= Pata-pata-pata-pon's Room =

ลำดับตอนที่ #1 : Audition 01 : ชิน แฮรยู

(( แบบปอร์ม 이선진  ))


แนะนำตัว

ชื่อผู้สมัคร : ปอร์ช ค่ะ

อายุ : 16

My ID : my.dek-d.com/pata-pon


--------------------------------------------------------------------------------------------------


คำถามทั่วไป

ชื่อ (พร้อมความหมาย) : ชิน แฮรยู (คลื่นน้ำ)

อายุ (ช่วง 21-25) : 21

บุคลิก : สาวสวยในวัยทำงาน  เธอถือว่าสูงใช้ได้เลยทีเดียว รูปร่างผอมบางเกินกว่าจะเป็นตำรวจนักแม่นปืน ผิวขาวซีด  ตาคม ริมฝีปากสวย มีลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้าง ผมสีดำยาวสลวยดัดเป็นลอนในบางวัน และบางครั้งก็ปล่อยตรง  ดูภายนอกเหมือนจะเป็นคนหยิ่ง ไม่ค่อยพูดค่อยจากับใคร แถมยังไม่ค่อยยิ้ม  แต่ถ้าสนิทเข้าจริงๆ แล้วทุกคนต้องเปลี่ยนความคิดไปได้เลย!

นิสัย : โดยปกติแล้วเธอเป็นคนค่อนข้างเงียบ ไม่ชินกับการสุงสิงกับใคร(เว้นแต่เรื่องงาน) พูดน้อยต่อยแรง ออกขวานผ่าซากนิดๆ และตรงไปตรงมา นั่นคือลักษณะภายนอกที่ใครๆ ต่างก็ตัดสินเธอ  แต่ความจริงแล้ว.. ไม่ใช่เลย เธอเพียงแต่ไม่ค่อยเปิดใจให้กับคนที่เพิ่งพบกันครั้งแรก ลองถามเพื่อนสนิท(เพียงไม่กี่คน)ของเธอสิ และจะรู้ว่าภายใต้ความแข็งกร้าวและท่าทีหาเรื่องเอาการเหล่านั้น คือเกราะกำบังความเป็นคนอ่อนไหวง่ายเท่านั้น มักจะชอบเก็บเรื่องต่างๆ ไปคิดมาก แถมยังเก็บความรู้สึกได้แนบเนียนมาก แคร์ความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าตัวเอง ชอบหมกตัวอยู่ในห้องของพี่ชายที่เสียไปเมื่อ 3 ปีก่อน ที่นั่น.. เธอมักจะปลดปล่อยความรู้สึกออกมาจนหมดเปลือก ทั้งหัวเราะ ยิ้ม หรือแม้กระทั่งร้องไห้ ให้ความสำคัญกับเวลา เธอรักอิสระ ชอบขึ้นไปยืนตากลมบนดาดฟ้าตึกสำนักงาน ซึ่งเป็นสถานที่เดียวที่เธอรู้สึกสบายใจที่สุด นอกนั้นยังเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง ฉลาดเฉลียวจนไม่ว่าคดีไหนๆ ที่อยู่ในกำมือก็แทบจะคลี่คลายไปได้สวยทุกคดี นั่นคือเหตุผลที่ทำให้บอส(สารวัต)และลูกน้องของเธอเชื่อใจและไว้ใจเธอมาก ถึงแม้ในสายตาของคนอื่น เธอคือหญิงสาวที่ไม่ควรจะอยู่ใกล้  แต่ความจริงแล้ว.. เธอนั่นก็มีส่วนอ่อนโยนและน่ารักบ้างเหมือนกัน เพียงแต่ไม่มีใครรู้เท่านั้นเอง

ชอบ : คาปูชิโน่ , ดาดฟ้าตึกสูงๆ , ตุ๊กตาหมี , ลูกแมว , ห้องของพี่ชาย , ฮัมเพลงเบาๆ , นั่งเหม่อ , เครื่องเล่นทุกประเภทในสวนสนุก

เกลียด (กลัว) : แมลงสาบ , อาหารรสเผ็ด , คำโกหก , คนโกหก , เสียงดังเอะอะ , การทรยศหักหลัง , คนทรยศ , การถูกบังคับ

ความสามารถพิเศษ : ยิงปืนแม่น , มีศิลปะป้องกันตัวพอสมควร

อิมเมจ : คิม ซองฮี










--------------------------------------------------------------------------------------------------


ศึกชิงนาย

ถ้าอาชีพของคุณตอนนี้คือตำรวจหญิง คุณคิดว่าอะไรคือแรงบันดาลใจให้คุณทำอาชีพนี้ : ถ้าจะพูดให้ถูกคือ 'แรงกระตุ้น' เสียมากกว่า  เพราะความใฝ่ฝันของแฮรยูตั้งแต่เด็กไม่เคยมีคำว่า 'ตำรวจ' อยู่ในสารบบความคิด  แต่เมื่อ 3 ปีก่อน ได้เกิดเรื่องสะเทือนใจเธออย่างแรง เมื่อพี่ชายสุดที่รักและผูกพันธ์กับเธอมากถูกฆาตรกรรม โดยนักฆ่าคนหนึ่งที่ลอยนวลหนีหายไปได้ ทางตำรวจได้สืบหาหลักฐานอย่างสุดความสามารถ แต่กลับไม่พบร่องรอยใดๆ ที่จะสาวถึงตัวคนร้ายได้เลย ดังนั้นคดีนี้จึงถูกทิ้งไว้จนเลือนหายไปจากความพยายามของตำรวจ เธอซึ่งโกรธแค้นนักฆ่าคนนั้นมาก จึงอยากเป็นตำรวจตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เพื่อที่จะรื้อฟื้นคดีและหาตัวคนร้ายให้ได้

คุณถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่พ่อแม่หาให้ ทั้งที่คุณแอบมีคนอื่นในใจอยู่แล้ว แต่เมื่อรู้ว่าคนที่คุณรักไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คุณคิด คุณจะทำอย่างไร : เรื่องแต่งงาน.. เธอรีบปฏิเสธด้วยสุดจิตสุดใจ เพราะเธอเกลียดการถูกบังคับไม่ว่าจะเรื่องใด โดยเฉพาะเรื่องสำคัญอย่างการแต่งงาน ใครจะไปยอมล่ะ แต่เมื่อรู้ว่าคนที่เธอแอบมีใจให้กับคนที่เธอเห็นเป็นศัตรูกลับกลายเป็นคนเดียวกันอย่างไม่น่าเชื่อ เธอก็เริ่มรู้สึกสับสนระหว่างเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว จากนั้นเธอจึงพยายามสืบหาความจริงว่าเขาคนนั้นเป็นอะไรหรือปิดบังอะไรเธออยู่กันแน่ เขาเป็นศัตรูกับเธอจริงหรือเปล่า

คุณได้รับคำสั่งให้จับตายนักฆ่าคนหนึ่ง และเมื่อรู้ว่าคนๆ นั้นคือซอนจิน ชายที่คุณรัก แต่คุณตัดสินใจไม่ได้ว่าจะฆ่าเขาดีไหม ทั้งที่ซอนจินยืนอยู่ตรงหน้าคุณโดยปราศจากอาวุธใดๆ คุณจะทำอย่างไรต่อไป (บทบรรยายและบทพูดตั้งแต่ได้รับคำสั่ง) : (ปอร์ชไม่รู้ว่าถึงตอนนี้นางเอกจะรู้หรือยังว่าซอนจินเป็นนักฆ่า บทนี้ก็ตีเอาว่ารู้แล้วนะคะ แต่เธอเองก็ยังไม่แน่ใจ ^ ^)

"แฮรยู! สารวัตเรียก!" ตำรวจสาวคนหนึ่งเรียกเธอ แฮรยูพับหน้าจอโน๊ตบุ๊คลงแล้วตรงไปยังห้องของสารวัต

"ไง แฮรยู" สารวัตกล่าวทักทายเธอด้วยน้ำเสียงซีเรียส

"สวัสดีค่ะ สารวัต"

"ฉันอยากจะให้คดีหนึ่งกับคุณ คุณจะไหวหรือเปล่า?"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" แฮรยูยิ้มด้วยความมั่นใจ "งานจะเข้าอีกซักงานก็ไม่เห็นจะเป็นไร"

"ดี!" สารวัตหัวเราะหึอย่างพอใจ "แต่ขอเตือนว่างานนี้.. หินมาก"

สารวัตยื่นแฟ้มตามจับให้เธอ แฮรยูพลิกดูกระดาษสี่ห้าหน้าเกี่ยวกับประวัติคนร้าย แต่แล้วสายตาของเธอก็ต้องเบิกกว้าง พร้อมหายใจกระตุก เพราะชื่อที่ถูกจารึกบนหน้ากระดาษคือคนที่เธอรู้จักอย่างใกล้ชิด!!!

"เราเพิ่งจะรู้ว่าเขาเป็นนักฆ่าที่เราตามจับมานานพอสมควร ถึงแม้ว่าทางเราจะยังไม่รู้จักหน้าตา แต่..." เสียงของสารวัตลื่นไหลผ่านหูผ่านทะลุหูขวา สติของแฮรยูบัดนี้นิ่งสนิทอยู่ที่คำว่า 이선진 เธอพยายามสะกดชื่อนั้นอยู่หลายครั้ง เผื่อในแน่ใจว่าไม่ผิดคนแน่

นี่น่ะหรือสิ่งที่ซอนจินปิดบังเธอมาตลอด...

"เป็นอะไรหรือเปล่าแฮรยู ดูสีหน้าคุณไม่ค่อยจะดีนัก"

ด้วยความที่เป็นคนเก็บความรู้สึกต่อหน้าคนอื่นเก่ง แฮรยูฝืนยิ้ม "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันไปได้แล้วใช่ไหมคะ?" สารวัตพยักหน้า

เธออยากจะรีบออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด แต่ยังไม่ทันที่จะออกแรงบิดลูดบิดประตู สารวัจก็เอ่ยคำหนึ่งขึ้นมาที่ทำเอาหัวใจของเธอหล่นวูบ

"ลืมบอกไป เราต้องการตัวนายนี้กลับมาในสภาพ.. ศพ"

มือที่กุมลูกบิดสั่นระริกด้วยแรงเกร็งราวกับจะกระชากมันออกจากประตูให้รู้แล้วรู้รอด แฮรยูกัดฟันพูด "ค่ะ..."

******************

"ไงครับ เรียกผมมาเจอด่วน มีอะไรหรือเปล่า?" แฮรยูที่นั่งเหม่ออยู่ในร้านกาแฟร้านโปรด หันไปมองชายหนุ่มที่เธอเพิ่งจะโทรเรียกให้มาเจอกัน... ลี ซอนจิน

"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย" น้ำเสียงที่หญิงสาวใช้พูดกับเขาแปลกไปจากเดิม มันฟังดูเย็นชาและเหินห่างเหมือนกับตอนที่เขาเจอเธอครั้งแรกไม่มีผิด

แฮรยูจ่ายเงินค่ากาแฟ แล้วเดินนำซอนจินออกจากร้าน ตรงไปยังสวนสาธารณะที่มืดสนิท คงไม่มีใครคิดจะมาเดินเล่นในช่วงดึกแบบนี้แน่นอน เดินไปได้พักหนึ่ง แฮรยูก็เอ่ยถามทั้งที่ไม่มองหน้าอีกฝ่าย

"คุณน่ะ คิดอย่างไงกับพวกนักฆ่า?"

"อ๊ะ?" ซอนจินเหมือนจะอึ้งเล็กน้อยที่จู่ๆ แฮรยูก็ถามออกมาแบบนั้น แต่ก็ตอบไป "พวกเขาส่วนใหญ่เลวกันทั้งหมด แต่... ก็มีบางส่วนที่จำเป็นต้องทำ"

"แล้วถ้าคุณเป็นนักฆ่าล่ะ คุณจะอยู่ในพวกส่วนไหน?"

"ผมไม่ฆ่าใครถ้าไม่เป็นจำหรอกครับ"

"......"

"ว่าแต่แฮรยู วันนี้คุณเป็นอะไรไป คุณดูแปลกๆ เหมือนกับว่า.. ผมเป็นคนที่คุณไม่รู้จักอย่างไงก็ไม่รู้สิ"

ถึงตอนนี้แฮรยูหยุดฝีเท้า เธอหันมาเผชิญหน้ากับซอนจินตรงๆ อย่างเหลืออด "ใช่สิ! เพราะตอนนี้ฉันเพิ่งจะรู้จักตัวตนใหม่ของคุณ! ตัวตนที่คุณพยายามปิดบังฉันมาตลอดไงล่ะ!"

"แฮรยู... คุณพูดอะไรน่ะ"

"ไม่ต้องเสแสร้งหรอกซอนจิน! ฉันรู้หมดแล้วว่าตัวจริงของคุณคือใคร! ถอดหน้ากากออกมาได้แล้ว ซอนจิน  มันไม่มีมีประโยชน์ที่จะปิดบังกันอีกต่อไปแล้ว!!"

ซอนจินเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหลบตาฝ่ายหญิง "คุณคงรู้หมดแล้วสินะ"

เหมือนเป็นกับคำยืนยันจากเจ้าตัว แฮรยูเองก็แทบทรุดทั้งยืนเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าที่เธอไว้ใจที่สุดกลับกลายเป็นคนที่โกหกเธอตั้งแต่เจอกันครั้งแรก

"แฮรยู... ผมมีเหตุผล"

"ฆ่าคนเนี่ยนะ! เหตุผลอะไรกัน!!?"

"มันเป็นงานนะครับคุณ ถ้าไม่ทำแล้วผมจะเอาอะไรกิน"

"ง่ายจังเลยนะ.. เหตุผลของคุณน่ะ!"

"แฮรยู... ผม..." ซองจินเริ่มอธิบาย แต่แฮรยูขัดขึ้น

"หยุดเรียกชื่อฉันแบบนั้นเสียที! ฉันไม่ใช่คนที่คุณรู้จักอีกต่อไปแล้ว หลังจากนี้เป็นต้นไป... ลี ซองจิน เราเป็นศัตรูกัน!!" หญิงสาวหันหลังกลับ ก่อนที่เธอจะทันก้าวฝีเท้า วงแขนจากคนข้างหลังก็รวบเธอไว้แน่น

"ไม่แฮรยู! ถ้าผมต้องเป็นศัตรูกับคุณ สู้คุณยิงผมให้ตายไปตอนนี้เลยดีกว่า!" ซอนจินพูด

"......" น้ำตาแห่งความอดกลั้นเริ่มไหลลงไปตามแก้มขาวนวล แฮรยูสะอื้น

"...เพราะแค่คุณเดินจากผมไป ผมก็เหมือนคนที่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง"

มืออันสั่นเทาของแฮรยูล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบปืนที่เธอมักพกไปไหนมาไหนด้วยออกมา "ปล่อย..." แต่ซอนจินกลับนิ่งเฉย

"ปล่อยสิ"

"......"

"ฉันบอกให้ปล่อยไง!"

ปัง!

(ปิดเรื่องไปแค่นี้ก่อน ให้คนอ่านเอากลับไปคิดต่อดีกว่า 555555)


4. ถ้าในตอนจบของเรื่อง ต้องเลือกระหว่างคุณที่ต้องตายกับซองจินที่ต้องตาย คุณจะเลือกอย่างไร (เหตุผลด้วยค่ะ) : เลือกให้แฮรยูตายค่ะ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ซองจินถามเธอว่าทำไมถึงมาเป็นตำรวจ ช่วงนั้นเธอยังไม่พร้อมที่จะพูดถึงพี่ชายที่เสียไป จึงตอบไปแค่ว่า "ฉันสัญญาไว้กับตัวเองว่าจะปกป้องทุกคนที่ฉันรักให้ได้ เพราะฉันไม่อยากเห็นพวกเขาต้องตายไปต่อหน้าต่อตาอีกแล้ว" และเหตุผลที่เลือกให้เธอตายก็เพราะเธออยากจะรักษาสัญญาให้พูดออกไปไว้นั่นเอง

...............................................
ขอให้โชคดีค่ะ