คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Episode 18
แทอเินลลิฟ์มา้วยหัวให่อเหี่ยว ่วเวลา่อนที่แทอะมาถึที่โรพยาบาล ฮานาเินเ้ามาในห้อ พบร่าอายหนุ่มนอนนิ่อยู่บนเียนไ้ ใบหน้าเ็มไป้วยรอยฟ้ำ แนและาถูามเอาไว้้วยเฝือ ฮานาัวสั่นระรั่วไปหมที่เห็นสภาพอเาย่ำแย่นานี้ เอื้อมมือไปับใบหน้าออนวอน แล้วไล่มือมาที่ฝ่ามือออนวอน่อนะับไว้แน่น แทอเปิประูแหมมอเห็นภาพนั้นพอิบพอี ็รู้สึสะเทือนใน้ำาึมออมาเล็น้อย ่อนะ่อยๆ เิน้าวถอยหลัออมาให้เบาที่สุ เพื่อไม่ให้รบวนฮานา
“ันอโทษนะะ ุาย” เธอพูับร่าที่ไร้สิ
าอ เ็สาวมัธยมปลายที่ลั่ไลารานัร้ออย่ามา ไม่ว่าวที่ัวเอื่นอบะไปแสอนเสริหรือออรายารที่ไหน็ะามไปเาะิลอ ประธานแฟนลับอวฮาร์ทเฟลทที่ใ้ื่อแฟนลับว่ามิพอยท์ ึ่นที่เธอื่นอบมาที่สุนั้น็ืออนวอนนั้นเอ เธอไ้รับ่าวใหม่ล่าสุเรื่อออนวอนที่ถูรถนบาเ็บสาหัส ึไ้เรียรวมพลแฟนลับนอื่นมารวมัวันเพื่อที่ะไปเยี่ยมอนวอนที่โรพยาบาล แ่เมื่อมาถึลับโนอินฮวาไล่ให้ลไปรอที่ั้นล่า แฟนลับ่าไม่พอใเลยส่เสียเรียร้ออย่าหนั นพยาบาล้ออร้ออินฮวาให้ไล่นพวนี้ไป าอยืนอมๆ มอๆ ที่หน้าประูโรพยาบาล เป็นัหวะที่พยอฮวาที่ปลอมัวมาเยี่ยมอนวอนเินมาพอี เธอเผลอไปเหยียบเท้าอเาเ้าอย่าั
“นี่ยัยบ้ามาเหยียบเท้าันทำบ้าอะไรเนี่ย” พยอฮวายืนออหันไปว่าาอ
“อ๋อ ! ที่แท้็พยอฮวานี่เอ ปาเสียแบบนี้ถึไม่มีนอบ”
“นี่ !”
“ทำไมเหอะ !” าอลอยหน้าลอยา ยิ่ทำให้พยอฮวาุนหนั
“เฮ้ยๆ เ้าไป้าในันีว่า”
เอรอนออพยอฮวาเ้ามาในโรพยาบาล ่อนะที่เรื่อบานปลายให่โ
เมื่อมาถึห้อพัออนวอน เอรอน็เล่าถึเหุาร์ที่พยอฮวาไปเที่ยับแฟนลับวันมัธยม ทุน่าหัวเราะอบใ พยอฮวาไ้แ่ทำหน้าบึ้ึเพราะยัไมุ่นอยู่
“ในที่สุ็มีนล้า่อปา่อำับไอ้พยอฮวาแล้ว นนา้อยอมแพ้” อินแพูลั้วหัวเราะ
“นี่แอยาบอนะ ว่าอบผู้หิแบบยัยประธานแฟนลับนนั้นน่ะ”
พยอฮวาแทบสำลัน้ำที่ื่มเ้าไป เมื่อไ้ยินำพูอแทอ
“ะบ้าหรือไเล่า เ็ปาเสียแบบนั้น” พยอฮวาึทิี่ไปเ็ปา แล้วหันไปพู
“็ไม่แน่นะเว้ย ถึไม่ใ่เมนหลัแ่อาะเป็นเมนรู้ใไปเลย็ไ้” อินแแว พร้อมทั้เ้าไปออพยอฮวา
“ถ้าั้อเสียอเสียที่หน้ารำาไปหน่อย ็ใ่ไ้อยู่นะ” เอรอนเสริม
“เลิพูไปเลย ไม่มีทาเ็า”
“อย่าให้เห็นว่าแอบไปเทันนะเว้ย” อนวอนที่นอนเ็บอยู่แวอีน
“แล้วนี้ีไปถึไหนแล้ววะ ับไอ้นับรถนั้นไ้หรือไ” เอรอนหันไปถามอินแ
“ยัเลยพี่ ่วนี้พี่อินฮวา็ูยุ่ๆ อยู่ เลยไม่ล้าถาม” อินแพู พลาัผลไม้เ้าปา
“อะไรันนัันหนา็ไม่รู้ เอแ่เรื่อลอเลย่วนี้ ไหนะัมแบอี” เอรอนบ่นอุบ
ฮานาไปทำานที่ร้านเบเอรี่ไ้เือบอาทิย์แล้ว เธอโทรมาเล่าให้ฟัว่าอบานนี้มาเพราะเธออบอาหารอยู่แล้วและเ้าอร้าน็ใีับเธอมา้วย ่วเวลาไม่นานอนวอน็ฟืนัวึ้น แ่เา้อทำายภาพบำบัทุวันเพื่อให้ร่าายที่เสื่อมสภาพไปลับมาใ้านไ้อีรั้ ถึแม้มันะไม่ีเหมือนเิม็าม เมื่อรู้่าวว่าันะมาเยี่ยมอนวอนที่โรพยาบาล ฮานา็รีบอิรถมาเยี่ยม้วยน ในมือเธอหอบ่ออาร์เนั่นสีาวมา้วย ยิ้มไม่หุบมาลอทา
“ูเธอะอบอาร์เนั่นสีาวมาเลยนะ” ันหันไปถามฮานาที่ำลัยิ้มน้อยยิ้มให่อยู่
“่ะ เพราะนอาะสวยแล้วยัมีวามหมายที่ี้วยนะะ”
“วามหมายที่ีเหรอ ?”
“อาร์เนั่นสีาวหมายถึวามรัที่บริสุทธิ์่ะ”
ว้าว ! วามรัที่บริสุทธิ์ อะไระไร้เียสานานี้ ูน่ารัมุ้มิ้ีริ ^^
“อ๋อ ! แล้วทำไมเมื่อวานเธอถึเอา่ออาร์เนั่นไปทิ้ละ”
ำถามอัน ทำให้่ออไม้ที่อยู่ในมืออฮานาแทบล่ว ทำไมถึมือไม้อ่อนนานี้ละ ? หรือว่าันพูอะไรผิไปั้นเหรอ ?
“อ้าว มาพอีเลยเ้าไปสิ” พยอฮวาเปิประูพรวออมาร้อทั เมื่อเห็นพวเราสอนมา
“แล้วนายะไปไหนเนี่ย” ันถาม
“ไปหาื้ออมาิน หิวะายอยู่แล้ว” พยอฮวาพู ่อนะรีบวิู่๊ไป
ฮานา็เลยไม่ทันไ้อบำถามอัน พวเราเินรเ้ามาในห้อพัออนวอน เาูสใสึ้นมา สามารถเล่นสนุับเพื่อนๆ ไ้แล้ว ฮานาวา่ออไม้ไว้ที่้าเียอเา อินแที่นั่อยู่้าๆ เียออนวอน ยิบาให้ันเิว่าให้พวเาอยู่ันามลำพัะีว่า
“ปล่อยสอนอยู่้วยันแบบนั้นมันะีเหรอ”
ันพู หลัาที่ทั้ันและอินแเินออมาาห้อ
“ให้พวเาุยันเอีแล้ว”
“แ่ันไม่วาในี่ เิเพื่อนนายไล่ะเพิฮานาออมาะทำยัไ”
“ิมาน่า”
เสียโทรศัพท์ออินแ็ัึ้นมาััหวะพวเรา เารับสายอย่าเนือยๆ ู่ๆ อินแ็เบิาโลุหือึ้นนันใามไป้วย อินแเินรไปที่หน้า่าอโรพยาบาล แล้วเอามือุมที่มับอัวเอ
“มีอะไรั้นเหรอ ?”
“นั่าวำลัพาันแห่ึ้นมาบนนี้”
“ว่าไนะ !”
“เราะ้อไล่นั่าวพวนั้นออไป่อน” อินแว่า
“แล้วะทำยัไเล่า เรามีันแ่สอนเอนะ”
“เธอหาทาพาฮานาออมาาห้อ่อน เี๋ยวทานี้ันัารเอ”
“โอเๆ”
ยัไม่ทันที่ันะไ้เ้าไป้าใน เสียอนายอนวอน็ะโนออมาัลั่น ่อนที่ฮานาะวิ่ปาน้ำาออมา ันเินรเ้าไปถามไถ่ฮานาว่ามันเิอะไรึ้น แ่เธอ็ไม่อบเอาแ่ร้อไห้อยู่อย่านั้น เป็นัหวะที่แทอเินมาถึพอี เาเ้ามาถามฮานา้วยวามเป็นห่ว ่อนะรับอาสาพาส่เธอลับบ้าน อินแเปิประูพรวเ้าไปในห้อออนวอน สภาพห้อเ็มไป้วยเศษอาร์เนั่นที่ฮานาเอามาเยี่ยมเา นายนนี้นัู่ทีวีแล้ว็ินนมไปอย่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร ันำลัะเินไป่อว่า แ่อินแลับแทรันพู่อน
“แแน่ใใ่ไหม ว่าทำแบบนี้แล้วมันะีับัวแเอ”
อินแว่า นายอนวอนทำเป็นหูทวนลมไม่ไ้ยิน
แทอเินเีย้ามาับฮานา ในหัวอฮานา็มีแ่เรื่อออนวอน แล้วน้ำา็ไหลึมออมา
‘เ้ามาทำไม’
‘ันแ่ะแวะเยี่ยมุาย เี๋ยว็ะลับแล้ว่ะ’
‘ถ้าไม่มีอะไรแล้ว็ออไปสิ เห็นสภาพันแล้วนี่’
‘แ่ว่า …’
‘อ๋อ ! ่อนะลับเอาอไม้เน่าๆ อเธอออไป้วย’
อนวอนฟา่ออไม้ลพื้นอย่าไม่ใยี ่อนะนอนะแหันหลัให้ฮานา เธอ่อยๆ ้มลเ็บ่ออไม้นั้นทั้น้ำา
เมื่อมาถึหน้าบ้านอเธอ ฮานา็พูำว่าอบุ แล้วำลัะเินเปิประูรั้วเ้าไป แทอ็โพลพูึ้น
“เธอเียบั้แ่มาแล้วนะ ไม่สบายหรือเปล่า ?”
“เปล่านี่่ะ”
“เธอะให้โอาสัน ไ้เป็นนนั้นอเธอบ้าไ้ไหม”
ฮานาไม่อบ แทอโน้มหน้าเ้าไปใล้เธอหมายะหอมที่แ้มอเธอ แ่หิสาวลับเบือนหน้าหนีไปทาอื่น
“เธอยัไม่เลิอบไอ้อนวอนสินะ” แทอพูเสียแผ่ว
ฮานาไม่อบ เอาแ่้มหน้าลมอ่ำ
“ันอโทษนะะ …”
อนวอนนั่รุ่นิอยู่นานถึสิ่ที่อินแพู ใ่ ! เายอมรับว่าสิ่ที่ทำไป ็แ่้ออ้าให้เธออยู่ห่าาเา เพื่อให้ัวเธอไ้รับอันรายอี ทว่าอนวอน็ัสินใวิ่ออมาาโรพยาบาลอย่ารวเร็ว เพื่อหวัที่ะพบับฮานาและบอวามในใให้เธอไ้ฟั โยไม่ฟัเสียทัท้วอเพื่อนๆ แ่เมื่อมาถึภาพที่เาเห็นือแทอำลัอเธออยู่ อนวอนยืนนิ่อึ้อยู่พัให่ แทอ่อยๆ ลายอ้อมอาฮานา ทัู้่สบสายาันนิ่ อนวอนเินออมาารนั้น้วยวามผิหวั
“ันอแ่ให้เราเป็นเพื่อนัน ไม่มาเินไปใ่ไหม”
แทอึมือฮานาไปุมเอาไว้แน่น ฮานาไม่อบเอาแ่้มหน้า้มา ฮานา่อยๆ แะ้อมืออแทอออ แล้วเินเ้าบ้านไป แทอยืนนิ่่อนะหัวเราะปนน้ำาออมา
อนวอนเินทาลับมาที่โรพยาบาล้วยใบหน้าเศร้าสร้อย ทุนเ้าไปถามเา้วยวามเป็นห่ว แ่็ไม่ไ้รับำอบาปาออนวอนเลย เานอนะแ้าเพื่อหลีหนีารถูสอบถาม ภาพอฮานาที่ยืนออยู่ับแทอยัวนเวียนในหัวสมออเา้ำไป้ำมา ถึพยายามะสลัให้หลุออไปเ่นไร็ไม่มีทาทำไ้ อนวอนพยายาม่มาให้หลับแ่็ไม่ทำไม่ไ้ น้ำใสๆ เออลอเบ้าและไหลรินลผ้าปูเียนเปียื่น
หลายวัน่อมา อนวอนไ้ออมาพัรัษาัวที่บ้านพัเพื่อทำายภาพบำบั ฮานาทำานไม่ไ้หยุไ้หย่อนแ่เธอ็รัในานนี้มาเลยไม่ปริปาบ่นแม้แ่สัำ แ่เมื่อไ้ทราบ่าวเรื่ออาารึมๆ ออนวอนาแ้วา็อเป็นห่วเาไม่ไ้ เธอเลยอลาหยุหนึ่วันเพื่อที่ะพาอนวอนไปเที่ยวเพราะั้แ่ที่อนวอนเ้ามาเป็นสมาิในนามฮาร์ทเฟลทแล้วเา็ไม่ไ้ไปเที่ยวไหนเลย ฮานาส่้อวามไปหาอนวอนว่าะรอที่หน้าสวนสาธาระเวลาสิบโมเ้า อนวอนนึสสัยว่าเธอทำไปเพื่ออะไร แ่เา็มาามที่เธอนัหมายเอาไว้ พบเ้าับร่าอหิสาวยืนรอเาอยู่่อนแล้ว เาเินรเ้าไปหาฮานาทันที
“มาแล้วเหรอ่ะ ?” ฮานาหันไปทัายหนุ่ม
“อะไรอเธอ บอว่าะพาันไปเที่ยวเนี่ยนะ”
“็ุายเอาแ่ทำาน ไม่มีเวลาไ้ไปเที่ยวเลยนี่่ะ”
“เี๋ยว ! อย่าพึ่ไป”
อนวอนร้อห้ามฮานาที่ำลัะเินไป เา่อยๆ เินเ้ามาใล้ัวเธอ ่อนะเอื้อมมือแะที่ผมอเธอ
ใอฮานาสั่นระรัวไม่เป็นัหวะเมื่อเห็นปิบัิับเธอเ่นนั้น เา่อยๆ ลูบผมหน้าม้าที่บบัใบหน้าอเธอ
“ไปันไ้หรือยั ?”
เสียอนวอนร้อทั ทำให้ฮานาสะุ้ื่น แล้วรีบวิ่ามเาที่เินนำหน้าไปไลแล้ว อนวอนแอบยิ้มที่มุมปาับท่าทาเปิ่นๆ อเธอ
ทั้สอไปเที่ยวยัสถานที่่าๆ วามร่าเริสใสอฮานา ทำให้อนวอนแอบลอบยิ้มอยู่บ่อยรั้ แ่็พอะรู้ีว่าที่เธอทำไปนั้น็เพื่อไถ่โทษ ทั้ที่วามผินี้มันไม่ใ่อเธอ้วย้ำ ุเริ่ม้นมันือัวเาเอ่าหา ฮานาเผลอลาแนออนวอนอย่าลืมัวเพื่อที่ะไป่อิวรอื้อไอิมแท่ยัษ์ โยหลลืมไปว่าอนวอนไม่อบให้เธอับมือหรือแะ้อร่าายอเา เธอเลยรีบปล่อยมือออาเาทันที แ่อนวอนลับึมือเธอแล้วลาื้อไอิม
เวลาผ่านไปรวเร็ว็ถึเวลาลับบ้านอฮานา นทัู้่เินเียู่ันอย่าับ่รัู่อื่นที่เินสวนันไป สายลมเอื่อยๆ ยาม่ำืนพัผ่านมา ยิ่ให้อารม์โรแมนิเ้าไปให่ แ่แล้วู่ๆ เมื่อเินมาถึถนนปลอผู้น อนวอน็หยุะันฮานาสสัย
“เธอมีวามสุริๆ เหรอที่พาันไปเที่ยวแบบนี้”
ำพูนั้น ทำให้ฮานารีบเินเ้าไปใล้ัวเา
“ันรู้ว่าที่เธอทำแบบนี้ เพราะยัรู้สึผิอยู่ แ่อนนี้ัน็ไม่เป็นไรแล้วไ” อนวอนพู้วยน้ำเสียเรียบ แ่ไม่หันไปมอหน้าฮานา
ฮานาะพู แ่อนวอน็ันพูแทรึ้น
“ันอโทษนะ ที่ทำให้เธอ้อลำบาใ เธอไม่้อพยายามทำอะไรเพื่อันอีแล้วละ”
“มันไม่ใ่วามผิอุายหรอ่ะ”
“ันไม่ไ้เป็นเ้านายอเธอแล้ว ไม่้อเรียันว่าุายหรอ”
“แ่ว่า …” ฮานาะพู แ่ลับัสินใที่ะไม่พู แล้ว้มหน้า้มาล
“่อนที่เธอะไป ันออะไรเธอสัอย่าหนึ่ะไ้ไหม …”
เาหันไป้อมอฮานา นเธอทำัวไม่ถู
อนวอนเินรเ้าไปโอบอร่าบาเอาไว้แน่น เาลูบที่ผมอเธออย่าแผ่วเบาโยไม่พูอะไรออมาสัำ น้ำใสๆ ไหลออมาานัยน์าอายหนุ่ม เาพยายามที่ะไม่ให้หิสาวรหน้าเห็นว่าเาำลัอ่อนแอมาแ่ไหน อยาที่ะสวมอเธอเอาไว้่อนที่ะไม่มีโอาสไ้ทำอี ฮานายืนนิ่อึ้อยู่นาน ่อนะ่อยๆ เอื้อมมือไปโอบรอบเอวอเา เป็นัหวะที่แทอเินมาเห็นเ้าพอี อนวอนปล่อยฮานาเป็นอิสระ นทั้สอสบสายาันเนินนาน
“ลา่อนนะ”
อนวอนพู พลาียิ้มแห้ให้ับเธอ ่อนะ่อยๆ เินาไปไล อนวอนปาน้ำาที่ไหลเออทิ้ แทอเลยรีบหลบไปทาอื่นเพื่อไม่ให้อนวอนเห็น
“เวอนวอน …”
ฮานาะโนเรียื่ออนวอนสุเสีย แ่เา็ไม่มีทีท่าว่าะไ้ยินเสียร่ำร้ออเธอเลย ันอบุายมานะะรู้ไหม ? ำที่เธออยาะเอื้อนเอ่ยให้ายหนุ่มที่รัไ้ฟั แทอแอบลอบมอหิสาวที่สะอื้นไห้อย่าเียบๆ เาไม่ล้าแม้แ่ะเินเ้าไปอปลอบใ เพราะรู้ีว่าเธอไม่ไ้้อารเาเลย
อนวอนเินมายัสนามเ็เล่นที่เาและฮานาเยมา้วยันอนเ็ๆ เหมอมอไปที่ิ้าที่อยู่้าๆ ัน ึ่อนนี้เาำลันั่อ้าว้าอยู่เพียลำพั เา่อยๆ หลับาลรีน้ำาที่ลั่อยู่นัยน์าออมา เาิอยู่ในใว่าถ้าารหยุหายใสัวินาทีมันะ่วยทำให้ลืมเธอไ้มัน็ะี ารเินเพียลำพัมันยาลำบาเหลือเิน แ่เาะ้อพยายามอยู่โยไม่มีเธอให้ไ้
ฮานาเินสะอึสะอื้นมาลอทาลับบ้าน แทอเินามเธอมาห่าๆ ้วยวามห่วใย นรถเมล์ที่ผ่านบ้านอเธอมา ฮานา้าวึ้นรถเมล์โยไม่หันมามอแทอที่อยู่หน้าป้ายรถเมล์เลย รถเมล์่อยๆ เลื่อนออห่าาแทอไปเรื่อยๆ
ทาแยอนสามนที่ไม่มีทาะมาบรรบันไ้ นหนึ่พยายามที่ะหยุเินเพื่อรออีนให้เินามไป้วยัน แ่นหนึ่ลับเิน้าวไปไลเินว่าที่ะหันหลัลับมามอนที่อยู่้าหลั และอีนที่พยายามรออยว่าใรนนั้นะหันมามอเาบ้าสัรั้ ทาแยที่เ็มไป้วยวามเ็บปว ไม่ว่าะเป็นใร็เ็บ้ำ้วยันทั้หม ทั้ฮานา อนวอน หรือแม้ระทั่แทอ
ความคิดเห็น