คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ข่าวลือที่แพร่สะพัดไปทั่ว (4)
ว่าสายลมะทำวามสะอาโรยิมเสร็เวลา็ล่วเลยไปห้าโมว่าเือบะหโมแล้ว แล้วาโรเรียนเธอไปโรเรียนสายหมอแม้ะไม่ไลันมาแ่รถที่ำลัิอยู่อนนี้ ็ะใ้เวลาเือบั่วโม สายหมอ้อโรธเธอมาแน่ๆ
สายลมรีบเินไปรับสายธารที่สนามบาส แ่เมื่อเธอเินไปถึสนามบาสลับไม่เอสายธาร เธอึโทรหาสายธารทันที
“ฮัลโหล ธารอยู่ไหนอ่ะ พี่มาที่สนามบาสแล้วไม่เห็นธารเลย”
“ธารมาูพี่พัเอร์้อมนรีที่ห้อ้อม่ะ”
“ั้นเอันหน้าโรเรียนเลยนะธาร รีบๆมาเลยนะ หมอรอนานแล้ว”
สายลมแปลในิหน่อยที่สายธารอยู่ับพัเอร์ แ่อนนี้สิ่ที่เธอัวลมาที่สุือสายหมอที่เลิเรียนั้แ่บ่ายสามโมแล้ว
“พี่พัเอร์ะ ธารลับ่อนนะะพี่สายลมมาแล้ว”
พัเอร์้มูเวลาที่นาฬิา้อมืออเา เาแปลในิหน่อยที่สายลมเพิ่ล้าห้อน้ำเสร็ เพราะมัน็ผ่านมาหลายั่วโมแล้ว เาวาี้าร์ลที่าั้อมัน ่อนที่ะเินไปหยิบระเป๋านัเรียนอเา
“เี๋ยวพี่ไปส่”
พัเอร์เินมาที่สนามบาสพร้อมับสายธาร เาเห็นสายลมำลันั่หลับอยู่ที่้าสนามึเินเ้าไปปลุ
“สายลม มานอนไรรนี้วะไม่ลับบ้านหรือไ”
“ห้ะ!!! เออๆ”
สายลมสะุ้ื่น วันนี้เธอรู้สึเหนื่อยมาเลยเผลอหลับไป พัเอร์มอสภาพสายลมแล้ววนให้สสัย นี่สายลมไปทำอะไรมาันแน่ เสื้อผ้าทีู่ยับเยินและหลุรุ่ย ผมที่ยุ่เหยิ หน้าาอิโรยนานั้น
“เธอไปล้าส้วมมาทั้โรเรียนหรือไ”
“เออ วันนี้โรเหนื่อยอย่าับไปล้าส้วมมาทั้โรเรียนริๆ เห้ย ัน้อไป่อนแล้ว สายหมอโรธันายแน่ถ้าืนยัมามัวุยับนาย”
“อย่าบอนะว่าเธอ้อไปรับสายหมอที่โรเรียนอี”
“เออิ ไปละ บาย เอันพรุ่นี้”
สายลมโบมือลาเพื่อน อนนี้ไม่ใ่เวลามาุยับเพื่อนแล้ว เธอำลัิหาวิธีเินทา เพื่อไปถึสายหมอให้เร็วที่สุ
“เห้ย สายลมไปรถันีว่า”
“ไม่เป็นไรเว้ย ืนไปรถนายว่าะถึโรเรียนหมอสอทุ่มแน่ เี๋ยวันนั่รถไฟฟ้าไปีว่า”
“ั้นันไปเป็นเพื่อน”
“ว่ามาสินะ แล้วเมื่อี้ไม่มา่วยันัส้วมวะ”
พัเอร์ไม่ไ้อบอะไรสายลม เาเินามเธอไปเียบๆ ริๆแล้วเาเอ็อยาไป่วยสายลมล้าห้อน้ำ แ่วันนี้มันเป็นวันสุท้ายที่เาะไ้้อมนรี ไปเล่นวันเสาร์นี้ แล้วเพื่อนๆ็อยู่ันรบ้วย เาึเลี่ยไม่ไ้ริๆ
สายลม สายธารและพัเอร์ ึ้นรถไฟฟ้ามาแล้ว แ่้วยวันนี้รถไฟฟ้านเยอะมาว่าปิ ึทำให้ทั้สามน้อยืน ยแนโหนราวไปลอทา แ่ใระไปิว่าอยู่ๆ น็เบียันเ้ามาอี ทั้ๆที่แทบไม่เหลือที่ให้ยืน ทำให้สายลมระเ็นไปที่ประูอีฝั่
พัเอร์เอ็โนเบียเ้ามา นทำให้เาไปยืนอยู่หน้าสายลม และ้วยแรผลัาทา้านหลัทำให้เาเอีรั้ พัเอร์ยแนเอามือ้ำประูไว้ เพื่อไม่ให้สายลมโนอัเ้าไปิับประู และนั่นทำให้สายลมรู้สึใเ้นแรึ้นมาอีรั้
เธอเยหน้าไปมอเพื่อนสนิทอเธอ หน้าอเาและเธอห่าันเพียนิเียว ถ้ามีใรผลัมาอีละ็ หน้าเธอ้อระแทับหน้าอเาเ็มๆแน่ๆ
ลิ่นอผู้ายวนให้สายลมรู้สึแปลๆ ทัู้่ไม่มีใรพูอะไรออมา ส่วนพัเอร์็เอาแ่มอไปทาอื่น เาไม่ล้าสบาสายลม้วย้ำ อาเป็นเพราะทั้สอนไม่เยอยู่ใล้ันนานี้มา่อน ึทำัวไม่ถูันทัู้่
แ่แล้วเสียสวรร์ที่ะพาเธอออมาาวามรู้สึที่ลบอบอวลภายในใ็ัึ้น ถึสถานีที่เธอ้อลแล้ว และสถานีนี้เป็นสถานีที่นลเยอะ้วย ทำให้เธอไม่้อเบียับพัเอร์อี
สายลมพูย้ำับัวเอในใ ‘แะบ้าเหรอสายลม นั่นมันเพื่อนแนะ แะไปใเ้นแรับมันไม่ไ้ เลิิไปไ้เลย’
เมื่อไปถึโรเรียนอสายหมอ เธอเห็นเ็ผู้ายหน้าบึ้ึนั่อยู่รบริเวที่ผู้ปรอมารับ ุรูที่นั่อยู่เป็นเพื่อนับนัเรียนนนั้น รีบเินมาหาสายลมทันที
“มารับสายหมอ่ะุรู อโทษ้วยนะะที่หนูมา้ามาเลย พอีิธุระที่โรเรียนนิหน่อย่ะ”
“ไม่เป็นไร้ะ สายหมอพี่สาวมารับแล้วลู”
ุรูรีบะโนเรียเ็ายนสุท้ายอโรเรียน เพราะเธอเอ็อยาลับบ้านเ็มทนแล้ว เ็ผู้ายทำหน้าบึ้ึไม่พูไม่า สะพายระเป๋าเินออมาาโรเรียน เาไม่มอหน้าสายลม้วย้ำ และไม่แม้แ่ะทัทายพี่สาวอัวเอ
สายลมรู้ัวว่าถูสายหมอน้อายนเล็อบ้านอนเ้าแล้ว เธอเอ็ผิที่มารับน้อ้า แ่ะทำอย่าไรไ้ วันนี้เธอ็มีเรื่อให้้อปวหัวเหมือนัน สายลมถอนหายใ่อนที่ะพยายาม้ออนน้อายัวแสบอเธอ
“หมอ เี๋ยวพี่่วยถือระเป๋าให้ หนัแย่เลยใ่มั้ย นานๆทีสายลมะ่วยถือให้น้า ไม่เอาเหรอ”
“ไม่้อมายุ่ับหมอ!!!”
“เอ้ หรือว่าระหว่าทาลับบ้านแวะร้านไอิมหม้อไฟที่หมออบีน้า เอามั้ยหมอ”
“็บอว่าไม่้อมายุ่ับหมอไ ทำยัับว่าัวเอเป็นพี่แท้ๆอย่านั้นแหละ”
ำพูอสายหมอทำเอารอยยิ้มอสายลมาหายไปทันที เ็นนี้มันเินที่เธอะทนแล้วนะ ส่วนสายธารับพัเอร์็ำลัใับำพูอสายหมอ
“ทำไม มารับ้านิ้าหน่อยมันะายเหรอหมอ นี่พี่็รีบมาแล้วนะ”
“ถ้าพี่สายลมรีบมารับหมอริะปล่อยให้หมออยู่เป็นนสุท้ายอโรเรียนเหรอ เพราะสายลมไม่เห็นหมอสำั่าหา ใ่สิหมอมันไม่ใ่น้อสายลมหนิ ฮือๆๆ”
สายหมอเริ่มร้อไห้ออมา เพราะว่าเาลัวริๆว่าสายลมะทิ้เาไว้ที่โรเรียน เหุเพราะเาเป็นน้อนละแม่ับเธอ
“เห้อ ถ้าพี่ไม่เห็นหมอเป็นน้อายพี่แล้วพี่ะมารับหมอทำไม แล้วทำไม้อพูอยู่ไ้ว่าเราไม่ใ่พี่น้อัน เราสามนนามสุลเียวันะไม่ใ่พี่น้อันไ้ไอ่ะหมอ”
“นั่นสิหมอ อย่าไปโรธพี่สายลมเลยนะ นี่พี่สายลมเา็รีบมาแล้วหลัาที่ถูอาารย์ทำโทษน่ะ”
สายธาร่วยพูอีแร แ่เธอ็เ้าใสายหมอเหมือนัน เพราะถ้าเป็นเธอ็ิแบบนั้น พัเอร์ที่มอูเหุาร์อยู่ห่าๆ เินเ้าไปนั่รหน้าสายหมอ
“ไหนนเ่อพี่พัเอร์เนี่ย อนพี่สาวเป็นเ็ๆเลยนะรับ”
“หมอไม่ใ่เ็แล้วนะ”
“นั่นสิ พีู่็รู้ว่าหมอโแล้ว ถ้าอย่านั้นหมอ็้อฟัเหุผลที่พี่สาวหมอมารับหมอ้า่อนสิรับ”
“แล้วทำไมเาถึมารับหมอ้าล่ะรับ”
“วันนี่พี่เามีเรื่อที่โรเรียนรับ เลยถูุรูลโทษหลัเลิเรียน พี่เาไม่มีทาเลือเลย้อทำามที่รูสั่่อน แล้วรีบมารับหมอเนี่ยรับ แ่นี้พี่สายลมอหมอเา็เหนื่อยมาแล้ว หมออย่าอแเลยนะรับ”
“หมอไม่โรธสายลมแล้ว็ไ้ แ่ถ้าแม่ลับมาหมอะฟ้อแม่ ว่าสายลมไปทำให้รูโรธนถูลโทษแล้วมารับหมอ้า”
พัเอร์ยิ้มให้สายหมอพร้อมับเอามือลูบหัวเ็ายัวแสบเบาๆ สายลมมอารระทำที่เพื่อนอเธอทำับน้อาย่าแม่ แล้วิึ้นมาในใ ‘เป็นนายทุรั้สินะที่น้อันยอมฟั’
พัเอร์มาส่สามนพี่น้อที่บ้าน เาให้นับรถมารอรับเาที่บ้านสายลม่อนที่ะออาโรเรียน เมื่อมาถึบ้านอเธอรถู้อบ้านเา็มาอรออยู่แล้ว
“แ้ิ้วนะเว้ยไอ้พั ที่่วยพูับหมออ่ะ”
“เธอ็อย่าเอาำพูหมอมาิมาละัน พวเธอมีันสามนพี่น้อทะเลาะันอนันมัน็เป็นเรื่อธรรมา”
“ันรู้หรอน่า ัน็ไม่ใ่เ็ๆแล้วนะะพี่พัเอร์ ฮ่าๆๆๆๆ”
สายลมทำท่าทาเลียนแบบหมอ เพื่อล้อเลียนพัเอร์ เามอรอยยิ้มและเสียหัวเราะอสายลม แล้วยิ้มออมา เาหวัว่าสายลมะไม่ลับไปทำัวเศร้าแบบเมื่อ่อนอี
เ้าวันเสาร์
รอบรัวอสายลมเินทาไปวัันแ่เ้า วันนี้รบรอบสามปีที่พ่ออสายลมาไป และเป็นไปามาสายฝนพี่สาวนโอบ้าน ไม่แม้แ่ะมาร่วมทำบุ หรือโทรมาหาสายลมเลย้วย้ำ
“รวน้ำ อุทิศส่วนุศลให้ผู้ล่วลับันนะ”
พระส์รูปนึบอับรอบรัวอสายลมที่มาทำบุันในวันนี้ สายลมพยายามทำิใให้สบ่อนที่ะอุทิศบุุศลให้ับพ่อและแม่อเธอ
เมื่อเสร็สิ้นพิธี สายลมอาสาเอาน้ำที่เพิ่รวน้ำไปเอาไปเทที่ใ้้นไม้ให่้านหน้าศาลา ภาพวามทรำที่เธอเยมีับพ่ออเธอย้อนลับืนมา ส่ผลให้น้ำาแห่วามิถึรื้นึ้นมารอบวา
“พ่อไม่้อเป็นห่วหนูนะะ หนูสบายี่ะ หนูพยายามเ้มแ็และูแลทุนแทนพ่อเป็นอย่าีเลย่ะ หนูิถึพ่อนะะ”
สายลมยมือปาน้ำาที่เอ่อล้นออมานอวา เธอให้สัาับัวเอเมื่อปีที่แล้วว่าเธอะไม่ร้อให้เสียใับาราไปอพ่อเธออี เธอึรีบลั้นน้ำาไม่ให้ไหลออมา และเปลี่ยนมันเป็นรอยยิ้มแทน
สายลมมอไปรอบๆบริเววั เธอรู้สึถึวามสบและสายลมเย็นๆที่พัผ่านัวเธอไป เธอรู้สึเหมือนว่าพ่อและแม่อเธอำลัอบรับวามรู้สึิถึอเธอ
สายลมที่พัเย็นๆเมื่อรู่แปรเปลี่ยนไปเป็นลมพัแรมาึ้น นทำให้ฝุ่นผที่ลอยมาในอาาศเ้าไปในวาอสายลม เธอรีบหลับาและยมือึ้นยี้าามสัาาทันที น้ำา่อยเอ่อล้นออมาเพื่อพาสิ่แปลปลอมออมา เธอพยายามะลืมาึ้นมาอีรั้ และใ้แนเสื้อปาน้ำา
“หนู่วยยายื้อนมถ้วยหน่อยไ้มั้ยลู ยาย้อรีบลับบ้านไปูแลหลานสาวที่ำลัป่วยน่ะ หนู่วยยายหน่อยนะ”
ุยายนหนึ่หิ้วะร้าหวายมายืนอยู่รหน้าสายลม และมันทำสายลมใเล็น้อยเมื่อลืมาึ้นมาเอยายยืนอยู่รหน้า เธอมอไปที่ล่อนมถ้วยสอล่อที่อยู่ในะร้า
“ายล่อละเท่าไหร่ะ”
“ล่อละ 25 บาท้ะ ถ้าื้อสอล่อเี๋ยวยายลให้เหลือ 40 บาท”
“ุยายไม่้อลให้หนูหรอ หนูเหมาหมะร้าเลย”
“อบุนะลู หนูทั้น่ารัและิใีแบบนี้พ่อับแม่หนู้อภูมิใในัวหนูมาแน่ๆ”
“หนู็หวัว่าทั้สอท่านะอยูหนูอยู่ที่ไลๆอย่าภูมิใ่ะ”
ยายหยิบนมถ้วยใส่ถุ่อนที่ะยื่นให้ับสายลม เธอ่ายเินให้ยายไปหนึ่ร้อยบาทและบอให้ยายไม่้อทอนเินเธอ
“ยายอบุหนูริๆ นะลู”
ระหว่าทาที่สายลมำลันั่รถลับบ้านพร้อมับแม่เลี้ยและน้อๆอเธอ เสียโทรศัพท์อเธอ็ัึ้นััหวะวามิอเธอ
“ว่าไพาย”
“สายลมอนนี้แว่าหรือเปล่า”
“ันไปทำบุมาำลัลับบ้าน ทำไม มีเรื่อไรเปล่าวะ”
“สายลมแ้อมาหาันที่สยามอนนี้เี๋ยวนี้เลย”
“อนนี้เนี่ยนะ ทำไมอ่ะ”
“แยัไม่้อถาม แมาหาัน่อนนะสายลม”
“เออๆ เี๋ยวันไปหา”
สายลมแปลใที่ไ้ยินเสียทีู่ร้อนรนอพาย ปิพายไม่่อยนัเธอมาเอะทันหันแบบนี้ ทำให้เธอเริ่มิไปไลว่าพายอาะมีเรื่ออะไรให้เธอ่วย
“แม่ะ่วยส่สายลมที่สถานีรถไฟฟ้า้าหน้าหน่อยนะะ”
ความคิดเห็น