คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : วันสุดท้ายแล้วซินะ
วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ฉันทำงานที่นี้ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่เจอเค้าอีกเลย
“นี่ฮันกยองคือว่าฮีซอลเขาไปไหนหรอฉันไม่เห็นเขามาหลายวันแล้ว”
“ทำไมเธอคิดถึงพี่เขาหรอ...เขาไปทำงานต่างจังหวัดน่ะวันนี้คงจะกลับมาแล้วหล่ะ”
“ใครบอกว่าฉันคิดถึงเขาวันนี้ฉันทำงานวันสุดท้ายแล้วต่างหากเขาบอกว่าจะจ่ายเงินหั้ยวันนี้ถ้าเขาไม่อยู่ฉันก็อดได้เงินนะซิ”
“ถ้าเขาไม่มาวันนี้เดี๋ยวฉันจ่ายหั้ยก่อนก็ได้”
“แล้วระหว่างที่ดูดฝุ่นอยู่นั้นฉันก็สะดุดพรมทำหั้ยล้มทับบนตัวฮันกยองที่กำลังนั้งเล่นเกมอยู่”
“อะ...ฉันขอโทษ”
“ไม่เป็นไรแต่ตัวเธอหนักชะมัด” 
หน้าเราสองคน
ยังไม่ทันที่ฉันจะลุกออกไปจากตัวฮันกยองประตูบ้านก็ถูกเปิดออก ฮีซอลเข้ามาพร้อมกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ”ฉันรีบลุกขึ้นทันที
“อ้าวพี่กลับมาแล้วหรอทำไมกลับมาพร้อมคิบอมได้”
“ผมเจอพี่ฮีซอลข้างล่างน่ะ...แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครทำไมถึงเข้ามาอยู่ในบ้านเราได้แฟนพี่หรอ”
“ฉันไม่ใช่แฟนเค้านะฉันเป็นแม่บ้านต่างหาก”
“พี่ฮีซอลพี่จ้างคนใหม่หรอแล้วคุณป้าคนเก่าไปไหนล่ะ”คิบอมหันไปถามฮีซอลเค้าไม่ตอบแต่กลับเดินเข้าห้องไปเฉยๆ
“พี่เขาเป็นอะไรไปเมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย”
“งั้นฉันไปทำงานต่อนะ”วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วฉันต้องรีบทำหั้ยเสร็จ
“พี่นี่มันเรื่องอะไรแล้วทำไมต้องจ้างแม่บ้านใหม่...พี่บอกผมหน่อยนะ”
“เออไว้ฉันเล่นเกมเสร็จเดี๋ยวเล่าหั้ยฟัง”นั้นคือเสียงที่ฉันได้ยิน
“เค้าเป็นอะไรนะไปอารมณ์เสียมาจากไหนหรือว่ายังโกรธเราเรื่องวันนั้นอยู่...เราไม่ใช่หรอที่ควรจะโกรธไม่ใช่เค้า ไปดูหน่อยดีไม่หน๊าไม่ๆทำงานให้เสร็จก่อนดีกว่า”
หลังจากที่ฉันทำงานทุกอย่างเสร็จแล้วเค้าก็ยังไม่ออกมาจากห้อง
“ทำไมเค้ายังไม่ออกมาอีกนะ...ลองไปดูหน่อยดีกว่า”ฉันเดินไปเคาะประตูห้องเค้า
“เข้ามาสิประตูไม่ได้ล็อก”
“เธอเองหรอเข้ามาหาฉันมีอะไร...บอกซะก่อนนะว่าฉันไม่ใช่ฮันกยองฉันไม่หลงเสน่ห์เธอง่ายๆ”
“นายพูดบ้าอะไรใครหลงเสน่ห์ใคร
”
“แล้วเมื่อกี้เธอกับฮันกยองทำอะไรกันล่ะ”
“ฉันแค่สะดุดพรมแล้วล้มไปทับเค้าก็เท่านั้นเราไม่ได้ทำอะไรกันซักหน่อย”
“แต่ที่ฉันเห็นเธอสองคนกำลังกอดกันอยู่ไม่ใช่หรอ...ฉันจะเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็นเท่านั้น”
“ตามใจนายถ้านายเชื่ออย่างนั้นก็ตามใจฉันไม่อยากพูดมาก”
“ตกลงเธอมีอะไร”
“ฉันก็จะเข้ามาเอาเงินค่าจ้างของฉันน่ะสิงานฉันเสร็จเรียบร้อยแล้วนี่”
“วันนี้วันสุดท้ายแล้วสินะ...นี่เอาไปสิใช้เตรียมไว้หั้ยแล้วต่อไปนี้เธอก็คงไม่ต้องมาทนเจอฉันอีกแล้วล่ะ”
“ใช่ฉันดีใจที่สุดที่ไม่ต้องเจอนายอีกฉันไปล่ะ”คนบ้าทำไมถึงชอบทำลายจิตใจคนอื่นนะ
“ฮันหยองแล้วก็นายคิบอมใช่ไหม...ฉันทำงานเสร็จแล้วฉันกลับนะ”
“เธอจะกลับแล้วหรออยู่คุยกันก่อนสิเดี๋ยวค่อยกลับก็ได้”
“ไม่ล่ะพอดีฉันเหนื่อยนะวันหลังฉันจะแวะมานะ”
“อืมถ้าเธอเหงาก็มาคุยกับพวกเราได้นะฉันเดินไปส่งแล้วกัน”ฮันกยองทำท่าจะลุกไปส่งฉัน
“ไม่เป็นไรแค่นี้เองฉันกลับเองได้ไปนะบาย”ทำยังกับนายว่างคุยกับฉันงั้นแหละฉันคงไม่มีโอกาสเจอพวกนายอีกแล้วหล่ะ
ทันทีที่ฉันกลับเข้าบ้านฉันก็หลับเป็นตายก็คนมันเหนื่ยนี่หน่าทำงานทั้งวันแล้วยังงานบ้านที่หนักอึ่งอีก
“ใครมาเคาะประตูดึกดื่นปานนี้นะ”เสียงเหมือนมีคนมาเคาะประตูห้องฉัน
ฉันตื่นขึ้นดูนาฬิกาบอกเวลาตี1แล้วเดินไปเปิดเมื่อไม่เห็นทีท่าว่าคนนั้นจะหยุดเคาะ
“ฮันกยองเองหรอมีอะไรหรือเปล่า ทำไมมาเรียกกลางดึกล่ะ”พอฉันเปิดประตูก็พบฮันกยองที่อยู่ในอาการตกใจ
“เธอมียาแก้ไข้หรือเปล่า”
“ใครเป็นอะไรนายไม่สบายหรอ”
“เปล่าพี่ฮีซอลต่างหากสงสัยจะไม่สบายตัวร้อนจี่เลย”
“งั้นนายกลับไปที่ห้องนายก่อนนะเดี๋ยวฉันไปหยิบยาแล้วเดี๋ยวฉันตามไป”
“อืมเร็วๆนะ”
“ฉันมาแล้วเค้าเป็นยังงั้ยบ้าง”
“ตัวร้อนรู้สึกว่าจะมีไข้ด้วย เมื่อตอนค่ำเรียกออกมากินข้าวก็ไม่ออกมากิน”คิบอมบอก
“ถ้างั้นคิบอมนายเช็ดตัว ฮันกยองนายไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนหั้ยเขาเหงื่อออกเยอะขนาดนี้ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวไข้จะขึ้น”
“พี่เค้าไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมไม่ต้องไปโรงพยาบาลนะ”ฮันกยองถามฉัน
“ไม่หรอกแค่เป็นไข้คงเพราะทำงานหนักทำตามที่ฉันบอกเดี๋ยวก็ดีขึ้น”
“ฉันจะไปต้มโจ๊กต้องกินอะไรก่อนถึงจะกินยาได้”แล้วฉันก็เดินไปในครัว
“เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วใช่ไหม อะนายป้อนโจ๊กจะได้กินยา”
“เธอป้อนเองดีกว่าฉันกับคิบอมเป็นผู้ชายมันไม่ค่อยถนัด
“งั้นนายพยุงเขาลุกขึ้นนั่งนะเดี๋ยวฉันป้อนเอง”
“พี่...พี่กินอะไรหน่อยนะจะได้กินยา”ฮันกยองเรียกให้ฮีซอลลุกขึ้น
เมื่อฉันป้อนโจ๊กหั้ยเค้ากินก็ไม่ยอมกินซะงั้น...ทำไมดื้ออย่างนี้นะ
“นี่จะไม่ยอมกินหรืองั้ยกินซะสิจะได้กินยาถ้านายไม่กินฉันจะไม่ยุ่งกับนายแล้วนะ”
เขายอมกินจนได้คงเป็นเพราะพิษไข้ทำหั้ยไม่สามารถขัดฉันได้เมื่อเค้ากินยาสักพักก็หลับไป
“โฮยอนพี่ฮีซอลหลับแล้วหรอ”
“อืม...คงเพราะกินยาแก้ไข้เข้าไปน่ะ...งั้นฉันกลับก่อนนะถ้ามีอะไรก็ไปเรียกฉันได้นะ”
“เออ...พรุ่งนี้เธอไปทำงานหรือเปล่า”
“ทำซิมีอะไรหรือเปล่า”
“ทำงั้ยดีพรุ่งนี้ฉันกับคิบอมมีงานต้องไปแต่เช้าไม่มีใครอยู่บ้านเลยฉันกลัวว่าพี่เค้าเป็นอะไรตอนที่พวกฉันไม่อยู่พรุ่งนี้เธอช่วยหยุดงานแล้วมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ฮีซอลได้หรือเปล่า”
“ได้ซิฉันจะลองโทรไปลางานดูคงไม่มีปัญหาอะไรพรุ่งนี้ฉันจะมาแต่เช้าแล้วกัน...ฉันไปนะ”
“โฮยอนเดี๋ยวก่อนคือ...”
“นายมีจะบอกอะไรฉันอีกหรือเปล่าถ้ามีอะไรก็บอกได้นะ”
“เปล่า...ฉันจะบอกว่าขอบคุณนะ”
“เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกน๊า”ฉันว่าเค้ามีบ้างอย่างที่อยากจะบอกฉันหรือว่าฉันคิดไปเองช่างเถอะรีบกลับไปนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องมาที่นี้แต่เช้าอีก...ฉันหนีนายไม่พ้นเลยจริงๆนะ
ความคิดเห็น