สุดแต่รัก (เพียงเธอ)

“คุณจะหมั้นกับผู้หญิงคนนั้นหรอ?” ทรายถามขึ้นระหว่างที่กำลังจัดแต่งเสื้อและทรงผมให้เข้าที่

“คงงั้นมั้ง” ทรายเงียบไปทันที แววตาของเธอเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอกำลัง...กลัว เธอกลัวที่จะเสียเขาไปจริงๆ เธออยากจะถามออกไปมากกว่านี้แต่คำพูดทั้งหมดก็ถูกกลืนลงในลำคอ

จุกจนพูดอะไรไม่ออกเลย

“เหมือนพล็อตนิยายเลยเนอะ มีแต่คนเอาใจช่วยนางเอก ไม่มีใครเห็นหัวนางร้ายที่โดนแย่งแฟนอย่างฉันเลย”

“คุณกับผมก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนิ” สิ้นคำพูด ลำคอของทรายก็ตีบตันไปด้วยก้อนที่จุกอยู่ในคอ ริมฝีปากของเธอแห้งผาก เขา...เย็นชากับเธอเหลือเกิน

“คุณ...พึ่งนอนกับฉันเมื่อกี้เองนะ”

“ผมก็นอนกับทุกคนนั่นแหละ” นายลุกจากเตียง ท่าทีของเขาเหมือนกำลังจะออกจากห้องไป แต่ก็ต้องหยุดชะงัก

“เหมือนพ่อคุณไม่มีผิด” นายหันกลับมาทันทีตามความต้องการของทราย เธอเพียงแค่อยากให้เขาอยู่กับเธอต่ออีกสักนิด แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรให้เขาอยู่ต่อ เธออยากขอร้องแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเธอแทบไม่เคยขอร้องใครด้วยซ้ำแม้แต่ผู้เป็นแม่ การยกสิ่งที่นายไม่ชอบมาพูด นั่นแหละ คือวิธีที่ดีที่สุดที่เธอพอจะนึกได้

“ผมเบื่อนิสัยของคุณเต็มทน ว่าไงนะ? ผมเหมือนพ่อผมงั้นหรอ? คุณเคยมองดูตัวเองบ้างไหม ทำไมคนอื่นเค้าถึงเกลียดนิสัยคุณ คุณเคยถามตัวเองบ้างไหม?” อารมณ์ของทั้งคู่เริ่มรุนแรงขึ้นราวกับน้ำที่ค่อยๆเดือด นายที่อารมณ์ฉุนเฉียวมาจากที่บ้าน และตอนนี้เขาเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้  ทรายเองก็เช่นกัน ทั้งคู่ช่าง...เหมือนกันเหลือเกิน

“นิสัยฉันเป็นยังไง? แล้วทำไมคุณถึงทนคบกับฉันมาได้ตั้งหกปี”

“ที่ผมทนคบกันคุณมาหกปี เพราะผมต้องการแก้แค้นพ่อของผมต่างหาก! เขาไม่ชอบขี้หน้าคุณสุดๆ เขาเกลียดคุณ เกลียดพ่อของคุณที่พาแม่ผมหนีไป เกลียดที่พ่อของคุณทำให้แม่ของผมต้องตาย ถึงคุณจะทำไขสือไม่รู้เรื่อง แต่พูดก็พูดเถอะ! ถึงผมจะพยายามมองข้ามเรื่องพวกนั้น แต่ผมมองข้ามนิสัยแย่ๆของคุณไม่ได้จริงๆ”

“แล้วทำไมไม่เลิกกับฉันไปสักที! ถ้าฉันมันแย่ขนาดนั้น ที่คุณเลิกกับฉันไม่ได้ ไม่ใช่เพราะคุณมันเป็นโรคขาดผู้หญิงไม่ได้ เพราะปมในวัยเด็กที่ถูกพ่อแม่ทิ้งไม่ใช่หรือไง!!! คุณมันก็แค่คนโรคจิตคนนึง คุณดีเด่กว่าฉันอะไรนักหนา!! ถึงมาพร่ำพูดเรื่องนิสัยของฉันอยู่ได้!!!!!” อารมณ์ของทั้งคู่ถึงจุดที่สาดโคลนใส่กันอย่างไม่มีสติ ตอนนี้ทั้งคู่รู้เพียงแต่ว่าจะหาคำพูดใดที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดที่สุด

“ว่าไงนะ? คุณคิดว่าผมไม่เลิกกับคุณสักทีเพราะผมขาดผู้หญิงไม่ได้งั้นหรอ? บางที...ผมก็อยากให้คุณตายๆไปซะ โดยที่ผมตื่นมาแล้วไม่ต้องร้องไห้ให้คุณ เมื่อก่อนผมรักคุณมากขนาดนั้นเลยแหละ แต่ตอนนี้ ผมอยากให้คุณตายไปซะ เพราะผมเกลียดคุณเหลือเกิน!! คนนิสัยอย่างคุณ ไม่มีใครอยากอยู่ด้วยหรอก แม้แต่แม่ของคุณ!!!!” นายรู้ดีว่าทรายรักแม่มากขนาดไหน เขารู้วิธีที่จะทำให้ทรายเจ็บปวดที่สุด และ...เขาทำมันได้สำเร็จ ทรายนิ่งไปทันที นายรู้ตัวอีกทีน้ำตาของทรายก็เอ่อล้นไปทั่วทั้งใบหน้าที่แสนหวานแต่เศร้าหมองของเธอ เขา...พูดอะไรออกไป

“ผมขอโทษ...” ทรายเช็ดน้ำตาและออกจากห้องไปทันที นายถอนหายใจออกมาฟอดใหญ่ เขาชกไปที่ผนังอย่างสุดแรงด้วยความโมโห แม้จะรู้สึกผิดกับเธอแต่เขาไม่ได้ตามเธอไปเพราะเหนื่อยจนแทบก้าวขาไม่ออก

ทรายสับสนปนเปในความรู้สึกไปหมด ใช่...ตอนนี้เธอไม่มีสติสักนิด

‘ผมอยากให้คุณตายไปซะ คนนิสัยอย่างคุณ ไม่มีใครอยากอยู่ด้วยหรอก แม้แต่แม่ของคุณ’ คำพูดจากปากของผู้ชายคนเดียวในชีวิตของเธอยังดังก้องอยู่ในหัว เธอเดินไปขึ้นรถพลางเช็ดน้ำตาเจ้ากรรมที่ไหลไม่หยุด เสียงสะอื้นของเธอช่าง...ดูเจ็บปวดเหลือเกิน

เธอสตาร์ทรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว เสียงสะอื้นของเธอค่อยๆแผ่วลง เธอรู้สึก...เหนื่อยกับชีวิตนี้เหลือเกิน

เธอตัดสินใจขับรถกลับบ้านแม้รู้ว่าแม่ของเธอต้องด่าทอเธอเป็นแน่ เธอไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว และตอนนี้เธอไม่มีที่ไป เธอได้แต่กลั้นใจขับรถกลับบ้านด้วยสภาพที่ดูแย่เสียเหลือเกิน

วินาทีที่เธอร้องไห้เสียใจอยู่นั้น เธอมองไม่เห็นอะไรแม้แต่สัญญาณไฟจราจร เธอขับฝ่าไฟแดงไปด้วยความเร็ว วินาทีนั้นเองที่เธอรู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างแรง รถเก๋งที่ขับมาจากอีกด้านชนเข้าที่รถเธออย่างจัง...

อย่าลืมให้กำลังใจและกดติดตามกันด้วยน้าาาาาา ><