คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สถานีรถไฟ2
ตอนที่2
“77912 A15698 จะออกภายใน10นาทีนี้ค่ะ”
ไลท์เดินหัวเราะลั่นจากเหตุการณ์เมื่อครู่
คิดว่าเป็นมัสสัน!
คิดว่าเป็นมัสสัน!!
แค่นี้จะมีอะไรโจ๊กไปกว่าอีก...
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ”เสียงเล็กๆดังมาจากด้านหลัง ไลท์หันหลังกลับไปตามเสียงนั้นทันที ผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ผิวของเธอขาวอมชมพู ผมซอยประบ่าสีน้ำตาลอ่อน ปากของเธอชมพูระเรื่อพร้อมที่จะยิ้มได้ทุกเวลา ดวงตาที่ดูไร้เดียงสาแต่ดูมีเล่ห์นัยแฝง กระโปรงสั้นเหนือเข่าสองคืบสีม่วงเข้ม กับเสื้อสีชมพูแขนยาวดูเหมาะกับร่างเล็กๆ เฮ้อ...ก็แค่สิ่งมีชีวิต32ประการที่เจิดจ้าเท่านั้นเองแหละน่า...
“ครับ?”ไลท์ตอบกลับพลางมองคนตรงหน้าหัวจรดพื้น
“เอ่อ...ไม่ทราบว่ารถเที่ยว 77912 A15698 จะออกตอนไหนคะ?”เธอเอียงคอ
“เมื่อกี๊ไม่ได้ฟังเหรอครับ อีกซักสิบนาทีนี่แหละ”ไลท์เสียงเรียบ หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก ไลท์ยักคิ้วก่อนที่จะสะบัดหน้าหนี
“เอ่อ...เดี๋ยวค่ะ!”หญิงสาวรั้ง ไลท์หันหน้ากลับไปตามคำขออีกครั้ง เธอเงียบไปชั่วครู ก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา แววตาดูมีความเจ้าเล่ห์อย่างหน้ากลัว
“เหตุการณ์เมื่อกี๊ ฝีมือนายสินะ!”เธอชำเลืองตามอง ไลท์เอียงไหล่ ก่อนที่จะเดินจากหญิงสาวเมื่อครู่ เธอไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาอย่างที่คิดไว้จริงๆ
“อย่าเหลิงเลยนะ มันไก่อ่อนมากเลยรู้มั้ย”เธอพูดเสียงแข็ง พลางชำเลืองตาขึ้นมามอง บัดนี้หญิงสาวดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เธอดูน่าวาดระแวงอย่างมากทีเดียว
“งั้นเหรอ? แต่ทว่า...เมื่อครู่มันไม่ใช่ตัวจริงของฉันหรอกนะ”ไลท์ยิ้มให้หญิงสาว ดูเป็นรอยยิ้มที่ดูมีสีสันและจริงใจมากที่สุดในรอบเดือน หญิงสาวตรงหน้าเลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่ยังไม่ทันที่จะได้เถียงกันต่อ
กรี๊ดดดดดดดดดดด
คนเมายากำลังจับเด็กคนหนึ่งเป็นตัวประกัน ในมือของคนร้ายถือมีดเตีรยมพร้อมจะทิ่มแทงได้ทุกเมื่อที่คอหอย ตาของเขาเหลือกสีขาวโพลน ปากที่แลบลิ้นเลียริมฝีปากไปมา หญิงสาวที่ถูกล๊อกคอหน้าตาเจียนตาย ขาของหล่อนลอยสูงเหนือพื้น เธอแทบไม่กล้าหายใจ เพราะกลัวลมที่ผ่านหลอดลมอาจเลื่อนไปโดนคมหมีดเข้า แต่แล้วคนร้ายก็กลับทำตามอย่างที่เธอคิด
ครืดดดด
แปละๆ
เลือดจากคอไหลลงอาบพื้นเป็นสายยาว มันก็แค่หนังคอ ยังไม่ถึงคอหอยหรอกน่า แต่ผู้ถูกกระทำกลับน้ำตาไหลพรากจนแทบออกมาเป็นสายเลือดพร้อมกับเลือดที่หยดลงไปอย่างไม่ขาดสาย ผู้คนที่วิ่งเข้ามามุงต่างปิดปากอาลัยแก่หญิงสาวผู้นั้นเป็นอย่างยิ่ง หน้าของหล่อนเขียวอื๊อพร้อมที่จะตายอยู่แล้ว
วันนี้ไลท์ได้ป่วนมาแล้ว แต่หากเขาจะป่วนเพื่อช่วยคนอีกรอบก็ไม่เสียหาย แต่จะเอายังไงดีนะ
ฆ่าให้ตายทันที!
หรือช้าๆอย่างทรมาณ!
เอาเป็นว่าข้อสรุป... ทันทีดีกว่าล่ะมั้ง ผู้คนจะได้ไม่ต้องชอล์กไปกว่านี้ เขาหักกระดูกที่ข้อนิ้วดังกร็อบๆ ก่อนที่จะก้าวเท้าแรก แต่หญิงสาวข้างๆกลับง้างแขนกันไว้
“เดี๋ยวตำรวจก็มา...”
“ไม่ต้องพึ่งหรอก!”ไลท์ตอบทันควัน
“เปล่า...หมายถึง ไม่ต้องเอาให้ตายนะ”
ไลท์แสยะยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนที่จะก้าวขาที่สอง
“เฮ้ย!...อย่าเข้ามานะว้อยยยย!”คนร้ายตะโกนเสียงลั่นพลางจิ้มเข้าไปที่คอเพื่อเป็นการขู่
และสาม...
ฟ้าววววว
ตุ้บ
ร่างของคนร้ายนอนสลบเหมือดไปที่พื้นทันควัน เด็กสาวกระเด็นออกไปนั่งข้างๆตัวไลท์ มือของไลท์จ่ออยู่ที่คอของคนร้าย “ไม่จำเป็นต้องใช้มีดนี่...”ไลท์ยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่นึกคำของหญิงคนนั้น เขาค่อยๆถอนฝ่ามือออก ชายเมายาตาค้างนิ่ง ก่อนที่จะหลับไป
พริบตาเดียว!!!
พริบตาเดียวจริงๆ...
“เฮ้ย!เมื่อกี๊อะไรเกิดขึ้นฟะ”ชายคนหนึ่งในไทยมุงพูดกับเพื่อนที่อยู่ข้างๆ
“อ้อ...สงสัยคนร้ายเมายาล้มลงไปมั้ง”เพื่อนอีกคนตอบ
“ไม่ใช่หรอก!”อยู่ๆบุคคลที่สามก็พูดแทรกขึ้น ชายใส่แว่นตาดำ ผมเชิงรองทรงสีดำขลับ ตัวสูงชลูดกับผิวที่ออกแทนๆ เหล่ตามองไลท์อย่างถูกใจ
“เด็กคนนั้นสกัดขาแล้วใช้เทควันโด้เตะมีดที่อยู่มือ จากนั้นก็ซัดเข้าที่สันหลังทำให้ล้มไปต่างหาก...”ชายคนนั้นหัวเราะออกมาจากในลำคออีกครั้ง ก่อนที่จะเดินหลบไป
“อะไรกันฟะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน มั่วเข้าไปแล้วชายคนนั้น”
“ใช่ๆ คนอะไรจะใช้วิชาทั้ง3อย่างในชั่วพริบตาเดียวอย่างนั้นล่ะ”
“อืม...เว่อร์เข้าไปใหญ่”
...........
รถไฟลอยฟ้าสาย 77912 A15698 แน่นไปด้วยผู้คน ไลท์ยืนเกาะราวอยู่บนรถไฟสายนั้น แต่ผู้หญิงที่เขาถูกชะตาเมื่อครู่ ที่ห้ามให้เขาฆ่าคน เห็นถามถึงสายนี้กลับหายไปไม่มีวี่แววเลย แต่ก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับเขานี่ ว่าแต่...สายนี้จะไปถึงตรงไหนยังไม่รู้เลย
“อีก2นาทีจะถึงชานชาลาค่ะ”
ครืดดดดดดดด
ประตูเปิดออก ไลท์เบียดฝูงชนเดินลงมาที่ชานชาลา แต่เมื่อเดินออกจากชานชาลาแล้ว ที่นี่เป็นสถานที่เหมือนกับในกรุงเทพนั่นแหละ เขาเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายแต่พอเดินมาไร้ซึ่งผู้คน ไลท์ก็หักมุมเลี้ยวเข้าป่า จะมีอะไรหน้าตื่นเต้นให้เขาทำมั้ยนะ แต่ป่าอันรกขนาดนี้นี่จะมีอะไร แต่ไลท์ก็เดินต่อมาเรื่อยๆ การเดินของเขาก็คือการที่นักวิ่ง180กิโลเมตรต่อ5นาที เมื่อเดินมาพ้นป่า มันคือดินแดนที่แห้งแล้งไม่เหลืออะไรนอกจากพื้นดินแห้งเปลือก
ตึกๆ ตึกๆ
มีคนสกดรอยตาม!!!
ไลท์หันหลังกลับไปดูบุคคลผู้นั้นแต่แล้วแรงดึงดูดจากคนรู้จักก็ทำให้เขาจ้องมาที่ด้านหน้าด้วยความแปลกใจ
“คุณไลท์คะ”เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร ผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ผิวของเธอขาวอมชมพู ผมซอยประบ่าสีน้ำตาลอ่อน ปากของเธอชมพูระเรื่อพร้อมที่จะยิ้มได้ทุกเวลา ดวงตาที่ดูไร้เดียงสาแต่ดูมีเล่ห์นัยแฝง กระโปรงสั้นเหนือเข่าสองคืบสีม่วงเข้ม กับเสื้อสีชมพูแขนยาวดูเหมาะกับร่างเล็กๆ หญิงที่เจอในสถานีเกิดเหตุ มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
“เธอ...”ไลท์อึกอัก โดยไม่ได้ทันระวังตัวแผนการที่วางมาไว้ล่วงหน้า
ตุ้บ!!!
ฟึ่บ!!!
ร่างของชายหนุ่มล้มลงไปนอนอยู่กับพื้นจากแรงของไม้หน้าสามที่ฟาดลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว!
<โปรดติดตามอ่านต่อในฉบับหน้า>
ความคิดเห็น