คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ไม่รู้ว่าเค้าจะห่วงมากขนาดนี้
เช้าวันนี้ฉันมาหาเค้าแต่เช้าทำงั้ยได้ก็ฉันบอกเค้าไว้แล้วนี่หน่าพอฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้องนั่งเล่นฉันเห็นฮันกยองนั่งเล่นคอมอยู่ที่ห้องนั้น
“หวัดดีฮันกยองตื่นแต่เช้าเลยนะ”
“อืม..เธอมาทำอะไรที่นี้แต่เช้าหล่ะอ้อคงมาหาพี่สินะ”
“จ้าว่าแต่เค้ายังไม่ตื่นอีกหรอ”
“ตื่นแล้วมั่งคงอยู่ในห้องเธอลองไปเรียกดูสิ”แล้วก่อนที่ฉันจะเดินไป
“โฮยอน...เธอกับพี่คบกันแล้วจริงๆหรอ”
“นายรู้เรื่องนี้ได้ยังงั้ย”หน้าฉันแดงขึ้นมาทันที
“พี่ฮีซอลบอกน่ะคือถ้าเธอมีปัญหาอะไรก็มาบอกฉันได้นะ”
“เอะช่วงนี้ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรนี่”
“ฉันหมายถึงถ้าเกิดเธอมีปัญหาอะไรหรือรู้สึกไม่สบายใจฉันยินดีเป็นที่ปรึกษาหั้ยเธอเสมอ เธอก็รู้นี่ว่าการคบกับนักร้องดังมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”
“จ๊ะฉันรู้ถ้าฉันมีปัญหาอะไรจะคิดถึงนายเป็นคนแรกขอบใจมากนะ...ฉันไปหาพี่ก่อนนะ”
“พี่หรอเดี๋ยวนี่เธอเรียกพี่ฮีซอลว่าพี่แล้วหรอ”
“ก็เค้านะสิบังคับหั้ยฉันเรียกไม่งั้นฉันไม่มีทางเรียกเด็ดขาดฉันไปนะ”
“อืม”ทำไมฉันรู้สึกว่าวันนี้เขาดูแปลกไปเขามีเรื่องอะไรหรือเปล่านะฉันรู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมา
ฉันเดินตรงไปเคาะประตูเพื่อเรียกเค้าแล้วเค้าก็เปิดประตูออกมาทันที
“ทำไมเธอมาช้านักเธอบอกจะมาแต่เช้าไม่ใช่หรอ”
“นี้ยังไม่เช้าอีกหรอฉันว่าฉันรีบมาแล้วนะว่าแต่พี่ช่วยแต่งตัวหั้ยเรียบร้อยก่อนได้หรือเปล่า”จะไม่หั้ยฉันว่าได้ยังงั้ยก็ตอนนี้เค้าใส่แต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น
“ทำเป็นไม่เคยเห็นไปได้เธอยังเคยถอดเสื้อฉันออกเลยไม่ใช่หรอ”
“ก็มันไม่เหมือนกันตอนนั้นมันเป็นเหตุสุตวิสัยยังงั้ยก็แล้วแต่พี่เข้าไปแต่งตัวให้เรียบร้อยส่วนฉันจะออกไปรอข้างนอกฉันจะไปดูสิว่ามีอะไรกินบ้าง”
“อะไรกันไม่มีอะไรอย่างอื่นเลยนอกจากน้ำกับนมพวกเค้าอยู่กันเข้าไปได้ยังงั้ยนะ”
“นี่พวกพี่อยู่กันยังงั้ยไม่มีอะไรในตู้เย็นเลย”ฉันถามเค้าเมื่อเห็นเค้าเดินเข้ามา
“ก็พวกฉันไม่ค่อยได้อยู่บ้านนี่หน่าถ้าอยากกินอะไรส่วนมากจะสั่งหั้ยเขามาส่ง”
“ไม่ได้นะทำงานหนักก็ต้องกินของดีๆหน่อยสิวันนี้พี่ว่างหรือเปล่า”
“ว่างทำไมหรอจะช่วยฉันออกเดทล่ะสิ”
“บ้าฉันจะชวนไปซุปเปอร์ต่างหากแต่คงต้องไปหลังจากฉันเลิกงานแล้ว”
“ไปที่อื่นไม่ได้หรอฉันไม่ค่อยชอบไปซุปเปอร์เท่าไหร่มันน่าเบื่อจะตาย”
“ไม่ได้หรือว่าพี่จะหั้ยฉันไปคนเดียวก็ได้ไปคนเดียวก็ได้คนเขาอุตสาห์หวังดี”
“ก็ได้ๆอย่างอนไปเลยน๊าเธอเลิกงานแล้วโทรหาฉันแล้วกัน”
“ดีงั้นฉันไปหล่ะนะแล้วห้ามเบี้ยวเข้าใจไหม”
“เธอจะไปแล้วหรอแล้วอาหารเช้าของฉันล่ะ”
“พี่เห็นหรือเปล่าว่าในตู้เย็นไม่มีอะไรนอกจากนมขวดนี้กินนมไปก่อนแล้วกันฉันต้องรีบไปทำงานฉันไปหล่ะนะ”
“โฮยอน...นี่โฮยอนฉันนึกว่าจะวิ่งตามเธอไม่ทันซะแล้ว”ฉันเจอเธอระหว่างทางอึนเฮก็ตะโกนเรียกฉัน
“นี่อึนเฮเสียงเบาๆหน่อยสิฉันอายเขานะ”
“ก็ฉันเรียกเธอแล้วเธอไม่ได้ยินนี่หน่า ว่าแต่ทำไมวันนี้ฉันเจอเธอได้ทุกทีเธอจะมาทำงานก่อนฉันไม่ใช่หรอ”
“วันนี้ฉันแวะไปที่อื่นมานะ”แล้วฉันก็ยิ้ม
“ยิ้มทำไมยะเธอมีอะไรดีๆไม่บอกฉันใช่ไหม”
“เปล่าไม่มีอะไรซักหน่อย”
“แน่นะ”
“อืมถ้ามีฉันจะบอกเธอเป็นคนแรก”
“ยะ เออใช่ฉันเกือบลืมไปเลยนี่โทรศัพท์ของเธอลืมไว้ที่ร้านเมื่อวาน”
“ขอบใจนะฉันถึงว่าซิว่าหายไปไหน”แล้วฉันก็เปิดเครื่องดูข้อความที่เข้ามามากกว่า10ข้อความ
-เธอมัวทำอะไรอยู่ทำไมไม่มาซักที
-นี้ฉันรอนานแล้วนะเธอออกมาแล้วใช่ไหม
-โฮยอนเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหมถ้าเธอเห็นข้อความนี้แล้วรีบโทรหาฉันด่วนเลยนะ
-ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆนะเธอแกล้งฉันเล่นใช่ไหมฉันจะไม่โกรธเธอโฮยอนได้โปรด
ฉันกดอ่านข้อความไปเรื่อยๆตอนนี้หยดน้ำใสๆกำลังไหลออกจากตาฉันจนทำหั้ยอึนเฮตกใจ
“โฮยอนเธฮเป็นอะไรไป มีใครเป็นอะไรหรือเปล่าบอกฉันสิ”
“อึนเฮเธอช่วยอะไรฉันหน่อยนะช่วยบอกคุณแฮซองด้วยว่าวันนี้ฉันไปทำงานสายหน่อย”ฉันพูดจบก็รีบวิ่งไปทันที
“เฮ้...แล้วนั้นเธอจะไปไหนโฮยอน....เป็นอะไรของเค้านะยัยนี้ต้องมีอะไรแน่ๆฉันต้องรู้หั้ยได้”
ฉันวิ่งออกมาโดยสนใจเสียงเรียกของอึนเฮฉันจะต้องไปหาเค้าฉันอยากเจอเค้าตอนนี้ฉันมาหยุดที่หน้าห้องเค้าแล้วฉันก็เคาะประตูพอเค้าเปิดประตูออกมาฉันก็โผกอดเค้าทันที
“เธอไปทำงานแล้วไม่ใช่หรอแล้วนี่เป็นอะไรไปทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้”
“เป็นเพราะพี่เพราะพี่นั้นแหล่ะที่ทำหั้ยฉันเป็นแบบนี้ทำหั้ยฉันเป็นคนอ่อนแอ”
“ฉันงงไปหมดแล้วตกลงเธอเป็นอะไรกันแน่”
ฉันเล่าเรื่องที่เค้าส่งข้อความมาหั้ยฉันเมื่อคืนหั้ยเค้าฟัง
“ที่นี้เธอก็รู้แล้วใช่ไหมว่าว่าฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหนฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ”
“อืมฉันรู้แล้วล่ะและที่ฉันมาที่นี้ก็เพราะอย่าจะเจอพี่เท่านั้นฉันเจอพี่แล้วฉันไปและนะ”
“เธอไปเถอะเลิกงานแล้วอย่าลืมโทรหาฉันล่ะ”
“โฮยอนเธอหายไปไหนมาเธอมีอะไรปิดบังฉันอยู่ใช่ไหมบอกมานะ”พอฉันมาถึงที่ร้านอึนเฮก็ถามฉันทันที
“ไม่ได้มีอะไรนี่”
“เธอจะหั้ยฉันเชื่อที่เธอพูดอย่างนั้นหรอนับวันเธอทำตัวแปลกขึ้นเรื่อยๆฉันเป็นเพื่อนเธอนะหรือว่าเธอไม่ไว้ใจฉันเธอเคยบอกฉันไม่ใช่หรอว่าถ้ามีอะไรเธอจะบอกฉันเป็นคนแรก”ฉันจะบอกเธอดีไหมน๊าแต่ช้าหรือเร็วยัยนี่ก็ต้องรู้อยู่ดี
“คือว่าตอนนี้ฉันกำลังคบกับคนคนหนึ่งอยู่”
“เห็นไหมล่ะฉันว่าแล้วว่าเธอมีเรื่องปิดบังฉัน ฮะ ว่ายังงั้ยนะเธอกำลังจะบอกว่าเธอมีแฟนงั้นหรอ”
“อืม”ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยนะ
“ใช่คนที่เราไปนัดบอร์ดด้วยกันคราวก่อนหรือเปล่า”
“ไม่ใช่หรอกตาบ้านั้นชิ่งหนีจากฉันไปตั้งนานแล้วยะ”
“แล้วเขาเป็นใครหรอฉันรู้จักหรือเปล่า”
“ตอนนี้ฉันยังบอกเธอไม่ได้เอาไว้หั้ยฉันแน่ใจกว่านี้อีกนิดฉันจะบอกเธอ”
“แน่นะเธอต้องสัญญากับฉันว่าคราวนี้เธอจะบอกฉันจริงๆ”
“ยะฉันสัญญา..ฉันว่าเรารีบไปทำงานกันก่อนเถอะ”ถ้าฉันบอกเธอ..เธอต้องช๊อคแน่ๆถ้ารู้ว่าเขาเป็นใคร
ตอนเย็นวันนี้แขกในร้านเยอะเป็นพิเศษเพราะว่าทุกๆสัปดาห์จะมี1วันที่ทางร้านมีเมนูพิเศษที่คุณแฮซองจะเป็นคนลงมือทำเองขอบอกว่าฝีมือเขาอร่อยสุดๆอร่อยกว่าเซฟประจำร้านซะอีกทำไมเขาไม่ทำทุกวันเลยนะรับรองว่าลูกค้าต้องแน่นร้านทุกวันแน่ๆ
“นี่โฮยอนแขกโต๊ะนั้นเรียกหาเธอนะ”ขณะที่ฉันกำลังจัดเมนูพิเศษอยู่นั้นเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเรียกฉัน
“ใครหรอคือฉันกำลังจัดนี่อยู่ยังไม่เสร็จเลยเธอช่วยมาทำต่อที่นะเดี๋ยวฉันรีบกลับมาฝากด้วยนะ”ใครกันนะมาตอนที่คนกำลังยุ่งอยู่พอฉันไปโต๊ะที่เพื่อนฉันบอกก็เจอเค้านั่ง
“อยู่พี่มาที่นี่ทำไมที่ร้านคนเยอะจะตายถ้ามีคนจำพี่ได้จะทำยังงั้ย”
“ก็ฉันอยู่บ้านคนเดียวมันเบื่อนี่ฉันแต่งตัวแบบนี้ไม่มีใครจำได้หรอกแล้วนี่ใกล้จะเลิกงานหรือยัง”
“ยังหรอกอีกประมาณ2ชั่วโมง”
“เธอขอเลิกก่อนไม่ได้หรอเราไปเที่ยวกันเถอะนะ”
“ไม่ได้หรอกวันนี้ฉันก็มาสายถ้าขอกลับก่อนมีหวังโดนไล่ออกแหงๆ”
“งั้นไว้รอหั้ยเธอเลิกงานก่อนก็ได้แล้วเราค่อยไปกัน”
“พี่จะรอฉันที่นี้งั้นหรอ”
“ก็ใช่นะซิถ้าฉันไม่รอที่นี่แล้วเธอจะหั้ยฉันไปรอที่ไหน”
“ตามใจแล้วกันแต่อย่าทำตัวหั้ยใครสงสัยได้ล่ะว่าพี่เป็นใคร”ฉันเห็นคนในร้านเริ่มซุบซิบกันแล้วหันมามองเค้า
“โฮยอนมาช่วยฉันตรงนี้หน่อยสิ”
“ค่ะ”
“คนที่เรียกเธอใครน่ะ”
“คุณแฮซองเค้าเป็นผู้จัดการร้านแล้วก็เป็นเจ้าของร้านนี้...เค้าหล่อใช่ไหมล่ะ”
“ห้ามเธอชมใครคนอื่นนอกจากฉัน”
“รู้แล้วน๊า...เขาเรียกฉันแล้วฉันไปทำงานก่อนนะ”
“เฮ้อ...เสร็จซักที”ตอนนี้ได้เวลาที่ฉันเลิกงานป่านนี้เค้าต้องกำลังบ่นฉันอยู่แน่ๆก็ใช่หั้ยมาล่ะ
“นี่โฮยอนเธอเห็นผู้ชายคนที่นั่งอยู่ตรงโน้นหรือเปล่านี่ร้านก็จะปิดแล้วทำไมยังนั่งอยู่ได้ แต่จะว่าไปเค้าก็หล่อดีนะฉันว่าเค้าหน้าคุ้นๆนะไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหนเธอรู้จักหรือเปล่า”
“อืม...รู้จักสิก็เค้ามานั่งรอฉันน่ะ”
“ห๊ารอเธอใช่คนนี้หรือเปล่าคนที่คบกับเธออยู่”
“อืม...”
“ทำไมเธอถึงไม่บอกว่าเขาหล่อขนาดนี้ ฉันไม่เคยเห็นใครหล่อเท่าเขามาก่อนเลยนี่เธอแนะนำฉันหั้ยเขารู้จักหน่อยนะโฮยอนนะ”
“ได้สิ”ฉันทนยัยนี้เซ้าซี้ไม่ไหวไม่เป็นไรหรอกมั่งเธอคงจำเขาไม่ได้หรอก
“พี่”
“เธอเลิกงานแล้วใช่ไหม...งั้นเราไปกันเถอะแล้วน่ะใครล่ะ”
“เพื่อนสนิทฉันเองเธอก็ทำงานที่นี้”
“ฉัน..คังอึนเฮยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ผมคิมฮีซอลยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”
“ค่ะคิม....หรือว่าหรือว่าคุณจะเป็น”
“พี่บอกชื่อจริงหั้ยเธอรู้ทำไม”
“อ้าวฉันนึกว่าเธอบอกเรื่องของเราหั้ยเพื่อนเธอรู้แล้วซะอีกบอกว่าสนิทกันไม่ใช่หรอ”
“ใช่จริงด้วยฉันถึงว่าเคยเห็นคุณที่ไหนฉันชอบพวกคุณทุกคนเลยว่าแต่เธอไปรู้จักเขาได้ยังงั้ย”อึนเฮหันมาถามฉัน
“เรื่องมันยาวเอาไว้ฉันจะเล่าหั้ยฟังวันหลังนะวันนี้ฉันรีบฉันไปก่อนนะ”ฉันเดินไปพร้อมลากเค้าออกมาด้วยตาบ้าชอบก่อเรื่องดีนัก
“เธอไม่ชวนเพื่อนเธอไปด้วยหรอคือเรากำลังจะไปกินข้าวเธอก็ไปด้วยกันสิฉันเลี้ยงเอง”
“แต่ว่าเรากำลังจะไปซื้อของกันไม่ใช่หรอแล้วอีกอย่างเธอคงไปกับเราไม่ได้หรอกเธอมีธุระต้องไปทำใช่ไหมอึนเฮ”
“เปล่าฉันว่าวันนี้ฉันไม่มีธุระที่ไหนนะเราไปกันเถอะ”ไม่มีปฏิเสธเลยนะยะแล้วอึนเฮก็เดินนำหน้าเราออกไป
“ทำไมเราต้องมากินที่นี่ด้วยคนเยอะจะตายถ้ามีคนจำพี่ได้เราจะแย่นะ”
“ไม่หรอกน๊าก็ฉันอยากกินที่นี่ฉันไม่ได้มานั่งกินแบบนี้มานานแล้ว”
“ใช่แล้วฉันก็ชอบกินเนื้อย่างที่สุดเขาว่ากันว่าร้านนี้อร่อยที่สุดเลยนะ”
“เข้าขากันดีจังเลยนะยะอึนเฮเธอเป็นเพื่อนฉันจริงหรือเปล่า”
“ฮ่าฮ่า...เพื่อนเธองอนเราแล้วล่ะ”
“ใช่ยัยนี่ขี้งอนที่สุดเลยล่ะค่ะ”
“ใช่ฉันก็ว่างั้น”
“ทั้งสองคนรีบกินๆกันเข้าไปเลยนะแล้วห้ามพูดมากอีก”ฉันเขี่ยเนื้อหั้ยทั้งสองคน
หลังจากที่เรากินเนื้อย่างกันเสร็จเราก็ไปคาราโอเกะกันต่อฉันห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟังตกลงวันนี้เราเลยไม่ได้ไปซื้อของอย่างที่ตั้งใจ
“ทำไมฉันต้องมาทนฟังเสียงยัยนี่ด้วยเนี่ยะฉันบอกพี่แล้วว่าไม่หั้ยชวนอึนเฮมา”
“ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าเสียงเพื่อนเธอจะเป็นแบบนี่ นี้เธอลุกไปร้องซิฉันทนฟังเสียงเพื่อนเธออีกไม่ได้แล้วล่ะ”
“ไม่ล่ะ...ฉันไม่ชอบร้องเพลง พี่นั้นแหล่ะไปร้องพี่เป็นนักร้องไม่ใช่หรอ”
“ไม่...ฉันอยากฟังเสียงเธอมากกว่า เธอนั้นแหละไป”
“พี่นั้นแหละ”
“เธอ”เราสองคนถียงกันอยู่อย่างนั้นจนในที่สุดเค้าก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ลุกไปเอง
เมื่อดนตรีเพลง “ซารังฮัมนิดา”ขึ้นอึนเฮก็เดินมานั่งลงข้างๆฉัน
“ว้าวเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยะที่ฉันจะได้เห็นเขาร้องเพลงกับตาตัวเอง”
“น้อยหน่อยยะเขาร้องหั้ยฉันไม่ใช่เธอ”
เวลาที่เค้าร้องเพลงทำมั้ยถึงมีเสน่ห์อย่างนี้นะฉันไม่รู้เลยว่าเสียงเค้าจะเพราะขนาดนี้คงเป็นเพราะฉันไม่ค่อยได้ฟังเพลงเค้าสักเท่าไหร่สายตาที่เค้าส่งมาทำหั้ยฉันอายจริงๆ
เราร้องคาราโอเกะจนถึงเที่ยงคืน
“เธอแน่ใจนะว่ากลับเองได้ไม่ต้องหั้ยฉันไปส่ง”
“ได้สิแถวนี้มันแถวบ้านฉันนะเดินไม่ถึง10นาทีก็ถึงแล้วเธอไปเถอะเขายืนรอนานแล้วเดี๋ยวเขาบ่นเอานะ”
“จ๊ะถึงบ้านแล้วโทรหาฉันนะ”
“จ๊ะ...ฉันไปนะพี่ฮีซอลฉันไปนะขอบคุณมากนะคะวันนี้ฉันสนุกมากเลย”เธอบอกเขาแล้วเดินไป
“นี้เธอคบกับอึนเฮมานานแล้วหรอ”เค้าถามฉันระหว่างที่เราเดินกลับบ้าน
“อืมก็นานแล้วล่ะตั้งแต่เรียนมัธยม”
“เขาดูร่าเริงดีนะเธอคงสนิทกันมากเลยสิ”
“ใช่...แล้วพี่อยากรู้ไปทำไมหรือพี่สนใจเธอ”
“เปล่าซะหน่อย นี่เธอหึงฉันหรอน่ารักจริงแฟนฉัน”เค้าพูดแล้วหยิกเข้าที่แก้มฉัน
“ฉันเจ็บนะตาบ้า....”
หวัดดีปีใหม่จ้า....หายไปซะหลายวันเลยเป็นยังงั้ยกันบ้างไปเที่ยวที่ไหนกันมาจ๊ะส่วนเราไม่ได้ไปไหนเลย
ตอนนี้ฟิคก็มีคนเข้ามาดูบ้างปะปรายยังงั้ยก็ยังดีที่มีคนเข้ามาอ่านส่วนที่เป็นแฟนประจำก็ขอบคุณหลายๆๆนะ
ก็จะเก็บไว้เป็นกำลังใจในการแต่งต่อไปถึงจะไม่มีใครอ่านก็จะแต่งเพราะมันถือว่าป็นความพยายามของเราที่เราอยากจะแต่หั้ยจบ.....ขึ้นปีใหม่แล้วมีความสุขกันมากๆๆนะส่วนเราขึ้นปีใหม่มีเรื่องหั้ยไม่สบายใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่สามารถระบายหั้ยใครฟังได้เลยก็คงต้องเก็บมันไว้ในใจต่อไป.......
ความคิดเห็น