญาณของคนที่ผ่านการฝึกศิลปะป้องกันตัวมา เธอมั่นใจว่าเธอกำลังถูกสอดส่องพฤติกรรมอย่างแน่นอน เอ! ก็ไม่น่าเป็นไปได้ก็เธอไม่เคยมีศัตรูที่ไหนไม่ว่าโดยงานหรือส่วนตัว ไม่เคยไปทำให้ใครเจ็บช้ำน้ำใจมาก่อน เลยนี่นา(นางเอกอย่างเราแสนจะดีไปหมดทุกอย่าง ยกเว้นการมอบไมตรีให้กับมนุษย์ผู้ชายที่จะมากระชากความโสดไปจากตัวเธอเท่านั้น หลงตัวเองไปหรือเปล่าเนี่ย อืม! คิดว่าไม่นะ อิ อิ) หรือว่าฟุ้งฟ่านไปรึเปล่าเรา ยิ่งช่วงนี้กำลังเครียด ๆอยู่ สรุปว่าคงไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ไปทำงานต่อดีกว่า คิดพลางก็ยกแก้วน้ำและจานขนมเข้าไปเก็บในครัวแล้วมานั่งทำงานต่อ      

ด้วยงานที่เธอนั้นทำกับคอมพิวเตอร์ เธอจึงขออนุญาตเจ้านายมาทำงานที่คอนโด เพราะต้องการความสงบและสมาธิประกอบกับงานที่เธอทำบางครั้งถ้าเร่งด่วนจะต้องทำตอนกลางคืนจนดึก หรือบางทีก็ทำจนถึงรุ่งเข้าเลยก็มี  เจ้านายจึงยอมอนุญาต เพราะเธอไม่เคยเสียงานส่งตรงตามเวลาที่กำหนด และงานออกมาเป็นที่พอใจของลูกค้าทุกครั้ง ดังนั้นเธอจึงได้รับสิทธิพิเศษ ทำให้เธอมีอิสระในการทำงานได้อย่างเต็มที่ บริหารเวลาด้วยตนเอง โดยมากเธอจะทำงานช่วงเย็นจนดึก หรือดึกถึงเช้า ถ้างานเร่งจริง ๆ ก็จะทำตอนกลางวันบ้าง ภายในหนึ่งอาทิตย์จะเข้าออกฟฟิศประมาณ 2 - 3 ครั้งเท่านั้น

                ……………

                รามิลเงยหน้าจากโต๊ะทำงานและเอ่ยปากบอกกับเลขาของเขาว่า

                “  ช่วยหาบ้าน ที่มีบรรยากาศดี ๆ ให้สักหลัง ถ้าได้ใกล้ที่พักกับคุณพัชรียาได้ยิ่งดี “  

เลขาตอบรับ พอนึกทบทวนคำพูดของเจ้านาย ก็ตกใจ

“  ฮะ! อะไรนะครับนาย หาบ้านและให้อยู่ใกล้กับเธอคนนั้นด้วย ? “  บอร์บี้การ์ดของเขาอุทานออกมาด้วยความตกใจและคิดไม่ถึง จึงทานถามออกไปอีกครั้ง

                “ เออน่า! สั่งอะไรก็ไปทำเถอะ อย่าถามเซ้าซี้น่ารำคาญ“ ผู้เป็นนายตัดบทพูดออกไปและทำทีไม่สนใจเลขาทั้งสองอีกต่อไป

โธ่! นายเราเป็นเอามาก อาการน่าเป็นห่วงซะแล้ว พลางนึกไปถึงหญิงสาวคนนั้น เธอมีดีอะไรน้า นายเราถึงเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ เฮ้อ… คิดพลางก็เดินออกไปปฏิบัติหน้าที่ได้รับมอบหมายทันที