คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : นอกรอบ กว่าจะมาเป็นsuperjunior ลีดงแฮ
เมื่อก่อนนี้ ผมอาศัยอยู่ที่ มกโป ซึ่งเป็นบ้านเกิดของผม
ตอนนี้ผู้คนที่ผมพบเจอบางส่วนก็เป็นคนที่มาจาก มกโป เช่นเดียวกัน
แต่ถึงยังไงก็ตาม ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจภาษาถิ่นของบ้านเกิดผมเท่าไหร่หรอก
สำหรับผม ความจริงแล้วมันยากน่ะ
เอาล่ะ พร้อมที่จะรับฟังเรื่องราวต่างๆในอดีตของทงเฮคนนี้รึยัง?
เพื่อน: "อ่า ทงเฮ~เพิ่งไปเล่นกีฬามาเหรอ?"
ทงเฮ: "อืม เสร็จแล้วล่ะ"
เพื่อน: "เป็นไงบ้าง?"
ทงเฮ: "ก็เหมือนทุกๆวัน"
เพื่อน: "นายกำลังมีความสุขกับการพยายามเพื่อความฝันใช่ม้า~มันยากเนอะ "
ผมหลงรักการเคลื่อนไหวตั้งแต่อยู่ประถมแล้ว ทั้งการเล่นกีฬา รวมถึงการเต้น และผมว่าผมก็ทำมันได้ดีด้วย
ฟุตบอล เบสบอลน่ะ ผมเล่นได้ดีทั้งคู่ เรียกได้ว่าเป็นตัวเด่นประจำทีมเลยนะ
ผมใฝ่ฝันเสมอว่าจะได้เป็นนักกีฬาที่โด่งดังในอนาคต
จนวันนึงที่ผมขึ้นมัธยมต้นปีที่ 1..
พ่อ: "ทงเฮ...สายแล้วนะ~รีบไปโรงเรียนเร็ว"
ทงเฮ: "ครับ พ่อ"
พ่อ: "ไม่มีเวลาแล้วนะลูก เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก"
ทงเฮ: "ไม่เป็นไรหรอกครับ"
พ่อ: "งั้นเหรอ ยังไงก็ตาม ทงเฮ...พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย แต่..."
ทงเฮ: "ครับ อะไรเหรอครับ?"
พ่อ: "ลูกคิดอยากจะเป็นนักร้องรึเปล่า?"
ทงเฮ: ” นักร้องเหรอฮะ?"
พ่อ: "พ่อเห็นลูกชอบการเต้นนี่~
พ่อเองก็เคยรักการเต้นเอามากๆ แถมยังเคยไปเต้นต่อหน้าเพื่อนๆบ่อยๆ"
ทงเฮ: "แต่ว่า ที่ผมชอบเต้น.. ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นนักร้องได้นี่ฮะ"
พ่อ: "ทงเฮ..ลูกรู้ใช่มั้ยว่าความฝันของพ่อตั้งแต่เด็กๆคือการที่จะเป็นนักร้อง?"
ทงเฮ: "ครับ"
พ่อ: "ตอนนั้นเพราะครอบครัวพ่อมีเหตุผลที่ทำให้พ่อไม่สามารถเป็นนักร้อง พ่อจึงไม่สามารถทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริง ถ้าวันนึง ลูกสามารถเป็นนักร้องได้...พ่อจะสนับสนุนลูกอย่างเต็มที่เลย"
ทงเฮ: " ครับพ่อ ผมจะลองคิดดู"
วันนั้น ผมไปโรงเรียน..การที่พ่อถามผมอย่างนั้น ไม่ได้ทำให้ผมคิดจะเป็นนักร้องขึ้นมาทันทีหรอก
ถึงแม้ผมจะรักการเต้นมาตั้งแต่เด็กๆ...แต่ก็ไม่เคยคิดจะเป็นนักร้องเลย
ดังนั้น สำหรับเรื่องนี้ ผมก็ต้องใช้เวลาคิดสักหน่อย
แต่ต่อมาจากนั้น...ผมนั้นได้เห็นและชื่นชม การร้อง การเต้นของพี่ๆวง H.O.T. เป็นอย่างมาก
ความฝันครั้งใหม่ของผมจึงได้เริ่มต้นขึ้น...
ทงเฮ: "พ่อครับ! ผมลองคิดดูแล้วล่ะฮะ...ผมจะพยายามเพื่อจะเป็นนักร้องให้ได้ครับ"
พ่อ: "จริงเหรอลูก?? ลูกเข้าใจถึงสิ่งที่พ่อหวังแล้วใช่มั้ย???"
ทงเฮ: "ฮะ...และเพราะผมรักการเต้น..ผมอยากจะเป็นนักร้องที่ทำให้ทุกๆคนต้องจดจำไปตลอดกาล "
พ่อ: "งั้นสินะ~ ลูกกำลังจะทำความฝันของพ่อที่พ่อทำไว้ไม่สำเร็จให้จนสำเร็จ
ทงเฮของพ่อจะต้องได้เป็นนักร้องที่ดีแน่นอน"
ทงเฮ: "ครับ~ผมจะพยายาม"
พ่อ: "เอาล่ะ การที่จะเป็นนักร้อง.. อย่างแรก ลูกก็ต้องไปเข้าร่วมการออดิชั่นก่อน ลูกจะต้องเตรียมตัวให้ดี พ่อจะคอยเป็นกำลังใจให้เอง"
ผมเตรียมตัวสำหรับการออดิชั่น และยังได้รับการสนับสนุนเป็นพิเศษจากคุณพ่อ
จน ม. ต้นปี 3...ผม ทงเฮ ได้ย้ายขึ้นไปอยู่ในเมืองหลวงของเกาหลี..กรุงโซล
SM: "อา...งั้นเหรอ...เด็กคนนี้มาออดิชั่นเหรอ? "
ทงเฮ: "ครับ!! อีทงเฮ ครับ!!! มาออดิชั่นครับ! "
SM: "อย่างนี้นี่เองนะ..แล้ว มีอะไรที่เธอมั่นใจมั้ย อย่างเช่นสิ่งที่เธอถนัด "
ทงเฮ: "ผมมั่นใจการเต้นฮะ..และกำลังฝึกร้องเพลงอย่างหนักอยู่ครับ"
SM: "งั้นเหรอ? งั้นลองร้องให้ฟังสักนิดนึงสิ"
ทงเฮ: "ชั้นรักเธอ~เพียงเธอ~"
SM: "อืมมม..โอเค งั้นคราวนี้ช่วยเต้นให้ดูหน่อยสิ"
ผมได้ยินเสียงหัวใจของผมเต้นแรงมาก ตัวของผมสั่นจนคนอื่นสามารถเห็นได้
ผมต้องโยนความรู้สึกตื่นเต้นนั้นออกไป
การออดิชั่นครั้งแรกของผม ได้จบไปอย่างรวดเร็ว แทบจะเหมือนลมที่พัดผ่านไปเพียงวูบ..
หลังจากนั้นข่าวดีที่รอคอย ก็ไม่มา....
ผมไม่คิดหรอก ว่า ความฝันของผมมันจะล้มเหลว แค่เพราะว่าไม่ผ่านการออดิชั่นครั้งแรก
ผมได้เตรียมตัวสำหรับการออดิชั่นครั้งที่ 2
และในที่สุด ผมก็สามารถผ่านการคัดเลือกการออดิชั่นครั้งที่ 2 นั้นได้
ใกล้จะจบ ชั้น ม. ต้น ปีที่ 3 ขณะนั้น ปี2001 ความฝันของผมได้คืบหน้าแล้ว
SM: "เอาล่ะ ทุกคนมานี่ให้หมด! วันนี้เป็นวันแสดงความสามรถของอาทิตย์นี้แล้วใช่มั้ย?
ดังนั้น คราวนี้,เริ่มจากทงเฮละกัน"
ทงเฮ: "ครับ? ผมเหรอครับ?"
SM: "ใช่แล้วล่ะ เธอนั่นแหละ วอร์มเสียงมาให้ดีล่ะ
ให้เวลาซ้อมครั้งสุดท้าย"
ทงเฮ: "..อ่า นั่นมัน "
SM: "อะไร? จะไม่ทำเหรอ?"
ทงเฮ: "ผมก็ซ้อมจนพร้อมแล้ว.. แต่มัน..."
SM: "อา อีทงเฮ!! เธอไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยเหรอ! แค่นี้เธอยังไม่มั่นใจ แล้วถ้าวันนึงเธอต้องแสดงแบบถ่ายทอดการแสดงสดล่ะ เธอจะทำยังไง? เพราะอย่างนี้ พวกเด็กๆที่เข้ามาฝึกซ้อมหลังเธอบางคนถึงได้ดีกว่าเธอ ไม่เห็นเหรอ? "
ทงเฮ: "ผมขอโทษครับ.."
SM: "มันไม่สำคัญที่เธอจะมาขอโทษตอนนี้..แต่เธอต้องปรับตัวในจุดนี้ให้ได้ "
ทงเฮ: "ครับ"
SM: "เธอต้องพร้อมได้แล้ว"
ด้วยความที่ผมเป็นคนขี้อายและไม่มั่นใจในตัวเองเลย ทำให้ผมถูกตำหนิอยู่บ่อยๆ
ทุกๆคืนผมจะแอบร้องไห้อยู่คนเดียวในห้อง
ผมต้องเผชิญหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกท้อ
เรื่องหลายๆเรื่องที่กดดันผม
แต่ผมก็สามารถลุกขึ้นมายืนใหม่ได้ทุกครั้ง...เพราะกำลังใจจากพ่อของผม
_________
ผมเป็นคนพื้นเมืองมกโป
ความฝันที่จะเป็นนักร้องของพ่ออยู่ในใจผมเสมอ...ทำให้ผมตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะเป็นนักร้อง
ผมต้องเข้าแทนที่เพื่อทำความฝันที่จะเป็นนักร้องของพ่อให้เป็นจริง
จะต้องเป็นนักร้องผู้โด่งดังในเกาหลีที่คนมากมายจะจดจำ
ผมได้รับความช่วยเหลือ และ สนับสนุนจากคุณพ่อมาตลอด ในทุกๆเรื่อง ทั้งเรื่องการออดิชั่น
รวมถึงตั้งแต่เริ่มฝึกซ้อมมาจนตลอด
ความขี้อายของผมยังเป็นอุปสรรคที่ยากที่จะทำลาย
แต่ว่า ผมคือทงเฮ ผมจะต้องมีความกล้าที่จะฝ่าฟันอุปสรรคพวกนี้ไปให้จนได้
การฝึกซ้อมอย่างหนักหลังจากที่ผมต้องไปกลับจากบ้านเกิดมาที่กรุงโซลเพื่อมาซ้อม
และเพราะต้องไปโรงเรียนด้วย..ผมจึงเหนื่อยมาก
ผมยังจำช่วงเวลาช่วงนั้นที่ผ่านมาทุกๆวันจนกระทั้งวันนี้ได้อย่างดี
ยุนโฮ: "อ่า ทงเฮ วันนี้นายจะไปที่โซลตอนไหนน่ะ"
ทงเฮ: "เวลาหลังเลิกเรียน ทันทีเลย~ไม่งั้นชั้นตายแน่ จริงๆนะ~ วันนี้ชั้นไม่มีตั๋วรถไฟซะด้วยสิ ก็ต้องนั่งรถบัสไป แต่ว่า ก็คงต้องรีบมากๆเลย พี่ยุนโฮล่ะ?"
ยุนโฮ: "ชั้นเหรอ? ชั้นซื้อตั๋วรถไฟไว้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้วล่ะ.. "
ทงเฮ: "มันเหนื่อยจริงๆเลยน้า ที่ต้องเป็นแบบนี้ พวกเราที่บ้านไม่ได้อยู่ที่โซลน่ะ
พี่ซองมิน อึนฮยอก จุนซู นี่โชคดีจังเลย
พวกเค้าไม่ต้องเสียเวลาเดินทางไปกลับเป็นชั่วโมงๆอย่างพวกเราใช่ม้า พี่ยุนโฮ?"
ยุนโฮ: "นั่นสินะ อ่า เหนื่อยจริงๆเลยย~~"
ทงเฮ: "แต่ยังไงเราก็ต้องไปเพื่อซ้อมนั้นแหละ"
มันเป็นระยะทางที่ไกลเอาเรื่อง ระหว่างบ้านเกิดผมและกรุงโซล
ถึงจะเหนื่อยแค่ไหน แต่เราก็ยังคงต้องเดินทางไปมาอยู่อย่างนี้เพื่อการซ้อม
แล้ววันหนึ่ง..
อึนฮยอก: "อ่า ทงเฮ นายได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนั้นรึเปล่า?"
ทงเฮ: "หืม? อึนฮยอก เรื่องอะไรเหรอ?"
อึนฮยอก: "จุนซู กับ ยุนโฮ กำลังจะได้เดบิวต์"
ทงเฮ: "จริงเหรอ??"
อึนฮยอก: "ในที่สุดพวกเค้าก็ทำสำเร็จแล้ว ดีจังเลยนะ..
เมื่อไหร่พวกเราจะได้เดบิวต์บ้างนะ..นี่พวกเราก็ฝึกซ้อมกันอย่างนี้มา 5ปีแล้วไม่ใช่เหรอ"
ทงเฮ: "อย่างน้อยพวกเราก็มีโอกาสแล้ว..รออีกสักหน่อยน่าอึนฮยอก! ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"
ถึงผมจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ในความรู้สึกจริงๆของผมเอง
ผมก็คิดเหมือนกันว่า ทำไมพวกเราถึงยังไม่ได้เดบิวต์บ้าง
ถึงแม้เพื่อนๆที่ซ้อมมาด้วยกันจะได้เดบิวต์ไปทีละคน สองคน
แต่สำหรับผม นี่มันผ่านมา 5ปีแล้ว
ครอบครัวของผม พ่อแม่ยังคงเชื่อมั่น และ รอคอย วันที่ผมจะประสบความสำเร็จ
ดังนั้น พ่อจึงบอกกับผมตลอดมา ว่า
เราไม่มีวันรู้จุดจบของตัวเรา จริงมั้ย? ความฝันครั้งใหญ่ครั้งนี้ อาจจะต้องใช้เวลานานไปสักหน่อย
เพราะฉะนั้น การที่จะมาเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่นั้น ยิ่งใช้เวลามากเท่าไหร่ ยิ่งจะเป็นตัวทำให้เรามีพลังมากขึ้น
ทงเฮของพ่อ พ่อเชื่อมั่นในตัวลูกเสมอ...ความสำคัญของตัวลูก ไม่ได้อยู่ที่เวลาเสมอหรอก”
ดังนั้น คำถามที่ว่า “เมื่อไหร่” จึงไม่ใช่สิ่งสำคัญ
“เป็นอย่างไร” คือสิ่งที่สำคัญที่สุด
หลังจากนั้น หลังจากที่ผมผ่านการฝึกซ้อมอย่างนักเป็นระยะเวลา 5ปี
วันที่6 เดือนพฤศจิกายน ปี2005...Super Junior ได้เดบิวต์ในที่สุด
พวกเราทุกๆคนได้ฝึกซ้อมอย่างหนัก ทำให้เกิดพลังของ Super Junior
ทุกๆคนได้ทำสิ่งหนึ่งสิ่งเดียวกันที่ทุกคนรัก นี่คือความฝันของทุกๆคน
พวกเราเอาชนะอุปสรรค ทำความฝันของพวกเราให้เป็นจริงได้แล้ว
สวัสดีครับ ผม ทงเฮ แห่ง ซูเปอร์จูเนียร์
ตอนนี้ในหัวของผม มีแต่เพลง Luther Vandross?Dance with my father?
ผมเชื่อว่า ผมได้เกิดมา พร้อมกับที่พ่อของผมต้องการให้ผมมาเป็นนักร้อง
และ ผมกำลังพยายามเพื่อสิ่งนี้ ความฝันของผม
ผมพยายามเพื่อมันเสมอมาด้วยกำลังใจจากพ่อ แต่มาวันหนึ่ง พ่อของผมก็จากผมไป
ตอนนี้ ท่านผมไม่อยู่กับผมแล้ว...
ท่านได้จากผมไปเมื่อวันที่ 8 สิงหาคม ปี 2006 เวลา 2นาฬิกา...อย่างไรก็ตาม.....
ผมทำความฝันของพ่อสำเร็จแล้ว นับจากวันนี้ผมจะตั้งใจให้ดีที่สุด
พ่อครับ..ขอบคุณมากๆนะครับ กรุณามองผมอยู่บนนั้น ผมจะตั้งใจ
ความฝันของผมยังคงดำเนินต่อไป.. อืม.. ความฝันนี้...
ผมยังคงพยายามเพื่อมันอยู่ ด้วยกำลังใจที่พ่อยังคงส่งมามาให้ผมจากสวรรค์
ผมเจ็บใจมาก ที่ก่อนหน้านี้ไม่สามารถทำให้พ่อได้ชื่นชมในตัวผมมากกว่านี้
แต่ในเมื่อพ่อจากผมไปแล้ว ก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้วล่ะ..
อย่างไรก็ตาม สุดท้ายนี้..พ่อครับ ผมรักพ่อนะครับ
ผม ทงเฮ แห่ง Super Junior ลูกชายของ อีซึงเฮ ครับ
พวกเราได้รับความรัก และ ความสนใจจากทุกๆคน ขอบคุณมากจริงๆนะครับ
SUPER JUNIOR!! FIGHTING!!
______________________________________________________
Korean Text by iwashi
Japanese Taxt by yume
Thai Translation by ~*LSM*~
*Take out with full credit*
นำไปโพสที่ไหนกรุณาให้เครดิตทั้งหมดด้วยนะคะ
ความคิดเห็น