คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สถานีรถไฟ
ตอนที่ 1
เด็กหนุ่มอายุราว15ปี กำลังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างขณะที่กำลังเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ที่เขาไม่ชอบขี้หน้าครูผู้สอนเลยแม้แต่นิด อาจารย์มัสสัน กำลังพูดเปรยๆถึงเรื่องที่เรียนอยู่ แต่สำหรับเด็กชายที่นั่งตาลอย ในมือถือดินสอกดแท่งสีดำ กลับดูเป็นเรื่องที่แสนจะหน้าเบื่อ! ก็เขารู้เรื่องหมดแล้วนี่ หลายคนในห้องมองหน้ามัสสันอย่างตาลืมไม่เต็มตา บ้างก็ฟุบหลับไปกลับโต๊ะเสียแล้ว แต่อาจารย์กลับทำเป็นไม่ใส่ใจ เอาแต่พูดๆๆ และพูด อย่างไม่เข้าใจความรู้สึกของนักเรียน ว่าคิดว่าตนเองเป็นคนยังไง!!!
“อาจารย์เอาอีกแล้วเนอะ!”เด็กผู้หญิงที่นั่งข้างๆหันมาถาม แต่เมื่อรู้ว่าผู้ที่ตนกำลังสนทนาด้วยกำลังหลับทั้งลืมตา เธอได้แต่ถอนหายใจแล้วหันกลับไปทางเดิม
โลกภายนอก!!!
น่าเบื่อ น่ารำคาญเป็นที่สุด!!!
แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะคิดขยะแขยงโลกต่อ วัตถุๆหนึ่งก็เขวี้ยงเข้ามาประทะตรงกลางหน้าผากอย่างแรง มันคือแปลงลบกระดานที่มีฝุ่นชอล์กเต็มไปหมด ดูเหมือนจะไม่ได้ทำความสะอาดมาเป็นชาติ บัดนี้ฝุ่นพวกนั้น...ได้มาเกาะอยู่เต็มหน้าเขาเสียแล้ว
“คุณไลท์ ยืนขึ้นซิครับ”มัสสันพูดเสียงข่ม ไลท์ยืนขึ้นอย่างช้าๆ มือยังถือดินสอกดเล่นอยู่อย่างไม่แคร์สายตาของใครในชั้น
“คุณคิดว่า...ผมขว้างแปรงลบกระดานใส่คุณทำไม”มัสสันพยายามกล่าวเสียงอ่อน ซึ่งรู้อยู่แล้ว ว่าครูตั้งใจจะหาเรื่องไลท์ คนอื่นมีเยอะแยะที่เหม่อกว่าเขาเสียอีก แต่เพราะ มัสสันรู้สึกจะมีความแค้นกับไลท์ ที่ตนต้องเสียรู้เด็กหนุ่มแทบทุกครั้ง
“ครูคงหาเรื่องผมมั้งครับ”ไลท์ตอบหน้าตาเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆ
“งั้นเหรอ! ฉันหาเรื่องเธองั้นเหรอ?”มัสสันพูดท่าทีกวนประสาท
“ครับ”ไลท์ตอบเสียงแข็ง มัสสันอึ้งชั่วขณะก่อนที่เขาจะแสยะยิ้มออกมา ไอ้เด็กนี่!
“อืมๆ ฉันลืมไปนะ ว่าคนอย่างนาย คงเข็นไม่ขึ้นหรอก”มัสสันหัวเราะเล็กๆออกมาจากลำคอ
“เหมือนครูใช่มั้ยครับ?”ไลท์ถามย้อนกลับ ครูหันหน้ากลับมาจ้องดวงตาอันคมกริบของเขาอีกครั้ง
“เธอเห็นฉันเป็นอะไร!!!”มัสสันเริ่มตะคอกเสียงแข็งขึ้นมาทุกที
“แล้วครูทำหน้าที่อะไรอยู่ล่ะครับ”
“นี่! ฉันเป็นคนถ่ายเทความรู้ให้เธอนะ เธอไม่สำนึกบ้างเรอะ”มัสสันหน้าแดงเดือดด้วยอาการโกรธ เด็กม.3/1ต่างเงียบกริบ กลับแต่ดูการต่อสู้สายตาของทั้งคู่อย่างตาไม่กระพริบ
“งั้นเหรอครับ ในโสตของผม ยังไม่เคยเอาสิ่งดีๆจากครูมาประดับแม้แต่นิดเลยนะครับ แบบฝึกหัดหรือข้อสอบของครู ผมเคยผิดซักข้อมั้ยครับ”ไลท์ยักไหล่ พลางจ้องหน้าครูอย่างชวนหาเรื่อง เขาเป็นเด็กหนุ่มร่างผอมเพรียวสูง ดวงตาสีดำคมกริบที่ใครจ้องจะต้องสะทกสะท้านไปทั่วร่าง ผิวของไลท์ขาวจนดูซีด ไลท์เป็นคนที่หน้าตาดีมากเสียจนมีคนมาทาบทามแทบทุกวัน แต่ในความคิดของไลท์ ไอ้สิ่งพวกนั้น มันดูน่ารังเกียจ ไม่มีสาระเลยแม้แต่น้อย!
มัสสันอ้าปากค้าง เขากำลังฝืนอารมณ์ของครูที่ถูกนักเรียนคนหนึ่งเหยียดหยาม แต่มัสสันก็ได้พูดถ้อยคำที่ถึงจุดเดือดของไลท์ขึ้นมาในชั่วเสี้ยววินาที
“อืม...จริงสินะ เธอมันเก่งนี่ แต่ความจริงชีวิตของนาย คงเป็นได้แค่เด็กเหลือขอที่ขอข้าวกินไปวันๆ ตามพ่อกับแม่สินะ”
และเพียงแค่ชั่วเสี้ยววินาที ทุกคนแทบจะมองไม่เห็น ร่างของชายหนุ่มที่เคยยืนอยู่โต๊ะเรียน กลับมายืนประชิดตัวครูผู้สอน ดินสอกดดูเหมือนไม่ทำหน้าที่ตัวเอง บัดนี้มันจ่ออยู่ที่คอหอย ของชายที่ไม่กล้าแม้แต่กลืนน้ำลาย!
“จะว่าผมก็ได้ แต่ถ้ากล้าวหาพ่อแม่ผมอย่างนี้อีก...”ไลท์เว้นชั่วขณะ เขากดไส้ดินสอให้ขึ้นไปสัมผัสผิวหนังที่คอ
“ผมจะลืมไปว่าคุณเป็นอาจารย์นะครับ!”ไลท์พยายามฝืนทนพูดคำว่า ‘คุณ’ ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องเรียน ท่ามกลางสายตาของเพื่อนนักเรียนที่จ้องอย่างอึ้งสุดขีด มัสสันหายใจอย่างแรงและไม่เป็นจังหวะ เขากลืนน้ำลายมากเท่าที่จะกลืนได้ ไปแล้ว...เด็กนั่นไปแล้ว...
“ครูเป็นอะไรมั้ยคะ”นักเรียนคนหนึ่งในชั้นถามขึ้นสีหน้าเป็นห่วง
“ช่างเหอะนะ คนพรรค์นั้น เราไม่ต้องไปสนใจหรอก”มัสสันวางมาด แต่เมื่อเขามาจับชอล์กจะเขียนบนกระดาน ชอล์กนั้นก็ได้หลุดจากมือเขาไปอย่างหลวมๆ มัสสันตัวสั่นวูบ ทำไมเขาต้องกลัวเด็กบ้าบอนั่นด้วย เสียงออดดังขึ้นในขณะที่มัสสันก้มลงไปหยิบชอล์ก เสียเวลาไปมากทีเดียว
...เขาเสียหน้าให้เด็กนั่นอีกแล้วรึ!...
บรรยากาศในสถานีรถไฟผู้คนแน่นขนัดเพราะสงสัยวันนี้เป็นวันศุกร์เจ้าหน้าที่หุ่นยนต์กำลังทำหน้าที่อย่างเคร่งครัด ไลท์เดินเตะปลายเท้าหน้าตาสุดที่จะบรรยาย เขาไม่อยากลับบ้าน เพราะรู้ว่ากลับไปต้องเจออะไร เสียงสัญญาณต่างๆดังสนั่นไปหมด จอขนาดใหญ่ในสถานีบ่งบอกว่าสายไหนคือสายไหน ไลท์เดินเบียดฝูงชนไปเพื่อให้เห็นจอนั้นถนัดตา แต่เมื่อเจอจุดมุ่งหมาย เขากลับเลิกคิ้ว มันออกไปแล้วนี่! แต่ถึงอย่างไร ทางกลับบ้าน ก็ยังไม่ใช่จุดประสงค์ ไลท์กวาดสายตาหาสถานที่ที่ตนจะสามารถผ่อนคลายอารมณ์ได้
“มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ?”เสียงใสๆของหุ่นยนต์เหล็ก ตัวเตี้ยเท่าเอวของเขาดังขึ้น หุ่นยนต์ตัวนั้นจ้องมองหน้าไลท์ไปๆมาๆอย่างเป็นกังวล
“คุณเป็นคนที่มีรูปลักษณ์ดีมากทีเดียว”หุ่นยนต์กล่าว ไลท์เม้มปาก ก่อนที่เขาจะย่อตัวลงมาให้มีส่วนสูงเท่าเทียมกัน รู้อยู่แล้วว่าคำพูดเมื่อครู่ เป็นคำสั่งที่เจ้าของสถานีป้อนให้เรียกลูกค้า ไลท์แสยะยิ้มอย่างหาอะไรสนุกๆถ่วงเวลา
“อยากรู้จริง เจ้านายป้อนข้อมูลอะไรให้เธอบ้าง”
“ป้อนข้อมูล? ป้อนข้อมูล?”หุ่นยนต์พูดกลับไปกลับมาอย่างเวียนวน หุ่นตัวนี้ยังไม่ได้ป้อนคำนี้เข้าไปเป็นแน่
“หึหึ มานี่มา...เดี๋ยวฉันสอนให้”ไลท์ผลักตัวหุ่นยนต์ให้หันหลัง ก่อนที่เขาจะถอดแผ่นเหล็กออกมาอย่างรวดเร็ว สายสีแดงเขียวน้ำเงิน และแผ่นที่มีปุ่มอะไรอีกนับร้อยเต็มไปหมด ไลท์จัดการเปลี่ยนสายต่างสีนั้นตามช่องที่เขาต้องการ แล้วลัวมือพิมพ์คำสั่งบางอย่างลงไป จากนั้นก็ประกอบแผ่นเหล็กให้เข้า ไลท์จ้องมองผลงานอีกครั้งอย่างพอใจ
“อื้ม ใช้ได้นี่”
“ใช้ได้นี่”หุ่นยนต์พูดเรียนเสียง ก่อนที่จะวิ่งไปที่กลุ่มเพื่อนหุ่นที่ออกันอยู่ตรงเสาขึ้นลิฟท์ ไลท์กวาดสายตามองเมนูของสถานีอีกครั้ง เมื่อเจอเป้าหมายใหม่ เขาก็เดินออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เหตุการณ์จะเกิดขึ้น
บึ้มมมมม!!!
โครม!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เกิดเหตุไฟไหม้ขึ้นที่ลิฟต์เมื่อครู่ที่หุ่นยนต์ยืนกันอยู่ คาดว่าจะเกิดการระเบิด ผู้คนแตกกระจาย เสียงวีดร้องดังลั่น! หุ่นยนต์ถูกระเบิดเสียหายไปทั้งหมด ที่อยู่ใกล้หุ่นตัวต้นเหตุ ไลท์แสยะยิ้มอย่างพอใจในฝีมือของตนเอง หุ่นยนต์พวกนี้...แฮคระบบง่ายจริงเชียว!!! แต่ว่า เขาจะระบายความแค้นอาจารย์มัสสันรุนแรงไปรึเปล่านะ ช่างเหอะ! คิดว่าหุ่นกระป๋องนั้นเป็นมัสสันก็มีความสุขแล้วล่ะ
…..
“หึหึ ใช้ได้นี่!!!”
<โปรดติดตามอ่านต่อในฉบับหน้า>
ความคิดเห็น