คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : กลับบ้าน...ผิดไปแล้วจริงๆ
เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลยฉันเป็นห่วงฮันกยองจริงๆที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน
“นี่เธอเสร็จหรือยังฉันรอเธออยู่ข้างล่างนะ”เค้าโทรมาตามฉันเค้าตื่นเช้าขนาดนี้ได้ด้วยหรอเนี่ยะ
“เสร็จแล้วฉันกำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ”ฉันวางสายเค้าแล้วก็รีบลงไปทันที
“ทำไมเธอลงมาช้านักเรารีบไปกันเถอะจะได้ถึงเร็วๆขึ้นรถสิ”
“พี่จะขับรถไปเองหรอ”ฉันถามเขา
“แน่นอนถ้าไม่ขับรถไปแล้วจะไปยังงั้ยแหละ”
“เราไปรถไฟก็ๆได้นี่ไปตั้งไกลพี่จะขับไหวหรอ”
“ฉันไม่ชอบนั่งรถไฟขับรถไปเองน่ะดีแล้วดูสิของตั้งเยอะแยะ”ฉันมองเข้าไปในรถนี่เค้าไปซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ
“พี่ซื้อของพวกนั้นมาทำไมเปลื้องเงินเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกฉันไปหาแม่เธอทั้งทีจะหั้ยไปตัวเปล่าได้ยังงั้ยล่ะ”
แล้วฉันก็ต้องยอมหั้ยเค้าขับรถมา
“พี่ทำไมเมื่อคืนพี่ถึงกลับดึกนักฉันเดินไปที่ห้องพี่ตั้งหลายเที่ยวไม่เห็นพี่กลับมาซักที”
“ก็เจ้าฮันกยองนะสิมันไม่ยอมกลับฉันก็เลยนั่งดื่มกับเจ้าพวกนั้นนิดหน่อย”
“แล้ว...ตอนนี้เขาเป็นยังงั้ยบ้าง”
“ตอนฉันออกมาเจ้านั้นยังไม่ตื่นเลยเธอถามทำไมเป็นห่วงเจ้านั้นหรอ”
“ก็เขาเป็นแบบนี้เป็นเพราะฉันนี่หน่า”
“เธอไม่ต้องห่วงหรอกฉันบอกแล้วงั้ยสักวันเจ้านั้นจะลืมได้”
เค้าขับมานานก็มาถึงทางที่จะเดินไปบ้านฉัน
“นี่ทำไมเราต้องเดินไปด้วยเอารถขึ้นไปไม่ได้หรอ”
“พี่ก็เห็นทางแบบนี้จะขับรถขึ้นไปได้ยังงั้ยฉันถึงบอกว่าอย่าเอารถมาพี่ก็ไม่เชื่อ”
“จอดไว้ตรงนี้รถไม่หายแน่นะ”
“หายก็ซื้อใหม่สิพี่รวยนักไม่ใช่หรอ”
“นี่เธอ”
“ฉันล้อเล่นน๊าไม่หายหรอกพี่ล็อคดีๆก็แล้วกัน”
“พี่รีบๆเดินหน่อยไม่ได้หรือยังงั้ย”
“บ้านเธออยู่หลังเขาหรืองั้ยทำไมถึงได้ไกลนักฉันเหนื่อยแล้วนะของตั้งเยอะเธอไม่คิดจะช่วยฉันถือเลยหรอ”
“เอาบ่นๆบ่นเข้าไปบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ามาแล้วห้ามบ่นส่งมาสิช่วยถือก็ได้ หนักจริงไม่รู้จะซื้อมาทำไม”
แล้วระหว่างทางที่เราเดินไปบ้านฉันก็เจอกับเจ้าน้องชายจอมกวนเข้า พอเห็นฉันเท่านั้นหล่ะโฮยุนก็วิ่งมากอดฉัน
“เฮ้เจ้าบ้าจะทำอะไรน่ะปล่อยแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะ”เค้าดึงโฮยุนออกจากตัวฉันทันที
“พี่เขาเป็นน้องฉันเองโฮยุนยังงั้ยหล่ะ”
“ถึงจะเป็นน้องก็ห้ามกอด”
“ทำไมผมจะกอดพี่สาวตัวเองไม่ได้คุณมีสิทธ์อะไรมาห้าม”
“สิทธ์ที่ฉันเป็นแฟนพี่สาวนาย”
“แต่เธอเป็นพี่สาวผม”
“โอ๊ยะเมื่อไหร่จะหยุดทะเลาะกันซักที ไม่ต้องเข้าใกล้ฉันทั้งสองคนนั้นแหละ”
“มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย”เค้าบ่น
“ก็อยากทะเลาะกันทำไม”อิอิฉันนึกอยากจะแกล้งทั้งสองคนเจอกันครั้งแรกก็ทะเลาะกันซะแล้ว
“พี่แต่เราไม่ได้เจอกันตั้งนานนะทำไมต้องมาห้ามผมด้วย”นายจะพูดยังงั้ยฉันก็ไม่สนใจหรอก
“แล้วทำไมวันนี้ถึงกลับบ้านเย็นนักฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าเลิกเรียนแล้วหั้ยรีบกลับบ้าน”
“ก็ผมต้องไปซ้อมดนตรีกับเพื่อนนี่หน่าพี่ก็รู้จักพวกจองมินไม่ใช่หรอคนที่เคยจีบพี่น่ะถ้ามันรู้ว่าวันนี้พี่มารับรองมันต้องขอผมตามมาด้วยแน่ๆหรือว่าผมจะโทรบอกมันดีนะ”
“นายอยากตายหรืองั้ยยะไม่ต้องเลยนายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเจ้านั้นลองโทรดูสินายได้โดนดีแน่”
“แม้เธอนี่เสน่ห์แรงจังเลยนะไหนจะฮันกยองแล้วนี่ยังจะเพื่อนน้องชายอีก”เค้าคงโกรธเรื่องเมื่อกี้สินะ
“พี่เค้าเป็นแฟนพี่จริงหรอปากเสียชะมัด”
“นายว่าใครปากเสีย”
“มีกันแค่นี้จะหั้ยว่าใครแหล่ะก็ว่านายนั้นแหล่ะ”
“พอเลยโฮยุนเค้าแก่กว่านายนะเรียกเขาอย่างนั้นได้ยังงั้ย”
“ใช่นายต้องเรียกฉันว่าพี่ชายถึงจะถูกไหนลองเรียกสิ”
“ทำไมผมต้องเรียกด้วยผมไม่มีพี่ชายสักหน่อย”
“พี่กับน้องนิสัยเหมือนกันไม่มีผิด”
“พี่เดี๋ยวเหอะโฮยุนจะเรียกไม่เรียก ถ้าไม่พูดของที่ฉันซื้อมานายไม่ต้องเอาก็แล้วกัน”ฉันพูดแกมบังคับ
“พี่โฮยอนอะ...ทำไมต้องหั้ยผมทำด้วยก็ได้พี่ชาย”
“ดีมากน้องชาย”เค้าพูดพร้อมตบบ่าโฮยุน
“ถ้าผมไม่เห็นแก่พี่ผมไม่มีทางพูดหรอก”โฮยุนบอกแล้วเดินเข้าบ้านไป
“เราเข้าไปกันเถอะพี่พร้อมจะเจอแม่ฉันหรือยัง”
“อืม...เข้าไปซิแต่ว่าฉันตื่นเต้นชะมัด”
“แม่หนูมาแล้วค่ะ”
“โฮยอนมาแล้วหรอลูกแล้วนี่พาใครมาด้วยล่ะ”
“ผมเป็นแฟนโฮยอนครับฝากตัวด้วยนะครับ”
“โฮยอนนี้มันอะไรกันลูกมีแฟนแล้วทำไมไม่บอกแม่”
“หนูขอโทษค่ะที่ไม่ได้บอกแม่ก่อน”
“เข้ามานั่งข้างในก่อนสิบ้านคับแคบไปหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ เออ...นี้ครับของฝากผมเอามาหั้ย”
“ลำบากเธอเปล่าๆวันหลังไม่ต้องซื้ออะไรมาหรอกนะ แล้วพ่อหนุ่มชื่ออะไรหล่ะ”
“คิมฮีซอลครับ”
“คุณคิม...แม่ไม่รู้ว่าจะมีแขกมาด้วยเลยทำกับข้าวไว้นิดเดียวเดี๋ยวแม่ไปทำเพิ่ม”
“คุณน้าไม่ต้องลำบากหรอกครับมีอะไรกินผมทานได้หมดแหล่ะ”
“ได้ยังงั้ยกันจะหั้ยคุณทานอาหารแบบนั้นได้ยังงั้ย”
“งั้ยหนูไปช่วยพี่นั่งทานผลไม้นี่ไปก่อนนะ”
“อืมเธอไปเถอะ”
“ที่จริงแม่ไม่น่าลำบากเลยนะมีอะไรกินเขาก็กินได้หมดนั้นแหล่ะ”
“แค่นี้แม่ไม่ลำบากหรอกนานๆลูกจะกลับมาซักทีแม่ควรจะทำอาหารดีๆหั้ยลูกกินสิถึงจะถูกว่าแต่พ่อหนุ่มเขาทำงานทำการอะไรละ”
“เขาเป็นนักร้องค่ะแม่ชอบเขาหรือเปล่า”
“ชอบนะชอบลูกชอบใครแม่ก็ชอบคนนั้นแต่แม่กลัวว่าเขาจะทิ้งลูกเหมือนกับที่พ่อเขาทิ้งแม่นะสิ”
“แต่พ่อกับเขามันคนละคนกันนะค่ะแม่หนูมั่นใจว่าเค้าเป็นคนดีจริงๆเค้าไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่”
“ถ้าเขาดีจริงแม่ก็จะไม่คัดค้านแม่แค่ไม่อยากเห็นลูกต้องเสียใจอย่างที่แม่เคยเป็น”
“หนูรู้ค่ะว่าแม่รักหนูมากถ้าหากเค้าทิ้งหนูไปจริงหนูจะไม่มีทางเสียใจเด็ดขาด”
“จริงสิแม่ยังไม่ได้เตรียมที่นอนหั้ยเขาเลยจะหั้ยเขานอนที่ไหนได้หล่ะเนี่ยะ”
“หั้ยไปนอนกับโฮยุนก็ได้ค่ะส่วนหนูก็ไปนอนกับแม่ไง”
“จะดีหรอเค้าจะนอนได้หรอโฮยุนมันนอนดิ้นจะตาย”
“ไม่ได้ก็ต้องได้แหล่ะค่ะถ้าไม่ได้ก็หั้ยไปนอนห้องรับแขกข้างนอก”
“นอนข้างนอกยุงก็กัดเขาแย่นะสิ เอาแม่ทำเสร็จแล้วยกไปได้แล้วล่ะป่านนี้เขาคงหิวแย่”
“พี่หิวหรือยังกินข้าวได้แล้วกับข้างเสร็จแล้ว”
“โฮยุนออกมากินข้าวได้แล้ว”ฉันเรียกโฮยุนหั้ยออกมาจากห้อง
“ฮะ”โฮยุนตอบ
“คุณน้าทำกับข้าวอร่อยมากเลย ผมถึงว่าโฮยอนทำอาหารเก่งเป็นเพราะคุณน้านี่เอง”
“นั้นเป็นเพราะฉันเก่งเองตั้งหาก”
“โฮยอนบอกว่าคุณเป็นนักร้องหรอ”
“อะ...”โฮยุนสำลักข้าวออกมา
“โฮยุนไม่มีมารยาทเลยนะเจ้าน้องบ้า”
“นาย เอ้ยพี่ชายพี่เป็นนักร้องจริงๆหรอ”
“อืม...ฉันเป็นนี่นายไม่รู้จักฉันหรอ”
“ผมรู้สึกคุ้นหน้าพี่แต่นึกไม่ออกว่าพี่อยู่วงอะไร”
“SuperJunior”
“ห๊าจริงๆหรอวงนี้ทั้งร้องแล้วก็เต้นเก่งกันทุกคนเลยพี่หลอกผมเล่นหรือเปล่า”
“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นด้วย”
“พี่พูดจริงงั้นหรอเจ๊งเป๋ง แต่ผมไม่ค่อยชอบวงนี้เท่าไหร่”
“ทำไมลูกถึงพูดต่อหน้าพี่เขาแบบนั้นหล่ะโฮยุน”
“มันจริงนี้ฮะแม่ก็พวกผู้หญิงที่โรงเรียนวันๆเอาแต่นั่งคุยเรื่องของพวกพี่เขาพวกผมรำคาญจะแย่”
“ฮ่าๆนายอิจฉาพวกฉันมากกว่าล่ะมั่ง”
“พี่ผมอยากเป็นนักร้องพี่ช่วยผมหน่อยสิ”
“เมื่อกี้ยังทะเลาะกับเขาอยู่เลยไม่ใช่หรอที่อย่างนี้มาขอร้องเขา”
“ก็ผมอยากเป็นจริงๆนี่หน่าพี่ก็รู้ว่าผมซ้อมหนักแค่ไหน”
“เรื่องแบบนี้ฉันช่วยนายไม่ได้หรอกมันต้องแล้วแต่นายว่ามีความสามารถแค่ไหนเอาไว้ถ้าทางค่ายมีการออดิชั่นฉันจะบอกแล้วกัน”
“พี่ช่วยเท่านี้ก็ดีแล้วล่ะผมจะเตรียมตัวหั้ยพร้อมแล้วเป็นนักร้องดังหั้ยได้”
“แล้วนายจะรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย”
“แม่ไม่เห็นด้วยเลยนะโฮยุนที่ลูกจะไปเป็นนักร้องอะไรนั้นแม่อยากหั้ยลูกตั้งใจเรียนหนังสือหั้ยจบก่อน”
“แต่มันเป็นความฝันของผมแม่ก็รู้นี่ฮะ”
“หั้ยโฮยุนเขาทำในสิ่งที่เขาชอบเถอะฮะคุณน้า”
“นั้นสิค่ะแม่หั้ยเขาลองทำดูซักครั้งโฮยุนายต้องสัญญากับพี่ก่อนว่านายจะต้องไม่ทิ้งการเรียนนายก็รู้ใช่ไหมว่าพี่กับแม่ฝากความหวังไว้ที่นายคนเดียว”
“ผมรู้น่าผมตั้งใจเรียนอยู่แล้วเรื่องนี้พี่กับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ดีแล้วล่ะแม่กินข้าวกันเถอะค่ะ”
“นี่ทำไมฉันต้องไปนอนห้องน้องเธอด้วย”
“ถ้าไม่นอนห้องโฮยุนพี่จะไปนอนที่ไหน”
“นอนห้องเธอยังงั้ยล่ะ”
“ก็ห้องโฮยุนนั้นหล่ะห้องฉัน”
“แล้วเธอนอนที่ไหน”
“ฉันก็ไปนอนกับแม่นะสิทำไมหรอ”ตาบ้านี่ถามทำไมนะ
“ก็ฉันอยากนอนกับเธอนี่หน่า”
“ตาบ้า...คนลามก”
“เธอต่างหากที่ลามกฉันหมายถึงนอนด้วยกันเฉยๆไม่ได้ทำอะไรกันซักหน่อย”
“นั้นแหล่ะถึงนอนด้วยกันเฉยๆก็ไม่ได้พี่เข้าห้องไปเถอะป่านนี้โฮยุนหลับไปแล้วล่ะ”
“อืม...ฝันดีนะ”เค้ายอมเข้าห้องโฮยุนไป
ฉันมานั่งก่อกองไฟอยู่ข้างนอกเป็นเพราะอากาศที่หนาวมากทำหั้ยฉันนอนไม่หลับ
“เธอมานั่งทำอะไรอยู่คนเดียว”
“พี่ยังไม่นอนอีกหรอดึกมากแล้วนะ”
“ฉันเดินออกมาเข้าห้องน้ำเห็นเธอมานั่งคนเดียวก็เลยเดินมาดูทำไมเธอถึงยังไม่นอน”
“ฉันนอนไม่หลับ”
“คิดถึงฉันล่ะซิ”
“บ้าหรอใครจะไปคิดถึงพี่”คนอะไรหลงตัวเองชะมัด
“นี่พี่รู้หรือเปล่าว่าแม่ฉันไม่ค่อยชอบพี่เท่าไหร่”
“ห๊าจริงหรอฉันทำอะไรหั้ยท่านไม่พอใจหรือเปล่า”
“ไม่ได้เป็นที่ตัวพี่หรอกแต่เป็นเพราะอาชีพที่พี่ทำมากกว่า”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะว่าเมื่อก่อนพ่อฉันทิ้งฉันและแม่ที่กำลังตั้งท้องโฮยุนอยู่ไปเพื่อที่จะไปเป็นนักร้องเขาบอกเขาจะกลับมาแต่ตั้งแต่นั้นเขาก็ไม่กลับมาอีกเลย”
“แล้วเขาได้เป็นนักร้องหรือเปล่า”
“ฉันไม่รู้หรอกเพราะตอนนั้นฉันยังเด็กมากแล้วก็ไม่เคยได้ข่าวเขาเลย”
“แม่เธอก็เลยไม่ชอบอาชีพนี้สินะ”
“แม้แต่กับโฮยุนที่ชอบเล่นดนตรีแม่ก็คัดค้านมาโดยตลอด”
“ฉันนี้และจะทำหั้ยท่านรู้ว่านักร้องไม่ได้เหมือนกันหมดทุกคน”
“พี่ทำหั้ยได้อย่าที่พี่พูดแล้วกันฉันจะคอยดู อะพี่กินนี่สิ”ฉันส่งของบ้างอย่างหั้ยเค้า
“นั้นอะไรน่ะ”
“พี่ไม่รู้จักหรอมันเผายังงั้ยหล่ะกินตอนอากาศหนาวๆนี่แหล่ะอร่อยที่สุด”
“ไม่ล่ะฉันอยากทำอย่างอื่นมากกว่า”แล้วเค้าก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉัน
“อ๊าก...เธอทำอะไรมันร้อนนะปากฉัน”ฉันเลื่อนมันเผามาตรงกลางระหว่างปากเค้ากับปากฉัน
“ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าห้ามเข้าใกล้ฉัน”
“ฉันเป็นนักร้องนะปากเป็นแบบนี้แล้วฉันจะร้องเพลงได้ยังงั้ย”
“เวอร์น่าเป็นนิดเดียววันสองวันก็หาย”
“ฉันเจ็บจริงๆนะไม่เชื่อเธอดูสิ”เค้ายื่นปากมาหั้ยฉันดู
“จริงหรอฉันขอโทษนะไหนดูซิ”
“จุ๊บ”แล้วเราก็จูบกัน
“พี่หลอกฉันหรอ”
“ฉันขอโทษแต่เธอเป็นแฟนฉันนะ ฉันจูบเธอแค่นี่ไม่ได้หรืองั้ยทำอย่างกับเราไม่เคยทำไปได้”
“ก็ที่นี่มันบ้านฉันนี่ถ้าแม่กับน้องฉันมาเห็นเข้าจะทำยังงั้ยล่ะไม่รู้หล่ะพี่นั่งไปคนเดียวเถอะฉันจะไปนอนแล้ว”
“เฮ้...รอฉันด้วยสิ”
“ไม่ต้องตามมาเลยนะตาบ้า”
“ทำไมพี่ต้องลากฉันกลับไปด้วย”เค้าบังคับหั้ยฉันกลับโซลไปกับเค้าหลังจากที่เมื่อเช้าเค้ารับโทรศัพท์หั้ยกลับด่วนเพราะมีงานเข้ามา
“จะหั้ยฉันขับรถกลับคนเดียวหรืองั้ยมาด้วยกันก็กลับด้วยกันสิ”
“แต่นานๆฉันจะได้กลับมาบ้านนี่ฉันเพิ่งอยู่ได้แค่วันเดียวเองนะพี่กลับคนเดียวไม่ได้จริงๆหรอ”
“ไม่ได้ถ้าเธออยู่ฉันจะอยู่ด้วย”
“ได้งั้ยแล้วงานพี่ล่ะ”
“ช่างเถอะขาดฉันไปคนไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวเจ้าพวกนั้นก็รับผิดชอบกันเองนั้นแหล่ะ”
“พี่ทำอย่างนี้ได้งั้ยงานตัวเองก็ต้องรับผิดชอบเองซิจะโยนภาระไปหั้ยคนอื่นได้งั้ย”
“ก็เธอไม่ยอมกลับด้วยนี่หน่า”
“ก็ได้ฉันกลับก็ได้พอใจหรือยัง”ทำไมผู้หญิงที่ไม่เคยยอมใครอย่างฉันถึงต้องยอมเค้าไปซะทุกเรื่องเลยนะ
“แม่ โฮยุนหนูต้องกลับวันนี้แล้วหล่ะค่ะ”
“พี่ทำไมต้องกลับไปกับพี่เขาด้วยเขาอยากกลับก็หั้ยเขากลับไปสิ”
“โฮยุนทำไมลูกถึงพูดแบบนั้น”
“ก็มันจริงนี่ฮะนานๆพี่โฮยอนจะกลับมาเรายังไม่ค่อยได้คุยอะไรกันเลย”
“นายยังอยากหั้ยฉันโทรมาบอกเรื่องออดิชั่นอยู่หรือเปล่า”
“พี่มาคิดดูอีกทีพี่จะปล่อยหั้ยพี่เขากลับคนเดียวก็ไม่ได้อะนะพี่กลับไปพร้อมเขานะดีแล้วไว้เราค่อยคุยกันวันหลังก็ได้”เปลี่ยนเร็วจังนะยะไอ้น้องตัวแสบ
“แม่หนูไปนะคะดูแลตัวเองด้วยแล้วก็อย่างทำงานหนัก”
“แม่รู้แล้วหน่าไม่ต้องห่วงแม่หรอกลูกนั้นแหล่ะไปอยู่ที่นั้นคนเดียวดูแลตัวเองหั้ยดีๆแม่เป็นห่วง”
“ไม่ห่วงหรอกครับผมจะดูแลโฮยอนเอง”
“จ๊ะน้าฝากด้วยนะ”
“โฮยุนอย่างดื้อกับแม่หั้ยมากนักแล้วก็ตั้งใจเรียนเลิกเรียนแล้วอย่ากลับบ้านดึกเข้าใจหรือเปล่า”
“รู้แล้ว...พี่นี่บ่นตั้งแต่มายันกลับเลยนะ”
“ฮ่าฮ่าๆๆ”
“พี่ขำอะไรเดี๋ยวก็หั้ยกลับคนเดียวเลยนี่”ฉันหันไปว่าเค้า
“ฉันขอโทษอย่างอนเลยนะเราไปกันเถอะผมลาล่ะครับโฮยุนฉันไปนะ”
เค้าขับรถมาส่งฉันที่หน้าอพาทเม้นแล้วก็ไปทำงาน
“เธอจะไม่ไปกับฉันจริงๆหรอฉันทำงานแป๊บเดียวก็เสร็จเราจะได้เข้าไปดูหนังด้วยกัน”เค้าชวนฉันไปงานแจกลายเซ็นหนังที่เค้าแสดง
“ไม่ล่ะฉันอยู่บ้านดีกว่าฉันไม่ชอบไปในที่คนเยอะๆ”
“แต่ฉันอยากหั้ยเธอไปด้วยนี่หน่าเรายังไม่เคยไปดูหนังด้วยกันเลยนะ”
“เอาไว้ไปดูวันหลังดีกว่านะวันนี้คนต้องเยอะแน่ๆถ้ามีคนเห็นเราจะทำยังงั้ย”
“ก็ได้ตามใจเธอถ้างานเสร็จแล้วฉันจะรีบกลับเดินเข้าไปดีๆล่ะ”
“อืมฉันรู้แล้วพี่ก็ขับรถดีๆล่ะตั้งใจทำงานนะ”
“ฉันคิดถูกหรือเปล่านะที่กลับมากับเขา เมื่อยจังเค้าไม่เหนื่อยบ้างหรืองั้ยนะขับรถมาไม่ได้พักเลยเป็นห่วงจัง”
สักพักโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้นอึนเฮนั้นเองที่โทรมา
“ว่างั้ยจ๊ะเพื่อนรักโทรหาฉันมีอะไรหรือเปล่า”
“นี่ฉันมีข่าวดีจะบอกวันนี้ฉันนัดบอรด์หั้ยเธอล่ะ”เนี่ยะนะข่าวดีของเธอข่าวร้ายซะมากกว่า
“ฉันไปไม่ได้หรอก”
“ทำไมหล่ะตอนนี้โสดแล้วไม่ใช่หรอยะ”จริงสิอึนเฮยังไม่รู้นี่หน่าว่าเรากลับมาดีกันแล้ว
“ตอนนี้เราคืนดีกันแล้ว”
“จริงหรอตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมเธอไม่บอกฉันก่อนไม่รู้ล่ะเธอเคยสัญญากับฉันไว้เธอคงยังไม่ลืมหรอกนะ”
“เธอก็รู้นี่ว่าฉันไปไม่ได้ถ้าเค้ารู้ฉันต้องแย่แน่ๆ”
“เขาไม่รู้หรอกน๊าเธอไม่พูดฉันไม่พูดแล้วเขาจะรู้ได้ยังงั้ยถ้าเธอไม่มาก็ไม่ครบคู่น่ะสิช่วยฉันสักครั้งนะ”
“ก็ได้แต่ฉันไปแค่แป๊บเดียวเท่านั้นนะ”ถ้าฉันไม่เห็นว่าอึนเฮช่วยเหลือฉันหลายครั้งฉันไม่มีทางไปเด็ดขาด
“ยะก็ได้อีกชั่วโมงเธอมาหาฉันที่ร้าน...นะ”
“จ๊ะแค่นี้นะ”ฉันแต่งตัวธรรมดามากทุกครั้งที่ฉันไปนัดบอร์ดฉันจะแต่งตัวสวยเป็นพิเศษนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันแต่งแบบนี้ก็ฉันไม่อยากไปนี่หน่า
“ทำไมเธอใส่ชุดนี้มายะ”อึนเฮที่ยืนรอฉันอยู่ถามขึ้น
“ก็ฉันบอกแล้วนี่ว่าฉันไม่อยากมา”
“ช่างเถอะ ถึงเธอจะใส่อะไรก็ดูดีกว่าฉันอยู่ดีเราเข้าไปข้างในกันเถอะ”
เราเริ่มแนะนำตัวกัน
“หวัดดีค่ะฉันคังอึนเฮส่วนนี่เพื่อนฉันลีโฮยอน”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ครับผมจองฮุนแล้วนี่จุนซอก”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
หลังจากที่เราคุยกันสักพักพวกเราก็ออกมานอกร้าน
“เราจะไปไหนกันต่อดี”
“เราไปดูหนังกันเถอะพอดีฉันมีตั๋วหนัง4ใบพอดี”
“คือว่า....”ฉันไม่อยากกับพวกเขาเลยจริงๆ
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่าไม่อยากไปกับพวกเราหรอ”
“เออ...ฉันขอคุยกับเพื่อนฉันหน่อยนะ”ฉันลากอึนเฮออกมา
“นี่ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่หรอว่าฉันมาแป๊บเดียวแล้วอีกอย่างเราไปดูหนังกันไม่ได้หรอกไปที่อื่นเถอะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็วันนี้เขาไปงานแจกลายเซ็นที่โรงหนังนะสิถ้าเราไปที่เดียวกับเขาแล้วเขาเห็นฉันเข้าฉันจะเป็นยังงั้ย”
“ไม่หรอกน๊าโรงหนังไม่ได้มีที่เดียวซักหน่อยเธอลองโทรไปถามเขาดูสิว่าเขาอยู่ที่ไหน”
“เขาไม่รับหรอกถ้าเขาทำงานอยู่เขารับโทรศัพท์ไม่ได้ฉันไม่อยากไปจริงๆหั้ยฉันกลับเถอะนะ”
“ได้งั้ยล่ะถ้าเธอกลับ...เขาต้องโกรธฉันแน่ๆเธอก็เห็นนี้ฉันกับเขาเราเข้ากันได้ดีเลยนะไปกับฉันเถอะนะไม่มีอะไรหรอกน๊า”
“ก็ได้ฉันจะยอมไปกับเธอครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”
“จ๊ะ...เราไปกันเถอะเดี๋ยวพวกนั้นจะสงสัย”
พวกเรามาถึงหน้าโรงหนังฉันรู้สึกว่าที่นี่คนจะเยอะเป็นพิเศษคงไม่ใช่ว่าเค้ามาที่นี่หรอกนะฉันคงไม่โชคร้ายอย่างนั้น
“เดี๋ยวฉันกับจุนซอกไปซื้อน้ำพวกเธอรอเราอยู่ตรงนี้แล้วกัน”
“จ๊ะ”ระหว่างที่ฉันกับอึนเฮยืนรอพวกเขาอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งเรียกฉัน
“โฮยอน...เธอมาทำอะไรที่นี่”เค้าเห็นฉันได้ยังงั้ยนะ
“เออคือฉันมากับอึนเฮน่ะ”
“ฉันชวนโฮยอนมาดูหนังค่ะ”
“ใช่ๆเรามาดูหนังเรามากันแค่2คนไม่มีคนอื่นมาด้วยเลยจริงๆนะ”
“เธอเป็นอะไรฉันยังไม่ได้ถามเธอเลยนะว่ามากันกี่คนเธอทำหั้ยฉันสงสัยนะ”
“เปล่าๆฉันบอกไว้ก่อนน่ะ”อย่าเพิ่งหั้ยเขสองคนมาตอนนี้เลยนะแต่แล้วสิ่งที่ฉันคิดไว้ก็เป็นจริงจนได้
“เรามาแล้วพวกเธอรอนานหรือเปล่าเราไปกันเถอะ”
“พวกเขาเป็นใครเธอมาด้วยกันหรอ”เค้าถามด้วยความไม่พอใจฉันจะบอกเค้าว่ายังงั้ยดีนะแต่ยังไม่ทันทีฉันจะพูดอะไร
“ครับพวกเรามาด้วยกันแล้วคุณเป็นนักร้องนี่หน่าพวกเธอรู้จักเขาด้วยหรอ”
“อย่างนี้สินะตอนฉันชวนเธอมาเธอถึงไม่อยากมากับฉัน”เค้าโกรธฉันจริงๆด้วย
“ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะฉัน...”
“แล้วทำไมเธอต้องโกหกฉันด้วยว่ามากันแค่2คน”
“ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจตอนฉันชวนเธอมาเธอบอกว่าไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะแต่ทำไมเธอมากับพวกเขาเธอมาได้”
“ฉันไม่ได้เต็มใจมาซักหน่อยถ้าไม่ใช่เพราะอึนเฮ....”ฉันยังไม่ทันจะพูดจบ
“เธอไม่ต้องเอาเพื่อนเธอมาเป็นข้ออ้างเลยนะถ้าเธอไม่อยากมาเพื่อนเธอจะบังคับเธอได้หรอ”
“ใช่ฉันอยากมาเองพี่พอใจหรือยัง”ฉันพูดออกไปด้วยความน้อยใจที่เค้าไม่เชื่อที่ฉันพูด
“พอเถอะโฮยอนพี่ฮีซอลฉันเป็นคนชวนโฮยอนมาเองอย่าโกรธโฮยอนเลยนะค่ะ”
“ไม่จำเป็นหรอกอึนเฮถึงเธอจะพูดยังงั้ยเค้าก็ไม่เชื่อที่เราพูดอยู่ดีพวกเราไปกันเถอะ”ฉันหันไปชวน2คนที่กำลังยืนอึ่งอยู่
“เธอจะไปไหน”เขาดึงแขนฉันเอาไว้
“พี่ปล่อยเถอะที่นี่คนเยอะฉันจะเข้าไปดูหนังพี่กำลังทำงานอยู่ไม่ใช่หรอกลับไปทำงานของพี่ต่อเถอะไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”พอเค้าได้ยินเท่านั้นก็ปล่อยแขนฉันทันที
“ได้เธออยากจะทำอะไรก็ตามใจเธอฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีก”แล้วเค้าก็เดินไป
“โฮยอนเธอไม่เป็นอะไรนะฉันขอโทษนะเป็นความผิดของฉันเองที่บังคับเธอมาด้วย”
“ช่างเถอะ...เธอไม่ผิดหรอกเค้าต่างหากที่ไม่เชื่อใจฉันเราเข้าไปดูหนังกันเถอะนะ”
ระหว่างที่ฉันนั่งดูหนังอยู่ก็มีคนหนึ่งมาดึงแขนฉัน
“ออกไปข้างนอกกับฉัน”
“พี่เข้ามาได้ยังงั้ย”
“ฉันบอกหั้ยออกไปกับฉันงั้ย”
“ฉันไม่ไปพี่กำลังรบกวนคนอื่นเขาอยู่นะ”
“เธอจะไปกับฉันดีๆหรือจะหั้ยฉันลากออกไป”
“ขอโทษนะครับมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคือเธอมากับผมน่ะครับ”
คงเพราะในโรงหนังมืดมากเลยทำหั้ยไม่รู้ว่าเค้าเป็นใคร
“เธอมากับนายแต่เธอเป็นแฟนฉันเพราะฉะนั้นฉันจะเป็นคนพาเธอออกไป”
“เธอเป็นแฟนเขาหรอจริงหรือเปล่า”
“ขอโทษนะ...พี่ปล่อยฉันได้แล้วฉันจะเดินออกไปเอง”
เราเดินออกมาข้างนอกถึงตอนนี้งานแจกลายเซ็นจะเลิกไปแล้วแต่คนก็ยังไม่เบาบางลงเลย
“ที่นี่คนเยอะเรากลับไปคุยกันที่บ้านเถอะ”ฉันเดินนำหน้าเค้าไป
“ทำไมเธอถึงทำหั้ยฉันโมโหอยู่เรื่อย”
“ฉันไปทำอะไร”
“ก็การที่เธอโกหกฉันยังงั้ยล่ะ”
“แต่ฉันก็อธิบายทุกอย่างหั้ยพี่ฟังแล้วนี่พี่ไม่เชื่อที่ฉันพูดเองนี่หน่า”
“ก็แล้วทำไมเธอต้องไปนัดบอรด์บ้าๆนั้นด้วย”
“ฉันบอกพี่แล้วว่าฉันไม่ได้อยากไปแต่เพราะอึนเฮฉันปฏิเสธเธอไม่ได้จริงๆ”
“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันตามจริงว่าเธอมากับพวกนั้น”
“ก็เพราะฉันกลัวพี่จะโกรธ”
“แต่ฉันโกรธที่เธอโกหกฉันมากกว่า”
“ฉันขอโทษนะวันหลังฉันจะไม่ทำอีกฉันสัญญายกโทษหั้ยฉันเถอะนะ”
“แน่นะเธอห้ามไปนัดบอรด์อะไรนั้นอีก”
“ฉันไม่ไปแล้วล่ะแค่นี้ก็เข็ดจะแย่”
“ดีมากว่าง่ายๆแบบนี้เราคงไม่ต้องมาทะเลาะกันหรอก”
“ใครเป็นคนเริ่มก่อนล่ะ”
“ฉันผิดเองที่โมโหใส่เธอคงเป็นเพราะวันนี้ฉันเหนื่อยไปหน่อย”
“นั้นสินะพี่ขับรถมาตั้งไกลแล้วไปทำงานอีกคงเหนื่อยมากสินะ”
“สุดๆเลยล่ะเธอรู้หรือเปล่าว่าฉันต้องเซ็นชื่อเป็นร้อยๆชื่อเลยปวดมือไปหมดแล้วก็หิวมากด้วยว่าแต่ที่ห้องเธอมีอะไรกินบ้าง”
“ฉันจะไปต้มรามยอนหั้ยกินแล้วกัน”
“เร็วๆนะทำหั้ยอร่อยๆล่ะ”
“ได้ทีสั่งเลยนะ”
ความคิดเห็น