คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฉันไม่ชอบแย่งของ.....ใคร
ฉันทำงานบ้านหั้ยเค้ามาสองวันแล้วแม้จะเหนื่อยเพิ่มขึ้นแต่เพื่อแม่ก็น้องแล้วฉันยอมเหนื่อย นี้ก็ใกล้จะปีใหม่แล้วฉันจะได้มีเงินซื้อเสื้อตัวใหม่หั้ยแม่แล้วก็ของที่โฮยุนน้องชายฉันอยากจะได้
“ขนาดไม่ค่อยได้อยู่กันนะห้องยังรกขนาดนี้แล้วถ้าพวกเขาอยู่บ้านกันทุกวันฉันคงต้องเป็นลมแน่น่าสงสารคุณป้าที่ทำงานบ้านตาบ้านี้คงเหนื่อยมากเลยสินะ”ขณะที่ฉันกำลังบ่นอยู่นั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ใครนะโทรมากตอนคนกำลังยุ่งๆฉันเดินไปรับโทรศัพท์อย่างหัวเสีย
“ฮัลโหล”
“โฮยอนนี่ฉันเองนะ”
“ฉันเองน่ะใครล่ะ”
“ก็ฉันคิมฮีซอลยังงั้ยล่ะยายบ๊อง...เธอทำงานบ้านเสร็จหรือยัง”
“ไม่บอกชื่อแล้วฉันจะรู้ไหมล่ะ กำลังทำอยู่คะมีอะไรหรือเปล่า”
“คือฉันลืมของน่ะเธอช่วยเอามาหั้ยฉันหน่อยสิ”
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันทำไมนายไม่มาเอาเองล่ะ”
“ก็กว่าฉันจะไปแล้วกลับมามันไม่ทันนะสิ”
“เพื่อนนายไปไหนหมดล่ะทำไมไม่หั้ยมาเอาหั้ย”
“เจ้าพวกนั้นก็อยู่ที่นี่กันหมดนั้นแหละ ถ้าเธอมาฉันจะเลี้ยงข้าว”
“ก็ได้ๆ นายจะหั้ยฉันเอาไปหั้ยที่ไหนล่ะ”
“ที่บริษัทเธอรู้ใช่ไหมว่าอยู่ที่ไหนฉันหั้ยเวลา10นาทีแค่นี้นะรีบมาหล่ะ”
“10นาทีแล้วฉันจะไปทันไหมเนี่ยะ”
เป็นเพราะเขาฉันถึงต้องเสียเงินนั่งแท็กซี่ ถ้าไม่จำเป็นฉันไม่มีทางขึ้นเด็ดขาดคอยดูนะจะเอาเงินคืนเป็น2เท่าเลยค่อยดู แล้วฉันก็มีถึงซักที
ระหว่างที่ฉันยืนรอลิฟท์อยู่นั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมายืนข้างๆ ผู้หญิงอะไรเนี่ยะสวยชะมัด
“อะ...ปาร์คยูจินนี่หน่าตัวจริงเธอสวยมากเลย”แล้วฉันกับเธอก็เดินเข้าไปในลิฟท์พร้อมกัน
ฉันรู้สึกเหมือนสายตาของเธอจะมองมาทางฉันแล้วเลื่อนมาที่สร้อยที่ฉันใส่อยู่
“สร้อยสวยดีนะคะ คงจะแพงมาก”เธอถามฉันคนอะไรสวยแล้วเสียงยังเพราะอีก
“ค่ะมีคนหั้ยมานะคะสวยใช่ไหมล่ะคะฉันก็ชอบเหมือนกัน”
แล้วประตูก็เปิดออกบทสนทนาระหว่างฉันกับเธอจริงจบแค่นั้น...พอฉันเดินออกมาก็เจอเค้ามายืนรอฉันอยู่หน้าลิฟท์
“ทำไมเธอถึงมาช้านัก”ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบเธอคนนั้นก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
“นายรู้จักเธอด้วยหรอ”
“เออคือ...”
“แล้วสร้อยเส้นนั้นที่คุณเคยหั้ยฉัน คุณเป็นคนหั้ยเธอสินะ”
เธอคนนี้คงเป็นคนที่นายแอบชอบสินะตอนนี้ฉันกำลังอึ้งกับสิ่งที่ฉันได้ยิน
สร้อยที่เค้าหั้ยฉันเค้าเคยหั้ยเธอมาก่อนนี่มันเรื่องอะไรกัน
“ตอนที่ผมหั้ยคุณ คุณเป็นคนปฏิเสธมันเองไม่ใช่หรอ”
“แต่ของที่เธอเคยหั้ยฉันก็ไม่ควรเอาไปหั้ยคนอื่น”เธอเหลือบสายตาที่ดูถูกมองมาทีฉันแล้วเดินไป
“ฉันก็ไม่อยากได้ของที่เคยเป็นของเธอหรอกยะยายแม่มด”ฉันอยากตะโกนคำนั้นออกมาซะจริงๆ
(ฉันขอถอนคำพูดที่ฉันชมเธอ)
“โฮยอน...” เค้าเรียกฉันเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป
“อะนี้ของของนายเอาไปซิ”ฉันส่งของที่เขาหั้ยเอามาหั้ยพร้อมกับสร้อยเส้นนั้นฉันถอดออกคืนเค้า
“แต่นี้มันเป็นของเธอ ฉันหั้ยเธอแล้วนะ”
“ไม่ล่ะฉันไม่ชอบแย่งของของคนอื่น”ฉันรีบเดินหนีเค้าออกมาก่อนที่เค้าจะเห็นน้ำตาของฉัน
ฉันไม่ได้เสียใจที่ถอดสร้อยคืนเค้า...แต่ฉันไม่ชอบสายตาดูถูกฉันของยัยนั้นเธอเป็นใครถึงมามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นฉันเกลียดเธอจริงๆยัยแม่มดยูจิน
ความคิดเห็น