คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 บอกรัก
" แพร ่วนี้ไม่เห็นนายปรา์มายุ่วุ่นวายับเธอเลยนะ หายไปไหนหรอปิเห็นโทรเห็นไลน์ันทั้วัน ว่าเมื่อไหร่็ะมาหา หรือว่าโนพาสิห์สาวาบไปแแล้ว" นิสาถามเพื่อนอย่าใร่รู้ เพราะสอสามวันมานี้ ไม่มีทั้้อวาม โทรศัพท์หรือแวะมาหาเพื่อนเธอ
"่ายๆ เรา็สสัย ทัไป็ไม่อบ" แพรไหมอบอย่าสสัยเ่นัน
"หรือเธอไปทำอะไรให้เาโรธ เ่นไปเป็นแม่สื่อเาับพี่สาวเธออีแล้ว ราว่อนเธอเล่าว่า เาูโรธเธอหน่อยๆใ่ไหม" ลาั้้อสัเ
" ป่าวนะ วัน่อนันโทรไป็ไม่รับว่าะให้ไปส่บ้านสัหน่อย นอนนี้เายัไม่โทรลับันเลย 3 วันแล้ว พวเธอว่าแบเาหมหรือเปล่า เาเลยไม่รู้ว่าันโทรไป" แพรไหมพูทีเล่นทีริเพื่อให้บรรยาาศรื้นเร
" เธอะบ้าเหรอ สมัยนี้เาไม่มีใรปล่อยให้แบหมันหรอ แบเหลือ 76 ็าร์แล้ว ลัวมาับารที่โทรศัพท์ไม่มีแบ มันาอรรถรสอีวิเลยแหละ"นิสาพูอย่าริั และเพื่อนสอน็เห็น้วย แ่สุท้าย็ไม่มีใรสรุปไ้ว่า ุายปรา์เป็นอะไร อาะานยุ่ เรียนหนันเบลอไปแล้ว็ไ้
"ทำไรอยู่" แพรไหมทัไลน์ไปหาปรา์
!!อ่านแ่ไม่อบ ือไร ยัไ ที่สรุปุผู้ายเาเป็นอะไรนี่ !!
" นายเป็นอะไร ันทำอะไรให้นายโรธรึปล่าว เราอโทษ ยโทษให้เรานะ" แพรไหมพิมพ์ไลน์ลับไปเมื่อเห็นแล้วว่าฝ่ายนั้นไม่มีทีท่าะอบ าระเป็นวีรสรีไทยไ้้อล้าหา ถึแม้ไม่รู้ว่าัวเอผิอะไร็อโทษไว้่อน ถึะเป็นวีรสรีที่สมบูร์แบบ
"เราอแสวามยินี้วยนะ วันนี้เธอมี่าวี" ปรา์ยอมอบลับมา แ่เป็น้อวามที่ทำให้นอ่านประหลาใ แ่ไม่ทันไ้ถาม พี่แพรวา็ะโนมา บอว่ามีนมาหาอยู่หน้าบ้าน
ที่แท้ือพี่ยุทธ ประธานนั่นเอ
"มา่ำมื มีอะไรรึปล่าว่ะพี่ยุทธ" แพรไหมถามลับไปพร้อมมอุหลาบสีาวในมือ
"พี่เอ่อ..... ือ..... พี่ไม่สามารถรอ่อไปไ้แล้ว พี่อยาบอน้อแพรว่า พี่อบน้อมา อบั้แ่รั้แรที่เห็น อบั้แ่วันรับน้อ และพี่็พยายามหาวิธีใล้ิน้อ ึไ้อให้พี่ลิลลี่่วย พี่รู้ว่า มันเป็นวิธีเียวที่ทำให้น้อยอมใล้พี่ พี่อเป็นแฟนับน้อแพรไ้ไหม" ายหนุ่มรีบพูโยไม่หายใเพราะลัวะพูามที่ิไม่ทันและเินอายเินว่าะมอหน้าหิสาวรหน้าไ้
.......................
วามเียบปลุมอยู่สัพั
ยยุทธเยหน้าึ้น เพราะบรรยาาศที่เียบเินไป ทำให้เา้อเยหน้ามอนรหน้า นี่ถ้าเายัไม่เห็นเท้าอเธอว่ายัอยู่ เาิว่าเายืนอยู่นเียว
"แพร เอ่อ"แพรไหมิอ่าอย่าับพลัน ไป่อไม่ถู ถึแม้ะมีเพื่อนหลายนบอเธอแล้วว่าผู้าย 2 นำลัีบเธออยู่ หนึ่ในนั้น็ือพี่ยยุทธ แ่เธอ็ไม่ิว่าเาะรีบมาอเธอเป็นแฟนเร็วนานี้ เพราะเพิ่รู้ัันไ้ไม่นาน ถึแม้ที่ผ่านมาเาะูแล take care และใส่ใเธอมาลอ แ่เธอ็รู้ใัวเอมาั้นานแล้วว่านที่เธอรัเธออบ แล้วยัมั่นับเาเสมอนั้นือใร อนนี้ในหัวอเธอำลัใ้วามิอย่าหนัว่าะอบเาว่าอย่าไรี ให้บัวไม่้ำน้ำไมุ่่น เธอและรุ่นพี่ยัมอหน้าันไ้ และไม่ทำให้พี่เาเสียใมานั เธอะหวัมาไปหรือเปล่า ที่ผ่านมาเธอแสออเสมอ ว่าเธอิับเาแ่รุ่นพี่ไม่เยให้วามพิเศษ ึ่นั่นะทำให้พี่เารู้ไ้้วยัวเอว่าเธอไม่เยิเินเลยอะไรับพี่เา แ่เธอ็ไม่รู้ว่ามันะไม่ไ้ผล อไม้สีาวับำอเป็นแฟนและบอว่าอบเธอ เธอะอบมันอย่าไรี
"อย่าทำหน้าอย่านั้นสิ ไม่้ออบอนนี้็ไ้ พี่ให้เวลาเราิหนึ่อาทิย์ แล้ว่อยมาอบพี่นะ พี่ไป่อนนะ" พูเสร็ ยยุทธ็ยื่นอไม้ในมือส่ให้ับแพรไหม พร้อมึ้นรถสาร์ทและับออไปในทันที ทิ้ให้แพรไหมยืนอยู่หน้าบ้านัวเอพร้อม่ออไม้ในมือ
เหุาร์ัล่าวอยู่ในสายาอปรา์ลอ เาไม่รู้ะทำยัไี เาไม่รู้ะเริ่มอย่าไร เารู้สึเ็บปวที่เห็นภาพนั้น นถึอนนี้เาเริ่มรู้ใัวเอแล้วว่าที่ผ่านมา เาไม่เยิับแพรไหม เหมือนเพื่อน ถึปาเาะบอว่าไม่มีทาอบผู้หิแบบแพรไหม แ่ในวันนี้ เายอมรับับัวเอสุหัวใ ว่าสิ่ที่ทำให้เาเ็บปว เมื่อเห็นเธออยู่ับผู้ายนอื่น วามรู้สึหวแหน และอยาให้เธอมอเานเียว อยาเ็บเธอไว้ใล้ๆนเียวไม่อยาให้ายอื่นมอ มันหมายถึวามรั ที่เามี่อเธออย่ามามาย สิ่ที่เามีับพี่แพรวา เป็นแ่วามหล วามื่นม แ่ไม่ใ่วามรั เาเ้าใผิมาลอ นวันนี้เาเริ่มรู้ใัวเอ แ่เาะทำอย่าไรในเมื่อเธอ ำลัะับมือนอื่นแล้ว เารู้ว่า วันนี้ยยุทธะมาอแพรไหมเป็นแฟนเพราะเาไ้ยินพี่ยยุทธ พูับเพื่อนอเา อนที่เาำลัะลับบ้าน ในอนนั้นในหัวอเาาวโพลนไปหมลับมาถึบ้านั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้ ในใมีแ่วามวิัวล ถ้าเธออบรับรุ่นพี่ เาะทำอย่าไรี เาะปล่อยเธอไปอย่าที่อล์ฟพูีไหม หรือเาวรสู้ แ่เาไม่รู้ ว่าแพรไหมิับเาอย่าไร เห็นเาเป็นแ่เพื่อน หรือไม่ เธอะอบเาสันิไหม ในใวุ่นวายสับสนทำให้เานอนไม่หลับ เธอะอบเาไ้อย่าไร ในเมื่อเาประาศอยู่ปาวๆ ว่าเธอไม่ใ่สเปอเาและเาอบพี่สาวอเธอ และเธอเป็นไ้แ่เพื่อนอเาเท่านั้น เาออัวแรนานี้ เธอะมาอบเาไ้อย่าไร ยิ่ิ ็ยิ่นอนไม่หลับ ทำให้หยิบมือถือึ้นมา และเปิอ่าน้อวามล่าสุที่เาแสวามยินีับเธอ ะทัไปีไหม ะทัว่าอะไร ะถามเธอีไหมว่าลไปหรือเปล่า เพราะรที่เายืน ทำให้เาไม่ไ้ยินเสียว่าทั้สอุยอะไรัน
"นอนยั" ปรา์ทัไลน์หาแพรไหมในที่สุ
"ยั" เธออบลับสั้นๆ
"ทำไร" เาถาม่อ
"ัอุหลาบใส่แัน" เธออบามร
"ระวัหนอนนะ เธอลัวมาไม่ใ่เหรอ"ถามไปเพราะหาเรื่อุย
"็ลัว แ่นายไม่ถามเหรอว่าอุหลาบมาาไหน" เธอถามลับเพราะสสัย ็ ริๆ็สสัยั้แ่ประโย้าบนแล้วที่แสวามยินีับเธอแสว่าเารู้ล่วหน้าแล้ว แ่็อยาถามให้แน่ใอีรั้
"รู้ เมื่ออนเย็นอนะลับบ้านันเห็นรุ่นพี่นนี้ถืออุหลาบและบอว่าะไปบอรัเธอและอเธอเป็นแฟน แล้วเป็นไล่ะลเป็นแฟนันหรือยั" ปรา์หยั่เิถาม ใเ้นึั้วยลัวำอบอเธอไม่น้อย
"เราอเวลาิ่อน" หิสาวเอ่ยอบามวามริ
" แล้วมีแนวโน้มว่าะอบรับหรือปิเสธล่ะ" ปรา์ถามเพื่อหยั่เิอีรั้
"50/50" หิสาวอบ เธอเอ็อยารู้เหมือนันว่า เาะอบว่าอย่าไร
"ิีีละัน ีวิอเธอ เธอ็เลือเอ เรานอน่อนนะ บาย"
ปรา์อบอย่าเ็ำอบ หาเธอบอว่าปิเสธ 100% เามีวามสุว่านี้ แ่อย่าน้อย็ยัมีโอาสให้เาอี 50% ็ถือว่ายัี ืนนี้เาสบใและนอนไ้
หิสาวลืมามอเพานในวามมื ในใรุ่นิว่า ถ้าเธอบอปรา์ว่า เธอปิเสธเา 100% เาะแสอาารีใให้เธอเห็นไหมนะ ั่เถอะ านั่นื่อบื้อะาย นอนีว่า
"อี 3 วันเราไปทำิรรมที่ทะเลันเธอเรียมุว่ายน้ำหรือยั" นิสา ถามแพรไหมและลา
"ันัุไว้ 3 ุแล้ว อล์ฟ้อไ้เห็นว่าหุ่นันีแ่ไหน"ลาบอเพื่อนๆ อย่าภาภูมิใ
" ันยัเลย ิว่าใส่เสื้อยืาเาสั้นลน้ำ็พอมั้" แพรไหมบออย่าไม่ระือรือร้น
สอสาวพยัหน้าและเห็น้วยที่แพรไหมไม่วรใสุ่ว่ายน้ำไปลทะเลในรั้นี้ เนื่อาเธอะึูสายาอผู้ายไปหม และเธอสอนะินแห้ว
" ว่าแ่เาให้าวและเือนทั้หมไป้วยนี่ ั้นนายปรา์็ไป้วยสิ" นิสาถาม
"น่าะนะ ่วนี้ไม่รู้เาเป็นอะไรไม่่อยุยับเราี้หุหิใส่เรา้วย เราเลยไม่่อยล้าถาม" แพรไหมอบเบาๆ พลานึ ไปถึวามเยาอเพื่อนายใน่วนี้
" เธอยัอบเาอยู่ใ่ไหม" ลาถาม
"อืม ไม่นานันะลืมไ้ ันำลัรอเวลา เพราะเวลาะเยียวยาทุสิ่" แพรไหมอบเพื่อน พร้อมใบหน้าที่เศร้าสร้อย ทำให้เพื่อน 2 นเศร้าไป้วย
ออเินทาไปทะเล
"อ้าวน้อๆ รีบๆ ันหน่อยเราเลยเวลามานานแล้ว" ยยุทธเรียน้อๆทุนึ้นรถเพื่อให้พร้อมเินทา
"รนี้ที่อน้อแพรไหมนะ พี่อไว้ให้ นั่เลยร้า" ยยุทธรีบบอแพรไหม เมื่อเห็นว่าเธอำลัะไปนั่ับเพื่อน
" แพรนั่ับเพื่อน็ไ้่ะ อบุพี่ยุทธมานะะ" หิสาวล่าวอย่าเรใและลัวะโนหมั่นไส้าสายาหลายสิบู่ โยเพาะสายาู่นั้นที่นั่หลัสุ ปรา์เพื่อนรัอเธอ ที่มอมาอย่าุัน แถมลาับนิสา็ไปนั่้วยันแล้ว
"เ้าอี้เ็มทุัวแล้ว นั่เถอะ๊ะ พี่ไปนั่ับนับรถ็ไ้" ยยุทธอร้อให้เธอนั่ามที่เ้าอ เพราะหาเธอปิเสธ เ้า็หน้าแเหมือนัน
"่ะ" แพรไหมยอมนั่เพราะสายาหลายู่เริ่มมอมา และ้วยเรว่าพี่ยุทธะเสียหน้าึยอมนั่เียบๆ แ่สายา็พลันหันไปเห็นว่า สายาู่นั้นรเ้าอี้หลัสุไ้มอเมินไปทาอื่นแล้ว เหมือนไม่สนใเรื่ออเธอแล้ว แ่พลันสายาอเธอ็หันไปเห็นมือวาอเา็ับอที่ไว้ 1ที่ ใ่ที่อเธอรึปล่าว ถ้าเป็นที่อเธอ ทำไมเาไม่บอ เาเมินเธออีรั้ หาเายัเมินเธอไปอย่านี้ สัวันแม้วามเป็นเพื่อนเราะยัเหมือนเิมไหม
ห้อพัถูัไว้ามที่ประธานสโมสรำหน ันนอนับนิสา ส่วนลานอนับเพื่อนห้ออื่น
" แพร ไปเล่นน้ำัน" นิสาวนแพรลไปเล่นน้ำทะเล อนนี้อาาศยามเย็นอุ่นสบาย ไม่ร้อนนั ึเหมาะับารไปเินายหาและเล่นน้ำ เธอไลน์ไปวนปรา์ีว่า บาทีอาทำให้วามสัมพันธ์ที่ห่าเหินอเราสอสามวันนี้ีึ้น็ไ้
"ไปเล่นน้ำทะเลไหม" แพรไหมไลน์ถามปรา์
........................
ไม่มีารอบลับอีแล้ว เธอและเพื่อนสาวึเินไปวนลาไป้วย ลาไปวนอล์ฟมา้วย าแ่เพียปรา์เท่านั้น
"ปรา์ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มา้วย" ลาถามอล์ฟแทนแพรไหม
"อาบน้ำ เมื่อี้อล์ฟะโนบอแล้ว เี๋ยวามมาแหละ" อล์ฟบอสั้นๆ
ทุนเินายหาและเล่นน้ำทะเลอย่าสนุสนาน แพรไหมิอะไรเพลินๆ ทำให้ไม่รู้ัวว่าลไปไลแ่ไหนแล้ว ทุนสนุันอยู่เลยไม่ไู้ว่าเพื่อนหาย ทุนเริ่มมอหาแพรไหม และเริ่มเห็นมืออเธอที่อวาม่วยเหลือ เหล่าผู้ายที่อยู่ในเหุาร์ำลัพยายามว่ายน้ำไป่วยอย่าเ็มที่ ไม่เว้นแม้แ่ยยุทธ เ้า้อทำะแนนรนี้ให้ไ้ หาเาเป็นผู้่วยีวิเธอ เธอ้ออบรับวามรัอเาแน่นอน เพราะมันพิสูน์ให้เห็นแล้วว่า แม้แ่ีวิเา็ยอมสละให้เธอไ้ ว่าเาะัเือนะอย่าธนาไปไ้ ไม่ใ่เรื่อ่าย เาะไม่ยอมเสียเธอให้ใรเ็า ที่เา้อรีบอเธอเป็นแฟน็เพราะเธอและทุนะไ้รู้ว่าเธอมีเาอแล้ว นอื่นห้ามยุ่
"นั่นไ ปรา์่วยเธอึ้นมาแล้ว" ลาบอล่าวทุนพร้อมารร่วมยินีอเหล่าสมาิที่มาทำิรรม
"นายลไปอนไหน" อล์ฟถามอย่ารวเร็ว
"ไว้่อน" เาอบเพียสั้นๆ ่อนะัท่าให้เธอนอนหายราบบนพื้นที่ราบแ็ แล้วึเ้าไปนั่้าัวเธอเพื่อทำ CPR ให้เธอ เาร้อนใมา ัวสั่น มือสั่นไปหม ในที่สุเธอ็สำลัน้ำออมานหม เธอลืมาึ้นแล้ว มอหน้าเาและยิ้มให้ ยัยโ่ ยัมีหน้ามายิ้มแบบนี้อี เา่วยเธอลุึ้นมาและโอบอแน่นเหมือนลัวว่าหาเาลายวอนี้ล เธออาะหายไป็ไ้ เาระับอเธอแน่น นเธอหน้าแ เพราะนอาหายใไม่่อยออแล้ว สายาที่มอมาเป็นสิบๆู่นี้็ทำให้เธอหน้าแัึ้นไปอี
"นายปล่อยัน่อน"แพรไหมบอปรา์เบาๆ
"เธอป็นยัไบ้า แสบมูไหม" ปรา์ถามแพรไหมอย่าร้อนใ
เาลัวลไป่วยเธอไม่ทัน หลัาลมาาห้อ็เินลมาูทุนเล่นน้ำทะเลอย่าสนุสนาน และแน่นอนว่า สายาอเาไม่เยมอใรอยู่แล้วทั้เมื่อ่อนและอนนี้ เามอเพียเธอ มอเธออยู่ลอ มอเธอเสมอ ไม่เยเปลี่ยน เพราะในโลนี้ ไม่มีใรที่สามารถึูสายาเาไ้นอาเธอ และนั่นทำให้เาเห็นวามผิปิ่อนนอื่น เาลน้ำั้แ่เห็นเธอห่าออไป เพราะรู้ว่าเธอว่ายน้ำไม่แ็ อาะมีอันรายไ้ นในที่สุ็่วยเธอไ้สำเร็ แ่เา็ยัไม่วาใ
"ไม่เป็นไรแล้ว แ่ลืนน้ำไปเฮือให่ และแสบมูนิๆ เท่านั้น นายไม่้อห่วนะ" แพรไหมพูะุะัเพราะยัรู้สึแสบร้อนในมูและลำอ เธอลืนน้ำลไปเยอะทีเียว
"รีบพาแพรไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เี๋ยวะไม่สบายเ้าไปให่" ยยุทธพูึ้นเมื่อเห็นว่า สอนนี้มันยัไัน ้อรีบัแย่อนทุอย่าะสาย ไหนบอเป็นเพื่อน แ่สายาอทั้สอนที่มันยิ่ว่านรัันแล้ว เห็นแล้วหุหิ
แพรไหมทำท่าะลุึ้น และเพื่อนๆ็เรียมเ้ามาพยุ แ่อยู่ีี เธอ็ลอยละลิ่ว ้วยฝีมืออนายปรา์ เาอุ้มเธอึ้นมา และพาเธอไปห้อพัโยไม่สนใเสียรี๊ร๊า้าหลั
" ันะเ้าห้อไปอาบน้ำนะ" แพรไหมบอปรา์เพื่อให้เาลับไปห้อัวเอ
"อืม" ปรา์รับำ แ่็ไม่มีทีท่าว่าะออาหน้าห้ออแพรไหม
"ันไปนั่รอในห้อไ้ไหม ันไม่ไว้ใ เผื่อเธอเป็นอะไรันะไ้่วยทัน" ปรา์มอสบาอย่าอ้อนวอน เาอยาอยู่ับเธอมาว่านี้
" ันไม่เป็นอะไรแล้วนายไม่้อห่วเี๋ยวลาลับนิสา็ลับมาแล้ว" เธอบออย่าเรใ และไม่อยาให้เป็นี้ปาอใร
"ั้นืนนี้เธอมาหาันที่้นไม้ริมทะเลไ้ไหม ันมีอะให้" ปรา์่อรอ
"อืม ไ้ แล้วเอัน" แพรไหมรับำและเปิประูเ้าห้อไปัารธุระอัวเอทันที
อาาศเริ่มหนาว แพรไหมลมาหาปรา์ามที่เานัไว้ เธอใส่ผ้าลุมมา้วย วันนี้เธอใสุ่สีฟ้า สายเี่ยว ระโปรยาวสไส์โบฮีเมี่ยน ทำให้สาวน้อยูสใส วนมอยิ่นั เธอเห็นเาแล้ว รูปร่าทีุ่้นา วันนี้เานัเธอมาทำอะไร ะให้อะไรเธอเหรอ แล้วเธอ สามารถถามเาไ้ไหมว่าวามเยาที่ผ่านมา 3 วันนี้ืออะไรเาเป็นอะไรหรอ
"มาแล้วเหรอ" เสียทัอย่าสใสอปรา์เพื่อนายอเธอ
" ะให้อะไรเราหรอ อย่าบอนะว่าเป็นอร์สเรียนว่ายน้ำ" เธอระเ้า้วยสีหน้ายิ้มแย้มสใสว่าอนเย็นมานั
เาหยิบสร้อย้อมือมาให้เธอ พร้อมึแน้ายเธอมา สวมสร้อยเส้นนั้นลบน้อมือบา " สุสัน์วันเิ" พร้อมุ๊บหน้าผาเธอ 1 รั้
แพรไหมหน้าแั แนเธอรู้สึร้อนผ่าวไปทั้หน้า วันนี้เป็นวันเิเธอ เธอิว่าเาลืมไปแล้ว แ่นั่นไม่ใ่ปัหา ปัหาือุ๊บรหน้าผามันืออะไร มันหมายวามว่ายัไ เพื่อนเาุ๊บหน้าผาัน้วยหรอ ำถามมามายอยู่ในหัวอเธอพร้อมเยหน้าไปมอฝั่ร้าม
"นาย" ำพูอเธอหยุแ่นั้น เพราะอนนี้ปาอเธอถูปิสนิท้วยปาอเาที่ร้อนผ่าวไป้วยแรปรารถนา เาูบเธอเนิ่นนาน ในที่สุเา็ยอมถอนริมฝีปาอออย่า้าๆเหมือนรู้สึเสียาย
มอหน้าแพรไหมอย่ามีวามหมาย "เป็นแฟนันนะแพร" เาล่าวระิบที่้าหูอเธอ ึ่อนนี้เธอยั้าอยู่ท่าเิม
"ปรา์รัแพร รัมาที่สุ" สิ้นำบอรัเา็ูบเธออีรั้เนิ่นนาน นไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าใ และเธอลับมาห้อัวเอั้แ่อนไหน
"ยัไม่ไ้สิอี" ลาและนิสาแวเพื่อนสาวที่ถูายหนุ่มอุ้มมาส่ และเธอ็โอบอ บอเามานถึห้อ
"เป็นลูเป็นหลานะีให้าย ลา่ำลาืนไปออเาะอเลาะับผู้ายเพิ่ลับห้อ" นิสาเย้าแหย่เพื่อนสาว้วยน้ำเสียแบบุยาย
"อะรายยยยยยยยยยย" แพรไหมไ้สิ ึเสียัแ้เิน
"เล่ามา อย่าให้แม่ไปหาไม้เรียว เล่ามาเียบๆ เลย" ลาถามเนิบแ่แฝวามอยาเป็นที่สุ
"ูบันแล้ว" สาวๆเสียัพร้อมันอะไรมันะ 5G นาน้านนน
"แล้วอนเาบอรัเธอบอเาว่ายัไ"
เพื่อนๆ ัไ้อย่าอยารู้เ็มที่
"ันบอว่า อืม" แพรไหมล่าวอย่าเินอายและเอาผ้าห่มลุมโป เพราะไม่อยาอบำถามอเพื่อนอี
อนนี้เธออายนหน้าแ หัวใเ้นโรมรามเหมือนะหลุออมาาอ เารัเธอ เาอบเธอ เธอไม่ไ้ฝันใ่ไหม นี่ือเรื่อริใ่ไหม หลัาเาบอว่ารัเธอ เธอำไ้ลาๆ เหมือนอบเาไปว่าัน็รันายเหมือนัน และรัมานานแล้ว หลัาำนั้น เา็ูบ แล้ว็ูบ นเธอ้อบอว่าพอ เาถึหยุและยอมพาเธอลับห้อ ืนนี้เธอะนอนหลับไหม หัวใเธอยัเ้นโรมราม เสียันานี้ เป็นวันที่เธอมีวามสุที่สุ
ความคิดเห็น