คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : นอกรอบ กว่าจะเป็นsuperjunior คิมคิบอม
คิบอม เหินฟ้าสู่เกาหลีอีกครั้ง
ผมคือคิมคิบอมแห่ง ซูเปอร์จูเนียร์
ผมที่มีงานรุมเร้าตลอดสัปดาห์จนไม่มีวันหยุด แต่แทนที่จะเห็นเหนื่อยแต่ผมกลับมีความสุข
เพราะอะไรงั้นหรือ? เพราะผมกำลังทำงานที่ผมใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็กๆ
เอาล่ามาย้อนอดีตจนมาถึงวันนี้ของคิบอมกันเถอะ
เพื่อน - นี่ คิบอม ไปเตะบอลกันเถอะ~!
คิบอม - อ่า..อืม
เพื่อน - วันนี้จะแข่งกับเด็กห้องอื่นด้วยนะ คราวนี้ต้องชนะให้ได้เลย
คิบอม - อืม รู้แล้ว....
เพื่อน - เฮ้! เป็นอะไรไปเนี๊ยะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ทำหน้าอย่างกับคนท้องผูกเรื้อรัง
คิบอม - อ่า ไม่ใช่นะ คือว่า...
เพื่อน - งั้นอะไรล่ะ!! เกิดอะไรขึ้น?!
คิบอม - ฉัน..ดูเหมือนว่า เดือนหน้าจะต้องย้ายไปต่างประเทศ...
เพื่อน - อะไรนะ!! ย้ายไปต่างประเทศ??!!
คิบอม - อืม..จริงๆก็คุยกันมานานแล้ว แต่ว่าวันเวลาที่แน่นอนก็เพิ่งมาได้ยินเมื่อวานนี่แหละ
เมื่ออายุได้ 12 ปี
ผมก็ต้องหันหลังบอกลาเพื่อนรักและโรงเรียนที่คุ้นเคย
แล้วติดสอยห้อยตามพ่อแม่ย้ายที่อยู่ไปอเมริกา
แม้จะเตรียมใจไปบ้างแล้ว แต่การปรับตัวเข้ากับสถานที่ๆไม่คุ้นเคยก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
คิบอม - พ่อ ผมไปล่ะนะ
พ่อ - คิบอม วันนี้โรงเรียนหยุดไม่ใช่เหรอ เราจะไปไหนล่ะ?
คิบอม - อ่า ไปทำงานพิเศษฮะ
พ่อ - งานพิเศษ? ทำไมล่ะ? ค่าขนมไม่พอเหรอ?
คิบอม - เปล่าฮะ ไม่ใช่อย่างนั้น .....ก็อยากจะคล่องภาษาอังกฤษเร็วๆ
และก็อยากมีเพื่อนเยอะๆด้วยฮะ
พ่อ - อ่า...โรงเรียนก็อยู่ไกล แค่ไปกลับโรงเรียนก็ลำบากแล้วแท้ๆ....
แล้วนี่ทำงานพิเศษด้วย จะไม่เหนื่อยเกินไปเหรอ
ที่อเมริกา ทั้งวัฒนธรรมและภาษาที่แตกต่าง
วิธีการจะปรับตัวให้ได้เร็วสำหรับเด็กขี้อายและไม่แสดงออกอย่างผม
ก็คือการวิ่งเข้าใส่แบบไม่มีเงื่อนไข
นอกจากนี้โรงเรียนที่อยู่ ก็เป็นโรงเรียนสำหรับชาวเกาหลี ที่ใช่เวลาเดินทางถึง 1 ชั่วโมง
ในเวลาเดียวกันก็ทำงานพิเศษไปด้วย
เรื่อยมาอย่างนั้นจนผ่านไป 4 ปี จนผมอายุได้ 16 ปี
เป็นช่วงที่ผมเคยชินกับชีวิตความเป็นอยู่ที่อเมริกาแล้ว
เพื่อน - คิบอม~~~ วันนี้ว่าหรือเปล่า
คิบอม - ก็ไม่มีอะไร
เพื่อน - งั้นวันนี้ไปเที่ยวงานนิทรรศการกับฉันนะ
คิบอม - อะไรเหรอ? งานอะไร?
เพื่อน - ก็วันนี้มีงานนิทรรศการเกาหลีไง
คิบอม - อ่า งั้นเหรอ? จะว่าไป ฉันก็ยังไม่เคยไปเที่ยวดูสักที
เพื่อน - เอ้ๆๆ อย่างนี้ต้องลองไปดู สนุกนะ! ต้องไปดูการแสดงสนุกๆทั้งนั้น
ป่ะ ไปกันเถอะ เดี๋ยวนี้เลย
คิบอม - อ่า รู้แล้วๆๆ อ่ะ แล้วนายรู้ที่เหรอ?
เพื่อน - แหม่ แหม่ เชื่อใจพี่ชายคนนี้ได้เลย! ป่ะไปกัน!
วันที่มีนิทรรศการเกาหลี ผมกัยเพื่อนพากันไปงานเพื่อไปหาอะไรสนุกๆดู
เพื่อน - ก็คิดว่าอยู่แถวๆนี้นะ?
คิบอม - นี่ ไหนยอกว่าให้เชื่อนาย นี่รู้จริงๆหรือเปล่าเนี๊ยะว่าอยู่ไหน
แล้วที่นี่มันที่ไหนล่ะเน๊ยะ?
เพื่อน - อ่า...ก็ถามมาแล้วน้า ถ้าเลี้ยวตรงนี มันก็น่าจะเจอนี่นา แต่.. อ่า ไม่รู้แล้ว...
คิบอม - นี่ ฉันไม่ไปต่อแล้วนะ! แล้วนี่มันไม่เลยเวลามาแล้วเหรอ! ฉันไม่ไปแล้ว!
SM - อ่า...คือว่า...?
คิบอม - เอ๋ ผมเหรอ?
SM - คนเกาหลีใช่มั๊ย?
คิบอม - อ่า..ก็ใช่ครับ เอ่อ แล้วคุณ...?
SM - ไม่คิดจะเป็ดาราดูดูบ้างเหรอ?
คิบอม - ครับ?? ด.ด..ดาราเหรอฮะ? อ่า...
SM - ผมเป็น Casting Manager ของโมเดลลิ่ง ก็สะดุดตาน้องพอดี
ยังไงลองเอากลับไปคิดดูแล้วค่อยติดต่อมาก็ได้ นี่นามบัตรนะครับ
มันเร็วเกินไปจนผมคิดอะไรไม่ทัน
ดารา? ดาราแบบที่เห้นในทีวีน่ะเหรอ? แบบนั้นน่ะ....ผมทำได้เหรอ?
แต่หลังจากคิดทบทวนดูหนักไม่กี่วัน ผมก็ตัดสินใจ
คิบอม - แม่ครับ พ่อครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย
แม่ - อืม....เรื่องอะไรล่ะ
คิบอม - ผมไปงานนิทรรศการมา แล้วก็ได้นามบัตรของโมเดลิ่งมา
แม่ - เอ๋? บริษัทโมเดลิ่งเหรอ?
คิบอม - ผมลองคิดดูอย่างดีแล้ว ผมอยากลองดูซักครั้งฮะ
ก็เลยมาขออนุญาติพ่อกับแม่
แม่ - งั้นหมายความว่า เราจะเป็นดารางั้นเหรอ?
คิบอม - ....ครับ โอกาศแบบนี้ไม่ได้มีได้ง่ายๆไม่ใช่เหรอฮะ ถ้าไม่ทำตอนนี้ จะต้องเสียใจทีหลังแน่ๆ
แม่ครับ ผมจะพยายาม! ให้ผมทำนะครับ!
แม่ - ถ้าเราจะทำก็หมายความว่าจะต้องไปเกาหลีไม่ใช่เหรอ
งั้นก็ต้องแยกจากครอบครัว....ไม่ได้! อย่างนี้ต่อให้ตายก็จะไม่ได้เจอเราใช่มั๊ย
คิบอม - แม่ครับ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะฮะ ผมต้องทำได้ ให้ผมทำนะฮะ
แม่ - ไม่ได้ก็คือไม่ได้! เด็กที่ยังพึ่งพาตัวเองไม่ได้อย่างเราน่ะ ไม่ได้ ไม่ได้
พ่อ - ...คิบอม เราน่ะ มั่นใจหรือเปล่า?
คิบอม - ครับ พ่อ
พ่อ - ก็ถ้าอย่างนั้น ก็ลองทำดูสิ แต่จะเลิกกลางคันไม่ได้นะ
ถ้าจะเป็นอย่างนั้น ก็ไม่ต้องทำเสียแต่ทีแรก!
คิบอม - ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่ครับ ผมจะพยายามจริงๆนะครับ
แม้แม่จะไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของผม
แต่ก็ได้พ่อเป็นคนสนับสนุนผมอย่างเต็มที่
และจากความพยายามอ้อนวอนขอร้องของผมแม่จึงยอมให้
ดังนั้นผมจึงขึ้นเครื่องบินกลับมายังเกาหลีที่ผมจากมา 4 ปี
ระหว่างทางที่อยู่ในเครื่องบินเพื่อกลับสู่เกาหลีครั้งนั้น ผมยังจำคำสัญญาที่พร่ำบอกพ่อกับแม่ได้ดี
ผมให้วัญญากับพ่อและแม่ที่มาส่งผมว่า ผมจะเป็นนักแสดงชื่อ คิมคิบอม
ผมจะเป็นลูกชายที่พ่อกับแม่ภูมิใจ ให้สมกับที่ท่านยอมอนุญาติให้ผมตามที่ขอ
ผมกำลังค่อยๆก้าวสู่หนทางแห่งความฝัน ที่ละก้าว ทีละก้าว
-------------------------------------------------
คิบอม มุ่งหน้าสู่ความฝัน]
ครอบครัวของผมย้ายไปอเมริกาเมื่อผมอายุได้ 12 ปี
ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปรับตัวให้เข้ากับที่นั่น
เป็นอย่างนั้นเรื่อยมา จนผ่านไป 4 ปี ในปี 2002
ระหว่างที่จะไปเที่ยวงานนิทรรศการเกาหลีกับเพื่อน ก็ได้รับนามบัตรใบหนึ่งมา
หลังจากคิดอย่างหนักผมก็ตัดสินใจที่จะไปเกาหลี และทำใจเตรียมพร้อมที่จะใช้ชีวิตห่างจากครอบครัว
ผมบินกลับไปที่เกาหลี หลังจากนี้ ยังเป็นเพียงจุดเริ่มต้น
เด็กฝึกหัด 1 - นี่ เต้นมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว ไม่หิวเหรอ?
เด็กฝึกหัด 2 - หิวสิ ท้องร้องอย่างกับมีสงครามในท้องแล้ว
เด็กฝึกหัด 1 - งั้นนายก็เอาขนมในกระเป๋าออกมาสิ
เด็กฝึกหัด 2 - เอ๋! ขนมอะไร? มีที่ไหน?
เด็กฝึกหัด 1 - ฉันเห็นนะว่านายมีขนมในกระเป๋า?? นายเอาออกมาเร็วๆสิ!
เด็กฝึกหัด 2 - เอ๊ะ ก็บอกว่าไม่มี!
เด็กฝึกหัด 1 - อะไร งกแม้กระทั้งขนมเหรอ โหย
เด็กฝึกหัด 2 - เอ้าๆ จมูกดีอย่างนี้หาให้ก็ได้ เอาไป เอาไป
เด็กฝึกหัด 1 - อ่า อร่อย อร่อยจริงๆ นี่ นั่นมันเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาใช่ป่ะ?
ถ้าจำไม่ผิดเด็กคนนั้นเข้ามาได้ 2 อาทิตย์แล้วใช่มั๊ย?
เด็กฝึกหัด 2 - ประมาณนั้นแหละ
เด็กฝึกหัด 1 - แล้ว...นายเคยได้ยินเด็กคนนั้นพูดมั๊ย?
เด็กฝึกหัด 2 - ไม่อ่ะ เจ้านั่นเป็นพวกไม่พูดอยู่แล้วนี่ ยังไม่เคยเห็นพูดเกิน 2 คำเลย
เด็กฝึกหัด 1 - งั้นเหรอ? ทำไมอ่ะ~ ปากล๊อคกุญแจไว้หรือไง? เดี๋ยวฉันจัดการเอง!
เด็กฝึกหัด 1 - นี่ เออ~ เฮ้! คือว่า~~
คิบอม - หืม?
เด็กฝึกหัด 1 - นายน่ะเป็นคนไม่พูดไม่จาแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วเหรอ?
คิบอม - ............
เด็กฝึกหัด 1 - อืมมมมม เราก็ซ้อมด้วยกันมาตั้ง 2 อาทิตย์แล้วนะ
แต่ยังแทบไม่ได้คุยกันเลย~ นี่ ลองพูดดูหน่อยสิ!!
คิบอม - อืม....
เด็กฝึกหัด 1 - เราจะต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน อย่างนี้มันจะลำบากนะ
คิบอม - ไม่ใช่อย่างนั้น ...อ่า...คือว่า...ฉันพูดไม่เก่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว...
เด็กฝึกหัด 1 - อ่า เด็กนั่นอาการหนักจริงๆ -*-
เด็กฝึกหัด 2 - เป็นพวกเก็บตัวน่ะนะ จะสนิทกับเจ้านั่นได้คงต้องใช้เวลาสักหน่อย
เพราะนิสัยพูดน้อยและไม่แสดงออก ทั้งต้องอยู่ห่างกับครอบครัว
ยิ่งทำให้การปรับตัวเข้ากับที่นี่ยิ่งยากขึ้น
รู้สึกเหมือนถูกปล่อยอยู่ในเกาะร้างคนเดียว
เรื่องจะเข้าหาคนอื่นก่อน แค่คิดก็ลำบากแล้ว
แต่เมื่อได้ใช้ชีวิตอยู่กับเมมเบอร์ในปัจจุบัน แม้จะทะเลอะกันบ้าง
แต่กำแพงก็ค่อยๆเริ่มทลายลง
ZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZ
คิบอม - อ่ะ? ทุกคนหลับกันหมดแล้ว..ตอนนี้กี่โมงนะ? อ่า ตี 3?
จะนอนก็นอนไม่หลับ ไปซ้อมที่บริษัทดีกว่า
[โป๊ก]
ดงเฮ - อ่ะ!!!!! อ๋า!!!!!
คิบอม - อะไรน่ะ? อ่ะ หัวใคร?
ดงเฮ - อะไรเล่า!!
คิบอม - เอ๋ พี่ดงเฮเหรอ? เป็นอะไร? ยังไม่นอนเหรอฮะ?
ดงเฮ - อ่า...นอนไม่หลับน่ะ เลยว่าจะไปออกกำลังเสียหน่อย ว่าแต่นาย จะไปไหนน่ะ?
คิบอม - เปล่าๆก้แค่หิว กะว่าจะออกไปหาซื้ออะไรกินหน่อย
ดงเฮ - เหรอ?งั้นก็ไปดีๆล่ะ~
คิบอม - อ่า...ตกใจหมด ทำไมพี่คนนั้นถึงยังไม่นอนนะ...อ่า ช่างเถอะต้องไปซ้อมแล้ว
[โป๊ก]
ดงเฮ - อ่ะ!!!!! อ๋า!!!!!อะไรอีกล่ะเนี๊ยะ!!!
คิบอม - อ่ะ...หัวใครเนี๊ยะ..เอ๋? พี่ดงเฮเหรอ?
ดงเฮ - นาย! คิบอมเหรอ? ไหนบอกจะไปซื้อะไรไม่ใช่เหรอ? แล้วมีธุระอะไรที่บริษัทล่ะ?
คิบอม - อืม...แล้วพี่แต่งตัวอย่างนั้นจะออกกำลังเหรอฮะ?
ดงเฮ - อ่า...ก็กะว่าจะออกกำลังก็เลยคิดว่ามาซ้อมเสียเลยดีกว่า~~
แล้วนายน่ะ ก็มาซ้อมเหมือนกันเหรอ?
คิบอม - เอ๋? อ่า...ครับ ก็นอนไม่หลับ....
ดงเฮ - น่าขำจริงๆ ทั้งๆที่ซ้อมกันขนาดนั้น ตกดึกก็ยังออกมาซ้อมกันอีก
อ่า....ยังไงก็มาแล้ว งั้นมาซ้อมด้วยกันดีกว่า เนอะ~
ผมที่ไม่ค่อยชอบออกมาเดินเล่นข้างนอก
วันๆก็ไปกลับๆอยู่แค่ที่พักกับบริษัทแท้ แต่พอตกดึกก็ยังคงไปที่บริษัทอีก
แม้ครั้งนั้นจะบังเอิญไปเจอพี่ดงเอก็เถอะ แต่พอมาลองคิดดู
ที่เราเจอกันนั้น ไม่ใช่เพราะความรู้สึกที่อยากแข่งขันหรือเอาชนะ แต่เพราะเราต่างอยากเก่งมากขึ้น
หลังจากที่ผมฝึกซ้อมแบบนั้นมาตลอด 3 ปี ผมก็ได้เดบิวครั้งแรกในละครเรื่อง [April Kiss]
ในบทตอนเด้กของรุ่นพี่ ลีจอนจิน
แม้ตอนนี้ก็ยังอยู่ในช่วงการเรียนรู้ แค่นึกถึงตอนนั้น
ผมแสดงไปยังไงผมยังจำไม่ได้เลย
ช่วงนั้นผมสั่นมาก ตื่นเต้นขนาดที่ไม่สามารถวางบทลงได้เลยด้วยซ้ำ
เพียงแค่จะพูดบทออกมาแต่ละประโยคๆก็ยากแล้ว
แต่ผมก็เก็บความกลัวนั้นไว้ในใจ จากนั้นก็ได้รับบทในเรื่อง [Round Off2]
และ ซิทคอม [Rainbow Romance]
และตอนนี้ก็ยังเป็นหนึ่งในสมาชิกของซูเปอร์จูเนียร์อีกด้วย
ตารางที่ยุ่งขนาดให้แบ่งตัวได้อีก 10 ร่างก็ไม่พอ
แต่ผมก็ยังจะมองไปข้างหน้าแล้ววิ่งอย่างสุดกำลัง
เพื่อพ่อและแม่ที่คอยให้กำลังใจผมอยู่ที่อเมริกา
และเพื่อแฟนๆมากมายที่คอยเฝ้ามองผมอยู่
ผมซูเปอร์จูเนียร์ คิบอม
-------------------------------------------------
Korean Text by iwashi
Japanese Taxt by yume
Thai Translation by ~*LSM*~
*Take out with full credit*
นำไปโพสที่ไหนกรุณาให้เครดิตทั้งหมดด้วยนะคะ
ความคิดเห็น