คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันแรก...ระหว่างเธอกับฉัน (2)
สายลมลุึ้นมายืน้าๆสายธาร เธอโอบไหล่สายธารเอาไว้้วยวามเอ็นู และเริ่มแนะนำน้อสาวอเธอับเพื่อนๆ
“นี่น้อสาวันเอ ื่อสายธาร เธอมาเรียนที่นี่วันแรน่ะ พวนาย่วยใีับน้อัน้วยนะ”
“น้อสาวสายลม็เหมือนน้อสาวันแหละ ถ้าน้อมีอะไรให้พี่่วย็บอพี่ไ้เลยนะ พี่ื่อโุน เป็นว่าที่แฟนสายลมน่ะ”
โุนยิ้มให้ับสายธาร เาแนะนำัวอย่าเป็นมิร สายธารมอโุนแล้วพยัหน้า ไม่ไ้พูอะไร่อ เธอไม่เยเอโุนมา่อนเลย และพี่สาวอเธอ็ไม่เยเล่าเรื่อโุนให้เธอฟัเลย้วย้ำ เธอเลยรู้สึไม่่อยสนิทเท่าไหร่
“ถ้ามีใรรัแ สายธารมาบอพี่ับสายลมไ้นะ อย่าเ็บเอาไว้นเียวนะรู้มั้ย สายลมเป็นห่วเธอมานะ”
“อบุ่ะ พี่พัเอร์”
สายธารยิ้มให้พัเอร์ เธอเยเอพัเอร์หลายรั้ที่บ้านอเธอ และเธอ็อบมอพัเอร์อยู่บ่อยรั้ อาเป็นเพราะพัเอร์ูอบอุ่นใี รวมถึหน้าาที่หล่อเหลา ทำให้สายธารรู้สึสบายใเวลาเามา่วยสายลมสอนารบ้านเธอ
“ั้นเี๋ยวันมา ันไปส่สายธารที่ห้อเรียน่อน”
“ไอ้สายลม ะไปสภาพนั้นเหรอ เี๋ยวเ๊โบว์ไ้เอารรไรมาัผมเธอแน่ๆ”
“เออว่ะ โุนนี่นายทำผมันประสาไรเนี่ย ไม่ไ้เรื่อเลยริๆ”
พัเอร์ทัเธอเรื่อผม่อนที่เธอะออไปเินนอห้อเรียน สายลมึหันไปว่าโุนที่ทำผมให้เธอไม่สำเร็ ่อนที่ะรวบผมมัเอาแบบลวๆ เธอเบื่อโรเรียนเหลือเิน ทำไม้อบัับให้ถัเปียสอ้า้วยนะ
“เี๋ยวสายธารถัเปียให้มั้ยะ”
“สายธาร เธอถัเปียเป็น้วยเหรอ”
“เป็น่ะ พี่สายลมนั่เถอะ เี๋ยวธารทำผมให้”
สายลมนั่ลแทบะทันที เพราะเธอเอ็ไม่อยาโนทำโทษแล้ว เธอให้สายธารทำผมให้เธอ เธอไม่อยาะเื่อเลยว่าเธอำลัให้น้อสาวัวเอ้อมาลำบาูแลเธอ สสัยราวหลัเธอ้อลอทำมัน้วยัวเอูแล้ว
“ทำไมพี่สายลมไม่ใหุ้แม่ทำผมให้ล่ะะ วันนี้แม่็ถามว่าพี่สายลมไม่ให้แม่ถัเปียแล้วเหรอ”
“เอ่อ...พี่เรใแม่น่ะ”
“เรใอะไรันะ พวเราเป็นรอบรัวเียวันนะะ”
ำพูอสายธารทำให้สายลมรู้สึผิึ้นมา เธอไม่เยยอมรับเรื่อนี้อย่าเ็มหัวใเลยสัที สายลมมัสร้าำแพับแม่และน้อๆอเธอเสมอ แม้ว่าพวเาะีับเธอมา็าม แ่มัน็ยิ่ทำให้สายลมรู้สึเรใทุรั้ที่ทุนทำีับเธอ
พัเอร์มอสายลมที่นิ่เียบไป เหมือนเธอำลัิเรื่อราวบาอย่า บาอย่าที่ทำให้เธอเ็บปวและทนเ็บวามทุ์นั้นไว้นเียว และเธอเลือแสแ่้านที่มีวามสุอเธอออมาเท่านั้น
สายลมเินไปส่สายธารที่ห้อเรียน สายธารมอพี่สาวอเธอที่มีแ่นรู้ัและทัทายเธอ เธอเห็นสายลมแล้วอยาะเป็นให้ไ้แบบนั้นบ้า แ่เธอเป็นนที่ไม่น่าสนใอะไรไม่เหมือนับสายลมที่ร่าเริ เ้าถึ่ายและไม่เรลัวอะไร
“อะแฮ่มๆ ทุนฟัทานี้ นี่น้อสาวอันเอ ื่อสายธาร ันฝาเป็นเพื่อนที่ีับเธอ้วย แ่ถ้าใริะมารัแน้อันละ็...ไม่ไ้อยู่โรเรียนนี้อย่าสบแน่ รบวนเป็นเพื่อนที่ีับน้อัน้วยนะ”
สายลมพาน้อสาวอเธอไปยืนหน้าั้นเรียน ่อนที่ะแนะนำสายธารและู่นที่ิะมาทำร้ายน้ออเธอ ทุนในห้อมอสายลมและสายธาร และ่า็สสัยว่าทำไมพี่น้อู่นีู้แ่าันอย่าสิ้นเินานี้
“สายธาร เราื่อ ออย นะมานั่้าเรามั้ย”
“ไปนั่ับเพื่อนสิธาร แล้วถ้ามีปัหาอะไร็มาหาพี่ที่ห้อนะรู้มั้ย”
สายลมบอให้น้อสาวเธอไปนั่ับเพื่อนใหม่ เธอมอหน้าออยแล้วรู้สึแปลๆ เหมือนะเยเห็นที่ไหนมา่อน และูท่าทาแล้วไม่น่าะเ้าับสายธารผู้น่ารัอเธอไ้ แ่็้อูไป่อน เธอเอ็ไม่อยาัสินนาภายนอสัเท่าไหร่
“เธอเป็นน้อสาวอพี่สายลมเหรอ”
“อื้ม เราเพิ่ย้ายโรเรียนมาน่ะ แล้วออยเรียนมัธยม้นที่นี่เหรอ”
“ใ่ ถ้าสายธารอยาให้เราพาไปไหน็บอไ้นะ เธออาะยัไม่่อยุ้นับโรเรียนสัเท่าไหร่”
“อื้ม อบุนะ”
“ไม่้ออบุเราหรอ เรามาเป็นเพื่อนันเถอะ”
ออยยิ้มให้ับสายธาร ทำให้สายธารรู้สึสบายใึ้นมา ที่เธอมีเพื่อนนแรแล้ว แล้วูเหมือนว่าออยะไม่ใ่นไม่ีอะไร เธออัธยาศัยีและวนุยลอ ทำให้หายเร็ไปไ้บ้า
สายลมลับมาที่ห้อเรียน อีไม่ี่นาที็เริ่มาบเรียนาบแรแล้ว โีที่สายธารทำผมให้ับเธอ วันนี้เธอึไม่้อฟัเ๊โบว์บ่นเรื่อผมอี
“เป็นอะไร ทำหน้าเรียทำไม เป็นห่วสายธารเหรอ”
“นาย็รู้ว่าสายธารโนอะไรมาบ้า ันไม่อยาให้น้อัน้อทุ์ใอี”
“เธอเล่นไปู่พวน้อๆถึห้อนานั้น ะมีใรล้ามารัแสายธารไ้อีล่ะ”
“็ไม่รู้สินะ แ่ถ้าใรอยาท้าทายอำนามื็ลอูเถอะ”
“ไม่มีใรอยาะเป็นศัรูับพายุทอร์นาโอย่าเธอหรอ”
สายลมหันไปมอพัเอร์าวา เธอำลัะอ้าปาเถียเพื่อนสนิทอเธอ แ่อาารย์ลับเินเ้าห้อมาพอี เธอึทำไ้แ่สบิใและั้ใฟัที่อาารย์สอน
่อนที่อาารย์ำลัเรียมสอน สายลมมอไปที่นั่้านหลัเธอที่ยัว่าอยู่ ่อนะส่้อวามไปหาเพื่อนสนิทอเธออีน ‘ไอ้พาย ไม่มาเรียนเหรอไ ารย์ะสอนแล้วนะเว้ย’
“สวัสีนัเรียนทุน ปีนี้เป็นปีสุท้ายแล้วที่พวเธอะไ้เป็นนัเรียนที่นี่ อาารย์็หวัเป็นอย่ายิ่ว่าทุนั้มุ่มั่นและั้ใเรียนและอ่านหนัสือสอบเ้ามหาวิทยาลัย เินามวามฝันอัวเอ ึ่อาารย์เื่อว่าบาน็ยัไม่มีวามฝันใ่มั้ย”
“...”
“โุน วามฝันอเธอืออะไร”
“วามฝันอผมือเป็นแฟนับสายลมรับอาารย์”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
เสียหัวเราะัลั่นห้อเมื่อโุนบอถึวามฝันอเา ในห้อนี้ไม่มีใรไม่รู้ว่าโุนามีบสายลมมาหลายปี แ่ีบเท่าไหร่็ีบไม่ิสัที
“อาารย์ไม่ไ้หมายถึเรื่อนั้น อาารย์ถามถึะที่เธออยาเรียน หรืออาีพที่เธออยาทำ่าหา”
“ถ้าอย่านั้น ผมฝันอยาเป็นสัวแพทย์รับ”
“โอเ..เนื่อาวันนี้เป็นวันแรที่เราเอัน อาารย์ะไม่สอนแ่ะให้ารบ้านพวเธอ อาารย์อยาให้พวเธอไปเียนรายานหนึ่หน้าระาษเอสี่มาส่สัปาห์หน้า ถึวามฝันอพวเธอ สิ่ที่เธอถนั สิ่ที่สนใและวิธีารที่ะไปถึุหมายนั้น อาารย์อยาให้พวเธอไ้ทบทวนัวเอูอีรั้”
อาารย์โบว์เียนโทย์ารบ้านลบนระาน ทุนในห้อเหมือนะีใที่วันนี้ไม่มีเรียน แ่็้อทำารบ้านอยู่ี และูเหมือนว่าารบ้านิ้นนี้ะสร้าวามหนัใให้ับบาน
“ารบ้านไม่ไ้ยาไปเนอะ ั้นระหว่ารอเรียนาบ่อไป พวเธอ็นั่ทำารบ้านไปเียบๆละัน อาารย์ไปล่ะ”
สายลมถอนหายใออมา สิ่ที่เธอเลี่ยมันมาลอลับมาให้เธอเผิหน้าอีรั้ เพราะเธอยัไม่รู้เลยว่าวามฝันอเธอืออะไร
“พัเอร์ นายอยาเป็นอะไรอ่ะ”
“ันเหรอ อืม...ันอยาทำานในวารเพลเหมือนพ่ออันน่ะ”
“อืม..เหมาะับนายีนะ นายเอ็อบเล่นนรีับร้อเพลมาั้แ่เ็ ว่าแ่ันไม่เยถามนายเลย นายอยาเรียนะอะไร ที่ไหนอ่ะ”
“็ะนิเทศศาสร์ มหาวิทยาลัยเอมั้”
“็ีนะ ระับมันสมอแบบนายเ้าไ้สบาย เผลอๆิั้แ่รอบรับรเลยมั้”
มหาวิทยาลัยเอเป็นมหาวิทยาลัยอันับหนึ่ที่มีนอยาเ้าเรียนมาที่สุ และเป็นมหาวิทยาลัยในฝันอหลายๆน สายลม่อน้าแปลใับวามฝันอเพื่อนสนิท ระับมันสมอแบบเาเรียนหมอไ้สบายแ่เาลับเลือนิเทศทั้ที่เรียนสายวิทย์มาเนี่ยนะ
“แล้วเธอล่ะ อยาเรียนอะไร? ที่ไหน?”
“ันเอ็ยัไม่รู้เหมือนันอ่ะ วามฝันันือารนอนเยๆ แล้วมีเินใ้อ่ะ ้อเรียนะอะไรวะ”
“ไอ้บ้า...แ่ถ้าเธอ้อารแบบนั้น ็้อหาสามีที่หาเินเ่สันไว้อยเลี้ยเธอแล้วล่ะ”
“วามินายนี่มัน...บรรเิมาเลยเพื่อนรั ่อานี้ไปัน้อหาลูายเศรษีสันไว้เาะแล้วสินะ”
สายลมทำหน้ามุ่มั่น เพื่อวามฝันะไ้นอนเยๆอเธอ ทำเอาเพื่อนสนิทอย่าพัเอร์ไ้แ่ทำหน้าเหนื่อยหน่ายใับพฤิรรมอสายลม
“ันล่ะสสารผู้ายที่ะมาเป็นสามีในอนาอเธอริๆ หาเินไม่ทันับที่เธอใ้แน่ๆ”
“นายสสารัวเอเถอะ าินี้ไม่รู้ะไ้แ่านหรือเปล่า ะมีผู้หินไหนทนปาหมาๆอนายไ้วะพัเอร์”
“ไอ้สายลม เธอไม่รู้อะไระแล้ว มีผู้หิเ้าิวรอเป็นแฟนันไม่รู้ั้ี่น แ่แ่อนนี้ันไม่ิะมีแฟนเท่านั้นเว้ย”
“ันรู้ละ ในอนานาย็ทำานหาเินให้ไ้เยอะๆนะ แล้ว็รับันไปเลี้ย้วย”
สายลมหันไปยิ้มว้าให้พัเอร์ เธอแล้พูล้อเล่นับเา แ่ทว่านฟัลับรู้สึแปลๆ เลยนิ่เียบไป สายลมเห็นพัเอร์อยู่ๆ็นิ่ไปเลยรีบพูไม่ให้เพื่อนรู้สึแปลๆับเธอ
“เห้ย! ันพูเล่นน่า ันไม่ไปเาะนายินหรอ ไอ้ี้”
สายลมพูบ็ฟุบลไปในนอนับโ๊ะ เธอไม่มีวามฝันอะไรแบบนั้นหรอ ไม่มีอะไรที่เธออบสัอย่า หรือบาทีเธออาะยัไม่ไ้เอสิ่นั้น ารสอบเ้ามหาวิทยาลัยสำหรับเธอ มันึเป็นแ่สิ่ที่เธอ้อทำามำบออผู้ให่
หลัเลิเรียนวิาสุท้าย สายลมมอไปที่โ๊ะอพาย่อนะหยิบมือถือมาู้อวามที่เธอส่ไปอีรั้ แ่เพื่อนอเธอยัไม่ไ้อ่าน้อวามนั้น้วย้ำ เธอึส่้อวามไปอีรั้ ‘แเป็นไร ทำไมไม่อ่าน้อวามอัน แล้วทำไมวันนี้ไม่มาเรียน’
สายลมเ็บอใส่ระเป๋า เรียมัวะไปรับสายธารลับบ้านพร้อมัน แ่ว่ามีนัเรียนนนึมาหาเธอ ามเธอไปพบอาารย์ที่ห้อสมุวิทย์ะ่อน
“โุนๆ ันรบวนโุนไปรับสายธารที่ห้อหน่อยไ้มั้ย ันนัสายธารไว้แ่พอี้อไปหาอาารย์ลัษ์า่อนน่ะ ันไม่อยาให้สายธารรอ”
“ไ้ๆ เี๋ยวันรับสายธารไปรอเธอที่สนามฟุบอลละัน แล้วไอ้พัเอร์ล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนัน สสัยไป้อมนรีมั้...ันฝาสายธาร้วยนะโุน”
“อื้ม..เธอไปหาอาารย์เถอะ ไม่้อห่ว”
สายลมทิ้ระเป๋านัเรียนไว้ที่ห้อ่อนที่ะไปหาอาารย์ที่ห้อามที่นบอ เธอเินไปที่ห้อสมุวิทย์ที่อยู่อีึหนึ่ เธอ่อน้าแปลใที่อาารย์สอนวิทย์เรียพบเธอั้แ่วันแร
เธอเินเ้าไปในห้อสมุวิทย์ ปิที่ห้อสมุนี้ะไม่่อยมีนัเรียนนมาใ้สัเท่าไหร่ เพราะเป็นห้อสมุเล็ๆ สายลมเินเ้ามา เธอเปิไฟเพื่อเพิ่มแสสว่าให้ห้อที่มือยู่
“อาารย์ลัษ์าะ อาารย์อยู่มั้ยะ ฮัลโหล...อาารย์...”
แร้! เสียล็อประูัมาาทาเ้าห้อสมุ สายลมิว่าเธอน่าะถูหลอให้มาที่นี่แล้ว เธอเริ่มยืเส้นยืสายเรียมพร้อมร่าาย เผื่อ้อวิ่หนีอะไรแบบนั้น
ผู้ายใสุ่นัเรียน ัวสู ผิวาว าั้นเียว เินออมาาั้นหนัสือ้านหนึ่ ายเสื้ออเาหลุรุ่ยออมานอาเ เธอุ้นหน้าเามาแ่นึไม่ออว่าเป็นใร แ่เหมือนเยเห็นที่โรเรียนอยู่บ้า
“นายเป็นใร??”
“นี่เธอไม่รู้ัันั้นเหรอ”
“เอ้า..ัน้อรู้ัทุนในโรเรียนนี้หรือไ”
“เธอไม่รู้ััน็ไม่เป็นไร ่อานี้ไปเธอ็ะรู้ัันเอ”
สายลมมอหน้านัเรียนายแปลหน้า ่อนที่ะถอนหายใออมา เธอไม่รู้เลยว่าเานนี้้อารอะไราเธอ แ่เธอิว่า มาเรียนแ่วันแร็มีเรื่อะแล้ว น่าสนุริๆ
ฝาเอาใ่วย สายลม นาเอเรื่อนี้้วยนะะ
ความคิดเห็น